ป๊าเอาเอกสารใส่ซองมาให้ผม บอกว่าเอาไปให้จอมอ่าน เอกสารในซองเป็นรายงานยอดขายกับปริมาณการขาย แยกตามรายการอาหาร ประเภทอาหาร แล้วยังแบ่งเป็นตัวเลขตามช่วงเวลาของวัน และ ช่วงจำนวนวัน รายการที่มียอดขายสูงสุด ต่ำสุด ไปจนถึง ไม่มีการขายเลย ป๊าสอนผมมาตั้งแต่เด็กแล้วว่า ทำงานเป็นอาชีพ เราก็มีเงิน ถ้าทำอาชีพให้เป็นธุรกิจ เราจะมีเงินมากขึ้น ป๊าปล่อยให้ผมไปทำงานกินเงินเดือนในอาชีพสัตวแพทย์มาพักหนึ่ง แล้วก็จับมือผมสอนเรื่องทำธุรกิจ วางระบบการบริหารจัดการ ทั้งเรื่องคนและเรื่องอื่นๆ ก่อนจะยอมให้เงินผมมาเปิดคลินิก รายงานแบบนี้ป๊าก็เคยสอนผมอ่าน มันเป็นข้อมูลส่วนหนึ่งที่แสดงให้เห็นสุขภาพของธุรกิจที่เราทำอยู่ ป๊าไม่ได้บอกอะไรผม แค่บอกว่า จอมอ่านแล้วให้ไปคุยกับป๊าที่ออฟฟิศ ผมเคยปรึกษาป๊าว่าอยากปรับพื้นที่ในโรงพยาบาล ให้มีคาเฟ่ จอมจะได้ย้ายมาทำงานใกล้ๆ ผม แต่ผมโดนป๊าดุว่า อย่าเอาแต่ใจตัวเอง ถามจอมก่อน ร้านนั้นเป็นน้ำพักน้ำแรงเขา อยู่ๆ จะไปให้เขาเลิก ให้เขาย้ายได้ยังไง

ผมว่า ป๊าคงอยากรู้ว่าจะสอนจอมให้ทำอาชีพให้เป็นธุรกิจได้มั้ย ป๊าคงอยากให้จอมมาเปิดสาขาเพิ่มที่โรงพยาบาลของผมมากกว่า

ผมยังคิดวนๆ เรื่องจอมจะท้องหรือเปล่า ก่อนหน้านี้ ผมไม่เคยอยากมีลูกเลย จนผมได้ยินตัวเองพูดว่า ลูกเรานะจอม ถึงมันจะเป็นความผิดพลาด แต่เขาก็เกิดจากความรักของผมกับจอม เหตุผลใดๆ ก็ตามที่ทำให้ผมไม่อยากมีลูก เลือนหายไปหมด ผมคิดไปไกลถึงว่า ลูกจะโดน bully มั้ย ที่มีแม่เป็นผู้ชาย ผมบอกตัวเองให้หยุดคิดได้แล้ว ถึงจอมท้องจริงๆ ตอนนี้ก็ยังตรวจไม่เจอ แต่พอเผลอ ผมก็คิดอีก ถ้าเป็นลูกสาว ใครจะถักเปียให้ลูกไปโรงเรียน

พอฟังผลตรวจร่างกายเสร็จ รู้ว่าทุกอย่างปกติดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ผมก็ถามหมอต่อเรื่องตรวจครรภ์ หมอบอกว่าต้องอย่างน้อย 1 เดือน ถึงจะตรวจรู้ นี่เพิ่งผ่านไป 3-4 วัน ผมยังต้องคอยอีกตั้งนาน ผมได้ยินหมอพูดต่อว่า จอมควรจะไปพบหมอเพื่อรักษาอาการกลัวเข็ม ก่อนจะปล่อยให้ท้อง เพราะสำหรับโอเมกา การคลอดแบบธรรมชาติมันเสี่ยงเกินไป ถ้าต้องผ่าตัด จอมอาจจะ panic จนเกิดอันตรายได้

ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย ไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนด้วย ผมสงสารจอมจับหัวใจจนพูดอะไรไม่ออก จนจอมถามว่าผมเป็นอะไร แต่จอมก็ยิวเหมือนเดิม พูดกับผมว่า แค่ครั้งเดียว เขาไม่ท้องหรอก ผมหรี่ตามองจอม บอกเขาว่าคุณดูถูกผมอยู่นะ จอมก็ยิ่งหัวเราะ หยิบตั๋วหนังที่ผมเอาไปจีบเขาออกจากกระเป๋ามาให้ผมดู ถามผมว่า ไปเดทกันมั้ย

ผมรู้ว่าผมไม่ควรกังวลตั้งแต่ตอนนี้ เอาไว้รู้ว่าจอมท้องแน่ๆ ผมจะพาจอมไปหาหมอเอง ยังไงผมก็ไม่ยอมให้เป็นอะไร ทั้งลูกผม แล้วก็แม่ของลูกด้วย วันนี้คิดเรื่องเราไปเดทกันก่อนดีกว่า  แต่จอมอยากเป็นแม่รึเปล่า  ถ้ามีพ่อ 2 คน  ลูกจะโดนล้อมั้ย

ผมไม่รู้ทำไมจอมเลือกดูการ์ตูน ผมอยากดูเรื่องอื่นมากกว่า แต่วันนี้วันของเขา ผมก็เลยยอม ทั้งที่คิดว่า คงดูไม่รู้เรื่อง จอมบอกให้ผมเริ่มหัดดูได้แล้ว เด็กทุกคนชอบดูการ์ตูน ผมยืนมองครอบครัวหนึ่งที่กำลังกดซื้อตั๋วหนังอยู่ที่จอข้างๆ ผู้ชายที่น่าจะเป็นพ่อ ยื่นตั๋วให้เด็กหญิงตัวน้อยถือไว้ แล้วอุ้มเด็กหญิงขึ้นมา แขนเล็กๆ โอบรอบคอ เสียงใสๆ ถามว่า ป๊า น้องขอกินป๊อปคอร์นนะ ผู้ชายตอบว่า ป๊อปคอร์นได้ น้ำอัดลมไม่ได้ โอเค้ เสียงใสตอบอย่างร่าเริงว่า โอเค

ผมรู้สึกว่า ผมกำลังยิ้ม ตอนที่คิดว่านอกจากหัดดูการ์ตูน สงสัยต้องหัดกินป๊อปคอร์นด้วย

ระหว่างรอรอบหนัง จอมขอไปร้านหนังสือ เขาอยากได้นิยายกำลังภายใน ผมขี้เกียจเดินตาม ก็เลยแยกไปดูแผนกอื่น ผมตั้งใจจะไปดูหนังสือเกี่ยวกับสัตว์แปลก ผมเลือกดูอยู่สักพักแล้วก็ยังไม่เจอเล่มที่ชอบ ก็เลยจะออกไปรอจอมที่หน้าร้าน แต่เดินผ่านแผนกหนังสือเด็ก ผมก็เลยแวะดู

หนังสือในชั้น มีทั้งนิทานภาพสีสวยๆ นิทานแบบลอยน้ำได้ นิทานก่อนนอนเล่มหนา ที่พ่อแม่น่าจะต้องเป็นคนอ่านให้ฟัง นิทานสอนใจเล่มบางๆ แบบพกพาง่าย ผมลองหยิบมาเปิดดูเล่น ผมว่าตอนเด็กๆ ผมก็มีหนังสือนิทานหลายเล่ม ของผมเป็นกระดาษแข็งทั้งเล่ม ไม่ใช่กระดาษบางๆ แบบนี้ ม๊านาจะยังเก็บไว้ จอมเดินมาทักว่า  จะซื้อนิทานไปให้ใคร ผมกำลังนึกถึงที่เคยได้ยินมาว่า อ่านหนังสือให้ลูกฟังตั้งแต่อยู่ในท้อง จะช่วยให้การเรียนรู้ดีขึ้น ผมก็เลยหันไปตอบว่า เปล่า คุณว่า เราต้องอ่านนิทานให้ลูกฟังมั้ย จอมยิ้มนิดเดียว แล้วบอกว่าเขาซื้อเสร็จแล้ว ไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันหนังฉาย ผมเดินตามเขาไป ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า จอมดูเฉยๆ เพราะเขาไม่อยากมีลูกกับผมหรือเปล่า

