ผมตกลงยอมไปตรวจร่างกาย แต่จอมคงไม่อยากไป ผมเห็นจอมเงียบๆ ไม่บอกว่าจะไปตรวจที่ไหน ผมก็เลยโทร.ไปจองคิวที่โรงพยาบาลประจำของครอบครัว แล้วก็บอกจอมให้มานอนบ้านผม เพราะต้องไปตรวจแต่เช้า

จอมกลัวจนทำท่าจะนอนไม่หลับอย่างที่ผมคิด ผมกอดเขาไว้อยู่แล้ว แต่จอมก็ยังซุกตัวเข้าหาผมเหมือนเด็กน้อยจนผมสงสาร จอมกลัวขนาดนี้ก็ยังยอมไป เพราะอยากให้ผมไปหาหมอ กี่ครั้งแล้วนะ ที่จอมเสียสละตัวเองเพื่อผม ผมต้องทำเท่าไหร่ ถึงจะพอตอบแทนความรักที่เขามีให้ผม

จอมจะหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่ ผมบ่นเขาว่า ใส่แบบนั้นจะเจาะเลือดยังไง วันนี้ต้องเจาะที่ข้อพับแขน จอมทำหน้าจ๋อยๆ ถามเสียงอ่อยๆ ว่า ก็ตรวจแต่อย่างอื่น ไม่ต้องเจาะเลือดไม่ได้เหรอ ผมเดินไปหยิบเสื้อแขนสั้นมาให้จอม บอกเขาว่า ไม่ได้ ไขมัน น้ำตาล ค่าตับ ค่าไต ต้องตรวจจากเลือดทั้งนั้น จอมรับเสื้อไป ยังไม่ได้ออกจากบ้าน ก็ทำท่าจะร้องไห้แล้ว คนดีของผม จะไหวมั้ย

ผมให้เจ้าหน้าที่เพิ่มชื่อจอมเข้าไปในรายชื่อครอบครัว จอมจะได้ใช้สิทธิ์ลูกค้า VIP ผมบอกจอมว่า ต่อไปนี้ เป็นอะไรก็มารักษาที่นี่ได้เลย  ไม่ต้องรอเช็กค่าใช้จ่าย  ไม่ต้องวางเงิน  ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย โรงพยาบาลจะไปเรียกเก็บกับที่บ้านผมเอง จอมจะควักกระเป๋าจ่ายค่าตรวจร่างกาย ทั้งที่ตอนเขาเห็นราคา ก็ทำท่าตกใจ เพราะผมเลือกโปรแกรมที่ตรวจเกือบครบทุกอย่าง ไม่ใช่แค่ตรวจเลือด แต่ผมยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน บอกจอมว่าไม่ต้อง ผมบังคับคุณมา ผมรับผิดชอบเอง จอมไม่พูดอะไร ผมเข้าใจไม่ผิดหรอก อ่านจากสายตาจอม ผมก็รู้แล้วว่าจอมกำลังซาบซึ้งกับสิ่งที่ผมทำให้ สายตาแบบนั้นทำให้ผมเขินจนผมต้องบอกจอมว่า เลิกมองผมแบบนั้นได้แล้ว ที่นี่โรงพยาบาล ผมไม่ควรจูบคุณที่นี่นะ

ผมคิดถูกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ที่ขอให้เจ้าหน้าที่เปลี่ยนไปตรวจเลือดเป็นอันสุดท้าย ผมแค่คิดว่า เจาะเลือดแล้ว ไม่รู้จอมจะเป็นยังไง กลัวจะไปตรวจอย่างอื่นต่อไม่ไหว ผมเห็นจอมยิ้มครั้งสุดท้าย ตอนผมตอบเจ้าหน้าที่ว่า แฟนผมอยากให้มาตรวจระดับฮอร์โมน เพราะร่างกายผมมีปัญหากับร่างกายเขา หลังจากนั้น จอมก็ทำท่ากลัวๆ เกร็งๆ แทบจะตลอดเวลา ผมเจอเพื่อนม๊า มากับลูกสาว เข้ามาทักผมตอนผมรอให้จอมออกมาจากห้องเอกซเรย์ เขาบอกว่า ลูกสาวพามาตรวจสุขภาพประจำปี น้องชื่ออะไรผมก็จำไม่ได้แล้ว เพิ่งเรียนจบจากเมืองนอกกลับมา จอมออกมาแล้ว ผมเดินไปรับ  มือเขาเย็นเฉียบ ผมเพิ่งปล่อยมือจอม ตอนแนะนำเขากับเพื่อนม๊าว่านี่แฟนผมครับ ชื่อจอม จอมไหว้เขา แต่เขาถอยหลัง ดึงมือลูกสาวให้ถอยตาม พูดสั้นๆ ว่า น้าไปก่อนนะ แล้วก็เดินไปสมทบกับผู้หญิงอีกคน ทั้ง 3 คนยังหันกลับมามองเรา ได้ยินเสียงถามกันเองว่า แฟนเข็มเป็นโอเมกาเหรอ ทำไมกล้าพามาออกหน้าออกตา จอมยกมือขึ้นปิดแผลที่คอตัวเอง ทำท่าจะปล่อยมือจากผม ผมไม่รู้ว่าจอมรู้สึกอะไร แต่ที่แน่ๆ ผมไม่มีวันยอมให้จอมปล่อยมือจากผม ผมกระชับมือเขาไว้ บอกให้จอมมั่นใจว่าผมอยากให้เขาอยู่กับผม ผมรักจอม  จอมสำคัญกับผมมากกว่าคนที่ไม่เข้าใจผม

จอมนั่งหน้าซีดอยู่หน้าห้องเจาะเลือด เขาดูกลัวมากกว่าตอนไปบริจาคเลือดอีก แค่เก็บเลือดไป 2 หลอด จอมร้องไห้จนหน้าตาเลอะไปหมด จอมหายใจเร็วจนผมกลัวว่าจอมจะเป็นลม กว่าจะปลอบให้เขาหายใจช้าลง ให้เขาผ่อนคลายจนลุกเดินไหว ก็กินเวลาไปหลายนาที ตอนนั้นสายมากแล้ว แต่จอมก็ยังกินอะไรไม่ลง ผมไม่อยากบังคับแล้ว ก็เลยบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว ค่อยไปกินข้าวกัน จริงๆ ตอนบ่ายผลตรวจก็ออกแล้ว ยกเว้นผลตรวจระดับฮอร์โมน ต้องรออีก 7 วัน ผมไม่ได้อยากรู้อย่างอื่นเท่าไหร่ ก็เลยให้ทำนัดมาฟังผลอาทิตย์หน้า

ผมพาจอมไปหาที่นั่งสบายๆ กินมื้อเช้าด้วยกัน ออกจากโรงพยาบาลมาได้ จอมก็ดูดีขึ้น ผมถามจอมว่าตอนอยู่ที่โรงพยาบาล จะปล่อยมือผมทำไม ไม่ชอบเหรอที่ผมบอกว่าคุณเป็นแฟนผม จอมส่ายหน้า พูดเบาๆ ว่า ผมไม่อยากทำให้คุณอาย ผมเอื้อมมือไปลูบหัวจอม บอกเขาว่า ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก ผมไม่ได้คบคนไม่ดี ผมไม่อายใครทั้งนั้น

ผมให้ช็อกโกแลตจอมอีกกล่อง เพราะเห็นเขาร้องไห้เยอะ ผมสงสัยว่าวันนี้มีอะไรทำให้เขากลัวมากกว่าเดิมหรือเปล่า แต่จอมกลับตอบว่า เขาแค่เป็นตัวของตัวเอง อยากร้องไห้ก็ร้องให้ผมเห็น ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องอาย เพราะผมทำให้เขาเชื่อว่า ไม่ว่ายังไง ผมก็รักเขา

คำตอบของจอมเหมือนดอกไม้ล้านดอกส่งกลิ่นพร้อมๆ กัน หอมหวานจนผมอยากตายอยู่ตรงนั้นเลย เรื่องระหว่างผมกับจอมมันดีอยู่แล้ว ผมไม่น่าทำเรื่องเลย

