เรื่อง รัก ลึก อุ่น (Omega Verse) - บทที่ 59

ปางช้างที่ขุนทำงานอยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองเท่าไหร่ ขับรถไปชั่วโมงเดียวก็ถึงแล้ว นุ่นน่าจะมาที่นี่หลายครั้งแล้วจริงๆ เพราะนุ่นให้ผมไปเข้าอีกประตู ที่ไม่ใช่ทางเข้าสำหรับนักท่องเที่ยว พอขุนเห็นนุ่น ขุนก็เรียกชื่อนุ่นดังลั่น แล้วก็พูดต่อว่า แม่พระมาโปรดแล้ว นุ่นหัวเราะ บอกขุนว่า ไม่ได้มาคนเดียวนะ ขุนเหมือนเพิ่งเห็นผม เขาตะโกนเรียกชื่อผมดังกว่าที่เรียกนุ่นอีก วิ่งเข้ามาทักผมว่า พี่เข็มมาได้ไง ขุนดูดีใจจนผมแปลกใจ แต่พอขุนพูดต่อ ผมก็เข้าใจได้ทันที ขุนต้องรักษาช้าง 2 ตัวพร้อมกัน เชือกหนึ่งตั้งใจจะผ่าฝีให้วันนี้อยู่แล้ว ส่วนอีกเชือก  เพิ่งมีอาการท้องอืดเมื่อเช้า นุ่นฟังขุนเล่าอาการ อ่านชาร์ตว่าทำอะไรไปแล้วบ้าง แล้วอาสาไปดูแลเปลี่ยนน้ำเกลือกับให้ยาให้เชือกที่ปวดท้อง ขุนให้ผู้ช่วยอยู่กับนุ่น ให้ผมไปช่วยเขาผ่าฝี

ขุนสั่งให้ผมเตรียมเครื่องมือ เตรียมผ้าก๊อซชุบน้ำเกลือ เอาไว้เช็ดแผล เตรียมขวดไว้รองรับหนองที่จะออกมาจากแผล เตรียมน้ำเกลือใส่หลอดฉีดยาอันใหญ่ เอาไว้ฉีดล้างหนองในแผล ขุนสั่งหลายอย่างจนผมอดไม่ได้ พูดกับเขาว่า กูเป็นพี่มึงนะ แล้วกูก็เป็นสัตวแพทย์ ยังไม่ได้เปลี่ยนอาชีพ ขุนไม่ได้กลัวผมเลย เขายิ้มแล้วพูดว่า ที่นี่ขุนเป็นหมอใหญ่ โอเคนะพี่เข็ม ทุกอย่างพร้อมแล้วนะ ขุนจะผ่าแล้ว

เห็นท่าทางจริงจังของ "หมอใหญ่" ผมก็อดรู้สึกภูมิใจไม่ได้ ขุนเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ตั้งใจเรียน ด้วยควมตั้งใจแน่วแน่ว่า จะกลับมาทำงานให้บ้านเกิด ตอนที่ขุนประกาศเจตนารมณ์ของเขากลางวงเหล้า มีแต่คนขำ เพราะทุกคนรู้ว่า ขุนอยากเป็นหมอช้าง และ แถวบ้านขุน ไม่น่ามีช้างให้ขุนรักษา แต่ขุนไม่สนใจ ตั้งหน้าตั้งตาทำตามฝันของเขาไป ถึงตอนนี้ ขุนจะไม่ได้อยู่ที่บ้านเกิด แต่เขาก็ได้เป็นหมอรักษาช้างอย่างที่ตั้งใจ เขากรีดเปิดแผลด้วยความมั่นใจ ล้วงมือเข้าไปกวาดหนองออกจากแผล เขาทำความสะอาดแผลไปด้วย ฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุขจนผมหมั่นไส้ เพราะเขาหันมาสั่งผมอีกว่า พี่เข็ม ผ้าก็อซชุบยาฆ่าเชื้อ เอาชุ่มๆ เลยนะ ก้อนใหญ่ๆ จะเอามายัดแผล กันไม่ได้เศษดินเศษหญ้าเข้าแผล

ผมทำตามคำสั่งด้วยความไม่พอใจหน่อยๆ ทั้งที่ขุนก็พูดกับผมดีๆ ไม่ได้ดุผู้ช่วยเหมือนผม ผมกระแทกเสียงตอบว่า ได้ครับ ไอ้หมอใหญ่ แล้วกลับมานึกถึงผู้ช่วยที่คลินิก เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่า เขาน่าสงสาร โดนผมดุ เสียงดัง เสียงเขียวใส่ยังไง ก็ตอบโต้ไม่ได้ เถียงไม่ได้ ได้แต่อดทน แล้วยังต้องห้ามแสดงอาการไม่พอใจด้วย เพราะจะโดนผมว่าหนักกว่าเดิมอีก กลับไปผมจะพยายามพูดดีๆ กับผู้ช่วยให้มากกว่าเดิม นึกๆ แล้วก็ต้องนับว่าผมโชคดีที่ยังไม่เคยเจอผู้ช่วยออกฤทธิ์ออกเดชใส่  แต่คนที่ลาออกไป  จะเพราะทนผมไม่ไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้

