กว่าจะถักผ้าพันคอเสร็จ ผมก็โดนเข็มงอแงใส่ไปหลายรอบ เพราะผมไม่ให้เขามาค้างด้วย  ไม่ยอมไปนอนบ้านเขา แล้วยังไม่ยอมไปงานที่บ้านอาม่าอีก

แต่เดี๋ยววันนี้ เข็มก็คงไม่งอแงแล้ว

ผมไปบ้านเข็มตั้งแต่เช้ามืด  เพราะม๊าบอกว่าเข็มใส่บาตรวันเกิดทุกปี  ผมอยู่กินมื้อเช้า  แล้วก็บอกลาเขากลับบ้าน  ผมหอมแก้มเขา  แต่เขาก็ยังทำหน้าตึง  ผมบอกให้ทำหน้าดีๆ  วันนี้วันเกิด  เข็มก็ยังทำหน้าเซ็ง  ผมได้แต่กลับออกมา  แล้วก็หวังว่า  เย็นนี้เขาจะยิ้มให้ผม 

ผมเตรียมของให้เข็มเสร็จแล้ว ก็เปลี่ยนไปใส่เสื้อแดงกางเกงขาวที่คนของอาม่าเอามาให้ พร้อมกับคำสั่งให้ผมใส่ เพราะมันเป็นสีมงคล ผมนึกถึงวันที่อาม่ามาหาผม อาม่าบอกว่า เข็มควรได้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่คู่ควรกับเขา อาม่าอยากให้เข็มได้เจอคนที่เขาควรจะได้เจอ อาม่าพูดดักคอผมว่า ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากไปเหยียบบ้านฉัน แต่เธอไม่อยากรู้เหรอว ว่าคนคน นั้นเป็นใคร อาม่าให้เวลาผมมาคิด แล้วผมก็เลยเปลี่ยนใจตอบตกลง จริงๆ ผมก็ไม่ได้อยากไปบ้านนั้นอีก ไม่ได้อยากรู้ว่าคนที่อาม่าคิดว่าดีนั่น เป็นใคร ผมมั่นใจว่าเข็มมั่นคงกับผม ผมไปเพราะผมอยากไปให้ใครๆ เห็นว่าผมจะอยู่ข้างเข็ม ไม่ว่าผมต้องเจออะไร ผมก็จะเป็นคนของเข็ม ผมได้แต่แปลกใจที่อาม่าสั่งไม่ให้ผมบอกเข็มเรื่องผมจะไปงานวันเกิด คนของอาม่าบอกว่า แค่รับคำสั่งมาบอกผม ผมเลยได้แต่เดาเอาเองว่า อาม่าคงกลัวว่าถ้าเข็มรู้ เข็มคงไม่อยากให้ผมไป

ผมเตรียมใจไปเจอความร้ายกาจของอาม่า ตั้งใจไว้ว่า วันนี้ ผมจะต้องสงบ มีสติ ไม่ตกใจ ไม่โวยวาย เพราะยังไง เข็มก็อยู่ข้างผมอยู่แล้ว แต่ทุกอย่างมันผิดคาด

รถของอาม่ามารับผมที่ร้านตั้งแต่บ่าย คนขับรถเรียกผมว่า คุณจอม ผมจะนั่งข้างหน้า เขาก็บอกว่าผมเป็นนาย ให้ผมไปนั่งข้างหลัง ไปถึงบ้านอาม่า ก็มีคนมาคอยรับ ยิ้มให้ผม พูดกับผมว่า เชิญคุณจอมทางนี้ค่ะ ผมไม่กล้าเดินตามไปเพราะบ้านดูเงียบมาก แล้วก็ไม่มีการตกแต่งอะไรที่ดูเป็นที่จัดงานเลย ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าผมโดนหลอกหรือเปล่า ก็พอดีมีอีกคนเดินออกมา ผมจำได้ว่า เป็นคนที่ทุกคนเรียกว่า คุณแม่บ้าน เขาเดินยิ้มมาหาผม พูดกับผมว่า คุณเข็มจะมาตอนเย็นๆ คุณจอมเอาของมาเก็บห้องนี้ก่อนนะคะ ระหว่างทางที่ผมเดินตามไป คุณแม่บ้านก็พูดให้ฟังว่า วันนี้ไม่มีแขกอื่น มีแต่ผมคนเดียว เตรียมเค้กวันเกิดไว้ให้คุณเข็มแล้ว คุณนายสั่งให้รอคุณจอมมาแต่งหน้าเค้กเอง เสร็จแล้วให้รออยู่ในห้องนี้ก่อน เดี๋ยวถึงเวลาจะมีคนมาตาม แต่ถ้าอยากได้อะไร ให้กดกริ่งเรียกได้

ห้องนั้นดูเหมือนจะเป็นห้องพักผ่อนส่วนตัว ห้องไม่กว้างมาก มีเก้าอี้แบบปรับเอนนอนได้อยู่ตัวเดียว มีโต๊ะกลมเล็กๆ วางอยู่ใกล้ๆ บนนั้นมีกล่องแว่นกับรีโมทวางอยู่บนนั้น มีเครื่องเสียงที่ได้รับการจัดวางอย่างกลมกลืนกับเฟอร์นิเจอร์รอบๆ  ผนังด้านหนึ่งมีชั้นใส่หนังสือไว้เต็ม โต๊ะที่เอามาวางเค้กกับของที่ใช้แต่งหน้าเค้ก คงไม่ใช่ของห้องนี้ เพราะมันดูไม่เข้ากันเลย ในห้องไม่มีที่ให้ผมวางของเลย ผมก็เลยต้องวางไว้บนเก้าอี้นอน เค้กวันเกิดของเข็ม ตอนนี้มีแต่ครีมสีขาวปาดไว้ ผมไม่เคยแต่งหน้าเค้ก ถ้าทำแล้วเสีย ผมก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ผมก็เลยตัดสินใจ บรรจงเขียนข้อความลงไปว่า แด่ ดวงใจของผม สุขสันต์วันเกิด

ยังไม่มีใครมาตาม ผมก็เลยไปนั่งเล่นที่เก้าอี้นอน อยู่ตรงนั้น ผมไม่เห็นเลยว่ามีใครมาแล้วบ้างมั้ย เห็นแต่สวนที่จัดไว้เรียบๆ ไม่ได้มีสีสันมาก แต่ก็ดูสบายตาดี

ผมกำลังคิดอยู่ว่า อาม่าอาจจะหลอกเอาผมมาขังไว้ จะได้ไม่มีผมไปขัดขวางการพบกับคนที่คู่ควรของเข็ม ก็พอดีมีคนมาเรียก คุณแม่บ้านให้ผมถือเค้กตามไปอีกห้อง ผมได้ยินเสียงเข็มแว่วๆ มาจากห้องนั้น คุณแม่บ้านพูดค่อยๆ กับผมว่า คุณนายอยากเซอร์ไพรส์คุณเข็ม เดี๋ยวเปิดประตูแล้ว คุณจอมร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์เข้าไปพร้อมเค้กเลยนะคะ ผมหันไปทำตาโต คิดว่าตัวเองฟังผิด แต่คุณแม่บ้านเร่งผมให้รีบๆ เดิน แล้วก็เปิดประตู

เข็มหันมามองผม เขายังนั่งนิ่งอยู่กับที่ สีหน้าเขาแปลกใจมาก ในขณะที่อาม่ายิ้มเหมือนพอใจ เข็มเปลี่ยนสายตาจากแปลกใจมาเป็นเหวี่ยงจนผมไม่กล้ายิ้มให้ ผมไม่เห็นมีคนอื่นอีก นอกจากป๊ากับม๊า อาม่าบอกให้ผมมาดูคนที่คู่ควร แต่ไม่เห็นมีใคร ผมเริ่มรู้สึกว่า ไม่ใช่เข็มคนเดียวที่โดนเซอร์ไพรส์ เพราะผมได้ยินอาม่าพูดว่า มากันครบแล้ว ไปกินข้าวกัน เข็มพาจอมมาด้วย

ผมยังมึนไม่หาย เค้กก็ยังอยู่ในมือ ผมก็เลยปล่อยให้เข็มโอบเอวผมพาเดินไปเงียบๆ บนโต๊ะมีถ้วยจานเตรียมรอไว้สำหรับ 5 คน ผมเห็นแล้วก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าคนที่ 5 คือผม อาม่าบอกให้นั่ง ผมก็ยังไม่แน่ใจจนต้องถามว่า ผมนั่งได้จริงๆ รึเปล่า ทีแรกผมคิดว่าผมตาฝาด ที่เห็นอาม่ายิ้มให้ผม แล้วยังพูดกับผมด้วยน้ำเสียงใจดีว่า ถ้ายังเป็นคู่หมั้นเข็มอยู่ ก็นั่งได้ อาม่าแปลกไปจนผมงงแล้วก็เกร็งไปหมด ผมว่าผมได้ยินเข็มพูดเบาๆ ว่า นี่ไง อาม่าใจดีของผม แต่ผมก็ยังทำตัวไม่ถูกอยู่ดี  อาม่าชมผมด้วย ที่ผมสังเกตจนรู้ว่าอาม่าน่าจะชอบกินขนมที่ผมเอามาวันนี้ แล้วยังแซวเรื่องเค้กจนผมเขิน แล้วยังบอกให้รีบกินเค้ก เพราะอาม่าจะให้เข็มพาผมไปไหว้อากง

ห้องที่เข็มพาไป ดูเหมือนจะเคยเป็นห้องทำงาน โต๊ะไม้ตัวใหญ่กับเก้าอี้พนักสูงวางอยู่มุมหนึ่ง อีกด้านของห้อง เป็นชุดเก้าอี้รับแขกอย่างหรู มีรูปคู่ของอากงอาม่าแขวนอยู่บนผนังด้วย ตรงสุดมุมห้องมีหิ้งวางรูปครึ่งตัวของอากง เข็มพาผมไปตรงนั้น บอกให้ผมพนมมือ แล้วเขาก็พูดกับอากงว่า เข็มพาแฟนมาอวด แฟนเข็มชื่อจอม อากงช่วยเข็มดูแลจอมด้วยนะครับ

อาม่ารอเราอยู่ที่โซฟาแล้ว พอเราไปนั่งด้วย อาม่าก็เริ่มพูดด้วยเสียงเรื่อยๆ ไม่มีวี่แววดูถูกเหยียดหยามอีกแล้ว ผมตั้งใจฟังอาม่าพูดไปได้สักพัก ก็ต้องรีบพูดขอโทษอาม่า เพราะอาม่าบอกว่า ที่ทำไปทั้งหมด  รวมทั้งที่จ้างคนไปใส่ร้ายผม  เพราะอาม่าอยากรู้ว่า  เรา 2 คนจะมั่นคงต่อกันแค่ไหน  อาม่าอยากเห็นเอง  ไม่อยากเชื่อแค่ที่ป๊าม๊าบอก  อาม่าเป็นห่วงเข็ม  แต่ตอนนี้ก็เห็นแล้วว่าผมเป็นคนดี  และเรารักกันจริงๆ  วันนี้อาม่าจะให้ของขวัญ

ความรู้สึกผมเต็มตื้นจนอยากจะร้องไห้ออกมา  ผมนึกถึงคำพูดที่อาม่าพูดกับผมวันที่ไปหาผมที่ร้าน  ที่บอกว่า  เข็มไม่เชื่อใจผม  ผมไม่ให้อภัยเข็ม  เดี๋ยวก็ต้องเลิกกัน  จริงๆแล้ว  มันไม่ใช่คำดูถูก  แต่มันเป็นคำสอน ผมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่สุดท้าย ก็เอาไม่อยู่ ตอนที่เข็มสวนแหวนให้ผม ตามคำสั่งของอาม่า แหวนวงนั้นเป็นของขวัญที่อาม่าตั้งใจให้เข็ม เพื่อให้ผมได้ใส่แทนแหวนหมั้นที่ม๊าชอบแซวว่า เหมือนของเด็กเล่น แหวนวงนั้น อาม่าบอกว่าเป็นแหวนที่อากงใช้ประจำเวลาออกงาน มันแปลว่านี่เป็นแหวนที่อากงภูมิใจ พอใจที่จะให้คนอื่นเห็น และตอนนี้ อาม่าเต็มใจให้มันมาอยู่กับผม

เหมือนเป็นการอนุญาตว่า ถ้าใครถามว่าทำไมแหวนวงนี้มาอยู่กับผม ผมก็ตอบได้เลยว่า ผมเป็นหลานอาม่า  และคนที่อาม่าอยากให้ผมมาเจอในงานวันนี้  ก็คือ ตัวผมเองม่า

ผมรู้ว่าแหวนทองคำฝังเพชรแบบนั้น มันต้องแพงมาก แต่มันก็ไม่ได้มากเท่ากับน้ำใจที่อาม่ามีให้ผม ทุกอย่างสว่างไสวไปหมด รอยยิ้มและสัมผัสอันแสนอบอุ่นของเข็ม แต่เซอร์ไพรส์ยังไม่จบ

มีใครอีกคนเปิดประตูเข้ามา พร้อมๆ กับเสียงพูดว่า ขอโทษนะคะ งานติดพันจริงๆ เสียงคุ้นจนต้องหันไปดู แม่จริงๆ ด้วย มาได้ยังไงก็ไม่รู้ แม่ไปรู้จักกับอาม่าตอนไหน แล้วเหมือนแม่จะรู้ด้วยว่าวันนี้จะมีอะไร แม่แต่งตัวสวยเรียบร้อย  พร้อมสำหรับการถ่ายรูปร่วมกัน  รูปที่มีผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่าย  นั่งเรียงกันอยู่ด้านหลัง  มีผมกับเข็มนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นด้านหน้า  และมือผมอยู่ในมือเข็ม  ดูเป็นงานหมั้นจริงๆ  มากกว่างานวันเกิด

แต่วันนี้เป็นวันเกิดเข็ม เขาขอบคุณป๊าม๊า แม่ แล้วก็อาม่า ที่ให้ของขวัญที่ดีที่สุดให้เขา วันหลังเขาจะพาผมมาคุยกับอาม่า เพราะเขายังอยากรู้ว่าทำไมอาม่าต้องใช้วิธีลองใจแบบนี้ แต่คืนนี้ ขอพาผมไปก่อน เพราะเขาจองเรือไว้ อาม่าทำท่าเหมือนงอน บ่นว่าเข็มเอาแต่ใจ แต่ก็เรียกให้คนไปเอาของของผมออกมาให้ แล้วก็พูดเหมือนบ่นต่อว่า จอมมีของขวัญมาให้ ก็เอาไปให้กันเองก็แล้วกัน ผมเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เพราะท่าทางอาม่าตอนนี้ เหมือนตอนที่เข็มงอแงใส่ผมไม่มีผิด

เข็มพาผมนั่งรถออกมา ถามว่าจะพาไปไหนก็ไม่ยอมบอก ผมจำได้ว่าผมบอกเข็มเองว่า ให้ไปงานวันเกิดที่บ้านอาม่าคนเดียวก่อน แล้วค่อยมาฉลองด้วยกันก็ได้ แต่เข็มไม่ได้ตอบอะไร แล้วผมก็ไม่ได้คิดว่าเขาจะจริงจังด้วย  ผมแค่คิดว่า คืนวันเกิดของเขา เขาก็คงอยากอยู่กับผม แต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะเตรียมอะไรขนาดนี้

เข็มพาผมไปถึงโรงแรมริมแม่น้ำเจ้าพระยา แล้วพาผมลงเรือ เรือที่มีเราสองคน เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ ของว่างทั้งคาวทั้งหวาน วางเรียงลดหลั่นกันมาตามชั้น ไวน์แดง และเทียนสีสวยที่กำลังส่งกลิ่นเย้ายวน เข็มกำลังทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางกองตุ๊กตาหมีนุ่มนิ่ม หันซ้ายก็เจอความรัก หันขวาก็เจอความอบอุ่น ไม่ใช่วันเกิดผม แต่ผมได้เซอร์ไพรส์เยอะกว่าที่ได้นาตลอดชีวิตอีก ผมพึมพำบอกเข็มว่า วันนี้วันเกิดคุณ ผมน่าจะเป็นคนทำให้คุณมีความสุขมากกว่า เงาเทียนกำลังเล่นล้อกับแววระยิบระยับในตาเขา ตอนที่เข็มตอบว่า ก็ความสุขที่สุดของผม คือการได้เห็นคุณมีความสุขไง เข็มยิ้มหวาน เอื้อมมือมาซับน้ำตาให้ ผมเลยจับมือเขามาจูบ บอกเขาว่า ผมรักคุณที่สุดในโลกเลย

ผมพูดด้วยความรู้สึกนั้นจริงๆ เพราะโลกของผม จะมีแค่เข็มคนเดียว

เรากินของว่าง ดื่มไวน์ แล้วก็คุยกัน เข็มดูมีความสุขมากจนผมลังเลว่า ของขวัญของผมจะดีพอมั้ย เข็มยังจดจ่อกับเซอร์ไพรส์ของเขา เขาบอกให้ออกไปที่กราบเรือด้วยกัน ไปดูวิวริมแม่น้ำ ผมหยิบผ้าพันคอมากางออก เดินตามไปโอบรอบไหล่เข็ม แล้วกอดเขาไว้ เข็มหยุดเดิน ก้มมองผ้า ผมถามเบาๆ ว่า ชอบมั้ย ใช่สีที่คุณอยากได้หรือเปล่า ถ้ายังไม่ใช่ ผมจะถักให้ใหม่ เข็มหัวเราะ ถามผมว่า ที่ไม่ให้ผมนอนด้วย เพราะนี่น่ะเหรอ ผมยังกอดเขาอยู่ ถามเขาว่า มันดีพอมั้ย เข็มตอบกลับมาว่า ไม่ดีพอหรอก แต่มันดีที่สุดเลย

เขาอาจจะแค่พูดเอาใจผมก็ได้ แต่ผมก็ชอบ อยากให้เขาเอาใจผมไปตลอด อยากให้เขารักผมไปนานๆ

เรือแล่นมาจอดลอดลำอยู่ตรงหน้าพระปรางค์วัดอรุณ สีหน้าเข็มสว่างเรืองรองพอๆ กับภาพพระปรางค์ตรงหน้า แล้วมันก็ยิ่งเรืองรองขึ้นไปอีก เพราะเข็มถามว่าผมอธิษฐานขออะไร แล้วผมตอบว่า ขอให้ทุกอย่างที่คุณขอเป็นจริง

ผมไม่รู้ว่าเข็มขออะไร แต่ถ้าทำได้ หน้าตาเขาบอกว่า เขากำลังอยากกินผมเข้าไปให้หมดทั้งตัว

ป๊าม๊ามีของขวัญให้เข็มด้วย มันวางรออยู่แล้ว ตอนเราไปถึงห้องนอนเข็ม เขาบอกให้ผมแกะดู ข้างในมีผ้าเนื้อละเอียดบางเบา พับอยู่ 2 ชิ้น กับหนังสือ 1 เล่ม  ผมคลี่ออกดู  มันเป็นเสื้อเด็กอ่อนแบบผูกหลัง  สีชมพู 1 ตัว  สีฟ้า 1 ตัว  และหนังสือเล่มนั้น  คือคู่มือสำหรับคุณพ่อมือใหม่  ป๊าม๊าคงอยากได้หลานแฝด  ผมเห็นของแล้วก็ขำ  แต่เข็มดูจะไม่ตลกด้วย  เขาเห็นของแล้วก็ทำหน้างอ  ยิ่งเห็นผมหัวเราะ  เขาก็ยิ่งทำหน้าง้ำ  ผมว่าเขาคงอายที่โดนป๊าม๊าแกล้งอีกแล้ว  น่าเอ็นดูจนผมอดไม่ได้  ต้องยื่นหน้าไปจุ๋บปากเขาทีนึง

ก็ดีหรอกที่เราไม่ได้นอนด้วยกันมาหลายวัน ผมชอบความรู้สึกที่เราโหยหากันและกัน เข็มพึมพำถามว่านี่คือของขวัญด้วยรึเปล่า ผมจูบเขาเบาๆ แทนคำตอบ ถอดเสื้อเขาออก เข็มเอนตัวลงนอน รอให้ผมเข้าไปหา ผมเอนตัวลงตาม ทำอะไรกับเนื้อตัวเขาไปเรื่อยๆ ผมคิดถึงทุกตารางนิ้วบนตัวเขา คนแสนหวาน คนแสนดี ที่รักของผม

ผมรู้ว่าเขาชอบความรักของผม เข็มขอบคุณผมที่อยู่กับเขา ผมก็ขอบคุณเขาที่ให้ผมอยู่ด้วย วันเกิดเข็มในปีแรกที่เราคบกัน มันจะอยู่ในความทรงจำของเราไปอีกนานแสนนาน

ผมนอนมองเข็มเงียบๆ เพิ่งจะเช้ามืด เข็มยังหลับสนิท ผมคิดถึงเรื่องเมื่อวาน จู่ๆ อุปสรรคที่เคยคิดว่ามันใหญ่หลวง ก็อันตรธานหายไปเฉยๆ ผมจะเป็นครอบครัวจริงๆ ของเข็มได้รึยังนะ เขาอยากแต่งงานกับผมมั้ย ผมกำลังคิดว่า เดี๋ยวจะโทร.ไปเลื่อนนัดหมอ เข็มก็ลืมตาขึ้นมา งัวเงียพูดกับผมว่า คุณไปหาหมอได้แล้วนะ ไม่งั้นเดี๋ยวป๊าม๊าก็ล้อผมอีก

เข็มพูดจบก็หลับตาไปอีก ผมลูบแก้มเขาเบาๆ ผมก็อยากรีบหาย บางที ของขวัญวันเกิดปีหน้า อาจจะเป็นเจ้าของเสื้อสีฟ้า หรือจะเป็นสีชมพูดีนะ

เข็มมาส่งผมที่ร้าน กำชับเรื่องนัดหมด แล้วก็อย่าลืมโทร.บอกเขาด้วย ผมเปิดประตูร้านเข้าไป ได้ยินเสียงหัวร่อต่อกระซิกกันดังมาจากในครัว โจกับพีอีกแล้ว ผมรู้สึกมาสักพักแล้วว่า2 คนนี้ชักจะแปลกๆ แรกๆ ผมเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัว แล้วงานก็ไม่ได้เสีย ก็เลยไม่อยากยุ่ง แต่พอนานเข้า ผมก็อดเป็นห่วงพีไม่ได้ ผมไม่ได้สนิทกับโจ แล้วเขาก็ไม่ใช่ลูกจ้างผม จะไปถามเรื่องส่วนตัว ก็กระไรอยู่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโจมีแฟน หรือมีครอบครัวแล้วหรือเปล่า ผมเคยเห็นว่าไม่จำเป็นต้องรู้ แต่เห็นแบบนี้บ่อยเกินไปแล้ว ผมว่า ผมคงต้องลองถามจากเข็ม

จัดการเปิดร้านเรียบร้อยแล้ว ผมก็โทร.หาแม่ ถามแม่เรื่องเมื่อวาน แม่เล่าว่า อาม่าไปหาถึงบ้าน มาคุยเรื่องผมกับเข็ม ทีแรกแม่ก็คิดว่า อาม่าจะมาวางอำนาจใส่ แต่อาม่าไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย อาม่าบอกเรื่องวันเกิดเข็ม เล่าสิ่งที่อาม่าตั้งใจจะทำในวันนั้น แล้วก็ขอให้แม่ไปร่วมงานด้วย อาม่าคุยให้แม่ฟัง เรื่องที่ทำไปเพื่อพิสูจน์ใจผม แม่ถึงได้ตกลง ร่วมมือกับอาม่า มาเซอร์ไพรส์เราสองคน

ผมไม่เห็นหน้าแม่ แต่ผมว่า แม่ต้องกำลังยิ้มแน่ๆ แม่บอกว่า ผู้ใหญ่ของเข็ม เขายอมรับจอม เพราะความดีในตัวเรา จอมก็ต้องอย่าลืมตัว รักษาความดีไว้กับตัวให้ได้ตลอดนะลูก ผมตอบแม่ว่า จอมเป็นคนดีของแม่ตลอดอยู่แล้ว ผมเช็ดน้ำตาที่เริ่มซึมออกมา แล้วกดวางสาย ผมอยากกอดแม่จัง

ผมกดวางสายแล้วกดดูรูปที่แม่แชร์มาให้ รูปที่ถ่ายกันเมื่อวาน ม๊าเอาไปลงในโซเชียลพร้อมแคปชั่นว่า Big Family ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดียิ่งกว่าถูกรางวัลที่ 1 อีก ครอบครัวของเรา 2 คน รวมกันเป็นครอบครัวใหญ่ จะมีอะไรดีกว่านี้

ผมมีเวลาให้ทำใจแค่ 3 วัน เพราะเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลโทร.มาหาก่อนผมจะโทร.ไปอีก เขาแจ้งขอเลื่อนนัด เพราะหมอต้องไปต่างประเทศกะทันหัน ผมบอกเข็ม เข็มก็บอกว่าดีแล้ว แล้วเขาก็มาค้างกับผมทุกคืน มาบังคับให้ผมฝึกหายใจ แล้วพอถึงวันนัด เขาก็พาผมไปหาหมอ

เข็มขอเข้าไปนั่งอยู่ด้วย ตอนที่หมอคุยกับผม หมอวางเข็มฉีดยาไว้ที่อีกโต๊ะ ถามผมว่ารู้สึกยังไงบ้าง ผมมองมันแวบเดียว แล้วตอบหมอว่า ไม่เป็นไร หมอคุยกับผมไปเรื่อยๆ ถามเรื่องตอนเด็กๆ เรื่องที่ทำให้ผมดีใจ ภูมิใจ ที่ที่ผมชอบไปเที่ยว คุยๆ อยู่ หมอก็หยิบเข็มอีกอันออกมาจากลิ้นชัก มาวางตรงหน้าผม หมอพูดนุ่มๆ ว่า ผมวางตรงนี้นะครับ เรามาคุยกันต่อ ถ้าไม่ไหวบอกหมอนะครับ ผมเริ่มใจสั่น ตอบคำถามหมอไม่ค่อยได้ หมอถามผมว่า ฝึกหายใจมาแล้วใช่มั้ยครับ ลองหายใจตามที่ฝึกมานะครับ มองหมอ หายใจตามที่หมอบอกนะครับ

ผมจับมือเข้มไว้แน่น ตอนที่ฟังเข็มกับหมอคุยกัน หมอบอกว่า ฝึกเองที่บ้านก็ได้ แต่ต้องระวัง อย่าให้ผมเครียดเกินไป หลังฝึกก็ต้องหากิจกรรมช่วยให้ผมผ่อนคลายด้วย วันนี้ หมอจะจ่ายยาคลายกังวลไปให้ เผื่อนอนไม่หลับ เข็มประคองผมออกจากห้อง ผมมารู้สึกหายเกร็ง หายใจได้ทั่วท้องจริงๆ ก็ตอนที่เข้ามานั่งในรถแล้ว เข็มเอื้อมมือมาเสยผมให้เบาๆ ถามผมว่า ไหวมั้ย ผหลับตา พยักหน้า นึกในใจว่า เพื่อเข็ม ไม่ไหวก็ต้องไหว

เข็มพาผมไปปลอบใจด้วยบุฟเฟต์หมูกระทะ ก่อนนอนเข็มพาผมฝึกหายใจ แล้วถามผมว่าจะกินยามั้ย ผมส่ายหน้า ปิดไฟ ทิ้งตัวนอนแล้วบอกเขาว่า  ร้องเพลงให้ผมฟังดีกว่า เข็มหัวเราะร่วน ถามว่า  อยากฟังเพลงชาติเหรอ ผมหัวเราะตาม บอกเขาว่า เพลงชาติผมก็ไม่เคยได้ยินคุณร้อง ร้องมาเถอะ ผมหลับตา เบียดตัวเข้าไปหา รอฟังเพลงชาติ แล้วผมก็ได้ยิน

Baby, I'm dancing in the dark with you between my arms, barefoot on the grass, listening to our favorinte song.

When you said you looked a mess, I whispered undetneath my breath but you heard it, Daring you look perfect tonight.

เข็มร้องแค่นั้นแล้วก็หัวเราะ ถามผมว่าอยากไปเต้นรำมั้ย ผมเต้นรำเป็นนะ ผมถามเข็มว่า มีแต่ที่หรูๆ ถึงจะมีฟลอร์เต้นรำ เขาคงไม่ให้ผมเข้า เข็มบีบปลายคางผมเบาๆ ตอบผมว่า ผมเหงาสนามฟุตบอลให้เลย  แค่บอกว่าอยากไปก็พอ

เข็มน่ารักแบบนี้ ทำเอาผมไม่อยากหายแล้ว อยากอ่อนแอให้เขาเอาใจแบบนี้ไปนานแสนนาน

เข็มหอมแก้มลาผมตอนเช้า บอกให้ผมเตรียมใจไว้เลย เขาจะเอาเข็มฉีดยามาช่วยผมฝึกใจ เข็มดูเอาจริงเอาจังมากจนผมชักจะกลัวว่า เขาจะมาบังคับผมทุกวันหรือเปล่า ผมออกไปซื้อของเอามาใช้ในร้าน กลับมาก็เจอโจกับพีกำลังคุยกันอีกแล้ว และคุณจั๊มพ์นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม แค่ไม่กี่วัน เขามากินข้าวร้านผมเป็นครั้งที่ 4 แล้ว วันนี้เขาถามเรื่องช็อกโกแลตกล่องสีฟ้ากับขาวที่เข็มให้ผมด้วย เขาบอกว่าเขาเป็นคนเลือกให้เอง เข็มสักแต่ว่ามีเงินก็ซื้อเรื่อยเปื่อย เขาเลือกกล่องสีฟ้าเพราะเขารู้ว่าผมเกิดวันศุกร์ และเลือกกล่องสีขาวที่เป็นไวท์ชอค เพราะผมเป็นโอเมกาที่ไม่เหมือนโอเมกาคนอื่นๆ เขายังชวนผมคุยอีกหลายเรื่อง ผมไม่อยากคุยด้วยตั้งแต่เขาพูดถึงเข็มแล้ว แต่ผมเกรงใจว่าเป็นเพื่อนเข็ม ผมเล่าให้เข็มฟัง เขาก็บอกว่า เขารู้แล้ว เขาเห็นรูปในไอจีคุณจั๊มพ์ เข็มบอกว่า คุณจั๊มพ์ไม่ได้บอกชื่อร้าน แต่เขาเห็นถ้วยจน โต๊ะเก้าอี้ ของตกแต่ง ก็รู้แล้วว่าเป็นร้านผม เขาบอกว่า จั๊มพ์เป็นคนเลือกให้จริงๆ ผมไม่ถนัดเรื่องช็อกโกแลต จั๊มพ์มันซื้อฝากแฟนบ่อย ก็เลยให้มันเลือกให้ ตอนนี้มันมีปัญหากับแฟน ก็คงอยากหาคนพูดด้วย

ผมไม่รู้ว่าควรจะชอบหรือไม่ชอบดี ผมไม่อยากให้เข็มระแวงจนไร้สาระ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ ที่เขาดูไม่ระวังเพื่อนเขาเลย ยิ่งมีปัญหากับแฟนตัวเองแล้วชอบมาคุยกับผม ทำไมไม่สงสัยว่าเขามาหาผมเพราะอะไร แต่เขาเป็นเพื่อนกันมานาน เขาต้องรู้จักกันมากกว่าที่ผมเห็น มันก็อาจไม่มีอะไรจริงๆ ก็ได้

เข็มบอกให้ผมเลิกสนใจเรื่องนั้น แล้วมาสนใจเรื่องตัวเองดีกว่า เขาหยิบเข็มฉีดยาออกมาจากกระเป๋า เอาไปวางไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วถามผมว่า วางไว้แบบนี้ คุณนอนได้มั้ย ผมยิ้มแหยๆ ส่ายหน้าเบาๆ เข็มเดินกลับมาหาผม พูดกับผมว่า มาฝึกหายใจกันก่อน ทำ 10 เซตนะ เดี๋ยวจะนอนแล้วผมค่อยเก็บให้

พอรู้ว่าเข็มฉีดยาวางอยู่ ผมก็อดเหลือบไปมองไม่ได้ แล้วสติผมก็หลุด ยังหายใจตามเข็มไม่ครบเซต ก็ต้องเริ่มใหม่อีก กว่าจะได้ 10 เซตตามที่เข็มตั้งไว้ ผมก็ถึงกับเหนื่อย เข็มเก็บเข็มฉีดยาลงกระเป๋าไปแล้ว กลับมาถามผมว่า อยากให้ทำอะไรให้มั้ย ผมเอนตัวไปหา พูดค่อยๆ ว่า กอดผมหน่อย เขากอดผม ลูบแขนเบาๆ พูดว่า พรุ่งนี้ให้พักวันนึง วันมะรืน คุณไปได้มั้ย ช่วงบ่ายๆ อาม่านัดเราไปกินข้าว ผมบอกให้แล้วว่า คุณไปกินมื้อเที่ยงไม่ได้แน่ๆ อาม่าเลยเปลี่ยนเป็นมื้อว่างบ่าย ไปกินที่ห้างแถวๆ นี้ คุณจะได้ไม่ต้องทิ้งร้านนาน ผมตอบค่อยๆ ว่า คุณคิดมาหมดแล้ว ผมจะปฏิเสธยังไง เข็มหัวเราะเบาๆ ตอบผมว่า ปฏิเสธได้ อาม่ารู้ว่าคุณทำงาน แต่อาม่านัดมาเอง ไม่รอให้เราไปหา อาม่าต้องมีอะไรแน่ๆ

ร้านที่เข็มบอกว่าอาม่าอยากมากิน เป็นร้านขายขนมหวานแนวจีน มีทั้งแบบร้านและแบบเย็น อาม่าสั่งบัวลอยน้ำขิง แล้วก็เล่าว่า ร้านนี้ อากงชอบพาอาม่ามากิน กินตั้งแต่ยังเปิดอยู่ในห้องแถวริมถนน ตอนนี้ลูกหลานมาขยายใหญ่โต เปิดหลายสาขา แต่รสชาติก็ไม่เปลี่ยน แต่ตอนหลังๆ อาม่าก็ไม่ค่อยได้มา กินคนเดียวมันไม่อร่อย ผมฟังแล้วก็รู้กว่า อาม่าเหงา แม่ไม่เคยเล่าอะไรแบบนี้ให้ผมฟัง จะมีร้านไหนที่แม่ไม่ค่อยอยากไปกิน เพราะไปแล้วจะคิดถึงพ่อบ้างมั้ยนะ

เข็มถามอาม่าว่าทำยังไงผมถึงไปงานวันเกิดเขาได้ อาม่าบังคับผมหรือเปล่า อาม่าค้อนเข็มไปวงใหญ่ แล้วก็หัวเราะ ตอบเข็มว่า ใครจะบังคับได้ แฟนเข็มเขาหยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเขาอยู่นะ คุยไม่กี่ครั้งก็รู้แล้ว นอกจากรักศักดิ์ศรีตัวเอง ก็รักเข็มมากด้วย อาม่าแค่พูดว่าจะยกเข็มให้คนอื่น แค่นั้น จอมก็ยอมมาแล้ว มาทั้งที่ไม่ชอบหน้าอาม่านั่นแหละ ใช่มั้ย  

ผมยิ้มรับคำเขินๆ ส่วนเข็มพูดปนหัวเราะว่า ก็อาม่าแรงขนาดนั้น สีหน้าอาม่าดูเครียดขึ้นตอนอาม่าพูดกับเข็มว่า แรงแล้วเหรอ นี่ยังไม่ได้ครึ่งของที่อาม่าได้ยินมาเลย คบกันสองคน มันก็สนุกดี แต่จะยกย่องโอเมกาขึ้นมาออกหน้าออกตา มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ถ้าเจอแค่นี้ ยังประคองกันไม่รอด จะไปสร้างครอบครัวกันได้ยังไง

อาม่าควงแขนเข็ม เดินนำหน้าผมไปแผนกขายรองเท้า ตอนนี้อาม่าดูใจดีและรักเข็มมาก ไม่เหมือนคนที่พยายามจะให้ผมเลิกกับเข็มให้ได้ คำพูดของอาม่าหลายอย่าง บอกผมว่า อาม่าเป็นห่วงเราสองคน ยังต้องมีเรื่องยุ่งยากอีกมากที่เราต้องเจอ ถ้าเข็มยังจะดื้อคบกับผม และถ้าผมยังจะดื้อคบกับเข็ม ผมก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจ รับมือกับอะไรที่จะตามมา เอาไว้ด้วย

ผมกำลังสงสัยว่าอาม่าจะซื้อรองเท้าผู้ชายไปให้ใคร ก็พอดีได้ยินอาม่าพูดว่า เข็มพาจอมไปเลือกนะ อาม่าซื้อให้คู่หนึ่ง ผมหันไปมองอาม่างงๆ คิดว่าตัวเองฟังผิด อาม่าเห็นหน้าผมก็ยิ้มบางๆ ให้ พูดต่อว่า อาม่าไปคุยกับแม่ แม่เขาเล่าเรื่องรองเท้าหายให้ฟัง อาม่าเสียใจ ผมแปลกใจจริงๆ ที่ได้ยินแบบนั้น ผมรีบบอกว่า ผมไม่เป็นไร เรื่องนั้นมันแค่สะกิดใจผมให้นึกถึงเรื่องเก่าๆ  ผมไม่ได้โกรธ  แล้วตอนนี้ก็ยังไม่อยากได้รองเท้า  ถ้าอาม่าอยากชดเชยอะไรให้ผม  ผมขอกอดอาม่าแทนได้มั้ยครับ  เข็มยิ้มจนตาปิด  ถอยห่างออกมา  ผมเดินเข้าไปกอด  พูดเบาๆว่า  ขอบคุณนะครับ  ถ้าอาม่าอยากกินบัวลอยน้ำขิง  บอกผมได้นะครับ  ผมโดนอาม่าเขกหัว  แล้วผลักออก  โทษฐานที่ทำอาม่าร้องไห้

 ผมกลับถึงร้าน  ก็เจอกุหลาบดอกหนึ่งกับการ์ดเขียนว่า  ได้ดอกไม้มา  ไม่รู้จะให้ใคร  จั๊มพ์  ผมเริ่มรู้สึกว่าไม่โอเคแล้ว  ผมถ่ายรูปส่งให้เขียนดู  ส่งข้อความไปด้วยว่า  ผมทิ้งนะ  เข็มตอบกลับมาว่า  OK  ผมยิ้มให้คำตอบนั้น  เข็มอาจจะต้องมีปัญหากับเพื่อน  แต่เราจะไม่มีปัญหากัน

Create Date : 15 กรกฎาคม 2567
Last Update : 16 กรกฎาคม 2567 10:44:43 น.		0 comments
Counter : 437 Pageviews.
Share Tweet