ในที่สุด จอมก็ยอมไปพบจิตแพทย์แล้ว หลังจากที่จอมบอกให้ผมซื้อถุงยาง 100 อัน จะได้ไม่ต้องซื้อบ่อย แต่ผมถามกลับว่า หมด 100 อันนี้แล้ว จะท้องให้ผมได้หรือยัง ผมรู้ว่าจอมกลัว ผมเลยรีบสัญญาว่า ผมจะไปด้วยทุกครั้งที่ต้องไปหาหมอ ยืนยันให้จอมมั่นใจว่าผมอยากมีลูกกับเขาที่สุด ถ้าเลี่ยงได้ จอมก็คงไม่อยากไป แต่จอมยอมตามใจผม บอกผมให้พาเขาไปวันที่ปิดร้าน เพราะต้องไปอีกหลายครั้ง

ผมนอนกอดจอมไว้ เขาหลับตา สีหน้าไม่ค่อยดีเลย ผมพอรู้มาบ้างว่า วิธีการรักษาอาการกลัวแบบนี้ ก็คือการอยู่กับสิ่งที่กลัว ตอนโดนเจาะเลือด จอมไม่เห็นเข็มเลยด้วยซ้ำ เขายังหายใจเร็ว มือเย็น น้ำตาไหลแบบคุมไม่ได้ จอมจะต้องไปเจอกับความรู้สึกนั้นอีกหลายๆ ครั้ง เขาจะทนไหวมั้ย ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ยังไม่รู้ แต่ถ้าทุกครั้งที่ไปหาหมอ เขาทำได้ดี เขาก็คงไม่ต้องทรมานมาก ผมน่าจะต้องหาอะไรเอาไว้เป็นกำลังใจที่เขาอดทนเพื่อผม เพื่อเรา

ผมโทร.บอกอาม่าแล้วว่าจะพาจอมไปกินข้าวเที่ยงด้วย อาม่าจะได้มีเวลาคุยกับจอมได้ยาวๆ ป๊าม๊าก็จะไปด้วย อาม่าบอกว่า ดีๆ พามาได้แล้ว อาม่าอยากเจอ  อาม่าบอกให้เล่าเรื่องจอมให้ฟัง อาม่าฟังอยู่สักพัก ก็ถามว่า จอมเขาดีขนาดนั้นเลยเหรอ ผมตอบอาม่าว่า จอมน่ารักกับเข็ม กับป๊าม๊าด้วย เดี๋ยวอาม่าเจอ อาม่าก็ต้องชอบ

ผมบอกจอมวันที่จะไปหาหมอว่าให้แต่งตัวให้เรียบร้อย เสร็จจากโรงพยาบาล ผมจะพาไปกินข้าวบ้านอาม่า สีหน้าจอมดูกังวล ไม่รู้เพราะอาม่าหรือหมอ ผมว่า คงเป็นเพราะหมอมากกว่า เพราะตอนออกมาจากห้องตรวจ มือจอมทั้งเย็นทั้งสั่น เขาบอกว่า หมอซักประวัติ ถามถึงขั้นตอนที่เขาเคยไปรักษา แล้วก็ลองให้เขาอยู่กับเข็มฉีดยาแบบใกล้มากๆ แล้วก็บอกให้กลับมาฝึกหายใจ เพื่อควบคุมการหายใจให้ดีขึ้น เวลาที่รู้สึกตื่นเต้นหรือกลัว หมอแนะนำให้ทำแบบวิธีที่ผมเคยบอกให้จอมทำตาม ตอนที่ไปบริจาคเลือด ผมพาจอมมานั่ง บีบมือบีบแขนเขาไปเรื่อยๆ จนมือเขากลับมาอุ่นดี เราอยู่ที่โรงพยาบาลนานกว่าที่ผมคิดไว้ ทีแรกว่าจะพาจอมกลับบ้าน แล้วค่อยไปบ้านอาม่าพร้อมปีาม๊า แต่ตอนนี้คงไม่ทันแล้ว ผมเลยบอกให้ป๊าม๊าไปก่อนเลย ผมพาจอมไปบ้านอาม่าเอง

ผมไม่ได้ไปหาอาม่าหลายเดือนแล้ว ครั้งล่าสุดที่ไปหา ผมก็ยังไม่ได้ตกลงอะไรกับจอม ก็เลยไม่ได้เล่าให้ฟัง อาม่ายิ้มรับผม กอดผมแรงๆ ผมรู้ว่าอาม่าคิดถึง แต่ถ้าอยู่บ้านเดียวกัน ผมก็โดนอาม่าบ่น เพราะผมอยู่นอกบ้านมากกว่าอยู่บ้าน ผมรอจนอาม่าปล่อยผมแล้ว ค่อยบอกว่า  นี่จอม คู่หมั้นเข็มนะครับ จอมก็ไหว้ทักอาม่าปกติ แต่อาม่ากลับพูดว่า ฉันไม่ได้รับเธอเป็นหลาน อย่ามาเรียกฉันว่าอาม่า

