ผมตื่นตั้งแต่ตี 4 หอบกุหลาบขาวช่อใหญ่มากไปใส่รถ แล้วออกไปต่อคิวซื้อโจ๊ก ผมไลน์บอกจอมแล้วว่าจะไปหา จะซื้อโจ๊กไปให้ จอมอ่านแล้วไม่ตอบอะไร ก็คงไม่เป็นไร อย่างน้อยจอมก็อ่านแล้ว แล้วก็คงรู้แล้วว่าผมอยากไปง้อ หวังว่าจอมจะให้อภัยความงี่เง่าของผม เข้าใจว่าผมหงุดหงิด ก็เพราะผมรักเขา

ตอนผมไปถึงร้าน จอมมารออยู่แล้ว ตอนแรกผมก็ยังแอบกลัวว่าจอมจะโกรธจนไม่ยอมให้ผมเข้าไปหา แต่จอมเปิดประตูรับผม รับช่อดอกไม้ และทุกอย่างในมือผมไปวางรวมกัน จอมไม่ยิ้ม แต่จอมก็ไม่ได้ทำหน้าไม่ดีใส่ผม ผมถึงได้กล้าเดินไปกอดจอม บอกจอมว่า ผมขอโทษ ผมรู้แล้วว่ามีคนจงใจใส่ร้ายเขา ผมคิดว่าจอมจะดีใจที่ผมยอมรับผิด แต่จอมกลับถามผมว่า คุณรู้ได้ยังไง ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ แล้ว เพราะจอมดันตัวผมออกเต็มแรง ยิ่งพอผมตอบว่า ให้คนไปสืบมา จอมก็ยิ่งถอยห่างจากผมไปอีก

แล้วจอมก็เริ่มโวยวายว่าทำไมผมไม่เชื่อเขา ทั้งที่เขาเชื่อผม ผมพยายามอธิบายว่าผมแค่อยากรู้ความจริง แต่มันกลับยิ่งแย่ จอมยิ่งถอยไปอีก ตะโกนใส่ผมว่า เพราะผมไม่เชื่อเขา ถึงต้องให้คนอื่นไปหาความจริงให้ ผมจะเข้าไปหา จอมก็ตะโกนไล่ว่า อย่ามาโดนตัวเขา แล้วก็ไล่ผม ผมตกใจจนนึกอะไรไม่ออก จะเข้าไปหาอีก จอมก็ทรุดลงไปร้องไห้อยู่กับพื้น เสียงจอมเบาลง แต่มันยิ่งบาดความรู้สึกผม เพราะจอมพูดกับผมว่า ออกไป ผมขอร้อง ออกไปก่อนได้มั้ย

ผมทำจอมเสียใจ ไม่รู้ว่าต้องปลอบเขายังไง แล้วยังต้องปล่อยให้เขาร้องไห้อยู่คนเดียวอีก แต่ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากตามใจจอม ผมก็เลยออกมา

ตอนนั้นยังเช้ามาก แต่ผมไม่อยากกลับบ้านแล้ว ก้็เลยไปนั่งเซ็งอยู่ที่คลินิกคนเดียว ผมออกไปหาอะไรกินที่คาเฟ่แถวนั้น พอกลับเข้ามา พนักงานก็บอกว่ามีไรเดอร์เอาของมาส่งให้ผม แล้วก็ชี้ให้ดูถุงดำใบใหญ่ที่วางอยู่ข้างประตู เขาบอกว่า ไม่กล้าเอาเข้าห้องผม เพราะผมไม่ได้บอกไว้ แล้วมันก็ดูเหมือนถุงขยะ ผมเปิดดูแล้วก็ได้แต่อึ้ง ของที่ผมเอาไปให้จอมเมื่อเช้า อยู่ในนั้นครบทุกอย่าง ทั้งดอกไม้ โจ๊ก ปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้ จอมต้องโกรธผมขนาดไหน ถึงได้ทำเหมือนทุกอย่างเป็นขยะแบบนี้ ผมเอาของกินให้แม่บ้าน เก็บดอกไม้ไปไว้ที่ห้องทำงาน ผมยังไม่ได้บอกจอมเลยว่าผมอุตส่าห์ไปเดินตลาด ไล่ซื้อดอกกุหลาบสีขาวมาจากหลายร้าน กว่าจะได้ดอกไม้พอไปจ้างให้เขาจัดได้เป็นช่อใหญ่ขนาดนี้ ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าทำไมจอมต้องเสียใจขนาดนั้น ผมก็บอกแล้วว่า ผมขอโทษ ผมผิดเอง ผมเข้าใจผิดเอง

จั๊มพ์โทร.มาบอกให้ผมไปเอาช็อกโกแลตที่ผมฝากเขาซื้อจากญี่ปุ่น ตอนบอกจั๊มพ์ มันแซวผมว่า จะเอาไปจีบใคร ผมตอบไปว่า จีบแฟนกูนี่แหละ มันถามว่าจอมชอบสีอะไร แล้วก็ซื้อช็อกโกแลตในกล่องสีฟ้ากับสีขาวมาให้ ผมกำลังคิดไม่ออกว่าจะเอาอะไรไปง้อจอมอยู่พอดี ก็เลยเอาช็อกโกแลต 2 กล่องนี้ไปให้จอม เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น ยอมให้ผมพูดอะไรบ้าง

จอมมองผมเฉยๆ ไม่ยิ้มตอบ ผมก็เลยเดินขึ้นห้องไปเงียบๆ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เอาช็อกโกแลตออกมารอจอม พอจอมเข้ามา ผมก็รีบเรียกให้ดู บอกจอมว่า ของมาจากญี่ปุ่น ยี่ห้อนี้ดังมาก ถามเขาว่าเคยกินมั้ย จอมยังทำหน้าเฉยๆ เหมือนเดิม นอกจากไม่มีแววดีใจแล้ว จอมยังพูดใส่ผมว่า เขาจน ไม่มีปัญญาซื้อกิน แล้วก็ไปอาบน้ำ

ถ้าการถอนหายใจ ทำให้คนเราอายุสั้นได้จริงๆ วันนี้ ผมน่าจะทำตัวเองอายุสั้นไปหลายปีแล้ว ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับจอมแล้ว พูดอะไรไปก็เหมือนจะผิดหูไปหมด ผมเอาช็อกโกแลตไปใส่ตู้เย็น แล้วกลับมานอนอ่านหนังสือเงียบๆ รอจนจอมออกมาจากห้องน้ำ ค่อยบอกเขาว่าผมเอาช็อกโกแลตไปเก็บให้แล้ว ผมไม่อยากกวนใจเขาก็เลยไม่พูดอะไรอีก แค่จอมไม่ไล่ผมออกจากห้อง ก็ดีมากแล้ว แต่ว่า...จอมเอาผ้าห่มอีกผืนออกมา หยิบหมอนจากเตียงไปวางที่พื้น แล้วบอกให้ผมไปนอนตรงนั้น ผมไม่กล้าพูดอะไรเลย ได้แต่ส่ายหน้า จอมให้เวลาผมแค่ 3 วิ ก่อนจะพูดว่า งั้นคุณนอนไป ผมจะไปนอนที่อื่น

โอ๊ยยยยยย นี่ผมคุณเข็มขาวนะครับ นอนที่นอนหนาเป็นฟุตมาตลอดชีวิตนะครับ ผมได้แต่โวยวายอยุ่ในใจ รีบลงจากเตียงไปคว้าตัวจอม พูดกับเขาว่า โอเค โอเค จอม ผมนอนพื้นก็ได้

ผมนอนหลับๆ ตื่นๆ อยู่ทั้งคืน เพราะปวดหลัง ผมยืนทำงานก็หลายชั่วโมงแล้ว ยังต้องมาทนนอนพื้นแข็งๆ อีก ผมถามตัวเองอยู่เหมือนกันว่า จะทนทำไม ขับรถกลับไปนอนสบายๆ ที่บ้านก็ได้ ผมถอนหายใจ แล้วก็ตอบตัวเองในนาทีต่อมาว่า ไม่ได้หรอก แค่ปวดหลัง ผมไม่ตายหรอก แต่ถ้าจอมงอนผมถาวรตลอดไป ผมตายแน่ๆ

ตอนกลางดึก ผมได้โอกาสตามไปกอดจอมบนเตียง ตอนจอมลุกไปเข้าห้องน้ำ ผมรีบพูดว่า ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่จอมไม่สนใจจะฟังเลย เขาไล่ผมลงจากเตียง ผมใช้เสียงสองอ้อนขอแล้ว จอมก็ยังทำตัวแข็งใส่ผม ผมก็เลยต้องกลับลงไปนอนพี่พื้นตามเดิม

ผมไม่ได้กลัวเขาจะถีบผมตามที่เขาขู่หรอก แค่ว่าผมไม่อยากเอาแต่ใจตัวเองจนจอมโกรธผมหนักกว่าเดิม แค่นี้ก็แย่แล้ว

เช้านั้น ผมตื่นก่อนจอม รีบไปซื้อของชอบของจอม มาให้เขากินมื้อเช้า แต่สิ่งที่ผมได้คือ กาแฟกับไข่ลวกวางอยู่ที่โต๊ะอื่น โต๊ะที่เรากินมื้อเช้าด้วยกันประจำ มีจอมนั่งกินแซนด์วิชที่เขาทำเอง คำสั่งให้ผมเอาทั้งหมดที่ซื้อมาไปกินเอง และ เอาช็อกโกแลตกลับไปด้วย

จอมทั้งนิ่งทั้งเย็นจนผมเอาใจไม่ถูกแล้ว ผมให้ของก็ไม่เอา ผมเอาใจก็ไม่เอา แล้วจอมจะเอาอะไร

จอมไม่คุยกับผมทั้งวัน ไลน์ไปก็ไม่อ่าน ผมโทร.ถามพีท พีทก็บอกว่าจอมก็ดูสบายดี แค่เนือยๆ ไปหน่อย ผมลองถามพีท เผื่อเขาจะช่วยได้ แต่เขาตอบกลับมาว่า เขาไม่เคยเป็นแฟนจอม แล้วก็ไม่เคยทำอะไรให้จอมโกรธ ก็เลยไม่รู้จะช่วยผมยังไงเหมือนกัน

ผมกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน เอาดอกกุหลาบไปให้พี่นีช่วยเอาไปตากแห้ง ผมเปิดคลิปให้พี่นีดู ย้ำว่าให้ทำแบบในคลิป แขวนให้ดอกไม้ห้อยหัวลง มันจะได้แห้ง โดยที่ดอกไม่เหี่ยว ผมอยากเก็บความตั้งใจของผมเอาไว้ให้จอม ตอนที่จอมอารมณ์ดีกว่านี้

ผมก็อยากหาคนช่วยคิดเรื่องจอม แต่ม๊าไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน ว่านก็ลาพักร้อน ผมไปถามในไลน์กลุ่มเพื่อน ผมได้คำตอบแบบธรรมดาๆ อย่างซื้อของให้ พาไปกินข้าว ซึ่งคงใช้ไม่ได้ผลกับจอมตอนนี้ แต่ก็ดีกว่าคนที่ตอบว่า ไม่รู้ กูไม่เคยง้อผู้ชาย ส่วนป๊า ผมถามไป ก็คงได้คำตอบว่า โตแล้ว ไปคิดเอาเอง ผมก็เลยไม่ถาม

สรุปว่า ตอนนี้ ผมต้องหาทางเอาเอง แต่ผมนึกไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงดี ผมคิดออกแต่วิธีนี้ ผมคิดถึงจอม จอมอาจจะโกรธจนลืมไปแล้วว่าเขาก็คิดถึงผม

ผมไปยิ้มให้จอม แล้วจอมก็นิ่งใส่ผมเหมือนเดิม ผมได้แต่บอกตัวเองให้ฮืบไว้ก่อน อย่าเพิ่งท้อ รอจนได้ยินเสียงจอมขึ้นบันไดมา ผมก็ลุกไปปิดไฟ  ยืนรออยู่ข้างประตู  พอจอมเปิดเข้ามา  ผมก็เข้าไปกอด  จูบเบาๆตรงนั้นตรงนี้  ผมอยากให้จอมรู้สึก  ว่าผมรู้สึกกับเขาเหมือนเดิม  แต่จอมทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร  แล้วยังถามด้วยว่า  จะขืนใจเขาอีกเหรอ  คำถามของจอมทำเอาตัวผมชา  ผมพูดไม่ดีกับเขานิดเดียว  มันทำให้เขาหมดความรู้สึกกับผมขนาดนี้เลยเหรอ  จอมยังพูดต่อว่า  ถ้าไม่ทำก็ปล่อยได้แล้ว

ผมกลับไปนั่งหงุดหงิดอยู่บนเตียง หมอนกับผ้าห่มวางซ้อนกันเรียบร้อยอยู่ที่พื้นข้างเตียง คืนนี้ผมคงต้องนอนพื้นอีกแล้ว ผมชักจะรู้สึกว่าจอมทำเกินไปแล้ว เขารู้มั้ยว่าผมเมื่อยไปหมดทั้งตัว พื้นก็เย็น นอนท่าไหนก็ไม่สบายเลยสักท่า ตรงกันข้ามกับจอมที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ช่างดูแสนจะสบายใจ เขาแต่งตัวเหมือนจะไปข้างนอก ผมถามว่าจะไปไหน จอมพูดหน้าตาเฉยว่า จะไปกินเหล้า ผมว่าน้ำในหัวผมต้องกำลังเดือดแน่ๆ ผมเคยบอกจอมแล้วว่าผมไม่ชอบให้เขากินเหล้า ขอแล้วว่าอย่าไปกินอีก แต่จอมหยิบกุญแจรถตัวเอง กำลังจะออกไปแล้ว ผมพูดกับจอมด้วยความหงุดหงิดว่า ขับรถไปเอง  เมาแล้วจะกลับยังไง ผมไปด้วย แล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า ไปนั่งหน้าบูดอยู่ในรถข้างเขา

ผมไม่รู้ว่า ผมหงุดหงิดที่จอมไม่ยอมฟังผม หรือที่ผมควบคุมจอมไม่ได้ แล้วยังอดเป็นห่วงเขาไม่ได้อีกกันแน่

ผมถามว่าจะไปแถวไหน จอมก็ไม่ตอบ จนเขาเลี้ยวเข้าสนามบิน ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า จอมจะทำอะไร นี่จะงอนจนทิ้งผมไปไกลๆ เลยเหรอ แต่จอมก็มาตัวเปล่า แต่นี่ รถเขา เขาอาจจะเอากระเป๋าใส่รถไว้ก่อนแล้วก็ได้ ผมชักจะตกใจ ถามจอมว่า นี่คุณจะไปไหน ก็พอดีมีคนโทร.เข้ามา จอมรับสายแล้วก็พูดว่า ครับ รอชั้น 4 นะครับ ใกล้ถึงแล้ว ผมยิ่งตกใจ จอมนัดใครไว้ ชั้น 4 อาคารผู้โดยสารขาออก นี่จอมจะหนีผมไปไหน อยู่ใกล้ๆ แค่นี้ ยังง้อยากแล้ว หนีไปไกลๆ แล้วผมจะง้อยังไง แต่....

คนที่รออยู่ที่ชั้น 4 คือ แม่จอม  จอมไม่ได้จะไปไหน  ไม่ได้ไปกินเหล้า  แค่มารับแม่กลับไปส่งที่บ้าน  เพราะไฟลท์ที่แม่จะกลับจากต่างจังหวัด  ดีเลย์ไปหลายชั่วโมง  เลยมาถึงดึกมากจนแม่ไม่กล้านั่งแท็กซี่กลับคนเดียว  จอมจะโกหกผมทำไมก็ไม่รู้  แม่ถามเราว่าดีกันแล้วเหรอ  จอมก็ตอบแบบหมั่นไส้ว่า  เปล่า  เข็มแค่ตามมาดูว่าจอมจะโกหกอะไรเขาอีก ผมพูดกับแม่ด้วยความหมั่นไส้จอมเหมือนกันว่า จอมโกหกว่าจะไปกินเหล้า ผมเลยมาด้วย คราวนี้จอมไม่พูดกับแม่แล้ว หันมาพูดกับผมตรงๆ เลยว่า คุณก็คิดว่าผมโกหกอยู่แล้ว ก็แค่โกหกเพิ่มอีกเรื่อง

เอ๊ยยยยยย ผมอยากจับจอมมาเขย่าๆๆๆ เอาความคิดนี้ออกจากหัวสักที ผมก็บอกแล้วว่าผมรู้แล้วว่าเขาไม่ได้โกหก จะโกรธผมไปถึงไหน

ผมช่วยแม่ขนของเข้าบ้าน จอมไม่ลงมา ผมเลยได้โอกาสคุยกับแม่ ผมบอกแม่ว่าง้อมาหลายวันแล้ว ไม่ใจอ่อนสักที ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แม่ถามผมยิ้มๆ ว่า แหวนที่เข็มใส่อยู่ ของใคร ผมมองดูแหวนทองเกลี้ยงที่นิ้วนางข้างซ้ายของตัวเองแล้วตอบแม่ว่า ของจอมครับ ให้มาวันที่ผมขอหมั้น แม่บอกว่า แหวนวงนี้มีความหมายกับจอมมากนะ ตอนที่ซื้อ เขาเอามาอวดว่า นี่เป็นสมบัติชิ้นแรกที่เขาหาเงินซื้อมาเองได้ ต่อไปเขาจะเลี้ยงตัวเองได้ แล้วก็จะเลี้ยงแม่ได้ด้วย จอมภูมิใจกับมันมาก เขายังไม่ได้ขอคืนใช่มั้ย ผมพยักหน้ารับ แม่ก็พูดต่อว่า แม่ขอบอกเข็ม เหมือนที่เคยบอกจอมนะ รัก ไม่ได้แปลว่า รู้จัก ลองกลับไปค่อยๆ คิดว่า จริงๆ จอมเขาอยากได้อะไรจากเข็ม แหวนยังอยู่กับเข็ม ก็แปลว่าเขายังให้โอกาสเข็มอยู่ สู้ๆ นะ

หลายวันมานี่ ผมเพิ่งยิ้มออกจริงๆ ก็ตอนนี้ ผมขอบคุณแม่ แล้วก็บอกว่า ผมจะพยายาม ผมอยากให้จอมรักผมมากๆ เหมือนเดิม

พอกลับมาถึงห้องจอม ผมก็เลยยอมนอนพื้นแต่โดยดี จอมปิดไฟ แล้วเราก็ต่างคนต่างนอน ผมรู้ว่าจอมยังไม่หลับ ผมคิดถึงคำพูดของแม่ แล้วก็พูดกับจอมเท่าที่ผมคิดได้ตอนนั้น ผมบอกจอมว่า ผมไม่ได้ตั้งใจว่าเขาโกหก ผมแค่ไม่คิดว่าจะมีใครอยากให้เรามีปัญหากันมากขนาดนั้น แต่นี่ก็คงไม่ใช่สิ่งที่จอมอยากได้อีก เขาถึงได้กระเถิบไปจนชิดขอบเตียงอีกด้าน ให้ไกลจากผมไปอีก ช่างเถอะ ผมลูบแหวนที่นิ้วตัวเองเบาๆ แหวนจอมยังอยู่กับผม แหวนผมยังอยู่กับจอม ผมแค่ยังไม่เข้าใจตอนนี้ แต่ผมจะเข้าใจได้แน่ๆ

ตอนเช้าจอมตื่นก่อนผม แล้วก็เอาจักรยานออกไปแล้ว ผมจะออกไปก็กลัวว่าถ้าจอมกลับมาก่อน จะเข้าร้านไม่ได้เพราะไม่มีกุญแจ ผมก็เลยอาบน้ำแต่งตัวรอ จอมกลับมาเห็นผมก็ไม่พูดอะไร เลือก 2-3 ถุงจากหลายถุงในมือยื่นให้ผม พอผมรับมา จอมก็พูดว่า ออกไปได้แล้ว  สมองผมมีเสียงวิ้งๆ อีกแล้ว ผมเดินตามไปพูดกับจอมเสียงห้วนว่า เมื่อไหร่จะเลิกโกรธผม คุณอยากให้ผมทำอะไร ทำไมคุณไม่พูด จอมพูดทั้งยังหันหลังให้ผมว่า ผมบอกคุณแล้ว คุณไม่เข้าใจเอง ถ้าคุณไม่พอใจ ก็ไม่ต้องมา

ผมอยากคุยกับจอมให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้ แต่ผมไม่อยากโกรธจนคุมตัวเองไม่ได้อีก แค่นี้ผมก็จะไม่ไหวแล้ว ผมก็เลยเดินกระแทกส้นออกมา แล้วปิดประตูเต็มแรง ผมเข้ามานั่งในรถแล้ว ถึงได้รู้สึกว่า ถือถุงที่จอมให้มาด้วย ในนั้นมีโจ๊ก ไข่ลวก อีกถุงเป็นขนมปังปิ้ง อีกถุงเป็นถั่วเขียวต้ม ของโปรดผมทั้งนั้น

ผมทุบพวงมาลัยรถด้วยความโมโหความใจร้อนของตัวเอง ผมผิดแล้วยังจะโวยวายเอาให้ได้ดั่งใจอีก จอมไม่ได้โกรธจนไม่มีเหตุผล อย่างน้อยเขาก็ยังให้ผมมาหา ยังให้ผมนอนด้วย ยังเป็นห่วงผม ผมอยากเข้าใจจอมอย่างที่จอมอยากให้เข้าใจ แต่อตนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกเลย

ผมแวะไปสั่งดอกไม้ให้จอม เขียนการ์ดไปด้วยว่า ผมขอโทษที่ผมใจร้อน ผมรอจนบ่ายค่อยโทร.ไปเช็ก ร้านบอกว่าส่งให้ตั้งแต่เช้าแล้ว ก็น่าจะดี ถึงจอมจะไม่ได้ตอบอะไรมา แต่เขาก็ยอมรับไว้ ไม่ใส่ถุงขยะส่งกลับมาหาผมอีก ตอนค่ำผมก็เลยไปหา จอมกำลังยุ่ง ผมเลยไม่ได้แวะทัก เดินขึ้นข้างบนไปเลย แต่ก็ต้องกลับลงมาหาจอมอีก เพราะห้องล็อก ผมขอกุญแจจะไปไขห้อง แต่จอมตอบเฉยๆ ว่า ผมไม่ให้ ผมเหวอไปแวบหนึ่ง แล้วก็ถอยไปนั่งที่โต๊ะใกล้เคาน์เตอร์ แล้วก็เรียกจอมว่ สั่งอาหารหน่อยครับ ผมเห็นจอมถอนหายใจ ตอนเข้าไปส่งออเดอร์ในครัว อาหารออกมาได้สักพัก จอมก็ยกจานใส่แคนตาลูปมาให้ ตามมาด้วยกาแฟ

ดอกไม้ของผมคงได้ผลกับใจของจอมอยู่บ้าง แต่ก็ไม่พอให้เขากลับมาเหมือนเดิม ยังไงคืนนี้ จอมก็คงไม่ยอมให้ผมนอนด้วยแน่ๆ  เพราะพอผมกินทุกอย่างหมด  จอมก็มาเก็บจาน  ไม่ยอมคิดเงินผม  แต่บอกให้ผมกลับบ้าน

ผมมัวแต่คิดเรื่องจอมจนลืมไปแล้วว่าม๊ากลับวันนี้ ม๊าเห็นผมเดินเข้าบ้านมาคนเดียว ก็ถามว่าจอมเป็นไงบ้าง ผมเพิ่งรู้สึกเป็นครั้งแรกว่า เห็นม๊าเหมือนเห็นนางฟ้ามาโปรด ผมชวนม๊าให้นั่งคุยกับผม แล้วก็บอกม๊าว่า จอมยังโกรธไม่หายเลย เข็มไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว ม๊าขมวดคิ้วถามว่า จอมไม่ยอมฟังเลยเหรอ ผมตอบม๊าว่า เขาก็ยอมฟังอยู่ แต่ก็แค่วันเดียว ม๊ายิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ถามผมว่า เข็มไปพูดอะไร เขาถึงไม่อยากฟังเข็มอีก พอผมบอกว่า ผมบอกจอมว่าผมรู้ความจริง เพราะให้คนไปสืบมา ม๊าก็ทำเสียงสูงใส่ผมว่า ไปบอกเขาทำไม สมแล้วที่จอมไม่ยอมคุยด้วย ผมรีบถามม๊าว่า ทำไม เข็มแค่อยากบอกว่าเข็มเข้าใจผิดเอง ม๊ามองหน้าผมตรงๆ พูดกับผมว่า เข็มพูดแบบนั้น ก็เหมือนเข็มไม่เชื่อคำพูดเขา ไม่ไว้ใจเขา เข็มไปขอโทษเขา เพราะเข็มเชื่อคนของป๊า ไม่ได้เชื่อจอม คราวนี้ ผมต้องขมวดคิ้วด้วยแล้ว ผมถามม๊าว่า มันจำเป็นด้วยเหรอครับว่าเข็มขอโทษเพราะอะไร ยังไงเข็มก็รับแล้วว่าเข็มผิด ม๊าทำหน้านิ่ง ถามผมว่า แล้วถ้าต่อไป มีเรื่องอะไรที่ไม่มีใครสืบหาความจริงให้เข็มได้ เข็มจะเชื่อใจจอม เชื่อคำพูดจอมได้มั้ย ผมนิ่งคิด ตอบคำถามม๊าไม่ถูก ม๊าพูดต่อว่า ถ้าไม่ได้ เข็มก็ไม่ต้องไปง้อจอมหรอก ดีกันเดี๋ยวก็มีปัญหากันอีก

ม๊ายังบอกผมด้วยว่า ม๊าดุป๊าไปแล้วที่ตามใจผมแทนที่จะห้าม ม๊าบอกว่า ถ้าผมใจเย็นกว่านั้น ฟังจอม เริ่มต้นจากเชื่อคำพูดจอม แล้วค่อยไปสืบว่าทำไมพวกนั้นมาทำแบบนั้น ตอนนี้ก็คงไม่มีปัญหา ผมทำตัวเอง ก็ต้องไปแก้เอง

แต่ก่อนม๊าจะขึ้นนอน ม๊าก็บอกผมว่า ชวนจอมมากินข้าวที่บ้านนะ บอกว่าม๊าคิดถึง

ผมยิ้ม เข้าไปกอดม๊า ขอบคุณที่ม๊าช่วย ม๊าโยกหัวผม แล้วก็บอกว่า ช่วยได้แค่นี้แหละ โตแล้วนะ เลิกใจร้อนซะที

ผมก็อยากทำได้อย่างที่ม๊าบอก ผมไม่อยากมีปัญหากับจอมอีกแล้ว

ว่านกลับมาจากลาพักร้อนแล้ว เห็นหน้าผมก็ถามว่าเป็นอะไร ผมเลยถามกลับว่า ทำไม หน้ากูออกอาการขนาดนั้นเลยเหรอ ว่านหัวเราะตอบว่า กุมารบอก แล้วก็นั่งลงที่โต๊ะทำงาน สั่งให้ผมรีบเล่า ผมถามกลับว่าใครเป็นเจ้านายวะ ว่านพูดไปหัวเราะไปว่า คุณเข็มขาวเป็นเจ้านายครับ แต่กูเป็นเพื่อนมึง จะเล่ามั้ย ผมเล่าเรื่องให้ว่านฟัง ว่านก็พูดเหมือนม๊าเลยว่า ผมงี่เง่า จะไปบอกจอมทำไมว่าให้คนไปสืบ ไม่เชื่อเขาแล้วยังไปบอกเขาว่าเชื่อคนอื่นอีก แล้วบอกผมด้วยว่า ให้กูไปช่วยง้อ เกิดน้องตาหวานเขาใจอ่อนให้กู กูเอาเลยนะ ผมอยากจะลุกขึ้นมาไล่เตะไอ้เพื่อนปากหมานี่จริงๆ แต่ว่านลุกหนีไปยืนห่างผมหลายเมตร แล้วพูดต่อว่า คุณจอมเขารักมึงจะตาย มึงไม่เห็นหน้าเขานี่ ตอนมานั่งทำตาละห้อย รอง้อมึงแล้วมึงให้กูไปบอกว่ามึงไม่อยู่ มึงไประแวงเขาได้ยังไงวะ ผมถอนหายใจยาว ตอบว่านว่า กูรู้ แต่ถ้าสมมุติว่า  เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง  แล้วกูเชื่อง่ายๆ  กูคงโดนหัวเราะเยาะลับหลัง ว่านพูดเสียงจริงจังกับผมว่า มันก็หัวเราะลับหลังมึงไง แต่คุณจอมหัวเราะอยู่ต่อหน้ามึง ใครสำคัญกับมึงมากกว่าวะ ผมยิ้มให้เพื่อน พูดกับเขาว่า กูเข้าใจแล้ว ขอบใจนะ ว่านตบไหล่ผม หัวเราะร่วน ถามผมว่า แล้วยังไง ยังจะให้กูไปช่วยง้อมั้ย แต่ถ้าน้องเขาเขว กูเอาจริงนะ เซ็นเอาสารให้กูด้วยนะ เจ้านาย

ว่านออกไปแล้ว แต่ผมยังเคลียร์กับตัวเองไม่ได้เลย จอมถามผมว่าทำไมผมเชื่อเขาเลยไม่ได้ ผมก็ถามตัวเองอยู่หลายรอบแล้ว  ว่าทำไมผมถึงได้โกรธขนาดนั้น ตอนได้ยินว่าเขาไปนอนกับคนอื่น ป้าแนมทักไลน์มาถามผมเรื่องวัคซีนแมว ผมถึงเพิ่งนึกได้ว่า วันแรกที่ไปหาป้าแนม จอมเล่าให้ฟังเรื่องที่เขามีอะไรกับคนที่เขาเลือก  ในวันที่เขาฮีต  เพราะเขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นโดยที่เขาควบคุมไม่ได้  วันนั้นผมยังพูดขอเขาเลย  แล้วเขาก็เลือกผม

ตอนนั้นผมเข้าใจเขา เห็นใจเขา ยังรู้สึกดีด้วยซ้ำที่เขากล้าเล่าเรื่องส่วนตัวขนาดนั้นให้ผมฟัง ทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน จอมเปิดเผยกับผม จริงใจที่จะบอกเรื่องที่อาจจะทำให้ผมรังเกียจเขาก็ได้ ผมอยากมีเหตุผลดีๆ ไปอธิบายกับจอม แต่ผมไม่มี เหตุผลที่ผมไม่ฟังจอมมีแค่ผมหวงเขามาก ลึกๆ แล้วผมคงเกลียดทุกคนที่เคยมาแตะต้องตัวจอม เกลียดเวลาที่จอมปล่อยตัวให้คนอื่นมาแตะต้องเขา เกลียดที่ผมไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร

แต่ว่านพูดถูก คนที่หัวเราะกับผม คือ จอม จอมที่เป็นแฟนผมในวันนี้ ตลอดเวลาที่คบกันมา จอมเป็นแฟนที่ดีของผมมาตลอด ผมต้องหัดเชื่อใจจอมจริงๆ เชื่อแบบไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องมีเหตุผล ผมจะได้ไม่ต้องหึง ไม่ต้องหวง จนเป็นเรื่องแบบนี้อีก

ผมจะทำได้แค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ ผมต้องหาทางให้จอมยอมให้โอกาสผมได้อธิบายเรื่องนี้อีกครั้งก่อน  ตอนนี้จอมคงไม่อยากคุยกับผมแล้ว รอไปคุยวันมะรืนก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้เตรียมอะไรที่ทำให้จอมเห็นแล้วอารมณ์ดีพอจะยอมฟังผม ทีแรกผมจะไลน์ไปบอก แต่ผมกลัวจอมไม่อ่านอีก ก็เลยแวะไปบอกเองว่า ม๊าชวนไปกินข้าวที่บ้าน คุณไปนะ ผมจะได้บอกม๊า จอมพยักหน้ารับแล้วก้มหน้าทำงานในมือต่อ ทำท่าไม่สนใจผมอีกแล้ว ผมเลยบอกจอมว่า ผมกลับแล้วนะ วันจันทร์ผมมารับ แต่จอมบอกว่าไม่ต้อง เขาจะไปเอง เฮ้ออออออ ตอบแบบนี้ ก็แปลว่าจอมจะไม่นอนบ้านผม ช่างเถอะ แค่จอมรับปากว่าจะไป ก็คือจอมให้โอกาสผมแล้ว

ผมกำลังคุยกับม๊าว่าผมอยากตกแต่งห้องกินข้าวให้มันมีบรรยากาศน่ารักๆ วันที่จอมมา  อาม่าก็โทร.เข้ามาถามผมว่า เบลล์กับจีน่าติดต่อมาบ้างมั้ย ผมตอบอาม่าว่า ก็โทร.มา แต่ผมไม่ได้คุย เพราะผมให้จอมคุยแทน อาม่าทำเสียง ฮึ อยู่ในคอ พูดต่อว่า เอาใจกันนัก แล้วเป็นไง เป็นถึงอัลฟา ต้องไปตามง้อโอเมกาต่ำๆ นั่นน่ะ ศักดิ์ศรีตัวเองอยู่ไหน ผมถอนหายใจก่อนตอบอาม่าว่า มันก็อยู่ที่ผมนี่แหละครับ อาม่ามีอะไรอีกมั้ยครับ อาม่ายังพูดต่อว่า เลิกๆ ไปเลยก็หมดเรื่อง คนมันไว้ใจไม่ได้ เข็มก็ไม่ได้รักมันขนาดจะเชื่อมันหมดทุกอย่าง แล้วจะไปยื้อทำไม ผมฟังแล้วก็ได้แต่เงียบ ไม่อยากถามแล้วว่าทำไมอาม่ารู้ละเอียดอย่างนั้น เพราะผมกำลังจุก ผมไม่ได้รักจอมมากพอจริงๆ รึเปล่า แล้วอยู่ๆ อาม่าก็เปลี่ยนเรื่อง บอกผมว่า อาทิตย์หน้าวันเกิดผม อาม่าจะจัดงานให้ที่บ้านอาม่า ผมถามอาม่างงๆ ว่า จัดทำไมครับ ทุกปีเราก็แค่ไปกินข้าวกัน อาม่าทำเสียงรำคาญ พูดว่า บอกให้มาก็มา ไม่ต้องถาม บอกป๊าม๊าด้วย มากินข้าวที่นี่ ผมถามว่า บอกจอมด้วยได้มั้ยครับ คราวนี้อาม่าหัวเราะ ตอบว่า อยากบอกก็บอก แต่มันคงไม่คบเข็มไปถึงอาทิตย์หน้าหรอก แล้วก็วางสาย

ผมตอบอาม่าในใจว่า ไม่มีทาง ผมไม่มีวันยอมให้จอมเลิกกับผมแน่ๆ แต่อาม่าพูดแปลกๆ ป๊าบอกว่ามีคนจ้างพวกนั้นมา แต่ไม่บอกว่าใครจ้าง

ยิ่งอาม่าอยากให้ผมเลิกกับจอม ผมยิ่งต้องพาจอมไปงานวันเกิดผมให้ได้ ผมไม่ให้อาม่ามาจับผมไปคู่กับคนอื่นอีกแล้ว

Create Date : 13 พฤษภาคม 2567
Last Update : 13 พฤษภาคม 2567 12:52:09 น.		0 comments
Counter : 354 Pageviews.
Share Tweet