25 ก.ค.

ผมนอนอยู่บนเตียงที่เข็มนอนกับผม ผมยังจำได้อยู่เลยว่าเข็มใจเย็น อ่อนโยน ค่อยเป็นค่อยไปกับผม ไม่เร่งรัด ไม่รีบร้อน ผมรู้สึกอยู่ตลอดเวลาที่เรากำลังไปด้วยกันนั้นว่า เขาอยากให้ผมมีความสุขไปพร้อมๆ กับเขา

แล้วบนเตียงเดียวกัน เข็มก็ขืนใจผม

ผมร้องไห้จนเหนื่อย แต่ก็ดูเหมือนยังไม่พอ สิ่งที่เกิดขึ้นกับผมคืออะไร เข็มคนดีของผมหายไปไหน มันเป็นอารมณ์ดิบของอัลฟา หรือมันเป็นตัวจริงของเข็มขาว ผมเห็นสายตาเขาตั้งแต่ตอนลากผมเข้ามาในห้องแล้ว อารมณ์เขาโหมแรงเหมือนมีเปลวไฟกำลังปะทุอยู่ข้างใน ถ้าผมจะไม่ให้เขาทำ ผมก็คงต้องทำให้เขาบาดเจ็บ ถึงจะหยุดเขาได้ แต่ผมไม่ได้คิดเลยว่า เขาจะรุนแรงกับผมขนาดนี้ ผมเคยเห็นอาการแบบนี้ อารมณ์แบบนี้ จากอัลฟาคนอื่น แต่นั่น เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับผม ไม่ได้ดีกับผม ไม่ได้รักผม สำหรับอัลฟาพวกนั้น ผมเป็นแค่โอเมกาคนหนึ่ง

หรือสำหรับเข็ม ผมก็เป็นแค่โอเมกาคนหนึ่งเหมือนกัน

และเพราะผมรักเข็ม ผมก็ควรจะต้องรองรับอารมณ์รักแบบนี้ของเขาให้ได้งั้นหรือ

ผมอยากได้คำอธิบาย แต่ก็ไม่อยากได้ยินเขาบอกว่า เขาไม่รู้ตัว เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ บอกไม่ได้ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก ผมรู้ มีแต่อัลฟาโกหกเท่านั้นที่บอกว่าควบคุมตัวเองได้

เวลาเจอฟีโรโมนจัดๆ ความรักก็ไม่พอ หรือไม่ก็...

เข็มอาจจะไม่ได้รักผมจริงอย่างที่เขาบอกก็ได้

แต่...ผมรักเขา

ผมหยุดร้องไห้แล้ว ตอนที่เขาโทร.มา ผมคิดว่าผมไม่เป็นไร แต่พอได้ยินเสียงเขา ผมก็อยากร้องไห้อีก  ผมก็เลยพูดกับเขาแค่ ผมจะนอนแล้ว แล้วก็วางสาย

เข็มมาหาผมตอนค่ำของอีกวัน เขาขอดูแผล แล้วก็ทายาให้ ตอนเราอยู่ในห้องกัน 2 คน ผมรู้ว่าเข็มอยากพูด แต่ผมไม่อยากฟัง ผมบอกให้เขารีบทำ ผมจะได้กลับไปทำงานเขาเลยได้แค่พูดว่า ผมขอโทษ คุณยังแสบแผลอยู่มั้ย

ผมบอกเขาว่า ถ้าจะอยู่ต่อ ให้ขนของขึ้นมาทำงานข้างบน ผมไม่อยากให้เขากลับ แต่ผมก็ไม่อยากเห็นหน้าเขา ผมมองเขาแล้วผมก็นึกถึงแต่สายตาหื่นกระหาย สายตาที่ไม่มีผม ไม่มีความรักอยู่ในนั้น

พอว่างจากลูกค้า ผมก็ทำกาแฟ จัดผลไม้ใส่จาน ยกขึ้นไปให้เข็มบนห้อง เข็มเคยบอกว่า กลิ่นกาแฟหอมๆ ทำให้เอกสารอ่านยากๆ น่าปวดหัวน้อยลง เข็มยิ้มให้ผมตอนรับกาแฟกับผลไม้ไปวางบนโต๊ะ แต่ผมไม่ยิ้มตอบ

ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ผมไม่อยากเห็นเขา แต่ผมก็อยากดูแลเขา

ผมเห็นเข็มยิ้ม แต่ภาพซ้อนในหัวผมคือเข็มอีกคน พอเขาทำท่าจะพูด ผมก็เลยหันหลังกลับออกจากห้อง

สามทุ่ม ผมบอกให้เข็มกลับบ้าน ผมยืนพิงประตูดูเข็มเก็บของ ฟังเขาคุยเรื่องข่าวที่เขาเพิ่งอ่านเจอ เข็มพูดว่า วันไหนคุณว่าง ไปที่คลินิกผมหน่อยได้มั้ย ผมมีอะไรอยากให้คุณดู ผมอยาก-- ผมไม่ให้เขาพูดต่อ เพราะไม่อยากให้เขาพูดเรื่องเมื่อวาน ผมเลยตัดบทว่า เลยเวลาแล้ว กลับเถอะ

เข็มทำท่าสลด แต่ก็ยังยิ้มให้ผม ถามผมว่า พรุ่งนี้เขามาได้ใช่มั้ย

ตอนกลางวัน ผมไปหาแม่ ผมเอาฟ้าน้อยไปบ้านด้วย แม่ถามว่า เอามาทำไม ผมตอบว่า เอามาซัก มันแห้งยาก ที่ร้านไม่มีที่ตาก แม่ทำหน้าไม่เชื่อผม แต่ก็ไม่ได้ถาม หันไปจับหูฟ้าน้อยเหวี่ยงขึ้นๆ ลงๆ พูดกับฟ้าน้อยว่า ไปทำอะไรพี่จอม เขาถึงไม่อยากให้เราอยู่ด้วย

เข็มมาหาผมเวลาเดิม เอาผ้าปูที่นอนมาคืน เข็มบอกว่า ม๊าช่วยเอาไปจัดการให้ ไม่มีรอยอะไรบนผ้าแล้ว ใช่ ถ้ารอยในใจผม กำจัดง่ายเหมือนรอยบนผ้าก็คงดี ผมบอกให้เข็มเอาผ้าไปเก็บที่เดิม แล้วก็อยู่ข้างบนเลย เดี๋ยวผมเอากาแฟไปให้

เข็มถามหาฟ้าน้อย ผมบอกว่าเอาไปซัก เข็มทำหน้าเหมือนแม่ที่รู้ว่าผมกำลังโกหก แต่เข็มไม่ได้ทำหน้าตลกเหมือนแม่

เข็มเขียนโน้ตติดไว้บนโต๊ะ เขาขอโทษ รู้สึกผิด ผมอ่านแล้วก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเฉยๆ ทำไมเขาไม่รู้สึกตั้งแต่ตอนอยู่บนตัวผม ทำไมไม่รู้สึกตั้งแต่ตอนผมพยายามขยับตัวหนี มารู้สึกอะไรตอนนี้

น้ำตาผมไหลอีกแล้ว ฟ้าน้อยก็ไม่อยู่ ผมเลยใช้หลังมือปาดน้ำตาแทน

ผู้หญิงคนนั้นกำลังโวยวายดังลั่นเพราะพีโดนลูกของลูกค้าอีกโต๊ะวิ่งชนจนทำน้ำหกใส่เธอ ตอนที่ผมเห็นเข็มเดินเข้ามาในร้าน ผมกำลังจะเดินไปหาลูกค้าคนนั้น แต่เข็มทักผมก่อนว่า จอม ผมขอผ้าหน่อย ผมทำน้ำหกใส่กล่องปืน แล้วหันไปถามเธอคนนั้นว่า มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ เธอหยุดโวยวายตั้งแต่เข็มพูดว่า ปืน แล้วก็ไม่ตอบคำถามเข็ม เขาบอกพีให้ไปเอาน้ำแก้วใหม่มาเสิร์ฟ ส่วนผมบอกเธอว่า ผมลดค่าอาหารให้ 50 เปอร์เซ็นต์ เธอถึงได้ยอมนั่งลง