ถ้าผมไม่ไปหา  จอมก็มาหาผม จอมมาดูแลผมที่คลินิกทุกวัน เรานอนด้วยกันทุกคืน แต่เราไม่ได้มีอะไรกันเลย จอมยังกอดผม จูบผม แต่ไม่ชวนให้ผมมีอะไรด้วยอีก ผมไม่รู้ว่าเขาต้องอดทนแค่ไหน กับคนอ่อนแอที่ไม่อยากเผชิญหน้าความจริงอย่างผม ผมรู้ว่าจอมอยากให้ผมพูดเรื่องวันนั้น แต่แค่คิดถึง ผมก็ขยะแขยงจนอยากจะอ้วก ผมยังไม่พร้อม ไม่พร้อมจริงๆ

ตอนที่ธันวามาที่คลินิก จอมเพิ่งมาถึงไม่นาน เขาถือขนมมาหลายกล่องเหมือนทุกวัน จอมบอกว่า เอามาเผื่อไว้ก่อน ไม่รู้คนไหนจะโดนผมดุ ธันวาถือกระเช้าดอกไม้มาด้วย แค่เห็นภาพจากกล้องวงจรปิด อารมณ์ผมก็เดือด ตั้งแต่เกิดเรื่อง ธันวาก็หายไปยังกับไม่มีตัวตน ยกเว้นในใจผม ผมพุ่งจากห้องทำงานไปห้องโถงหน้าคลินิก กระชากกระเช้าเหวี่ยงลงพื้น ผมจะต่อยปากมันอยู่แล้วถ้าว่านไม่ล็อกตัวผมไว้ก่อน  ในหัวผมมีแต่คำว่า โกรธ โกรธ โกรธ ผมไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความเดือดในตัวผม ผมตะโกนไล่ธันวา แต่มันไม่ยอมไป จนจอมมาถึงตัวผม กลิ่นน้ำหอมที่ผมเลือกให้ เสียงต่ำแต่หนักแน่นของจอม เรียกสติผมกลับมา จอมเตือนผมไม่ให้อาละวาดตรงนี้ ที่นี่คลินิกของผม ผมไม่ควรทำลายชื่อเสียงตัวเอง ผมปล่อยให้จอมพาผมกลับเข้าห้องทำงาน เสียงฝีเท้าธันวาตามมาห่างๆ  จนถึงห้องทำงานผม  มันขอโทษผม  ขอให้ผมช่วยไปพูดกับป๊า  เพราะป๊าทำให้มันกำลังจะหมดตัว  มันขอโทษผมอีก  แล้วก็บอกผมว่า  มันไม่ได้ตั้งใจทำผม  อันแค่อยาก

ผมคุมตัวเองไม่ได้แล้ว  ผมได้ยินแต่เสียงตัวเองลั่นอยู่ในหู  มึงแค่อยากให้จอมเกลียดกู  แค่อยากให้จอมเข้าใจผิด  มึงทำกูเกือบตาย  มึงจะข่มขืนกู  ไอ้เลว!!!  ผมได้กลิ่นเลือด  มือผมเจ็บ  แต่ผมไม่หยุด  จนจอมเข้ามาดึงตัวผมให้ลุกขึ้น  ธันวานอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น  หน้าแตกยับ  จอมบอกให้ผมพอได้แล้ว  ถ้ามันตายที่นี่  ผมจะเดือดร้อน  ผมถอยไปยืนน้ำตาไหล  ทั้งโกรธทั้งเจ็บ  ทั้งแค้นทั้งเกลียด  เกลียดที่สุด

ธันวาออกไปแล้ว  จอมก็ออกไปด้วย  ไอ้เลวนั่นจะข่มขืนผม  ผมก็เลวไม่ต่างกัน  จอมเอาถุงน้ำแข็งมาให้ผมประคบมือ  เก็บของผมใส่กระเป๋า  แล้วก็พาผมกลับบ้าน  จอมขับรถไปเงียบๆ  ผมก็นั่งรถไปเงียบๆ  แต่ในหัวผมมีแต่ความคิดวนเวียนยุ่งเหยิง  ผมยังจำได้อยู่เลยว่ารู้สึกเกลียดกลัวแค่ไหน  มือผมเจ็บ ใจผมเจ็บกว่า มันบอกว่ามันไม่ตั้งใจ ทั้งที่มันกำลังจะข่มขืนผม ผมก็ไม่ตั้งใจ ไม่คิดเลยว่าจะน่าเกลียดน่ากลัวขนาดนี้

จอมเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างให้ผมลงไปนอนแช่ จอมจะปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว แต่ผมบอกให้นั่งด้วยกันหน่อย ผมตะโกนใส่ธันวาไปแล้ว จอมได้ยินแล้ว เขามีแต่สายตาห่วงใยผม ไม่แสดงอาการอะไรให้ผมรู้สึกแย่ ผมเหนื่อย ผมไม่อยากให้เรื่องนี้อยู่ในใจผมอีกแล้ว ผมค่อยๆ เล่าเรื่องวันนั้น บอกจอมว่าผมกลัวแค่ไหน ขยะแขยงแทบบ้าตอนธันวาจับของผม ตอนผมรู้สึกว่ากำลังจะตาย ผมก็ยังคิดว่าถ้าจอมเห็นรูปที่ดูเหมือนผมกำลังมีความรู้สึกไปกับธันวา จอมจะเสียใจแค่ไหน และถ้าจอมมาช่วยไม่ทัน ผมคงโดนมันข่มขืนไปแล้ว จอมช่วยผมไว้ แต่ไม่มีใครช่วยจอม ผมเลว

ผมรู้สึกว่าจอมขยับเข้ามาใกล้ มืออุ่นๆ ของจอมลูบหน้าผม บอกให้ผมลืมตา จอมจูบผมเบาๆ ดึงมือผมไห้ลุกตามเขาไป เหมือนเขาอยากให้ผมทิ้งเรื่องที่ผมเล่าไว้ตรงนี้ ก้าวออกจากฝันร้ายไปกับเขา จอมดีกับผม แต่ผมไม่ดีเลย ผมผิด ผมเจ็บ จอมเช็ดตัวให้ผม แต่พอผมจะไปหาเสื้อมาใส่ จอมก็บอกว่าให้มาหาเขาก่อน

เราอยู่บนเตียงด้วยกัน จอมกอดผมไว้ ตอนที่ถามผมว่า เขาไปทันใช่มั้ย ธันวาไม่ได้ทำอะไรผมใช่มั้ย ผมเจ็บจนต้องกัดปากตัวเอง ใช่ธันวาไม่ได้ทำ แต่ผมทำ ธันวาเลว ผมก็เลว ธันวาแค่จะทำ  แต่ผมทำจอมไปแล้ว  ภาพที่ซ้อนอยู่กับภาพที่ธันวาคร่อมตัวผม  คือภาพผมบนตัวจอมที่กำลังร้องไห้ ผมไม่รู้ ไม่รู้เลย ผมพึมพำถามจอมว่าตอนผมทำคุณ  คุณกลัวมากมั้ย  เจ็บมากมั้ย    จอมยังกอดผม ลูบแขนผมเบาๆ เหมือนจะปลอบโยนผม บอกผมว่ามันไม่ได้แย่ขนาดนั้น เขารักผม แต่ผมไม่รักธันวา เสียงเขาเบาลงตอนบอกว่า คุณไม่ใช่คนแรกที่ทำแบบนั้นกับผม

ผมตกใจที่ได้ยินอย่างนั้น  ผมขยับจะลุก  แต่จอมกอดผมแน่น  พูดต่อว่า  ไม่เป็นไร เข็ม  ผมไม่เป็นไร  นั่นคือคำตอบของจอมรึเปล่า เขาเจ็บมากใช่มั้ยที่ผมไปย้ำซ้ำรอยแผลในชีวิตเขา แต่จอมไม่ได้อ่อนแอเหมือนผม เขาเล่าเรื่องนั้น เหมือนตอนที่เล่าเรื่องอื่นๆ ให้ผมฟัง จอมบอกว่าเขาฮีต แต่เขาก็ไม่ได้อยากมีอะไรกับผู้ชายคนนั้น ไม่อยากมีตามซอกตึกแบบนั้น เขาสะบักสะบอมกลับบ้าน ไปร้องไห้กับแม่ แม่ร้องไห้กับเขาอยู่แค่วันเดียว วันต่อมา แม่ก็พาเขาไปสมัครเรียนวิชาป้องกันตัว แม่จอมสอนว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขาที่เกิดมาเป็นแบบนี้ เขาแค่พลาด เรื่องมันผ่านไปแล้ว ที่เขาต้องทำคือเก็บเรื่องนั้นมาเป็นบทเรียน เตือนตัวเองให้ระวังไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก จอมยังย้ำอีกว่า กับผม มันไม่ใช่ความผิดพลาด เขาเป็นคนปล่อยให้มันเกิดเอง เขาแค่เสียใจที่ผมทำเหมือนไม่สนใจความรู้สึกเขา ไม่ได้เจ็บ ไม่ได้กลัว แบบที่ผมรู้สึกกับการกระทำของธันวา  จอมบอกให้ผมเลิกโทษตัวเอง  แต่ผมก็ยังอดรู้สึกผิดไม่ได้อยู่ดี  ผมพูดวนๆซ้ำๆว่าผมเสียใจ  ผมขอโทษ  ผมไม่รู้เลยว่าผมทำให้คุณรู้สึกแย่ขนาดนี้  ที่ผมทำมันน่ากลัวมากใช่มั้ย  ผมไม่รู้เลยว่าผมทำให้คุณต้องเจอความรู้สึกแบบนี้  ผมขอโทษ  ผมพูดไปเรื่อยๆ  จอมก็ยังกอดผม  ลูบแขนผมเบาๆเรื่อยๆ  ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธ  เสียใจ  หรือไม่พอใจอะไรเลย  ไม่ตำหนิ  ไม่สมน้ำหน้าผม  เขารับฟังผมพูดเรื่องแย่ๆของตัวเอง  ให้กำลังใจผม  ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยที่จะเปิดเผยความรู้สึกตัวเองทุกอย่าง  รวมทั้งความรู้สึกผิดที่ผมไม่กล้ายอมรับมันด้วย ผมพูดทุกอย่างออกไปหมดแล้ว จอมถามผมว่าดีขึ้นมั้ย แล้วก็ชวนผมออกไปกินข้าว

จอมพาผมไปกินร้านข้าวต้มข้างทาง โต๊ะตั้งเรียงรายอยู่บนฟุตบาท ผมถามจอมว่า แน่ใจนะว่าจะไม่มีรถมาเสยเรา จอมหัวเราะตอบผมว่า ก็ถ้าคืนนี้เรารอดกลับบ้านได้ เราก็ดวงดีไง

ตลอดมื้ออาหารนั้น จอมไม่พูดถึงเรื่องที่เราเพิ่งคุยกันมา เขาสั่งเบียร์กระป๋องมาดื่ม เล่าให้ผมฟังว่าเขาเคยเห็นพ่อกินเบียร์ยี่ห้อนี้ หน้าตาพ่อมีความสุขมาก แต่ก็แค่แป๊บเดียว เพราะพอแม่มาเห็น แม่ก็ดุพ่อว่าซื้อมากินทำไม ไม่รู้จักเสียดายเงิน เบียร์แพงกว่าข้าวอีก แล้วจอมก็ชวนให้ผมดูลีลาการผัดผักบุ้งไฟแดงแบบไฟลุกท่วมกระทะ จอมบอกว่า ยอมกินผัก ก็เพราะอยากเห็นเขาผัดนี่แหละ ถ้าไม่กินผัก พ่อก็ไม่พาไปดู แถมกลับบ้านก็โดนแม่บ่นทุกทีว่าแอบไปกินมาอีกแล้ว ทำไมไม่รู้จักประหยัดเงินกันบ้าง แม่ชอบบอกว่าเขารักพ่อมากกว่า จนบางทีไม่รู้จะด่าว่าอะไร ก็ด่าว่า ทำตัวเป็นลูกพ่อ จอมแบ่งเบียร์ให้ผมดื่ม ซื้อขนมจากป้าที่หิ้วตะกร้ามาเดินขาย แบ่งกันกินระหว่างรอกับข้าว ลมหนาวพัดมาเบาๆ เรื่องระหว่างเรากลับมาดีแล้ว ผมอยากเห็นจอมมีความสุขอยู่กับผมแบบนี้ หวังว่าผมจะไม่ทำมันพังอีก

ผมนอนลืมตา คิดถึงจูบเบาๆ ของจอม ช่วงหลังๆ มานี่ จอมจูบผมแบบนั้นก่อนนอนทุกคืน จอมหลับสนิทอยู่ข้างๆ แต่ผมหลับต่อไม่ได้แล้ว ผมคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงตอนที่จอมลูบหน้าอกผม ค่อยๆ แตะจูบระไล่เรื่อยไป ผมอยากให้จอมจูบผมแบบนั้น สัมผัสผมแบบนั้น ผมพลิกตัวไปหา ขยับเข้าไปจนชิด ผมรู้สึกเหมือนว่า ผมไม่ได้รู้สึกแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ผมไม่ได้อยากทำให้จอมตื่น แต่ผมอดใจไม่ได้จริงๆ จอมรู้สึกตัวแล้ว ท่าทางเขางงๆ พอเห็นว่าผมกำลังทำอะไร เขาก็ดึงกางเกงตัวเองลง ผมไม่ได้กลัวแล้ว แต่ผมก็ไม่แน่ใจ ผมบอกจอมว่าผมขอแค่นี้ คนดีของผม ไม่หงุดหงิด ไม่ว่าอะไร แล้วยังลุกมาช่วยให้ผมเสร็จ จอมรักผม ไม่ว่าผมเป็นยังไง จอมก็รักผม  ผมคิดถึงวันที่ผมเริ่มมั่นใจว่าจอมมีความรู้สึกดีๆ ให้ผม ฟีโรโมนไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเหมือนกับอารมณ์ที่จอมมีกับผม ผมอยากรู้สึกเหมือนวันนั้นอีก ผมอยากรู้ว่าจอมจะรู้สึกเหมือนผมมั้ย ผมก็เลยเรียกจอมให้ไปอาบน้ำด้วยกัน

ผมยืนหันหน้าเข้าฝาอยู่ใต้ฝักบัว เปิดน้ำรดตัว ผมตื่นเต้นรอแล้วตอนที่จอมเข้ามายืนข้างหลัง จูบไหล่ผม ลูบไล้ตัวผม จอมทำทุกอย่างเหมือนวันนั้น มันทำให้ผมรู้สึกยิ่งกว่าที่เคยรู้สึก ผมหันกลับมาหา ดันตัวเขาไปติดข้างฝา เบียดตัวเข้าไปหา แล้วก็จูบเขา ยิ่งจูบเขาผมก็ยิ่งคิดถึง คิดถึงดาวในตาเขา เสียงหัวเราะ เสียงคราง ความสุขของจอมที่พวยพุ่งออกมาเป็นสาย จอมกอดผม อารมณ์เขากำลังร้อนไม่ต่างกัน แต่เขากลับบอกผมว่า ถ้าจะไม่ทำให้เขา ก็หยุดเดี๋ยวนี้ จอมกำลังรอผม ความสุขของจอมอยู่ที่ผม ผมจับจอมหันหลัง สอดตัวเข้าไปช้าๆ ดันเข้าไปจนสุด ผมกอดจอมไว้ ชิดแนบแทบจะเป็นเนื้อเดียว ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงโหยหาความรู้สึกนั้นขนาดนี้ ที่ของผม คนรักของผม ความสุขของผม ผมว่าผมนิ่งอยู่กับความรู้สึกนั้นแค่ไม่กี่วินาที แต่สำหรับจอมมันคงนาน เขาคงกลัวผมจะเป็นเหมือนเดิมอีก เขาครางบอกผมว่าไม่นะเข็ม อยู่กับผม ที่นี่มีแต่เรา ผมจูบเขาซ้ำ แล้วก็เริ่มขยับตัว รอบตัวเรามีแต่ความเงียบ ผมได้ยินแต่เสียงจอมคราง เสียงตัวเองหายใจแรง เสียงจอมเรียกชื่อผม ผมมีความสุขจนล้น กระแทกจังหวะสุดท้ายไปแล้ว ผมก็ค้างตัวเองไว้อย่างนั้น ตัวจอมกระตุกเบาๆ ผมจับของจอมรูดขึ้นลงช้าๆ น้ำยังหยดเลอะมือผม จอมกำลังมีความสุข ผมไม่ต้องรู้สึกผิดอีกแล้ว จอมรักผม ให้อภัยผมตั้งนานแล้ว

กว่าเราจะลงมากินข้าวเช้า  ป๊าม๊าก็กินเกือบเสร็จแล้ว  จอมแยกไปทำกาแฟ  ม๊าถามผมว่าทำอะไรกันอยู่ถึงลงมาช้า  ผมเขิน  แต่ป๊าม๊าอุตส่าห์ร่วมมือกับจอมหลอกผมก็เพราะเรื่องนี้  ผมก็เลยตอบว่า  ก็ทำอะไรกันอยู่แหละครับ  เลยสาย  แล้วถามป๊าต่อว่า  ป๊าทำอะไรธันวา  มันถังได้หมดทางขนาดต้องมาขอร้องผม  ป๊าถามว่าผมทำไง  ผมยื่นมือให้ดูรอยเขียวๆ  บอกป๊าว่า  ถ้ามีหมายเรียกมา  ค่อยไปจ่ายค่าปรับ  สีหน้าม๊าแปลกๆ  ดูดีใจปนกับอ่อนใจ  ม๊าบ่นผมว่า จะใจร้อนไปถึงไหน  จอมอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ  ทำไมยังไปต่อยเขาจนมือช้ำแบบนี้  จอมยกกาแฟมาพอดี  ผมหัวเราะ  บอกให้ม๊าถามจอมเอาเอง  คนใจดีของม๊า  เป็นคนเรียกมันมาให้เข็มต่อย  ม๊าทำตาโต  ถามจอมว่า จริงเหรอลูก  จอมยิ้มแห้งๆ  ตอบม๊าว่า  เขาไม่ได้ตั้งใจขนาดนั้น  แค่กำลังคิดว่า ถ้าผมได้ระบายอารมณ์อาจจะดีขึ้น  ธันวาก็มาพอดี  เขาก็แค่ไม่ไล่  แล้วก็เรียกให้ตามไป  เท่านั้นเอง  ม๊าพูดเหมือนประชดว่า ดีจริง  เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย  ส่วนป๊าหัวเราะชอบใจ

ที่ผมกับจอมทำ  อาจจะไม่ถูก  แต่ธันวาก็สมควรโดนแล้ว

ผมไปถึงคลินิกก็รีบถามว่านว่าเมื่อวานวุ่นวายมากมั้ย ว่านตอบยิ้มๆ ว่า ก็นิดหน่อยตอนน้องตาหวานหิ้วไอ้นั่นออกมาจากห้องมึงมาให้กูทำแผล แล้วก็เรียกรถให้มันกลับด้วย แล้วก็จัดการรอยเลือดในห้องมึง ว่านหัวเราะหนักกว่าเดิม พูดต่อว่า แฟนมึงนี่โคตรโหดเลยว่ะ พากันไปปิดห้องคุย กูก็นึกว่าจะไปคอยห้าม นี่ปล่อยมึงเล่นซะยับ ว่านเปลี่ยนเสียง พูดจริงจังกับผมว่า มึงน่ะ  ระวังให้ดี  ทำอะไรให้แฟนมึงโกรธขึ้นมา  มึงจะไม่เหลือ  ผมหัวเราะ  ตอบว่านว่า  ไม่โกรธ  กูก็ไม่เหลือแล้ว  ขอบใจนะที่จัดการทุกอย่างให้

ผมอยากได้ของน่ารักๆ ไปให้จอม อยากทำให้จอมมีจความสุข อยากขอบคุณเขาที่เข้าใจอารมณ์ เข้าใจความรู้สึกผม แต่ผมไม่ถนัดกับของทำนองนั้นเลย ก็เลยต้องไปขอให้เลขาป๊าช่วยหา แล้วก็เอามาส่งให้ที่คลินิก ผมเขียนคำในใจลงบนการ์ด ห้อยไปกับของด้วย จอมเห็นจอมต้องชอบแน่ๆ

ผมเปิดประตูร้านเข้าไปเจอคนเต็มทุกโต๊ะ ลูกโป่งสีฟ้ารูปหัวใจที่ผมปล่อยให้ลอยสูงสุดความยาวเชือกที่ผูกไว้อีกทีด้วยโบสีฟ้าสลับขาว  แล้วยังมีเสียงระฆังเล็กๆที่ร้อยติดมากับโบ  ดึงความสนใจจากทุกคนมาหาผมหมด  จอมเดินอมยิ้มมาหาผม ถามว่า เอามาทำไม ผมตอบจอมว่า เอามาให้คุณ รับไปก่อนได้มั้ย แถวนี้ไม่มีที่จอดรถเลย ผมเดินมาตั้งไกล คนมองตลอดทางเลย แต่จอมไม่ยอมรับ แค่หยิบการ์ดที่ติดอยู่กับโบมาอ่าน จอมยิ้มจนตาปิด บอกผมว่า ถือไว้อีกเดี๋ยวนะ ขอถ่ายรูปหน่อย ผมรีบบอกจอมว่า ผมอายคน แต่จอมบอกผมให้ดูรอบๆ ลูกโป่งของผมไม่ได้ทำให้เขามีความสุขคนเดียว ทุกคนก็มีความสุขด้วย รอยยิ้มของทุกคนทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ผมก็เลยต้องยอมให้จอมถ่ายรูปผมถือลูกโป่ง นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมถ่ายรูปกับลูกโป่ง ถ้าม๊ารู้ ผมต้องโดนล้อแน่ๆ

จอมเอาลูกโป่งผูกไว้กับแขนฟ้าใส แล้วก็บอกให้ผมจ่ายดอกเบี้ยให้เขาได้แล้ว ผมแกล้งบอกจอมว่าผมเหนื่อย อยากนอน จอมไม่พูดอะไร หายเข้าไปในห้องน้ำ ออกมาอีกที ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น และเขาพร้อมมาก จอมถอดเสื้อผมไปด้วย พูดไปด้วยว่า ผมไม่ให้คุณนอน

จอมนอนมองผมถอดถุงยางอนามัยออกทิ้ง บอกผมว่า อันนั้นอันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้อย่าลืมซื้อมาด้วย ตอนนั้นแหละที่ผมเพิ่งนึกได้ พูดกับจอมด้วยความตกใจว่า เมื่อเช้าผมไม่ได้ใส่ถุงยาง!! คุณท้องรึเปล่า จอมหัวเราะลั่น ตอบผมว่า เพิ่งเมื่อเช้าเองนะเข็ม ผมจะไปรู้ได้ยังไงเล่า  จอมไม่ได้มีอาการเดือดเนื้อร้อนใจไปกับผมเลย  ผมถามว่า  ถ้ามีลูกจริง  จะทำไง  จอมพูดไปหัวเราะไปว่า  มีลูก  ก็เลี้ยงสิคุณ  หรือถ้าไม่อยากได้  ผมไปเอาออกก็ได้  ผมโวยลั่นว่า ไม่ได้  ทำแบบนั้นได้ยังไง  ลูกเรานะจอม  จอมกะพริบตาถี่ๆ  ท่าทางเหมือนกำลังกลั้นหัวเราะ  ลุกมาหยิบถุงยางจากมือผมไปทิ้ง  บอกให้ผมไปอาบน้ำ  จะได้นอน  หรือถ้าไม่อยากนอน  จอมขยับเข้ามาใกล้  เขี่ยหน้าอกผมเล่น  พูดว่า  ต่อกับผมอีกรอบก็ได้  แต่ไม่มีถุงยางแล้วนะ  จอมไม่ได้มีอารมณ์  แต่มีความสุขที่ได้ล้อผม  น่าจะไปเป็นลูกม๊ามากกว่าผมอีก  เฮ้อ....จอมนะจอม

จอมคงชอบลูกโป่ง  หรือไม่ก็ดีใจที่ผมข้ามตัวเองมาหาเขาได้แล้ว  หรืออาจเป็นเพราะทั้ง 2 อย่าง  จูบก่อนนอนคืนนี้ของจอม  ถึงได้ทำให้ผมรู้สึกว่า  จอมรักผมมากกว่าทุกวัน

Create Date : 26 สิงหาคม 2566
Last Update : 26 สิงหาคม 2566 21:30:15 น.		0 comments
Counter : 279 Pageviews.
Share Tweet