ขุนบ่นเสียดายแล้วเสียดายอีก ที่ผมมีเวลาอยู่ได้แค่นั้น ผมพูดขำๆ ใส่ว่า เวอร์แล้วมึง กูไม่มาหาถึงที่ มึงก็ไม่เห็นจะอยากเจอกู ขุนตอบผมว่า ไม่ได้เวอร์ ไม่ได้ไม่อยากเจอ เขานิ่งไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อว่า ที่นี่มีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ แต่ขุนมีเวลาไม่พอ ถ้ามีคนช่วย ถ้าพี่มาได้ ผมแลกไลน์กับขุน บอกน้องว่า มีอะไรน่าสนใจก็บอก ถ้ามาได้ เดี๋ยวกูมา ขุนพยักหน้ารับ แล้วเราก็ลากันตรงนั้น

นุ่นคุยให้ผมฟังตอนกินข้าวด้วยกันที่สนามบินว่า นุ่นก็อยากมาทำงานแบบขุนเหมือนกัน แต่รายได้มันน้อยกว่าภาระที่รับผิดชอบอยู่ ก็เลยต้องทำคลินิกเป็นหลักไว้ก่อน ถ้ามีโอกาสก็มาหาขุน มาช่วยงานขุน ก็ได้ Heal ใจตัวเองไปด้วย ผมหยิบมือถือมาดู จอมไม่โทร.หาผมเลย ต้องจับได้แน่ๆ ว่าเมื่อคืน ผมโกหก กำลังจะบอกให้นุ่นรีบกิน ผมอยากหาของไปเอาใจจอม ก็พอดีมีคนโทร.หานุ่น นุ่นรับสายด้วยเสียงราบเรียบ ผิดกับที่คุยกับผมอยู่เมื่อกี๊ ผมได้ยินนุ่นตอบว่า อยู่กับเพื่อน เจอที่สัมมนาเมื่อวาน ผู้ชาย เสียงนุ่นเริ่มฉุนเฉียว ผมเลยเขียนใส่กระดาษว่า ไปซื้อของ เจอกันข้างใน ส่งให้นุ่น แล้วผมก็ลุกออกมา นุ่นจะได้ทะเลาะกับคนในสายเต็มที่ไปเลย ไม่ต้องเกรงใจผม

ดอกกุหลาบจากโครงการหลวงบนดอยสูง ดอกใหญ่ สีเหลืองสด สัญลักษณ์แทนคำขอโทษ จอมน่าจะหายโกรธผม ถ้าเขาโกรธ แต่ผมไม่อยากให้โกรธเลย ผมโทร.หาจอมจะบอกเวลาที่ผมถึงกรุงเทพ แล้วก็เปลี่ยนใจ เพราะจอมรับสายผมด้วยเสียงปกติ ยังถามผมว่า ให้ไปรับมั้ย ผมบอกจอมว่า ผมจะถึง 5 ทุ่ม ไปคอยที่บ้านผมดีกว่า

ผมกลับเข้าไปเจอนุ่นข้างในเกท  นุ่นตวาดใส่โทรศัพท์ว่า ไม่เชื่อก็ไม่ต้องโทร.มาแล้ว รำคาญ ผมเห็นนุ่นกดวางแล้วกดปิดมือถือ ผมถามว่า มึงคุยกับใคร แฟนรึเปล่า กูไปเคลียร์ให้มั้ย  นุ่นสะบัดเสียงตอบว่า ไม่ต้องหรอก กลับไปถึงกูจะไปบอกเลิกแม่งละ เป็นผู้ชายยังไง จุกจิกฉิบหาย ผมตกใจหันไปถามนุ่นว่า มึงว่าอะไรนะ แฟนมึงเป็นผู้ชาย?? นุ่นหันมาถามผมว่า ทำไม คิดว่ากูเป็นทอมอีกคนแล้วสิ ผมตอบแบบคิดอะไรไม่ออกว่า เออสิ นี่กูจะโดนแฟนมึงเล่นมั้ยเนี่ย อยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน แต่นุ่นพูดเหมือนไม่แยแสว่า แม่งทำมึงก็จัดการเลย พรุ่งนี้ก็ไม่ใช่แฟนกูแล้ว

ผมกอดช่อดอกกุหลาบในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม เจอจอมแล้ว ผมจะรีบสารภาพทุกอย่าง ทั้งเรื่องที่ผมโกหกและเรื่องที่ผมเข้าใจผิด จอมไม่จุกจิก ไม่ขี้หึง ผมก็ต้องทำตัวดีๆ

