ผมตื่นมาก็เจอแต่โน๊ตเขียนว่า ผมมีอะไรต้องไปทำ อยู่กินมื้อเช้าด้วยไม่ได้ ผมชอบห้องกินข้าว ดอกไม้ และ ความรักของคุณด้วย ขอบคุณนะครับ รัก

ไม่มีจอมให้จูบ ผมเลยได้แต่จูบกระดาษแผ่นนั้นแทน ดีจัง ที่ทุกอย่างเป็นอย่างที่ผมอยากให้เป็น ผมชอบสีหน้าจอมตอนเขาเห็นห้องกินข้าวที่ผมตั้งใจตกแต่งไว้รอเขา ชอบที่เขาไม่ปฏิเสธเวลาที่ผมเอาใจ ตอนผมตักกับข้าวให้ จอมแค่พูดเบาๆ ว่าไม่ต้องเอาใจเขาขนาดนี้ก็ได้ ถ้าไม่ติดว่าป๊าม๊าอยู่ด้วย ผมจะบอกจอมแล้วว่า ผมอยากทำ ผมรักคุณ ทีแรกผมยังนึกไม่ออกเลยว่า จะหลอกเอากุญแจรถจากจอมยังไง เขาจะได้ไม่ต้องกลับร้าน โชคดีที่จอมลืมรายงานที่จะเอาให้ป๊าไว้ในรถ ผมเลยได้โอกาสเ  ขอกุญแจรถจากจอม  บอกเขาว่าจะให้คนอื่นไปเอาให้  แล้วผมก็ออกไปสั่ง  ให้เอาทั้งกุญแจรถและรายงานไปไว้บนห้องผม

ตอนผมส่งช่อดอกไม้ให้เขา พูดกับเขาว่า ขอโทษที่คิดว่าเขาโกหก ยอมรับว่าผมใจร้อนเกินไป  ขอโทษที่ไม่เชื่อใจเขา บอกเขาว่าผมจะพยายามไม่เป็นแบบนี้อีก  จะถามเขา  จะฟังเขาก่อน เล่าเรื่องดอกไม้ที่ผมไปเลือกซื้อมาเองทุกดอก เพราะอยากให้เขารู้ว่า ผมรู้สึกผิดจริงๆ

จอมไม่บอกว่าไม่โกรธผม ให้อภัยผม แต่บีบแก้มผมแรงๆ โยกซ้ายโยกขวาจนผมเจ็บไปหมด  แต่คำพูดของจอม กระตุกหัวใจผมจนไม่สนใจความเจ็บ จอมไม่ได้โกรธที่ผมพูดว่าเขา เขาน้อยใจที่ผมไม่หนักแน่น ไม่อยู่ข้างเขา จนเขาคิดว่า ผมเห็นเขาเป็นแค่คนชั้นต่ำ เขาเจ็บ เขาเสียใจ แล้วจอมก็รับดอกไม้ไปจากมือผม

จอมคนดีไม่เคยโกรธผม เขาแค่อยากให้ผมเข้าใจเขา ผมไม่น่ามัวแต่งี่เง่า เอาแต่ใจตัวเองเลย แต่ถึงรู้แบบนี้ ผมก็ยังอยากเอาแต่ใจตัวเองอยู่ดี ยังไงคืนนี้ ผมก็ไม่ยอมให้จอมกลับ

ผมไม่เจอจอม ก็คิดถึงจอมอยู่แล้ว ยิ่งพอเขามาอยู่ใกล้ ผมก็ยิ่งคิดถึง ผมขอดอกไม้มาถือไว้เอง ปล่อยให้เขาเดินนำหน้าขึ้นไปบนห้องนอน เพราะผมอยากกอดเขาเต็มๆ ไม่ต้องมีดอกไม้มาขวาง ผมว่าจอมก็รู้ว่าผมแกล้งเอากุญแจรถเขาไปไว้ในห้อง แต่เขาไม่พูดอะไร ผมว่า เขาก็คงคิดถึงผมเหมือนกัน แล้วผมก็ได้รู้ว่า จอมคิดถึงผมจริงๆ คิดถึงมากด้วย

ผมแอบใจตกไปนิดหน่อย ตอนที่ผมเข้าไปกอดเขาจากข้างหลัง กอดไว้แน่น พูดขอให้เขาจำแค่ว่า เรารักกัน ผมใจเสียเพราะจอมจับมือผมแล้วดึงออกห่างจากตัวเขา แต่วินาทีต่อมา เขาก็หันกลับมาจูบผม ปากเขาร้อน มือเขาร้อน อารมณ์ผมก็ร้อนไปด้วย ร่างกายผมพร้อมรอเขา รอให้เขาจูบลึกลงไปถึงตรงนั้น แล้วจอมก็ทำจริงๆ

ผมมีความสุขจนล้นทะลัก และมันไม่ได้จบแค่นั้น จอมขอโทษที่แกล้งให้ผมนอนพื้น ยิ้มให้ผม ตอนผมขอว่าอย่างอนผมจนออกจากบ้านไปอีก ผมจะได้ง้อเขาง่ายๆ เล่าเรื่องความพยายามในการง้อเขา แล้วเราก็มีความสุขด้วยกันอีก

ผมจูบกระดาษแผ่นนั้นอีกรอบด้วยความเสียดาย ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แล้วเตรียมเสื้อผ้าสำหรับไปงานเลี้ยงตอนเย็นใส่รถไปด้วย เอากุหลาบขาวลงไปให้พี่นีเอาไปตากต่อ   ส่งข้อความไปบอกจอมว่า คิดถึง อยากไปหา จอมตอบกลับมาว่า คิดถึง ขับรถกลับบ้านดึกๆ ระวังคนเมา

ความสุขเมื่อคืน  ยังอ้อยอิ่งอยู่ในตัวผม ผมอยากรู้จังว่าจอมรู้สึกเหมือนผมหรือเปล่า ยิ่งนึกถึงตอนที่จอมจูบผม แทนคำตอบว่า เรารักกัน ผมยิ่งรู้สึกวาบหวาม จอมต้องการผม มีความสุขที่มีผม ผมเดินยิ้มเข้าไปในคลินิก ว่านเห็นก็ทักเสียงดังได้ยินไปทั้งคลินิกว่า อารมณ์ดี ง้อเมียได้แล้วเหรอครับ แล้วหันไปพูดกับคนอื่นว่า ทุกคน วันนี้เรารอดแล้ว ผมรีบทำหน้าดุ พูดกับว่านว่า เออ รอดทุกคน ยกเว้นมึง ไปงานกับกูเย็นนี้ ถ้ามึงหลีสาว กูจะฟ้องน้อง น้องอะไรวะ คนล่าสุดของมึงน่ะ แล้วก็เดินเลยไปห้องทำงาน ได้ยินเสียงว่านสรรเสริญอะไรผมสักอย่างตามหลัง แต่ไม่กล้าพูดดังแล้ว คงกลัวโดนไล่ออก

แต่เอาเข้าจริง งานคืนนั้น ว่านไม่มีโอกาสไปจีบสาวคนไหนเลย เพราะโดนผมสั่งให้อยู่กับผมตลอด ห้ามทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว เพราะในงานมีแขกที่เป็นสาวข้ามเพศมากันเป็นกลุ่ม 1 ในนั้น เข้ามาถามผมว่า ไม่พาแฟนมา แปลว่า คืนนี้โสด ขอจีบได้มั้ย ผมรีบดึงตัวว่านไว้ ตอบว่า ผมมากับกิ๊ก  ไม่ว่างให้จีบ

แล้วหลังจากนั้นจนจบงาน ผมก็โดนว่านล้อว่า กลัวเมีย เฮ้อ....ก็ต้องกลัวมั้ยเล่า กว่าจะง้อให้กลับมาได้ มันง่ายที่ไหนกัน

ผมเตรียมของใส่เป้ไป ตั้งใจจะไปค้างกับจอมยาวๆ แต่พอไปถึง กลับเจอจอมล็อคห้องอีกแล้ว ผมคิดว่าจอมแค่ลืม เพราะเราดีกันแล้ว แต่จอมพูดเหมือนเขาตั้งใจ ไม่อยากให้ผมมานอนด้วย จอมพูดวนๆ อยู่แต่ว่า ให้ค้างไม่ได้ เขามีเหตุผล แต่ก็ไม่ยอมบอกว่าคืออะไร จนผมหัวเสีย หลุดปากถามไปว่า ซ่อนใครไว้ในห้อง ไม่ให้ผมเข้า เก็บห้องไว้รอใคร  จอมขมวดคิ้ว  ถามผมเสียงดุว่า  คุณเพิ่งพูดเองว่า  จะเชื่อผม  ฟังผม  คุณลืมหมดแล้วเหรอ  ผมถอนหายใจด้วยความขัดใจตัวเอง  ใช่  ผมพูดเอง  ผมรู้ว่าผมควรทำให้ได้  แต่ผมกำลังจะทำไม่ได้  ผมก็เลยขอโทษจอม  แล้วเดินออกจากร้าน

ผมกำลังนึกภาพตัวเองเหยียบคันเร่งจนมิด  จอมเดินตามผมมาถึงรถ  พูดกับผมนิ่งๆ ว่า  ผมต้องเชื่อใจเขา  ถ้าเราไม่หนักแน่นในกันและกัน  สักวันเราต้องเลิกกัน  ผมไม่ได้ตอบอะไรจอม  เพราะไม่อยากพูด  ตอนนี้ใจผมหนักแน่นไม่ได้เลย  ไม่ยอมบอกผม  แล้วจะให้ผมเชื่ออะไร  จอมขยับเข้ามาใกล้ผม  ทั้งเสียงทั้งแววตา  ทำให้ผมรู้สึกว่าเขากำลังขอผมจริงๆ  ขอให้ผมเชื่อว่าเขาไม่ได้โกหก  ไม่ได้ทำอะไรไม่ดี  แค่ยังออกตอนนี้ไม่ได้  ผมถามจอมว่าจะบอกได้เมื่อไหร่  แต่ผมก็ยังไม่ได้คำตอบที่ผมพอใจอยู่ดี  ผมไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้วก็เลยหันหลังขึ้นรถ  จอมมาพูดด้วยเสียงเป็นห่วงว่า อย่าใจร้อน  ขับรถดีๆ

ตอนนี้ที่ผมเชื่อได้ก็มีแค่  จอมเป็นห่วงผม  ส่วนเรื่องอื่น  ผมไม่รู้จะเชื่อยังไง  เพราะคืนนั้นพอจอมโทรมา  ผมขอให้เปิดกล้อง  จอมก็ให้ผมดูแต่หน้าเขา  ไม่ให้ผมเห็นมุมอื่นๆ ของห้องเลย  พูดกับผมไม่กี่คำก็วางสาย  ผมไม่ชอบแบบนี้เลย  ไม่ชอบจริงๆ

ผมคิดเรื่องจอมวนๆ จนนอนไม่ค่อยหลับ  ว่านเห็นก็ทักผมอีกแล้ว ว่า จัดไปกี่รอบ  หน้าตาถึงได้อดนอนขนาดนี้  ผลตอบเซ็งๆ ว่า  กี่รอบอะไร  จอมไม่ให้กูเข้าห้อง  ไม่ให้กูนอนด้วย  ถามอะไรก็ไม่บอก  บอกแต่ให้กูเชื่อใจเขา  กูจะเอาอะไรไปเชื่อเขาวะ  ไม่มีเหตุผลอะไรให้กูเชื่อเลย  ว่านฟังแล้วส่ายหัว  พูดกับผมว่า  งี่เง่าอีกแล้วนะมึง  มึงไม่เชื่อเอง  อย่าพูดว่าไม่มีเหตุผล  ผมถามกลับเนือยๆ ว่า ตรงไหนวะ เหตุผลของมึง ว่านตอบผมว่า มันอยู่ที่ห้องกินข้าว ผมเดินตามว่านไปงงๆ ไปถึงก็เจอกล่องพลาสติกมีฝาปิดล็อคแน่นหนา ว่านบอกว่ามาถึงตั้งแต่คลินิกเปิด คุณจอมส่งมา มีโน๊ตมาด้วย กูแอบอ่านละ แล้วว่านก็ดึงกระดาษแผ่นเล็กที่ติดอยู่บนฝากล่องขึ้นมาอ่านให้ผมฟัง คุณบอกว่ามื้อเช้าสำคัญ ผมตั้งใจทำมาให้ วันนี้ที่ตลาดมีฟักทองนึ่งด้วย กินด้วยกันนะครับ รักที่สุด ว่านวางกระดาษไว้ที่เดิม พูดต่อว่า มึงเคยบอกคุณจอมเขาดีกับมึง ไม่เคยหาประโยชน์จากความรวยของมึง กูก็เห็นเขาดีกับมึงจริงๆ ป๊าก็ไปสืบประวัติเขามาหมดแล้ว ถึงได้ปล่อยให้มึงคบกับเขาได้ แล้วมึงจะเอาอะไรอีก ผมมองว่าน ตอบในใจว่า ผมก็ไม่รู้ ในกล่องมีแก้วใส่กาแฟร้อน กับ อะโวคาโดปั่น ไข่ลวก แพนเค้กรูปหัวใจ วางเคียงมาด้วยกล้วยหอมหั่น กับน้ำผึ้งในกระปุกเล็กๆ และฟักทองนึ่งคู่มากับมะพร้าวขูด

กูรู้สึกว่าตัวเองโง่ยังไงไม่รู้ ถ้าต้องเชื่อคนที่มีความลับกับกู ผมพูดกับว่านด้วยเสียงเนือยๆ เหมือนเดิม แต่ว่านกลับหัวเราะลั่น ตบไหล่ผม พูดกับผมว่า มึงก็ทนโง่ไปก่อน แค่ไม่กี่วัน เดี๋ยวก็ถึงวันเกิดมึงแล้ว ผมมองหน้าว่าน รู้สึกเหมือนได้ยินว่านบอกว่า ดาวหางกำลังจะตกใส่ ว่านหัวเราะหนักกว่าเดิม พูดอีกว่า มึงอ่ะ ระแวงจนโง่จริงๆ เลยว่ะ แล้วก็ออกไป 

จอมกำลังตั้งใจทำอะไรให้ในวันเกิดผมจริงๆ หรือเปล่า  ถ้าใช่ก็ดี  แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ  ผมจิบกาแฟฝีมือจอม  แล้วก็คิดถึงคำพูดของอาม่า  ถ้าผมระแวงแบบนี้  จัดการความรู้สึกตัวเองไม่ได้แบบนี้  แล้วไปโวยจอมอีก  ผมกับจอมคงคบกันได้ไม่ถึงวันเกิดผม  อย่างที่อาม่าพูดแน่ๆ

ผมไม่มีทางยอมให้เป็นแบบนั้น  ผมจะทำให้ดีกว่านี้  จอมต้องอยู่กับผมในวันเกิดผม  ผมกับจอมจะไม่เป็นอย่างที่อาม่าพูด  ผมจะไม่ระแวงจอมจนเรามีปัญหา  เราจะไม่เลิกกัน  ไม่มีทาง

ตอนเย็นผมเอาแก้วกับกล่องไปคืนจอม  บอกจอมว่าผมกินเกลี้ยงทุกอย่าง  ถ้าผมมานอนที่นี่ไม่ได้  คุณไปนอนบ้านผมได้มั้ย  จอมบีบมือผม  แล้วบอกว่าขอโทษ  ยังไปไม่ได้  ผมฟังแล้วเจ็บจนพูดไม่ถูก  จอมมีอะไรสำคัญกว่าผม  แม้แต่คำขอของผมก็ไม่มีความหมาย  ผมได้แต่บอกตัวเองว่าอย่าเพิ่งตาย  แล้วก็บอกจอมว่า  อาม่าจัดงานวันเกิดให้ผม  ผมอยากให้คุณไปด้วย  จอมถามผมว่า  อาม่าเชิญผมเหรอ  ผมส่ายหน้าตอบ  จนตอบกลับมาทันทีว่า  ผมไม่ไป  แล้วเขาก็ตัดบทว่า พรุ่งนี้เช้าเขามีงาน catering ต้องไปเตรียมของ ไม่มีเวลาคุยกับผม ผมนึกอยากถามว่า จอมรักผมประสาอะไร ถึงได้ทำท่าไม่ไยดีผมแบบนี้

ผมเลยไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงจริงๆ ตอนที่จอมมาหาที่คลินิก เอาขนมมาฝากคนทั้งคลินิก 3 กล่องใหญ่ มีกล่องเล็กแยกต่างหากมาให้ผม พูดกับผมว่า เอามาแลกช็อกโกแลต ผมตามจอมเข้าไปในห้องกินข้าว เปิดตู้เย็นหยิบช็อกโกแลตส่งให้จอม ถามเขาอีกทีเรื่องงานวันเกิด จอมมองผมตรงๆ พูดกับผมว่า ผมไม่อยากไปบ้านอาม่า ผมท้วงว่างานวันเกิดผม ไปเพื่อผมไม่ได้หรือไง จอมถามผมกลับว่า ไปให้อาม่าฉีกหน้าผมอีก คุณชอบเห็นผมโดนแบบนั้นเหรอ คุณกลับจากบ้านอาม่าแล้ว เราค่อยไปฉลองกัน 2 คนก็ได้ อาม่าไม่ชอบผม  เจอหน้าก็ไม่เคยพูดดีด้วย  ผมไม่อยากไป  ผมพยายามบอกจอมว่า แค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง  แต่จอมถอนหายใจ  พูดว่าคุณไม่ได้โดนว่า  โดนแกล้งนี่  คุณก็พูดได้  ยังไงผมก็ไม่ไป

แล้วจอมก็ไม่ให้ผมไปนอนด้วย และไม่ยอมมานอนบ้านผม จนถึงวันเกิดผม แต่เขามาถึงบ้านผมตั้งแต่ตี 5 มาช่วยม๊าเตรียมของใส่บาตรพระที่ป๊านิมนต์มารับบาตรที่บ้าน ตักบาตรด้วยกัน กินมื้อเช้าด้วยกัน หอมแก้มผม พูดกับผมว่า อย่าทำหน้าแบบนั้น วันนี้เป็นวันดี แล้วค่อยเจอกันนะครับ

ในที่สุด ผมก็ต้องไปบ้านอาม่าโดยไม่มีจอม ป๊าม๊าบอกให้ไปรถคันเดียวกัน แต่ผมไม่เอา ผมบอกป๊าม๊าว่า เข็มเอารถไปเองดีกว่า เผื่อหนีกลับ

ผมนึกว่าอาม่าจะเชิญ ญาติ เพื่อน หรือใครที่อาม่าอยากให้ผมรู้จักมางานด้วย แต่ที่บ้านอาม่าเงียบสงบ ไม่มีแขกใครอื่นเลย อาม่าทำให้ผมแปลกใจอีกแล้ว ทีแรกคิดว่าจะโดนอาม่าเยาะเย้ยเอาอีก  ที่จอมไม่มาด้วย  แต่อาม่าแค่ถามว่า ทำไมจอมไม่มา  พอผมตอบว่า  จอมอยากให้วันนี้มีแต่เรื่องดีๆ  เขาบอกให้มาหาอาม่าก่อน  แล้วค่อยไปกับเขา  อาม่ายิ้มรับคำตอบนั้น  ดูเหมือนอาม่าคนใจดีของผมกลับมาแล้ว อาม่าแต่งตัวสวย หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ถามผมเรื่องงานที่คลินิก เรื่องโรงพยาบาลที่กำลังสร้าง ถามผมว่าไปเจอจอมที่ไหน รู้จักกันได้ยังไง ผมมองอาม่างงๆ ไม่แน่ใจว่าควรตอบยังไงดี แต่เห็นท่าทางอาม่าไม่มีแววจะดุ จะเหวี่ยง แถมยังเร่งบอกให้ผมรีบเล่า อาม่าอยากรู้ ผมก็เลยเล่าเรื่องที่ผมหลงทางไปเจอร้านของจอม จอมเลี้ยงข้าวแล้วก็ออกค่าน้ำมันรถให้ ผมถึงได้มีน้ำมันเติมรถขับกลับบ้านได้ ผมกำลังเล่าให้อาม่าฟังเรื่องที่จอมต้องมาอยู่บ้านผม ผมก็ได้ยินเสียงดนตรีแปลกๆ แล้วก็เสียงร้องเพลง แฮปปี้เบิร์ธเดย์ ทู ยู คนร้องเป็นผู้ชาย รูปร่างสูงโปร่ง ใส่เสื้อเชิ๊ตสีแดง กางเกงขายาวสีขาว ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม กลมโตเหมือนตาตุ๊กตา หน้าตาก็เหมือน เสียงก็เหมือน

ผมลุกขึ้นยืน ปรับอารมณ์ตัวเองไม่ถูกเลย จะโกรธหรือจะดีใจ จอมยิ้มแหยๆ ให้ผม หน้าตาเหมือนอยากขอโทษ มีเสียงอาม่าแทรกเข้ามาว่า เข้ม เค้กวันเกิดของเข็ม วันนี้วันดี ห้ามโกรธ ผมเพิ่งเห็นตอนนั้นว่าจอมถือเค้กมาด้วย ผมเดินเข้าไปใกล้ หน้าเค้กเกลี้ยงๆ มีแต่ตัวหนังสือ เขียนว่า แด่หัวใจของผม สุขสันต์วันเกิด ผมได้แต่ส่งสายตาบอกจอมว่า ฝากไว้ก่อน อธิษฐานขอว่า จากนี้ตลอดไป ขอให้จอมเอาเค้กวันเกิดมาให้ผมเป่าทุกปี  ผมจับมือจอมที่กำลังประคองเค้กอยู่  ก้มลงไปเป่าเทียน  กำลังจะถามจอมว่ามาได้ยังไง  อาม่าก็พูดขึ้นมาก่อนว่า  มากันครบแล้ว  ไปกินข้าวกัน

ผมจับมือจอมยืนนิ่งอยู่กับที่  อดสงสัยไม่ได้ว่าอาม่ากำลังจะทำอะไร  สีหน้าจอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนผม  จนอาม่าเรียกอีกว่า  เข็มพาจอมมาสิ เอาเค้กมาด้วย

วันนี้ที่ห้องกินข้าวมีเก้าอี้วางเต็มอย่างที่ควรจะเป็น ไม่มีโต๊ะเล็กแยกต่างหาก อาม่านั่งลงที่หัวโต๊ะ ป๊าม๊าไปนั่งด้วยกันทางฝั่งซ้าย ผมพาจอมไปนั่งทางฝั่งขวา ตรงที่มีถ้วยจานช้อนวางเตรียมรอไว้แล้ว จอมถามอาม่าค่อยๆ ว่า ให้ผมนั่งตรงนี้ได้เหรอครับ ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเองเลย ที่ได้ยินเสียงอาม่าหัวเราะ ตอบจอมว่า ถ้าเธอเป็นคู่หมั้นเข็มก็นั่งได้ แต่้ถ้าไม่ใช่ จะไปนั่งตรงอื่นก็ได้ จอมก็คงงงพอๆ กับผม ก็เลยยังไม่นั่ง จนอาม่าพูดอีกทีว่า นั่งเถอะ เขาจะได้เสิร์ฟอาหาร

อาหารที่อาม่าเตรียมไว้ มีทั้ง เป็ด ไก่ หมู ปลาทั้งตัว แล้วยังมีหมี่ผัดอีก ผมคิดในใจว่า ถ้ากินหมดนี่ ไขมันได้เกาเส้นเลือดจนความดันขึ้นแน่ อาม่าเหมือนจะรู้ว่าผมกำลังบ่น ก็พูดว่า อาม่ารู้น่า ดูแลตัวเองดีทุกวัน วันนี้วันเกิดเข็ม อาหารพวกนี้ ความหมายมันเป็นมงคล กินวันเดียวน่า แล้วอาม่าก็เลิกสนใจผม หันไปถามจอมเรื่องร้าน เรื่องงานที่จอมทำ เรื่องครอบครัวของจอม บอกจอมว่าเลิกเรียกอาม่าว่าคุณนายได้แล้ว

ผมว่า วันนี้ที่จอมมาก็เพราะอาม่าสั่งให้มา แต่จอมก็คงไม่รู้ว่า อาม่าจะเปลี่ยนท่าทีไปขนาดนี้ ดูเขายังเกร็งๆ ถามคำตอบคำ แล้วก็พูดกับผมน้อยมาก ป๊าม๊าก็ชวนจอมคุยแล้ว แต่ก็ไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ จอมเพิ่งมาพูดยาวๆ ตอนที่เรากินอาหารหลักเสร็จแล้ว อาม่าเรียกให้เอาของหวานมาเสิร์ฟ มีเค้กวันเกิดกับโมจิลูกกลมๆ กับขนมเปี๊ยะทรงลูกเต๋าเล็กๆ อาม่าถามจอมว่า ทำไมเลือก 2 อย่างนี้มาให้ จอมตอบว่า เห็นตอนวันงานเลี้ยงที่สมาคม  อาม่าหยิบกินหลายชิ้น น่าจะถูกปาก อาม่ายิ้ม ชมว่าจอมช่างสังเกต ชะโงกไปดูหน้าเค้ก แล้วก็พูดว่า สมแล้วที่เข็มรัก อาม่าให้คนเอาเค้กเปล่าไปให้แต่งหน้าเค้กเอาเอง นี่คงแต่งหน้าเค้กไม่เป็นล่ะสิ อาศัยจริงใจอย่างเดียว จอมไม่ตอบอะไร เอาแต่ยิ้ม แก้มแดงไปถึงหู  อาม่าบอกให้ผมตัดเค้กแจกทุกคน  กินเสร็จอาม่าจะได้พาไปไหว้อากง

ผมกับจอมหันมามองหน้ากัน  แล้วหันไปมองอาม่าพร้อมกัน  อาม่าหัวเราะอีกแล้ว  พูดเรื่อยๆว่า  ไม่ไว้ใจอาม่าเหรอ  จะให้เข็มพาไปแนะนำตัวกับอากง  ไม่ได้จะให้ผีอากงมาหลอกซะหน่อย

ทั้งป๊าทั้งม๊าพากันหัวเราะ  ผมเลื่อนตัวไปพูดใกล้ๆจอมว่า  นี่แหละอาม่าใจดีตัวจริงของผม  คุณสบายใจได้แล้วนะ  จอมไม่พูดอะไร  หันมายิ้มเขินๆ  ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่อีกเดี๋ยวผมก็คงได้รู้

 เราจับมือกันเดินตามหลังอาม่าไปอีกห้อง  จอมถามผมแบบยังไม่ค่อยแน่ใจว่า  ไม่มีอะไรน่ากลัวแล้วใช่มั้ย  ผมกระชับมือจองแน่นขึ้น  ตอบเขาว่า  คงไม่มีแล้ว  ตอบไปแล้ว  ก็อดคิดไม่ได้ว่า  ไม่มีอะไรน่ากลัว  แต่อาจจะมีอะไรแปลกๆก็ได้

 อาม่าบอกให้ผมพาจอมไปไหว้อากง  แล้วเรียกเราสองคนไปนั่งใกล้ๆ  แล้วเริ่มต้นพูดว่า  อาม่ารู้ว่า 2 คนคบกันนานแล้ว  แต่ไม่คิดว่าเข็มจะจริงจังได้นาน  ก็เลยไม่เคยมายุ่ง  แต่พอเข็มบอกทุกคนว่าจอมเป็นคู่หมั้น  อาม่าก็เริ่มได้ยินคนพูดถึงเข็ม  พูดถึงแบบไม่ดี  แต่ป๊ามผีาเขาก็ยืนยันว่าสองคนรักกันจริงๆ  แล้วจอมก็เป็นเด็กดี  แต่อาม่าไม่แน่ใจหรอกนะ  ว่าจะมั่นคงกันจริงๆ  หลานอาม่ามันเอาแต่ใจ  อาม่าก็เลยอยากทดสอบดูสักหน่อย

 คนที่เข็มต่อยหน้าแตกไป  ก็ฝีมืออาม่าเหรอครับ  ผมถามอาม่าด้วยความประหลาดใจ  ใครจะคิดได้ว่า  อาม่าคนที่รักผมมากๆ  จนผมถูกแซวว่าเป็นหลานเบอร์ 1  จะคิดทำอะไรแบบนี้  อาม่าค้อนผมแล้วก็หัวเราะ  ตอบว่า  อาม่าก็ไม่ได้คิดว่าจะรักจะหวงขนาดนั้น  นี่เลยต้องจ่ายค่าจ้างให้เขาเพิ่ม  เพราะเข็มต่อยเขาเจ็บจนเขาไปทำงานไม่ได้  อาม่าหยุดพูด  หันไปมองจอม  ที่จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า  ขอโทษนะครับ  ผมพูดไม่ดีกับอาม่าไปตั้งเยอะ  อาม่ามองจอม  พูดว่าไม่เป็นไร  อาม่าก็พูดไม่ดี  แต่อาม่าก็เห็นแล้วนะ  ว่าจอมเป็นเด็กดี  อดทน  แล้วก็รักหลานอาม่า  รอเดี๋ยวนะ  อาม่าจะให้ของขวัญวันเกิด

 อาม่าเดินไปเปิดลิ้นชัก  ปากก็พูดไปด้วยว่า  ม๊าบอกว่าแหวนปั้นของเข็มเหมือนของเด็กเล่น  จริงหรือเปล่า  อาม่ากลับมานั่งที่เดิม  พูดกับจอมว่า  ขอดูหน่อย  จอมตอบกลับเสียงอ่อยๆว่า  ไม่ได้ใส่มาครับ  กลัวโดนยึด  อาม่าหัวเราะลั่น  ถามต่อว่า  แล้วที่ใส่อยู่แหวนอะไร  จอมทำท่าจะถอดแหวน  ผมเลยรีบจับมือจอมวางให้อาม่าเห็นแหวน  เห็นข้อความบนแหวน  อาม่าเห็นแล้วก็หัวเราะอีก  บ่นเบาๆว่า  เมื่อไหร่จะโต  เปิดกล่องในมือ  หยิบแหวนวงหนึ่งในนั้นส่งให้ผม  บอกผมว่า  อาม่าให้เป็นของขวัญวันเกิด  แหวนวงนี้อากงชอบใช้เวลาออกงาน  เหมาะจะเป็นแหวนหมั้นมากกว่าแหวนเด็กเล่นของเข็มมั้ย  ใส่ให้จอมเลยสิ  จะได้ดูว่าพอดีมั้ย ผมมองอาม่าแบบอยากถามจริงๆว่า  อาม่าไม่ได้พูดผิดแน่นะ  อาม่ามองตอบผม  ยิ้มให้ผมด้วย  ตอนพูดว่า  เข็มไม่เอาเหรอ  งั้นอาม่าเอาคืนนะ  ผมรีบยกมือไหว้อาม่า  รับแหวนมาสวมให้จอม  มือจอมสั่นกว่ามือผมอีก  จอมไหว้ผม  หันไปไหว้อาม่า  คนดีของผม  ร้องไห้อีกแล้ว

ผมได้ยินเสียงประตูเปิด  ยังไม่ทันหันไปดู  ก็ได้ยินเสียงแม่จอมพูดว่า  ขอโทษนะคะ  งานติดพันจริงๆ   ม้าพูดตอบเสียงใสว่า  ไม่เป็นไรค่ะ  มาทันถ่ายรูปพอดี  ผมได้ยินจอมพึมพำเหมือนถามตัวเองว่า  แม่มาได้ยังไง  นั่นสิ  ผมก็อยากรู้  อาม่าจะเซอร์ไพรส์อะไรผมอีกมั้ย  หน้าตาจอมเหมือนยังตั้งตัวไม่ติด  ผมขยับเข้าไปหา  กระซิบบอกเขาว่า  ทุกอย่างดีแล้ว  อาม่ายอมรับคุณแล้ว  ยิ้มนะครับ

ถ่ายรูปเสร็จแล้ว  ผมลุกขึ้นไปกอดป๊าม๊า  ขอบคุณแม่ที่มาร่วมให้ของขวัญวันเกิดกับผม  พูดกับอาม่าว่า  ขอบคุณมากนะครับ  ที่จัดทุกอย่างให้เข็ม  เข็มอยากรู้ว่าทำไมอาม่าทำให้เข็ม  แต่เข็มขอมาถามวันหลังนะครับ  เข็มจองเรือไว้  ขอพาจอมไปก่อนนะครับ  ป๊าถามว่าเรืออะไร  ผมหันไปเห็นจอมทำตาโตอยากรู้  ก็เลยตอบป๊าแค่ว่า  ก็เข็มพูดยังไง  จอมก็บอกแต่ว่า  ยังไงก็ไม่มา  เข็มก็เลยจองเรือเอาไว้ไปฉลองกัน 2 คน  อาม่าหันไปพูดเหมือนบ่นกับม๊าว่า  สมที่พูดมั้ยล่ะ  เลี้ยงกันมายังไง  เอาแต่ใจตัวเอง  แล้วก็พูดกับผมว่า  จะไปก็ไป  จอมมีของขวัญจะให้เข็มด้วยนี่  เอาไปให้กันบนเรือก็แล้วกัน  จอมหันไปรับถุงจากคนของอาม่า  น้ำตายังซึมอยู่เลย  ผมเข้าไปกอดอาม่าอีกรอบ  ขอบคุณอาม่า  บอกอาม่าว่า  อย่าเพิ่งงอนเข็มนะครับ  วันหลังเข็มจะพาจอมมาหา

ผมถามจอมว่าทำไมไปอยู่ในบ้านอาม่าได้ แต่จอมไม่ยอมตอบ บอกว่าเอาไว้ทีหลัง เขาอยากรู้มากกว่าว่าผมจะพาไปไหน ผมก็เลยไม่ตอบบ้าง ขับรถไปจนถึงโรงแรมที่อยู่ริมแม่น้ำ แล้วก็พาจอมไปลงเรือล่องแม่น้ำเจ้าพระยา พอเรือเริ่มออกจากท่า เสียงดนตรีเบาๆ ก็เริ่มคลอมากับบรรยากาศแสนดี ผมถามจอมว่า ยังกินไหวมั้ย ผมสั่งไวน์กับของว่างไว้นิดหน่อย ผมพาจอมไปนั่งที่โต๊ะ พนักงานมาจุดเทียนหอม รินไวน์ แล้วถอยออกไป ตรงหน้าผมตอนนี้ มันเป็นภาพที่ผมจะไม่มีวันลืมเลย จอมยิ้มกว้าง แสงเทียนส่องสะท้อนกับหยดน้ำในตาเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ จอมอบอุ่น ซาบซึ้ง กับสิ่งที่ผมทำให้ เขาพูดเบาๆ ว่านี่วันเกิดคุณ ผมน่าจะเป็นคนทำให้คุณมีความสุขมากกว่า ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ พูดกับเขาว่า ความสุขที่สุดของผม ก็คือการได้เห็นคุณมีความสุขไง จอมจับมือผมไปจูบ แล้วบอกว่า ขอบคุณนะ ผมรักคุณที่สุดในโลกเลย

ผมกำลังเดินนำจอมออกไปที่กราบเรือ ก็รู้สึกว่ามีผ้ามาคลุมไหล่ ตามด้วยอ้อมกอดแน่นๆ และเสียงกระซิบข้างหูว่า สุขสันต์วันเกิด   ผ้านั้นเป็นไหมพรมเนื้อนุ่ม สีน้ำตาลอมส้ม สีคล้ายๆ กับที่ผมเคยบ่นกับจอมว่า อยากได้แต่ไม่เคยเห็นใครขาย จอมยังกอดผมอยู่ ถามว่าผมชอบสีนี้มั้ย ถ้ายังไม่ใช่ เขาจะหามาถักให้ใหม่อีก ผมหันไปถามจอมว่า เพราะผ้าพันคอผืนนี้เหรอ คุณถึงไม่ให้ผมนอนด้วย จอมยิ้มน้อยๆ บอกว่า ผมตั้งใจจะทำตั้งนานแล้ว แต่หาไหมสีนี้ไม่ได้เลย ก็เลยต้องให้ร้านสั่งมาให้ใหม่ ต้องรอตั้งเดือน กว่าจะได้มา ผมมีเวลานิดเดียว กลัวทำไม่ทัน มันเป็นของขวัญวันเกิดของปีแรกที่เราคบกัน ผมอยากให้มันดี มันดีพอมั้ย ผมหันกลับไปจูบจอม นุ่มนวล อ่อนหวาน เหมือนที่ผมกำลังรู้สึกอยู่ตอนนี้ ผมตอบจอมว่า ไม่ดีพอหรอก ดีที่สุดเลย แล้วก็จูบเขาอีก

เรือจอดลอยลำตรงวัดอรุณ  แสงไฟส่องจับที่พระปรางค์  เห็นเป็นสีทองสุกสว่าง  ท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิด  ผมชวนจอมนั่งลงไหว้ขอพรด้วยกัน  ผมถามจอมว่าอธิษฐานว่าอะไร  จอมตอบยิ้มๆ ว่า  ขอให้ทุกอย่างที่คุณขอเป็นจริง

 ถ้าไม่ได้รู้สึกว่ากำลังอยู่ต่อหน้าพระ  ผมจะจูบจอมให้สาแก่ใจ  ให้สมกับความน่ารัก  และความรักที่เขามีให้ผม

 ผมไม่ได้ถามจอม  แต่พาเขากลับบ้านเลย  ยังไงคืนนี้  ผมก็ไม่ยอมนอนคนเดียวแน่ๆ  ของขวัญของป๊าม๊าวางรออยู่ในห้องนอน  ข้างในกล่องเป็นคู่มือคุณพ่อมือใหม่  กับชุดเด็กอ่อน 2 ชุด  จอมเห็นแล้วก็เอาแต่หัวเราะ  ป็าม็าเล่นอะไรก็ไม่รู้

 ของขวัญอย่างสุดท้ายก่อนหมดวัน  คืออารมณ์รักของจอม  เขาเริ่มต้นอย่างนุ่มนวล  อ่อนหวาน  แตะต้องเนื้อตัวผมอย่างอ่อนโยน  แม้แต่ตอนที่เขาค่อยๆ กดตัวเองลงบนตัวผม  ผมก็อยากอ่อนโยน  แต่ผมทำอยู่ได้ไม่เท่าไหร่  ผมก็ยั้งตัวเองไม่ไหว  ผมมีความสุขจนล้น  วันนี้ช่างแสนดี  ผมนอนกอดจอม  กระซิบบอกเขาว่า  ขอบคุณที่อยู่กับผม  จอมพูดทั้งยังหลับตาว่า  ขอบคุณที่ให้ผมอยู่ด้วย  happy birthday  ครับ  ที่รัก

Create Date : 17 มิถุนายน 2567
Last Update : 17 มิถุนายน 2567 14:20:25 น.		0 comments
Counter : 299 Pageviews.
Share Tweet