เรื่อง รัก ลึก อุ่น (Omega Verse) - บทที่ 62

เข็มโทร.หาผมแต่เช้า บอกผมว่า เขาจะมาถึงเที่ยงๆ เขาอยากรีบมาหา แต่ผมบอกว่า ไม่ต้องมา  อยากเจอก็รอ ปิดร้านแล้วผมไปหา ผมคิดถึงเขามาทั้งคืน ว่าเขากำลังทำอะไร อยู่กับใคร แต่พอได้ยินเสียงเขา ผมก็งอนขึ้นมาเฉยๆ ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายคอยตลอด ปล่อยให้คอยซะบ้าง จะได้รู้ว่าผมเหงาแค่ไหน ตอนที่เขาไม่อยู่

มีลูกค้าโทร.เข้ามาพอดี ตอนผมเห็นพีคุยกับโจท่าทางเครียดๆ แล้วลูกค้าก็เข้ามายาวๆ จนผมไม่มีเวลาได้ถาม ถึงตอนปิดร้าน หน้าพีก็เพลียจนผมสงสาร บอกให้รีบกลับบ้านไปนอน โจก็บอกให้พีกลับ แล้วเขาก็อยู่ช่วยเก็บร้านแทนพี โจเหมือนรู้ว่าผมอยากรู้ เขาก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่สบตา ไม่เปิดโอกาสให้ผมถาม ผมก็เลยต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน ผมยังต้องรักษาสติตัวเองไว้รอฟังเข็ม

ผมเปิดประตูห้องเข้าไป เข็มก็มาจูงผมเข้าห้องน้ำ เขาบอกว่า เมื่อยมาก อยากแช่น้ำ เปิดน้ำรอไว้แล้ว ผมขมวดคิ้วใส่เขาเพราะสงสัยว่า อยากแช่ก็แช่ไปเลย จะรอทำไม จะแกล้งอะไรผมอีกหรือเปล่า แต่มันไม่มีอะไร เข็มแค่อยากเอาใจผม เขาเปิดน้ำร้อนเต็มลงในอ่างจนอุ่นพอดี แล้วลงไปนั่งรอ แต่ผมยังไม่ได้คำตอบเรื่องที่สงสัย ผมก็เลยลงไปนั่งตรงข้าม แล้วจ้องเขาตรงๆ จนเขาพูดขึ้นก่อนเองว่า เมื่อยมาก เพราะเมื่อคืนนอนโซฟา

เข็มเล่ายาวๆ ตั้งแต่ขุนโทร.มาขอช่วยให้หายาให้ มันฉุกเฉินจริงๆ จะส่งไปให้ ก็กลัวช้างรอไม่ไหว เขาก็เลยเอาไปให้เอง พอไปถึง ก็ต้องไปช่วยดูช้าง ให้ขุนได้พักบ้าง แล้วยังต้องไปขอซื้อ ขอยืมยามาเพิ่มอีก เขากะจะกลับค่ำๆ แต่มีอุบัติเหตุ ถนนถูกปิดไปหลายชั่วโมง เขาเลยออกไปสนามบินไม่ได้ เขาไม่ได้คิดว่าจะไปค้างคืน ก็เลยไม่ได้เอาที่ชาร์จแบตไปด้วย เขาก็เลยคุยกับผมนานไม่ได้ เมื่อคืนเขานอนที่บ้านพักของขุน แต่ไม่ได้นอนห้องเดียวกัน เขาบอกว่า เขาจำได้ว่า เขาพูดกับผมแล้วว่าจะไม่ไปนอนห้องเดียวกับใครอีก เขาก็เลยแยกมานอนโซฟานอกห้องนอน แต่โซฟามันไม่ได้ใหญ่เหมือนที่อยู่ในห้องนอนเข็ม มันแคบ นั่งได้แค่ 2 คน แต่ตัวเขายาว อากาศก็หนาว สุดท้ายเข็มก็ถามผมว่า หายงอนได้รึยัง

ผมอยากงอนเข็มต่อ แต่น้ำเสียงแบบนั้น แล้วยังแววตาอุ่นอ้อนที่เขามองผม ผมก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหว ผมขยับไปนั่งพิงไหล่เขา บอกเขาว่า เข็มฉีดยาอยู่ แต่เขาไม่อยู่ ผมนอนไม่ได้ ผมต้องย้ายไปนอนบนหมอนที่เขานอน ให้ได้กลิ่นนิดหน่อยก็ยังดี ผมได้การตอบรับจากเข็มเป็นคำขอโทษ และจูบนุ่มๆ อุ่นๆ ผมไม่เห็นหลักฐานอะไรสักอย่าง แต่ผมก็เทใจเชื่อทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเล่า เราอยู่ด้วยกันนานจนน้ำในอ่างเย็น แต่ความรักของเขาเร่าร้อน และมันเป็นของผม

เข็มเอาเสื้อให้ผมดู เขาบอกว่า ซื้อมาฝาก เสื้อลายเดียวกับที่เขาใส่กลับมาจากเชียงใหม่ ผมถามเข็มว่า ซื้อที่ไหน เข็มบอกว่า ขุนเอามาให้ใส่กลับบ้าน มันมาจากร้านขายของที่ระลึกที่ปางช้าง เขาเลยซื้ออีกตัวมาให้ผมใส่เป็นคู่กันเวลาไปเที่ยว มีโมบายช้างน้อยมาให้ผมแต่งร้านด้วย ทุกอย่างกำลังดีแล้ว ถ้าคำตอบไม่ใช่แบบนี้ ผมเห็นรอยผื่นแดงๆ หลายจุดบนตัวเข็มตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้ว เข็มบอกว่า น่าจะแพ้อะไรสักอย่าง ตอนลงไปอาบน้ำช้าง แล้วขุนเป็นคนทายาให้ ผมคิดว่า ขุนทาให้แค่ตรงหลังที่เขาทาเองไม่ถึง แต่เข็มบอกว่า ขุนทาให้หมด เข็มเล่าเรื่อยๆ เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่ผมเห็นรอยด้านหลังที่มันต่ำกว่าขอบกางเกงลงไปเกือบถึงร่องก้น ข้างหน้าก็เหมือนกัน แล้วยังเลยสูงขึ้นไปใต้ราวนม พอนึกว่า เข็มไปยืนให้เขาลูบหน้าลูบหลังขนาดนี้ ผมก็อดโมโหไม่ได้ ยังจะมาใช้เสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ผมทายาไป จิ้มรอยแดงๆ ลงไปแรงๆ ด้วยความหมั่นไส้ เข็มร้อง โอ๊ย ออกมาดังลั่น จนผมตกใจ แต่พอเห็นยืนยิ้มกริ่มอยู่อย่างนั้น ผมก็เลยจิ้มๆๆๆ เลยออกไปตรงที่ไม่มีผื่นด้วย เข็มคงเริ่มรู้แล้วว่า ผมกำลังจะโกรธจริงๆ เขาเลยเลิกบิดตัวหนี หันมาหอมแก้มผมทุกครั้งที่โดนผมจิ้ม สุดท้ายผมก็แพ้ แพ้ทั้งความรู้สึกตัวเอง และความพยายามของเขา เราจูบกัน แล้วก็มีอะไรกันอีก เหมือนเข็มอยากให้ผมรู้ว่า เขาไม่ได้ไปออกกับใคร ถึงมีให้ผมได้เหลือเฟือ

ผมรู้ ใต้หมอนที่นี่ก็มีเข็มฉีดยา แต่ผมไม่ใส่ใจมันแล้ว ใจผมจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เขากำลังทำให้ เข็มหอบไปถามไปว่า จะออกแล้วใช่มั้ย ผมครางเบาๆ ก่อนพยักหน้า แล้วเข็มก็รัวรวดเดียวจบ เข็มไม่เคยเอาแต่ใจ ไปถึงจุดนั้นโดยไม่แคร์ผม

ผมหลับอย่างมีความสุข เมื่อคืนที่ผมกระสับกระส่าย นอนไม่ได้ เข็มชดเชยให้ผมหมดแล้ว

ผมเล่าให้เข็มฟังตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ว่าผมไปงานแล้วบังเอิญเจอพี่คิม เข็มทำท่าจะย่นคิ้ว แต่ก็นิดเดียว เขาคงรู้ว่า ก็เพราะเขาไม่ไปกับผมเอง ผมมีของกินที่ซื้อจากงานมาให้ป๊าม๊า แล้วก็มีของอาม่าด้วย เข็มบอกให้เอาไปให้อาม่าด้วยกัน ผมเลยบอกเข็มว่า ผมซื้อมาให้แม่ด้วย ยังไม่ได้เอาไปให้ เข็มบอกให้ไปวันเดียวกันเลยก็ได้ แล้วก็ชวนผมไปดูดอกแก้วเจ้าจอมที่เพิ่งออกดอก เข็มดูภูมิใจกับมันมาก จริงๆ ผมก็รู้ว่า คนที่ดูแลรดน้ำ พรวนดิน ใส่ปุ๋ย คือ ลุงคนสวน แต่เห็นเข็มยิ้มอย่างนั้น ผมก็อดยิ้มตามไม่ได้ เข็มอยากให้ แก้วเจ้าจอม เป็นส่วนหนึ่งของบ้าน เขาถึงได้หามาปลูก ถึงเขาไม่ได้ลงมือเอง แต่เขาก็คอยดูให้มันแข็งแรง เติบโต และออกดอก ให้เขาได้อวดผม เข็มเรียกช่อที่ยังตูมอยู่ว่า แก้วเจ้าจอมน้อย แล้วก็ถามว่า น่ารักมั้ย

คำถามนั้นทำให้ผมเขิน ผมหลบตาเขา ตอบในใจว่า ลูกเรา ต้องน่ารักที่สุดในโลกอยู่แล้ว คืนนี้ ผมจะบอกเข็มให้เอาเข็มฉีดยาให้ผมลองจับ ผมอยากหายเร็วๆ อยากเห็นว่า แก้วเจ้าจอมน้อยของพ่อ จะน่ารักแค่ไหน หรือ จะเป็น ของแม่ ดีนะ

พี่คิมเอาสติ๊กเกอร์ที่ผมสั่งจากร้านของเพื่อนพี่คิมมาส่งให้ แล้วก็บอกเรื่องงานโรงเรียนของแคนดี้ พี่คิมอยากให้ผมไปช่วยถ่ายรูป ถ่ายคลิป เพราะเขาอาจจะต้องไปช่วยดูความเรียบร้อยหลังเวที ผมแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะเข็มต้องไม่อยากให้ผมไปแน่ๆ แต่ผมก็เกรงใจพี่คิม พี่คิมบอกว่า เก็บไว้คิดก่อน ถ้าหาคนอื่นไม่ได้จริงๆ จะมาบอกผมอีกที ผมได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบอะไร แล้วก็ภาวนาในใจ ขอให้วันนั้น ผมมีงานข้างนอก จะได้ปฏิเสธได้เต็มปาก

ผมกะว่า เดี๋ยวบ่ายๆ ลูกค้าว่างแล้ว ผมจะคุยกับพี แต่ก็ไม่ได้คุยอีก เพราะเกิดเรื่องเสียก่อน ผู้ชายคนนั้นถือไม้เบสบอลเดินส่ายอาดๆ เข้ามาในร้าน ผมกับโจอยู่หลังเคาน์เตอร์ พีทอยู่ในครัว พีกำลังเสิร์ฟอาหาร ผมรีบเดินไปดักหน้าประตู พูดกับเขาว่า ถ้าจะมากินอาหาร ผมขอเก็บไม้ไว้ก่อน ผู้ชายคนนั้นไม่ได้สนใจฟัง เขาผลักอกผม ตะคอกใส่ผมว่า มึงใช่มั้ย แฟนไอ้หมอหมานั่น ทุกอย่างในร้านเงียบกริบ รวมทั้งผมด้วย ผมไม่แน่ใจว่าควรตอบรับหรือปฏิเสธ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร มีจุดประสงค์อะไร แต่เขาเจตนาไม่ดีแน่ๆ ผู้ชายคนนั้นยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ท่าเดิม จนผมสงสัย จนโจมายืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับมีดปอกผลไม้ในมือ ผมถึงได้เข้าใจ โจพูดกับพี ทั้งที่ยังจ้องชายคนนั้นไม่วางตาว่า พาลูกค้าไปออกหลังร้าน คุณลูกค้า เชิญตามน้องไปเลยครับ ผมนึกขอบใจโจที่เขาสติดีกว่าผม อย่างน้อยเคลียร์ลูกค้าออกไปก่อน ก็ปลอดภัยกว่า ผู้ชายคนนั้นลดไม้ลง ล้วงกระเป๋า ปารูปใส่หน้าผมหลายใบพร้อมกัน ตะคอกถามซ้ำว่า นี่แฟนมึงใช่มั้ย

รูปนั้นคือ เข็มกับนุ่น นั่งอยู่ตรงข้ามกัน ต่างคนต่างหัวเราะ ท่าทางดูมีความสุข

ผมไม่ได้ก้มลงไปเก็บรูป เพราะผมไม่ต้องการละสายตาจากคนที่พร้อมจะทำร้ายผม ท่าทางเขาเดือดดาลขึ้นไปอีกที่ผมไม่ได้ตอบ เขาเงื้อไม้อีก ถ้าโจไม่ถือมีดจ้องเขาอยู่ เขาคงฟาดอะไรพังไปแล้ว เขาตะคอกผมอีกว่า มึงควบคุมแฟนมึงให้ดี อย่าให้มายุ่งกับแฟนกูอีก ไม่งั้นคราวหน้า กูจะไม่มาแค่ไม้ เข้าใจมั้ย!!!

ผมฉวยโอกาสตอนที่เขาสะบัดหน้าไปทางอื่น พุ่งไปชาร์จแล้วล็อกแขนเขาไว้ ผู้ชายคนนั้นรูปร่างพอๆ กับผม แล้วก็ดูไม่เป็นนักเลงอาชีพ ไม่งั้นคงไม่ชะงักเพราะมีดเล่มเล็กๆ แบบนี้  เขายังพยายามจะเอาไม้ฟาดผม แต่เขาเหลือมือเดียว และไม้ก็หนักเกินไปสำหรับเขา ผมกระทุ้งขาด้านหลังของเขาแรงๆ จนเข่าพับ ผมยังล็อกแขนเขาไว้ ใช้อีกมือกดไหล่จนเข่าเขาติดพื้น ตะคอกกลับว่า นี่ร้านกู ไม่ใช่ที่ให้มึงมากร่าง ออกไปเลยนะ ก่อนที่กูจะเอาเลือดหัวมึงออก ลุกขึ้น!!! ผมดันตัวมันไปที่ประตูที่ยังเปิดค้างอยู่ พอไปถึงผมก็ผลักเขาออกไปเต็มแรง จนเขาล้มกลิ้งอยู่หน้าร้าน เขายังทำท่าฮึดฮัด จะเอาไม้เบสบอลฟาดใส่รถที่จอดอยู่หน้าร้าน พีทตามออกมาดู ยกมือถือทำท่าเหมือนถ่ายคลิป ตะโกนไปด้วยว่า กูแจ้งตำรวจนะมึง เขาถึงได้ลดไม้ในมือลง ทำท่าเหมือนฝากไว้ก่อน แล้วก็ขึ้นรถตัวเองขับออกไป

ผมได้ยินพีพูดเบาๆ ว่า พี่จอมโคตรน่ากลัว โจถามพีเบาพอกันว่า ปกติเป็นแบบนี้เหรอ พีส่ายหน้า พีทเข้ามาตบไหล่ผม พูดกับผมว่า ใจเย็นๆ ค่อยๆ คุย แล้วเก็บรูปที่ตกเกลื่อนพื้นอยู่ส่งให้ผม ผมเพิ่งรู้สึกตอนนั้นว่าผมโกรธ โกรธมาก ผู้ชายคนนั้น พูดยังกับว่า เข็มแอบไปเป็นชู้กับนุ่น แล้วนุ่นก็จะเลิกกับเขา เพราะจะมาคบกับเข็ม เรื่องมันมาขนาดนี้ได้ยังไง ผมโทร.หา แต่เข็มไม่รับสาย ยิ่งเขาไม่รับ ผมก็ยิ่งโทร. แล้วก็ยิ่งโมโห เรื่องมันจริงงั้นเหรอ เข็มรู้ก่อนแล้วใช่มั้ย เขาถึงได้ไม่ยอมรับสายผม ที่จู่ๆ ก็หายไป เขาไปหาใครกันแน่ ถ้าอยากคบกับคนอื่น ก็เลิกกับผมเลยมั้ย จะได้ไม่ต้องลำบากมาโกหกผม คิดว่าเป็นอัลฟาแล้วจะมีเมียกี่คนก็ได้ เหยียบย่ำหัวใจผมยังไงก็ได้หรือไง บ้าเอ๊ยยย

ผมรู้ว่าผมไม่ควรโกรธจนเสียสติ คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไปขนาดนี้ แต่ผมหยุดอารมณ์ตัวเองไม่ได้ พยายามแล้วก็ยังสงบไม่ลง จนผมต้องบอกพีทว่า ขอไปสงบสติอารมณ์บนห้องก่อน ผมโอเคแล้วจะลงมา เข็มโทร.กลับมาตอนผมอยู่ในห้องคนเดียว ผมเลยพูดได้โดยไม่ต้องเก็บอารมณ์อะไรทั้งนั้น ผมเสียงดังใส่เข็มแบบที่ไม่เคยทำ เข็มได้แค่ถามว่า มีใครเป็นอะไรหรือเปล่า นอกนั้น ผมเป็นง่ายพูดอยู่คนเดียว ผมกระแทกเสียงถามเขาว่า ไปเชียงใหม่ ไปทำอะไรมากันแน่ ทำไมมีคนมาด่า มาพังร้าน เพราะเขา ผมบอกให้ดูคลิปเอาเอง แล้วมาอธิบายผมด้วย

ผมวางสาย แล้วมานั่งดูคลิปอีกรอบ ผมแค่รู้สึกว่า ผมถูกด่า แต่จำไม่ได้ว่า เขาด่าอะไร พอมานั่งดูซ้ำ ผมกลับรู้สึกใหม่ว่า ถ้าตอนนั้นผมได้ยินชัดๆ ผมคงทำอะไรจนเรื่องใหญ่กว่านี้ แต่ละคำที่พูดออกมา มีแต่คำหยาบคาย คำด่าประหลาดๆ ที่ผมเคยได้ยินตามโซเชียล คำที่ทำให้ผมโมโหจนผมคิดว่าไม่น่าปล่อยเขาไปเฉยๆ คือ พ่อแม่ไม่สั่งสอน ไอ้เหี้ยนี่มันด่าพ่อแม่ผม แต่พ่อแม่ผมสอนให้ผมเป็นคนดี เป็นคนดีต้องชนะใจตัวเอง ไม่ลดตัวไปตีกับคนถ่อย ผมไม่รู้ว่า พ่อแม่ผมมาเกี่ยวอะไรกับที่เข็มไปกินข้าวกับนุ่น แต่ผมก็อดโมโหไม่ได้ เพราะเข็มนั่นแหละ บอกผมว่า แค่เพื่อนเก่า แต่ไปอี๋อ๋อกัน...

ตอนเข็มมาถึง ผมยังไม่หายโมโหเลย พอเห็นหน้าเขา ผมก็เลยเบรกแตก ผมสบถ ผมด่า ผมพูดคำที่ไม่เคยคิดจะใช้กับเข็ม เป็นชู้ ตอแหล ทำชั่ว...ผมผรุสวาทใส่เข็มด้วยความโกรธ ผมขึ้นเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้าย ผมก็หยุด เพราะรู้สึกว่า ตัวเองกำลังจะร้องไห้

ร้องไห้ เพราะเสียใจ ที่เข็มไม่ได้มีผมคนเดียวอีกแล้ว

ตั้งแต่เข็มเข้าห้องมา ผมเห็นเขาพยายามพูดแค่ครั้งเดียว เขายืนมองผมอาละวาดโดยไม่พยายามเข้ามาใกล้ จนผมเหนื่อย ผมหยุด เขาถึงได้พูดว่า เยอะไปแล้วนะจอม คุณดูถูกผม ดูถูกตัวเองมากเกินไปแล้ว พอเถอะนะ เขาเข้ามาลูบไหล่ผม แล้วดึงผมเข้าไปกอด เพียงเท่านั้น น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นไว้ ก็ไหลออกมาหมด ผมพูดไปสะอื้นไปว่า ถ้ามีผมคนเดียวไม่ได้ คุณทิ้งผมไปเลยได้มั้ย อย่าเก็บผมไว้แบบนี้

เข็มยังกอดผม ลูบหลังผม ปล่อยให้ผมร้องไห้จนผมสะอื้นเบาลง เขาดันตัวผมออก พูดว่า ฟังผมพูดได้หรือยัง ผมไม่ได้เป็นชู้กับนุ่นแบบที่ผู้ชายคนนั้นพูด ผมอยากเชื่อเข้ม แต่คำพูดของผู้ชายคนนั้นยังดังลั่นอยู่ในหัวผม โง่ให้มันหลอกอยู่ได้ ผมหยิบรูปส่งให้เข็ม เขาดูแล้วก็บอกว่า ผมอธิบายได้ แต่คุณต้องฟังผม เข็มกดตัวผมให้นั่งลงบนเตียง ส่วนตัวเขานั่งลงที่พื้นตรงหน้า เข็มเงยหน้ามองผม บอกผมว่า ในรูป เขากำลังกินข้าวกับนุ่นที่สนามบิน ก่อนจะแยกไปซื้อดอกไม้มาให้ผม เขาเคยเล่าแล้วว่า บังเอิญเจอ ไม่ได้ตั้งใจไปหา ส่วนเรื่องอื่น เขาไม่รู้อะไรเลย เขาเอามือถือมาโทร.หานุ่น เปิดลำโพงให้ผมฟังไปพร้อมกัน เข็มถามนุ่นว่า รู้เรื่องแฟนมึงรึยัง นุ่นตอบกลับมาเสียงห้วนๆ ว่า กูไม่มีแฟน เข็มขมวดคิ้วใส่โทรศัพท์ ถามกลับว่า อะไรของมึงวะ ก็มึงบอกกูเอง นุ่นยังทำเสียงขุ่น ตอบกลับมาว่า เออ แต่กูเลิกแล้วไง ขี้หึงฉิบหาย กูเพิ่งบอกเลิกมันอาทิตย์ที่แล้ว เข็มถามต่อว่า ตอนนี้มึงอยู่ไหน นุ่นเริ่มทำเสียงเหมือนไม่ไว้ใจ ตอบว่า กูอยู่ไหนก็เรื่องของกู เสือกไรวะ เสียงเข็มเริ่มแข็ง ตอนตอบกลับไปว่า ต้องเสือกเว้ย แฟนมึงมาอาละวาดที่ร้านแฟนกู แม่งมาพูดว่า มึงกับกูเป็นชู้กัน เสียงนุ่นเปลี่ยนกลายเป็นโทนต่ำ พูดคำเดียวว่า เหรอ แล้วก็เงียบ

นุ่นเล่าว่า นุ่นบอกเลิก แต่แฟนไม่ยอมเลิก ยังพยายามมาหา นุ่นรำคาญ ก็เลยบล็อกทุกอย่าง แล้วไปต่างจังหวัด ที่บ้านก็บอกว่ามาโวยวายหลายครั้งแล้ว นุ่นบอกว่า ไม่คิดเหมือนกันว่า จะบ้าขนาดนี้ รูปนั่นได้มา ก็เพราะจ้างคนไปตามดูนุ่น แล้วก็ไปเชื่อคนที่จ้างมา ไม่เชื่อแฟนตัวเอง นุ่นถึงได้ทนไม่ไหว นุ่นถอนหายใจ บอกเข็มว่า กูอยากขอโทษมัึงนะ แต่กูไม่แน่ใจว่ะ คือ แม่งไปทำเหี้ย เพราะกูเลิกกับมัน กูเลยต้องรับผิดชอบเหรอวะ เข็มถามนุ่นว่า ไม่อยากบอกว่าอยู่ไหน เพราะมึงกลัวกูไปบอกแม่งใช่มั้ย นุ่นเงียบไปอีก เข็มพูดต่อว่า สรุป แม่งไม่ใช่แฟนมึงแล้วนะ มึงไม่ต้องรับผิดชอบหรอก เดี๋ยวกูจัดให้เอง นุ่นถามเสียงอ่อนลงว่า แล้วแฟนมึง... ให้กูไปเคลียร์ให้มั้ย เข็มตอบกลับไปว่า ไม่ต้องหรอก เขาฟังอยู่ รู้เรื่องหมดแล้ว มึงแหละ จะหนีได้กี่วัน เสียงนุ่นฉุนเฉียวขึ้นมาอีก ตอนตอบเข็มว่า กูไม่รู้ กูก็ไม่ได้อยากหนี แต่แม่งรังควานกูฉิบหาย เข็มตอบเพื่อนว่า งั้นเดี๋ยวกูจัดเผื่อ อย่ามาโกรธกูทีหลังแล้วกัน

เข็มกดวางสายไปแล้ว หลังจากนุ่นยืนยันว่า ผู้ชายคนนั้นคิดไปเอง และเข็มไม่ใช่คนแรกที่ถูกหาว่าเป็นชู้กับนุ่น เข็มถามผมว่า โอเครึยัง คุณจะเชื่อผม หรือเชื่อไอ้บ้านั่น ผมมองเข็มตาปริบๆ ผมบอกเข็มหลายครั้งว่าผมไม่ชอบที่เขาใจร้อน แต่วันนี้ ผมกลับเป็นเสียเอง ใจร้อน ไม่มีสติ ไม่หาข้อเท็จจริงให้ดีก่อน เข็มลุกขึ้นยืน พูดกับผมว่า ผมโกรธคุณนะจอม คุณเชื่อคนอื่นง่ายขนาดนั้นได้ยังไง ไม่ถามผมสักคำ ผมไม่กล้าสบตาเข็มเลย ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น ผมก็ไม่รู้ทำไมผมเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกผิด รู้สึกแย่ ผมจะทำยังไงดี เข็มโกรธแล้ว แต่เขาก้าวเข้ามาชิด กอดผม กดเบาๆ ให้หน้าผมแนบกับอกเขา เสียงเข็มดังอยู่ใกล้ๆ ว่า วันหลังอย่าทำแบบนี้ ผมรักคุณ ผมตั้งใจมีคุณคนเดียว แล้วผมก็มั่นใจว่า ผมทำได้แน่ๆ อย่าดูถูกผมอีก เข็มยังลูบหัวผม พูดต่อว่า สำหรับวันนี้ ผมขอโทษ ที่ไม่ได้อยู่ตอนที่คุณมีปัญหา ตอนที่คุณบอก ผมตกใจแทบแย่ แต่พอดูคลิปแล้ว ผมก็พอสบายใจได้ ว่าแฟนผมเก่งมาก

ผมสูดหายใจเข้าลึก กลิ่นเสื้อปนกลิ่นน้ำหอมจากตัวเขา อยู่กับผมตรงนี้ ทำไมผมถึงได้อ่อนไหวไปกับคำพูดคนอื่นได้ขนาดนั้น ผมยังซุกอยู่กับอกเขา พูดเบาๆ ว่า ผมขอโทษ ผมได้ยินเสียงเข็มถอนหายใจยาว ตอบผมว่า คุณเข้าใจ ผมก็สบายใจแล้ว ผมต้องกลับไปทำงาน แล้วจะกลับไปคุยกับป๊าด้วย แล้วผมค่อยมา ผมรีบบอกเข็มว่า ปิดร้านแล้วผมไปหาก็ได้ เข็มยิ้ม เช็ดน้ำตาบนแก้มผม แล้วก็พูดว่า ตามใจ

ผมแปลกใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่เพิ่งเกิดเรื่อง แต่ผมกลับรู้สึกปลอดโปร่งมาก ผมทำงานอย่างมีความสุข แล้วก็ไปหาเข็มด้วยความรู้สึกที่ดีมากๆ เข็มบอกว่า เขารู้แล้วว่าแฟนนุ่นเป็นใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน เข็มบอกว่า ผมเข้าใจถูกแล้ว เขาเป็นแค่นักเลงกระจอก ไม่น่าจัดการยาก ผมถามเข็มว่า จะทำอะไร ส่งคนไปซ้อมเหรอ เข็มหัวเราะ ตอบผมว่า ไม่หรอก แค่ขู่ก็น่าจะพอ ผมถามเข็มอีกว่า หายโกรธผมแล้วจริงๆ ใช่มั้ย เข็มถอนใจ ตอบผมว่า คุณไม่เชื่อผมอีกแล้วนะ ผมซบลงไปที่ซอกคอเขา พร้อมกับตอบเสียงอ่อยๆ ว่า ก็ผมด่าคุณไปตั้งเยอะ เข็มหัวเราะกิ๊กกั๊ก ถามผมว่า แล้วตอนนั้น โกรธมัน หรือ โกรธผมมากกว่า ผมหยุดคิดก่อนจะตอบว่า ผมน่าจะโกรธ ตั้งแต่ได้ยินมันเรียกคุณว่า หมอหมา

ผมบอกเข็มว่า ผมอยากลองจับเข็มฉีดยาดูอีกที ท่าทางเข็มดีใจมาก เขารีบไปหยิบเข็มฉีดยาส่งให้ผม แต่เขากลับดึงมือกลับ ถามผมว่า คุณไหวแน่นะ ผมกลืนน้ำลาย มองเข็มฉีดยาในมือเขา ผมต้องทำได้ ผมอยากหาย อยากมีลูก ลูกของเรา หายใจเข้าลึกๆ แล้วแบมือรอ มันสั่นนิดหน่อย ตอนเข็มวางเข็มฉีดยาลงมา แต่หลังจากนั้น มือที่แข็งแรง มั่นคง ของเข็ม ก็กุมมือผมไว้ ผมเอาอีกมือ กุมมือเข็มไว้ แล้วเราก็คุยกัน คุยกันไปเรื่อยๆ จนเข็มบอกว่า นอนกันเถอะ ดึกแล้ว เราปล่อยมือกัน ผมเป็นคนเอาเข็มฉีดยาไปเก็บ แล้วกลับมาสวดมนต์พร้อมกัน ในความมืดนั้น แววตาเข็มสุกสกาวยิ่งกว่าดาว เข็มถามผมว่า ไปแอบซ้อมมาตอนไหน ทำแบบนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พรุ่งนี้ผมนัดหมอให้นะ ผมเบียดตัวเข้าหาเขา ตอบเบาๆ ว่า ไม่ได้ซ้อม ทำได้เมื่อกี๊เลย ผมเก่งใช่มั้ย เข็มจูบหน้าผากผม ก่อนจะตอบว่า ที่สุดในโลก

ผมทำได้เพื่อเขา ผมทำได้เพราะเขา เพราะผมจะเป็นคนเดียวในชีวิตเขา ผมจะพยายาม จะไม่ให้เขาผิดหวัง

ก่อนเข็มออกไปคลินิก ม๊ากำชับว่า อย่าลืมพาผมไปซื้อเสื้อผ้าเตรียมไว้ใส่ไปงานเปิดตัวค่ายรถยนต์ไฟฟ้าแบรนด์ดังจากเมืองนอก ผมทำท่าจะปฏิเสธ แต่ม๊าบอกว่า ไม่ได้ ถึงเวลา จำเป็นต้องโชว์ ก็ต้องโชว์ แบรนด์เนม หัวจรดเท้านะลูก ผมก็เลยได้แต่รับคำ แล้วกลับไปทำงานที่ร้าน ทำไปก็อดนึกไปด้วยไม่ได้ว่า "ราคา" ที่ม๊าอยากให้คนอื่นเห็นที่ตัวผมมันเป็นหลักแสน แต่งาน Catering ที่ผมกำลังเตรียม ทำรายได้แค่หลักพัน มันช่างเทียบกันไม่ได้เลย พีเคยถามผมว่า ทำไมไม่รีบๆ แต่งงาน จะได้ไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย แต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้น คุณค่าในตัวผม ความภูมิใจของผม ก็อยู่ที่งานที่ทำให้ผมมีเงินมากพอจะรับผิดชอบชีวิตตัวเองได้ และเก็บสำรองไว้สำหรับอนาคตของผมกับแม่ ผมรู้ว่าเงินแค่นี้ มันเป็นเงินเล็กน้อยสำหรับบ้านเข็ม ผมถึงได้นึกขอบคุณป๊าม๊าตลอด ที่ไม่เคยดูถูกตัวผม ถึงเข็มจะเต็มใจดูแลผม แต่ผมก็อยากดูแลตัวเอง ดูแลแม่ได้ด้วย ผมเลยไม่เคยคิดจะเลิกทำงานเลย ถึงรายได้มันจะแสนน้อยนิดสำหรับคนที่ม๊าตั้งใจให้ผมใส่แบรนด์เนมไปอวด และผมก็คงโดนเขาดูถูกเอาอีก แต่ถ้าผมอยากอยู่กับเข็ม ก็เลิกไปงานพวกนี้ไม่ได้ และผมอยากภูมิใจในตัวเอง ผมก็เลิกงานของผมไม่ได้เหมือนกัน

ผมถามพีเรื่องที่วันก่อนเห็นเขาเครียดๆ พีเล่าแบบไม่ค่อยอยากเล่าว่า เขาเอาเงินไปลงทุน แล้วมันไม่เป็นอย่างที่เขาคิด โจก็เตือนเขาแล้ว แต่เขาไม่เชื่อเอง วันนั้นพีเครียดเพราะโดนทวงเงินที่เขาไปยืมมาลงทุน โจดุเขา แต่ก็ช่วยจ่ายหนี้ให้ ผมถามพีว่า ทำไมให้โจรู้ แต่ไม่ให้ผมรู้ พีรีบตอบว่า ไม่ใช่ไม่ให้รู้ แต่ว่า พี่ก็คุยกับผมแต่เรื่องงานในร้าน เรื่องอื่นก็ไม่ค่อยได้คุย แต่กับพี่โจ...พีหยุดพูดแค่นั้น ผมก็พอเข้าใจแล้วว่า อะไรเป็นอะไร ผมถามต่อว่า จะเอาเงินที่ไหนไปคืนโจ พียิ้มเขินๆ ตอบผมว่า พี่โจบอกว่า มีก็ค่อยให้ ไม่มีก็ไม่ต้องคิดมาก ผมเหวอกับคำตอบที่ได้ แต่ก็คุยได้แค่นั้น เพราะลูกค้าเข้า ดูพีจะชอบ แต่ผมไม่ชอบแบบนี้ คงต้องจัดการอะไรสักอย่าง ขอไปปรึกษาพีทกับเข็มก่อน

ผมเห็นรอยเขียวๆ ที่แขนแคนดี้หลายครั้งแล้ว อดรนทนไม่ไหว จนต้องถาม แต่พี่คิมตอบว่า พี่ก็ไม่รู้ ถามก็ไม่ยอมบอก พูดแต่ว่า หกล้ม จอมลองถามดูหน่อยก็ดี เผื่อจะยอมบอก ผมเห็นสีหน้าพี่คิมกลุ้มใจจริงจัง ก็น่าจะตัดข้อที่ผมสงสัยว่า พี่คิมทำร้ายลูกออกไปได้  ผมเข้าไปนั่งเล่น นั่งคุย จนพี่คิมออกไปแล้ว ผมถึงได้ถามแคนดี้ว่า เจ็บมั้ย ทำไมเพื่อนเล่นแรงจัง แคนดี้เม้มปาก ผมถามต่อว่า แคนดี้ทำแขนเพื่อนเขียวด้วยมั้ย ทำยังไง แคนดี้ยังไม่ตอบ ผมหยิบกล่องขึ้นมา ค่อยๆ ลำเลียงของเล่นบนโต๊ะลงกล่อง พูดไปด้วยว่า แคนดี้ไม่อยากคุยกับพี่จอม พี่จอมไปดีกว่า แคนดี้จับแขนผม พูดค่อยๆ ว่าแคนดี้กัด

ผมเล่าเรื่องแคนดี้ให้เข็มฟัง ตอนเราช่วยกันติดสติ๊กเกอร์ลงบนกล่องพลาสติกที่จะเอาไปให้ร้านแพคขนม ที่ผมไปสั่งไว้ ว่า แคนดี้น่าสงสาร โดนเพื่อนล้อทุกวัน โดนเรียกว่า ลูกไม่มีแม่ พี่คิมก็ไม่เข้าใจลูก พอรู้ว่าลูกถูกล้อ ก็ไปหาครู จะไปเอาเรี่องกับครูท่าเดียว แคนดี้รักครู ไม่อยากให้ครูถูกดุ ก็เลยจัดการคนที่มาล้อเองเลย ไม่บอกพ่อแล้ว ผมเล่าต่อว่า ผมเล่าให้พี่คิมฟังแล้ว บอกพี่คิมด้วยว่า ถ้าอยากสงบศึก ผมแนะนำให้แคนดี้ เอาขนมไปให้เด็กที่มาล้อ ทุกวัน จนกว่าจะยอมมาเป็นเพื่อนดีกัน หรือไม่ก็ พาไปเรียนวิชาป้องกันตัว จะได้ฟาดปากคนที่มาล้อได้ โดยไม่ถูกฟาดกลับ เข็มฟังแล้วก็หัวเราะ ถามผมว่า บอกแคนดี้แบบนี้ด้วยเหรอ ผมตอบว่า เปล่า ผมบอกแคนดี้ว่า ให้ลองเปลี่ยนจากกัดเป็นเตะ ถ้ายังไม่ได้อีก ก็ลองชวนเขากินขนม ถ้าเขาชอบแคนดี้ เขาอาจจะเลิกล้อก็ได้ เข็มยืดตัวมาจุ๊บแก้มผม แล้วก็ไม่พูดอะไร เอาแต่นั่งยิ้ม

แต่แค่นั้น ก็ทำให้ผมรู้แล้วว่า มีคำชมเป็นล้านๆ คำ อยู่ในใจเขา

มีพัสดุส่งมาถึงผม ผมเขย่าดูจนแน่ใจว่า น่าจะไม่มีระเบิดอยู่ข้างใน ลายมือบนหน้ากล่องก็ไม่คุ้น ชื่อคนส่งก็ไม่รู้จัก ของในกล่องยิ่งทำให้ผมเซอร์ไพรส์ มันคือ กางเกงในผู้ชาย 1 ตัว กับ กระดาษแผ่นเล็กๆ เขียนข้อความว่า 

ฝากคืนพี่เข็มด้วยนะครับ ซักให้แล้ว ขุน

ผมแทบจะอยากจับตัวเข็มมาเค้นคอถามว่า นี่มันอะไร กางเกงในของเข็มแน่ๆ ผมจำได้ มันเป็นแบบที่เข็มซื้อมาทีเดียว 2 โหล แล้วเอามาแบ่งให้ผมใช้ ผมรู้ว่าเข็มรักผม แต่ผมไม่รู้ว่าขุนคิดจะทำอะไร เข็มกลับจากเชียงใหม่ 2 อาทิตย์แล้ว ขุนเพิ่งจะส่งมา แล้วส่งมาให้ผมด้วย เข็มไปทำอะไร ขุนถึงมาประกาศตัวกับผมแบบนี้ ผมหลับตา หายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองให้มีสติไว้ อย่าโกรธมั่วเหมือนเรื่องแฟนนุ่นอีก อย่างน้อย ผมก็ต้องรอ ถามเข็มสักคำ

แล้วค่อยคิดว่า จะจัดการกับเข้ม หรือ ขุน ก่อนดี

Create Date : 03 มิถุนายน 2568		0 comments
Last Update : 3 มิถุนายน 2568 16:00:28 น.
Counter : 240 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet