ที่บ้านธันวา นอกจากจะมีกล้องตัวใหม่ที่เขาบอก ยังมีกล้องเจ๋งๆ ที่ผมเคยเห็นรีวิว แต่ยังไม่มีโอกาสได้ลองจับ ธันวาถามผมว่า ทำไมไม่ชวนจอมมาด้วย ผมตอบเขาว่าจอมไม่ได้ชอบกล้อง มานั่งดูเขาคงเบื่อ ธันวาชวนผมไปลองกล้อง แต่ผมปฏิเสธ ถ้าเป็นตอนที่จอมอยู่บ้านผม ผมก็อาจจะไป เพราะยังไง กลับถึงบ้าน ก็ได้เจอจอม ได้กอดจอม แต่ตอนนี้ ถ้าไม่ได้ทำงาน ผมก็อยากใช้เวลากับจอมมากกว่าไปกับคนอื่น ผมติดใจกล้องตัวหนึ่งมาก ธันวาออกปากว่าเอาไปลองถ่ายก็ได้ เขาให้ยืม กับผม เขาไม่หวง ผมรู้สึกว่าคำพูดเขาแปลกๆ แต่ผมอยากลองกล้องตัวนี้มาก ก็เลยยืมมา แล้วก็ได้ใช้ลองแค่ในบ้าน เพราะงานผมเยอะ แล้วจอมก็ไม่ว่างไปกับผมด้วย ผมยังไม่ทันได้เอากล้องไปคืน ธันวาก็เอาเลนส์มาให้ยืมถึงที่คลินิก เขาบอกว่าเพิ่งได้มาใหม่ น่าจะเหมาะกับกล้องตัวที่ผมยืมมา เขาเลยเอามาให้ลอง

ธันวาชวนผมไปกินมื้อเที่ยงที่ห้องอาหารขนดาดฟ้าของโรงแรมริมแม่น้ำ เขาบอกว่าวิวดีมาก

ผมเริ่มรู้สึกอยู่แล้วว่าธันวาไม่ได้อยากคุยกับผมแค่เรื่องกล้อง ผมนึกอยากปฏิเสธ แต่คิดอีกที ยังมีเลนส์อีกหลายตัวที่ผมอยากยืมธันวามาลองใช้ ก็เลยบอกเขาว่า ผมไม่มีเวลาไปไกลขนาดนั้น กินแถวนี้นะ ผมเลี้ยงเอง

ผมพาธันวาเดินผ่านคาเฟ่สวยๆ ไปกินก๋วยเตี๋ยว ร้านเล็กๆ ไม่มีแอร์ แต่คนกินแน่นร้าน ส่วนมากก็รีบกินรีบไป เพราะไม่มีบรรยากาศสบายๆ ให้นั่งคุยกัน ดูหน้าธันวาก็รู้แล้วว่าเขาไม่ชอบ ผมพูดกับเขาว่า ร้อนหน่อยนะ แต่รับรองว่าอร่อย จอมเขาชอบร้านนี้มาก ธันวาถามผมว่าจอมมาที่นี่บ่อยมั้ย ผมตอบเรื่อยๆ ว่าไม่หรอก ผมไปหาบ่อยกว่า ที่คลินิกไม่มีห้องนอน แต่ที่ร้านจอม ผมไปหา ไปค้างกับเขาง่ายกว่า แต่ผมชอบตอนเขามาอยู่บ้านผมมากกว่า ยังไงก็ได้เจอทุกวัน ได้หอมแก้มจอมก่อนออกมาทำงานด้วย ผมหัวเราะก่อนจะพูดต่อว่า ขอโทษนะ ผมพูดเพลินไปหน่อย ไม่น่าเล่าเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ให้คุณฟัง ธันวายิ้มให้ผม แต่ก็เก็บอาการไม่พอใจไว้ไม่มิด  ดีแล้ว  ให้เขารู้ว่าผมรักจอมมาก  จะได้ไม่อยากมายุ่งกับผม

จอมดีกับผมเหมือนเดิม ไม่ทำท่าว่าโกรธอะไรผมแล้ว แต่ผมก็ยังแอบไม่สบายใจอยู่ดี ผมอยากให้ของขวัญเขา ก็เลยชวนเขาไปช้อปปิ้งที่ห้างที่จัดรายการมิดไนท์เซล ผมพาจอมไปซื้อน้ำหอม แต่ไม่ได้บอกว่าจะซื้อให้เขา ผมบอกให้เขาช่วยเลือกจอมลองดมแล้วก็บอกว่าชอบทั้ง 2 กลิ่น ให้ผมเลือกเอง ผมอยากหยอกจอมเล่น ก็เลยเอากระดาษเทสกลิ่นยื่นไปตรงหลังหูเขา แล้วยื่นหน้าไปดม ได้ผลครับ จอมเขินจนแก้มแดง น่ารักที่สุด

ผมชวนจอมไปกินไอติมต่อ จอมดูนาฬิกาแล้วถามว่าผมเป็นอะไรรึเปล่า แน่ใจนะว่าจะกินไอติมตอน 5 ทุ่ม ผมหัวเราะบอกจอมว่า ผมง้อคุณอยู่นะ ไม่ชอบเหรอ เขาดูนาฬิกาอีกรอบ แล้วบอกว่า เขาอยากไปที่อื่นมากกว่า แล้วก็บอกทางให้ผมไปผับ ผมบอกจอมว่า ไปได้ แต่ไม่กินเหล้านะ จอมยิ้มแล้วก็พูดว่าได้อยู่แล้ว ผมแค่อยากชวนคุณไปฟังเพลงด้วยกัน

ผับที่จอมพาไปไม่หนวกหูเหมือนผับวัยรุ่น วงดนตรีที่นี่เล่นแต่เพลงแจ๊ซเบาๆ เราเลือกนั่งโซฟาตรงมุมห้อง แล้วก็สั่งน้ำส้มกับมะนาวโซดา พนักงานยังถามว่ารับอะไรเพิ่มมั้ย พนักงานคงงง ผู้ชายมากัน 2 คน แต่ไม่สั่งเหล้า

ผมนั่งโอบไหล่จอม จอมนั่งพิงไหล่ผม เขาเล่าให้ฟังว่า สมัยเรียน เขาเที่ยวเก่ง เพื่อนชวนเข้าผับทีไร ก็เมายับทุกที เพิ่งมาเลิกเที่ยว เลิกกินเหล้าจริงจัง ตอนตั้งใจมาทำร้านของตัวเอง เขาบอกว่าโชคดีที่ผมมาเจอเขาตอนเขาเป็นคนดีแล้ว ผมขยับกอดเขาแน่นขึ้น จับมือเขามาวางที่ขาผม ใช้นิ้วลูบแหวนที่นิ้วเขาเล่น แหวนสลักคำว่า แฟนเข็ม ตั้งแต่ผมให้จอมวันที่ขอเขาเป็นแฟน ผมก็ไม่เคยเห็นเขาถอดเลย ถึงผมโชคไม่ดี มาเจอเขาตอนยังกินเหล้าเก่ง เที่ยวเก่ง ผมก็คงแค่ปวดหัว ปวดใจเพิ่มขึ้น อาจไม่มีความสุขท่าตอนนี้ แต่ยังไงผมก็ไม่มีทางไม่รักเขา เพราะผมรักจอมตั้งแต่วันแรกที่เจอแล้ว

จั๊มพ์มาทักตอนผมเข้าห้องน้ำ จั๊มพ์ถามผมว่า ไงมึง ทำไมมากินเหล้าได้ ผมตอบกลับไปว่า พาแฟนมาฟังเพลง ไม่ได้มากินเหล้า จั๊มพ์จ้องผมเขม็ง ถามผมว่า มึงยังคบคนนี้อยู่อีกเหรอวะ ต้องมีดีขนาดไหนวะ ถึงเอาใจมึงอยู่ ผมหัวเราะบอกว่าไม่ดีกว่าคนอื่นหรอก แต่พอดีกับชีวิตกู จั๊มพ์ยิ้มให้ผม พูดกับผมว่า เออ กูเห็นแล้ว มึงโคตรมีความสุข กูไม่กล้าเข้าไปทักเลย เอาไว้ค่อยนัดกันไปต่างจังหวัดสักทีนะ เอาแฟนมึงไปด้วย ผมส่ายหน้าบอกเขาว่าไม่อยากให้จอมไปเจอแบบตอนวันเกิดเบสท์อีก จั๊มพ์ตบไหล่ผม บอกว่ากูรู้แล้ว คราวนี้กูรับรองนะ มึงได้ฮันนีมูนกับแฟนมึงแน่นอน

ผมนึกขอบใจเพื่อนที่ยอมรับจอม แต่อีกใจก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทผม ก็ไม่รู้ไว้ใจได้รึเปล่า ดูอย่างธันวา ทีแรกผมไม่ไว้ใจเขา แต่ตอนนี้ ถ้าผมเป็นจอม ผมคงเริ่มไม่ไว้ใจตัวเองแล้ว

ผมง่วงมาก แต่จอมกำลังเพลิน ผมพยายามฝืนแล้วก็ไม่ไหว แล้วผมก็รู้สึกว่ามีผ้าเย็นมาเช็ดหน้า แล้วก็เสียงจอมบอกว่า กลับบ้านกัน

ถึงห้องแล้ว ผมรีบยื่นกล่องน้ำหอมให้จอม ก่อนตัวเองจะหลับไปอีก จอมถามว่าจะให้เขา ทำไมไม่ให้เขาเลือกแต่แรก ผมบอกเขาว่า ก็คุณเป็นคนใช้ ผมเป็นคนหอม แล้วผมก็ก้มไปหาซอกคอเขา ผมบอกจอมว่าผมขอโทษ ผมจะระวัง ไม่ปากหมากับคุณอีก จอมยิ้มให้ บอกให้ผมไปอาบน้ำ จะได้นอน ผมออกจากห้องน้ำแล้ว จอมก็ยังรีๆ รอๆ จนผมแต่งตัวเสร็จ จอมก็เข้ามาจูบ พูดว่า GoodNight ครับ แล้วก็เข้าห้องน้ำไป

ถ้าจอมจูบผมเพราะของขวัญ ผมก็อยากให้ของขวัญจอมทุกวันเลย

ผมเปลี่ยนมาหยุดวันเดียวกับจอม เขาจะได้ไปเที่ยวกับผมได้ จอมขอทำความสะอาดห้องแล้วก็ซักผ้าก่อน ผมบอกจอมว่า ผมขอไปหาธันวาก่อน จะเอาเลนส์ไปคืน แล้วบ่ายผมไปรับ

ธันวาบอกว่าเขาอยู่บ้าน ผมก็เลยไปบ้านเขา เอาเลนส์ที่ยืมมาคืนไปหมดทุกอัน ธันวาชวนผมดูเลนส์ตัวอื่นอีก แต่ผมบอกเขาว่าไม่ดูแล้ว ผมเจออันที่ชอบแล้ว ผมจะซื้อไว้ใช้เอง ไม่รบกวนแล้ว ผมบอกลาธันวา กำลังจะเดินกลับไปที่รถ ธันวาเดินตามหลังมา แล้วก็พูดว่า ขอโทษนะ มดไต่ที่ปกเสื้อคุณ ธันวามาแตะแถวท้ายทอยผม คงจะปัดมดออก เขาพูดต่อว่า ลืมไปเลย รูปวันทำบุญร้านจอม ยังไม่ได้เอาให้ดูเลย เข้ามาดูก่อนมั้ย ผมเห็นว่ายังมีเวลา ก็เลยเดินตามเขากลับเข้าบ้าน ธันวาบอกให้ผมตามขึ้นไปบนชั้น 2 บอกให้ผมเดินดูกล้องไปพลางๆ เขาจะไปเอารูปมาให้ ผมเดินดูได้แป๊บเดียว ผมก็เริ่มมึน แขนขาอ่อนแรงจนต้องรีบหาที่นั่งผมรีบไลน์หาจอมก่อนผมจะไม่ไหวมากกว่านี้ ผมพิมพ์ได้แค่ ช่วยที บ้านธันวา ผมใช้ยาซึม ยาสลบกับสัตว์มาเยอะแล้ว ผมไม่ได้เป็นแบบนี้เพราะป่วยกะทันหัน ธันวาเดินยิ้มเข้ามาหา ถามผมว่าเหนื่อยเหรอ ผมพาคุณไปพักดีกว่า พูดจบก็กึ่งประคองกึ่งลากผมเข้าไปอีกห้องหนึ่ง กลิ่นฟีโรโมนคลุ้งเต็มห้องไปหมด เขาทิ้งตัวผมลงบนที่นอน ตอนนั้นผมพยุงตัวเองก็ยังไม่ไหวแล้ว ผมมีสติดีทุกอย่าง แต่ผมขยับไม่ได้ ผมรู้ว่าผมโดนยา และยานั่นก็น่าจะทำให้ผมสะลึมสะลือ แต่ฟีโรโมนทำให้ผมตื่นไปทั้งตัว ตื่นอย่างควบคุมไม่ได้ ธันวาตั้งกล้องให้หันมาทางผม ไฟสีแดงบอกให้รู้ว่ากล้องกำลังทำงาน ผมโกรธ ผมอยากอาละวาด ผมอยากร้องไห้ แต่ผมทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ธันวาเข้ามาใกล้ เขาพูดว่าฟีโรโมนสังเคราะห์นี่ ใช้ได้นะ คนขายบอกว่าเหมือนเก็บมาจากโอเมกาเลย ทีแรกผมก็ไม่ค่อยเชื่อ ขอดูผลงานหน่อยนะ แล้วเขาก็ค่อยๆ ถอดกางเกงผมออก ผมได้แต่นอนดูส่วนนั้นที่กำลังแข็งตัวเต็มที่ และกำลังตอบสนองต่อมือของธันวา ผมขยะแขยงจนอยากจะอ้วก ผมภาวนาให้จอมเห็นข้อความ ให้จอมรีบมา แต่ถ้าเขามาเห็น จอมจะเข้าใจผมมั้ย จะโกรธผมหรือเปล่า ผมไม่อยากให้จอมเสียใจ

ธันวาปล่อยมือแล้ว เขาลุกขึ้นไปถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด กลับมานั่งข้างผม แล้วเขาก็ถ่ายเซลฟี่ตัวเองกับผม เสียงมือถือเขาดัง ธันวาดูเบอร์แล้วสบถด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะใส่กางเกง เดินออกไปนอกห้อง

ผมหลับตา ถอนหายใจ จอมเห็นข้อความรึยัง ถ้าจอมไม่มา ถ้าป๊าม๊าเห็นรูป ถ้าธันวาเอารูปมาแบล็กเมล์ผม ถ้า...ธันวากลับมาแล้ว หลังจากหายไปพักใหญ่ เขาถอดกางเกงออกแล้วขึ้นมานั่งทับขาผม ถามผมว่า อยากให้จอมเห็นท่าไหน ผมได้แต่มองเขา พยายามต่อสู้กับความมึนงง ผมเริ่มเหนื่อย  เริ่มหายใจลำบาก ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ถ้าไม่มีใครมาช่วย ผมคงตาย

ธันวากำลังจะขึ้นคร่อมผมอยู่แล้ว แต่ประตูห้องถูกเปิดออก ผมได้ยินจอมเรียกชื่อผม ผมรวบรวมแรงที่เหลืออยู่น้อยเต็มที พูดออกมาว่า ช่วยผมที

ผมได้ยินธันวาพูดอะไรสักอย่าง แต่จอมคงไม่ฟังเขา ธันวาโดนเหวี่ยงลงไปกอง จอมคนมาอยู่ข้างๆ ผม ผมบอกจอมว่าผมโดนยา จู่ๆ ผมก็เกิดกลัว ผมช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย จอมจะพาผมออกไปยังไง ถ้าจอมโดนทำร้ายอีกคน

แต่จอมดูไม่กลัวอะไรเลย เขาพยายามใส่กางเกงให้ผม มีอีกหลายคนเข้ามาในห้อง ผมจำได้ว่าเป็นคนของป๊า จอมบอกให้กันธันวาไว้ อีกคนมาช่วยพยุงผม แต่ผมไม่ไหว คนของป๊าเลยต้องอุ้มผมพาดบ่าพาลงมาขึ้นรถ ผมยังได้ยินจอมสั่งให้ทำลายกล้องให้หมด

ผมเหนื่อย ยานั่นน่าจะทำให้ผมแค่มึนงง ไม่ใช่หายใจลำบากแบบนี้ จอมประคองกอดผมไว้ บอกให้คนขับรถพาผมไปโรงพยาบาล เขย่าตัวผม พูดกับว่าอย่าหลับนะเข็ม อย่าหลับ ผมหลับตา ผมรู้ว่าผมไม่ควรหลับ แต่ผมเหนื่อย ผมไม่ควรประมาท จนทำให้จอมต้องมาลำบากไปด้วย ผมขอโทษ ผมขอโทษ

ผมได้ยินแว่วๆ ว่ามีเสียงผู้คนวุ่นวาย ใส่เครื่องช่วยหายใจ ขอยากระตุ้นหัวใจ ถ้าผมตาย ป๊าม๊าจะเป็นยังไง ยาคงกำลังออกฤทธิ์ หัวใจผมเต้นแรงเหมือนโดนเหวี่ยงอยู่บนรถไฟเหาะ ผมกลัวจนอยากจับอะไรไว้สักอย่าง จอมอยู่ไหน  จับผมไว้หน่อย ผมกลัว

ห้องเงียบแล้ว ผมได้ยินเสียงม๊าร้องไห้ เสียงป๊าบอกจอมว่าฝากดูแลลูกป๊าด้วย เสียงประตูเปิด แล้วก็ปิด แล้วก็...เสียงธันวาตะคอกถามจอมว่า นี่รูปเหี้ยอะไร

ยาคงยังไม่หมดฤทธิ์ ผมคงฟังผิด ธันวาถ่ายรูปผมไปหลายรูป จอมน่าจะเป็นคนถามคำถามนั้นมากกว่า ผมได้ยินจอมพูดเสียงเข้มกับธันวาว่า เขามีอีกเยอะ ถ้ากล้าปล่อยรูปผม เขาก็จะปล่อยรูปธันวา เอาให้คนจำได้ทั้งประเทศ ไม่ต้องผุดไม่ต้องเกิด

ผมนอนลืมตามองเพดานอยู่เงียบๆ ผมคงอยู่ในโรงพยาบาลไหนสักแห่ง ข้างนอกฟ้ามืดสนิทแล้ว ผมไปบ้านธันวาตั้งแต่ตอนสายๆ นี่ผมหลับไปกี่ชั่วโมงแล้ว ธันวากลับไปแล้ว จอมเปิดบานกั้นเตียง ผมอยากถาม แต่ผมเพลียจนไม่อยากพูด จอมตาแดงๆ เขาคงร้องไห้ ผมทำจอมเสียใจอีกแล้ว ผมขอโทษ จอมบอกให้ผมหยุดคิด แค่ไม่เป็นไรก็ดีที่สุดแล้ว จอมตามหมอมาดูอาการผม หมอบอกว่าพรุ่งนี้ให้ผมลองกินอาหารเอง ถ้ากินเองได้ ไม่มีไข้ ก็ถอดน้ำเกลือออกได้

ผมจ้องดูของตัวเองตั้งแต่ตอนฉี่จนฉี่เสร็จแล้วผมก็ยังจ้องดูอยู่ ฟีโรโมนปลอมๆ นั่น ทำให้ผมตื่นตัวทั้งที่ผมจะตายอยู่แล้ว ร่างกายผมขยับไม่ได้ แต่มันกลับตอบสนองต่อธันวา ทั้งที่ใจผมไม่ได้อยาก ผมไม่คิดเลย ธันวาจะใช้วิธีนี้กับผม ธันวาถามผมว่าอยากให้เขารุกหรือรับก่อน ผมไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ ผมขยะแขยง แต่มันแข็งตัวตอบสนองเขา  และจอมก็เห็น

ผมไม่รู้ว่าจอมโกรธรึเปล่า ผมได้แต่บอกว่า ผมเสียใจจริงๆ จอมบอกผมว่า เขารู้ เขาให้ผมกินยาคลายกังวลที่หมอให้ จับมือผมไว้ บอกให้ผมหลับตา แล้วร้องเพลงกล่อมเด็กให้ผมพัง Twinkle Twinkle Little Star How I wonder what you are

จอมป้อนข้าวต้มให้ผมกินได้ 2-3 คำ ผมก็อ้วกออกมาหมด จอมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมหลับตาพูดกับจอมว่าผมไม่เป็นไร ยาคงยังไม่หมดฤทธิ์ หรือไม่ผมก็นอนนานเกินไปเท่านั้นเอง กระเพาะยังไม่รับ วันนี้คงได้แค่จิบน้ำหวาน แล้วก็นอนกินน้ำเกลือต่อ จอมยังทำหน้าแหยๆ จนผมอดขำไม่ได้ ผมบอกจอมว่าผมเป็นหมอนะ ผมบอกให้จอมมานั่งใกล้ๆ ให้เขาเล่าเรื่องเมื่อวานกับเรื่องรูป จอมให้ผมดูรูปที่ธันวาส่งมา เขาคิดอยู่แล้วว่าธันวาชอบผม ธันวาโกหกเรื่องไม่ชอบผู้ชาย ติดต่อพีทมาเรื่องร้าน ก็เพราะอยากรู้จักผม จอมบ่นว่าเขารู้ช้าไป ไม่งั้นเขาไม่มีวันให้ธันวาเข้าใกล้ผม จอมบอกว่าไม่รู้ผมจะให้ช่วยอะไร แต่พอเห็นรูป เขาคิดว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติ ก็เลยบอกป๊าให้ส่งคนมาช่วย จอมกลัวธันวาเอารูปเอาคลิปมาแบล็กเมล์ผม เขาไปปรึกษากับป๊า แล้วไปจัดการจ้างคนตัดต่อรูปธันวา เอาไปขู่เขา ก่อนธันวาจะมาขู่ผม ผมขอดู รูปพวกนั้น มีทั้งรูปเดี่ยว รูปคู่ รูปหมู่ แล้วก็มีรูปกับสัตว์ด้วย จอมคงกะเอาให้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดจริงๆ ผมคืนมือถือให้จอม พูดกับเขาว่า ผมไม่รู้เลยว่าแฟนผมโหดขนาดนี้ ขอบคุณนะจอม จอมบอกผมว่าเขาไม่ได้อยากโหด เขาแค่อยากปกป้องผม เหมือนที่ผมปกป้องเขา

ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนี้ แต่ถ้าผมไม่ไปทำอะไรให้จอมต้องลุกขึ้นมาทำแบบนี้ คงดีกว่า

ป๊าจัดการย้ายผมมาโรงพยาบาลประจำ หมอประจำตัวผมบอกว่า กลไกร่างกายของอัลฟา ไม่เหมือนคนปกติทั่วไป ร่างกายผมถึงได้ตอบสนองกับยานั่นไม่เหมือนคนอื่น หมอให้ดูอาการเป็นวันๆ ไป รอให้ยานั่นสลายไปเอง ผมกินข้าวเองได้ ไม่หอบ ไม่เหนื่อย ก็กลับบ้านได้

ว่านโทร.มาถามว่าผมเป็นอะไร จอมโทร.ไปบอกแค่ว่าผมไม่สบาย อยู่โรงพยาบาล ผมเล่าให้ว่านฟังว่าผมโดนวางยา จอมมาช่วยไว้ทัน เรื่องรูปที่จอมจ้างทำมาด้วย ว่านถามเสียงเครียดๆ ว่า มึงไม่เป็นไรแน่นะ แล้วก็แซวผมต่อว่า มีเรื่องขนาดนี้ ไม่คิดถึงเพื่อนเลยนะมึง คิดถึงแต่เมีย ผมถามขำๆ ว่างั้นมาเป็นเมียกูมั้ย ว่านบอกให้ผมไปต่อคิว ตอนนี้คิวสุดท้ายยืนต่อแถวอยู่ที่เกาหลี

ผมนอนโรงพยาบาลอยู่ 4 วัน จอมมานอนเฝ้าผมทุกวัน ผมสงสารว่าจอมจะเหนื่อย ทำงานที่ร้านทั้งวันแล้ว เลิกร้านยังต้องขับรถมาหาผม กลางดึกก็คอยตื่นมาดูผม เช้าก็ต้องรีบตื่นรีบไป แต่เขาบอกว่าไม่เป็นไร เขาอยากมาอยู่ด้วย อยู่ร้านก็คงนอนไม่หลับเพราะห่วงผม

ผมออกจากโรงพยาบาลได้วันเดียวก็กลับไปทำงาน ม๊าอยากให้ผมพักอีก แต่ผมบอกม๊าว่าผมนอนจนเบื่อแล้ว สัญญาว่าผมจะไม่ฝืน ถ้าเหนื่อยผมจะพัก มำทำอาหารบำรุงมาให้ผมเต็มพิกัดจนผมไม่รู้จะกินยังไงหมด จอมไม่ได้มาหา แต่ก็ส่งผลไม้กับโน๊ตมาให้ 2-3วันหลังจากนั้น ผมรู้สึกว่าผมสบายดีแล้ว ผมก็เลยไปค้างกับจอม

จอมบ่นว่าผมผอมไปเลย แล้วก็บังคับให้ผมกินแซนด์วิชกับนม ทั้งที่ผมบอกว่าผมกินข้าวมาแล้ว จอมบอกว่าถ้าไม่กินให้หมด คืนนี้ไปนอนกับฟ้าใส ไม่ต้องมานอนกับเขา

จอมยังถามย้ำว่าผมไหวแน่นะ เขาบอกว่าเขารอได้ แต่ผมไม่อยากรอแล้ว ผมรุกเข้าไปหา ถามจอมว่าไม่คิดถึงผมเหรอ จอมหัวเราะเบาๆ บอกว่า คิดถึง แต่ไม่อยากให้คุณเหนื่อย ผมเริ่มให้นะ

จอมน่ารักอย่างนั้น เขาสัมผัสทุกจุดที่ผมชอบ แบบที่ผมชอบ จนผมพร้อมเต็มที่ เขาก็พร้อมแล้วเหมือนกัน ผมจับของตัวเอง ตั้งท่าจะสอดใส่ ภาพตอนธันวาจับของผมแวบเข้ามาในหัว ผมขยับเข้าออกช้าๆ 2-3 ครั้งแล้วก็ถอยออก ความรู้สึกตอนนั้นเข้ามาแทนที่อารมณ์ตอนนี้ จนมันอ่อนตัว จอมเห็นแล้ว เขาแค่พูดว่าไม่เป็นไรนะเข็ม ผมช่วย แล้วเขาก็ลุกมาช่วยผมใหม่ จอมรอให้ผมทำ ผมเอาไปจ่อจะเข้า อาการเดิมก็กลับมาอีก ผมพยายามสอดเข้าไปแล้ว แต่ผมทำไม่ได้ ผมถอยออกมา บอกจอมว่าผมขอโทษ จอมไม่พยายามปลุกอารมณ์ผมอีก บอกผมว่าไม่เป็นไร แล้วก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ ผมหยิบเสื้อผ้ามาใส่ ซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม หันหลังให้ฝั่งที่จอมนอน เขาออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวแล้วก็เดินมานั่งข้างเตียง จอมจูบหน้าผากผม บอกผมว่าไม่เป็นไร คุณเพิ่งหาย ไว้เราค่อยมาลองกันใหม่ ผมยังนอนนิ่ง จอมปีนข้ามตัวไปขึ้นที่นอน สอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่ม เขาจับตัวผม ถามผมว่าขอกอดหน่อยได้มั้ย ผมพลิกตัวกลับมาให้จอมกอด จอมถามผมว่า นอกจากที่ผมเห็น ธันวาทำอะไรคุณอีกรึเปล่า ผมหลับตานิ่ง หายใจเอากลิ่นตัว กลิ่นเสื้อผ้าของจอมเข้าไปให้ลึก ที่นี่มีแต่เรา ไม่มีคนน่าเกลียดน่าขยะแขยง จอมลูบแขนผมเบาๆ ใช้อีกมือ ไล้เบาๆ ไปตามหน้าผม จอมพูดค่อยๆ ว่า รู้สึกมั้ย ผมกำลังรักคุณ อยู่กับผมนะเข็ม ไม่ต้องกลัวอะไร

จอมลุกไปปิดไฟแล้วกลับมานอนกอดผมอีก จอมจูบปากผมเบาๆ บอกให้ผมฝันดี แต่ผมฝันไม่ดี ผมฝันว่ากำลังจูงมือกันเดินอยู่กับจอม จู่ๆ ก็มีคนมากระชากตัวผมจนมือเราหลุดจากกัน ผมยังยืนอยู่ตรงนั้น แต่จอมมองไม่เห็นผม ผมตะโกนเรียกจอมซ้ำๆ แล้วก็ได้ยินเสียงจอมอยู่ข้างหู เข็ม เข็ม ผมอยู่นี่ ไม่มีอะไรแล้ว

ผมกลัวภาพในหัวผม ผมกลัวจอมไม่รักผม ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลย

ผมหงุดหงิดใส่ทุกคนจนว่านบ่นว่าเป็นอะไรนักหนาวะ ทั้งหมอทั้งพนักงาน กลัวมึงกันหมดแล้ว ผมไม่อยากเล่าให้ว่านฟัง บอกเขาแค่ว่า เออ กูรู้ แล้วก็ให้เขาช่วยสั่งอาหารมาเลี้ยงทั้งคลินิก บอกพวกเขาให้ด้วยว่า ช่วงนี้ผมอารมณ์ไม่ค่อยดีเอง ไม่ใช่พวกเขาทำงานไม่ดี

ผมชวนจอมมานอนที่บ้าน ผมคิดว่ามันอาจจะดีกว่า จอมรู้ว่าผมมีปัญหา เข้าใจว่าผมต้องการอะไร จอมช่วยผมทุกอย่างแล้ว ผมก็ยังทำไม่ได้ จนจอมต้องลุกมาปลอบผม บอกผมว่าไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น มองเขา อยู่กับเขา จอมใช้ทั้งมือทั้งปาก ช่วยผมจนผมเสร็จ จอมถามผมว่าดีขึ้นมั้ย ผมหันหลังให้จอม ตอบเขาว่าดี แต่ผมไม่ชอบแบบนี้ ผมอยากทำให้คุณมีความสุขไปพร้อมกับผม ไม่ใช่แบบนี้

เช้าวันนั้น ม๊าทำข้าวต้มกระดูกหมู ผมกินได้ไม่กี่คำก็วางช้อน แล้วก็ออกมาทำงานเลย ไม่ได้หอมแก้มจอม ตอนสายๆ จอมเอาแซนด์วิชกับอะโวคาโดปั่นมาให้ที่คลินิก ผมบอกให้วางไว้ เดี๋ยวหิวผมไปกินเอง ผมจะลงไปห้องตรวจแล้ว ไม่ต้องคอย ตอนเย็นจอมส่งรูปผลไม้ที่เขาทำไว้รอผมมาให้ ผมไปหาจอม กินผลไม้พวกนั้นจนหมด จูบจอม  แล้วก็บอกลาจอม

ผมไม่อยากมองหน้าจอมเลย  ผมคิดถึง  อยากอยู่ใกล้  แต่ผมไม่อยากมีอารมณ์แล้วมีอะไรกับจอมไม่ได้อีก  ผมสงสารจอม  ผมหงุดหงิดตัวเอง  ผมเห็นแก่สนุกจนทำให้จอมทุกข์ไปด้วย  ฟ้าน้อยมอมแมมเลอะเป็นทาง  ถ้าเอาไปให้จอมซัก  เขาจะรู้มั้ยว่าเป็นรอยน้ำตา

Create Date : 16 เมษายน 2566
Last Update : 16 เมษายน 2566 14:08:38 น.		0 comments
Counter : 371 Pageviews.
Share Tweet