1 ก.ย.

ม๊าทำท่าตกใจที่เห็นผมกลับบ้านตั้งแต่หัวค่ำ ม๊าถามผมว่า ไหนว่าจอมให้ไปค้างด้วย แล้วทำไมวันนี้กลับเร็ว คุยกันไม่รู้เรื่องเหรอลูก ผมถามม๊าว่าไปเล่าอะไรให้จอมฟังตอนไหน จอมถึงได้รู้เรื่องผมไม่ช่วยตัวเอง ม๊ายิ้มแหยๆ บอกว่า ม๊าไปหาจอมตอนเข็มไปกับป๊า จอมเขาไม่โอเคเหรอลูก ผมเดินเข้าไปกอดม๊า ซบหน้ากับไหล่ม๊านิ่งๆ ม๊าลูบหลังลูบไหล่ผม ปลอบผมว่า ไม่เป็นไรนะ เข็มของม๊าน่ารักจะตาย ง้อไปเรื่อยๆ เดี๋ยวจอมก็ใจอ่อนเองแหละ

ผมหลุดขำออกมา ผมหอมแก้มม๊า บอกม๊าว่า เข็มน่ารัก จอมก็ต้องรักสิครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยพูดแทนเข็ม ม๊าเขกหัวผม บ่นว่ารู้ว่าม๊าช่วยยังจะมาแกล้งอีก ดีกันก็ดีแล้ว ดูแลจอมดีๆ อย่าไปทำอะไรให้เขาโกรธอีก

ผมไปเดินดูแหวนมาหลายร้านแล้ว แหวนประดับเพชรพลอยสวยๆ สื่อความหมายดีๆ มีให้เลือกเยอะ แต่ก็ดูบอบบาง ไม่เหมาะกับงานที่จอมทำเลย ผมอยากได้แหวนที่จอมใส่ติดนิ้วได้ตลอดเวลา ผมเลยเปลี่ยนใจ ไปสั่งทำแหวนทองง่ายๆ แต่ชัดเจน ไม่ต้องตีความก็เข้าใจได้เลยว่า คนใส่เป็นแฟนผม

จอมส่งรูปที่เชียงใหม่มาให้ผมรวมๆ กันหลายสิบรูป เขาบอกให้ผมเลือกเอาไปติดในห้องน้ำ ผมพิมพ์รูปออกมา แล้วก็เอาไปติดแล้ว รอจอมมาดู ถ้าขาเห็น จะขำผมหรือด่าผมก็ไม่รู้

ผมอยากขอจอมเป็นแฟน แต่ก็กลัวว่าพออยู่ต่อหน้าจอมจริงๆ ผมจะพูดอะไรไม่ถูกอีก ผมคงต้องทำอย่างอื่นแทนการพูด ผมอยากเล่าความรู้สึกดีๆ ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอเขา ผมลงมือวาดรูป เริ่มจากความประทับใจแรกวันที่ผมเจอจอม ความสุขที่ผมได้เจอได้คุยกับเขาทุกวัน นาทีที่เสียงหัวเราะของจอมทำให้หัวใจผมหวั่นไหว ช่วงเวลาที่ความรักพาผมไปถึงความสุขสุดยอด รูปคู่รูปแรกบนชิงช้าและงานแต่งงานในฝันของจอม โมงยามที่ผมทำผิดแต่ก็ทำให้ผมรู้ว่าผมรักจอมมากแค่ไหน และรูปสุดท้าย จูบที่ทำให้ผมแน่ใจว่า ไม่ว่าข้างหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้น ผมก็ไม่อยากเสียเขาไปอีกแล้ว

ผมเอารูปใส่ซองใส เรียงใส่แฟ้ม หน้าสุดท้ายเป็นคำถามที่ผมหวังว่าจอมจะตอบรับ

รักนะครับ อยากเป็นแฟนผมมั้ย

รักนะครับ เป็นแฟนกันได้มั้ย

รักนะครับ อยากมีแฟนหรือยังครับ

รักนะครับ เป็นแฟนผมนะครับ

ผมเตรียมพร้อม รอจอมกลับจากเชียงใหม่ รอชวนจอมไปเที่ยว รอเซอร์ไพรส์เขา

วันที่จอมกลับมา ผมไปรับแม่กับจอมไปส่งที่บ้านแม่ ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่พอเจอเขา ผมก็อยากอยู่กับเขานานๆ พอจอมบอกว่ามีของมาฝากม๊าด้วย ผมเลยบอกให้เขามากับผม เอาของไปให้ม๊าด้วยกัน ผมจะได้เอาเสื้อผ้าไปค้างกับเขา จอมทำหน้าจริงจัง ทำเสียงจริงจัง ว่า ไม่เอานะ ผมเหนื่อย ผมหัวเราะ จอมรู้ได้ยังไงว่าผมอยาก แต่ผมกลัวเขาไม่ให้อยู่ด้วย ผมเลยยกมือให้สัญญาว่าผมไม่ทำอะไร จอมคงไม่ได้สนใจจะจับผิดคำพูดผม เพราะจอมหลับตลอดทางไปบ้านผม ออกจากบ้านผมไปร้าน จอมก็หลับอีก ผมคิดว่าเขาไม่สบาย แต่จอมบอกว่าเขาแค่อดนอน เมื่อคืนก็ไปเที่ยวผับมา เขาอ้อนผมว่าอย่าดุเขา เขากินแค่มะนาวโซดา ไม่ได้กินเหล้า

ผมชวนจอมไปเที่ยวไปถ่ายรูป เขาบอกว่าเขาอยากว่างไปกับผมพรุ่งนี้เลย แต่เขาคงโดนเพื่อนไล่ออกจากการเป็นหุ้นส่วนร้าน

ผมทวงของฝากจากจอม เขายื่นโปสการ์ด 4 ใบให้ผม เขาบอกว่าเขาเขียนทุกวันให้เท่ากับที่เขาคิดถึงผมทุกวัน จอมจะส่งไปรษณีย์ แต่คนส่งคงส่งไม่ถูก  เพราะจอมเขียนที่อยู่ของผมว่า ในใจฉัน

จอมนอนพิงไหล่ผม เล่าให้ฟังว่าตอนอยู่เชียงใหม่เขาไปทำอะไรมาบ้าง ผมคิดว่าเขาหายง่วงแล้ว แต่คุยๆ อยู่จอมก็หลับไปเฉยๆ ผมเลยไม่ต้องผิดสัญญาทำอะไรเขา ผมลุกไปเข้าห้องน้ำแทน แล้วกลับมานอนกอดเขา ผมไม่ต้องจินตนาการเอาเองอีกแล้วว่า เวลาที่มีเขานอนข้างๆ ผม ผมจะรู้สึกยังไง ผมชอบจัง

ตอนเช้าจอมชวนผมซ้อนท้ายจักรยานไปตลาด ทีแรกจอมจะให้ผมปั่น แต่ผมกลัวจะพากันไปคว่ำเพราะผมไม่เคยปั่นจักรยานที่มีที่ซ้อนท้ายแบบนี้ ตอนซ้อนท้ายจอม ผมนั่งดูหลังจอมแล้วก็สงสัยว่าทำไมผมไม่เคยรู้สึกเลยว่าหลังจอมกว้างขนาดนี้ ผมกอดแล้วแนบหน้าลงไป ผมได้ยินจอมหัวเราะ บอกผมว่า อย่าเพิ่งรักผมตอนนี้ จับเฉยๆ ก็พอ เดี๋ยวล้ม

ตลาดใกล้ร้านจอม มีของกินที่ทำให้เสียวินัยในการดูแลสุขภาพเยอะมาก จอมซื้อขนมปังปิ้งทาเนยให้ผม ไม่สนใจที่ผมบ่นเรื่องความสะอาด เรื่องไขมันไม่ดี เขาพูดแต่ว่า มันอร่อยมาก ให้ผมลองกิน แล้วเดี๋ยวเขาปั่นอะโวคาโดให้กิน ผมไม่ค่อยอยากกิน แต่ก็ไม่อยากขัดใจเขา กัดคำแรก ผมก็ได้ความรู้สึกใหม่ว่า ผมควรไว้ใจเชื่อจอมว่าอะไรอร่อย ผมคิดว่าเขาพูดเล่นเรื่องอะโวคาโด แต่พอผมอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยลงมาข้างล่าง จอมจัดโต๊ะอาหารเช้าเสร็จแล้ว บนโต๊ะมีกาแฟ ไข่ลวก ขนมที่จอมซื้อมาจากตลาด และ อะโวคาโดนมสดอยู่ในแก้วเก็บความเย็น จอมไม่อยากให้ผมกินของเย็นตอนเช้า เขาเลยใส่แก้วให้ผมไปกินที่คลินิก

จอมบอกให้ผมไปทำงานเลย ไม่ต้องช่วยเขาเก็บโต๊ะ ผมกำลังจะออกไปแล้ว แต่นึกขึ้นได้ ผมเดินกลับไปหาจอม เรียกให้เขาหยุด หอมแก้มเขา บอกเขาว่า ผมไปทำงานแล้วนะครับ

มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง ป๊าถึงได้ชอบหอมแก้มม๊าก่อนไปทำงาน ผมเห็นมาตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ ป๊าก็ยังไม่เบื่อ ม๊าก็เหมือนกัน ผมอยากทำให้ได้เหมือนป๊า จอมจะคิดเหมือนกันหรือเปล่าก็ไม่รู้

ผมตัดสินใจพาจอมไปพระราชวังเก่า ผมชอบถ่ายรูปที่นี่มาก ไปทีไรก็หลงอยู่ในนั้นทีละหลายๆ ชั่วโมง ผมเลยไม่อยากไปกับใคร เพราะไม่อยากให้ใครมารอ แล้วผมก็ไม่อยากรีบ แต่กับจอม ผมอยากรู้ว่า เขาจะรอผม เหมือนที่ผมเคยรอเขาได้มั้ย

ผมเตรียมแฟ้ม เตรียมแหวนไปแล้วด้วย หวังว่าจะเป็นวันดีดี วันนี้ผมจะมีแฟน อีกครั้ง

จอมไม่ถามเลยว่าผมจะพาไปไหน ไปถึงพระราชวังเก่า ผมชวนไปเดินด้วยกัน จอมก็แค่บอกว่า เขาไม่ชอบดูของแบบนี้ ขอรอข้างนอก ไม่ถามว่าผมจะไปนานมั้ย ไม่บอกให้ผมรีบไปรีบมา ใจหนึ่งผมก็ไม่อยากให้จอมรอนาน ผมกลัวจอมไม่พอใจ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าจอมจะรอผมได้มั้ย ผมตัดสินใจเดินถ่ายรูปตามสบายของตัวเองไปเรื่อยๆ ผมเดินกลับไปหาจอมก็ผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมงแล้ว จอมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ กำลังเพลินกับการอ่านหนังสือ ผมเข้าไปใกล้มากแล้ว จอมถึงได้เงยหน้าขึ้นมามองผม ผมถามเขาว่าเบื่อมั้ย รอตั้งนาน จอมยิ้มให้ผมบอกว่า เขาชอบที่เงียบๆ แบบนี้ ไม่มีเสียง ไม่มีคนรบกวน อ่านหนังสือได้ยาวๆ เลย

จอมบอกว่า เขาเอาหนังสือมาเผื่อ เพราะผมไม่ได้บอกว่าจะพาไปไหน ถ้าเขาชอบเขาก็จะไปเดินด้วย ถ้าไม่ชอบก็จะได้อ่านหนังสือคอย ถ้าผมชอบ ที่ไหนเขาก็ไปด้วยได้หมด

ผมคิดแผนเซอร์ไพรส์จอมมาเรียบร้อยแล้ว ผมพาจอมมากินข้าวร้านที่มีร้านขายของฝากของที่ระลึกอยู่ข้างหน้า ผมบอกให้จอมเดินดูของไปพลางๆ ระหว่างผมไปเข้าห้องน้ำ แล้วผมก็รีบเข้าไปในร้านอาหาร เอาแฟ้มให้เด็กเสิร์ฟ เปิดรูปจอมในมือถือให้เขาดู บอกเขาว่า เดี๋ยวผู้ชายคนนี้เข้ามานั่ง อย่าเพิ่งเอาเมนูไปให้ ให้รอผมไปนั่งก่อน แล้วค่อยเอาแฟ้มของผมไปวางบนโต๊ะ ผมให้เงินเด็กเสิร์ฟแล้วก็เดินเลยไปเข้าห้องน้ำ ผมตื่นเต้น อยากเห็นหน้าจอมตอนเขาเห็นรูปในแฟ้ม

ผมออกจากห้องน้ำ ก็เห็นจอมเข้ามานั่งแล้ว มีแฟ้มของผมวางอยู่บนโต๊ะ หรือว่า ไม่ใช่ของผม ผมไม่ทันได้สังเกตด้วยว่าเมนูอาหารร้านนี้เป็นแบบไหน ท่าทางจอมก็ดูเฉยๆ ไม่ตื่นเต้นอะไรเลย จอมยังบอกว่าเขาดูเมนูแล้ว สั่งอาหารแล้ว เขาเลื่อนแฟ้มมาให้ผม บอกให้ผมลองดูอีกที เผื่ออยากสั่งอะไรเพิ่ม

ผมมองเขาที มองแฟ้มที มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า พนักงานเสิร์ฟคนที่ผมฝากแฟ้มไว้ ก็กำลังดูแลโต๊ะอื่นอยู่ ไม่สนใจผมเลย ผมดึงแฟ้มมาเปิด มันก็เป็นแฟ้มของผม รูปของผม แต่...บนซองใส่รูปมีลายมือจอม ผมเริ่มอ่าน จอมก็เริ่มร้องเพลง

รูปแรก - ผมตั้งใจให้เบอร์คุณนะ ผมอยากรู้จัก –- เสียงจอม -- ที่คนนี้เขามีคือความรัก

รูปสอง - ผมตั้งใจไปหา ผมอยากคุยด้วย -- เสียงจอม -- ความรักที่ยิ่งใหญ่

รูปสาม - คุณเต็มใจคอยผม ผมอยากให้เป็นคนนี้ Destiny ของผม – เสียงจอม -- ถ้าหากว่าเขาอบให้กับใคร

รูปสี่ – ผมเข้าไปหา เพราะผมต้องการคุณจริงๆนะ -- เสียงจอม -- เขาให้ตลอดกาล

รูปห้า – อยู่กับความฝัน เคียงข้างกับความรัก -- เสียงจอม -- คำถามก็คือ เธออยากชอบคนไม่พิเศษ

รูปหก - เสียใจที่สุด เพราะรักที่สุด -- เสียงจอม -- ไม่ค่อยสวยงามดูบ้างมั้ย

รูปเจ็ด - อยู่กับคุณ ผมอาจเสียใจอีก แต่ไม่มีคุณอยู่ ผมเสียใจมากกว่า ผมเลือกแล้ว -- เสียงจอม -- ถ้ามีคนนึงที่ดูไม่ค่อยน่าสนใจ

หน้าสุดท้าย ทุกคำถามมีคำตอบว่า ครับ -- เสียงจอม -- มาขอเป็นแฟน จะยอมมั้ย

จอมยิ้มให้ผม ผมเขิน หน้าผมร้อน แก้มผมคงแดง ผมควรโมโหเขาดีมั้ย เขาทำแผนเซอร์ไพรส์ผมพังไปแล้ว ยังเหลือแต่แหวน ผมจับมือเขา ล้วงแหวนมาสวมให้ ผมจูบแหวนบนนิ้วจอม พูดกับเขาว่า เป็นแฟนผมนะครับ ผมไม่ลุ้นแล้ว ผมรู้แล้วว่าจอมยอมเป็นแฟนผมแน่ๆ แต่จอมทำให้ผมมากกว่านั้น เขาพูดกับผมว่า ผมรักคุณ คุณอยากเป็นแฟนผมมั้ย โลกสว่างจนผมตาพร่า จอมบอกรักผม ผมแค่รู้สึก แต่ไม่เคยได้ยินจากปากเขาจริงๆ เลย

จอมให้ผมแวะบ้านแม่ พอไปถึงจอมก็จูงมือผมเดินเข้าบ้าน บอกแม่ว่า นี่นายสัตวแพทย์เข็มขาว แฟนจอม แม่ยืนหัวเราะถามว่า แล้วก่อนหน้านี้เธอเป็นอะไรกัน แม่ยิ้มๆ พูดต่อว่า เข็มอย่าไปตามใจจอมมากนะลูก จอมดื้อ แม่บอกให้กินยาก็ไม่กิน อยากมีแฟน แม่พูดก็ไม่สนใจ

ผมยิ้ม พูดรับคำว่า ครับ แม่

จอมจะไปซื้อของในซูเปอร์มาร์เก็ต ผมอยากดูหนัง เราก็เลยไปด้วยกัน จอมเดินดูแชมพูแล้วหันมาถามผมว่า ผมใช้อันไหน ผมตอบว่า ผมซื้อจาก Shop ไม่ใช่ยี่ห้อพวกนี้ เขาหยิบขวดหนึ่งลงตะกร้า พูดกับผม งั้นก็อย่าลืมเอามา ผมถามว่าเอามาทำไม จอมพูดเรื่อยๆ ว่า ก็ถ้าคุณมานอนห้องผมบ่อยๆ จะได้ไม่ต้องหิ้วไปหิ้วมา เอามาทิ้งไว้เลย จะได้มีใช้ ผมถามจอมว่า อยากให้ผมไปบ่อยๆ เหรอ จอมถามกลับว่า แล้วคุณไม่อยากมาหรือไง

กินข้าวเสร็จแล้ว จอมชวนผมไปกินไอติม จอมบอกว่าเขารู้ว่าผมไม่อยากกิน แต่เขาชอบ เขาอยากให้ไปด้วยกัน จอมสั่งไอติมถ้วยใหญ่สุดที่อยู่ในเมนู ผมเห็นแล้วก็ตกใจว่าจอมจะกินยังไงหมด จอมส่งช้อนให้ผม บอกว่าก็ให้คุณช่วยไง ผมถามจอมว่า ทำไมต้องสั่งถ้วยใหญ่ขนาดนี้ จอมบอกว่า ก็อยู่กับคุณ ผมคงไม่ได้กินไอติมอีกนาน วันนี้คุณยอม ต้องเอาให้คุ้ม จอมตักไอติมคำใหญ่ๆ เข้าปาก ท่าทางดูมีความสุขมาก เขาบอกให้ผมกินลูกสีเขียว รสเชอร์เบทมะนาว ไขมันน้อยสุด ผมมองเขาแล้วก็อดไม่ได้ ยื่นหน้าไปจูบแก้มเขา จอมหยุดตักไอติม ผมพูดยิ้มๆ ว่า แก้มเลอะ จอมมองผม ตาเป็นประกาย เขาเอาช้อนไอติมแตะแก้มอีกข้าง พูดกับผมว่า ข้างนี้ก็เลอะ ผมเลยต้องจูบแก้มเขาอีกข้าง ผมถามเขาว่ากลับกันเลยมั้ย จอมหัวเราะบอกว่า รอก่อน เสียดายตั๋วหนัง

ในโรงหนังมีคนดูอยู่ไม่กี่คน ผมนั่งเหยียดตัวตามสบาย กลิ่นอะไรบางอย่างบางเบาลอยเข้าจมูก ผมสูดหายใจเข้าลึก เอนตัวไปพิงจอม กลิ่นยังลอยมาเรื่อยๆ กลิ่นนั้นทำให้ผมสบาย ตื่นตัว ผมเริ่มตื่นเต้น ผมดีดตัวขึ้นมามองหน้าจอม คุณฮีต คุณไม่ได้กินยา จอมหันมาพูดกับผมว่า ผมก็ว่างั้นครับ ผมลุกขึ้น ดึงมือจอมให้ลุกตาม ผมบอกจอมว่ากลับเถอะ จอมถามว่าบ้านใครใกล้กว่า ผมรีบบอกว่าบ้านผม จอมขอกุญแจรถไปขับเอง จอมเดินตามผมเข้ามาในบ้าน ผมขึ้นบันไดไปจะถึงชั้น 2 แล้ว ยังได้ยินเสียงม๊าทักจอมยังไม่เสร็จเลย ผมถอยหลังลงมา 3 ขั้น ตะโกนลงไปว่า ม๊าต้องคุยกับจอมทีหลังนะ จอม ถ้าคุณไม่อยากต่อยผม คุณขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย

ผมนอนหอบอยู่ข้างจอม กลิ่นฟีโรโมนจางไปแล้ว ผมถามจอมเสียงดุๆ ว่า ไม่กินยาทำไมไม่บอกผม ถ้าคุณฮีตตอนคนอื่นอยู่ ถ้าคนอื่นทนไม่ไหวเหมือนผม แล้วทำอะไรคุณ จอมเอานิ้วชี้แตะปากผม บอกว่า ผมไม่เคยมีแฟนให้บอก แล้วผมก็ดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วง ผมจับมือจอมมาวางแนบอก บอกเขาว่า ผมหวง ผมอยากให้คุณเป็นของผมคนเดียว ผมกัดคอคุณได้มั้ย

จอมนิ่งไปนานจนผมใจเสีย เขาบอกว่าไม่เคยมีใครถามเขาแบบนี้ เขาไม่เคยเต็มใจให้ใครกัดคอเขา เขาเจ็บ จอมพลิกตัวมากอดผม เขาหลับตาถามผมว่า กัดคอเขาแล้วจะทิ้งเขามั้ย

เขาเจ็บ ผมรู้ รอยแผลเป็นหลายรอยคงทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า ผมกอดจอมแน่นขึ้น บอกเขาว่า ไว้ใจผมก็พอแล้ว ไว้ใจ เหมือนที่คุณไว้ใจผมมาตลอด ผมบอกให้เขาแต่งตัว ผมรีบใส่เสื้อผ้า ลงไปเอากล่องยา แล้วกลับมาพาจอมไปดินแดนดาวของผม

ผมพาจอมขึ้นไปห้องเล็กบนชั้น 3 กดรีโมทให้เพดานเลื่อนออกจนมองเห็นท้องฟ้าด้านนอกผ่านหลังคากระจกใส บนท้องฟ้าไม่มีดาวเลย ผมกดรีโมทอีกที ภาพดาวดารดาษไปทั่วก็ปรากฏอยู่บนท้องฟ้ามืดมิด ผมชวนจอมมานอนดูดาวด้วยกัน บอกจอมว่า ผมรัก ผมไม่อยากให้ใครมาทำอะไรคุณอีก ไม่อยากให้คุณฮีตตอนที่ไม่มีผมอยู่ด้วย ผมรู้ว่าคุณเจ็บ คุณเสียใจ แต่ผมไม่ใช่คนพวกนั้น

จอมนั่งอยู่ตรงหน้าผม หลับตา บีบมือผมแน่น ตอนผมฝังฟันลงไปบนคอเขา เขี้ยวที่เหมือนจะยื่นยาวออกมาตอนนั้น เจาะผ่านผิวหนังลงไป เลือดจอมอุ่น หอมหวาน ความรู้สึกแปลกใหม่แล่นไปทั่วตัวผม ความรู้สึก ภาคภูมิ มีชัย อิ่มเต็ม ผมครอบครองเขาด้วยความเต็มใจของเขา ผมเป็นคนแรก และจะเป็นคนสุดท้าย

ผมเงยหน้าขึ้นมาถึงได้เห็นจอมน้ำตาซึม ผมถามเขาว่าเจ็บมากมั้ย เขาส่ายหน้า เขาบอกว่าเขาดีใจ เขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีค่าขนาดนี้มาก่อนเลย

ผมล้างแผล ใส่ยาให้จอม บอกให้เขาค้างกับผม ผมขี้เกียจขับรถไปส่ง จอมบอกว่าเรียกรถมารับได้ พูดใหม่มั้ย ผมหัวเราะ พูดใหม่ว่า ค้างกับผมนะ ผมรักคุณ

ผมลืมเรื่องรูปไปแล้ว พอจอมเปิดประตูห้องน้ำ ร้องว่า เฮ้ย แล้วหยุดอยู่ตรงนั้น ผมนึกว่ามีตัวอะไรอยู่ในห้องน้ำ ผมเดินไปดูก็เห็นจอมกำลังกวาดสายตาดูรูปตัวเขาเองหลายสิบรูปที่ผมติดไว้ตามผนังห้องน้ำ จอมถามว่าไหนว่าเลือกแล้ว ผมหัวเราะบอกว่าก็เลือกแล้วว่าชอบทุกรูป ไม่ดีหรือไง ไม่มีพื้นที่ให้คิดถึงคนอื่น คิดถึงแต่คุณคนเดียว จอมหันกลับมากอดผม บอกผมว่า ขอบคุณนะ ผมรักคุณนะเข็ม ผมกอดจอม บอกจอมว่า ผมรู้  จอมยิ้มแล้วจูบผม  ผมบอกว่า อย่าจูบนาน  ผมไหวนะ  อีกรอบมั้ย

(**เครดิตเพลง**ดัดแปลงจากเพลง คนไม่พิเศษ ศิลปิน โต๋ ศักดิ์สิทธิ์)

Create Date : 16 เมษายน 2565
Last Update : 16 เมษายน 2565 12:02:41 น.		0 comments
Counter : 536 Pageviews.
Share Tweet