เข็มเข้ามาพูดกับผมใกล้ๆ ว่า คุณไม่อยากให้ผมอยู่แถวนี้ใช่มั้ย ผมไปรอข้างบนนะครับ ผมมองตามหลังเขาไป เขาดูเหนื่อยๆ ผมก็เหนื่อยเหมือนกัน

เข็มกลับไปแล้วมีโน๊ตติดไว้บนโต๊ะ

“ผมรู้ ผมผิด ผมไม่ได้ตั้งใจ อย่าโกรธผมนานเลยนะครับ”

เขารู้ตอนไหนว่าเขาผิด ตอนผมเลือดออก ตอนผมร้องไห้ เขารู้รึเปล่า เขากำลังทำผิดกับผมอยู่

เข็มยังมาหาผมเวลาเดิม วันนี้เขาถามว่าขออยู่ข้างล่างได้มั้ย เขาคงอยากอยู่ใกล้ผม แต่ผมไม่อยากเห็นเขา ผมตอบว่า อยู่ข้างบนดีแล้ว เข็มเดินไหล่ตกขึ้นห้องไปเงียบๆ

เข็มเอารูปงานจิตอาสาทำหมันหมาแมวในชุมชนให้ผมดู บอกว่ามะรืนนี้คิวเขาไปออกหน่วย เขาอยากได้ผ้าเย็น ผมบอกว่าผมไม่มีผ้าจะทำให้  เข็มถามว่า ครั้งแรกคุณทำให้ผม 6 ผืน เอาผ้าไปทำฟ้าน้อยหมดแล้วเหรอครับ

ผมมองหน้าเขานิ่งๆ ถ้าเขารู้ว่าผ้าที่เขาใช้คือฟ้าน้อย เขาก็คงรู้ด้วยว่าทำไมฟ้าน้อยไม่อยู่ในห้อง ไม่ได้อยู่กับผม

วันนี้เข็มเขียนโน้ตไว้ว่า “ผมเสียใจนะจอม ที่ทำคุณเจ็บ ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ผมไม่ได้อยากแก้ตัว แต่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ ผมขอโทษ”

เขาเสียใจ ที่ทำผมเจ็บ แต่เขาไม่รู้หรอกว่าผมเสียใจแค่ไหน ที่ผมปล่อยให้ตัวเองเจ็บเพราะคิดว่าเขารักผม คิดว่าเขาจะไม่ทำกับผมแบบนี้

ผมไม่รู้เหมือนกันว่า ผมอยากให้เข็มทำอะไร ผมถึงจะรู้สึกดีกว่านี้ ผมไม่ได้อยากเห็นเขาเศร้า เขาเหนื่อย แต่พอเห็นเขายิ้ม ภาพนั้นก็กลับมาอีก ผมคิดถึงแววตาเขา ตอนดูผมเล่นทราย ตอนที่เขาอ้อนวอนให้กินขนมที่เขาป้อน ตอนที่เราถ่ายรูปคู่กันบนชิงช้าดอกไม้ แล้วสุดท้าย ผมก็ร้องไห้ เพราะสายตาที่เข็มมองผม แต่กลับไม่มีผม ไม่มีความรักอยู่ในนั้น

เข็มทำท่าร่าเริงตอนเห็นหน้าผม แต่ผมดูออกว่าเขาพยายาม เขาจับมือผมตอนผมยกกาแฟไปวางให้ ถามผมว่าเราคุยกันหน่อยได้มั้ย ผมดึงมือออกบอกเขาว่า ผมทำผ้าเย็นไว้ให้แล้ว แต่เพิ่งแช่ได้ไม่กี่ชั่วโมง ให้เขาเอาไปแช่ต่อที่บ้าน ผ้าจะได้ใช้ได้จนถึงเย็น

มีโน้ตติดอยู่บนโต๊ะเป็นใบที่ 4 แล้ว “จอม ผมรักคุณนะ ผมรู้ว่ามันฟังดูแย่ ผมควรหาเวลาดีๆ พูดคำนี้กับคุณ แต่ว่า สิ่งที่เกิดขึ้น ความรู้สึกของผม มันเป็นเพราะผมรักคุณจริงๆ นะจอม”

ผมนั่งลงร้องไห้ ผมควรจะดีใจใช่มั้ยที่อัลฟารักผม ผมต้องเข้าใจใช่มั้ย ถ้าผมรักอัลฟา ความรักของเขาที่มีให้ผม มันก็จะเป็นแบบนี้

เข็มมาถึงร้านเร็วกว่าทุกวัน เขาบอกว่า เสร็จจากออกหน่วยแล้วก็มานี่เลย ผมยกกาแฟไปให้ เข็มนั่งหลับตานิ่งอยู่บนเก้าอี้ เขาพูดทั้งยังหลับตาว่า ผมปวดหัว หายโกรธผมรึยัง ผมตอบเขาว่า รอเดี๋ยว ผมเอายาให้

เข็มกินยาไปแล้ว ผมยกซุปไปให้ เขาถามผมว่า ถ้าเขากินหมดแล้ว จะหายโกรธเขามั้ย ผมตอบเข็มว่า ค่อยๆ กิน ระวังร้อน ขับรถกลับไหวมั้ย ถ้าไม่ไหว ทิ้งรถไว้ที่นี่ เดี๋ยวผมเรียกรถให้

เข็มถอนหายใจยาว บอกว่า ไม่เป็นไร ผมไหว

“คุณทำดีกับผมทำไม คุณรักผมบ้างมั้ย ถ้าคุณรักผม คุณช่วยใจดี ยกโทษให้ผมได้มั้ย” ผมอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะผมรักเขา เพราะผมรักเขาไม่ใช่หรือไง ผมถึงโดนเขาทำแบบนี้ แล้วเพราะผมรัก ผมจึงควรยกโทษให้เขา ยอมรับในสิ่งที่เขาเป็น แล้วก็รอให้มันเกิดขึ้นอีก

ผมไม่อยากรักเขาแล้ว แต่ผมรักเขา

เข็มมาถึงร้านแล้วก็เดินผ่านผมขึ้นไปข้างบน ผมเอากาแฟตามไปให้ ถามเขาว่าหายดีรึยัง เข็มบอกว่า เขาหายปวดหัวแล้ว เขาดึงมือผมไว้ ถามผมว่า คุณไม่คิดถึงผมบ้างเลยหรือไง ผมมองมือเขา พูดกับเขาว่า ปล่อยผม

เข็มกลับตั้งแต่ 2 ทุ่มกว่า ไม่รอผม ไม่ลาผม มีแต่โน้ตเขียนไว้ว่า “ผมคิดถึงตอนคุณยิ้ม ตอนคุณหัวเราะ เมื่อไหร่คุณจะกลับมา ผมขอโทษ” บนกระดาษมีรอยเปียกเป็นดวง ผมเก็บกระดาษโน้ตแผ่นนั้นรวมไว้กับแผ่นอื่นๆ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน เมื่อไหร่ ผมจะกลับมา

เข็มหายไป 2 วันแล้ว ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีรูป ไม่มีข้อความ ไม่มีอะไรเลย ผมคิดว่าดีแล้วที่เขาไม่มา เห็นหน้าเข็มแล้วผมก็อดนึกถึงวันนั้นไม่ได้ แต่ผมกลับกระวนกระวาย คอยดูทุกครั้งที่มีคนเปิดประตูร้านว่าจะเป็นเข็มหรือเปล่า ผมคอยให้โทรศัพท์ดัง คอยฟังเสียงแจ้งเตือน แต่ก็ไม่มีอะไรมาจากเข็ม

เห็นเขาผมก็อยากร้องไห้ ไม่เห็นเขา ใจผมก็หายไปไหนก็ไม่รู้

ม๊าเข็มมาหาผมที่ร้าน  ม๊าอยากคุยกับผม ม๊าบอกว่าม๊ามาเพราะสงสารเข็ม ม๊าสงสัยตั้งแต่เห็นผ้าปูที่นอนแล้ว แต่เข็มไม่ยอมเล่า เพิ่ง 2-3 วันก่อน เข็มกลับบ้านมาร้องไห้ ม๊าบอกว่า ปกติ อะไรที่เขาไม่สบายใจ เขาไม่อยากเล่าให้ม๊าไม่สบายใจไปด้วย แต่วันนั้น เข็มคงไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาถึงได้ยอมเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับผม ทั้งเรื่องวันนั้น และวันต่อๆ มา

ม๊าถามผมว่า ผมดีขึ้นรึยัง ถ้าผมไม่อยากฟังเข็ม ฟังม๊าหน่อยได้มั้ย

เข็มบอกม๊าว่า ตั้งแต่เขามีอะไรกับผม เขาไม่เคยช่วยตัวเองอีกเลย เวลามีอารมณ์ เขาจะคอยให้อารมณ์นั้นมันหายไปเอง เขาไม่เคยทำแบบนี้ เขาไม่รู้ว่ามันจะสะสม แล้วถึงจุดหนึ่ง มันจะระเบิดออกมาแบบนี้

ม๊ากลับไปแล้ว ก่อนกลับ ผมขอร้องม๊าว่าอย่าเพิ่งบอกเข็มว่าม๊ามาคุยกับผม ไว้ผมพร้อม ผมจะคุยกับเข็มเอง  ม๊าบอกว่าเข็มไปธุระกับป๊าที่ต่างจังหวัด พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว จอมอย่าให้เข็มรอนานเลยนะ ม๊าสงสาร

เข็มรักผม แต่เขาก็เอาชนะอารมณ์อัลฟาในตัวเขาไม่ได้ แล้วผมล่ะ ถ้าผมเกิดฮีตตอนอยู่กับอัลฟาคนอื่น ถ้าผมคุมตัวเองไม่ได้ ถ้าผมมีอะไรกับคนอื่น เข็มจะเป็นยังไง

ผมรู้ว่าผมควรหยุดคิดเรื่องนี้ได้แล้ว ผมไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว ผมเหนื่อย

คืนนั้น ปิดร้านแล้ว ผมกลับไปนอนที่บ้าน แม่คอยผมอยู่ คำถามแรกของแม่คือ ไม่ไหวแล้วเหรอ ลูกชาย ผมนั่งลงกอดแม่ แต่แม่ดันตัวผมออก บอกว่าอย่าร้องไห้ ไม่ใช่เด็กแล้ว ฟ้าน้อยอยู่บนเตียง แม่ซักให้แล้ว ไปนอนก่อน พรุ่งนี้เพื่อนดูร้านให้ใช่มั้ย งั้นพรุ่งนี้ เราค่อยมาคุยกัน

ผมเริ่มต้นเล่าเรื่องด้วยประโยคแรกว่า เข็มขาวขืนใจผม แม่ทำหน้านิ่งๆ ไม่ตกใจอะไรเลย แม่ถามว่า เข็มขาวเป็นใคร เขาเป็นคนที่ทำให้จอมอยากให้แม่เย็บฟ้าน้อยใช่มั้ย เพราะเรื่องนี้เหรอ จอมเลยไม่อยากเห็นฟ้าน้อย แม่ถามอีกว่า เข็มทำงานอะไร เป็นนักเพาะกาย นักมวย หรือเป็นพวกครูสอนศิลปะการต่อสู้ ผมตอบว่า เขาเป็นสัตวแพทย์ แม่ถามอีกว่า เขาติดเหล้า ชอบเมายา หรือว่า ชอบใช้อาวุธรึเปล่า ผมตอบว่า ผมไม่เคยเห็นเข็มเมาเหล้า ไม่เคยได้กลิ่นเหล้ากลิ่นยาจากตัวเขาเลย เข็มเล่าว่าเขายิงปืนเป็น แต่ผมไม่เคยเห็นเขาจับปืน แม่จ้องหน้าผม แล้วถามว่า เขาไม่ใช้กำลัง ไม่ใช้อาวุธ ทำไมจอมถึงยอมเขา ลูกเรียนวิชาป้องกันตัวตั้งหลายปี ลูกเอาตัวรอดได้ถ้าอยากทำ จริงมั้ย

ผมร้องเสียงหลงว่า แม่ นี่จอมลูกแม่นะ แม่จับหัวผมโยกแรงๆ พูดไปหัวเราะไปว่า ก็ลูกแม่ไง แม่ถึงรู้ว่า นายเข็มขาวนั่น ทำจอมไม่ได้หรอก ถ้าจอมไม่ยอมเอง จอมเคยมีอะไรกับเขามาก่อนแล้วใช่มั้ย ผมพยักหน้า บอกแม่ว่า ผมไม่ได้กินยา แม่ถอนหายใจยาว ถามต่อว่า แล้วทำไมคราวนี้จอมถึงรู้สึกแย่ขนาดนี้ ผมบอกแม่ว่า จู่ๆ เข็มก็มาลากผมขึ้นห้อง ผมไม่พร้อม เขาตั้งหน้าตั้งตาทำ ไม่สนใจเลยว่าผมเจ็บ แม่จับให้ผมหันมามองแม่ ถามผมว่า เสียใจเพราะสิ่งที่เข็มทำ หรือเสียใจเพราะเข็มเป็นคนทำ ผมอึ้งไปก่อนจะพูดกับแม่ว่า ก็เข็มเขาดีกับจอมมาตลอด จอมไปบ้านเข็มมาแล้วด้วย ป๊าม๊าเขา ไม่มีใครดูถูกจอมที่จอมเป็นโอเมกา

แม่ดึงผมไปกอด ถามอีกว่า จอมรักเข็มเหรอลูก ไม่ชอบให้เขาใช้อารมณ์รุนแรง ก็คุยกับเขา หนีมาทำไม จอมกลัวอะไร ผมซบหน้ากับอกแม่ เสียงผมอู้อี้เต็มที ผมบอกแม่ว่า ผมกลัวเข็มจะบอกว่าเขาควบคุมมันไม่ได้ กลัวเขาบอกว่า มันจะเกิดขึ้นอีก ผมไม่อยากเห็นสายตาแบบนั้นอีกแล้ว สายตาของอัลฟาที่เห็นโอเมกาเป็นแค่เครื่องตอบสนองอารมณ์ทางเพศ ไม่ใช่สายตาที่เข็มมองจอม

แม่บอกให้ผมคิดให้ดี ตอนนี้ถ้าผมกำลังรู้สึกทรมาน ผมก็ควรเอาตัวเองออกจากจุดนั้นได้แล้ว ผมต้องคุยกับเข็ม คำตอบของเข็ม อาจจะไม่เป็นแบบที่ผมคิด แต่ถ้ามันเป็น ผมเอง รักเข็มมากพอที่จะยอมรับและอยู่กับข้อบกพร่องของเข็มได้มั้ย ถ้าคิดว่าอยู่ไม่ได้ แล้วผมอยู่โดยไม่มีเข็มได้หรือเปล่า

แม่บอกว่าผมตัวรุมๆ กินข้าวกินยาแล้วก็ไปนอนให้หลับ ถ้าผมไม่ยอมหลับ นอนพลิกไปพลิกมาเหมือนเมื่อคืนอีก แม่จะจับผมมัดติดเตียง

ผมได้คำตอบตั้งแต่ผมยังไม่หลับ ผมอยู่โดยไม่มีเข็มไม่ได้อีกแล้ว แต่จะอยู่แบบไหน ผมก็ยังคิดไม่ออก ยาออกฤทธิ์แล้ว ผมควรหลับให้เต็มตาสักที

Create Date : 10 มีนาคม 2565
Last Update : 10 มีนาคม 2565 20:18:41 น.		0 comments
Counter : 564 Pageviews.
Share Tweet