ผมถึงบ้านตั้งแต่ 3 ทุ่ม จอมเพิ่งปิดร้าน น่าจะอีกสักชั่วโมงกว่าจอมจะมาถึง ผมตามพี่นีมาช่วยติดรูปใหม่ลงไปบนผนังห้องน้ำ  รูปจอมยิ้มสดใสที่จั๊มพ์เป็นคนถ่าย ผมว่าน่าจะมีเพลงมาเติมบรรยากาศให้ดูน่ารัก ผมเปิด notebookไล่ฟังไปเรื่อยๆ แล้วก็ตกลงใจเลือกเพลงแบบ Music Box เสียงกรุ๋งกริ๋ง ทำนองเพลงกล่อมเด็กของฝรั่ง ฟังสบายได้เรื่อยๆ ช่อกุุหลายสีเหลืองที่ต้องฝากคุณแอร์ ช่วยเก็บไว้ตอนอยู่บนเครื่องบิน วางสวยๆ อยู่ข้างตัว ผมเปิดดูกล้องหน้าบ้าน ยังไม่เห็นจอมมา ก็เลยคุยไลน์กับขุนไปพลางๆ  ขุนบอกว่า เขาอยากทำหมันหมาแมวจรแถวนั้นให้หมด แต่มาทำงานที่นี่เป็นปีแล้ว เพิ่งทำไปได้ 2 ตัว เพราะไม่มีคนช่วยจับ ผมบอกขุนว่า ถ้าไม่มีใครว่า ผมไปยิงยาสลบให้ได้ จอมมาแล้ว ผมฉวยดอกไม้ไปหลบอยู่ที่ช่องเก็บเสื้อผ้า รอเซอร์ไพรส์จอม

เสียงประตูเปิด เสียงฝีเท้าเดินไปมุมนั้นมุมนี้ แล้วไปหยุดที่โต๊ะทำงานที่ผมวาง notebook เปิดเพลงไว้ ผมรีบเดินเข้าไปหา กอดจอมจากข้างหลัง หอมแก้มเขา บอกเขาว่า คิดถึงจัง

จอมดูไม่ดีใจเลยที่เห็นผมพร้อมกับกุหลาบสีเหลือง ผมเริ่มใจไม่ดีแล้ว รีบจูงมือเขาไปนั่งโซฟา ขอโทษที่โกหก แล้วก็เล่าเรื่องนุ่นและเหตุผลที่ทำให้ต้องมานอนห้องเดียวกัน ผมบอกจอมด้วยว่า ผมคิดว่านุ่นเป็นทอมถึงให้มานอน เพิ่งมารู้ทีหลังว่า นุ่นยังเป็นผู้หญิงอยู่ จอมยังไม่ยิ้มอยู่ดี ถามผมว่า มีอะไรอีกมั้ย ผมรู้ว่าจอมหมายถึง มีอะไรปัดบังเขาอีกมั้ย ผมมีอะไรกับนุ่นหรือเปล่า ผมตอบเต็มเสียงว่า ไม่มีแล้ว ผมยังเป็นคนดีของคุณอยู่

สีหน้าจอมดูแปลกๆ เขาถามว่า วันนี้ที่ผมกลับค่ำ เพราะไปกับนุ่นมาเหรอ ผมรับว่าใช่ ผมไปเพราะอยากเจอขุน แล้วเล่าเรื่องขุนให้จอมฟัง ย้ำกับจอมว่า ผมไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดี แต่จอมกลับพูดค่อยๆ ด้วยน้ำเสียงปนเศร้าว่า คุณทำก็ไม่แปลก อัลฟาก็ทำกันทั้งนั้น

ผมนึกอยากจะถอนหายใจดังๆ จอมคิดมาก คิดไกลไปกว่าที่ผมคิดอีกแล้ว ผมขยับจากที่นั่งโอบไหล่จอม ไปกอดเขา บอกเขาว่า ผมไม่มีวันทำผิดกับคุณ โดยเฉพาะเรื่องนี้ ผมรักคุณคนเดียว จูบแก้มเขาเบาๆ แล้วถอยออกมา สีหน้าจอมดูดีขึ้นแล้ว เขาบอกให้ผมไปอาบน้ำ จะได้นอน ผมเลยดึงมือจอมให้ไปด้วยกัน  ดีจังที่ผมเตรียมไว้ มันต้องช่วยจอมได้แน่ๆ

จอมยืนตะลึงอยู่หน้ารูปตัวเอง ที่กินพื้นที่เกือบเต็มผนังห้องน้ำด้านนั้น ผมกระซิบข้างหูจอมว่า ผมอยากเห็นคุณหัวเราะทุกวัน ผมรักคุณนะ จอมหันมาจูบผม แสดงความรักกับผม แล้วเราก็ไม่ต้องพูดอะไรกันอีก ความรู้สึกที่เรามีต่อกัน ยังคงงดงามและดีเสมอ ความผูกพันของเราก็เช่นกัน จอมนอนอยู่ใต้ตัวผม เขายังหายใจเหมือนเหนื่อย ผมจูบเบาๆ ที่รอยแผลจางๆ ตรงคอเขา ก่อนจะฝังเขี้ยวลงไป ตัวจอมก็หอม เลือดจอมก็หอม ทั้งหมดนี้เป็นความสุขของผม ถ้าผมไม่รู้จักถนอมรักษาไว้ให้ดี ผมก็บ้าแล้ว

เราเอาของฝากจากเชียงใหม่ไปพร้อมกับบัวลอยงาดำเจ้าโปรดของอาม่า ที่จอมให้ผมแวะซื้อ อาม่าดูมีความสุขมากที่มีเราสองคนไปกินข้าวด้วย อาม่าคุยแทบไม่ได้หยุด และจอมก็ตั้งใจฟัง ไม่มีท่าทีเบื่อหน่ายเลย ผมอยากอยู่นานกว่านั้น แต่คุณแม่บ้านมากระซิบบอกว่า ได้เวลาอาม่านอนกลางวันแล้ว กลางคืนก็นอนได้น้อยอยู่แล้ว ถ้าตอนนี้ไม่หลับ จะยิ่งเพลีย ผมก็เลยลากลับ เรายังมีเวลาเหลือ จอมก็เลยซื้อกับข้าวไปกินมื้อเย็นที่บ้านแม่ จอมยังติดใจเรื่องขุนกับนุ่นอยู่เลย ระหว่างรอแม่กลับ ผมก็เลยเล่าทุกอย่างที่ผมนึกออก บอกจอมด้วยว่า ต่อไป ผมจะไม่ให้ใครมานอนด้วยแล้ว เขาจะได้สบายใจ จอมยิ้มอ่อนๆ ให้ผม ถามผมว่า แล้วที่เขาไม่สบายใจมาวันกับคืน จะชดใช้เขายังไง ตอนนั้นในตัวผมไม่มีอะไรเลย ผมก็เลยพูดกับจอมว่า ตอนนี้ผมมีแค่นี้ แล้วก็จูบเขา

มันไม่ใช่จูบหนักๆ แบบเวลาผมมีอารมณ์ แต่มันเป็นจูบเบาๆ ที่ผมอยากถ่ายทอดความรู้สึก รัก อยากโอ๋ อยากขอโทษ อยากให้เขายกโทษให้ผม ผมว่า มันน่าจะได้ผล จากที่จอมยืนเฉยๆ เขาเริ่มจูบตอบผม แตะหลังผม เราผละออกจากกันตั้งแต่ได้ยินเสียงกดรีโมทประตูรั้วแล้ว แต่หน้าจอมยังแดงจัดจนแม่ทัก หน้าผมก็คงเหมือนกัน แม่ถึงได้หัวเราะ พูดกับเราสองคนว่า อดทนไว้ก่อน กินข้าวกับแม่ก่อน

ผมรู้สึกว่าช่วงหลังๆ นี้ จอมเจอม๊าบ่อยกว่าเจอแม่ตัวเองอีก จะเพราะเอาเวลามาอยู่กับผมหรือเปล่า ผมก็เลยขอไปล้างจานให้เอง จอมจะได้คุยกับแม่ ผมค่อยๆ ทำตามที่เคยเห็นจอมทำ กวาดเศษอาหารใส่ถุง ผูกปากถุงให้แน่น เปิดน้ำล้างคราบที่ยังติดอยู่ที่ถ้วยจานจนหมดทุกใบ แล้วค่อยกด แต่น้ำยาล้างจานหมด ผมจะเข้าไปถาม แต่ยังไม่ทันได้ถาม ก็โดนถามก่อนว่า เข็มตั้งใจจะมีเมียกี่คน

ผมหันไปมองจอม แววตาเขาดูเศร้าอีกแล้ว ผมไม่เข้าใจเลย ผมแค่อยู่กับนุ่นคืนเดียว ผมขอโทษแล้ว อธิบายแล้ว ผมตอบแม่ว่า คนเดียวครับ แล้วพูดต่อว่า น้ำยาล้างจานหมด แม่เรียกผมให้ตามกลับเข้าไปในครัว แม่จะเอาน้ำยาล้างจานให้เอง ผมว่าแม่น่าจะอยากคุยกับผม ผมเล่าเรื่องให้แม่ฟัง ถามแม่ว่า ผมต้องทำยังไง จอมถึงจะเชื่อใจผมได้ แม่ส่ายหัว ส่งถุงน้ำยาล้างจานให้ผม บอกผมว่า ไม่ใช่จอมไม่เชื่อใจเข็ม เขาคิดว่าเขาเป็นโอเมกา และอัลฟา ก็มีสิทธิ์ทำอะไรกับโอเมกาก็ได้อยู่แล้ว เขากำลังคิดถึงวันที่เข็มมีจริงๆๆ เขาจะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง แม่เปิดตู้หยิบกรวยกับกรรไกรส่งให้ผม พูดต่อว่า แม่บอกเขาตั้งแต่ครั้งแรกแล้วว่า ให้ถามตัวเอง ถ้าไม่มีเข็ม เขาอยู่ได้มั้ย ตอนนี้เข็มก็น่าจะรู้คำตอบแล้ว ทั้งที่เข็มทำเขาเจ็บขนาดนั้น จอมรักเข็มมาก ไม่ว่าเข็มจะเป็นยังไง ที่เขาไม่มั่นใจคือตัวเขาเอง ลึกๆ จอมก็ยังรู้สึกอยู่ดี ว่าตัวเองเป็นแค่โอเมกา

ผมแอบเหนื่อยแอบท้อใจอย่างช่วยไม่ได้ จอมจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ผมอยากเห็นเขาเชิดหน้าใส่ความคิดตัวเอง เหมือนที่เขาเชิดใส่คนที่ดูถูกเขา แต่ตอนนี้ ผมทำได้แค่ บอกเขาว่า ผมรักเขาคนเดียว ไม่อยากมีคนอื่นแล้ว ตอนจะนอน ผมฉีกซองเข็มฉีดยา เอาออกมาวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงฝั่งที่จอมนอน เขากระเถิบมาทางผม สีหน้าไม่ค่อยดี ผมไม่รู้ว่าเพราะเรื่องเมื่อเย็น หรือ เพราะเข็มฉีดยา แต่จะเพราะอะไร มันก็หน้าที่ผม ต้องทำให้จอมมีความสุข ห้ามเหนื่อย ผมโอบจอมเข้ามาหาตัว ลูบไหล่เขาเบาๆ พูดกับเขาว่า ให้ลืมได้แล้วว่า ผมเป็นอัลฟา ผมเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ที่มีความรักสุดพิเศษให้เขาคนเดียว และ สำหรับผม เขาไม่ใช่โอเมกา แต่เขาคือ หัวใจของผม

จอมยิ้มแล้ว สีหน้าท่าทางเขาดูผ่อนคลายลง แล้วเขาก็หลับ ผมยังกอดจอมอยู่ นึกอยู่ในใจว่า ถ้าจอมยังเครียดอยู่อีก ผมจะหาอะไรมาพูด แค่นี้ก็เลี่ยนจนคิดไม่ถึงแล้วว่าตัวเองจะพูดได้ ผมเป็นอัลฟา เป็นลูกคนเดียว เป็นคุณหนูที่มีแต่คนคอยเอาใจมาตลอด ไม่เคยต้องมาคอยเอาใจใคร ปลอบใจใครแบบนี้เลย ผมอดขำตัวเองไม่ได้ พอนึกต่อไปว่า พอเห็นจอมอาการไม่ดีทีไร ผมคิดแต่อยากทำให้เขากลับมาดี ทำอะไรก็ได้

อะไรที่ถ้าถือตัวว่าเป็นอัลฟา ก็จะต้องไม่มีวันทำให้เสียศักดิ์ศรีแน่ๆ

ขุนไลน์มาหาผมทุกวัน ส่งรูปช้างที่ผมไปช่วยเขาทำผ่าตัดมาอวดให้ดูว่า แผลสวยเรียบร้อย คุยเรื่องโปรเจคท์ที่เขาอยากทำ แต่ไม่ได้ทำสักที ขุนอยากช่วยรักษาสัตว์เลี้ยงของคนงานในปาง แต่เวลาไม่เอื้อเลย ชาวบ้านก็อยากเอามาให้ช่วยรักษา แต่ขุนช่วยได้แค่ ให้คำปรึกษา จ่ายยาไปให้บ้าง ก่อนหน้านี้มีสัตวบาลอีกคน ทำงานด้วยกัน ก็พอมีเวลาไปทำได้ แต่พอคนนั้นลาออกไป ก็ยังหาใครมาทำไม่ได้ บางทีขุนก็ก็้โทร.มาหา ขอให้ผมช่วยหายานอกที่เขาหาซื้อยาก ให้ผมช่วยส่งไปให้ คุยกันบ่อยเข้า ขุนก็เล่าให้ฟังว่า เขามีปัญหากับที่บ้าน ก็เลยไม่กลับบ้านมาเป็นปีแล้ว เขาบอกว่า อยู่แต่ที่ปาง ไม่ค่อยได้ออกไปไหน บางทีก็เหงา ฟังแล้วก็อดสงสารไม่ได้ ขุนเคยเป็นเด็กร่าเริง เป็นคนที่คอยทำให้คนอื่นหัวเราะ ตอนนี้ เขาอยากหัวเราะ แต่ไม่มีใครอยู่ข้างเขา

จอมเล่าให้ฟังว่า พีบอกเองว่า พีชอบโจ แล้วเขาก็รู้ด้วยว่า โจไม่ได้ชอบเขามากขนาดจะคบเป็นแฟน แต่โจก็ดูแล ใส่ใจพี แล้วยังอนุญาตให้พีจูบเขาได้ด้วย จอมเล่าไปถอนใจไป แต่ผมฟังแล้วหัวเราะจนโดนจอมทำตาเขียวใส่ ผมพูดกับเขาว่า อย่างน้อยก็สบายใจได้แล้วว่าพีไม่ได้โดนหลอก แล้วผมก็ชอบที่สองคนนั้นซื่อสัตย์แล้วก็จริงใจกับความรู้สึกตัวเอง มีความสุขกับความสัมพันธ์ที่เขาเข้าใจตรงกัน จอมยังถอนหายใจ บ่นเบาๆ ว่า จะมีความสุขได้สักกี่วัน ผมขยี้หัวจอมแรงๆ พูดกับเขาว่า ผมไม่รู้ ที่ผมรู้คือคุณกำลังมีความทุกข์บนความสุขของคนอื่นอยู่ เลิกคิดได้แล้ว

ผมนึกต่อในใจว่า คิดมากแบบนี้แหละ กลัวทุกอย่าง กังวลไม่เข้าเรื่อง ให้ผมต้องมาคอยโอ๋ คอยปลอบ นี่ถ้าเป็นเพื่อน ผมคงไม่ทนแล้ว แต่นี่เป็นจอม เป็นผู้ชายน่ารัก เป็นคนที่ผมรัก จะเบื่อ จะหมั่นไส้ยังไง ก็จะทำต่อไป รักครับ

ผมเห็นพี่คิมมาร้านจอมหลายครั้งแล้ว บางทีก็พาเด็กผู้หญิงเล็กๆ มาทิ้งไว้ที่ร้านด้วย จอมบอกว่า เด็กเป็นลูกสาวพี่คิม พี่คิมเพิ่งเลิกกับเมีย แล้วต้องเลี้ยงลูกเอง ก่อนหน้านี้ก็เอาไปฝากไว้ตามที่เรียนพิเศษ พอมาเจอว่าร้านจอมอยู่ไม่ไกลจากบ้าน จากที่เรียนพิเศษของลูกมาก ก็เลยพามาหาของกิน แล้วก็ฝากให้จอมช่วยดู ระหย่างพี่คิมแวบไปทำงาน จอมบอกว่า แคนดี้น่าสงสาร ไม่ค่อยร่าเริง ไม่ค่อยพูด อะไรนิดอะไรหน่อยก็จะร้องไห้ พี่คิมก็ทำท่าจะร้องตามลูก จอมจบประโยคด้วยคำว่า ไม่ไหว 

เอาจริงๆ ที่ผมพยายามช่วยให้จอมหายกลัวเข็มฉีดยาเร็วๆ เพราะผมอยากมีลูก แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่า ตัวเองจะเป็นพ่อแบบไหน ไม่เคยเห็นภาพตัวเองกับเด็กเล็กๆ เลย ถ้าถึงเวลาจริงๆ ผมเกิดร้องไห้ตามลูกขึ้นมา จะโดนดุทั้งพ่อทั้งลูกมั้ยนะ

ขุนยังถามมาอยู่ว่า เมื่อไหร่ผมจะไปช่วยเขาสักที ผมส่งพวกยารักษาโรคผิวหนังกับยากำจัดเห็บหมัดไปให้ บอกขุนว่า เอาไปแจกก่อน ผมยังไม่รู้ว่าจะไปได้เมื่อไหร่ เขาตอบกลับมาว่า ไม่เป็นไร แค่พี่เข็มมาคุยด้วย ขุนก็หายเหงาไปเยอะแล้ว ผมไม่แน่ใจว่า ขุนหมายถึงอะไร เพราะผมไม่ชอบพิมพ์ยาวๆ ในไลน์ ผมไม่ได้เล่าอะไรในนั้น ตอบขุนเท่าที่จำเป็น จะได้คุยกันยาวหน่อย ก็ตอนขุนโทร.มา แต่มันก็ไม่ได้ยาวมาก เพราะผมอยากคุยกับจอมมากกว่า ผมอยากไปช่วยงานขุนเหมือนกัน เพราะผมก็อยากช่วยเหลือสังคม อาทิตย์หน้านี้ ผมก็จะไปออกหน่วยจิตอาสา ทำหมันหมาแมวฟรี ที่นครนายก ผมว่าจะชวนจอมไปด้วย ทำงานเสร็จ จะได้แวะเที่ยวสักหน่อย

แต่จอมก็ทำให้ผมผิดหวัง

จอมรับปากไปสอนแคนดี้ว่ายน้ำ แล้วก็ลืมบอกผม แล้วมันก็เป็นวันเดียวกับที่ผมจะไปทำจิตอาสาด้วย ผมหงุดหงิดจนไม่อยากเก็บอาการ ผมรู้ว่าผมไม่ควรโมโหขนาดนี้ เพราะผมเองก็เพิ่งรู้คิวตัวเอง และจอมก็ต้องมีเวลาไปทำอะไรส่วนตัวของเขาบ้าง ผมจะไปมั่นใจว่า จอมจะต้องให้เวลาผมตลอด มันก็ไม่ถูก แต่ผมก็อดผิดหวังไม่ได้อยู่ดี ผมเซ็งจนไม่อยากอยู่ในร้านจอมต่อ กินข้าวกับจอมเสร็จ ผมก็เลยออกไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยไปจนถึงตลาดที่มาซื้อของไปกินตอนเช้าบ่อยๆ ค่ำๆ แบบนี้ มีของกินขายเยอะกว่าตอนเช้าอีก ผมเจอขนมเปียกปูนสีดำ ที่ไม่เจอนานแล้ว คนขายเป็นลุงป้าท่าทางใจดี ผมไม่รู้ว่าเพิ่งมาตั้งขายหรือเปล่า แต่เห็นขนมยังเต็มถาด ผมเลยช่วยซื้อมาหลายชิ้น เอามาฝากคนที่ร้าน  อากาศเย็นๆ กับบรรยากาศที่ผมไม่ค่อยได้เจอ ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นเยอะแล้ว แต่พอเห็นจอม ผมก็หงุดหงิดอีก ถึงจะยอมรับเสียงอ่อยๆ ว่า ลืมจริงๆ ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย ผมไม่สำคัญเท่าไอ้พี่คิมนั่นเหรอ ถึงได้ไม่ใส่ใจจะบอกผม จอมพยายามยิ้มให้ผม อธิบายให้ฟังว่า รับปากเพราะสงสารเด็ก ผมอดคิดไม่ได้ว่า สงสารเด็กหรือพ่อเด็ก ผมเอาซองเข็มฉีดยามาฉีก พูดกับจอมว่า ผมใจดีกับคุณมาหลายวันแล้ว เอาไป จอมยืนมองนิ่งอยู่กับที่ ผมรู้ว่าจอมกลัว ถ้าเป็นวันอื่น ผมคงหาทางค่อยๆ ปลอบ แต่วันนี้ อารมณ์กำลังมาเหนือทุกอย่าง ผมคว้ามือจอมมาจับเข็มฉีดยาเปลือยๆ ยัดใส่มือจอม เอามือตัวเองบีบ บังคับให้เขากำมันไว้

จอมเจ็บแบบที่ผมอยากให้เจ็บ แต่ทำไมผมเจ็บกว่าก็ไม่รู้ จอมตัวสั่น น้ำตาไหน หายใจเร็ว มือเกร็งแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปแล้ว สุดท้าย ผมก็ต้องเป็นคนโอ๋ คนปลอบ แล้วก็ขอโทษที่บังคับเขา ทั้งหมดเพราะผมกลัวเขาโกรธ

จอมดูโอเคกว่าเดิมแล้ว หลังจากได้อาบน้ำ แล้วมานั่งสวดมนต์ด้วยกัน ผมไม่รู้ว่ามันช่วยได้แค่ไหน แต่จอมอยากสวด ผมก็ตามใจ แค่ไม่โกรธผม อะไรก็ได้หมด จอมถามผมว่า วันนี้เล่นกับแคนดี้เป็นไง สนุกมั้ย ผมนึกอยากตอบว่า ผมโดนบังคับ จะสนุกได้ยังไง วันนี้ผมมาเร็ว เพราะแถวคลินิก ไฟดับหมดทั้งแถบ มาถึงก็เจอแคนดี้นั่งอยู่คนเดียว โดนพ่อเอามาทิ้งอีกแล้ว ผมบอกแล้วว่าผมเล่นกับเด็กไม่เป็น จอมก็ยังบังคับด้วยการบอกว่า ลองซ้อมดู เล่นกับลูกไง

แคนดี้ไม่ใช่เด็กที่น่าเล่นด้วยเลย พอทำท่าจะแพ้ ก็ตั้งท่าจะร้องไห้ แค่ผมต้องนั่งเล่นใกล้ๆ เด็กผู้หญิง ผมก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว ถ้าร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ ผมจะโดนว่ามั้ย ผมก็เลยตามใจทุกอย่าง อยากให้ผมตกบันไดงู ผมก็ทำให้ ผมเล่นกับเด็กได้ตลอดรอดฝั่งโดยไม่ทำเด็กร้องไห้ แต่ถ้าเล่นกับลูกแล้วต้องเป็นแบบนี้ทุกครั้ง คงเป็นผม ที่ร้องไห้

จอมทำแซนด์วิช กาแฟแก้วใหญ่ๆ 2 แก้ว แล้วก็ผ้าเย็นใส่กระติกใบจิ๋ว ให้ผมเอาไปนครนายก งานวันนี้ยิ่งทำให้ผมคิดถึงขุน มีหมาแมวหลายตัวที่มีคนพามา แต่ดูแล้วไม่น่าแข็งแรงพอจะทำหมันได้ และเราก็ช่วยได้แค่ให้ยาเบื้องต้น ผมเห็นหลายคนทำหน้าผิดหวัง ก็ได้แต่สงสาร ถ้าจัดเวลาได้ ผมก็อยากไปช่วยกันกับขุน

จอมโทร.มาบอกว่าพี่คิมรับแคนดี้กลับไปแล้ว ให้เขารอกินมื้อเย็นด้วยกันมั้ย ผมบอกจอมว่าไม่ต้องรอ คนมาเยอะ งานเพิ่งเสร็จ ทีมที่มาด้วยกันชวนกินข้าวแถวนี้ แล้วค่อยกลับกรุงเทพ จอมทำเสียงอ่อยๆ ่ว่า เสียดาย จอมคงรู้สึกผิดจริงๆ ผมเลยบอกว่า ผมกินแซนด์วิชกับกาแฟหมดแล้ว ผ้าเย็นของคุณหอมมาก เขาถามกันทุกคน รอผมที่ร้านนะ กินเสร็จจะรีบกลับไปหา

ตั้งแต่วันที่ผมบังคับให้จอมกำเข็มฉีดยา ก็ดูเหมือนอาการเขาจะถอยหลัง กลับไปแพนิคมากขึ้นอีก ผมไม่น่าโมโหจนลืมตัวทำแบบนั้นเลย ผมลองยื่นเข็มฉีดยาในซองให้ ยังไม่ทันแตะโดนมือเลย จอมก็ตัวสั่น น้ำตาไหล ผมเลยต้องหยุด วันต่อมา ผมมาถามจอมว่า ไหวแค่ไหนให้บอกผมเลย แต่จอมตอบว่า ไม่แน่ใจ แล้วก็พูดต่อว่า ไม่อยากลอง จอมไม่พร้อม ผมก็ไม่กล้าฝืนใจเขา ได้แค่วางเข็มฉีดยาไว้รอบห้อง วันนี้ทีมเรากินข้าวกันที่คาเฟ่กระต่าย มีทั้งกระต่ายจริง และกระต่ายตุ๊กตาให้ถ่ายรูปด้วย ผมซื้อตุ๊กตากระต่ายใส่ชุดทักซิโดกลับมาตัวหนึ่ง ผมอยากให้เจ้านี่ช่วยให้จอมยอมฝึกกับผมคืนนี้

ผมเล่าให้จอมฟังว่า วันนี้ไปทำอะไรมาบ้าง จอมคุยให้ผมฟังว่า แคนดี้เกาะเขาแจ ไม่ยอมไปเกาะโฟม คงต้องสอนกันอีกนาน กว่าจะว่ายน้ำเป็น ผมอดไม่ได้ เหลือบตามอง จอมพูดไปหัวเราะไปว่า ไม่ต้องทำตาแบบนั้นเลย ผมบอกพี่คิมไปแล้วว่า ผมสอนไม่เป็นจริงๆ เสียเวลาเปล่าๆ จอมรู้ว่าผมไม่อยากให้ไป แล้วก็ปฏิเสธให้ผมแล้วด้วย น่ารักที่สุด ผมอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ลงนั่งข้างจอมบนเตียง หอมแก้มเขาไปทีหนึ่ง แล้วบอกเขาว่า ผมมีของมาฝาก

จอมทำตาโต หัวเราะแล้วหัวเราะอีก ผมเอากระต่ายน้อยบังหน้าตัวเอง ทำเสียงเล็กพูดกับจอมว่า สวัสดีครับ ผมเป็นผู้ดูแลพี่เข็มครับ จอมหัวเราะกิ๊กกั๊ก ถามว่า วันนี้พี่เข็มทำตัวดีมั้ย ผมรีบตอบเสียงเล็กว่า ดีมากครับ ไม่นอกลู่นอกทาง ไม่นอกใจด้วยครับ พี่เข็มเป็นเด็กดีแล้ว พี่จอมช่วยหน่อยได้มั้ยครับ ผมหยิบซองเข็มฉีดยาไปวางให้มือตุ๊กตาหนีบไว้ ค่อยๆ ยื่นไปหาจอม

จอมยิ้มเจื่อนลง ผมใช้เสียงเดิม พูดต่อว่า พี่จอมช่วยเอาไปวางหน่อยครับ ผมยังเอาตุ๊กตาบังหน้าตัวเองไว้ โยกซ้ายขวาไปมาเบาๆ พร้อมกับทำเสียง นะ นะ ผมได้ยินเสียงจอมเหมือนหลุดขำ เข็มฉีดยาถูกหยิบไปแล้ว ผมเห็นจอมมือสั่น น้ำตาคลอ แต่เขาก็พยายามเอาไปวางที่หัวเตียงจนได้ ผมยื่นตุ๊กตาไปจุ๊บแก้มจอม แล้วตามไปจูบแก้มเขาแรงๆ กอดเขา บอกเขาว่า แฟนผม เก่งที่สุดในโลกเลย

น้ำตายังไม่แห้ง แต่จอมก็หัวเราะแล้ว เขาแซวผมว่า เล่นกับเด็กไม่เป็น แต่เล่นเป็นเด็กเก่งจัง ผมหัวเราะ กอดจอมไว้หลวมๆ ตอบเขาว่า เพื่อคุณ ผมทำได้ทั้งนั้นแหละ แต่อย่าไปบอกใครก็แล้วกัน เดี๋ยวผมเสียลุคผู้บริหารหมด จอมยิ้มตอบ เอนตัวพิงผมด้วยท่าทางผ่อนคลาย มือก็ไม่เย็นแล้ว ผมก้มลงไปกระซิบถามว่า เล่นแบบผู้ใหญ่ผมก็เก่งนะ ลองมั้ย จอมยันตัวขึ้นมากระซิบตอบอยู่ข้างหูว่า ผมจะสวดมนต์ ผมใช้สองมือประคองหน้าจอม พูดใกล้ๆ ว่า ให้เสร็จก่อน คำตอบของจอม คือริมฝีปากนุ่มชื้นที่ประกบลงมาบนปากผม

จอมกำลังปลดกระดุมเสื้อนอนผม ที่จริงถอดเลยก็ได้ แต่จอมชอบแกะไปทีละเม็ด แล้วก็ค่อยๆ ไล่จูบจนทั่ว ผมกำลังซึมซับความรู้สึกที่จอมค่อยๆ เติมให้อารมณ์ผมมันร้อนขึ้นเรื่อยๆ เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังสองทีติด จอมยังลูบไล้เนื้อตัวผมที่อยู่ใต้เสื้อ แต่พอดังครั้งที่ 3 จอมก็หยุด บอกให้ผมดูก่อน เผื่อม๊าไลน์มา ผมหยิบมาดู พอเห็นเป็นชื่อขุน ผมบอกจอม แล้วกดปิดเครื่อง จอมปลดกระดุมเม็ดสุดท้าย ก่อนจะดึงกางเกงนอนผมลง

ผมต้องเก่งแน่ๆ ที่ทำให้จอมมีอารมณ์ อยากเล้าโลมผมได้ขนาดนี้ แล้วยังทำให้เขาลืมไปแล้วด้วย ว่าเพิ่งจับเข็มฉีดยามา

Create Date : 08 มีนาคม 2568		0 comments
Last Update : 8 มีนาคม 2568 15:02:31 น.
Counter : 81 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet