ป๊าเอาแผนปรับปรุงร้านของจอมมาให้ผมอ่าน แล้วมาถามผมอีกวันว่า เป็นไงบ้าง ผมอมยิ้มตอบป๊าว่า น่ารักครับ   ป๊าขมวดคิ้ว ถามผมว่า แผนเนี่ยเหรอ น่ารัก ผมหัวเราะ ตอบป๊าว่า จอม ไม่ใช่แผน แล้วก็เล่าให้ป๊าฟังเรื่องที่จอมถามผมเรื่องกาแฟที่ร้านเขา แล้วผมตอบไปตรงๆ ว่า รสชาติมันไม่คงที่ จอมบ่นว่าทำไมไม่บอกเขา แต่ไม่ได้หงุดหงิดที่ผมติว่ากาแฟเขาไม่อร่อย จอมให้เกียรติพีท ให้พีททบทวนส่วนของตัวเอง และตัดสินใจเองว่าอยากปรับอะไรมั้ย ผมรู้ว่าโจบอกจอมหลายอย่าง ถึงจอมจะเห็นด้วย แต่ก็ไม่ได้บังคับให้พีทต้องมาทำตาม ส่วนเรื่องแผน ผมอยากรอให้จอมทำจริงดูก่อนว่ามัน work มั้ย ผมไม่ได้เข้าใจธุรกิจร้านอาหารมากนัก เท่าที่อ่าน ก็น่าจะดี แต่ทำแล้วจะได้ผลแค่ไหน ผมก็เดาไม่ออก ผมถามป๊าว่า จะจ้างโจไปถึงเมื่อไหร่ ป๊าสงสัยว่าจอมให้มาถามหรือเปล่า ผมรีบบอกว่า ผมอยากรู้เอง จอมไม่กล้าถามหรอก ป๊าบอกผมว่า น่าจะอีกสักพัก ป๊าอยากให้จอมมีเวลาอยู่กับผมมากขึ้น ยิ่งตอนนี้ ผมอยากให้ทุกคนรู้จัก และยอมรับจอมในฐานะคู่หมั้นของผม เราก็ยิ่งต้องไปไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้น มีโจช่วยดูแลร้าน จอมจะได้ไม่ต้องห่วงมาก

จอมทำท่าไม่อยากได้ชุดใหม่ ตอนผมบอกว่าผมจะพาไปตัดสูท ไปถึงร้านแล้ว เจ้าของร้านพาจอมไปลองใส่ตั้งหลายแบบ จอมก็ยังจะเลือกแค่ชุดเดียว จนผมต้องบอกให้เอาทุกแบบที่ชอบ ไม่ต้องลังเล ยังต้องไปด้วยกันอีกหลายงาน ผมช่วยจอมเลือกแบบที่จะใส่ไปงานแต่งงานให้ร้านทำให้ก่อน แล้วจัดการจ่ายเงิน จอมคงไม่เคยมาจ้างตัดสูทแบบนี้ ถึงได้โวยว่า แพงขนาดนี้ ถ้าเขาทำเลอะ เขาจะโดนอะไรมั้ย ผมรู้ว่าจอมโวยเพราะเกรงใจผม แต่ผมไม่เกรงใจ ยื่นหน้าไปถามข้างแก้มจอมว่า คุณอยากโดนอะไร

ผมถอยออกมาถึงได้เห็น จอมเขินจนหน้าแดงไปหมด หยอกทีไรก็เขินทุกที แฟนผมนี่ น่ารักที่สุด

ผมตามจอมกลับไปที่ร้าน บอกจอมว่า ผมนัดช่างทำผมแต่งหน้าให้ไปที่บ้านแล้ว ให้เขามาตามเวลา แล้วก็ชวนจอมไปงาน Outing จอมถามด้วยความเกรงใจอีกแล้วว่า งานภายใน เขาไปได้เหรอ ผมเลยต้องพูดให้จอมมั่นใจว่า ทุกคนรักเขา ทุกคนช่วยผมตัดกระดาษรูปหัวใจไปเซอร์ไพรส์เขา ไม่มีใครไม่อยากให้เขาไป ผมบอกจอมว่า ผมเลือกไปทะเลก็เพราะเขา อยากให้เขาสอนเล่นทราย จอมนั่งอมยิ้มจนผมอดถามไม่ได้ว่าคิดอะไรอยู่ ตาจอมพราวระยับตอนเขาตอบว่า เขาคิดถึงตอนที่ผมยืนดูเขาเล่นทราย เขาเห็นผมยิ้ม เห็นผมมีความสุข เห็นผมเป็น Destimy ของเขา เขาถึงได้บอกผมวันที่เขาปล่อยให้ตัวเองฮีต

ผมขยับเข้าไปจูบเขา จอมรักผมตั้งแต่ตอนนั้นแล้วใช่มั้ย ถึงได้บอกให้ผมไปหา แล้วผมก็ไปหา ทั้งที่ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ตอนนั้นผมรีบร้อนเพราะตื่นเต้น แต่ตอนนี้ ไม่แล้ว ผมรู้แล้วว่าต้องทำยังไง ให้จอมมีความสุขที่สุด กับผม

ผมคงมีความสุขกว่านี้ ถ้าจอมยอมไปหาหมอเสียที แต่ผมถาม จอมก็ส่ายหน้า บอกผมว่า ถ้าไม่อยากใส่ถุงยาง ก็ไม่ต้องมีอะไรกับเขาก็ได้ เขาไม่ว่า จอมหัวเราะทั้งที่โดนผมบ่นว่า  ใจร้าย

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ผมอยู่โดยไม่มีอะไรกับใครมาได้ตั้งหลายปี ตั้งแต่เลิกกับพี่นารา แต่ตอนนี้ แค่ 2-3 วัน ผมก็จะตายแล้ว

ผมช่วยจอมแต่งตัวเสร็จแล้ว ถอยมายืนมองเขา จอมดูดี เหมาะสมกับงานที่เราจะไปวันนี้แล้ว  ม๊าถามจอมว่า พร้อมมั้ย ป๊าก็บอกจอมว่า วันนี้ จอมเป็นลูกป๊าม๊า อย่าลืม ป๊าม๊ารู้พอๆ กับผมว่า คนที่เราจะไปเจอ คงไม่ได้อยากเจอคนอย่างจอม ผมสอดมือตัวเองเข้าหามือจอม เขาหันมายิ้มให้ผม ผมว่าจอมก็รู้ว่าเขากำลังจะไปเจอกับอะไร ผมภาวนาในใจ ขอให้คืนนี้ผ่านไปด้วยดี ผมไม่อยากให้จอมถอดใจ ไม่อยากอยู่กับผม เพราะคนอื่น

ที่งานมีแต่อาชาญคนเดียว ที่ทักทายพูดคุยกับจอม คนอื่นๆ หยุดฟังแค่ตอนป๊าม๊าแนะนำว่าจอมเป็นคู่หมั้นผม แล้วก็ชวนกันพูดเรื่องอื่น ไม่มีใครให้ความสนใจจอมเลย ผมนึกขัดใจว่า ถ้าผมเป็นคนคุยเก่งกว่านี้ ผมคงดึงให้จอมเข้ามาอยู่ในวงสนทนาได้บ้าง จอมจะได้ไม่ต้องยืนฟังอยู่เงียบๆ เหมือนเป็นของประดับงานแบบนั้น ม๊าคงสังเกตเห็นเหมือนกัน ถึงได้ขอตัวออกมา ชวนจอมไปหาที่นั่ง ผมเลยถือโอกาสขอตัว พาจอมเดินตามม๊าไป แต่ผมอยู่ด้วยได้ไม่นาน ก็มีคนมาตามไปถ่ายรูป แล้วก็ชวนผมคุยยาว ผมเลยไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับจอมหลังจากนั้น ผมมารู้ตอนม๊าเล่าให้ฟังตอนกำลังนั่งรถกลับบ้านว่า จอมกำลังช่วยถอดรองเท้าให้ม๊า ก็มีผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง มานั่งข้างๆ แล้วก็สั่งให้จอมถอดรองเท้าให้ด้วย ม๊าไม่รู้จักเขา แต่เขาก็น่าจะรู้ จอมแต่งตัวขนาดนั้น ก็ไม่ใช่พนักงานโรงแรมอยู่แล้ว ม๊าจะห้าม แต่จอมบอกว่าไม่เป็นไร พอจะจับรองเท้า ผู้หญิงคนนั้น ก็ฉีดแอลกอฮอล์ใส่มือจอม ฆ่าเชื้อโรคก่อนจะไปโดนรองเท้าเขา ม๊ายังบ่นต่อว่า ไม่มีมารยาทเลย ส่วนป๊าบอกจอมว่า ดีแล้ว อดทนไว้ แต่ผมไม่ชอบ ไม่ชอบเลย

จอมดูไม่ซีเรียสอะไร ที่คนในงานแสดงท่าทีแบบนั้นใส่เขา แต่ผมก็ไม่สบายใจอยู่ดี ผมเคยบอกจอมว่า ผมจะทำให้ทุกคนเห็นว่าเขาเป็นหงส์ แต่งานวันนี้ นอกจากเสื้อผ้าเครื่องประดับแล้ว ผมทำอะไรให้จอมไม่ได้เลย ผมรู้สึกไม่ดีจนต้องพูดขอโทษเขา จอมยังย้ำกับผมเหมือนเดิมว่า เขาไม่เป็นไรจริงๆ สำหรับเขา รองเท้าก็คือรองเท้า ไม่ได้คิดว่ามันต่ำหรือสูง แค่ไม่มีใครเดินหนี จอมบอกว่า นี่นับว่าดีแล้ว

จอมน่ารัก จิตใจดี เสื้อผ้าที่ดูดีอาจจะไม่ได้ช่วยอะไรเขา แต่สักวัน ความดีในตัวเขา จะทำให้คนอื่นยอมรับเขาได้ ผมยังเชื่ออย่างนั้นอยู่

คนที่คลินิก ชอบจอมกันทุกคน ไม่ใช่แค่เพราะเขาเอาของกินมาเผื่อแผ่อยู่เรื่อย แต่เพราะจอมไม่เคยเอาความเป็นแฟนผม ไปแสดงอำนาจใส่ใครเลย ไม่เคยออกคำสั่งกับใคร มีแต่ขอช่วยให้ทำโน่นทำนี่ ไม่เคยใช้คำพูดข่มคนอื่น  เวลาเอาของมากินกับผม จอมก็เก็บล้างเองหมด ไม่เคยไปเจ้ากี้เจ้าการกับส่วนของงานในคลินิก แล้วยังคอยช่วยไม่ให้พวกนั้นโดนผมดุจนเกินเหตุ

ป๊าก็เคยสงสัยในตัวจอมเหมือนกัน ปีาเคยเล่าว่า ป๊าไม่ไว้จอม เพราะผมสนิทเร็ว รักเร็ว ป๊าไม่เชื่อด้วยว่า คนฐานะอย่างจอม จะเข้ามาหาผม เพราะใจอย่างเดียว ป๊าเคยส่งคนไปตามดูจอม จนเห็นว่าจอมไม่ได้เป็นคนเลวร้าย ถึงได้ไม่ว่าอะไร ตอนที่ผมให้จอมเข้ามาอยู่ในบ้าน ยิ่งป๊าได้เห็นจอม ได้อยู่ใกล้ ป๊ายิ่งชอบว่า จอมมีสัมมาคารวะ มีมารยาท ไม่ใช่แค่กับป๊าม๊า แต่กับทุกคน รวมถึงคนงาน ลูกจ้างในบ้านด้วย ตอนที่จอมอยู่ ห้องนอนผม เขาก็เป็นคนทำความสะอาดเอง เขาบอกพี่นีว่า เขามาอยู่ มานอน เขาเกรงใจ ขอทำความสะอาดเองดีกว่า จอมถามพี่นีว่าต้องทำอะไร ยังไง แล้วก็ทำตามหมด พี่นีรู้ว่าผมหวงตรงไหน ไม่ชอบให้ของย้ายที่ จอมทำเรียบร้อยจนผมไม่ได้สังเกตเลย จนพี่นีมาบอก ตอนที่จอมย้ายกลับไปที่ร้านแล้วว่า เสียดาย จอมอยู่ พี่นีก็สบาย

จอมเข้ากับทุกคนที่คลินิกได้ดีมากๆ จอมรู้จักทุกเพลงที่ว่านพาร้อง จอมร้องเล่นสนุกไปกับทุกคน จอมบอกว่า เพลงที่เป็นคำคล้องจอง เขาร้องกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว เพลงที่เนื้อเพลงตลกๆ ส่วนมากเป็นเพลงเชียร์ ร้องมาตั้งแต่ประถมยันมหา'ลัย ส่วนเพลงที่มีเนื้อหาสองแง่สองง่าม จอมบอกว่า ตั้งวงเหล้าวันไหน เพลงนี้ต้องมา ผมแอบเซ็งเบาๆ เพราะผมไม่รู้จักสักเพลง ไม่เป็นไรหรอก งาน Outing คราวหน้า ผมจะให้จอมสอนให้ผมร้องให้เป็นทุกเพลงเลย

ผมอุตส่าห์เลี่ยงแล้ว ด้วยการส่งจอมไปเล่นเกมแทนผม ผมไม่อยากลงไปเล่น เพราะผมไม่ถนัด ไม่อยากเสียลุคผู้บริหาร  แล้วก็กลัวว่า ถ้าผมลงไปเล่น คนอื่นจะเกรงใจจนไม่กล้าเล่น แต่เอาเข้าจริงไม่ใช่เลย ทีมงานคนจัดเกม บอกให้ผมลงมาเป็นหัวหน้าทีมเกมสุดท้าย จะมีการแบ่งข้าง เล่นเป้า ยิ้ง ฉุบ กัน คนแพ้ต้องตกเป็นเชลยของทีมชนะ แข่งครบทุกคนแล้วค่อยมานับว่า ทีมใครเหลือน้อยกว่า หัวหน้าทีมจะถูกลงโทษ ผมเพิ่งรู้สึกตอนลูกทีมผมแข่งไป 3 ก็แพ้ 3 คนรวด ว่าไม่มีใครเกรงใจผม รวมทั้งจอมด้วย ข้างผมเหลือจอมอยู่คนเดียวแล้ว เขาก็ยังข้ามไปอยู่ฝั่งว่าน  ทั้งที่ยังไม่ได้แข่ง ผมยังโลกสวยว่า คงไม่มีใครกล้าลงโทษผม เพราะกลัวผมไล่ออก แต่บทลงโทษมาจากจอม แล้วว่านยังสำทับว่า  เมียมึงสั่ง มึงไม่ทำ คืนนี้มึงนอนห้องผมนะครับ ไอ้บ้า ริมทะเลบรรยากาศดีขนาดนี้ ใครจะไปอยากนอนกับมัน ผมเลยจำใจต้องเดินลงไปที่ชายหาด หันหน้าไปหาทะเล แล้วก็ตะโกนให้ดังสุดเสียงว่า เข็มรักจอมที่สุดในโลก สิ้นเสียงผม ก็มีเสียงเฮรับพร้อมกับเสียงหัวเราะ

ผมบอกรักจอมบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยบอกให้คนอื่นได้ยินเยอะขนาดนี้ ผมอายจนหน้าร้อนไปหมด เสียงผู้ช่วยประจำห้องตรวจของผม ตะโกนบอกจอมให้ทำด้วย ผมหันไปดู จอมกำลังหัวเราะเต็มที่ เดินมายืนข้างผม แล้วก็ตะโกนใส่ทะเล จอมรักเข็มที่สุดในโลก

จอมบอกรักผมบ่อยๆ แต่เราก็บอกกันเอง ฟังกันเองแค่ 2 คน  จอมเต็มใจตะโกนออกมา  ไม่เห็นอายเหมือนผมเลย จอมยืนยิ้มมองผมอยู่ตรงนั้น สายตาเขาดึงดูดให้ผมไปหา เสียงว่านประกาศว่า บ่าวสาวจะจูบกันแล้ว แยกย้ายครับ เจอกันตอนมื้อค่ำ

มีคนชวนจอมไปเล่นอย่างอื่นต่อ ผมว่าท่าทางจอมก็สนใจอยากไป แต่พอหันมาเห็นหน้าผม จอมก็หันกลับไปบอกปฏิเสธ ผมถามจอมว่าทำไมไม่ไป ไม่อยากเล่นเหรอ จอมตอบผมว่า อยาก แต่อยากอยู่กับคุณมากกว่า เขาบอกว่า เขารู้ว่าผมร้อนไม่ไหวแล้ว กลับห้องกันดีกว่า ผมอาบน้ำ แล้วก็หลับยาว จนจอมมาปลุกให้ไปกินมื้อเย็น

ผมเห็นจอมรีบเอาเบียร์กระป๋องกลับไปคืนที่ ตอนมีคนโอดโอย เพราะผมสั่งเบียร์ไว้ให้แค่ 2 ลัง ใครสั่งเพิ่มผมจะไล่ออก ผมไม่ได้ตั้งใจจะไม่ให้จอมกิน แต่จอมก็เป็นจอม คิดถึงคนอื่นตลอด คืนนั้นนอกจากกิจกรรมบนเวที ทุกคนมีเซอร์ไพรส์ให้ผมกับจอมด้วย  พี่แม่บ้านเป็นคนคล้องมาลัยกระดาษโน๊ต และมอบช่อดอกไม้ให้จอม ว่านบอกว่ากระดาษที่เอามาทำพวงมาลัย เป็นความในใจของทุกคนถึงผม ผมอ่านแล้วจะโกรธก็ได้ แต่ห้ามไล่ออก ผู้ช่วยเป็นตัวแทนทุกคน พูดขอบคุณผมที่เป็นเจ้านายที่ดีมาตลอด ถึงจะดุไปหน่อย แล้วหันไปขอบคุณจอม ที่เข้ามาทำให้ผมดุน้อยลง และทำให้ทุกคนอ้วนขึ้น จอมยิ้มมองทุกคน จอมดูท่าทางมีความสุขมาก ในที่ที่คนรู้จักตัวตนของเขา และยอมรับเขาที่ความเป็นตัวเขาจริงๆ จอมสวยสง่า เป็นหงส์ได้จริงๆ ผมอยากให้ทุกที่ที่จอมไป มีบรรยากาศแบบนี้ จอมคนดีของผม ผมจะพยายาม

หลังอาหารค่ำ ก๊วนหนึ่งชวนกันไปเล่นไพ่ ที่เหลือไปร้องคาราโอเกะกันต่อ ไม่มีใครกวนใจเราแล้ว ผมชวนจอมไปเดินเล่นบนชายหาด ในบรรยากาศที่แสนจะเงียบสงบ ผมบอกจอมว่า วันนี้ไม่ไหวจริงๆ  พรุ่งนี้เช้าๆ ค่อยมาเล่นทรายกัน เราจับมือกันเดินไปเรื่อยๆ จอมบอกว่า ไม่ต้องก็ได้ พักผ่อนให้เต็มที่ดีกว่า แต่ผมบอกจอมว่า ผมอยากเห็นเขาเล่นทรายอีก บอกจอมว่า ผมไม่เคยคิดเลยว่า รอยยิ้มของเขา จะทำให้ผมหวั่นไหวได้มากขนาดนั้น จอมหันมายิ้ม ดึงมือผมให้นั่งลงบนหาดทราย เขาเอนตัวลงนอนราบไปกับพื้น เล่าเรื่องตอนเป็นเด็กให้ผมฟัง แต่ผมไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่เลย แสงจันทร์สวยเกินไป จอมก็สวยเกินไป ผมโน้มตัวลงไปหาจอม ที่เงยหน้ารอรับจูบผมอย่างเต็มใจ รอบตัวเงียบสงัด มีแต่เสียงคลื่นซัดมาเบาๆ ผมนึกอยากทำเรื่องธรรมชาติในที่ที่เป็นธรรมชาติแบบนี้ แต่ผมไม่มีถุงยาง และมันเปิดเผยเกินไป ผมถอยมานอนบนพื้นทรายข้างจอม บอกให้เขาเล่าเรื่องเมื่อกี๊ต่อ ผมนอนฟังเงียบๆ ทั้งที่ใจไม่ได้อยู่กับเรื่องที่เขาเล่าเลย เนื้อตัวจอมยังทำให้ผมตื่นเต้นได้ตลอด ผมรอจนจอมเล่าจบ จูบเขาอีก แล้วชวนเขากลับห้อง

นึกถึงหน้าว่านตอนบอกผมว่า  ทำไมต้องจองห้องให้อยู่ไกลจากคนอื่น แล้วก็ทั้งขำทั้งโกรธ ว่านว่า ผมกับจอมทำเสียงดัง พวกนั้นจะแอบดูผม บ้าชะมัด บ้านพักของผมตั้งอยู่หลังเดียว โดดเดี่ยว แต่ดันเป็นกระจกรอบด้าน ผมบอกจอมให้ช่วยกันปิดม่านให้หมด จอมคงคิดเรื่องที่ว่านแกล้งแซวเหมือนกัน จอมถึงได้ดูไม่เหมือนทุกที แต่เรื่องอะไรผมจะยอมให้จอมคิดถึงคนอื่นมากกว่าผม ผมจับจอมเปลี่ยนท่า ขยับหนักๆ จนจอมเก็บเสียงไว้ไม่ไหว จอมผมก็เก็บตัวเองเอาไว้ไม่ไหวเหมือนกัน

จอมบอกว่าอยากให้ผมพักผ่อน  แต่เขากลับปลูกผมตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง  พูดกับผมว่า  ผมอยากไปรอดูแสงแรก  ไปด้วยกันมั้ย

ที่ชายหาดไม่มีใครเลย  เรานั่งข้างกัน  ดูคลื่นซัดเข้าหาฝั่ง  จอมหันมาถามผมว่า  คุณว่าน้ำเย็นมั้ย  ผมหันไปยิ้มให้จอม  บอกเขาว่า  ไม่รู้สิ  ไปลองดูกัน  แล้วเราก็จูงมือกันเดินลงทะเล

ถึงไม่ได้ตั้งใจฟัง  แต่ผมก็จำได้  จอมเล่าว่าตอนเด็ก  เขามาทะเลทีไร  ก็เล่นน้ำจนตัวแดงทุกที  แต่พอโตๆ  ก็ไม่ได้มาแล้ว  เขาถึงได้อยากลงไปเล่นทรายมากๆ  จนออกอาการให้ผมเห็น  วันที่เรามาทะเลด้วยกันครั้งแรก 

เมื่อวานจอมตามใจผมแล้ว วันนี้ถึงเวลาผมต้องเอาใจจอมบ้าง

น้ำทะเลไม่ได้เย็นอย่างที่คิด คลื่นซัดจนจอมล้มแล้วดึงผมล้มตามไปด้วย ปากจอมมีรสเค็มปะแล่มๆ แปลกดี แต่จอมคงไม่ชอบรสน้ำทะเลที่ปากผม เขากำทรายมาใส่หลังผม แล้วก็ลุกขึ้นวิ่งหนี จอมหัวเราะเสียงดังจนเหมือนโลกกำลังหัวเราะไปด้วย ผมลุกขึ้นวิ่งไล่ตามจนทัน ลากจอมลงทะเล แล้วก็จูบเขาอีก จอมยิ้มเต็มที่อยู่ในอ้อมกอดผม จอมไม่ได้พูด แต่แววตาเบาบอก ในใจเขา มีแต่คำว่า ผมรักคุณ

แสงแรกค่อยๆ แผ่ขึ้นแตะขอบฟ้า จอมนั่งมองดูแสงที่ค่อยๆ เปลี่ยนสีไปอย่างช้าๆ บอกผมว่า ผมอยากเห็นมานานแล้ว ขอบคุณนะที่พามา ท่าทางจอมดูมีความสุขมากจนผมอดถามไม่ได้ว่า อยากมาทำไมไม่บอก ผมพามาเองก็ได้ จอมตอบเหมือนเดิมว่า เกรงใจ แค่ที่คุณให้อยู่ตอนนี้ ผมก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้ว ผมยิ้มให้คำตอบของจอม โยกหัวเขาเบาๆ บอกเขาว่า รักผมมากๆ ก็พอแล้ว

จอมสอนผมปั้นลูกทราย เอาไว้เล่นแบบที่ผมเคยเห็นเขาเล่นกับเด็ก แต่ผมทำยังไง มันก็ไม่กลมสักที จนจอมบอกว่า เลิกเถอะ ไปอาบน้ำกัน ผมหิว เอาไว้มาหัดวันหลังดีกว่า กว่าคุณจะทำเป็น ลูกคงโตมาเล่นด้วยได้พอดี

จอมพูดจบก็ลุกขึ้นถอยหนี ผมวิ่งไล่ลากจอมลงทะเลอีกรอบ เสียงจอมหัวเราะดังลั่นหาด ช่างเถอะ ผมอาจจะปั้นลูกทรายไม่ได้  แต่ผมปั้นลูกเราได้แน่ๆ  กลับไป  ผมไม่รอแล้ว  ผมจะบังคับจอมไปหาหมอเอง

ตอนรถใกล้จะถึงจุดจอดรถ ว่านเป็นตัวแทนทุกคน ขอบคุณผมที่อนุมัติงบให้มาเที่ยวกัน และ อะไรที่ทุกคนได้แกล้งผมไว้ ขอให้ผมอโหสิกรรมให้ และห้ามเอาไปบันทึกใน Performance ประจำปีด้วย ทุกคนพากันเฮรับ ว่านพูดต่ออีกว่า ขอบคุณคุณจอมด้วยนะครับ ที่ช่วยพวกเราแกล้งเข็ม โอกาสหน้าเชิญอีกนะครับ จอมลุกขึ้นยิ้ม โค้งรับคำขอบคุณอย่างเต็มใจ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน  ผมบ่นให้ได้ยินกัน 2 คนว่า  ผมเป็นเจ้านายเขานะ  คุณทำผมเสียหมดแล้ว จอมเถียงผมว่า  คุณรักครอบครัว  เสียตรงไหน  แล้วก็ยิ้มหวานให้ผม

อื้ม...ฝากไว้ก่อนเถอะ  ถึงบ้านเมื่อไหร่  ผมจะรักให้โอดโอยไม่ไหวเลย

ม๋าเอาบัตรเชิญงานเปิดตัวนาฬิกาคอลเลคชั่นใหม่มาให้ บอกให้ผมพาจอมไป แล้วก็ให้หาวันว่าง พาจอมไปกินข้าวบ้านอาม่าด้วย อาม่าโทร.มาล้งเล้งว่าป๊าม๊าปล่อยให้เข็มหมั้นกับผู้ชายได้ยังไง จะเอาลูกหลานที่ไหนสืบสกุล ม๊าบอกแล้วว่าจอมเป็นโอเมกา เรื่องมีลูกไม่ใช่ปัญหา แต่อาม่าก็ยังบ่นต่อว่า จอมเป็นลูกใคร นามสกุลนี้ไม่รู้จัก คนดีหรือเปล่า คนนี้ใช่มั้ยที่ทำให้เข็มต้องไปโรงพักจนเป็นข่าว

ผมเลยต้องรีบโทร.หา บอกอาม่าว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะไม่บอก จอมเป็นคนดี อาม่าเจอ อาม่าจะต้องชอบ

ผมโทร.บอกจอมให้เตรียมตัวไปอีเว้นท์ จอมโอดครวญว่าไม่ไปได้มั้ย เกรงใจพีท ผมต้องอ้อนว่า งานบ่าย แค่ 2-3 ชม. ไปด้วยกันนะ

ผมนัดจอมให้ไปเจอที่งาน จอมแต่งหน้าแต่งตัวมาอย่างหล่อ ผมควงจอมเดินดูรอบงาน นาฬิการุ่นล่าสุด โชว์อยู่ในตู้กระจกใบใหญ่ ที่อยู่ในตู้เล็ก เป็นรุ่นที่เอามาจัดโปรเฉพาะงานนี้ ผมถามจอมว่าชอบเรือนไหน เลือกเอาเรือนหนึ่ง จอมส่ายหน้าตามเคย บอกว่า แพงๆ ทั้งนั้น ไม่กล้าใส่ ถ้าต้องใช้ ค่อยไปยืมคุณก็ได้ ผมได้ยินแบบนี้ทีไร ก็ชื่นใจทุกที จอมคนดี ไม่เคยอยากได้อะไรจากผมเลย นอกจากความรู้สึกดีๆ ผมบอกจอมว่า ยังไงก็ต้องเลือกสักเรือน  ม๊าให้งบผมมาแล้ว ม๊าซื้อให้ เป็นของรับขวัญคุณ จอมยิ้มจนตาปิด บอกให้ผมเลือกให้ พนักงานบอกว่า ซื้อวันนี้ มีบริการพิเศษ สลักชื่อลงบนตัวเรือนให้ด้วย จะได้เป็นเรือนเดียวในโลก จอมเขียนลงไปในแบบฟอร์มว่า GFF ผมสงสัยว่ามันย่อมาจากอะไร จอมขยับเข้ามากระซิบข้างหูว่า Gift From Family

จอมน่ารักขนาดนี้ ไม่ใช่จอม ผมจะไปรักใครได้อีก

ทีแรกผมคิดว่า งานนี้น่าจะเรียบร้อยดี ผมเจอเพื่อน เจอคนรู้จักหลายคน ส่วนใหญ่ก็คุยกันเรื่องทั่วๆ ไป และจอมก็ร่วมวงคุยได้แบบไม่ขัดเขิน มีคนหนึ่งถามจอมว่า ตอนอยู่โรงเรียน เคยโดน bully มั้ย ตอนนั้นทำยังไง ผมหันไปมองหน้าคนถาม สงสัยว่าเขามีเจตนาอะไรไม่ดีหรือเปล่า แต่สีหน้าเขาเคร่งเครียด ตอนพูดต่อว่า ลูกผมโดนเพื่อนทำมาทุกวัน จนไม่อยากไปโรงเรียนแล้ว จอมตอบไปยิ้มไปว่า แม่ผมส่งไปเรียนวิชาป้องกันตัว สอนให้ผมสู้ ให้กำลังใจ แล้วก็สอนให้ผมมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองเป็น จอมหัวเราะก่อนจะพูดต่อว่า ยายผมบอกว่า ใครล้อให้ต่อยปากไปเลย ยายจ่ายค่าปรับให้เอง คนฟังพากันหัวเราะตามไปด้วย เพื่อนผมเออออด้วยว่า นั่นสิ ถ้าไม่สู้ ยิ่งเงียบ ยิ่งโดนหนัก

เหตุการณ์เริ่มไม่ดี ตอนที่แนนพาเพื่อนมาจอย แนนบอกเพื่อนตัวเองว่า นี่ไง นายโอเมกา คู่หมั้นเข็ม แล้วหันมาพูดกับจอมว่า อยากลบรอยแผลเป็นรึยังล่ะ จะได้ไม่ต้องคอยเอาปกเสื้อมาบังรอย แล้วยื่นจานเปล่ากับทิชชูในมือให้จอม สั่งจอมให้เอาไปจัดการ

ทุกคนมองจอมเป็นตาเดียว จอมหลับตา หายใจเข้าลึก ผมกลั้นหายใจ รอดูวิธี สู้ ของจอม เขาถอนหายใจ ลืมตา พูดขึ้นว่า มีใครจะฝากอะไรอีกมั้ยครับ จะได้ไปทีเดียว ไม่มีใครพูดอะไร มีแต่แนนที่ฉวยแก้วจากมือเพื่อน ยัดใส่มือจอม สั่งซ้ำว่า เปลี่ยนน้ำส้มมาให้ด้วย ไม่ต้องพูดตรงๆ ก็เดาได้ แนนไม่ต้องการให้จอมเอาจานไปเก็บแล้วหนีไปเลย ผมตามไปบอกจอมว่า กลับกันเลยก็ได้ ไม่ต้องเข้าไปแล้ว จอมหันมาสบตาผมตรงๆ พูดเสียงจริงจังว่า ผมไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่มีอะไรต้องอาย ทำไมผมต้องหนี

จอมถือแก้วน้ำส้มกลับไปที่เดิม ทุกคนยังอยู่กันครบ เหมือนอยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ แนนยังพูดซ้ำเรื่องแผลที่คอจอม จอมเอามือล้วงกระเป๋า ยืดตัวขึ้น หันมามองผมเหมือนจะบอกว่า เขาจะพูดแล้วนะ แล้วก็หันไปตอบแนนว่า แผลมันเกิดเพราะเข็มรักผม แผลมันอยู่เพราะผมรักเข็ม ผมไม่เคยอยากลบมันออก จอมเว้นจังหวะ เน้นเสียงหนักกว่าเดิม พ่อแม่ผมไม่เคยสอนให้โกหกหลอกลวงใคร ผมไม่เคยอยากลบรอยแผล เพราะกลัวใครจะรู้ว่าผมเป็นโอเมกา จอมสบตาแนนนิ่ง พูดต่อว่า แม่ผมสอนมาด้วยว่า เลือดโอเมกาในตัวผมมันเปลี่ยนไม่ได้ แต่ผมเลือกเป็นคนดีหรือ คนเลว ได้ ผมจะสูงหรือต่ำ มันอยู่ที่การกระทำของผม ไม่ได้อยู่ที่เลือด อย่าสาดน้ำใส่ผมนะครับ ค่าซักพรมที่นี่น่าจะแพง จอมดึงมือถือมาดูเวลา แล้วพูดกับผมว่า เรากลับเลยได้มั้ย ผมต้องไปดูร้าน ผมพยักหน้ารับ จอมยกมือไหว้ลาทุกคน รวมทั้งแนนกับเพื่อนด้วย จอมเงยหน้าขึ้นสบตากับทุกคน เชิดหน้าน้อยๆ ยืดตัวตรงเต็มความสูง แล้วแบมือรอผม ผมบอกลาทุกคน จับมือจอมเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยกัน

ขึ้นรถแล้ว จอมยังทำหน้าตึงอยู่เลย ผมรู้ว่าจอมโกรธ แต่เขาก็สู้จนชนะใจตัวเองแล้ว ผมยืดตัวไปหอมแก้มเขาแรงๆ พูดกับเขาว่า ให้รางวัลคนเก่ง จอมเอามือถูแก้ม บ่นว่าผมไม่เห็นทำอะไรเลย ผมโยกหัวจอม หัวเราะเบาๆ ตอบเขาว่า คนดี ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้ ไง

จอมใจเย็น ใจดี น่ารัก อาม่าต้องรักจอมด้วยอีกคนแน่ๆ

Create Date : 27 กุมภาพันธ์ 2567
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2567 12:47:28 น.		1 comments
Counter : 166 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet