17 ต.ค.

ผมโทร.หาพี่นาราแต่เช้า บอกพี่นาราว่าผมมีเรื่องจะคุยด้วย พี่นารานัดผมไปหาที่คอนโดตอนบ่าย ผมไม่อยากไปที่ส่วนตัวขนาดนั้น ไม่อยากให้จอมเข้าใจผิด แต่ยังไงมันก็เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว แล้วจอมก็ไม่เคยทำท่าหึงหวงไร้สาระให้ผมเห็น ผมก็เลยตกลง

พี่นาราลงมารับ พาผมขึ้นลิฟต์ไปที่ห้อง พี่นาราอยู่ในชุดที่ดูสบายและเปิดเผยจนผมอึดอัด ผมอยากรีบพูดแล้วก็รีบกลับ พี่นาราเป็นคนสวยเลือกได้ พี่นาราคงไม่ได้คิดจะทำอะไรแบบนั้น ผมอาจจะระแวงมากไปเองก็ได้

พี่นาราชวนผมนั่ง เดี๋ยวจะไปชงกาแฟมาให้ แต่ผมบอกว่าไม่ต้อง ผมไม่อยากอยู่นาน ผมแค่เอาของมาคืน ผมยื่นถุงให้ พี่นารารับไปเปิด หยิบของข้างในมาดู สีหน้าพี่นาราเริ่มเปลี่ยน ถามผมว่า ทำไมเข็มต้องทำกับพี่ขนาดนี้ ผมตอบพี่นาราว่า เข็มรักจอม เข็มไม่อยากให้พี่ไปยุ่งกับจอมอีก พี่นารายังถามว่า มันมีดีอะไรนักหนา พี่นาราทำท่าจะร้องไห้ ผมตอบว่า เข็มรักจอมตั้งแต่วันแรกที่เจอ รักตั้งแต่ยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร เข็มโชคดีที่จอมเป็นอย่างที่เข็มชอบ พี่นาราเริ่มร้องไห้ พร่ำพูดแต่ว่า ทำไม เข็ม ทำไม มันเป็นผู้ชาย เป็นแค่โอเมกา  พี่นาราก้าวรวดเดียวถึงตัวผม  จูบตรงที่พี่นารารู้ จอมก็รู้ โดนทีไรผมก็สะท้านทุกที ผมนึกอยากผลักพี่นาราออก แต่ทำแบบนั้น ผมไม่มีทางชนะ ผมรู้นิสัยพี่นาราดี ผมพยายามยืนนิ่งๆ มันยาก แต่ผมคิดถึงจอม คิดถึงหน้าเขาตอนเปิดประตูรับวันที่ผมไปกินข้าวกับพี่นารา คิดถึงตอนที่จอมถามว่า ผมไว้ใจคุณได้ใช่มั้ย พี่นารายังรุกผมไปเรื่อยๆ ผมคิดถึงรอยยิ้มทั้งน้ำตาวันที่ผมขอเขาเป็นแฟน คิดถึงตอนที่กลับจากงานประมูลเพชร แล้วจอมบังคับให้ผมกินแพนเค้กที่เขาป้อน พี่นาราลูบไล้ผมไปทั้งตัว แต่พี่นาราไม่ใช่จอม กลิ่นมันไม่ใช่ รอยจูบก็ไม่ ผมพยายามหายใจให้ช้าลง เอามือไพล่หลัง บีบกันไว้ มันก็เหมือนตอนผมได้กลิ่นฟีโรโมน ผมควบคุมปฏิกิริยาตอบสนองของร่างกายไม่ได้เต็มร้อย แต่ไม่ใช่หัวใจของผม ที่สุด พี่นาราก็ทนไม่ไหว เขาหยุดทำทุกอย่าง เปลี่ยนมาใช้กำปั้นทุบผมแทน

ผมไม่ได้สนใจแล้วว่าพี่นาราคร่ำครวญอะไรอีก ผมพูดกับพี่นาราว่า เราจบกันแค่นี้นะครับ อย่ามายุ่งกับผม กับคนของผมอีก ผมไม่ได้ใจดีกับทุกคน คุณรู้นิสัยผมดีนะครับ คุณนารา

ผมปิดประตูห้อง ได้ยินเสียงกรี๊ดตามหลังมาเบาๆ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำขนาดนี้ แต่พี่นาราเลือกแบบนี้เอง ผมเสียดายเวลาดีๆ ที่เคยมีด้วยกัน แต่อดีตจบไปแล้ว ผมมีอนาคตรออยู่ที่บ้าน

ผมไปตามจอมถึงห้องครัว บอกให้ตามขึ้นมาบนห้อง บอกให้จูบผมหน่อย จอมทำท่าแปลกใจ เขาคงได้กลิ่นน้ำหอมของพี่นารา เขาชะงักนิดนึง แต่ก็ยอมทำตามที่ผมบอก ผมหายใจเข้าลึก จอมทำให้ผมมีอารมณ์จนอยากปล่อยให้สุด ผมอยากนอนกับเขาเดี๋ยวนี้ ผมบอกจอมว่าผมไม่ได้มีอะไรกับพี่นารา แต่จอมก็ไม่ยอมผมอยู่ดี เขาบอกว่าม๊ารอสอนเขาทำกับข้าว ขู่ด้วยว่าผมจะโดนม๊าล้อ จอมบอกให้ผมเปลี่ยนเสื้อเพราะมันเลอะลิปสติก ผมบอกให้จอมเปลี่ยนเสื้อให้ แต่จอมไม่หลงกลผม เขาถอยไปยืนดูผมห่างไปหลายเมตร รอจนผมเสร็จแล้วลงข้างล่างพร้อมกัน แต่ผมก็ไม่รอด ม๊าได้ยินเสียงเราก็ออกมาดู แซวผมว่า นี่ถ้าไม่พามาคืน ม๊ารอเลี้ยงหลานแล้วนะ ผมว่าจะเข้าไปดูว่าม๊าสอนจอมทำอะไร เลยไม่ได้ดู ต้องรีบหนีออกมาก่อน

จอมตามม๊าเข้าไปในครัว ได้ยินเสียงม๊าคุยกับจอมแว่วๆ ผมโชคดีที่ป๊าม๊าไม่เป็นเหมือนป้านารี ไม่ได้ตัดสินจอมจากเลือดโอเมกาในตัวเขา ม๊าเคยสงสัยเหมือนกันว่าจอมยอมคบกับผมง่ายๆ เพราะผมรวยหรือเปล่า ผมว่า ตอนนี้ป๊ากับม๊าน่าจะเห็นแล้วว่าจอมคบกับผมเพราะอะไร

ม๊าคงชอบจอมจริงๆ ม๊าพูดเรื่องลูกของจอมอีกแล้ว ผมไม่เคยคิดจะพูดเรื่องนี้กับจอม ผมยังไม่รู้เลยว่า จอมอยากจะจริงจังกับผมขนาดนั้นมั้ย แล้วผมเองล่ะ ผมอยากจริงจังกับเขาขนาดนั้นหรือเปล่า

ดีแล้วที่วันนี้ป๊ามีนัดกับลูกค้า เลยไม่กลับมากินข้าวที่บ้าน ผมคุยกับม๊าแป๊บเดียว ก็บอกจอมให้ขึ้นข้างบนได้แล้ว ม๊าหัวเราะ ไม่ว่าอะไรผม แต่ไปเรียกพี่นีบอกให้เตรียมซักผ้าปูที่นอน

จอมเจ้าเล่ห์ใส่ผมอีกแล้ว จอมรู้ว่าผมอยากทำอะไร ก็ยังบอกว่า ไม่ ผมไม่มีอารมณ์ ผมใจหายคิดว่าจอมโกรธเรื่องพี่นารา คิดว่าจอมไม่เชื่อผม แต่จอมทำหน้าจริงจังได้อยู่แป๊บเดียว ก็หัวเราะ บอกผมว่า ช้าๆ ก็ได้ แววตาเขาวาวระยับเหมือนดาว

จอมตามใจผม แต่ก็ไม่อยากให้ผมเอาแต่ใจตัวเอง ผมถอยมาเริ่มใหม่ นุ่มๆ ช้าๆ ผมอยากมีความสุขกับจอม ไม่ใช่แค่หาความสุขจากเขา

จอมบอกว่าพีทยอมตามที่ผมเสนอให้ทุกอย่าง ยกเว้นส่วนของรายได้ของเขา ผมว่า แค่ทั้งจอมทั้งพีท ยอมให้ผมช่วยได้แค่นี้ก็ดีแล้ว จอมยังถามว่าผมจะให้เขาอยู่หักหนี้จนแก่จริงๆ เหรอ ผมถามกลับว่า แล้วคุณอยากอยู่รึเปล่า จอมซุกหน้ากับอกผม แล้วก็แกล้งหลับไปเลย ไม่ยอมตอบ ผมขยับตัวให้กอดเขาได้ถนัดขึ้น ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้ตอนที่ผมแน่ใจทั้งตัวเองทั้งตัวเขา ผมค่อยเอาคำตอบตอนนั้นก็ได้

ม๊านัดป้านารีได้แล้ว ม๊าไม่ยอมให้ผมไปคนเดียว กลัวผมไปอาละวาดอีก บ้านป้านารีใหญ่โตหรูหรากว่าบ้านผมอีก ป้านารีเรียกผมว่า หลานเข็ม ทักผมเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ผมนั่งฟังป้านารีคุยกับม๊าเรื่องที่ป้านารีจะลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นนายากสมาคมสตรี ที่งานหลักคือ การกุศล ผมเปิดแอพในมือถือ วางคว่ำลงบนโต๊ะรับแขก รอให้ม๊าพูดจบ ผมหยิบรูปส่งให้ป้านารีดู ถามว่า คุณป้ารู้จักคนนี้มั้ยครับ ผมได้ข้อมูลมาว่า คนนี้เป็นคนจ้างพวกติดยามากรีดรถแฟนผม ป้านารีหน้าตึง ถามเสียงเย็นว่า โอเมกาคนนั้นน่ะเหรอ ทำไมยังไม่เลิกกันอีก ผมเลือดขึ้นหน้า ม๊าส่งสายตามาดุผม ผมพยายามมีสติ นึกถึงที่ผมสัญญาว่าผมจะไม่อาละวาด ป้านารีหันไปถามม๊าว่า ทำไมไม่ห้ามลูก

ในหัวผมมีภาพตัวเองกำลังทุบโต๊ะรัวๆ ผมไม่รอให้ม๊าตอบ พูดต่อว่า ผมรู้มาว่าเขาเป็นคนงานของที่นี่ ตอนเข้ามา ผมเห็นเขาทำงานอยู่ในสวน คุณป้าช่วยตามมาเจอผมหน่อยได้มั้ยครับ

ป้านารีจ้องผมเขม็ง อยากรู้ว่าทำไมผมอยากเจอ ผมตอบว่า ผมอยากถามว่าเขาเป็นคนจ้างคนให้ไปปาหินใส่ร้านจอม แล้วก็ปล่อยข่าวปลอมลงในโซเชียลด้วยรึเปล่า ผมเจอตัวนักคอมพิวเตอร์ที่เป็นคนปล่อยข่าวแล้ว แค่อยากถามให้แน่ใจ

ป้านารีหน้าแดง แล้วก็ซีด แล้วกลับแดงอีก ถามผมว่า แค่โอเมกาต่ำๆ คนหนึ่ง หลานเข็มจะสนใจทำไมนักหนา ผมพยายามไม่สนใจ ถามย้ำว่าผมขอเจอเขาได้มั้ย ป้านารีเริ่มเสียงดังใส่ผม พูดว่า ถ้ามันไปทำอะไรผิด แล้วหลานเข็มมีหลักฐาน ก็ไปแจ้งความเลย ผมทิ้งตัวพิงเก้าอี้ ตอบกลับไปว่า ผมไม่มีหลักฐานจะเอาผิดเขาหรอกครับ เหมือนที่โอเมกาที่เคยมาอยู่แถวๆ บ้านคุณป้า ที่ไม่มีหลักฐานว่าโดนคุณป้าส่งคนไปแกล้งเขาจนทนไม่ไหว ต้องย้ายหนีไปหมด ป้านารีพูดเสียงสั่นว่า เธอพูดอะไรของเธอ ผมถามต่อว่า คุณป้ารู้สึกยังไงฮะ ตอนที่มอบทุนการศึกษาให้เด็กยากจน คุณป้าเคยสงสัยมั้ยฮะ ว่าเด็กนั่นจะเป็นโอเมกาหรือเปล่า ผมได้ยินม๊าเรียกผมเหมือนตกใจ เห็นป้านารียืนตัวสั่น พูดเสียงดังลั่นว่า ก็เพราะอย่างนี้ไง ฉันถึงต้องเป็นนายกสมาคม ฉันจะได้คัดไอ้พวกโอเมกาต่ำๆ นั่น ออกไปให้หมด ผมหยิบโทรศัพท์มาดู กดรีเพลย์คลิปเสียงที่เพิ่งถูกบันทึก ม๊าเรียกชื่อผมซ้ำด้วยเสียงที่ตกใจมากกว่าเดิม ส่วนป้านารียืนกำมือแน่น

ผมลุกขึ้นพูดกับป้านารีว่า คลิปนี้ก็คงเอาไปเป็นหลักฐานไม่ได้ว่าคุณป้าจ้างคนมาทำร้ายจอม แต่ถ้าผมปล่อยลงโซเชียล คงไม่มีใครกล้าเลือกคุณป้าเป็นนายกสมาคม ภาพพจน์สุภาพสตรีชั้นสูงผู้งดงามทั้งกายใจ ก็คงจะมัวหมองไปด้วย ม๊ารีบลุกไปประคองให้ป้านารีนั่ง ผมพูดต่อว่า ผมขอร้องนะครับ กรุณาอย่าทำอะไรจอมอีก จอมไม่มีอะไรจะมาสู้กับคุณป้าได้ แต่ผมมี เข้าใจนะครับ ผมเดินออกจากห้องไปตามคนมาดูป้านารี แล้วผมกับม๊าก็ขอตัวกลับ

ม๊าบ่นผมมาตลอดทางว่าทำไมต้องทำขนาดนี้ ถ้าป้านารีเกิดเส้นเลือดแตกขึ้นมาจะทำยังไง ผมหัวเราะ บอกว่าเข็มเป็นหมอนะม๊า ถึงจะเป็นหมอสัตว์ก็เถอะ เข็มดูรู้ คุณป้าแค่อาย ไม่ได้โกรธจัดขนาดทำให้เส้นเลือดแตกได้หรอก

หมดไปอีกเรื่อง ผมหวังวิธีนี้จะได้ผล พีทยอมให้ผมออกเงินค่าปรับปรุงร้าน ก็คงหลายวันกว่าจะเสร็จ ช่วงที่จอมว่างๆ ผมคิดว่าน่าจะชวนจอมไปเที่ยว ผมก็เครียดกับเรื่องพวกนี้ไม่น้อยเหมือนกัน แต่ยังไม่ทันได้พูดกับจอม ก็มีเรื่องใหม่มาให้ผมปวดหัวอีก

ผมส่งจดหมายส่งตัวนักศึกษาฝึกงานคนนั้นกลับมหาวิทยาลัย แล้วก็นัดอาจารย์เข้าไปชี้แจงเหตุผลด้วยตัวเองเรียบร้อย ก็คิดว่าจบเรื่องแล้ว แต่เด็กคนนั้นกลับไปทำคลิปพูดถึงผมว่าผมใช้อำนาจแบบไร้เหตุผล กลั่นแกล้งให้เขาต้องไปหาที่ฝึกงานใหม่ ถ้าหาไม่ได้เขาจะเรียนไม่จบ แล้วก็ยังพูดถึงความเป็นอัลฟา ผู้ร่ำรวยยิ่งใหญ่  ทำอะไรก็ไม่ผิด

มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมถูกพูดถึงแบบนี้ ผมก็เลยไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้คิดว่าจะต้องทำอะไรกับเรื่องนี้ ลำพังแค่นี้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผม แต่พอมีคนเอาไปผสมกับข้อเรียกร้องของผู้ชุมนุมทางการเมือง เรื่องความเหลื่อมล้ำทางสังคม ช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจน นโยบายของรัฐที่พวกเขาบอกว่า ทำให้รวยกระจุก จนกระจาย ผมเลยกลายเป็นผู้ร้าย เป็นพวกศักดินา ใช้อำนาจโดมมิชอบกับพวกคนเล็กคนน้อย

แล้วก็เลยยกพวกกันมาถือป้ายประท้วงอยู่หน้าคลินิกผม

ผมเริ่มชินที่มีจอมให้หอมแก้มก่อนออกไปทำงานทุกเช้า ผมชวนจอมไปกินข้าวเที่ยงแถวไซท์งาน แต่จอมไม่ว่าง ผมกำลังจะขึ้นรถ ว่านก็โทร.มาบอกว่า ไม่ต้องมา หน้าคลินิกคนมาประท้วงกันเต็ม ผมกระแทกประตูรถปิดด้วยความหัวเสีย หันหลังกลับเข้าบ้าน จอมจะตามมา แต่ผมบอกว่าไม่ต้องห่วง ผมอยู่ได้

ม๊าเห็นผมเดินกลับเข้าบ้าน ส่วนจอมขับรถออกไป ม๊าตกใจนึกว่าพวกเราทะเลาะอะไรกัน ผมบอกม๊าว่าผมมีปัญหาที่คลินิก ไม่ได้มีปัญหากับจอม จอมต้องออกไปดูช่างที่จะมาซ่อมร้าน ส่วนผม ว่านไม่อยากให้ไปที่คลินิกเพราะไม่อยากให้พวกที่มาประท้วงเห็นผม ผมโทรกลับไปถามว่านว่า คนอื่นๆ เข้าไปทำงานได้มั้ย ว่านบอกว่า เข้าได้ พวกนั้นแค่มาถือป้าย แล้วก็ปราศรัยไล่ผม ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย มีตำรวจมาคอยดูอยู่ แล้วก็มีคนของป๊าอยู่แถวนั้นด้วย ข่าวป๊าเร็วตามเคย ผมถอนหายใจด้วยความเซ็ง จะไล่ผมให้ออกจากที่ของผม จะบ้ากันหรือไง การที่พ่อแม่ ปู่ย่าตายายของผม รู้จักทำมาหากิน รู้จักเก็บ รู้จักใช้ หาทางต่อยอดจนรวยมาได้ถึงตอนนี้ มันเป็นความผิดของผมหรือไง ผมโทร.หาวิศวกรที่คุมไซต์ก่อสร้างว่าผมจะไปเร็วขึ้น แต่เขาบอกว่า ไม่ต้องมาแล้ว มีคนมาประท้วง ปิดทางเข้าไซต์งาน รถที่ของเขาเองก็ยังเข้าไม่ได้ ได้แต่บอกให้คนงานล็อกรั้วให้ดี แล้ววันนี้ก็ให้หยุดงานไปก่อน

จอมโทร.มาถามว่าผมเป็นไงบ้าง ทำอะไรอยู่ ผมตอบว่า ผมนอนแช่น้ำอยู่ ยังไม่หายโมโหเลย จอมบอกว่าแม่ชวนไปกินข้าวเย็นแล้วก็ค้างที่บ้านแม่ พรุ่งนี้วันเกิดพ่อ แม่กับจอมจะไปวัดด้วยกัน

ผมลงไปบอกม๊าว่าจะไปค้างบ้านแม่จอม ขอเค้กวันเกิดให้จอมเอาไปวัดพรุ่งนี้ด้วย ม๊าสงสัยว่าทำไมต้องเอาเค้กวันเกิดไปวัด ผมเล่าเรื่องพ่อแม่จอมให้ม๊าฟัง ม๊าอมยิ้ม พูดว่า ดีนะ รักกันแล้วก็ยังอยากมีความสุขด้วยกัน ม๊าบอกให้ผมไปคิด อบเค้กเสร็จแล้วจะไปตามให้ผมมาแต่งหน้าเค้กเอง

ผมคิดอะไรได้เยอะแยะ แต่ผมไม่เคยแต่งหน้าเค้ก มีเวลาแค่นั้น ผมวาดได้แค่ หัวใจดวงใหญ่ 1 ดวงที่มีหัวใจดวงเล็ก 2 ดวงอยู่ข้างใน มีหัวใจสีขาวอีกดวงปักอยู่ข้างหัวใจดวงใหญ่  มีข้อความด้านบนว่า สุขสันต์วันเกิด ด้านล่างว่า ขออยู่ด้วยครับ ม๊าดูแล้วบอกว่า นี่จะเอาเค้กไปทำอะไร ฉลองวันเกิด หรือไปสู่ขอลูกเขา

จอมกลับมาเห็นเค้กกับเป้ที่ผมเก็บทั้งของเขาของผมเตรียมไว้ก็ทำท่าเขินๆ เขาบอกว่าแม่เป็นห่วง ถ้าเกิดมีคนตามมาประท้วงที่บ้าน ผมจะยิ่งเครียด ก็เลยชวนไปนอนบ้านแม่สักคืน

แม่บอกให้เราคุยกันตามสบาย แม่ทำกับข้าวเอง คราวก่อนผมมัวแต่เสียใจเรื่องจอม ไม่ได้สนใจดูอะไรเลย ห้องนอนจอมที่ร้านมีแต่ของใช้จำเป็น แต่ห้องนอนจอมที่บ้านนี้ มีของส่วนตัวตั้งแต่ยังเด็กๆ ของจอม หน้าโต๊ะเขียนหนังสือ มีรูปแก๊งเพื่อนของอมในชุดนักศึกษา ในนั้นมีพีทด้วย ตู้กระจกใบเล็ก ข้างในมีหนังสือหลายเล่ม แล้วก็ของจุกจิกอีกหลายชิ้น จอมบอกว่ามีแต่คนให้มาทั้งนั้น ผมไล่ดูไปทีละชิ้น พยายามเดาว่าจะมีชิ้นไหนมาจากแฟนเก่าจอมหรือเปล่า จอมเคยบอกแต่ว่าเขาเคยมีสัมพันธ์ทางกายกับคนอื่น แต่ไม่เคยพูดถึงแฟนเลย ผมถามจอมไปตรงๆ ว่า ในนี้มีของที่แฟนคุณให้บ้างมั้ย จอมยื่นมือให้ผมดูแหวน แฟนเข็ม ที่นิ้วเขา แล้วก็บอกว่า นี่ไงของแฟนผม จอมพูดไปยิ้มไปว่า ไม่มีใครอยากเป็นแฟนผมหรอก มีแต่คุณ หลงอะไรผม นั่นสิ หลงอะไรก็ไม่รู้ ผมเดินไปจูบเขา จอมบอกให้ผมอยู่ในห้องก่อนก็ได้ เขาจะไปช่วยแม่ทำกับข้าว อยากดูอะไรก็ตามสบาย

ผมดึงจอมมากอด ขอบคุณเขาเบาๆ จอมทำท่างงๆ ผมรื้อดูได้ทุกอย่าง ไม่มีอะไรเป็นความลับ จอมพยักหน้ายิ้มๆ จูบแก้มผมเร็วๆ แล้วก็ออกไป ผมไม่ได้รื้ออะไรมาดูหรอก แค่จอมเต็มใจให้ผมรู้ทุกอย่างในชีวิตเขา มันก็ดีจนบอกไม่ถูกแล้ว

แม่ทำกับข้าวเต็มโต๊ะ บอกให้ผมกินให้หมด ขอบใจที่ผมช่วยดูแลจอม แล้วก็ ที่เขียนมาบนหน้าเค้ก พรุ่งนี้ให้ผมไปขอกับพ่อเอาเอง ผมหันไปดูจอม แต่จอมไม่มองผมเลย ก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปาก แล้วแม่ก็พูดขึ้นมาลอยๆ ว่า แม่ยังเก็บของใช้ตอนจอมเล็กๆ ไว้อยู่นะ อยากเอาไปเก็บไว้เองมั้ย เผื่ออยากใช้ สีหน้าจอมดูเปลี่ยนไป ผมนึกถึงที่ผมเคยพูดว่าไม่ชอบเด็ก ผมพูดกับแม่ว่า ม๊าเคยบอกว่า ถ้าผมไม่อยากเลี้ยงลูก ม๊าจะเลี้ยงให้เอง แม่หัวเราะหันไปพูดกับจอมว่า งั้นมี 2 คนเลยนะจอม จะได้ไม่ต้องแย่งกัน จอมยังทำหน้าแปลกๆ แม่ก็ยังหัวเราะเหมือนเดิม พูดว่า ไปคุยกันเองแล้วกัน

แต่จอมไม่คุยกับผมเรื่องนี้ จอมถามว่าทำไมเด็กคนนั้นต้องพูดถึงผมขนาดนั้น มันไม่ใช่แค่เรื่องงานแบบที่ผมเคยบอกเขาใช่มั้ย  ผมเลยต้องบอกว่า ผมส่งเขากลับเพราะเรื่องโอเมกา คนที่แบ่งชนชั้นคือเขา ไม่ใช่ผม จอมถอนหายใจ แล้วก็ทำท่าเหมือนนึกได้ เขาบอกว่า ผมชวนมาหาแม่เพราะไม่อยากให้คุณเครียด แต่ผมเครียดเองอีกแล้ว ผมลูบหัวเขา บอกจอมว่า ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงผม เขาไม่มาประท้วงผมเป็นเดือนๆ เหมือนประท้วงรัฐบาลหรอก ผมรู้ว่าจอมคิดอะไร ผมพูดต่อว่า พวกนั้นแค่ทำให้ผมโกรธ ผมเครียด แต่คุณจะทำให้ผมเสียใจจนตายเลย ถ้าคุณไม่อยู่กับผม คุณตกลงแล้วนะ ว่าคุณจะไม่ทิ้งผม จอมยิ้มออกแล้ว บอกให้ผมนอน ผมบอกจอมว่าผมอยากทำอย่างอื่นก่อน จอมกระเถิบออกห่าง บอกผมว่าฝาผนังมันบาง แค่ผมพลิกตัว แม่ยังได้ยินเลย ผมกระเถิบตัวตาม บอกจอมว่าใช่ แม่เคยบอกตอนผมมาตามคุณที่นี่ครั้งแรกว่าคุณนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาทั้งคืน แม่บอกอะไรคุณ คุณถึงยอมยกโทษ ไม่โกรธผม จอมตะแคงตัวมาทางผม บอกว่า แม่ถามว่าเสียใจเพราะสิ่งที่คุณทำ หรือเพราะคุณเป็นคนทำ แม่บอกให้ผมถามตัวเองว่า ผมอยู่ได้มั้ยโดยไม่มีคุณ จอมใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามกรอบหน้าผมเบาๆ พูดต่อว่า ผมได้คำตอบว่า ผมเสียใจเพราะคนที่ผมรัก ทำผมเจ็บ แต่เจ็บแค่ไหน ผมก็ทนเสียเขาไปไม่ได้อยู่ดี ผมจูบจอม บอกเขาว่า ขอบคุณนะ ที่รักผม ผมลุกไปปิดไฟ ดึงผ้าขึ้นมาห่ม เวลานี้ผมอยู่กับจอม อยู่กับความรักของผม ปัญหาข้างนอกก็เหมือนเป็นเรื่องที่ไม่มีอยู่จริง

แม่กับจอม จัดวางโต๊ะอย่างสวยตรงหน้ากระดูกพ่อจอมที่วัด เหมือนกับเป็นงานเลี้ยงจริงๆ แม่พูดกับพ่อว่า ปีนี้เรามีแขกด้วยนะ พ่อรู้จักแฟนจอมแล้วนี่ เขาเอาเค้กมาฉลองวันเกิดให้พ่อด้วยนะ เรากินข้าวด้วยกัน แล้วก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ มันดูแปลก แต่แม่กับจอมก็ดูมีความสุขที่ได้ทำ ไม่ได้ใส่ใจสายตาที่มองมาแบบแปลกๆ ผมถ่ายรูปให้ แม่บอกว่าทุกปีจอมเป็นคนเป่าเทียน ปีนี้แม่ยกให้เป่าด้วยกัน ผมแอบพูดในใจกับพ่อว่า ที่ผมเขียนบนเค้ก ผมหมายความแบบนั้นจริงๆ นะครับ

ผมชอบบรรยากาศของครอบครัวนี้  ได้รำลึกถึงคนที่รักในช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข  ไม่ใช่นึกถึงแต่วันที่ต้องจากกันไป  แบบที่ผมเห็นบ่อยๆ  ผมรู้สึกว่าแม่นุ่มนวลกับความรัก  และก็ไม่ได้เกรี้ยวกราดกับความเศร้า  จอมเองก็เหมือนกัน

ผมโทร.ถามว่าน เขาบอกว่าพวกนั้นยังมาประท้วงอยู่ เขาจัดการเอาเคสที่ผมนัดไปกระจายให้คนอื่นทำแล้ว ไม่ต้องห่วง แม่ถามว่ายังไปคลินิกไม่ได้ใช่มั้ย งั้นไปนอนเล่นบ้านยายสักวันมั้ย แถวนั้นมีงานวัดพอดี จอมจะได้พาเข็มไปเที่ยว

จอมโทร.บอกพีทว่าจะไปกับผม  พรุ่งนี้ธันวาจะเอาแบบวอลล์เปเปอร์มาให้เลือก  ให้พีทตัดสินใจไปเลยก็ได้  ไม่ต้องรอเขา  พีทคงถามอะไรเรื่องข่าวประท้วง  จอมตอบไปว่า อือ  เข็มไม่ค่อยอยากอยู่บ้าน  เราไม่อยากให้เข็มอยู่คนเดียว

เรากลับไปบ้านไปเอาเสื้อผ้า  ต้องขับรถอีก 2 ชั่วโมงกว่า กว่าจะถึงบ้านยาย  ขับไปได้ไม่เท่าไหร่  ก็มีคนโทร.มาหาจอม  ผมได้ยินจอมเรียกว่า ธันวา  แล้วก็คุยเรื่องที่จอมบอกพีทไปแล้ว  ผมสงสัยว่าธันวาเป็นใคร  จอมบอกว่าเขาเป็นช่างที่จะมารีโนเวทร้าน  พีทเป็นคนหามา  พอมาเจอกัน  ถึงได้รู้ว่าเป็นเพื่อนจอมเองตั้งแต่มัธยม  เขาโทร.มาถามว่าทำไมพรุ่งนี้จอมไม่ไปดูแบบ

ผมรู้สึกว่านายธันวาคนนี้  กำลังสนใจจอม  แต่จอมดูไม่ได้สนใจอะไร  จอมพาผมมาคลายเครียด  ผมก็ไม่ควรหาเรื่องอะไรมาคิดให้ตัวเองเครียดเพิ่ม

ผมหรี่เสียงวิทยุลง  ฟังจอมร้องเพลงไปเรื่อยๆ ตลอดทางจนถึงบ้านยาย

Create Date : 09 พฤศจิกายน 2565
Last Update : 9 พฤศจิกายน 2565 22:27:00 น.		0 comments
Counter : 369 Pageviews.
Share Tweet