ผมนอนฟังเสียงจอมทำอะไรอยู่ในห้องน้ำ ที่นอนข้างตัวผมยังอุ่น เมื่อคืนผมมีความสุขจนบอกไม่ถูก อาม่าแค่ลองใจเรา และเราชนะ จอมตั้งใจทำของขวัญให้ผม และผมก็ชอบมันมาก ผมลุกขึ้นไปหยิบเสื้อสีฟ้ากับสีชมพูมากางดูเล่น ทำป้ายวันที่มาผูกไว้กับเชือกผูกหลัง แล้วเอาไปเก็บไว้ในกล่องความทรงจำ ผมอยากให้ลูกมาเร็วๆ จอมต้องไปหาหมอได้แล้ว

ว่านตามเข้ามาแซวผมถึงห้องทำงาน เพราะมันบอกว่า หน้าตาผมดูปลื้มปริ่มเกินไป ว่านถามว่าเมื่อคืนจอมให้ของขวัญผมกี่รอบ ผมด่าว่านไปคำหนึ่ง แล้วก็พูดว่า กูไม่บอก แต่แล้วผมเองก็อดไม่ได้ ต้องบอกว่่านว่า จอมให้ผ้าพันคอกู ท่าทางจอมแปลกๆ ก็เพราะแอบไปถักให้กูเนี่ยแหละ ว่านหัวเราลั่นห้อง แล้วก็พูดว่า มึงจำได้มั้ย ที่ตอนสุดท้าย อูตะต้องไปพูดว่า ขอโทษที่ไม่ได้เชื่อใจให้ถึงที่สุด** แล้วมึงบอกว่า อูตะทำถูกมาตลอด ให้เชื่อใจโดยไม่รู้เหตุผล ใครจะทำได้ เนี่ย ตอนนี้ มึงต้องหัดทำแล้ว เริ่มกับกูก่อนก็ได้ มึงต้องเชื่อแบบไร้เหตุผลว่า กูควรได้เงินเดือนเพิ่มเป็น 2 เท่า แล้วก็เดินเข้ามาจ้องตาผม ทำท่าเหมือนสะกดจิต ผมยกแก้วกาแฟ ทำท่าจะสาดใส่ ว่านถึงได้เดินหัวเราะออกไปจากห้อง

ผมรู้ว่าว่านพูดถูก ผมต้องเริ่มหัดเชื่อใจจอมแบบไม่มีข้อแม้ ไม่มีเหตุผล เชื่อด้วยความเป็นจริงแค่ว่า จอมเป็นคนดี และ จอมรักผม  คนอื่นอาจจะคิดว่าผมโง่  แต่สุดท้าย  รางวัลจะเป็นของผม

จั๊มพ์มาชวนผมไปกินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อน มันบอกว่าเบื่อ ไม่อยากกินข้าวคนเดียว ผมถามว่าแฟนไปไหน จั๊มพ์ตอบสั้นว่า เขาก็อยู่ แต่กูเบื่อ เขาชวนผมคุยเรื่องอื่นได้แป๊บเดียว อาหารยังไม่ทันมาเสิร์ฟ จ๊มพ์ก็ถามถึงเรื่องนั้นของผมกับจอม ผมตอบว่าก็ดี จั๊มพ์ถามต่อว่า ดียังไง ดีกว่ามีกับผู้หญิงเหรอวะ

ผมนิ่งคิดไปสักพักถึงจะตอบจั๊มพ์ได้ เพราะผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ ไม่เคยเทียบว่า แบบไหนดีกว่า เวลาที่อยู่กับจอม ผมพอใจที่ได้ครอบครองเขา ภูมิใจทีทำให้จอมมีความสุขกับผมได้ ด้วยความเต็มใจของเขา เรามีความสุขดี เพราะเรารักกัน และความต้องการของเราก็พอดีกัน ไม่ใช่เพราะเราเป็นผู้ชาย

ผมตอบจั๊มพ์ไปแบบนี้ มันทิ้งตัวพิงเก้าอี้ พูดเหมือนบ่นว่า ดีว่ะ แฟนกูแม่งอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็เจ็บ เดี๋ยวก็เมนส์มา  เดี๋ยวก็เหนื่อย  พอกูขอไปมีกับคนอื่น  ก็งอนกูอีก  ทั้งที่กูก็บอกแล้ว  กูแค่ขอไประบายอารมณ์  ไม่ได้นอกใจ  ก็โกรธกูอยู่นั่นแหละ  หงส์ถามมันว่าทำไมไม่ทำเอง  จั๊มพ์มองผมเหวี่ยงๆ  ตอบผมว่า  มีคนอยากนอนกับกูเยอะแยะ  จะทำเองให้เสียอารมณ์ทำไมวะ

ผมฟังแล้วก็นึกถึงตอนที่ผมมีอะไรกับจอมไม่ได้ ตอนนั้น ถ้าจอมมาขอแบบนี้ ผมก็คงน้อยใจ เสียใจ และเจ็บมากเหมือนกัน แต่ผมก็เข้าใจเพื่อน จั๊มพ์คิดว่าเขาก็ทำดีแล้ว ไม่หักหาญเอาตามอำเภอใจ แล้วก็ไม่ไปแอบทำลับหลัง แต่จะให้เข้าใจอย่างที่จัมพ์พูด ถ้าเป็นผม ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าจะทำใจให้เข้าใจได้แค่ไหน

จั๊มพ์ได้บ่นแล้วก็คงสบายใจขึ้น มันเอามือถือให้ผมดูเฟสบถ๊คของรีสอร์ทที่เราเคยไปเที่ยวด้วยกัน หน้าเพจบอกว่า เพิ่งกลับมาเปิดใหม่ หลังจากปิดปรับปรุงไป มีเครื่องเล่นแนวผจญภัยให้ไปมันส์กันเพิ่มเติมด้วย มันชวนผมไปเที่ยว ผมตอบไปว่า มึงไปชวนคนอื่นด้วย  ไปกันวันไหน  ถ้าไปได้  เดี๋ยวกูไปด้วย

จอมโทร.มาบอกผมว่า อีก 3 วันต้องไปหาหมอแล้ว เพราะหมอขอเลื่อนนัดมาเอง ผมเลยกลับบ้านไปเตรียมเสื้อผ้าไปค้างกับจอมทุกคืนจนกว่าจะถึงวันไปหาหมอ ผมบอกม๊าว่าผมต้องไปช่วยจอมฝึกหายใจ ไม่งั้นจอมไม่ค่อยยอมทำ ม๊าถามผมว่า ทำไมต้องบังคับกันขนาดนั้น ผมหัวเราะ ตอบว่า ก็เพราะป๊ากับม๊า ถ้าจอมไม่หายกลัวเข็มฉีดยา มีลูกไม่ได้ เสื้อเด็กอ่อนที่ม๊าให้ ใครจะใส่ ม๊ายังหยอกผมว่า จอมท้องไม่ได้ เข็มก็ไปทำให้คนอื่นท้องก็ได้ ผมส่ายหัวดิก พูดจริงจังกับม๊าว่า  ไม่ได้หรอก  ไม่ใช่จอม  เดี๋ยวลูกเข็มไม่หล่อ

ผมนั่งดูจอมฝึกหายใจอยู่ข้างๆ เขา ช่วยนับจำนวนครั้ง ตั้งจำนวนครั้งที่ผมคิดว่า น่าจะเหมาะสมให้จอมทำให้ครบ จอมตั้งใจมากจนกลายเป็นเกร็งไปหมด ผมรู้สึกว่าลึกๆ จอมคงกลัวที่จะต้องไปหาหมอ แต่ยิ่งเขากลัว การฝึกหายใจก็ยิ่งจำเป็น เพราะถ้าจอมกลัวแล้วหายใจถี่ สั้น และเร็ว ต่อเนื่องกันนานเกินไป จะทำให้ออกซิเจนในเลือดสูงจนเป็นอันตรายได้ ถ้าให้เลือก จอมก็คงไม่อยากทำ เขาทำก็เพราะผม ผมก็เลยต้องห้ามบ่น ห้ามเบื่อ ต้องอยู่ข้างๆ เขา เป็นกำลังใจให้เขา

วันนี้ถึงวันไปหาหมอแล้ว จอมไม่ยิ้มเลย ผมขอหมอเข้าไปดูการรักษา หมออนุญาตให้เข้าไปได้ แต่ผมต้องอยู่เงียบๆ ห้ามพูด ห้ามช่วยอะไรทั้งนั้น จอมดูเกร็งๆ นิดหน่อย ตอนที่หมอบอกเขาว่าจะเอาเข็มฉีดยาวางไว้อีกโต๊ะ แต่จอมก็ดูผ่อนคลายขึ้น ตอนที่หมอชวนคุย แต่พอหมอเอาเข็มฉีดยาอีกอันมาวางลงตรงกลาง ระหว่างจอมกับหมอ ผ่านไปไม่ถึง 5 นาที จอมก็เริ่มกระสับกระส่าย หันมามองผมเหมือนอยากให้ช่วย จอมเริ่มตอบคำถามหมอไม่ค่อยรู้เรื่อง แล้วก็เริ่มหายใจถี่เร็ว ถึงตอนนี้ หมอหยุดคุยกับจอมแล้วบอกให้เขาหายใจเป็นจังหวะตามหมอ จอมหายใจช้าลง แต่ก็ยังไม่ปกติ เขาไม่พยายามหันมามองผมแล้ว เอาแต่จ้องเข็มฉีดยา จนในที่สุด หมอก็เก็บเข็มฉีดยาออกไป แล้วก็พูดว่า วันนี้เราพอเท่านี้ก่อนนะครับ

ผมรีบลุกไปหาจอมที่ยังนั่งตัวแข็งอยู่บนเก้าอี้ หมอบอกว่า จอมทำได้ดีกว่าที่หมอคิดไว้ คราวหน้าที่มาเจอกัน หมออยากเห็นเราอยู่กับเข็มฉีดยาได้นานมากขึ้นกว่าวันนี้ จอมไม่พูดอะไรเลย ผมวางมือบนไหล่จอม จอมก็บีบมือผมไว้แน่น หมอก็เลยหันมาพูดกับผมต่อว่า กลับไปฝึกเองที่บ้านก็ได้ แต่ต้องคอยสังเกตอาการให้ดี ระวังอย่าให้เครียดเกินไป อย่าใจร้อน ต้องค่อยเป็นค่อยไป  และอย่าลืมหาอะไรช่วยผ่อนคลายคนไข้หลังฝึกด้วย

ออกจากโรงพยาบาล ผมก็เลยพาจอมไปกินหมูกระทะ ของโปรดของจอมที่ผมไม่ค่อยอยากให้กิน แล้วพาเขากลับร้าน หมอให้ยาคลายกังวลมาด้วย แต่จอมไม่อยากกินยา พูดกับผมว่า ร้องเพลงให้ฟังดีกว่า ผมนึกไม่ออกว่าจะร้องเพลงอะไร เลยบอกจอมว่า จะร้องเพลงชาติ จอมหัวเราะ ตอบผมว่า เพลงชาติก็ไม่เคยได้ยินผมร้อง ผมพยายามนึกเนื้อเพลงอยู่ จอมก็เบียดเข้ามากอดผม เนื้อเพลงท่อนนั้นก็แวบเข้ามาในหัว

I'm dancing in the dark with you between my arms, barefoot on the grass***

ผมร้องท่อนฮุคเพลงนั้นให้จอมฟัง แล้วก็บอกจอมว่า ผมเต้นรำเป็นนะ คุณอยากไปเต้นรำกับผมมั้ย จอมพูดเรื่อยๆ ว่า ที่หรูๆ แบบนั้น เขาไม่ให้ผมเข้าหรอก ผมรู้ว่าจอมพูดเพราะเข้าใจ ไม่ใช่น้อยใจ แต่ผมก็อยากเอาใจเขาอยู่ดี ผมก็เลยบอกว่า ผมเหมาสนามฟุตบอลให้เลย แค่บอกว่าอยากไปก็พอ

ผมได้คำตอบเป็นกอดที่แน่นขึ้น ในที่ของคนพวกนั้น จอมไม่เพอร์เฟค ก็ไม่เป็นไร ผมจะสร้างพื้นที่ให้จอมได้มีความสุขที่สุด และเพอร์เฟคที่สุดสำหรับผมเสมอ

ผมใจดีกับจอม จอมก็ใจดีกับผม เขาลงมาทำอาหารเช้าให้ผมเอง แล้วยังทำกาแฟให้ผมไปกินที่คลินิกด้วย ผมหอมแก้มเขาแรงๆ บอกจอมว่า คืนนี้เจอกันนะครับ ผมจะเอาเข็มฉีดยามาด้วย จอมทำหน้าจ๋อยๆ แต่ก็พยักหน้ารับ ผมเห็นแล้วก็สงสาร แต่ยังไงก็ต้องทำ อดทนอีกนิดนะ คนดีของผม

อาม่าโทร.มาบอกผมว่า ขี้เกียจคอยให้มาหาแล้ว นัดกันไปกินข้าวเที่ยงเลย ผมบอกอาม่าว่า จอมมาไม่ได้ ตอนเที่ยงมันเวลาขายของของร้านเขา แต่ถ้าเป็นตอนบ่ายๆ ไปสัก ชั่วโมงสองชั่วโมง จอมน่าจะไปได้ ไปหาของบ่ายกินกัน าม่าตอบตกลง ย้ำกับผมว่า นัดจอมให้ดี ให้จอมไปให้ได้ ฟังดูเหมือนอาม่าอยากเจอจอมมากกว่าผมอีก อาม่าจะทำอะไรก็ไม่รู้ แต่อาม่าก็รับจอมแล้ว คงไม่มีอะไรแย่

ผมเปิดเฟสบุ๊คดูเพจของรีสอร์ทที่จั๊มพ์ให้ดูวันก่อน ผมก็เลยเห็นเพจของจั๊มพ์ด้วย ตั้งแต่มาบ่นกับผมเรื่องแฟน มันก็ลงแคปชั่นแปลกๆ เมื่อ 2 วันก่อน มีรูปแก้วกาแฟสีขาว บนโต๊ะสีขาว  พร้อมแคปชั่นว่า  ฉูดฉาดมากไปก็เจ็บตา บางที เรียบ ก็ดีกว่า วันนี้ก็เพิ่งลงรูป สปาเก็ตตี้ไวท์ซอส วางคู่กับ ต้มยำเห็ดถ้วยเล็ก มันลงแคปชั่นว่า ติดใจทุกอย่าง ผมย้อนกลับไปดูรูปแรก ร้านจอมแน่ๆ แก้วช้อนแบบนั้น เมนูเสิร์ฟคู่นี้ ร้านจอมเพิ่งทำเป็นโปรโมชั่นประจำเดือน จั๊มพ์ไปทำอะไรแถวนั้น ถึงไปร้านจอมบ่อยๆ บ้านกับออฟฟิศ ก็ไม่ได้ใกล้แถวนั้น จอมก็ไม่เห็นพูดอะไรเลย ผมนึกถึงคำพูดของอูตะในหนัง แล้วก็บอกตัวเองว่า ผมต้องเชื่อใจจอม จอมรักผม

แต่เอาเข้าจริง ผมก็ไม่ได้ต้องรอนาน ตอนค่ำพอผมไปหา จอมก็เล่าให้ฟังว่า รอบอาทิตย์นี้ จั๊มพ์มากินข้าวที่นี่ 4 หนแล้ว แล้วยังบอกจอมว่า มันเป็นคนเลือกช็อคโกแลตจากญี่ปุ่นมาให้ ไม่ใช่ผม ผมว่าจอมไม่ได้คิดว่า ผมไม่ใส่ใจเรื่องของที่ให้เขา แต่เขาน่าจะสงสัยมากกว่าว่า จั๊มพ์พูดจริงหรือเปล่า ดูเหมือนจั๊มพ์จะอยากให้เรามีปัญหากัน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมไม่อยากมีปัญหาเพราะเรื่องแค่นี้ ผมรับตรงๆ ว่า จั๊มพ์เป็นคนเลือกให้จริงๆ เพราะผมไม่ค่อยรู้เรื่อง จัมพ์ซื้อฝากแผนบ่อย น่าจะรู้จักดีกว่าผม แต่ตอนนี้ มันมีปัญหากับแฟน ที่มาที่นี่บ่อยๆ ก็คงอยากหาคนพูดด้วย สีหน้าจอมดูดีขึ้น เขาคงได้คำตอบที่ต้องการแล้ว ผมก็เลยตัดบทว่า มาสนใจเรื่องเราดีกว่า

ผมเอาเข็มฉีดยาออกมาวางบนโต๊ะเขียนหนังสือ ถามจอมว่าวางไว้แบบนี้ คุณนอนได้มั้ย เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธ ผมก็เลยต่อรองว่า วางไว้ก่อนนะ ฝึกหายใจเสร็จแล้ว เดี๋ยวเก็บให้ แต่กว่าจะได้เก็บ ก็ใช้เวลานานกว่าที่ผมคิดไปเยอะ ก่อนจะไปหาหมอ จอมฝึกหายใจได้ดีขึ้นมากแล้ว แต่วันนี้ พอมีเข็มฉีดยามาวาง จอมก็คอยหันไปดู ผมก็ต้องคอยเรียกกลับมา กว่าจะฝึกเสร็จ จอมก็ออกอาการเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังไงก็ต้องนับว่าดีมาก เพราะจอมก็พยายามทำตามผม ไม่บ่น ไม่โวยวาย ไม่งอแงจะเลิกทำ ผมเก็บเข็มฉีดยาแล้ว กลับมาถามจอมว่า อยากให้ผมทำอะไรให้มั้ย ผมคิดว่าจอมจะอยากให้ผมพาไปไหน หรือซื้ออะไรให้ แต่จอมกลับขอแค่ว่า กอดผมหน่อย แล้วก็เอนตัวเข้ามาหา

จอมทำให้ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่เขาแสดงออกแบบนี้ ไม่อยากได้อะไรเลย แค่ความรักของผม ก็พอแล้ว

ผมกอดจอม แล้วก็บอกเรื่องที่อาม่านัดไปกินขนมตอนบ่าย จอมตอบผมว่า คุณคิดมาหมดแล้ว จะปฏิเสธยังไง คำพูดจอมเหมือนบ่น แต่น้ำเสียงเขาฟังดูเรื่อยๆ ผมนึกถึงที่จั๊มพ์บ่นเรื่องแฟน นึกต่อไปอีกว่า ดีจังที่แฟนผมตามใจผม แต่คำพูดนั้นก็ทำให้ผมต้องคิด ถึงรู้ว่าจอมจะตามใจ ผมก็ควรถามเขาก่อน แทนที่จะมัดมือชกเขาแบบนี้ ผมเลยบอกจอมว่า ปฏิเสธได้ แต่อาม่าไม่รอให้ไปหา ต้องมีอะไรแน่ๆ ผมอยากรู้

ผมขับรถไปรับอาม่าตามเวลานัด ระหว่างทางไปร้านที่อยู่ในห้างแถวใกล้ๆ ร้านจอม ผมถามอาม่าว่า ตอนวันเกิดเข็ม อาม่าเอาจอมไปซ่อนไว้ที่ไหน อาม่าตอบสั้นๆ ว่า ห้องหนังสือ ผมเผลอร้อง ว้าว ออกมา เพราะห้องนั้น อาม่าหวงมาก นอกจากเก้าอี้นอนที่อาม่าเอาไว้นอนอ่านหนังสือ ในห้องก็ไม่มีเก้าอี้ตัวอื่นเลย อาม่าเคยบอกว่า ไม่มีเก้าอี้ จะได้ไม่มีใครมานั่ง อยากคุย ก็ไปคุยห้องอื่น อาม่าไม่ได้แค่ยอมรับจอม แต่ต้องชอบจอมมาก ถึงได้ให้จอมไปอยู่ในห้องนั้น

ตอนเราไปถึง จอมก็นั่งรออยู่ในร้านอยู่แล้ว ผมเคยมากินขนมที่ร้านนี้ แต่เป็นสาขาอื่น ตอนนั้นอากงพามาพร้อมอาม่า แต่ก็นานมากแล้ว อาม่ายังติดใจรสขนมร้านนี้ อาม่าสั่งบัวลอยน้ำขิงมากิน แล้วก็ชมว่า อร่อย รสชาติยังดีเหมือนเดิม จอมนั่งกินของตัวเองไปเงียบๆ ฟังอาม่าเล่าตำนานขนมที่ไปกินกับอากง แล้วก็จบประโยคสุดท้ายว่า หลังๆ ไม่ค่อยได้มา กินคนเดียวไม่อร่อย

ผมเห็นจอมชะงักไปนิดหนึ่ง ผมเองก็เหมือนกัน ตั้งแต่อากงเสีย อาม่าก็ยืนยันว่าอยู่คนเดียวได้ ไม่ต้องมาวุ่นวาย แล้วอาม่าก็อยู่ได้จริงๆ ไปไหนมาไหนเอง ทำอะไรๆ เอง แล้วอาม่าก็ดูมีความสุขดี จนผมลืมคิดไปว่า อาม่าจะเหงา ผมอยู่กับจอมยังไม่ครบปีเลย ไม่เจอจอมวันหนึ่ง ก็คิดถึงแล้ว นี่อาม่าอยู่กับอากงมาตั้งหลายสิบปี

ผมก็เลยเปลี่ยนเรื่อง ถามอาม่าว่าทำยังไง จอมถึงยอมมางานวันเกิดผม อาม่าตอบว่า เพราะจอมรักผมมาก แค่บอกว่าจะยกผมให้คนอื่น จอมก็ตกลงมาแล้ว มาทั้งไม่ชอบหน้าอาม่านั่นแหละ แล้วอาม่าก็หัวเราะ จอมไม่ตอบอะไร เอาแต่ยิ้มเขินๆ ดีจังที่อาม่าหัวเราะ แต่ผมก็พลาดอีกแล้ว สีหน้าอาม่าเครียดไปอีก เพราะผมแซวว่า ก็อาม่าแรงซะขนาดนั้น แต่อาม่ากลับถามว่า แค่นั้นแรงแล้วเหรอ นี่ยังไม่ได้ครึ่งของที่อาม่าได้ยินคนอื่นพูดถึงเราสองคนเลย  แวบหนึ่งผมก็อดโมโหไม่ได้ จะมายุ่งอะไรกับเรานักหนา ความรักของเรามันเคยทำให้ใครเดือดร้อนตรงไหน แต่คำพูดของอาม่าก็เตือนสติผมด้วย คนที่ไม่เห็นด้วยกับความรักของเรา อาจทำให้เราต้องวุ่นวาย ยุ่งยาก ยิ่งกว่าที่อาม่าทำมาแล้ว เราจับมือกันผ่านบทพิสูจน์ของอาม่ามาได้แล้ว เราก็แค่จับมือกันไว้ต่อไป เข้าใจกัน ไว้ใจกัน ให้อภัยกัน ก็พอแล้ว

กินขนมเสร็จแล้ว อาม่าชวนผมไปเดินดูรองเท้า มันดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้ แต่ผมก็ปล่อยให้อาม่าควงแขนผมเดินไปจนถึงแผนกรองเท้า แล้วอาม่าก็หันมาพูดกับผมว่า พาจอมไปเลือกสักคู่นะ อาม่าซื้อให้ หน้าตาจอมงงพอๆ กับผม อาม่าพูดเสียงเบาลงว่า อาม่าไปคุยกับแม่ แม่เขาเล่าเรื่องรองเท้าหายให้ฟัง อาม่าคงรู้สึกผิด ที่ไปแกล้งโดนรอยด่างในใจจอมเข้าโดยไม่ตั้งใจ จอมก็คงคิดแบบผม เขาถึงได้บอกอาม่าว่า เขาไม่เป็นไร ไม่ได้โกรธ เขาไม่อยากได้รองเท้า ถ้าอยากชดเชยให้เขา ขอเขากอดอาม่าดีกว่า

อาม่าต้องไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้แน่ๆ ถึงได้ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยสีหน้ามึนๆ ผมยิ้มให้จอม ถอยห่างออกมา เว้นระยะให้จอมเข้ามาหาอาม่า จอมไม่ได้แค่กอด เขายังพูดกับอาม่าด้วยว่า วันหลังถ้าอยากกินบัวลอยน้ำขิง บอกผมได้นะครับ ประโยคนั้น ทำเอาอาม่าน้ำตาแตก รีบผลักจอมออก แล้วก็บ่นว่า แต่งหน้ามาสวยๆ เลอะหมดแล้ว

ตอนขากลับไปส่งอาม่า ผมแซวเล่นว่า อีกหน่อย เข็มคงตกกระป๋อง จอมชิงพูดตัดหน้าเข็มไปแล้ว อาม่าเอาแต่หัวเราะ ผมเลยถามต่อว่า อาม่าชอบจอมแล้วใช่มั้ย อาม่าหันมาพยักหน้า ตอบผมว่า ดื้อเหมือนเข็ม โดนด่าโดนว่ายังไง ก็ไม่ยอมถอย  ผมถามอาม่าว่า ไปว่าจอมตอนไหน อาม่าก็ถามผมกลับว่า ทำไม ว่าไม่ได้เหรอ ผมต้องรีบตอบว่า ไม่ใช่ แค่เข็มไม่รู้ จอมไม่เคยเล่า อาม่าหัวเราะเบาๆ พูดว่า เข็มเจอคนดี ก็ดีอยู่แล้ว ส่วนที่เข็มคาใจ ก็ต้องถามเขา อย่าคิดเองเออเอง

ผมอึดอัดจนอยากไปถามจอมตอนนี้ จอมเจออะไร ทำไมไม่บอกผม ทำไมแชร์กับผมไม่ได้ ผมถามจอมก็ไม่บอก คิดว่าผมจะโกรธจนไปอาละวาดใส่อาม่าตัวเองหรือไง

แต่ผมทำตามใจตัวเองไม่ได้ ดูเวลาแล้ว ไปตอนนี้ จอมก็ไม่ว่างคุยกับผม อาม่าเพิ่งสอนว่าอย่าคิดเอง เออเอง เหตุผลของจอม อาจจะดีกว่าที่ผมคิดก็ได้

ผมพยายามทำใจนิ่งๆ แล้วก็ตั้งใจทำงาน แต่พอแวบมาดูมือถือ สมาธิผมก็กระจายอีกแล้ว จอมส่งรูปดอกไม้ที่มีการ์ดลายมือจั๊มพ์ห้อยอยู่ พร้อมกับข้อความว่า ผมทิ้งนะ จั๊มพ์กำลังทำอะไร ดอกไม้แบบนี้  ประโยคแบบนี้ ตอนเรียนไฮสตูล มันส่งหว่านไปจีบสาวทั้งโรงเรียน ผมเคยถามว่าทำทำไม ผมได้คำตอบว่า ก็กูถูกใจ ใครไม่ชอบ เขาก็แค่ทิ้ง ใครชอบ เดี๋ยวเขาก็มาคุยกับกูไง ผมไม่รู้ว่าเพราะดอกไม้ หรือเพราะมันหล่อ แต่ก็มีผู้หญิงหลายคนมาคุยกับมันจริงๆ

แต่จอมไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้น และจอมก็บอกว่า จะทิ้งดอกไม้ของจั๊มพ์ แล้วดอกไม้ที่ผมเคยให้ไป ดอกไม้จากคนที่เขาบอกว่า รักที่สุดในโลก เขาทำยังไงกับมันนะ

ผมวางเข็มฉีดยาไว้ที่เดิม บอกให้จอมมาฝึกหายใจก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำ จอมมองผมเหมือนอยากพูดอะไร ผมเลยพูดต่อว่า ทำทุกอย่างให้เสร็จก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกัน จอมคนดี ยอมตามผมทุกอย่าง อาบน้ำเสร็จแล้ว จอมก็มานอนให้ผมกอดอยู่บนเตียง เขาหันหลังให้โต๊ะเขียนหนังสือ บอกให้ผมเก็บเข็มฉีดยาได้แล้ว แต่ผมอยากให้จอมอยู่กับมันได้นานกว่าเดิม ก็เลยบอกจอมว่า ทิ้งไว้ก่อน จะนอนค่อยเก็บ คุณเอาดอกไม้ของจัมพ์ไปทิ้งที่ไหน จอมตอบว่า ถังขยะหลังร้าน ผมถามต่อว่า แล้วดอกไม้ของผม คุณเอาไว้ไหน จอมขยับลุกไปหยิบหนังสือมาเปิด หยิบที่คั่นหนังสือในนั้นออกมา มันเป็นแผ่นกระดาษบางๆ ที่มีกลีบกุหลาบหลายกลีบติดอยู่ เคลือบด้วยพลาสติกจนเป็นแผ่นแข็ง จอมบอกว่า เก็บแบบนี้ กุหลาบจะอยู่กับเราจนแก่ ผมชอบคำตอบของจอมจัง ดอกไม้บอบบาง จอมก็ยังตั้งใจเก็บไว้ให้นานเท่านาน ผมถามต่อว่า แล้วดอกไม้สีฟ้า จอมหัวเราะอยู่กับอกผม พูดเรื่อยๆ ว่า ไม่ได้ทิ้งเหมือนกัน เอาไปแขวนให้แห้งแล้ว กะว่าจะเอาไปแต่งร้าน แต่ยังไม่ได้ทำ ผมยิ้มให้กับคำตอบของจอม จอมรักผม ผมน่าจะได้คำตอบดีๆ ผมตัดสินใจถามจอมว่าทำไมไม่บอกผมว่าโดนอาม่าด่า จอมขยับถอยออกมามองผม ผมพูดต่อว่า อาม่าบอกเอง  จอมถามผมว่า โกรธเขาเหรอ ผมยกมือขึ้นสอดใต้ท้ายทอยตัวเอง ตอบจอมว่า มีเหตุผลดีๆ มั้ย ผมจะได้ไม่โกรธ จอมกลับมานอนพิงไหล่ผมใหม่ พูดกับผมว่า เขาแค่ไม่อยากให้ผมรู้สึกไม่ดีกับอาม่า และเขาไม่มีวันเลิกกับผม เพราะคำพูดแค่นั้น ผมถามว่า อาม่าว่าอะไร จอมบอกว่า อาม่าว่าโง่ คบกับผม ก็ต้องมาทนให้คนดูถูก จอมพูดเรื่อยๆ ด้วยท่าทางสบายๆ คงลืมไปแล้วว่าเข็มฉีดยายังวางอยู่ ผมถามต่อว่า แล้วคุณตอบว่าไง จอมบอกว่า ผมไม่ได้ตอบ ผมแค่บอกอาม่าว่า จะทำอะไร ช่วยแคร์ความรู้สึกคุณด้วย แล้วผมก็เดินหนีมา ยังนึกอยู่เลยว่า โชคดี ไม่โดนอะไรปาหัว ผมฟังแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ถ้าจอมถอดใจ ยอมเลิกกับผม อาม่าก็คงจะปล่อยเลยตามเลย แต่จอมไม่ได้อ่อนแอ อาม่าเองก็เห็น ว่าจอมเข้มแข็งมาก และรักผมมาก ถึงได้เลิกแผนลองใจเรา ผมรู้ว่าจอมไม่เล่าก็เพราะห่วงผม แต่ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี ผมบอกจอมว่า คราวนี้ผมยกให้ แต่ถ้ามีอะไรไม่บอกผมอีก ผมจะโกรธคุณจริงๆ จอมเลื่อนตัวมาจุ๊บแก้มผม พูดยิ้มๆ ว่า รับทราบครับ วันอาทิตย์ผมไปดูคอนเสิร์ต เพื่อนนัดไปกินข้าวกันก่อน คอนเสิร์ตเลิก 4 ทุ่ม ผมว่าจะไม่เอารถไป ค่อยกลับรถเพื่อน ผมรีบบอกว่าไม่ต้องเลย ไม่เอารถไปดีแล้ว แต่ขากลับ ผมไปรับเอง ใจคอจะไม่ให้ผมเจอคุณทั้งวันเลยเหรอ จอมจุ๊บแก้มผมอีก พูดไปยิ้มไปว่า ตามนั้นครับ คนเอาแต่ใจ ผมบีบแก้มเขาแรงๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยวจนเขาร้อง ผมถึงได้ปล่อย ลุกไปเก็บเข้มฉีดยา ปิดไฟ กลับมาที่เตียงผมเห็นจอมนอนหลับตา กำลังคิดว่า หลับง่ายจริง จอมก็เรียกชื่อผม แล้วก็พูดต่อว่า ผมรักคุณ

แค่ประโยคนั้น ผมก็แทบอยากละลายร่างตัวเองไปรวมอยู่ในร่างจอม ไม่ใช่แค่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน จอมเป็นจองผม จอมเป็นของผม ต่อให้มีจั๊มพ์อีก 10 คน จอมก็ยังเป็นของผม

จอมวิดีโอคอลมาหาผม มารายงานตัวว่าอยู่ที่คอนแล้ว กำลังกินข้าวกับเพื่อนๆ และเพื่อนๆ เขาก็อยากรู้จักผม มีเพื่อนสาวคนหนึ่งแซวผมว่า จอมมันเรียบร้อยจะตาย ถ้าคุณเข็มขาวอยากได้แนวหวือหวา ก็มาหาได้นะคะ จอมพูดอะไรมาคำหนึ่ง ทำเอาผมขำจนต้องหัวเราะออกมา เพราะผมเพิ่งเคยได้ยินจอมด่าคนอื่นเป็นครั้งแรก จอมถามผมว่าขำอะไร ผมไม่อยากได้ยินจอมด่าคนเป็นครั้งที่สอง เลยรีบบอกว่า ผมทำงานต่อดีกว่า คุณกินข้าวเถอะ คืนนี้เจอกัน

ผมกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน แล้วก็รอเวลาออกไปรับจอม ม๊าถามผมว่าทำไมไม่ไปกับจอม ผมบอกม๊าว่า จอมชวนแล้ว ผมไม่ไปเอง ผมไม่ชอบเพลงแนวนี้ ไปก็ไม่สนุก แล้วจอมก็ไม่ได้บังคับผมด้วย เขาแค่อยากไปสนุกกับเพื่อนเขา ม๊าพูดยิ้มๆ ว่า ดีแล้วที่เข็มไม่ไปแล้วก็ไม่ห้าม รักกันยังไง ก็ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวให้กันบ้าง ผมหัวเราะตาม บอกม๊าว่า เข็มก็ให้แค่นี้แหละ เข็มหวง เดี๋ยวคอนเลิก เข็มจะไปรับพากลับมานอนที่นี่  ม๊าฟังแล้วก็หัวเราะ  ตะโกนลั่นบ้านบอกพี่นีว่า  เข็มจะพาจอมานอน  พรุ่งนี้เช้าลวกไข่ 10 ฟองเลยนะ

ผมไปถึงที่จัดคอนเสิร์ตแล้ว แต่จอมยังไม่โทร.มา ผมเลยไปหาที่จอดรถ แล้วไถมือถือดูฆ่าเวลา รูปงานวันเกิดที่ดูเหมือนงานหมั้น ที่ม๊าเอาลงเฟสบุ๊ค ยังโดนแซวไม่เลิก วันนี้ผมเพิ่งได้พริ้นเตอร์กลับมาจากร้านซ่อม พรุ่งนี้ ผมจะพิมพ์รูปนี้ จะได้เอาเก็บไว้ในกล่องความทรงจำของเรา ผมเจอจั๊มพ์ลงรูปบัตรคอนเสิร์ตงานเดียวกับจอม แต่มันคงแค่บังเอิญ เพราะจอมจองบัตรล่วงหน้าตั้งหลายเดือน แล้วคนดูก็เป็นหมื่น แต่ตอนผมไปรับจอมตรงที่เขาบอกว่ารออยู่ ผมก็เห็นเขาอยู่กับกลุ่มเพื่อน แต่กำลังคุยกับจั๊มพ์ มันตามมาเคาะกระจกรถฝั่งผม เพื่อมาบอกว่า กูพามาส่งแล้ว ดูแลต่อดีๆ นะมึง ผมเห็นจอมหันไปโบกมือลาเพื่อน ไม่ได้สนใจจั๊มพ์ ก็เลยตอบมันไปว่า แฟนกู กูดูแลได้อยู่แล้ว มึงไปดูแฟนมึงเหอะ กูไปละ

ผมรู้ว่าจั๊มพ์ชอบทำทีเล่นทีจริงแบบนี้อยู่แล้ว และถ้าใครมาทีจริง มันก็ทีจริงตอบ แต่นี่มันแฟนผม ผมถามจอมว่าคุยอะไรกัน ไปเจอกันได้ยังไง จอมตอบว่า ไม่รู้ จู่ๆ จั๊มพ์ก็มาทัก เพิ่งมาเจอกันตอนเลิก จั๊มพ์ชวนเขาดูคอนเสิร์ตอื่นอีก เขาตอบไปแล้วว่า ไม่ไป บัตรแพง เขาดูบ่อยๆ ไม่ไหว ผมพูดกับจอมา อย่างจั๊มพ์ ถ้าชวนใคร ไม่ให้ต้องออกตังค์หรอก จอมหันมาพูดกับผมว่า ใช่ เขาบอกว่า ถ้าผมอยากดู เขาจัดการให้เอง ผมก็เลยบอกว่า ยังไงก็ไม่ คุณไม่ชอบดูคอนเสิร์ต แล้วผมก็ไม่ได้อยากไปคนเดียว แล้วคุณก็มาพอดี แล้วจอมก็เล่าเรื่องเพื่อน เรื่องโชว์ในคอนเสิร์ตให้ผมฟังจนถึงบ้าน ผมรู้นิสัยเพื่อนผม ถ้าจอมไม่เล่นด้วย เดี๋ยวมันก็เลิกไปเอง ไม่ต้องเสียเวลาไปทะเลาะด้วย

จอมเล่าว่า เขาไม่ให้เอาของกินเข้าไปข้างใน ดูคอน 3 ชั่วโมง เขาได้กินแค่น้ำขวดเดียว ตอนจอมไปอาบน้ำ ผมเลยไปอุ่นนมมาให้ ผมยังอดคิดเรื่องจั๊มพ์ไม่ได้ มันไปหาผมที่คลินิกเมื่อวาน มาคอนเฟิร์มเรื่องที่นัดกันไปเที่ยว บอกให้ผมพาจอมไปด้วย จะได้มีเพื่อนกินเหล้า แล้วก็ถามผมว่า ตอนโอเมกาฮีต อาการเป็นยังไง ผมถามกลับว่า มึงถามทำไม จั๊มพ์ตอบเฉยๆ ว่า ก็กูอยากรู้ เห็นเขาว่า พอนางฮีต ใครอยู่ใกล้ นางก็เอาหมด จริงป่าววะ ผมนึกถึงตอนที่จอมฮีต แล้วให้ผมไปหา ผมทำอะไรไม่ถูก และจอมเป็นคนเริ่มทุกอย่างเอง ผมบอกจั๊มพ์ว่า กูไม่รู้ ตั้งแต่มาเป็นแฟนกู กูไม่เคยปล่อยให้จอมฮีต

ผมรอจนจอมกินนมหมดแล้ว ค่อยขอกัดคอเขา จอมทำหน้าสงสัย แต่ก็ปล่อยให้ผมจูงมือไปที่เตียง จอมชะงัก กระตุกมือผม ตอนเขาเห็นเข็มฉีดยาวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ผมบอกจอมว่า ช่างมันเถอะ ผมอยู่นี่ มานอน ผมโน้มตัวลงไปหา ผมรู้ว่าเขาเจ็บ แต่เลือดจอมก็หอมหวาน จอมลูบหลังผมเบาๆ แล้วก็เริ่มร้องเพลง จอมน่าจะเหนื่อย แต่เขาไม่ปฏิเสธ แล้วก็มีความสุขกับผมจนเขาน่าจะลืมไปแล้วว่าผมยังไม่ได้เก็บเข็มฉีดยา เขาถึงได้หลับยาวถึงเช้า แล้วเราก็กินไข่ลวก 10 ฟองหมดเกลี้ยง

บางทีผมก็อยากเอาชนะม๊า ม๊าจะได้เลิกแซวเลิกล้อผม แต่ผมแพ้จอม ถ้าต้องเลือก ผมว่า ผมยอมให้ม๊าแซวไปเรื่อยๆ ดีกว่า

*******************************************************

* วิธีการรักษาโรคกลัวเข็มฉีดยา  เป็นจินตนาการของผู้เขียนผสมกับข้อมูลเล็กน้อยที่พอหาได้  ไม่ใช่ข้อมูลทางการแพทย์  โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

** ข้อความจากภาพยนตร์เรื่อง One Piece Film Red

*** บางส่วนจากเพลง Perfect  ศิลปิน Ed Sheeran

Create Date : 01 สิงหาคม 2567
Last Update : 1 สิงหาคม 2567 15:41:56 น.		0 comments
Counter : 361 Pageviews.
Share Tweet