ผมตกใจจนพูดไม่ออก ผมไม่เคยได้ยินอาม่าพูดไม่ดีกับใครเลย แม้แต่กับคนงานในบ้าน ป๊าม๊าก็งงเหมือนผม แต่อาม่าไม่เปิดโอกาสให้ใครถาม ดึงแขนผมเข้าบ้าน พูดดังๆ ว่า รอจนหิวแล้ว อ้อยอิ่งกันอยู่ทำไม เข้าบ้านได้แล้ว ผมหันไปมองจอม เห็นม๊าเดินไปหาจอมแล้วพามาด้วยกัน ผมก็เลยเดินตามอาม่าไปเงียบๆ ผมมาช้าจริงๆ อาม่าคงรอจนหัวแล้วจริงๆ ถึงได้หงุดหงิดใส่จอม แต่พอเดินมาถึงห้องกินข้าว ผมกลับรู้สึกว่า มันไม่ใช่แล้ว

ที่โต๊ะมีที่เหลือเยอะแยะ แต่มีเก้าอี้อยู่แค่ 4 ตัว ผมถาม อาม่าก็ตอบหน้าตาเฉยว่า ให้พามากินข้าว ไม่ได้บอกว่าให้มาร่วมโต๊ะ แล้วก็สั่งให้จอมไปนั่งโต๊ะเล็กที่จัดไว้ต่างหาก อยู่ตรงกันกับด้านหลังของเก้าอี้ตัวที่อาม่าจัดแจงให้ผมนั่ง ถึงตอนนี้ แปลว่า ถ้าผมนั่งแล้ว ผมก็จะไม่เห็นจอมแล้ว ผมแน่ใจแล้วว่า อาม่าจงใจ ม๊าคงสงสารจอม พยายามจะช่วยพูด แต่มันกลับยิ่งแย่ เพราะอาม่าดุกลับว่า ฉันยอมให้ตัวประหลาดนี่เข้าบ้าน ยังไม่พออีกหรือไง ผมไม่เคยเห็นหน้าจอมเป็นแบบนี้เลย ผมทั้งโกรธ ทั้งสงสารจอม 

ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมอาม่าต้องทำขนาดนี้ แต่จอมก็ยังเป็นจอม เขาอดทนเสมอ จอมบอกให้ผมนั่ง อาม่าจะได้กินข้าว แล้วก็เดินอ้อมโต๊ะไปนั่งเงียบๆ อยู่ข้างหลังผม ผมรู้ว่าอาม่าตั้งใจ ชวนผมคุย ตักโน่นตักนี่ให้ผมกิน เพราะไม่อยากให้ผมหันไปหาจอม แต่ก็ช่างเถอะ อาม่าใส่ใจอยู่กับผมก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องพูดอะไรให้จอมเจ็บใจอีก

ป๊ากับม๊าแทบไม่พูดอะไรเลย ระหว่างที่กินข้าว ทั้ง 2 คนก็คงงงพอกันกับผม อาม่าไม่น่าทำกับจอมขนาดนี้ ทั้งที่ยังไม่ได้ทำความรู้จักกับจอมเลย หรือว่า อาม่าไปฟังใครมาพูดเรื่องจอมหรือเปล่า อาม่าหันไปอีกทาง บอกแม่บ้านให้ไปยกของหวาน ผมถึงได้โอกาสหันไปหาจอม ผมผลุดลุกขึ้น โกรธจี๊ดขึ้นมาอีก ตรงหน้าจอมคือจานช้อนแก้วพลาสติกแบบใช้แล้วทิ้ง ผมคุมตัวเองไม่อยู่อีกแล้ว ขึ้นเสียงใส่อาม่าว่า จอมเป็นแฟนเข็ม ไม่ใช่คนใช้ แต่อาม่าไม่สนใจผม หันไปพูดกับจอมด้วยคำพูดที่ทำให้ผมชาไปทั้งตัว กินเสร็จแล้วก็เก็บทิ้งให้หมดนะ ไม่มีใครอยากใช้ของที่เธอใช้แล้ว ถึงล้างแล้วก็คงไม่สะอาด แป้น พามันเอาขยะไปทิ้ง แล้วให้เข้าห้องน้ำที่หลังบ้านนั่นแหละ อย่าให้มาใช้บนตึก

ถ้าคนพูดไม่ใช่อาม่า คงโดนผมต่อยปากแตกไปแล้ว พูดแบบนั้นแปลว่าอะไร จอมมีค่าแค่ขยะ สกปรกเกินกว่าจะมาใช้ของร่วมกับคนชั้นอาม่า ถ้าจอมทำอะไรลงไปเพื่อตอบโต้อาม่า ผมจะไม่โกรธเลยสักนิดเดียว ผมไม่รู้เลยว่าจอมอดกลั้นขนาดนั้นได้ยังไง เขาเตือนผมว่า ผมสัญญากับเขาแล้ว ผมพยายามข่มอารมณ์ตัวเอง ผมจำได้ว่า ผมสัญญาแล้วว่าผมจะไม่อาละวาดเพราะเขา จอมไม่ทำอะไร เพราะคนที่ดูถูกเขาคือ อาม่าของผม จอมพยายามทำดีอยู่ ผมต้องช่วยเขา ผมจะตามจอมออกไป แต่จอมบอกให้ผมอยู่กับอาม่า แค่ไปทิ้งขยะ คงไม่เป็นไร  

จอมออกไปแล้ว ผมนั่งลงที่เดิม พยายามพูดกับอาม่าด้วยเสียงที่สงบที่สุดว่า อาม่าอย่าตั้งแง่กับจอมขนาดนี้ได้มั้ย จอมเป็นคนดีจริงๆ อาม่าลองทำความรู้จักกับจอมแบบดีๆ ก่อนได้มั้ยครับ อย่าเพิ่งเชื่อคนอื่น อาม่าวางช้อนของหวานลง พูดนิ่งๆ ว่า เป็นคนดียังไง มันก็เป็นโอเมกา ใครๆ ก็รู้ว่าเป็นพวกชั้นต่ำ ผมเจ็บจนบอกไม่ถูก อาม่าสอนผมเองว่าอย่ากดหัวคนอื่น ผมมาที่นี่ตั้งแต่ยังเด็ก อาม่าให้เรียกคนงานทุกคนว่าพี่ ทำไมวันนี้อาม่าพูดแบบนี้ ผมถาม แต่อาม่าไม่ตอบ วกกลับไปพูดเรื่องโอเมกาอีก อาม่าบอกว่าอาม่ารู้นานแล้วว่าผมชอบจอม แค่ไม่คิดว่าจะคบจริงจัง ก็เลยไม่ได้ห้าม แต่ถ้าถึงขั้นเป็นคู่หมั้น แปลว่าผมตั้งใจจะแต่งงานกับจอม อาม่ายอมไม่ได้ ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของเราจะเสียหาย ผมมองผู้หญิงตรงหน้า ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า นี่คืออาม่าของผมหรือเปล่า ผมเริ่มเสียงแข็งใส่อาม่าอีกรอบ บอกอาม่าว่า อากงสอนเข็มเอง ให้คนเชิดชูเราที่ความดี มันภูมิใจกว่า คนให้เกียรติเราเพราะเงินทอง

เป็นคนดี แต่เป็นคนชั้นต่ำ ใครเขาเอามาเชิดชู คนอื่นเขามี เขาก็เก็บไว้ในที่ลับกันทั้งนั้น เข็มก็แค่ทำแบบนั้น มันจะอะไรนักหนา

ผมเค้นเสียงพูดว่า  เข็มรักจอมไงครับ  อาม่าจะให้เข็มใจร้ายกับจอมแบบนั้นได้ยังไง  อาม่าตอบผมเสียงดังกว่าเดิมว่า  ก็ยอมแล้วนี่ไง เข็มไม่ต้องเลิกคบกับมันก็ได้ แต่เข็มต้องแต่งงานมีลูก กับคนดีๆ ที่ม่าเลือกให้ เข็มจะไปอยากแต่งงานกับมันทำไม ไม่สงสารลูกรึไง จะให้เรียกพ่อหรือเรียกแม่ก็ยังบอกไม่ได้เลย

จอมอยู่ที่ประตู เขาต้องได้ยินทุกคำที่อาม่าพูด เขาโกรธ ผมก็โกรธเหมือนกัน แต่ผมสัญญาแล้ว ผมจะไม่อาละวาด ผมกัดฟันตอบอาม่าว่า ผมก็ตัวประหลาดเหมือนจอม แล้วเดินผ่านหน้าอาม่า ไปจูงมือจอมพาออกจากบ้าน มือเขาเย็นเฉียบ อาม่าพูดแบบนั้นออกมาได้ยังไง ผมจะใจดำ ทำร้ายคน 2 คนในเวลาเดียวกันได้ยังไง

ผมใส่รองเท้าเสร็จแล้ว ถึงได้เห็นว่าจอมยืนหน้าซีด น้ำตาคลอ รองเท้าเขาไม่อยู่ตรงนั้น เขาพึมพำว่า รองเท้าหาย เข็ม รองเท้าหาย ถึงตรงนั้น สติผมไม่เหลือแล้ว ผมตะคอกถามว่า ใครเอาไป รองเท้าจอมอยู่ไหน อาม่ายืนอยู่หลังจอม พูดเนิบๆ ว่า ตากแดดฆ่าเชื้อโรคอยู่ที่สนาม ผมเจ็บเหมือนโดนมีดกรีด อาม่าจะทำกับจอมไปถึงไหน จอมยืนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น แต่ผมทำอะไรให้จอมไม่ได้เลย อาม่าสั่งให้จอมเดินไปเอารองเท้า แต่ผมตะเบ็งสุดเสียงสั่งให้จอมอยู่ตรงนั้น แล้วเดินไปที่รองเท้า

รองเท้าจอมวางอยู่บนลานหินกรวด ถ้าต้องเดินเท้าเปล่ามาเอา จะเจ็บแค่ไหน แค่เพราะจอมเป็นโอเมกา ก็เลยต้องทนให้คนอื่นกระทำต่อเขาแบบนี้เหรอ ทั้งที่เขาพยายามทำดีแล้ว เป็นคนดีแล้ว จอมเคยเจอคนอื่นทำแบบนี้มั้ย เขาเคยผ่านมันมาได้ยังไง หรือเขาไม่เคยเจอหนักขนาดนี้ ผมจะซ่อมใจเขายังไง

ตั้งแต่ขึ้นรถมา จอมก็นั่งนิ่ง ตามองตรงไปข้างหน้า มือหนึ่งเกร็งจิกอยู่ที่หน้าขาตัวเอง อีกมือกดอยู่ที่วางแขนข้างตัว ผ่านมา 4 ไฟแดงแล้ว จอมก็ยังอยู่ท่าเดิม ผมตัดสินใจจอดรถ จอมขยับตัวนิดเดียว ตอนที่ผมเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งที่เขานั่ง มือที่จิกขา ยังเกร็งอยู่เหมือนเดิม ผมสงสารจนบอกไม่ถูก ดึงตัวเขามากอดแนบอก พูดกับเขาว่า ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริงๆ

ค่อยยังชั่วหน่อย จอมร้องไห้ออกมาแล้ว เขากอดผมแน่น ร้องไห้หนักกว่าเดิม สะอึกสะอื้นเหมือนเด็ก ผมรู้สึกว่าเขาพยายามจะพูด แต่มันฟังไม่เป็นคำเลย ผมรอจนจอมเบาลงแล้ว ค่อยถามว่า ไปหาแม่มั้ย จอมส่ายหน้า บอกว่าเขาอยากไปหาพ่อ ใจผมตกไปถึงตาตุ่มแล้ว จอมน้อยใจจนอยากตาย จะได้ไปอยู่กับพ่อหรือเปล่า จอมพูดซ้ำว่าอยากคุยกับพ่อ ผมใจไม่ดีเลย แต่ก็ไม่อยากขัดใจจอมตอนนี้ ผมพาจอมไปถึงวัดแล้ว จอมยังน้ำตาไหลไม่หยุดเลย ผมเดินตามหลังจอมไปนั่งอยู่หน้าที่เก็บกระดูกพ่อ ผมถามจอมว่าอยากอยู่คนเดียวรึเปล่า จอมไม่ตอบอะไร ผมก็เลยถอยหลังห่างออกมา แต่ไม่กล้าไปไหนไกล กลัวจอมจะทำอะไรไม่ดี ผมคอยมองจอมตลอด ตอนที่โทร.หาแม่จอม เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ขอโทษแม่ที่ผมพาจอมไปเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้ ถามแม่ว่าผมควรทำยังไงดี ผมกลัวจอมอยากไปอยู่กับพ่อ

แม่บอกผมว่า ไม่เป็นไร จอมแค่อยากระบายความรู้สึก แม่เล่าว่าพ่อเป็นคนใจเย็น ฟังจอมเล่าเรื่องเพื่อน เรื่องครู เรื่องที่โรงเรียนทุกวัน บางทีแม่ขี้เกียจฟัง แต่พ่อไม่เคยบ่น จอมเป็นลูกพ่อเต็มขั้น จะผิดจะถูกยังไง พ่อก็รัก หลังพ่อตาย จอมโดนเพื่อนแกล้ง แอบเอารองเท้าจอมไปแช่น้ำ พอจอมหารองเท้าเจอ ก็เอารองเท้าไล่ฟาดคนแกล้งจนปากแตก เพราะมันเป็นรองเท้าคู่สุดท้ายที่พ่อซื้อให้ได้

ผมฟังแล้วพูดอะไรต่อไม่ออกเลย มิน่าเล่า จอมถึงได้หน้าซีด น้ำตาซึม ตอนเห็นว่ารองเท้าหาย มันเป็นการแกล้งที่เลวร้ายเกินไปสำหรับเขา ผมถามแม่ว่า พ่อชอบพาจอมไปไหน ผมอยากพาไป เผื่อจอมจะรู้สึกดีขึ้น แม่บอกว่า วัดที่พ่ออยู่นี่แหละ พ่อชอบพาจอมมาเล่นที่นี่ เวลามีงานวัด ก็พามาเล่นม้าหมุนทุกวัน โดนแม่บ่นว่าเปลืองเงิน ก็ยังแอบพาจอมไป

ก่อนวางสาย แม่ถามผมว่า ผมจะทำยังไงเรื่องอาม่า ผมตอบว่า ผมยังไม่รู้เหมือนกัน ผมยังไม่ได้คิดเลย ไม่คิดด้วยว่า อาม่าจะแสดงอาการขนาดนี้ ตอนนี้จอมสำคัญกว่า ตอนผมออกมา ป๊าม๊าก็อยู่กับอาม่าอยู่แล้ว คงไม่เป็นไร แม่ไม่ว่าอะไร ฝากให้ผมดูแลจอม ช่วงนี้แม่งานยุ่ง จอมก็รู้ ถึงได้ไม่อยากมากวนใจ

จอมยังนั่งเงียบๆ อยู่หน้ากระดูกพ่อ ผมหาข้อมูลจากกูเกิ้ล ดูนาฬิกา ถ้าไปตอนนี้ ก็น่าจะยังทัน ผมเดินไปหาจอม พูดกับเขาว่า ไปกับผมก่อนนะ เดี๋ยวไม่ทัน วันหลังค่อยมาคุยกับพ่อคุณใหม่นะ ได้มั้ย จอมมีสีหน้าแปลกใจนิดหน่อย แต่จอมก็ยอมตามผม หันไปไหว้ลาพ่อ ผมก็ไหว้พ่อ พูดกับพ่อในใจว่า ขอให้ผมไปทัน ขอให้ความตั้งใจของผม ทำให้จอมยิ้มได้

อีกชั่วโมงเดียว สวนสนุกจะปิดแล้ว จอมถามผมว่า พาเขามาทำไม ผมไม่ตอบ ดูแผนที่ที่ได้มาพร้อมตั๋ว ดึงมือจอมให้เดินตามมาจนถึงม้าหมุน พูดกับเขาว่า แม่คุณบอกว่าพ่อชอบพาคุณไปเล่นม้าหมุนตอนงานวัด แต่ถ้าเราไป เขาก็คงไม่ให้เรานั่ง ผมเลยพาคุณมาที่นี่ คุณอยากขี่ตัวไหน จอมมองม้าหมุนนิ่ง แล้วหันมามองผม กอดผม  เขาร้องไห้อีกแล้ว ผมถามว่าไม่อยากเล่นเหรอ แต่เขาส่ายหน้า แล้วก็เดินไปขี่ม้าตัวที่อยู่แถวนอกสุด ผมขึ้นไปขี่ตัวข้างๆ แปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ ตอนนี้นึกไม่ออกเลยว่า ทำไมเด็กชอบเล่นม้าหมุน เอาไว้ถ้าได้พาลูกมาเล่น ผมน่าจะต้องลองถามลูกดู จอมนั่งอยู่บนม้าที่โยกขึ้นลงช้าๆ ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เขาดูผ่อนคลายขึ้น เขานั่งอยู่ 3 รอบ แล้วลงมาถามผมว่า อยากเมา พาไปกินเหล้าหน่อยได้มั้ย

ผมไม่อยากเข้าไปเลย ผมไม่ชอบผับที่เสียงดังโวยวายแบบนี้ แต่จอมดูสนุกมาก เขาตะโกนร้องเพลง สลับกับเทเหล้าเข้าปาก ทีแรก เขาไม่ใส่ใจผู้หญิง 2 คน ที่จู่ๆ ก็ถือแก้วมานั่งข้างเรา 2 คน คนละข้าง แต่พอเห็นผมไม่พูดอะไร ปล่อยให้นั่ง จอมก็พูดเองว่า  นี่แฟนผม  มานั่งกันทำไม ก็ยังดีหรอก ไม่เมาจนจำไม่ได้ว่ามากับผม เที่ยงคืนกว่าแล้ว จอมเมาจนยืนไม่อยู่แล้ว ถึงได้ยอมกลับ กว่าผมจะพาจอมไปถึงห้องนอนที่ร้านได้ก็เล่นเอาหอบ กว่าจะเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาได้ เขาก็ทำท่าพะอืดพะอม แล้วก็อ้วกใส่ผม ผมไม่รู้จะโมโหอะไรดี นี่จอมจะเอาคืนผมหรือไง ผมต้องเช็ดพื้น เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขาใหม่ แล้วถึงจะได้ไปจัดการกับตัวเอง ผมนั่งมองจอมที่หลับสนิทแล้ว  ทำไมจอมต้องอยากเมาเละขนาดนี้ ให้ผมอยู่ด้วย แต่ไม่พูดอะไรกับผมเลย ผมจะรู้ได้ยังไงว่าเขารู้สึกอะไรอยู่ ผมจะช่วยเขายังไง

ผมห่มผ้าให้จอม แล้วก็ปิดไฟ จอมก็ต้องรอผมตั้งนาน กว่าผมจะเปิดปากเล่าเรื่องพี่นารา เรื่องธันวา ผมก็ต้องอดทนรอให้จอมพร้อมจะพูดกับผม หวังว่าคงไม่นาน ผมไม่ได้ใจเย็นเหมือนจอม

ผมยังต้องไปคลินิก เลยรีบตื่นแต่เช้า ไปซื้อโจ๊ก แล้วก็เขียนโน๊ตไว้ให้จอมว่าผมซื้อโจ๊กมาให้แล้ว กินข้าว กินยา แล้วโทร.หาผมด้วย ผมเอาขวดยาแก้ปวดหัววางทับกระดาษไว้ โทร.บอกพีทว่าจอมเมามาก ตอนนี้ยังไม่ตื่น คงต้องตามโจมาช่วยเปิดร้านก่อน

ม๊าโทร.มาตั้งแต่เมื่อคืน ตอนอยู่ในผับ ผมโทร.กลับไปบอกว่า จอมยังไม่พูดอะไรเลย เอาแต่ร้องไห้ แล้วให้ผมพาไปกินเหล้า ผมถามถึงอาม่า ม๊าบอกว่า อาม่าไม่ได้ว่าอะไร พอจอมกลับไป ก็บอกให้ป๊าม๊ากลับเข้าไปกินของหวานต่อ ทีแรกนึกว่า จะโกรธที่เข็มพาจอมออกไปแบบนั้น  แต่อาม่าแค่บ่นว่า โตป่านนี้แล้วก็ยังเอาแต่ใจ เลี้ยงกันมายังไง

ผมอยากมาหาจอมตั้งแต่บ่ายแล้ว แต่เขาบอกว่า ไม่ต้องมา เขากินข้าว กินยา กินน้ำมะนาวแล้ว ยังมึนๆ นิดหน่อย แต่ทำงานได้ เสร็จงานแล้วค่อยมาก็ได้ ผมบ่นให้ว่านฟังเรื่องอาม่ากับจอม ว่านบอกให้ผมใจเย็นๆ ลองไปพูดกับอาม่าดูอีกที อย่างน้อย อาม่าก็ยังไม่ได้สั่งเด็ดขาดให้เลิกกับจอม แต่จะให้ผมมีคนอื่น แล้วให้จอมทนอยู่ในสภาพนั้น เขาก็คงทนไม่ได้ แล้วก็เลิกกับผมอยู่ดี  ผมต้องทำยังไง ให้อาม่ายอมรับจอมได้ ผมยังคิดไม่ออกเลย

จอมยังดูเซียวๆ อยู่เลย เขาบอกว่า กินอะไรไม่ค่อยลง ไม่ได้กินเหล้านาน ไม่คิดว่าจะแฮงค์ขนาดนี้ จอมถามผมเสียงอ่อยๆ ว่า ผมอ้วกใส่คุณใช่มั้ย ผมซักเสื้อให้แล้วนะ ผมเลยทำหน้าขรึมใส่เขา พูดกับเขาว่า ใช่ ผมเลยต้องมาถูพื้นตอนตี 2 คุณรู้ตัวมั้ยว่า คุณเมาจนน่าเกลียด จอมยังตอบเสียงอ่อยๆ เหมือนเดิมว่า ผมขอโทษ ผมบอกว่า ผมยกโทษให้ก็ได้ แต่ต้องเล่ามาให้หมด เรื่องที่ทำให้อยากเมา ไม่ใช่แค่เรื่องอาม่ารึเปล่า จอมบอกให้ผมไปอาบน้ำก่อน เขาจะไปทำกาแฟมาให้ แล้วเดี๋ยวเขาเล่าให้ฟัง

จอมขอนอนหนุนตักผม เล่าให้ผมฟังว่า ปีนั้น พ่อเป็นคนพาไปซื้อรองเท้านักเรียน ปีก่อนๆ แม่เป็นคนซื้อ ไม่เคยตามใจเขาเลย ก็คงเพราะที่เขาอยากได้ มันแพงกว่า แต่พ่อตามใจ รองเท้าที่พ่อซื้อให้ เป็นแบบผูกเชือก ตอนเช้าพอจอมผูกเชือกรองเท้าได้ พ่อก็หอมหัวทุกวัน แล้วพ่อก็ตาย จอมก็เลยหวงรองเท้าคู่นั้นนมาก ตอนอยู่ที่โรงเรียนแล้วต้องถอดรองเท้า ก็จะเอาใส่ถุงแล้ววางข้างตัวตลอด วันที่รองเท้าหาย จอมโดนเพื่อนหลอกให้ไปทำอย่างอื่น พอกลับมาแล้วหารองเท้าไม่เจอ จอมบอกว่า เขาโมโหเหมือนจะเป็นบ้า เขาบอกพ่อแล้วว่าจะรักษารองเท้าของพ่อให้ดี ถ้าหาไม่เจอ พ่อต้องเสียใจแน่ๆ  เขาวิ่งเท้าเปล่าไปทั่วโรงเรียน กว่าจะเจอว่า รองเท้าโดนเอาไปแช่น้ำ เขาก็เลยฝังใจ

จอมเช็ดน้ำตาที่เริ่มซึมออกมา พูดกับผมว่า คุณนอนเถอะ เมื่อคืนก็ได้นอนนิดเดียว ผมบอกจอมว่า ผมอยากรู้อีกอย่างก่อนได้มั้ย ตอนอยู่ที่ม้าหมุน คุณร้องไห้ทำไม จอมลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ผม บอกผมว่า พ่อบอกให้นั่งตัวที่เป็นยอดมนุษย์ พ่อบอกว่า พอผมโต ผมก็จะเป็นยอดมนุษย์ ใช้ความดีพิทักษ์โลก แต่เมื่อวาน มีแต่ม้า กับ ความดีที่แค่พิทักษ์ตัวผมก็ยังไม่ได้เลย ผมดึงตัวเขาให้หันกลับมาหา กอดเขาไว้ บอกจอมว่า ผมขอโทษ อย่าพูดแบบนั้น ผมอยากอยู่กับคุณ เพราะคุณเป็นคนดี ผมดันตัวเขาออก ใช้ 2 มือประคองหน้าเขาให้มองผม พูดต่อว่า ฟังผมนะ ผมรักคุณ ห้ามคิดแบบนี้อีก อย่าโทษตัวเอง อาม่าแค่ยังไม่รู้จักคุณ จอมนิ่งฟังผม น้ำตายังเต็มตา ผมกอดเขาอีก บอกเขาว่า อย่าเพิ่งท้อนะ อยู่กับผมก่อน

จอมพยักหน้าแล้ว ผมพาเขาไปล้างหน้า แล้วพากลับมานอน ผมไม่รู้ว่าจอมมีอะไรในใจที่ยังไม่ได้พูดอีกมั้ย ผมรู้แต่ว่า คืนนี้ มันหนักเกินไปสำหรับเขาแล้ว พรุ่งนี้ มะรืนนี้ วันต่อๆ ไป ผมก็ยังอยู่กับจอม ถ้ายังมีอะไรติดค้างอยู่ในใจเขา ผมจะรอให้จอมบอกผมให้หมด

ผมนอนกอดจอมเฉยๆ มาหลายคืนแล้ว  คืนนี้ก็เหมือนกัน  จอมไม่ยอมฝึกหายใจตามที่หมอให้การบ้านมา ผมรู้ว่าเขาคิดอะไร ถ้าไม่ต้องมีลูก ก็ไม่ต้องหาหมอ จอมไม่พูดเรื่องอาม่าด้วย เขาบอกว่า ผมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว คุยเรื่องอื่นดีกว่า คืนนี้ จอมบอกผมว่า พรุ่งนี้ ไม่ต้องมาก็ได้ มานอนที่นี่ทุกคืน ป๊าม๊าไม่ได้เห็นหน้าคุณเลย ผมพูดค่อยๆ ว่า ผมเป็นห่วง จอมบอกว่า ผมรู้ ป๊าม๊าไม่เห็นคุณ ก็คงเป็นห่วงคุณเหมือนกัน แล้วจู่ๆ จอมก็ถามว่า อยากมีอะไรกับผมมั้ย ผมลังเลก่อนจะพยักหน้า พูดกับเขาว่า  ไม่เป็นไร  คุณไม่สบายใจ คงไม่มีอารมณ์ไปกับผม จอมพูดเบาๆ ว่า ก็ทำให้ผมมี  ผมมองตาเขา ใช้นิ้วเขี่ยผมที่หน้าผากเขา พูดกับเขาว่า ถ้างั้นก็อยู่กับผม รักผม ผมรักคุณนะ แล้วผมก็จูบจอม

อารมณ์ที่โดนเก็บไว้หลายวัน ทำให้ผมตื่นเต้นจนอยากรีบทำให้เสร็จ แต่จอมเอาใจผมแล้ว ผมยิ่งไม่ควรเอาแต่ใจตัวเอง   ผมยังไม่แน่ใจเลยว่า  จอมถามเพราะเขาเองหรือเพราะผม   ผมใช้นิ้วนำไปก่อน ทำไปเรื่อยๆ จนเห็นว่าเขาพร้อมแล้วถึงได้สอดตัวเข้าไป จอมครางหนักๆ แล้วน้ำก็พุ่งออกมา ส่วนผมยังกดตัวเองจมอยู่ในตัวเขา ถ้าไม่ต้องมีถุงยางก็ดีหรอก แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ แค่จอมยังมีความสุขกับผมได้อยู่ ก็ดีพอแล้ว ปัญหาอย่างอื่น ก็ค่อยๆ แก้กันไป

ม๊าถามผมว่าจอมดีขึ้นหรือยัง จอมว่าไงบ้าง ผมถอนหายใจ ตอบม๊าว่า ผมไม่รู้เลย จอมบอกว่า พูดไปผมก็เหนื่อย เขาเลยไม่อยากพูด ป๊าบอกว่า ถ้าป๊าเป็นจอม ป๊าก็คงคิดเหมือนกัน เข็มอยู่ตรงกลาง เข้าข้างใครก็ไม่ดีทั้งนั้น ม๊าบอกว่า มันก็มีทางเดียว ต้องพยายามให้จอมเข้าหาอาม่า เพราะยังไง เข็มก็จะไม่ทำตามที่อาม่าบอกอยู่แล้ว ใช่มั้ยลูก ผมพยักหน้ารับ บ่นเบาๆ ว่า เข็มสงสารจอม เขาไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ต้องมาทนให้คนอื่นดูถูกเพราะเข็ม ป๊าม๊ามองตากัน แล้วก็บอกว่า มันก็หน้าที่ของผม ถ้าผมอยากจะยกย่องจอมอย่างเปิดเผย ผมก็ต้องให้กำลังใจเขา อย่ายอมให้เขาปล่อยมือจากผม

อาม่าโทร.บอกผมว่า จะมีงานเลี้ยงน้ำชาของสมาคมหรือชมรมอะไรสักอย่าง อาม่าสั่งให้ผมไปงาน แล้วให้พาจอมไปด้วย ผมพยายามสะกดความไม่พอใจ ถามอาม่าว่า ไม่ชอบจอมขนาดนั้น จะให้ไปทำไม คำตอบของอาม่าทำเอาผมอึ้ง มันจะได้เห็นไง ว่าคนดีๆ ที่คู่ควรกับเข็ม เป็นแบบไหน ผมบอกป๊าม๊าว่า ผมไม่อยากให้จอมไปเลย แต่ป๊าบอกว่า ่จอมควรจะไป ยิ่งอาม่าอยากจับคู่ให้เข็ม จอมยิ่งต้องไปให้คนอื่นเห็นว่าเข็มมีจอมอยู่แล้ว

ผมเข้าใจที่ป๊าพูด แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเหนื่อย ไม่ใช่แค่จอมคนเดียวที่ต้องอดทน ผมก็ต้องอดทนที่จะไม่โกรธ ไม่อาละวาด เราต่างก็ต้องอดทนกับสถานการณ์นี้ให้ได้ เราถึงผ่านมันไปด้วยกันได้ อย่าเพิ่งยอมแพ้ซะก่อนนะ คนดีของผม

Create Date : 24 มีนาคม 2567
Last Update : 24 มีนาคม 2567 11:55:30 น.		0 comments
Counter : 155 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet