5 ต.ค.

เข็มบอกว่าจะไปตลาดซื้อของกินเอง ให้ผมดริปกาแฟรอ ผมเห็นแล้วว่าเข็มหยิบกระเป๋าเงินตัวเองไป ผมไม่รู้ว่าข้างในมีแบงก์อะไรบ้าง ก็เลยขอดูเข็มก็ยื่นให้ง่ายๆ ไม่ทำท่าหวงว่าผมไปยุ่งกับของส่วนตัวของเขา กระเป๋าเงินเข็มมีแต่แบงก์พันกับแบงก์ห้าร้อย ตลาดเล็กๆ ไม่มีใครมีเงินทอนให้เขาแน่ แล้วถ้าไปเปิดกระเป๋าหรูแบบนี้ให้คนในตลาดเห็น กระเป๋าเงินเข็มคงโดนล้วงหายซะก่อน ผมขอเก็บไว้ เอากระเป๋าเล็กที่ผมเอาไว้ไปตลาดส่งให้เขาแทน บอกเขาว่าเดี๋ยวโดนล้วงหาย

เข็มช่างจำ ช่างสังเกต ไปตลาดด้วยกันไม่กี่ครั้ง เขาจำได้แล้วว่าผมชอบอะไรของเจ้าไหน เขาซื้อโจ๊กกับขนมปังปิ้งให้ตัวเอง ของผมเขาซื้อขนมครกหน้าเผือกกับต้นหอม แล้วก็ฟักทองนึ่งกับกล้วยต้มกินคู่กับมะพร้าวขูด คนขายแยกน้ำตาลใส่ถุงมาให้ต่างหาก เข็มจัดการหยิบออกเรียบร้อย บอกผมว่า กินหมดเดี๋ยวน้ำตาลเกิน กล้วยกับฟักทองก็หวานอยู่แล้ว

เข็มบอกว่าเขาซื้อน้ำพริกเจ้าที่วันก่อนผมจะซื้อแต่มีคนตัดหน้าเหมาหมดไปก่อน เข็มซื้อมาทุกชนิดที่ป้าทำขายเลย เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าผมชอบอันไหน

ผมชอบทุกอย่างที่เขาทำให้ ชอบที่เขาใส่ใจ ชอบที่เขาไว้ใจ ผมจะทำให้พี่นาราเห็น เข็มเป็นของผม

ผมเก็บโต๊ะเสร็จแล้ว กำลังยืนดูเข็มเช็กของในกระเป๋าก่อนไปทำงาน ผมบอกเข็มว่า เดี๋ยวผมทำข้าวเที่ยงไปส่ง เข็มทำหน้าย่น พูดเหมือนบ่นกลัวผมไม่ไป ผมบอกเขาว่า ไปสิครับ เข็มเช็กของเสร็จแล้ว ผมยังมองเขาส่งสายตาบอกว่าผมรอ เข็มปิดกระเป๋าแล้วเดินมาหอมแก้มผม

ผมพิมพ์การ์ดหน้าตาเหมือนบัตรพนักงาน ใส่ตรงชื่อว่า Jom's Little Boy หนีบกระเป๋าเสื้อเข็ม เขาดูแล้วถามว่า เอาแบบนี้เลย ผมหัวเราะ ผมอยากให้พี่นาราเห็นว่าเข็มยินดีเป็นของผม ถ้าเขาเต็มใจ

ผมบอกให้เขาติดไว้ ใส่เสื้อกาวน์ทับ เอาไว้เปิดตอนกินข้าว เข็มยิ้มๆ บอกว่าผมร้าย ผมยิ้มใส่ตาเขา บอกเขาว่า ผมร้ายเพราะเขา เข็มยังยิ้ม เข้ามาหอมแก้มผมอีกข้าง แล้วก็ออกไปพร้อมกับการ์ดที่หน้าอก

ผมเปิดแอป สั่งไอติม กับ ผมไม้สีแดง ลวกผัก เลือกน้ำพริกที่กลิ่นไม่แรงมากจากที่เข็มซื้อมาเมื่อเช้า เทน้ำมะตูมของแม่ใส่กระติก สุดท้ายที่ข้าวไข่เจียว อาหารจานแรกในวันแรกของเรา

ทุกอย่างมีโมเม้นท์ของเราอยู่ และผมก็หวังว่าเข็มจะจำได้

ผมไปหาเข็มตอนใกล้เที่ยง เข็มพาผมไปห้องกินข้าว เขาทำท่าเหมือนจะงอนผมอีกแล้วพอผมบอกว่า ผมไม่อยู่กินข้าวด้วย ผมบอกเขาแล้วว่าสงสาร ไม่อยากให้อิหลักอิเหลื่อ ต้องรักษาน้ำใจด้วย รักษามารยาทด้วย เดี๋ยวจะกินไม่อร่อย แต่เขายังทำปากยื่น ถามผมว่า ไหนว่าจะให้มาเจอเรา หน้าเข็มจริงจังจนผมอดเอ็นดูไม่ได้ ผมยื่นหน้าไปจุ๊บปากเขา บอกเขาว่า ผมอยู่ทุกที่ที่คุณให้อยู่อยู่แล้ว เข็มยังทำหน้างอนๆ แต่เดี๋ยวเขาเปิดกล่องอาหารทุกกล่องแล้ว เขาก็น่าจะรู้เอง

เรายืนคุยกันอยู่หน้ารูปผมในห้องโถง ผมจงใจรอให้พี่นารามาเห็นผมอยู่กับเข็ม เข็มก็คงรู้ พอพี่นารามาถึงพร้อมกับเบนโตะกล่องใหญ่ เข็มก็หันไปเรียกแม่บ้านให้มาพาพี่นารากับคนที่ยกกล่องมา ไปที่ห้องกินข้าว แล้วกอดหลังผมพาไปส่งที่รถ

ผมไม่รู้ว่าเข็มกับพี่นาราอยู่ด้วยกันนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกัน แต่ผมไม่กังวลอะไรแล้ว เข็มทำให้ผมเห็นว่าผมไว้ใจเขาได้ ความรักของเขาอยู่กับผม

ค่ำวันนั้น เข็มโทร.มารายงานว่า เขาเอาเบนโตะกล่องของเขาไปแจกพนักงาน เขาเล่าทุกเรื่องให้พี่นาราฟัง ทั้งข้าวจานแรก น้ำพริกที่เขาซื้อ ประโยชน์ของผักหลากสีที่เขาเคยบอกผม เข็มไม่ชอบกินไอติม แต่ก็ยังจำชื่อร้านที่เราไปกินด้วยกันได้ ผลไม้สีแดงบำรุงเลือดของม๊าเขา น้ำมะตูมของแม่ผม

เข็มบอกให้ผมให้รางวัลเขาด้วย พรุ่งนี้เขาจะมารับไปนอนบ้านเขา วันมะรืนเราต้องออกแต่เช้า จะได้ทันขึ้นเรือที่พัทยาตอน 9 โมง

ผมยิ้มเขินอยู่คนเดียว บอกให้เขารีบนอน เดี๋ยวผมไปเข้าฝัน แล้วในนั้น ผมจะตามใจเขาทุกอย่าง เข็มทำเสียงแบบนั้นอีกแล้ว เขาพูดว่า พูดแบบนี้ผมยิ่งนอนไม่หลับ หายตัวมาหาผมเลยดีกว่า ผมหัวเราะตอบเขา ชื่นใจอย่างบอกไม่ถูกที่เขาเห็นความพิเศษในของธรรมดาทุกอย่างที่ผมเตรียมไปให้ รวมทั้งตัวผมด้วย แต่ผมไม่อยากให้ทั้งเขาทั้งผม ฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้แล้ว ผมบอกเขาว่า ไปนอนได้แล้ว ที่รักของจอม พรุ่งนี้เจอกัน แล้วก็วางสาย

ผมซุกหน้ากับฟ้าน้อย ผมรักเขา บอกรักเขาแล้วด้วย ก็แค่เรียกเขาว่า ที่รัก ทำไมต้องเขินขนาดนี้

ม๊าเห็นเข็มจูงมือผมเดินเข้าบ้านก็ถามว่า วันนี้ไม่มีอะไรผิดปกติแล้วใช่มั้ย ผมหัวเราะบอกว่า ไม่มีแล้วครับ วันนี้ตั้งใจมา ม๊าหัวเราะบอกว่า ดีแล้ว ไม่งั้นเห็นจอมทีไร มีเรื่องตื่นเต้นทุกที พรุ่งนี้ม๊าคงตื่นมาส่งไม่ทัน เดินทางปลอดภัยกันทั้ง 2 คนนะ

เข็มเอาเป้มาวางให้ บอกผมว่านอนห้องเดียวกันอยู่แล้ว เอาไปใบเดียวพอ ผมถามว่าของเขาอยู่ไหน ในเป้ไม่มีอะไรเลย เข็มบอกว่า ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ทำให้หน่อย ผมมองเขาแล้วถามว่า ผมจะไปรู้ได้ยังไง คุณจะใช้เสื้อตัวไหน อยากเอาอะไรไปบ้าง เข็มยิ้มๆ พาผมไปที่ส่วนแต่งตัว เสื้อผ้าเขาแขวนแยกเป็นระเบียบ  มีเสื้อผ้าทุกชนิดจนดูเหมือนร้านขายเสื้อ  ถัดไปมีลิ้นชักเรียงกันอีกหลายชั้น  เข็มบอกว่า  ของที่ไม่ต้องแขวน  อยู่ในลิ้นชัก  อยากได้อะไรก็เปิดหาเอา

เข็มบอกให้ผมเลือก อยากให้เขาใส่ตัวไหนก็หยิบมาเลย ผมเลือกเสื้อยืดแขนยาว เขาบอกว่าไม่กลัวดำ แล้วไปหยิบแขนสั้นมาแทน ผมหยิบขาสั้นสีดำ เขาบอกว่ามันดูจริงจังไป แล้วไปเลือกสีกากีมาให้ ผมถอนหายใจ ถามเขาว่า ทำไมไม่มาเอาเอง เขาหัวเราะ เข้ามากอดผมข้างหลัง วางคางไว้บนบ่า เขาบอกว่าก็อยากรู้ว่าจะเลือกอะไร แล้วก็อยากให้รู้ว่าชอบแบบไหน ผมหมุนตัวกลับไปหา พูดกับเขาว่า ก็บอกเลยก็ได้ ผมไม่ได้รู้ใจคุณไปทุกอย่างนะ เข็มหัวเราะ พูดว่าไม่เล่นแล้วก็ได้ เขาหยิบเสื้อกางเกงคนละตัวกับที่บอกผม เปิดตู้เอาผ้าเช็ดตัว ชุดนอน หันมาบอกให้ผมหยิบกางเกงใน ผมเปิดลิ้นชักเจอกางเกงในเหมือนในลิ้นชักที่ห้องผมเรียงอยู่เต็ม เข็มหัวเราะอีกแล้ว เขาถามว่า ทำไมคุณ ไม่เชื่อเหรอว่าหยิบตัวไหน เราก็ใส่เหมือนกัน

อันที่จริง เข็มเตรียมของไว้หมดแล้ว เขามีกระเป๋าเล็กอีก 2 ใบ ใบหนึ่งใส่เครื่องสำอาง อีกใบใส่ของใช้ในห้องน้ำ เขาเอาออกมาวางเรียงให้ผมเอาลงเป้ ผมแค่เอาเสื้อผ้าตัวเองใส่ลงไปก็เรียบร้อย เข็มรอบคอบ เตรียมพร้อมมากกว่าผมอีก ผมถามเขาว่า แกล้งผมทำไม เข็มหัวเราะ ถามว่าโกรธเหรอ เมื่อคืนยังเรียกผมว่าที่รักอยู่เลย ผมถามเขาว่าจะให้วางเป้ไว้ที่ไหน เข็มมาฉวยเป้ไปวางไว้ตรงโต๊ะทำงาน กลับมารวบตัวผมไปกอด พูดกับผมว่า ไหนรางวัล คุณบอกว่าจะตามใจผมทุกอย่าง ผมบอกเขาว่า นั่นมันในฝันไง เข็มจูบผม บอกผมว่างั้นผมจะทำให้คุณมีความสุขเหมือนอยู่ในฝันเลย เข็มจูบผมอีก ผมปล่อยให้เขาจูบจนพอใจแล้วก็บอกเขาว่า ขอบคุณนะที่จำทุกอย่างได้ เขายิ้ม บอกว่าจำได้สิ เมื่อคืนคุณพูดแบบนั้น รู้มั้ยกว่าผมจะหลับได้ เข็มขยับเข้ามาพูดอยู่ข้างหู ผมเป็นที่รักของจอมจริงๆ ใช่มั้ย ผมตอบว่า จริง แต่ว่า พรุ่งนี้ คุณต้อง ขับรถ เสียงผมขาดเป็นห้วง ตามแรงที่เขากดรอยจูบ เราต้องรีบใช่มั้ย คุณพร้อมมั้ย เข็มถาม แต่ผมไม่ได้ตอบ

เราไปถึงท่าเรือก็เห็นมีคนคอยอยู่แล้ว ผมไม่รู้จักใครเลยนอกจากคุณเบสท์ ผมเดินตามหลังเข็มไปรวมกลุ่ม บางคนในนั้นขยับถอยให้ห่างจากผม แล้วก็มองไปทางอื่น คุณเบสท์ทักเข็ม ยิ้มให้ผม บอกว่ารออีกหน่อย ยังมากันไม่ครบ เขาแยกไปคุยโทรศัพท์ สีหน้าเขาไม่ค่อยดีเลยตอนที่มองมาทางเข็ม เขาเดินกลับมาพูดกับเข็มว่า กูขอโทษนะ คือ แม่กูไม่ให้แฟนมึงขึ้นเรือ แล้วก็หันมาพูดกับผมว่า ขอโทษจริงๆ นะครับ ผมพูดแล้ว แต่ยังไงแม่ก็ไม่ยอม

เข็มโกรธจนหน้าแดง ผมเห็นบางคนในกลุ่มถอนหายใจเหมือนโล่งอก เข็มพุ่งไปผลักไหล่เพื่อน ถามเสียงดังว่า ทำไมวะ คุณเบสท์ปัดมือเข็มออก บอกว่า เรือของแม่ คนขับเรือ คนดูแลเรือ ก็คนของแม่กูทั้งนั้น มึงจะให้กูทำไง ไม่งั้นไม่ต้องไปกันหมด เข็มทำท่าจะพุ่งเข้าไปอีก ผมคว้าแขนเข็มกำไว้แน่น พูดเสียงต่ำกับเขาว่า อย่านะเข็ม พอแล้ว เข็มยังกำมือแน่น ตาเขาแดง คนอื่นๆ วงแตกแยกตัวกันไปหมด ผมดึงตัวเข็มให้ถอยออกมา บอกเขาว่า คุณไปกับเพื่อนนะ เดี๋ยวผมไปหาโรงแรมนอนเอง แต่เข็มส่ายหน้า ผมเปิดกระเป๋า เอาของขวัญที่เข็มเตรียมไว้ไปให้คุณเบสท์ บอกเขาว่า นี่ของขวัญของเข็ม ขอบคุณมากที่ชวนผมมา ขอโทษด้วยที่ทำให้มีปัญหา ผมกลับก่อนนะครับ

ผมจะพูดกับเข็มยังไงดี เขาอาละวาดเพราะผมอีกแล้ว นั่งรถด้วยกันมาสักพักแล้ว สีหน้าเข็มก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ผมบอกเขาว่า อย่ากลับบ้านเลยนะ ไหนๆ ก็ออกมาแล้ว คุณอยากไปไหน เขาหลับตา ไม่ยอมตอบ แทนที่จะได้นอนทะเลพัทยา คืนนั้น เราไปค้างที่ริมคลองอัมพวาแทน

ผมแวะจอดรถตรงร้านที่มีป้ายเขียนว่า กาแฟสด เผื่อกลิ่นกาแฟหอมๆ จะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ผมโทรหาที่พักเล็กๆ ริมคลองที่ผมเคยไปพัก จองห้องเรียบร้อย เข็มก็ยังไม่ถามว่าผมจะพาไปไหน ยังดีที่เขากินข้าวหมด กินกาแฟหมด ผมถามเขาว่า ยังไม่หายเซ็งอีกเหรอ เขามองผมนิ่งอยู่นาน แล้วก็บอกว่า ผมไม่น่าพาคุณมา... ผมยื่นนิ้วไปแตะปากเขา บอกว่าเราค่อยคุยเรื่องนี้ตอนคุณอารมณ์ดีกว่านี้ดีกว่า

ผมพาเข็มมาเช็กอินที่ที่พักเล็กๆ ที่แทรกตัวอยู่ในห้องแถวไม้ที่ตั้งเรียงรายริมฝั่งคลอง ลุงเจ้าของบ้านบอกว่า ตอนเช้ามีขนมปังกับกาแฟให้ อย่างอื่นอยากกินอะไรให้บอกลุง ลุงจะไปซื้อจากตลาดมาให้ ผมฝากลุงซื้อโจ๊ก ไข่ลวก แล้วก็โรตี พาเข็มเอาของไปเก็บ แล้วก็ชวนเขาออกไปเดินเล่น เราเดินไปตามทางเดินที่ทำด้วยไม้ ทอดยาวไปตลอดฝั่งคลองจนถึงบริเวณตลาดน้ำ เข็มถามว่าทำไมมาที่นี่ ผมบอกว่า ผมชอบ ที่นี่มีความนุ่มนวลบางอย่างอยู่ ผู้คนก็น่ารัก ของกินก็อร่อย เข็มถามอีกว่า อร่อยทำไมไม่ซื้อ เดินผ่านมาตั้งหลายร้านแล้ว ผมหันไปหัวเราะ บอกว่าก็คุณไม่กินนี่ เก็บไว้มื้อเย็นทีเดียว ผมมีร้านโปรด

เราเดินดู 2 ข้างทางไปเรื่อยๆ เข็มแวะเข้าไปดูร้านกาแฟเล็กๆ ที่มีรูปตึกเก่าๆ ประดับเรียงรายเต็มผนังทั้ง 2 ด้าน เข็มดูรูปอย่างสนใจ เจ้าของร้านก็เลยออกมาคุยด้วย ผมได้ยินเขาคุยกันเรื่องเทคนิคการถ่ายรูปที่ผมฟังไม่รู้เรื่อง แต่ดูเข็มจะเพลินมาก ผมสั่งโอเลี้ยงมากินระหว่างรอ เข็มมาขอชิมแล้วถามว่าทำไมรสมันแปลกๆ ผมหัวเราะบอกว่าไม่เคยกินล่ะสิ โอเลี้ยงดีๆ ก็รสแบบนี้ เขาใช้กาแฟคั่วกับเม็ดมะขามมาชง ได้รสเฉพาะตัวไปอีกแบบ ไม่เหมือนกาแฟฝรั่งที่คุณกินประจำ เราออกเดินต่อไปเรื่อยๆ เข็มบ่นเสียดายว่าไม่ได้เอากล้องมา ผมยิ้มให้ บอกเขาว่า วันหลังมาใหม่ก็ได้

ยิ่งใกล้ตลาด คนก็ยิ่งเยอะ เราเดินได้ช้าลง เพราะมีคนเดินสวนมาแทบจะตลอด แล้วก็ต้องค่อยๆ แทรกตัวไปตรงจุดที่มีคนแวะซื้อของ ผู้คนเบียดเสียด จากอากาศสบายๆ เริ่มกลายเป็นร้อน ผมเห็นเข็มเหงื่อหยดก็สงสาร ถามเขาว่า กลับมั้ย แต่เขาบอกว่าไม่เป็นไร เขาโอเค

แต่จู่ๆ เข็มก็มีอาการแปลกๆ เขาชะงัก หยุดเดิน แล้วก็เริ่มหายใจแปลกๆ ผมจะเข้าไปจับตัวเขา แต่เข็มรีบบอกว่า อย่า ผมได้กลิ่น ผมบอกว่าผมไม่ได้ฮีต เข็มบอกว่า ไม่ใช่ของคุณ ผมถามว่าเอาไง ไปหาห้องน้ำมั้ย แต่เขาบอกว่าไม่ต้อง หาที่โล่งๆ ก็พอ ผมเห็นที่โล่งอยู่ที่เดียวคือบนสะพานข้ามคลอง เราไปยืนกันอยู่บนนั้นเกือบ 20 นาที กว่าเข็มจะกลับมาปกติ ผมไม่เคยเห็นตอนเข็มได้กลิ่นฟีโรโมน ดูจากอาการเข็ม การที่ความรู้สึกตามสัญชาตญาณถูกกระตุ้น ในขณะที่จิตสำนึกบอกว่าให้หยุด มันคงทรมานอยู่ไม่น้อย ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า ถ้าเขาถูกกระตุ้นมากๆ เข้า แล้วเจ้าของฟีโรโมนยินยอมพร้อมเชิญชวน เข็มคนดีของผม จะยังเป็นคนดีอยู่มั้ย เขาจะอดทนได้แค่ไหน

ร้านโปรดของผม ยังเป็นร้านที่น่านั่งเหมือนเดิม บ้านทองโบราณ ร้านอาหารเล็กๆ บรรยากาศเหมือนกินข้าวริมน้ำหน้าบ้าน ดนตรีโฟล์กซองเพราะๆ และนักร้องที่ร้องเพลงเพราะมาก ผมสั่งแต่ของแพงๆ จนเข็มถามว่า หารไหวเหรอคุณ ผมบอกว่า ไม่ไหวหรอก ไม่หารด้วย ผมให้คุณจ่าย เข็มถามว่าทำไม ผมหันไปสั่งเบียร์ 2 ขวด รอจนเด็กเสิร์ฟไปแล้ว ผมถึงตอบเข็มว่า ผมอยากกินของฟรี เข็มดุผมว่า อย่าเล่น ผมถามจริงๆ นะ ผมก็เลยตอบเขาจริงๆ ว่า ที่ผ่านมา ไม่ใช่ผมไม่อยากกินของฟรี แต่ผมรู้ ร้านแพงๆ ที่คุณชวนผมไป เขาไม่ให้ผมเข้าหรอก ผมไม่อยากให้คุณรู้สึกว่าเราต่างกันจนไปด้วยกันไม่ได้ แต่ผมก็หนีความจริงไม่ได้อยู่ดี ผมยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม เข็มยังนั่งฟังผมนิ่งๆ ผมพูดต่อว่า ผมไม่อยากเห็นคุณอาละวาดเพราะผมอีกแล้วนะเข็ม คุณยังอยากคบกับผมอยู่มั้ย เข็มลุกมานั่งข้างผม สอดมือเข้ามาหามือผมแล้วก็บีบไว้ คำตอบของเขา หนักแน่นชัดเจน เขาจะไม่ปล่อยมือผม เขาถามว่ายังไงอีก ผมบอกเขาว่า เราจะเจอแบบวันนี้อีกเรื่อยๆ แต่คุณจะอาละวาดทุกครั้งไม่ได้นะ มันไม่ดีกับตัวคุณเอง คุณเข้าใจใช่มั้ย เข็มพยักหน้าแล้วก็พูดว่า แต่ผมไม่ชอบ ผมจิบเบียร์เรื่อยๆ บอกเขาว่า คุณคนเดียว เปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอกนะเข็ม โลกมันเป็นแบบนี้ ผมเจอจนชินแล้ว โทรหาเพื่อนคุณหน่อยนะ ยังไงวันนี้ก็วันเกิดเขา

เราเดินกลับมาถึงห้องแล้ว เข็มถึงรู้ว่าในห้องไม่มีแอร์ มีแต่พัดลม ผมบอกเข็มว่าฤดูนี้อากาศดี ริมน้ำลมเย็น น่านอนมากๆ ผมอาบน้ำก่อนเข็ม แล้วก็หลับไปตั้งแต่เข็มยังไม่ออกจากห้องน้ำ ผมตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนตี 2 เข็มไม่ได้อยู่ข้างๆ เขาไปยืนเงียบๆ คนเดียวอยู่ที่ระเบียงหน้าห้อง ผมตามไปกอดเขาข้างหลัง ถามเขาว่าคิดอะไรอยู่ เขาหันกลับมาหา ขอโทษผม บอกผมว่าเขาไม่นำพามา ผมบอกเขาว่าพามาดีแล้ว จะได้รู้ ผมถามเขาเรื่องเมื่อตอนเย็น เขาหัวเราะแค่นๆ บอกว่าเห็นมั้ย แย่กว่าคุณอีก ไม่รู้จะเจอตอนไหน วันแรกก่อนเจอคุณ ผมก็ต้องจอดรถช่วยตัวเองอยู่ข้างถนน ดีที่ไม่มีใครมาเห็น

เข็มบอกว่าเขาหลับไปแล้ว แต่เขาชินนอนห้องเงียบๆ ก็เลยตื่น ผมมองตาเขา ถามเขาว่านอนไม่หลับแล้วใช่มั้ย ไปหาอะไรเล่นกันดีกว่า

ในห้องมีกระดานหมากฮอสกับฝาน้ำอัดลม ผมเล่นแพ้เข็มไป 2 ตาแล้วก็เลยเลิก หยิบกระป๋องใส่ยางวงมาเล่นแทน เข็มไม่เคยเล่นเป่ากบ เล่นกัน 5 ตา เข็มแพ้รวด เขาโวยวายว่าผมเอาเปรียบ เราก็เลยเปลี่ยนไปเล่น บันไดงู เข็มไม่มีดวงเลย ทอยลูกเต๋าไปตกช่องบันไดขาลงตลอด เขาก็เลยแพ้ผมอีก ผมส่งซองขนมปังหมีให้ บอกเขาว่า แพ้แล้วเขย่าไปเลย เข็มถามว่าเขย่าทำไม ผมหัวเราะไม่ไหว ถามเขาว่าโตมาได้ยังไง เด็กเขาเล่นกันทั้งประเทศ เขย่าสามพันครั้งมันจะกลายเป็นชอคบอล เข็มทำหน้าเหมือนว่าที่ทำอยู่มันไร้สาระสิ้นดี เขาเขย่าเหมือนคนไม่มีแรง ผมเลยบอกให้เขย่าถี่ๆ แล้วก็แรงๆ ด้วย จะได้เสร็จเร็วๆ เข็มทำตาวาว ยิ้มไปถามไปว่า ต้องถี่ๆ เหรอ แรงๆ ด้วย ผมพยักหน้า เข็มโถมเข้ามาหาผมทั้งตัวจนผมนอนลงกับพื้น เขาพูดกับผมว่า งั้นเขย่าคุณดีกว่า เสร็จเร็วแน่

ผมบอกให้เข็มเบาๆ ผมไม่ได้เจ็บ แต่ฟูกมันบาง พื้นก็เป็นไม้ เดี๋ยวเขาตื่นหมดบ้าน เข็มจับให้ผมอยู่ในท่าที่เขาจะสอดเข้าไปได้ลึก ยาว ช้าแต่จังหวะแบบนั้นยิ่งทำให้ผมแทบขาดใจ แล้วเข็มก็บอกว่าเขาไปแล้วนะ ไม่ไหวแล้ว นาทีนั้น ถ้าทำใครตื่น ค่อยไปขอโทษเขาตอนเช้าแล้วกันนะครับ

ใกล้เช้าแล้ว ผมบอกให้เข็มอาบน้ำแล้วลงไปใส่บาตรด้วยกัน พระให้พรแล้ว ผมนิมนต์ท่านอยู่รอสักครู่ หันไปบอกเข็มว่า สัญญาต่อหน้าพระให้ผมนะ ว่าคุณจะไม่อาละวาดเพราะผมอีก เข็มทำท่าตกใจ มองผม หันไปมองพระแล้วหันกลับมามองผมอีก พระท่านยิ้ม บอกเข็มว่า ทำเถอะคุณโยม วันหลังถ้าจะอาละวาด จะได้นึกถึงพระ จะได้มีสติ เข็มถึงได้ยอม พนมมือแล้วก็พูดว่า ผมสัญญาว่าจะไม่อาละวาดเพราะแก้วเจ้าจอมอีก ถ้าไม่จำเป็น

ใส่บาตรเสร็จ อาหารเช้าก็มารอพร้อมแล้ว ลุงถามว่า เอาไข่ลวกเพิ่มมั้ย แถมให้ ตอนเช้ามืดเนี่ย ลุงได้ยินเสียง เข็มเขินจนแก้มแดงไปถึงหู ไม่พูดอะไรสักคำ

ผมบอกให้เข็มไปนอน ขับรถกลับบ้านจะได้ไม่ง่วง ผมจะนั่งสามล้อไปตลาด ซื้อของฝากม๊ากับแม่ ผมซื้อกุ้ง ปู กับวุ้นเป็ดในตำนาน ใส่ลังโฟม ฝากลุงไว้ที่ชั้นล่าง ขึ้นไปที่ห้องเข็มยังไม่ตื่น ผมอาบน้ำอีกรอบแล้วมาล้มตัวลงนอนข้างเขา พื้นไม้ ฟูกบาง พัดลมตัวเล็กสภาพเก่าแก่แต่ให้ลมดีกว่าพัดลมใหม่หลายเท่า เข็มหายใจยาวสม่ำเสมอ แปลว่า เขาหลับสนิท พยายามยังไง ผมก็ไปอยู่ในโลกของเขาแบบเต็มร้อยไม่ได้ โชคดีที่เขายอมปรับตัวเองลงมาหาผม ผมหลับตาลงข้างเขา ภาวนาขอให้เขาเป็นแบบนี้ตลอดไป

Create Date : 19 มิถุนายน 2565
Last Update : 25 มิถุนายน 2565 0:31:30 น.		0 comments
Counter : 451 Pageviews.
Share Tweet