<<
พฤษภาคม 2565
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031 
 
14 พฤษภาคม 2565
 

เรื่อง รัก ลึก อุ่น (Omega Verse) - บทที่ 15

20 ก.ย.

ผมตื่นแต่เช้ามืดมารอส่งจอมขึ้นรถ ผมชวนจอมกินมื้อเช้าด้วยกัน แต่จอมบอกว่า ไม่ได้จริงๆ เขาไม่ได้ตั้งใจมาค้างกับผม ก็เลยไม่ได้ฝากให้ใครมารอรับของที่จะมาส่งที่ร้าน ถ้าเขาออกสาย เจอรถติด ไปถึงร้านไม่ทันแน่ๆ เขาไม่ให้ผมไปส่งเขาด้วย เขาบอกว่ามัวไปส่งเขา เดี๋ยวผมจะไปทำงานสาย

ฟ้าเพิ่งเริ่มสว่าง รถที่จอมเรียกยังมาไม่ถึง ผมเลยชวนจอมไปเดินเล่นในสวน ไปดูต้นแก้วเจ้าจอมที่ผมปลูกลงดินไว้ ผมเล่าให้จอมฟังว่ามันเคยทำท่าจะไม่รอด ตอนที่ผมทำไม่ดีกับเขา ตอนนี้มันแข็งแรงขึ้นมาก มันเริ่มสวยแล้ว ผมอยากให้เขามาดูบ่อยๆ อยากให้เขาเห็นว่าผมดูแลแก้วเจ้าจอมของผมได้ดีแค่ไหน ผมตั้งใจจะดูแลให้ออกดอกออกผล จะไม่ทำให้เฉาจนจะตายเหมือนครั้งก่อนอีกแล้ว

 

ผมไปเลือกสูทเอามาไว้ใส่ไปงานประมูลเพชรการกุศล ม๊าบอกว่า ช้าเร็วคนก็ต้องรู้ พาจอมไปเปิดตัวเลย ถ้าใครอยากถามจะได้ถามทีเดียว ผมเลือกเป็นทักซิโด้สีดำ ผมเคยเห็นจอมใส่ในรูปถ่ายที่บ้านแม่ เขาดูเข้ากับชุดแบบนี้ จอมน่าจะชอบ

ผมไปต่อที่ร้านจิวเวลรี่ของกร ไปรับแหวนกับเข็มกลัดที่ผมสั่งทำไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้ว จริงๆ ผมมีเข็มกลัดรูปดอกเข็มทำจากทองคำขาวฝังเพชร สัญลักษณ์ประจำตัวผม ม๊าทำให้ผมนานแล้ว เอาไว้ให้ผมใช้ออกงาน แล้วผมก็ใช้มาตลอด ตอนผมสั่งทำเข็มกลัดใหม่ ใช้รูปดอกเข็มขาวเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนจากเพชรสีขาวล้วนมาแซมด้วยพลอยสีฟ้า ผมอยากได้แหวนคู่  ผมร่างแบบที่ผมอยากได้ไปให้กรดูด้วย กรถามผมว่าทำไมต้องเป็นคู่ จะเอาไปให้ใครใส่ แฟนมึงก็ไม่มี ผมหัวเราะบอกเพื่อนว่า แฟนกู  เผื่อกูพาเขาไปงาน

กรถามย้ำผมว่า แน่ใจนะว่าจะเอาไซซ์นี้ ผู้หญิงที่ไหนมือใหญ่ยังกับผู้ชาย ผมยิ้มขำๆ บอกว่าแน่ใจ กูจับมือเขาทุกวัน กรมองผมด้วยความหมั่นไส้ ถามต่อว่า ที่ต้องแซมพลอยสีฟ้าเข้าไปที่เข็มกลัดนี่ เพราะแฟนมึงด้วยรึเปล่า ผมพยักหน้ารับ กรเข้ามาตบไหล่ผมบอกว่า กูดีใจด้วยนะ ตอนมึงโดนทิ้ง เหี่ยวซะกูสงสาร

กรทำกล่องให้เป็นพิเศษ สำหรับเก็บแหวนและเข็มกลัดทั้ง 2 คู่ให้อยู่ในกล่องเดียวกัน เขาว่าเขารู้ว่าผมคงอยากเก็บให้อยู่คู่กันไปตลอด ผมกอดแล้วก็บอกขอบใจเขา แต่กรบอกว่า ไม่ต้องขอบใจ กูคิดตังค์ แล้วมึงอย่าลืม มาซื้อแหวนแต่งงานร้านกุด้วย

 

ผมไปหาซื้อถุงยางอนามัย จะเอาไปไว้ที่ห้องผมแล้วก็ห้องจอมด้วย ผมไม่เคยพาใครมานอนที่บ้าน ก็เลยไม่รู้จะมีไว้ทำไม วันก่อนที่จอมฮีต ดีว่าจอมมีติดกระเป๋า เขาบอกว่าเอาไว้เผื่อฉุกเฉิน แต่ผมไม่อยากให้ฉุกเฉินจนไม่มีอะไรมาป้องกัน ผมไม่อยากให้จอมท้อง ม๊าเคยคุยกับผมว่า ไปค้างกับจอมบ่อยๆ ถ้าจอมท้องจะทำไง ผมบอกม๊าว่า ผมป้องกันตลอด จอมเองก็ระวัง เขาก็คงไม่อยากท้อง ม๊าบอกว่า มีลูกก็ดีนะ จอมหน้าตาดี ลูกออกมาคงหน้าเหมือนตุ๊กตา แต่ผมส่ายหน้า บอกม๊าว่าผมไม่อยากมีลูก ผมไม่ชอบเด็ก เกิดมาตอนนี้ก็ต้องมาแย่งกันกินแย่งกันใช้ ม๊าผลักหัวผม บอกว่า ไม่ชอบก็ไม่ต้องเลี้ยง ไปทำให้มี เดี๋ยวม๊าเลี้ยงเอง ม๊าทำหน้าตาจริงจังจนผมขำ ผมบอกม๊าว่า จะให้เข็มทำลูกเขาท้อง ม๊าต้องไปคุยกับแม่เขาก่อนมั้ย คราวที่แล้วแม่จอมไม่เอาเรื่องเข็มก็ดีเท่าไหร่แล้ว

 

ผมจะไปซื้อสบู่แชมพูเอาไปไว้ห้องจอม เดินผ่านร้านประจำ เห็นร้านมีโปรโมชั่น ผมเลยแวะเข้าไปซื้อให้จอม ผมลังเลเลือกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจอมชอบสีไหน ผมนึกแล้วก็ขำตัวเอง จริงๆ ผมเห็นหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยสนใจ มัวแต่จะให้เขารีบๆ ถอด

 

ผมไปหาจอมตอนค่ำ เอาของใช้ของผมไปวางในห้องน้ำข้างๆ กับของจอม ดูๆ ไปก็น่ารักดี เหมือนเป็นห้องน้ำของครอบครัว ผมอยากให้มีของจอมไปอยู่ในห้องผมบ้างเหมือนกัน ผมเคลียร์งาน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตอนจอมขึ้นมา ผมยกเป้มาให้จอมดูของที่ผมซื้อมาให้ จอมหยิบกล่องถุงยางขึ้นมา ถามผมว่า จะซื้อทำไมไม่ถามเขาก่อนว่า เขาชอบมั้ย ของต้องเอามาใช้กับเขา ไม่ใช่ผมใช้คนเดียว ผมต้องบอกว่า ผมดูแล้ว สเปคเหมือนเป๊ะกับที่เคยให้ผมใช้ แค่คนละยี่ห้อ จอมถึงได้หยุดทำคิ้วขมวดใส่ผม

จอมหยิบกางเกงในขึ้นมาดู ผมบอกจอมว่า ผมชอบยี่ห้อนี้ พอดีมีโปร ก็เลยซื้อของตัวเองแล้วก็เผื่อเขาด้วย จอมหัวเราะไปพูดไปว่า วันไหนจะใส่ต้องถามก่อนมั้ยว่าใส่สี่อะไร ผมตอบว่า ไม่ต้องหรอก ซื้อมาสีเดียวกันหมด ใส่ตัวไหนก็เหมือนกันทุกวัน จอมทำท่าเขินๆ ปากกางเกงในใส่ผม บอกให้ผมเอาเข้าตู้ให้ด้วย เขาจะไปอาบน้ำ

ผมเอากล่องถุงยางใส่ตู้ข้างหัวเตียง เอากล่องกางเกงในไปเรียงในลิ้นชักตู้เสื้อผ้า ทำไปก็รู้สึกแปลกๆ ของผมเองทุกชิ้น พี่แม่บ้านจัดการให้หมด ตั้งแต่เก็บไปซักจนกลับมาอยู่ในตู้พร้อมใช้ ไม่ได้ทำเองเลยยกเว้นตอนที่ไปฝึกงานที่สวนสัตว์ต่างจังหวัด

ผมไม่ค่อยได้ดูแลด้วยตัวเอง ไม่ค่อยได้ดูแลใคร จอมให้ผมดูแลเขา

ผมนั่งยิ้มตั้งแต่เรียงตัวแรกลงไปจนตัวสุดท้าย แล้วก็ปิดลิ้นชัก

ผมจะหลับอยู่แล้ว แต่จอมเรียกให้คุยกับเขาก่อน จอมอาบน้ำเสร็จแล้ว เนื้อตัวหอมกรุ่น เขาถามผมว่า โอนเงินให้เขาทำไม ผมรู้ว่าเขาเกรงใจ ไม่อยากเอาเปรียบผม ผมก็ไม่อยากเอาเปรียบเขาเหมือนกัน ผมมากินมานอนที่นี่ ผมก็อยากรับผิดชอบในส่วนของผม จอมบ่นว่ามันเยอะไป จ่ายค่ากาแฟได้เป็นปี ผมบอกจอมว่า ผมอยากกินกาแฟฝีมือจอมทั้งปี อย่าเบื่อผมก่อนแล้วกัน ผมบอกให้จอมมานอน ผมง่วง ผมกางแขนรอ จอมปิดไฟ ขึ้นเตียงมานอนให้ผมกอด เขาคงรู้ ผมทำทุกอย่างให้เขาเพราะผมรักเขา จอมหอมแก้มผม บอกให้ผมฝันดี

 

ผมกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว จอมส่งแก้วให้ผม บอกว่าปั่นอะโวคาโดกล้วยหอมให้ ผมรับแก้วมาหมุนดูจนรอบ มองจอม แล้วมองแก้วอีกที บนแก้วมีรูปลายเส้นที่น่าจะดราฟท์มาจากรูปถ่าย เป็นรูปครึ่งตัวของผู้ชาย 2 คน กำลังมองตากัน  มีข้อความกำกับไว้ด้วยว่า TeeRakKhongJOM จอมพูดยิ้มๆ ว่า เขาก็หวงผมเหมือนกัน เอาไปใช้ คนอื่นจะได้รู้ว่าผมมีคนดูแล ผมหอมแก้มจอมไปทีนึง บอกเขาว่า วันเสาร์ไปงานประมูลเพชรด้วยกัน ผมเตรียมทุกอย่างให้แล้ว ห้ามปฏิเสธ หอมแก้มเขาอีกข้าง แล้วก็ออกไปทำงาน

ไปถึงคลินิก ว่านตามผมมาที่ห้องทำงานมาถามเรื่องเครื่องเอกซเรย์ที่ส่งซ่อม ผมบอกแล้วว่าบริษัทจะส่งเครื่องกลับมาอาทิตย์หน้า แล้วก็รอเขาเสนอราคาเครื่องรุ่นใหม่มาให้ ว่านก็ยังไม่ยอมไป หยิบแก้วจอมไปดู ถามว่าผมเป็นอะไรมากมั้ย ผมคว้าแก้วกลับมาบอกเขาว่า ไม่ต้องยุ่งเลย ของกู ว่านยังหัวเราะถามว่า น้องตาหวานเขาชื่อจอมเหรอ แล้วมึงไปเป็นที่รักของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ใช้แก้วน่ารักฟรุ้งฟริ้งขนาดนี้ เสียลุคผู้บริหารหมดเลยมึง ผมไล่ว่านกลับไปทำงาน ถ้ายังไม่เลิกแซว ผมจะไล่ออก

 

ผมแต่งหน้าแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว พอจอมมาถึง ผมรอให้ช่างแต่งหน้าทำผมให้จอมเสร็จแล้วผมไปช่วยเขาแต่งตัว ติดเข็มกลัดให้ ถอดแหวน แฟนเข็ม มาเก็บไว้ แล้วใส่แหวน KK ให้จอมแทน จอมบอกว่าผมเผด็จการ ที่เตรียมทุกอย่างแม้กระทั่งรองเท้าไว้ให้เขาแต่ไม่ถามเขาสักคำ ผมดูออกว่าจอมไม่ได้โกรธ ผมรู้ว่าจอมชอบทุกอย่างที่ผมทำให้

ไปถึงหน้าโรงแรมที่จัดงาน แค่ก้าวลงจากรถ ก็เจอนักข่าวขอถ่ายรูปแล้ว ยิ่งไปถึงหน้างาน ยิ่งมีนักข่าวเยอะ ผมจับมือจอมไว้ บอกเขาว่าไม่ต้องตื่นเต้น มีนักข่าวถามว่าผมพาใครมาด้วย ผมยกมือเรา 2 คน ให้เขาเห็นแหวนคู่แทนคำตอบ แล้วผมก็พาจอมเข้าไปในงาน ถามจอมว่าเอาไวน์มั้ย จอมถามผมกลับว่า ผมให้เขาดื่มไวน์ได้เหรอ มันแปลว่า เขาจะดื่ม ถ้าผมอนุญาต ผมอยากจูบเขาจัง

ผมกำลังพาจอมเดินดูซุ้มอาหาร ก็ได้ยินเสียงเบสท์กับจั๊มพ์ทักมาจากข้างหลังว่า ไหนแฟนมึง ผมจับมือจอมหันมาหา 2 คนนั้น บอกว่านี่ไงแฟนกู ทั้ง 2 คนท่าทางแปลกใจ แต่ก็ไม่มีใครทำท่าไม่ดีใส่จอมเหมือนที่แนนเคยทำ  คุยๆกันยู่จั๊มพ์ก็บอกว่า พี่นาราก็มา เจอหรือยัง ผมไม่ทันได้ตอบ แค่หันไปดูตามที่จี๊มพ์บอก ก็เห็นพี่นารากำลังเดินตรงมาทางเรา

หัวใจผมกระตุกตั้งแต่ได้ยินชื่อพี่นารา ตัวผมเย็นเหมือนน้ำแข็งเสียบทะลุหลัง ตอนที่เห็นพี่นาราเดินมาหา ผมอยากจะหันหลังหนีแต่ก็ก้าวเท้าไม่ออก คำแรกที่ผมได้ยินจากพี่นาราคือ พี่คิดถึง

พี่นาราคิดถึงคนที่เขาทิ้งไปโดยไม่ลาสักคำ ทำตัวล่องหนหายไปเหมือนไม่เคยมีตัวตนในชีวิตผม แล้วจู่ๆ ก็กลับมาอยู่ตรงหน้าผม ถามผมเรื่องเก่าๆ ถามว่าผมยังชอบนั่นอยู่มั้ย จำนี่ได้หรือเปล่า พี่นาราทำเหมือนลืมไปแล้วว่าเคยทำอะไรไว้กับผม ผมก็อยากลืม แต่ผมยังไม่ลืม พี่นาราต้องการอะไร จั๊มพ์กับเบสท์ขอตัวไปแล้ว พี่นาราก็ยังถามผมไม่หยุด จอมถอยไปยืนหลังผมตอนไหนก็ไม่รู้ พี่นารามองข้ามไหล่ผมไป พูดกับผมว่า เพื่อนเข็มมีแผล ผมไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้ว ผมบอกพี่นาราว่า ผมทำเอง จอมเป็นแฟนผม แล้วก็ดึงมือจอมเดินออกมา ผมดื่มไวน์ไปแก้วหนึ่ง แล้วบอกจอมว่าผมอยากกลับบ้าน

ผมแยกความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลย ผมไม่รู้ว่าผมเสียใจ เจ็บ หรือน้อยใจ หรือโกรธ ผมรู้แค่ว่าผมรู้สึกไม่ดี ไม่ดีมากๆ ผมไม่อยากอยู่คนเดียว ผมนั่งพิงไหล่จอม จับมือเขา เขาก็จับมือผม ไม่พยายามให้ผมเล่าอะไรด้วย จนรถมาถึงบ้าน ผมเจอม๊า ก็เลยบอกม๊าว่าจอมจะค้างกับผม ผมขึ้นมาบนห้องแล้วก็ไม่อยากทำอะไรเลย นอกหน้าต่างไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่มันก็เป็นที่เดียวที่ให้ผมทอดสายตาไปไกลๆ ได้ ตอนนั้นผมตามหาพี่นาราอยู่หลายเดือน จนรู้ว่าพี่นาราไปเมืองนอก ไม่ได้แค่ไปเที่ยว ไปทำงาน แต่พี่นาราไปมีครอบครัว

จอมสอดมือเข้ามาในมือผม เขาบอกว่าเขารู้แล้ว ผมพร้อมเมื่อไหร่ ค่อยเล่าให้เขาฟังก็ได้ เขาถอดเสื้อผ้าผมออกหมด หยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้ บอกให้ผมไปอาบน้ำ เขาจะไปหาอะไรมาให้กิน

จอมกลับมาพร้อมกับนมอุ่นและแพนเค้ก ผมกินไม่ลง แต่จอมขู่ว่า เขาป้อนแล้วยังไม่กิน เขาจะกลับบ้าน จอมดีกับผมมาก เขาดูแล อยู่เป็นเพื่อน เขาคงอยากรู้แต่ก็ไม่ถามเรื่องที่ผมไม่อยากเล่า ผมนอนไม่หลับ ขอให้เขาร้องเพลงให้ฟัง เขาก็ร้องเพลงกล่อมเด็กให้ผมฟัง ผมซุกตัวอยู่กับอกเขา เขากอดผมโยกไปมาเบาๆ กระต่ายลอยคอ หมาหางงอ กอดคอโยกเยก ทั้งที่จอมไม่รู้อะไร เขาก็ยังบอกว่า เขารักผม เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกัน ผมรักจอม รักมาก แต่ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมเรื่องพี่นารายังทำให้ผมเจ็บขนาดนี้

 

ผมตื่นมาไม่เห็นจอม ผมตกใจคิดว่าจอมโกรธ ไม่พอใจ น้อยใจ หนีผมไปแล้ว ผมรีบลงไปถามคนในบ้านว่ามีใครเห็นจอมมั้ย พี่นีบอกว่าจอมไปตั้งแต่ตี 5 ผมกลับขึ้นห้องมาอีกทีถึงได้เห็นโน๊ตของจอมบอกว่าเขารีบไปทำงาน เสร็จแล้วจะไปหาผมที่คลินิก

ผมนั่งนับชั่วโมงนาที รอว่าเมื่อไหร่จอมจะมา ผมกลัวจอมคิดมาก กลัวจอมโกรธ กลัวจอมหายไป แต่ตอน 11 โมงเขาก็มา เขาหิ้วถุงใส่กล่องลูกชุบมาหลายกล่อง จอมบอกว่าเขาสั่งขนมไปใช้ที่งานบ้านลูกค้าก็เลยสั่งมาเผื่อบ้านผมแล้วก็พนักงานในคลินิกผมด้วย ผมชวนเขากินข้าวด้วยกันแต่จอมบอกว่าเขาอยู่ด้วยไม่ได้ จะเอาขนมไปบ้านแม่ แล้วต้องรีบกลับไปดูร้าน เพราะวันมะรืนเขาจะไม่อยู่ร้าน จะไปไหว้พ่อ จอมชวนผมไปกับเขาด้วย

ผมเดินออกมาส่งจอม ผ่านรูปตรงห้องโถง จอมแวะไปดูรูป ถามผมว่านี่รูปเขาหรือเปล่า ผมพยักหน้า บอกจอมว่าผมวาดรูปเหมือนไม่เป็น วาดได้แค่นี้ แต่ถึงได้แค่นี้ ผมก็อยากโชว์แฟนผม จอมหันมายิ้มให้ บอกว่า ผมอยากจูบคุณ อย่าลืมไปหา ให้ผมจูบคุณนะ ผมหัวเราะ สวมแหวน แฟนเข็ม คืนให้จอม บอกจอมว่าพรุ่งนี้นะครับ จะได้ไปไหว้พ่อคุณพร้อมกัน

จอมยังไม่ทันไป ก็มีพนักงานส่งของเดินสวนเข้ามา พี่นาราส่งขนมมาให้พร้อมกับดอกไม้ แล้วก็ข้อความว่า พี่จำได้ว่าเข็มชอบ ผมส่งโน้ตให้จอมอ่าน ส่งกล่องขนมให้พนักงานเอาไปแบ่งกันกิน ผมบอกจอมว่า ผมเคยชอบ แต่ตอนนี้ ไม่ว่าอะไร ผมก็ไม่ชอบแล้ว

 

ม๊าให้ผมดูรูปที่นักข่าวเอาไปลง พาดหัวด้วยว่า ทายาทตระกูลดังทำเซอร์ไพรส์ เปิดตัวแฟนหนุ่มโอเมกากลางงานประมูลเพชร ม๊าบอกว่าจอมหล่อมาก ผมถามม๊าว่า ไม่เป็นไรใช่มั้ย เมื่อคืนป้านารีถามเข็มว่าทำไมพาโอเมกามางาน ป้านารีถามเหมือนเข็มพาคนไม่ดีมางาน เขาจะว่าม๊ามั้ยว่าทำไมปล่อยให้เข็มทำแบบนั้น ทำไมยอมให้เข็มมีแฟนเป็นโอเมกา ม๊าลูบหัวผมบอกว่าไม่เป็นไรเลย ความสุขของเข็มสำคัญที่สุด คนที่คบกับเราเพราะตัวเรา เขาก็ต้องเข้าใจอยู่แล้ว ส่วนคนที่คบเราเพราะฐานะ เขาก็ยังคบเราต่ออยู่ดี เพราะเรายังอำนวยประโยชน์ให้เขาได้ ไม่ต้องคิดมาก งานของป๊าก็เหมือนกัน นักธุรกิจ เขาก็คุยกันด้วยเงินนั่นแหละ ก็แค่คงมีอะไรมาให้รำคาญใจนิดๆ หน่อยๆ เดี๋ยวคนก็ชินกันไปเอง

ม๊าถามว่าจอมเป็นไงบ้าง เมื่อคืนม๊าแค่บอกว่าพี่นาราเป็นใคร ม๊าบอกว่าจอมดูห่วงผมมากกว่า ผมบอกม๊าว่า จอมไม่ถาม เขาจะรอให้ผมเล่าเอง เขาป้อนข้าว ร้องเพลงกล่อมให้ผมนอน ม๊าลูบหัวผมอีก พูดว่า อาการหนักนะเรา ไหวมั้ยลูก ผมตอบม๊าว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมคิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับพี่นาราอีกแล้ว แต่พอมาเจอ ผมก็นึกถึงตอนที่ตัวเองจะเป็นจะตายเพราะเขาหายไป

 

พี่นาราส่งของกินมาให้ผมอีก มีโน้ตมาด้วยว่า คิดถึง อยากให้เข็มได้กินเมนูที่พี่เคยทำให้ ตอนเราอยู่ด้วยกัน ผมเก็บกระดาษโน้ตใส่กระเป๋า เอากล่องนั้นให้ผู้ช่วยไปกิน ผมไม่ได้เปิดกล่อง ก็เลยไม่รู้ว่าข้างในเป็นอะไร ผมกินมื้อเย็นที่ม๊าทำส่งมาให้ แล้วก็ไปหาจอม

ผมไปถึงร้าน จอมกำลังยุ่ง ผมโบกมือทักแล้วก็เลยขึ้นไปข้างบน จอมไลน์มาบอกให้ผมลงไปเอาผลไม้ เขาทำไว้ให้ เก็บร้านเสร็จจอมก็ขึ้นมา ถามผมว่าทำไมผมยังไม่อาบน้ำ ผมบอกว่าผมรอ ผมยื่นโน้ตของพี่นาราให้จอมดู บอกจอมว่าพี่นาราส่งของกินมาให้ จอมถามผมว่าได้คุยกันรึยัง ผมส่ายหน้า จอมถามอีกว่าผมไม่อยากรู้เหรอว่าพี่นาราทำแบบนี้ทำไม ผมมองจอมนิ่งๆ ถามกลับว่าแล้วคุณล่ะ อยากรู้มั้ย จอมยิ้มให้ผม บอกว่า ตอนนี้ ไม่ รอให้คุณแข็งแรง เผชิญหน้ากับความรู้สึกตัวเองได้แล้ว ผมค่อยรู้ตอนนั้นก็ได้ จอมคืนกระดาษโน้ตให้ผม ผมพับจนเป็นชิ้นเล็กๆ แล้วทิ้งลงถึงขยะ จอมขยับเข้ามาใกล้ ถามว่า ผมจูบคุณได้รึยัง คุณติดหนี้ผมอยู่นะ ผมจูบจอมแทนคำตอบ แล้วก็เลยลองใช้ถุงยางที่ผมซื้อมาให้จอม

 

กระดูกพ่อจอมอยู่ที่วัด จอมบอกว่าพ่อเขาเสียตั้งแต่เขายังเด็กเพราะอุบัติเหตุ แม่จอมโกรธ จนเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่ยอมมาไหว้ครบรอบวันตาย เพราะพ่อทิ้งไปไม่ลาสักคำ จอมบอกว่าแม่มาเฉพาะวันเกิดพ่อ เอาเค้กมาเป่าฉลองกับพ่อทุกปี แม่อยากคิดถึงวันที่มีความสุข ไม่อยากคิดถึงวันที่พ่อทิ้งไป ไหว้พ่อจอมเสร็จ เราเข้าไปไหว้พระในโบสถ์ แล้วก็ไปให้อาหารปลา ผมเล่าให้จอมฟังว่า ผมก็โดนทิ้งเหมือนกัน ผมย้ายไปอยู่คอนโดพี่นาราตั้งแต่เรียนปี 4 แต่ตอนผมต้องไปฝึกงานต่างจังหวัด  วันหนึ่ง นิติของคอนโดโทร.มาบอกให้ผมรีบกลับไปเก็บของ เพราะเจ้าของขายห้องไปแล้ว ผมโทร.เบอร์พี่นาราก็ยกเลิกไปแล้ว โซเชียลทุกอย่างปิดหมด ผมกลับไปถึงคอนโด ในห้องไม่มีอะไรของพี่นาราเหลืออยู่เลยแม้แต่ชิ้นเดียว ผมตามหาพี่นาราเหมือนคนบ้า สุดท้ายก็มารู้ว่าพี่นาราไปอยู่เมืองนอกกับสามี จอมจับมือผมไว้ตลอดตอนผมเล่า จอมถามผมว่า คุณเลยไม่รู้จะรู้สึกยังไงดีใช่มั้ย ตอนเจอพี่นาราที่งาน คุณยังอยากรู้มั้ยว่าพี่นารารู้สึกยังไงกับคุณ ผมมองจอม คิดอยู่ว่าคำตอบของผมคงทำให้จอมไม่สบายใจ แต่ผมไม่อยากโกหก ผมตอบจอมว่าผมอยากรู้ จอมบอกว่า รู้แล้วให้บอกเขาด้วย แล้วเขาก็ชวนผมกลับ

 

จอมนั่งเงียบแทบจะตลอดทาง ผมถามเรื่องข่าว จอมก็บอกแค่ว่า เห็นแล้ว มีนักข่าวโทร.มาขอสัมภาษณ์ แต่เขาปฏิเสธไปหมดแล้ว

ตอนจอมจะลงจากรถ ผมดึงมือจอมไว้ ถามว่าคุณโอเครึเปล่า เขาบอกว่าพยายามอยู่ เดี๋ยวก็คงดี

ผมปล่อยมือจอม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ถ้าผมรู้แล้วว่าพี่นารารู้สึกยังไงกับผม ผมจะรู้สึกยังไงกับพี่นารา ผมไม่กล้า ผมไม่อยากเจอ ไม่อยากคุย แต่ถ้าผมยังไม่กล้าเผชิญหน้ากับความรู้สึกตัวเองสักที ผมจะทำให้จอมมั่นใจได้ยังไงว่าผมรักเขาโดยไม่มีเงาของใครซ่อนอยู่

พี่นาราไลน์มาชวนผมไปกินข้าว ผมแคปหน้าจอส่งให้จอมดู บอกจอมว่าผมจะไป อย่าเพิ่งน้อยใจผม แล้วผมจะกลับมาเล่าทุกอย่างว่าเราคุยอะไรกัน




Create Date : 14 พฤษภาคม 2565
Last Update : 14 พฤษภาคม 2565 12:39:34 น. 0 comments
Counter : 442 Pageviews.  
 
Name
Opinion
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก

วัลยา
 
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




[Add วัลยา's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com