ดูหนังเสร็จแล้ว จอมขอไปกินไอติมร้านเดิม ไอติมถ้วยใหญ่ กับช้อน 2 คัน กินด้วยกัน ผมถามจอมว่าวันนั้นทำไมเขาอยากให้เรานอนคุยกันตัวเปล่าๆ แบบนั้น จอมยิ้มกว้างตอนตอบผมว่า เขาอยากให้ผมรู้สึกว่า ระหว่างเรา ไม่อะไรขวางกั้น ไม่มีอะไรต้องปิดบัง เขาเป็นเซฟโซนให้ผมได้ ผมไว้ใจเขาได้ คำพูดของจอมทำให้หัวใจผมอุ่น ผมจับมือจอมหมุนแหวนที่มือเขา มันเริ่มมีรอยสึก รอยบุบ ไม่สวยเหมือนวันแรก แต่จอมก็ไม่เคยถอด ผมบอกจอมว่า คุณน่ารักที่สุดเลยรู้มั้ย คำตอบต่อมายิ่งทำผมยิ้มไปอีก เขาบอกว่า เขาน่ารักเพราะเขารักผม เขาขอให้ผมสัญญาว่า จะไม่เก็บเรื่องไม่สบายใจไว้คนเดียวอีก มีอะไรต้องบอกเขา ผมยิ้มรับคำง่ายๆ มันไม่ยากหรอก วันหนึ่งเขาจะมาเป็นครอบครัวของผม เป็นแม่ของลูกผม ผมคิดถึงหนังสือนิทานที่เพิ่งดูมา บังเอิญจอมเจอเพื่อน ท่าทางจะอยากคุยกัน ผมเลยบอกจอมว่า ขอไปเดินดูอะไรหน่อย เดี๋ยวผมไปรอที่รถ แล้วผมก็รีบไปซื้อนิทานภาพมา 1 เล่ม เขียนไว้ด้วยว่าเป็นหนังสือเล่มแรก ของขวัญชิ้นแรก

ผมบอกจอมว่า คืนนี้ผมไม่ค้างด้วย ผมอยากเล่าเรื่องธันวาให้ม๊าฟัง ม๊าคงรอผมอยู่นานแล้ว เพราะผมไม่เคยมีความลับกับม๊า ผมจูบลาจอม หยิบนิทานส่งให้จอมเอาไปเก็บไว้ก่อน ผมอยากอ่านพร้อมเขา

ผมไม่คุ้นเลยกับการมาส่งจอมตอนค่ำๆ แล้วกลับไปนอนบ้านแบบนี้ ผมเลยจูบแก้มเขาอีกที แล้วพูดสิ่งที่ผมรู้สึก กู๊ดไนท์นะครับ ที่รัก ผมนึกว่าจอมจะจูบผมกลับ แต่จอมเขิน หนีลงจากรถไปเลย ผมยิ้มเบาๆ กับตัวเอง ผมรู้แล้วว่า อะไรควรจะมาแทนที่ แฟนเข็ม

ม๊ากับป๊าอยู่ในห้องนั่งเล่น กำลังดูข่าวในทีวี ผมบอกป๊าม๊าว่าผมอยากเล่าเรื่องวันนั้น ป๊ากดปิดทีวี เรียกผมไปนั่งตรงกลางระหว่าง 2 คน ผมเริ่มเล่าตั้งแต่ตอนผมไปบ้านธันวา จนถึงตอนที่จอมเข้ามาช่วย ผมเหวี่ยงเพราะผมโกรธตัวเอง ธันวาทำให้ผมคิดถึงสิ่งที่ตัวเองทำกับจอม ผมเคยไม่เข้าใจ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนนั้น จอมต้องรู้สึกขนาดนั้น ผมขอโทษป๊ากับม๊าที่ประมาทจนเป็นเรื่อง ผมรู้ว่าไม่ง่ายที่จะปิดข่าวเรื่องผมเข้าโรงพยาบาล แล้วยังรูปกับคลิปอีก ม๊าดึงตัวผมไปกอด  หัวเราะทั้งน้ำตา ม๊าบอกว่าจอมบอกแล้วว่าถ้าเข็มเล่าเรื่องนี้ อย่าร้องไห้ เดี๋ยวเข็มจะยิ่งเสียใจ แต่ม๊าสงสารเข็ม เข็มไม่เป็นไร ม๊าก็ดีใจที่สุดแล้ว ป๊าลูบหัวผม บอกว่า จอมเก่ง เห็นอ่อนๆ อย่างนั้น ถึงเวลาจำเป็น เขารอบคอบและเด็ดขาดมาก เข็มโชคดีที่เจอคนแบบจอม

ป๊าเล่าให้ฟังว่าป๊าจัดการล็อบบี้ลูกค้าของบริษัทธันวา ให้ยกเลิกสัญญาจ้างงาน แล้วยังไปล็อบบี้พวก outsource ไม่ให้รับช่วงงาน บริษัทธันวาก็เลยขาดสภาพคล่องกะทันหัน เพราะงานโดนยกเลิก รายได้ก็หายไปด้วย งานที่รับไว้แล้ว ไม่มีคนทำ ส่งมอบงานไม่ได้ นอกจากไม่ได้รับเงินตามสัญญาแล้วยังโดนค่าปรับอีก วัสดุอุปกรณ์ที่สั่งมาเตรียมรอไว้ แต่ไม่ได้เอาไปใช้ ทำให้เขาเป็นหนี้แบบไม่มีทางเลือก ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป อีกไม่นาน บริษัทของธันวาคงจะเจ๊งจริงๆ

ฟังแล้วผมก็อดสงสารธันวาไม่ได้ แต่ป๊าบอกว่า อย่าไปสนใจเลย ป๊าให้คนไปสืบมาแล้ว ธันวาเลวกว่าที่ผมรู้ คิดซะว่า กรรมตามสนอง ลืมเรื่องนี้ แล้วไปสนใจเรื่องจอมดีกว่า ผมนึกได้ ก็เลยบอกม๊าเรื่องที่คิดว่าอมอาจจะท้อง ม๊าหัวเราะจริงจัง ถามผมว่า ตื่นเต้นทำไม ไหนเคยบอกไม่อยากมีลูก ผมตอบว่า ไม่รู้สิม๊า แล้วหันไปถามป๊าว่า ตอนป๊ารู้ว่ามีเข็ม ป๊ารู้สึกยังไง ป๊าตอบว่า นานแล้ว จำไม่ได้ว่ะ แล้วก็หัวเราะลั่น ผมเรียกป๊าเสียงยาว ป๊าถึงได้ตอบว่า  ก็แค่  วันรุ่งขึ้นป๊าก็ซื้อหนังสือนิทานมา  แล้วม๊าก็บ่นว่า  รีบซื้อมาทำไม  อีกตั้งนานกว่าลูกจะโตจนอ่านหนังสือได้  เล่มแข็งๆนั่นแหละ  ป๊าซื้อก่อนเข็มเกิดอีก

ผมกอดม๊า บอกว่าเข็มรักม๊า กอดป๊า  บอกว่า เข็มรักป๊า  ผมถามย้ำอีกทีว่า ไม่เป็นไรใช่มั้ย  ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวเลย  ป๊าหัวเราะบอกว่า  ไปถามแม่จอมดีกว่า  ถ้าเขาเอาหลานเป็นตัวประกัน  เรียกสินสอดหมดตัวล่ะ ตายแน่  ม๊ายังซ้ำเติมอีกว่า  บอกแล้วว่าให้ขอเลย  มัวแต่เขิน  เป็นไงล่ะ

ผมเลือกสูท  เตรียมรองเท้าเอาไปให้จอมใส่ไปหาป๊าที่ออฟฟิศ  ผมมีประชุมทั้งวัน  กว่าจะเลิกก็ดึก  อุตส่าห์ไปหาจอม  เพราะผมอยากถามเรื่องชื่อลูก  แต่จอมไม่ได้ตื่นเต้นไปกับผมเลย  บอกผมอีกว่า  ยังไม่รู้เลยว่าท้องมั้ย  ตั้งแต่คบกันมา  จอมไม่เคยพูดเรื่องลูก  หรือเขาไม่อยากมีลูกกับผมจริงๆ  แต่ถ้ามีจริงๆ  ยังไงก็ลูกเรา  ยังไง  ผมก็รัก

ผมลองจับท้องจอม  ลองคิดเล่นๆว่า  ถ้ามีตัวเล็กๆอยู่ข้างในจะเป็นยังไง  ความรู้สึกนั้นทำให้ผมอยากยิ้ม  ทั้งที่น้ำตาซึม  ขอให้มาจริงๆนะ ลูก

จอมไปหาป๊ามาแล้ว  ป๊าบอกว่า  น่าจะสอนไม่ยาก  ดูเขากระตือรือร้นดี  ผมถามป๊าเรื่องมื้อเที่ยง  ป๊าบอกว่า  ป๊าชวนจอมไปเอง  อยากเห็นว่าจอมเป็นยังไง  เวลาอยู่กับคนอื่น  ป๊าชอบที่จอมวางตัวดี  ไม่พยายามอวดว่าตัวเองเป็นใคร  ไม่พูดอะไรมาก  แต่ตั้งใจฟังที่คนอื่นพูดตลอด  จอมช่างสังเกต  เก็บรายละเอียด  วิเคราะห์บุคลิกคนได้ไม่เลวเลย  น่าจะให้ไปฝึกงานที่บริษัท  มากกว่าจะไปทำคาเฟ่เพิ่ม  เพราะอีกหน่อย  ผมก็ต้องเข้าไปช่วยงานป๊าเต็มตัวแล้วเหมือนกัน  จอมจะได้เป็นผู้ช่วยผม  ได้ทำงานใกล้ๆผม  แบบที่ผมอยากได้

ผมไม่รู้จะขอบคุณป๊ายังไงดี  ป๊าพูดแบบนี้  ก็เท่ากับว่า  ป๊ายินดีรับจอมเข้ามาเป็นครอบครัวของเรา  ให้เกียรติจอมได้เดินเคียงคู่ผมได้อย่างสง่าผ่าเผย  ผมอยากบอกจอมให้รู้  อยากให้ดีใจไปกับผมด้วย  แต่ยังไม่ทันได้คุยเรื่องนี้  ก็มีอย่างอื่นทำให้ใจผมหายไปซะก่อน

ผมไปหาจอมตั้งแต่เย็น  ถึงยังไม่รู้ว่าจอมท้องมั้ย  ผมก็อยากให้เขาบำรุงร่างกายเอาไว้ก่อน  แต่จอมดูไม่สนใจเลย  ผมบังคับให้กินนม  เขาถึงได้ยอมกิน  แต่พอผมบอกให้กินทุกวัน  เขากลับบอกว่า  ไม่ต้องหรอก  เขารู้  ยังไงเขาก็ไม่ท้อง

จอมเพิ่งยอมบอกว่า  เขากินยามาตลอด  ตั้งแต่ที่ผมซื้อให้เขากิน  ตอนเขาไปบ้านป้าแนมกับธันวา  เขารู้ว่าธันวาใช้ฟีโรโมนกระตุ้นผม  เขาเลยกลัวว่า  ฟีโรโมนจากตัวเขา  จะมีปัญหากับผม  เขาก็เลยกินยาคุมมันไว้จนถึงตอนนี้  ผมรู้ว่าจอมไม่ได้ตั้งใจ  แต่ใจผมตกหายไปแล้ว  เหมือนจู่ๆก็มีคนพรากของมีค่าไปจากมือผม  ผมได้แต่อึ้ง  พูดอะไรไม่ออก  อยากจะโกรธเขา  เอาจริงๆผมควรโกรธตัวเองมากกว่า  ที่ลอยไปกับจินตนาการของตัวเองจนรู้สึกว่า  ลูกกำลังจะมาอยู่ด้วยจริงๆ  แต่จอมน่าจะบอกผมตั้งแต่วันแรกมั้ย  ใช่  ผมไม่อยากมีลูก  แต่ไม่ใช่ผมไม่รักลูก

ผมทั้งโกรธ  เสียใจ  เสียดาย  ผมพยายามสะกดอารมณ์ตัวเอง  ผมจำได้ว่าผมสัญญากับจอมแล้วว่า  ผมจะพยายามไม่ปากหมาใส่เขา  ผมพยายามแล้ว  แต่ก็อดไม่ได้  ถามจอมว่า  สนุกมั้ย  จอมหน้าเสีย ไม่กล้าพูดอะไรกับผมอีก ก็ดีแล้ว ถ้ายังพูดกันต่อ ผมคงหลุดคำพูดไม่ดีใส่เขาแน่ๆ

ตอนเช้าผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ออกไปทำงานเลย ไม่ได้อยู่กินมื้อเช้ากับจอม ที่จริงผมแค่ตื่นสาย แล้วก็มีเคสผ่าตัดทำหมันรออยู่แล้วด้วย ผมรีบมากจนไม่ได้ลาจอม เขาคงคิดว่าผมงอนเขา ตอนบ่าย เขาถึงได้เอาของกินมาให้ ทั้งที่ตั้งแต่วันที่ผมเคลียร์ตัวเองได้ จอมก็ไม่ได้มาที่คลินิกตั้งหลายวันแล้ว  ผมไม่ได้ตั้งใจจะไม่คุยกับจอม แต่ตอนเขามา มีหมาที่โดนหมารุมกัด เป็นแผลเหวอะไปทั้งตัวข้ามารักษา ต้องผ่าตัดด่วน เพราะน่าจะโดนกัดลึกเข้าไปโดนอวัยวะข้างในด้วย ผมรีบไปดู ก็เลยไม่ได้คุยกัน ผมเหนื่อยมากก็เลยกลับบ้าน ตอนค่ำจอมไลน์มาว่า ขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ  จอมคงเข้าใจว่าผมไม่อยากเห็นหน้าเขา  ปล่อยให้เข้าใจแบบนั้นไปก่อนก็ดี  ทีจอมยังปล่อยให้ผมเข้าใจผิดอยู่ตั้งหลายวัน

ม๊ามาคุยกับผมที่ห้องนอน ม๊าอยากให้ผมชวนแม่จอมมากินข้าวที่บ้าน ม๊าอยากขอบคุณที่ช่วยมาอยู่เป็นเพื่อนวันที่ผมเข้าโรงพยาบาล ผมรับปากม๊าว่า เดี๋ยวผมบอกจอมให้ ม๊าเห็นผมเซ็งๆ ก็ถามว่าเป็นอะไร ผมบอกม๊าเรื่องจอมกินยาคุมที่ผมเป็นคนซื้อให้เอง ม๊าอุทานออกมาคำหนึ่ง แล้วก็หัวเราะ ถามผมว่า ผิดหวังเหรอคุณพ่อ ผมทำเสียงสูงใส่ม๊าว่า เข็มไม่ขำนะ จอมแกล้งเข็ม ไม่ยอมบอกแต่แรก ท๊าก็ยังหัวเราะ พูดกับผมว่า ใครจะไปคิดว่าเข็มจะจริงจังกับเรื่องนี้มากขนาดนี้ จอมไม่ท้อง ก็ดีแล้วไง เข็มจะได้มีเวลาจัดการให้เป็นเรื่องเป็นราว  แล้วก็ปล่อยเต็มที่ได้ เดี๋ยวลูกก็มาเอง ผมถอนหายใจ บอกม๊าว่า รีบไม่ได้ จอมต้องรักษาอาการกลัวเข็มก่อน ไม่งั้นผ่าคลอดไม่ได้ เข็มไม่ให้จอมเสี่ยงคลอดธรรมชาติหรอก เข็มกลัว ม๊ายิ้ม ลูบหัวผม ไม่พูดเรื่องนี้อีก กำชับผมว่า นัดแม่จอมได้แล้ว อย่าลืมบอกม๊าด้วย

จอมโทร.มาหาผม  ทีแรกผมจะกดตัดสายทิ้งแล้ว  แต่นึกขึ้นได้ว่า  จอมอาจจะมีอะไรอยากให้ผมช่วย  ก็เลยกดรับ  ถามจอมว่า  มีอะไรด่วนมั้ย  พอจอมบอกว่าไม่มี  แค่อยากคุยด้วย  ผมรีบตัดบทว่า  ผมยุ่งอยู่  ไว้ทีหลังนะ  แล้วก็วางสาย

 ผมรู้ว่าจอมคงรู้สึกไม่ดี  นึกอยากเลิกแกล้ง  แต่เขาทำแผนเซอร์ไพรส์ผมพังไปทีนึงแล้ว  ครั้งนี้ผมจะไม่ให้พลาด

ตอนนั้นผมยุ่งจริงๆ ผมกำลังดูเจ้าหน้าที่ของบริษัทนำเข้าเครื่องเอกซเรย์ สาธิตวิธีการใช้งาน และทดสอบการทำงานของเครื่อง ออกจากที่นั่นแล้ว ผมก็เลยไปร้านที่ผมสั่งทำแหวนวงใหม่ให้จอม งานง่ายๆ แต่เขายังทำผิดแบบ ผมยืนยันว่ายังไงก็ต้องแก้ให้ผม ทางร้านบอกว่าต้องรออีก 3 วัน อารมณ์หงุดหงิดวูบขึ้นมาอีกแล้ว ไม่ใช่แค่รอแหวน 3 วัน ผมยังต้องแกล้งงอนจอมต่อไปอีกตั้ง 3 วัน

ผมกลับไปถึงคลินิก ก็เจอแก้วแปลกๆ อยู่บนโต๊ะทำงาน เป็นแก้วที่ไม่มีลวดลายอะไร มีแต่ตัวหนังสือเรียงต่อกันไป วนเป็นแนวเฉียงพันรอบแก้วเต็มตั้งแต่ขอบบนจนถึงขอบล่าง ไม่มีช่องว่าง ไม่มีเว้นวรรค มันเป็นประโยคเดียวซ้ำๆ จอมรักเข็มจอมรักเข็ม มีโน้ตวางอยู่ข้างๆ ว่า ผมทำกาแฟมาให้ คิดถึง

ว่านเข้ามาถามเรื่องเครื่องที่ผมไปดูมา แล้วก็ถามต่อว่า มึงไม่ได้บอกน้องตาหวานเหรอว่ามึงไปไหน พอรู้ว่ามึงไม่อยู่ ทำหน้ายังกับจะร้องไห้ ผมมองแก้วในมือ นึกอยากไปจูบเขาเดี๋ยวนี้ ผมบอกว่านว่าไม่ต้องห่วงหรอก น้องตาหวานของมึงน่ะ แฟนกู ว่านด่าผมกลับมาเป็นชุด แล้วก็หัวเราะ พูดว่า ก็ดีว่ะ มึงงอนคนเดียว อิ่มทั้งคลินิก

ว่านขอกว่า  จอมเอาขนมมาหลายอย่าง  แล้วก็มาติดกันหลายวันแล้ว  ผมก็ไม่อยู่บ้าง  ไม่ว่างบ้าง  ว่านเลยเอาแจกกันกินทั้งคลินิก  แล้วก็สั่งให้ผมเลิกงอนจอมได้แล้ว  ผมหัวเราะ  บอกว่าอีก 3 วันกูก็เลิกแล้ว  จอมเอาอะไรมา  มึงรีบกินเลย  เดี๋ยวจอมก็ไม่ต้องมาง้อกูแล้ว

ผมบอกว่านว่า  Outing ปีนี้  ผมอยากไปทะเล  อยากไปค้างสักคืนด้วย  ว่านถามว่าเอาจริงเหรอ  ค่าใช้จ่ายเพิ่มเยอะเลยนะมึง  ผมบอกว่าไม่เป็นไร  ลงบัญชีคลินิกเท่าเดิม  ที่เหลือกูเติมให้เอง  กูออกเดชไว้เยอะ  ไม่เอาใจกันบ้าง  เดี๋ยวลาออกหมด

ผมเอาแก้วใบนั้นกลับบ้านด้วย  ตั้งใจจะเอาไว้ใช้ที่โต๊ะทำงานที่บ้าน  ผมเห็นรถจอมตั้งแต่เข้าบ้านแล้ว  ก็เลยต้องเอาแก้วไปไว้ที่อื่นก่อน  แล้วค่อยขึ้นไปบนห้อง  จอมทำท่าจะพูด  แต่ผมชิงพูดก่อนว่า  ตามสบายนะ  ผมต้องทำงานต่อ  จอมถามว่าเอากาแฟมั้ย  ผมตอบทั้งยังหันหลังให้จอมว่า  ไม่ต้อง  ผมกินมาแล้ว  ผมได้ยินเสียงจอมเดินห่างไปแล้ว  ถึงได้หันไปมอง  จอมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว  หายเข้าไปในห้องน้ำ  ตอนออกมาตาเขาแดงๆ  ไปแอบร้องไห้หรือเปล่าก็ไม่รู้  จอมมองผมท่าทางลังเลว่าจะเข้ามาหาดีมั้ย  ผมก้มหน้าพูดกับหนังสือในมือว่า  คุณนอนเลยก็ได้  ผมจะอ่านหนังสือ  ผมรอจนแน่ใจว่าจอมหลับแล้ว  ถึงได้ปิดไฟ  ขึ้นที่นอน  ผมแตะจมูกลงบนแก้มจอมเบาๆ  แล้วขยับไปนอนที่ตัวเอง  ผมไม่อยากนอนหันหลังให้จอมทั้งคืนแบบนี้เลย  นี่ผมกำลังแกล้งจอมหรือแกล้งตัวเองกันแน่  คอยดูนะ  ถ้ามะรืนนี้ผมยังไม่ได้แหวน  ผมจะถล่มร้านให้ราบเลย

ตอนเช้า  ผมบอกม๊าว่าให้บอกจอมเอง  เรื่องที่จะชวนแม่มากินข้าว  แล้วผมก็ออกมาเลย  ผมกะว่าพรุ่งนี้ได้แหวนแล้ว  ค่อยไปเซอร์ไพรส์จอม  ผมคิดถึงจอม  ยิ่งเมื่อคืนมานอนใกล้ๆ  แต่ไม่ได้ทำอะไรผมยิ่งคิดถึง  ผมบอกตัวเองให้อดทนไว้ก่อน  อีกแค่วันเดียว  ผมชวนเพื่อนไปกินข้าวเย็น  คิดว่ากินเสร็จจะกลับบ้าน  แต่ฟีโรโมนจากไหนไม่รู้  ทำให้ผมคิดถึงจอม  คิดถึงจนทนไม่ไหว

ผมโทร.บอกจอมว่าผมอยู่หน้าประตู  จอมคงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ  กลิ่นสบู่แชมพูบางๆ  ยิ่งทำให้ผมแทบรอไม่ไหว  ผมเดินสวนจอมขึ้นไปรอบนห้อง  พอเขาเปิดประตูเข้ามาผมก็รีบดึงตัวเขามาจูบ

ผมบอกตัวเองให้ช้าลง  ถ้าผมเอาแต่ใจตัวเองแบบวันนั้น  ผมจะทำจอมเจ็บอีก ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว  ผมรู้ว่าเขาตามอารมณ์ผมไม่ทัน  ผมต้องเร่งให้เขาร้อนกว่านี้  แล้วค่อยแล่นโลดไปพร้อมกัน  เสียงจอมครางหนักๆ  ตอนผมกระแทกจังหวะสุดท้ายเข้าไป  ผมทรุดลงซบอยู่บนตัวเขา  พูดเบาๆว่า คิดถึงจัง  จอมกอดผม  ถามผมว่า คุณหายโกรธผมแล้วเหรอ  ผมถอนหายใจด้วยความเสียดาย  ตอบจอมว่า  ยัง  ลุกขึ้นไปแต่งตัว  แล้วกลับบ้าน  น้ำเสียงละห้อยเศร้าที่เรียกชื่อผม  ตอนผมเดินออกจากห้อง  ยังหลอนอยู่ในหู

พรุ่งนี้นะจอม  ผมจะรักคุณให้สุดยิ่งกว่าวันนี้อีก

Create Date : 03 มกราคม 2567
Last Update : 3 มกราคม 2567 14:09:10 น.		1 comments
Counter : 200 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet