25 ต.ค.

บ้านของยายจอมเป็นบ้านสวน จอมบอกว่าตอนเขาเด็กๆ สวนเคยกว้างกว่านี้ พอยายเริ่มให้ลูกๆ มาสร้างบ้านอยู่ในที่สวน จะได้อยู่ใกล้ๆ กัน สวนจริงๆ ก็เลยเหลือน้อยลง แค่พอให้ปลูกไว้เก็บกิน ไม่ได้เก็บขายจริงจังแบบสมัยก่อน ยายก็เหมือนแม่จอม ยินดีต้อนรับผม ไม่ถามอะไรมากเรื่องส่วนตัวผม ไม่ได้ตื่นเต้นกับรถหรูที่ผมขับมา ยายบอกว่าแม่จอมโทร.มาบอกแล้วว่าเราจะมา ยายก็เลยเตรียมน้ำปลาหวานของโปรดจอมไว้ให้ แล้วยายก็บอกให้จอมไปเก็บมะม่วง ยายมองหน้าจ๋อยๆ ของจอมแล้วก็หัวเราะ ถามผมว่า ไม่รู้ใช่มั้ยว่าจอมเคยตกต้นไม้ แล้วก็ไม่ยอมปีนอีกเลย แล้วถามผมต่อว่า เข็มปีนเป็นมั้ย ผมหันไปมองจอมที่กำลังตั้งใจฟังคำตอบ ผมเลยได้แต่ตอบว่า ไม่เคย แต่ลองดูก็ได้ครับ เดี๋ยวจอมอด

บ้านผมปลูกต้นไม้เยอะก็จริง แต่ม๊าชอบแต่ไม้ดอกสวยๆ ไม่มีต้นไม้ใหญ่ให้ผมปีนเล่น ผมบอกจอมว่าเคยแต่ปีนผา น่าจะคล้ายๆ กันมั้ง จอมไม่ยอมปีน แต่ก็คอยกำกับผมอยู่ข้างล่าง คอยบอกให้ผมเขย่าดูก่อนว่ากิ่งมันแข็งแรงพอแล้วค่อยปีนต่อ จอมบอกให้ระวังมดด้วย เพราะมดนี่แหละที่รุมกัดจอมจนเผลอปล่อยมือ ตกต้นไม้ แต่ผมไม่รู้จะระวังยังไง หลบรังมดแดงไป ก็เจอตัวไต่อยู่บนลูกมะม่วง กว่าจะได้พอที่ยายบอกให้เก็บเผื่อไปตำน้ำพริก ผมก็โดนมดกัดไปหลายตัว ยายเห็นสภาพผมแล้วก็เอาแต่หัวเราะ บอกให้จอมพาผมไปล้างตัว จัดการเรื่องที่หลับที่นอนให้เรียบร้อย เดี๋ยวยายไปปอกมะม่วงรอ

บ้านยายเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง ห้องนอนยายอยู่ตรงใต้ถุน ส่วนห้องที่เรานอนอยู่บนบ้าน จอมบอกว่าเมื่อก่อนยายก็นอนชั้นบน แต่หลังๆ ลูกๆ ไม่อยากให้ขึ้นลงบันไดมาก ก็เลยทำห้องให้ใหม่ ส่วนห้องที่เรานอน เป็นห้องสาธารณะ ลูกหลานใครไปใครมา อยากนอนบ้านยายก็มาได้เลย ในห้องไม่มีเตียง มีแต่ฟูกแบบพับได้อยู่หลายอัน ไว้เผื่อนอนกันได้หลายคน แล้วก็มีมุ้งแบบพับได้ จอมบอกว่ายายไม่ชอบมุ้งลวด ก็เลยไม่ยอมติด ตอนเขาเด็กๆ ยายยังใช้มุ้งแบบต้องผูกหูมุ้ง ถ้าดิ้นมาก หูมุ้งขาด ก็ไม่ต้องนอน เพราะแม่จะไล่ให้ไปผูกหูมุ้ง ไม่งั้นก็ให้ไปนอนนอกมุ้ง ผมช่วยจอมปูผ้าปูที่นอน ถามเขาว่า แล้วคืนนี้...จอมหัวเราะ บอกให้ผมช่วยกางมุ้งครอบที่นอน แล้วก็บอกผมว่า คืนนี้คุณก็ต้องนอนนิ่งๆ จอมใจร้าย เมื่อคืนก็ไม่ตามใจผม ผมเดินไปกอด ขอจอมว่าตอนนี้เลยได้มั้ย จอมก็ดันผมออก บอกว่าเขาอยากกินมะม่วง ไม่อยากกินผม

น้ำปลาหวานฝีมือยายน่ากินจริงๆ ทั้งที่ผมไม่ชอบของหวาน ก็ยังรู้สึกว่ารสชาติแบบนี้ม๊าต้องชอบแน่ๆ ผมขอให้ยายช่วยทำเพิ่ม อยากได้ไปฝากม๊า ยายหัวเราะดังลั่นบ้าน บอกว่าใครกินก็ติดใจทั้งนั้น เดี๋ยวทำให้ กินเสร็จแล้วไปเก็บผักมากินมื้อเย็นด้วย

แดดยังแรงอยู่เลยตอนจอมชวนผมไปพายเรือเก็บสายบัว จอมพายไป 2-3 ทีก็ถามผมว่า เคยพายมั้ย อยากลองมั้ย ผมเคยพายแต่เรือคายัค ไม่เคยพายเรือแจวธรรมดาแบบนี้ ผมคิดว่าไม่น่ายาก แต่เอาเข้าจริง ผมพายไม่ไปไหนเลยจนจอมหัวเราะ เขาบอกว่าจะกินวันนี้ ถ้ายังพายวนๆ แบบนี้ เข่าว่ายน้ำไปเก็บเองดีกว่า ตาเขาเป็นประกายล้อกับแสงแดด แต่ยิ้มของจอมสว่างกว่านั้น ผมชอบจัง ผมส่งพายให้จอม บอกให้สอนผมอีกที ยังไงวันนี้ผมก็จะพาเขาไปเก็บสายบัวให้ได้

กว่าจะได้สายบัวเท่าที่จอมอยากได้ เหงื่อผมก็ออกแทบจะเปียกไปทั้งตัว จอมบอกให้ผมไปพักก่อนก็ได้ เขาจะไปเก็บอย่างอื่นเพิ่ม แต่ผมบอกจอมว่าผมอยากไปด้วย ผมรู้ว่าแม่กับจอม ชวนผมมาที่นี่ เพราะอยากให้ผมได้ทำอะไรที่ไม่ค่อยได้ทำ จะได้ไม่เครียดเรื่องที่คลินิก ถึงผมไม่ชอบอยู่ที่ร้อนๆ แบบนี้ แต่สิ่งที่จอมชวนผมไปทำ มันก็ไม่ได้แย่ ตอนเรากลับเข้าบ้าน ลานบ้านมีเด็กหลายคนกำลังเล่นลูกข่าง จอมบอกว่าเป็นหลานๆ ลูกของลูกพี่ลูกน้อง มากินขนมบ้านยาย แล้วก็เลยมาเล่นกันที่นี่ ผมไม่เห็นว่าเล่นลูกข่างจะสนุกตรงไหน แต่จอมก็อยากให้ผมลอง พอผมส่ายหน้า จอมก็บอกว่า แพ้เด็กนะคุณ

ผมก็ไม่รู้ว่าโดนจอมหลอกหรือเปล่า เพราะเขาไม่ยอมวางของในมือ บอกให้หลานมาสอนผมเล่นลูกข่าง แค่เอาเชือกพันเดือยเหล็กแล้วขว้างลงพื้น ทำไมยากขนาดนั้นก็ไม่รู้ กว่าลูกข่างที่ผมขว้างจะยอมหมุนอยู่บนพื้นได้นานๆ ผมก็โดนหลานๆ ของจอมหัวเราะกันไปหลายรอบ แต่พอทำได้แล้ว ของเล่นง่ายๆ ที่มีแค่ ไม้ ตะปู และเชือก เป็นส่วนประกอบ ก็ทำให้ผมสนุกจนลืมเวลา ส่วนจอม หายไปช่วยยายทำกับข้าวนานแล้ว

มื้อนั้นมีแต่กับข้าวง่ายๆ ปลาช่อนแดดเดียวทอด น้ำพริกมะม่วงกับผัก และยำไข่ต้ม ผมนับดูผักสดผักลวกที่เรียงเบียดกันแน่นอยู่ในจานเกิน 10 อย่าง แต่ที่จอมเก็บมามีแค่ 3 อย่าง ยายตอบทั้งที่ผมยังไม่ได้ถามว่า ผักยายมีเต็มตู้เย็น แต่ให้จอมชวนไปเก็บ จะได้ไปเดินเล่น แม่บอกว่ามีปัญหา ยายเห็นข่าวแล้ว ก็ช่วยได้แค่นี้ จริงๆ แค่นี้ของยาย มันช่วยผมได้มากแล้ว แค่ที่ยายไม่ถาม ไม่สงสัยว่าผมเป็นอย่างในข่าวหรือเปล่า ไม่คล้อยตามข่าวจนไม่อยากให้จอมคบกับผม มันก็ทำให้ผมรู้สึกดีมากแล้ว ผมบอกยายว่าผมโชคดี ที่คนในบ้านจอมน่ารัก ยายพูดแบบอวดๆ ว่า ฝีมือยาย เลี้ยงมาเองทั้งนั้น

งานวัดที่แม่บอกให้จอมพาผมมา มันเป็นงานใหญ่มาก ผมได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ไต่ถึง ผมอยากดูมาก แต่ต้องรอให้ถึงเวลาแสดง เราก็เลยไปยิงปืนกันก่อน

จอมไม่ยอมเล่นกับผม เขาบอกว่าเสียเงินเปล่าๆ เขายิงไม่เคยได้เลย เขาถอยไปยืนรอ ผมยิงทิ้งไปหลายชุดเพราะไม่คุ้นกับปืน พอจับจังหวะได้ ผมก็เล็งเข้าจุดตายได้ทุกตัว ผมยิงตุ๊กตาตกไปหลายสิบตัว จนจอมขยับเข้ามาถามว่า พอแล้วมั้ยคุณ สงสารเจ้าของร้าน ตามป้ายผมจะได้ตุ๊กตาทุกตัวที่ยิงตก แล้วยังแลกเป็นตัวใหญ่ได้ด้วย ดูจากที่ผมยิงไปแล้ว ผมน่าจะได้ตัวใหญ่ 3-4 ตัวแล้ว แต่ผมยังอยากยิงอีก ก็เลยซื้อลูกปืนเพิ่ม แล้วก็ขอแลกตัวใหญ่ 1 ตัว ส่วนที่เหลือ ขอแลกเป็นลูกปืนมายิงต่อ ผมยิงจนหนำใจแล้วก็บอกให้จอมเลือก เขาเลือกเป็นหมีสีฟ้า ผมขอตัวเล็กมาตัวนึงด้วย บอกจอมว่า เอาไว้ไปเก็บในกล่องของเรา จอมไม่พูดอะไร แต่ผมว่า เขากำลังอยากจูบผม

ในงานมีร้านปาโป่งหลายร้าน แต่จอมกลัวลูกดอก ผมแอบเสียดาย แต่ก็ไม่อยากให้จอมต้องไปรอห่างๆ ก็เลยชวนไปดูอย่างอื่น ผมไม่เคยเห็นร้านที่ให้ตักปลาด้วยช้อนกระดาษ สระสำเร็จรูปเล็กๆ นั้น มีปลาลอยนิ่งๆ อยู่หลายตัว มันว่ายตอนที่โดนไล่ต้อน พอพ้นไปก็ลอยตัวนิ่งๆ อีก โดนต้อนมาทั้งวัน คงจะเหนื่อย ช้อนกระดาษมันเปื่อยขาดเร็วมาก คงมีปลาไม่กี่ตัวที่ถูกช้อนชื้นจากสระได้ มันดูท้าทายความสามารถ แต่ปลาก็น่าสงสารเกิน ผมถามจอมว่ามีอะไรให้เล่นอีกมั้ย เขาพาผมไปดูสาวน้อยตกน้ำ จอมยืนหัวเราะพวกผู้ชายที่พยายามปาลูกบอลใส่แต่ก็พลาดเป้า จอมบอกผมว่า สาวน้อยที่ตกน้ำ เขาไม่เจ็บหรอก ตัวเขาเองเคยไปนั่งเป็นเป้า ตอนงานโรงเรียน ตกน้ำหนแรกๆ ก็สำลักน้ำบ้าง แต่สักพักก็ชิน แต่ผมก็ไม่อยากเล่นอยู่ดี ผมบอกจอมว่าสงสารเขา อากาศหนาวๆ ต้องลงไปแช่น้ำ แต่จอมบอกว่า ถ้ามีแต่คนสงสารแล้วไม่ซื้อบัตรมาเล่นเกม เขาจะน่าสงสารหนักกว่า เพราะมาทำงานแล้วไม่ได้เงิน ถ้าเลือกได้ เขาก็คงไปทำงานอื่น ถูกของจอม ถึงผมรู้สึกว่าไม่อยากให้ใครสนุกบนความไม่สบายของคนอื่น แต่มันก็เป็นอาชีพของเขา งานสุจริตที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ผมจ่ายเงินซื้อบัตรแล้วเก็บใส่กระเป๋า โฆษกของมอเตอร์ไซค์ไต่ถังกำลังประกาศชวนคนเข้าไปดู ใกล้ได้เวลาแสดงแล้ว จอมดึงมือผมไป บอกว่านานๆ ทีจะมีให้ดู ไม่ใช่งานใหญ่จริงๆ เขาก็ไม่มาโชว์

ผมเคยเห็นแต่ในทีวี เพิ่งมีโอกาสได้ดูของจริงวันนี้ ถังไม้สูง เสียงเพลงจังหวะเร้าใจ กับเสียงเครื่องยนต์รถมอเตอร์ไซค์ที่แผดก้องอยู่ในถัง ตอนที่นักแสดงขี่วนไปรอบๆ ไต่ขึ้นมาตามความสูงของถึงจนเกือบถึงขอบบนสุด เขาปล่อยมือโชว์การทรงตัวอันน่าหวาดเสียว เท่ยังกับพระเอกหนังซูเปอร์ฮีโร

ในงานมีของกินแปลกๆ ที่ผมไม่ค่อยเห็น ผมชอบดูคนขายน้ำตาลปั้น แค่ใช้กรรไกรเล็กๆ ตัด คีบ ดึง ไม่กี่ครั้ง น้ำตาลก้อนกลมๆ ก็กลายเป็นลิงตัวน้อย แล้วก็ข้าวเกรียบว่าว ที่ต้องใช้ไม้สำหรับปิ้งโดยเฉพาะ คอยกลับแผ่นข้าวเกรียบไปมา จนแผ่นข้าวชิ้นเล็กๆ พองขยายกลายเป็นแผ่นใหญ่ จอมบอกให้ผมซื้อกิน แต่ผมไม่เอา ผมไม่ชอบกินอาหารผิดเวลา จอมเห็นขนม ลูกชิ้น ปลาหมึก อะไรๆ ก็ทำท่าอยากกินไปหมด ผมบอกให้ซื้อนิดเดียวก็พอ กินทุกอย่าง คืนนี้คงนอนไม่หลับเพราะอาหารไม่ย่อย จอมยังจะถามว่าจะรีบนอนทำไม ตาเขาวิบวับ รอยหัวเราะระยับอยู่ในนั้น ที่รักของผม แกล้งผมตลอด บอกเองว่ามุ้งจะพัง ยังจะมายั่ว

เราเดินไปเรื่อยๆ จนถึงซุ้มตักไข่ จอมจะไปซื้อบัตร แต่ผมดึงไว้ ผมเห็นพระกำลังจัดของรางวัล ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพระมาออกร้านหาเงิน แต่จอมบอกว่า แค่เปลี่ยนทรัพย์สินเป็นทุน ของพวกนั้น ส่วนมากมาจากถังสังฆทาน คนมาถวายมาก พระก็ใช้ไม่ทัน จะแจกจ่ายชาวบ้าน บางคนก็เชื่อว่าเอาของสงฆ์ จะเป็นหนี้สงฆ์ ต้องใช้หนี้กันหลายชาติ ก็ไม่อยากเอา จอมบอกให้ดูกองหลอดไฟ เข้าพรรษาทีนึง หลอดไฟล้นวัด ทางวัดก็เลยเอามาให้จับสลาก แลกเป็นปัจจัยเอาไว้ไปบำรุงวัดทางอื่น แล้วก็ไม่ต้องทิ้งของไว้เฉยๆ ผมยังข้องใจ บอกจอมว่า แต่ถ้าเป็นของที่เราไม่ใช้ ได้ไปก็ทิ้งเปล่าๆ อยู่ดี จอมหัวเราะบอกว่า เดี๋ยวยายจัดการเอง ยายชอบให้ช่วยวัด ส่วนของ อันไหนยายอยากได้ก็เอาไว้ ที่เหลือก็แจกจ่ายไปบ้านลูกหลาน จอมยิ้มหวานให้ผม บอกว่าเคลียร์แล้วใช่มั้ย ไป คุณไปตักไข่

ผมอุตส่าห์เลือกตักสีไม่ซ้ำกันแล้ว แต่ก็ยังได้แต่ยาสีฟันกับบะหมี่ ดวงผมไม่มีเอาจริงๆ ผมเลยไปซื้อบัตรเพิ่มให้จอมไปตัก ดวงเขาดีกว่าผม หลวงพี่เอาหลอดไฟใส่ถุงที่จอมเตรียมมาจากบ้าน แล้วเราก็กลับบ้านกัน

ผมซ้อนท้ายจอม กอดหมีมือนึง อีกมือประคองถุงใส่ของจับสลาก วางคางไว้บนไหล่จอม แต่จอมไม่ยอมออกรถ เขาหันมาบอกผมว่า นั่งดีๆ ผมเขิน ผมเลยยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มเขาทีนึง แล้วถอยกลับมานั่งดีๆ ตามที่เขาบอก

อากาศหน้าหนาวที่บ้านสวน ถึงไม่มีแอร์ก็เย็นสบาย อากาศแบบนี้ อาบน้ำอุ่นสบายมากๆ แต่ผมอาบนานไม่ได้ เพราะยุงจะกัด ใส่เสื้อผ้าเสร็จต้องรีบเข้ามุ้ง ผมยังไม่ง่วง การ์ตูนผีเล่มบางๆ หลายเล่มวางอยู่ข้างที่นอน จอมเอาออกจากตู้มาวางให้ บอกให้ผมลองอ่าน เขาบอกว่าเขาอ่านมาตั้งแต่เด็ก คงจะแบบนี้ ที่เขาเรียก การ์ตูนหลอกเด็ก ผีออกมาแบบไม่มีเหตุผลเลย แต่คิดอีกที ก็คงเพราะเป็นผี เลยไม่ต้องมีเหตุผล

จอมเข้ามุ้งมาแล้ว ถามผมว่าวันนี้สนุกมั้ย อึดอัดมั้ย ร้อนมั้ย เอาพัดลมมาเปิดในมุ้งมั้ย ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วง เขาอยากให้ผมได้ลองใช้ชีวิตแบบเขา และก็ไม่อยากให้ผมฝืนตัวเอง แต่ผมไม่ได้ฝืน ผมหันไปหอมแก้มเขา บอกว่าผมสนุกมาก นอนได้ ไม่ร้อนไม่อึดอัด ผมกะว่าจะอ่านเล่นที่อยู่ในมือให้จบแล้วจะปิดไฟนอน แต่จอมปีนขึ้นมาบนตัวผม ถามผมว่าเหนื่อยมั้ย ร่างกายที่แนบอยู่กับตัวผม บอกผมว่าเขาต้องการ เฮ้อ...จะยั่วผมไปถึงไหน จอมยิ้มใส่ตาผม ตอนบอกผมว่า ถ้าไม่พิสดารนัก มุ้งไม่น่าพัง จอมถามต่อว่าข้างบนหรือข้างล่าง ผมกดสะโพกเขาเบียดเข้าหาตัว วางหนังสือในมือลง บอกเขาว่า ข้างบน

จอมเริ่มจูบผม แกะกระดุมเสื้อผมออกทีละเม็ด จูบเน้นๆ ตรงหน้าอกผม แกะกระดุมเพิ่ม แล้วจูบไล่เรื่อยลงไปอีก

ไม่ต้องพิสดารผมก็จะสำลักความสุขตายอยู่แล้ว จอมรู้จัก รู้ใจผมไปทุกอย่าง ผมรักเขาจัง

จอมตื่นแต่เช้า ปลุกผมไปอาบน้ำ เขาจะเอาปลอกหมอนผ้าปูที่นอนไปซัก แล้วเดี๋ยวไปกินมื้อเช้าที่ตลาดพร้อมยาย

ตลาดอยู่ในระยะที่เดินถึงได้สบายๆ จอมบอกว่ายายมาทุกวัน แต่วันนี้มีพวกเรามาด้วย จอมถึงกับชมว่ายายแต่งตัวสวยพริ้ง พอเข้าเขตตลาด ก็เริ่มมีคนทักยาย ทักจอม บางคนก็แค่ถามว่าพาใครมา บางคนก็แซวว่ายายพาแฟนเด็กมาเปิดตัว แต่ก็มีอีกหลายคน มองเราแล้วก็หันไปซุบซิบกันเอง ผมไม่ชอบสายตาท่าทีแบบนั้น ผมหงุดหงิด จอมสอดมือเข้ามาหามือผม บีบเบาๆ เขาไม่อยากให้ผมอาละวาดอีก ผมบีบมือเขาตอบ บอกจอมว่าไม่เป็นไร แล้วเราก็จับมือกันเดินไปเรื่อยๆ ผมตั้งใจจะคบจอมอย่างเปิดเผย ก็ต้องรับให้ได้ว่าเราจะต้องเจอแบบนี้

เราเดินมาจนถึงร้านประจำของยาย พอเราเลือกที่นั่งได้ คนที่ดูน่าจะเป็นเจ้าของร้านและก็น่าจะสนิทกับยาย รีบปรี่เข้ามาถามว่า เขาเม้าท์กันทั้งตลาดว่าไอ้จอมพาแฟนมา อยู่ไหนล่ะ

แวบหนึ่ง ผมคิดว่ายายจะอาย แต่ยายตอบเสียงดังลั่นร้าน แบบตั้งใจให้ทุกคนได้ยินว่า นี่ไง นายสัตวแพทย์เข็มขาว คนเดียวกับที่แชร์ๆ กันนั่นแหละ เป็นไง แฟนหลานชายชั้น หล่อมั้ย แล้วยายก็หันมายิ้มให้ผม ส่วนจอมหัวเราะแบบกลั้นไม่ได้อยู่ข้างๆ

ไม่มีใครสำคัญเท่าคนในครอบครัวของเรา แค่พวกเขายอมรับเรา ก็เหมือนมีเกราะคอยป้องกันเราจากความรู้สึกคนข้างนอกแล้ว

จอมเจอขนมในตลาด ก็จะกินของหวานอีกแล้ว เขาบอกว่านานๆ ได้กลับมากิน ผมอดห่วงไม่ได้ บอกจอมให้ซื้อนิดเดียวพอ เขาแบ่งมาให้ผมลองกิน ขนมบ้าบิ่นปิ้งใหม่ๆ ร้อนๆ หอมกลิ่นน้ำตาลไหม้ๆ  จอมบอกว่ากลิ่นน้ำตาลมะพร้าว ก็พอเข้าใจได้ว่าทำไมจอมอยากกิน

ยายสั่งกาแฟกับไข่กระทะไว้ให้เรา ยายบอกผมว่า ถึงคนแถวนี้จะเห็นจอมมาตั้งแต่เด็ก รู้อยู่แล้วว่าจอมเป็นโอเมกา แต่เห็นจอมควงผู้ชายมา ก็รู้สึกว่ามันไม่ปกติอยู่ดี ยายรักจอม ก็พยายามเข้าใจ แต่คนอื่น เราไปกำหนดเขาไม่ได้ รักกันก็ดูแลกันดีๆ

ว่านโทร.มาบอกว่า แถวคลินิกฝนตกหนักมาตั้งแต่เมื่อเย็นวาน วันนี้เลยไม่มีใครมาประท้วงแล้ว ผมบอกว่านว่าผมจะเข้าไป ยายรู้ว่าเราจะกลับก็รีบโทร.บอกตาให้เก็บผลไม้ให้ผมเอากลับบ้าน ตั้งแต่มา ผมยังไม่เห็นตาของจอมเลย เขาบอกว่า ตาอยู่อีกบ้านกับยายรอง เมียอีกคนของตา

ตาช่วยยกผลไม้ใส่ท้ายรถให้หลายอย่าง เยอะจนผมเกรงใจว่า นึกจะมาก็มา ไม่ได้มีอะไรติดไม้ติดมือมาเลย ตายิ้มให้ผมบอกว่า จอมมันหลานรัก มาทีไรก็สั่งเก็บของแทบจะหมดสวน ให้จอมเอากลับบ้านทุกที แล้วตาก็เดินไปบอกยายว่า ยายรองตุ๋นขาหมูมาให้ เที่ยงนี้มากินข้าวพร้อมกัน

ผมแอบงงกับความสัมพันธ์ที่ผมเห็น จอมบอกว่า เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ตากับยายรองมากินข้าวที่บ้านยายบ่อยๆ บางทียายกับยายรองก็ไปวัดด้วยกัน ยายเคยบอกว่า ไปนอนกับคนอื่นก็ดี ยายแก่แล้ว ไม่มีคนมากรนใส่หูก็ดี หลับสบาย

ผมว่าที่ยายไม่แคร์สายตาใครเรื่องของผมกับจอม ก็เพราะยายเองก็เลือกแล้วว่าจะมีความสุขในแบบของตัวเอง ถึงจะเป็นแบบที่คนอื่นไม่เข้าใจ

ระหว่างทางกลับบ้าน ธันวาโทร.หาจอมอีกแล้ว ผมไม่เข้าใจว่าเขามีอะไร ทำไมต้องโทร.หาจอมทุกวัน จอมคงเห็นผมไม่พอใจ เขาก็เลยไม่รับสาย ผมรู้สึกดีที่จอมเอาใจผม แต่คิดอีกที จอมไม่คุยกับธันวาตอนอยู่กับผม ถ้าเขาไปคุยกันทีหลัง ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุยอะไรกัน

จอมให้ผมไปส่งที่ร้าน แค่ผมมอง จอมก็พูดต่อว่า ธันวาเขาเป็นเจ้าของบริษัท เขาไม่มาดูงานเองทุกวัน คงไม่เจอหรอก แล้วจอมก็ทำหน้านิ่งๆ ก่อนลงจากรถ เขาบอกว่าตอนเย็นจะไปกินข้าวที่ไหน โทร.บอกเขาด้วย ถ้าไปทัน เขาจะไปด้วย

จอมคงจับได้แล้วว่าผมหึง ผมรู้ว่ามันดูไร้สาระ ผมยังไม่เคยเจอธันวาเลย แล้วจอมก็ไม่ได้ทำตัวน่าสงสัย แต่ผมหวง จอมจะเข้าใจผมมั้ย

ผมไม่รู้เลยว่า เรื่องที่มีคนมาประท้วง มีผลกับคลินิกแค่ไหน 2 วันที่ผมไม่มาทำงาน ผมก็หย่าขาดจากโซเชียลไปด้วย สิ่งที่ผมรู้จากเหตุการณ์นี้คือ คนไม่รู้จักผม ตัดสินผมจากสิ่งที่เขารับรู้ คนที่รู้จักผม ตัดสินผมจากตัวผม เจ้าของสัตว์เลี้ยงที่ผมเจอวันนี้ คนที่เคยมาหาแทบทุกคนให้กำลังใจผม จอมแคปหน้าจอส่งมาให้ดู มีคนคอมเม้นท์ใต้รูปข่าวประท้วงผมว่า ไม่รู้นะว่าเขาบ้าอำนาจมั้ย รู้แต่ว่า คลินิกนี้ไม่เคยเกี่ยง ไม่ต้องวางเงินล่วงหน้า มีเงินไม่มีเงิน เจ้าของเป็นใครก็รับรักษาหมด

แค่นี้ก็ดีพอแล้ว ถึงตอนเย็นฝนก็หยุดตกแล้ว ผมเห็นข่าวว่ากลุ่มผู้ประท้วงประกาศยุติกิจกรรมชั่วคราว แล้วจะแจ้งนัดหมายใหม่ ผมไม่ได้อ่านละเอียดว่าทำไมถึงหยุด แต่ก็ดีแล้ว มาถือป้ายประท้วงผม ก็ไม่รู้จะได้อะไร ประท้วงรัฐบาลก็เหมือนกัน กว่าจะได้อำนาจมาอยู่ในมือ ต้องลงทุนลงแรงไปเท่าไหร่ ใครจะยอมถอยแค่เพราะมีคนมาชุมนุมด่า

ผมไม่รู้ว่าจอมโกรธหรือเปล่าที่ผมหึงไม่เข้าเรื่อง ผมก็เลยชวนเขาไปดินเนอร์ใต้แสงตะเกียงที่กระท่อมกลางสวน ร้านเขาอยู่ในสวนผลไม้จริงๆ ที่นั่งเป็นกระท่อมเล็กๆ กระจายอยู่ตามทางเดินในสวน มีคนบอกว่า ไก่ย่าง ส้มตำ ปลาเผาของที่นี่อร่อย จอมน่าจะชอบ ผมบอกจอมว่า อยากกินอะไร สั่งเต็มที่เลย คุณสั่งของหวานด้วยก็ได้นะ วันนี้ไม่ขัดใจวันนึง จอมถามว่าทำไม ผมบอกจอมว่า ผมไม่โอเคกับตัวเอง ผมรู้ว่าผมไม่ควรหึง ผมจับมือจอม กดเบาๆ ที่แหวนแฟนเข็ม พูดต่อว่า แต่ผมก็อดหวงคุณไม่ได้ อย่าโกรธผมนะ จอมถามผมกลับว่า แล้วคุณล่ะ จะโกรธมั้ย ธันวาอยากได้แมวไปเลี้ยง ผมบอกว่าบ้านป้าแนมมี แต่เขาไปไม่ถูก ก็เลยชวนผมพาเขาไปเอาแมว จอมจบประโยคด้วยคำถามว่า คุณไว้ใจผมมั้ย

ผมอุ้มหมีสีฟ้าเข้าบ้าน เจอหน้าม๊าก็แซวอีกแล้วว่าไปค้างที่อื่นแค่ 2 คืน มีลูกโตขนาดนี้แล้วเหรอ ผมเลยรีบเดินหนีขึ้นห้อง ปล่อยให้จอมบอกม๊าเรื่องของฝากจากสวนของยาย

ผมรื้อของออกจากเป้ เก็บเจ้าตัวน้อยลงกล่อง ผมจับฟ้าใสมานั่งตัก คิดเรื่องจอมกับธันวา พอเขาเข้าห้องมา ผมรีบบอกจอมว่า ผมขอกัดคอคุณนะ ตอนนี้คุณไม่ได้กินยาใช่มั้ย ยังมีอยู่มั้ย ถ้าไม่มีพรุ่งนี้ผมซื้อให้ จอมขมวดคิ้ว บอกว่าธันวาไม่ใช่อัลฟา ถึงเขาฮีตธันวาก็ไม่รู้ ผมครางเรียกชื่อจอม เดินไปกอดเขา จอมลูบหลังผม บอกว่าถ้าทำแล้วคุณสบายใจ ผมทำให้ พอใจรึยัง ผมยังกอดเขาไว้ ถามเขาอีกว่าไม่โกรธผมใช่มั้ย จอมหัวเราะแซวผมว่าเป็นหมอได้ยังไง ไร้เหตุผลขนาดนี้ ใครว่า เหตุผลของผมคือผมรักคุณ ผมกระซิบบอกจอม แล้วเราก็จูบกัน

ผมไม่รู้ว่า วันที่จอมไปกับธันวาจริงๆ ผมจะรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ เรารักกัน เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน

Create Date : 14 ธันวาคม 2565
Last Update : 14 ธันวาคม 2565 20:45:01 น.		0 comments
Counter : 354 Pageviews.
Share Tweet