ผมไปส่งจอมแล้วถึงมาคลินิก หน้าผมคงบานมากจนว่านทักว่า มีความสุขไม่เกรงใจเพื่อนเลย วันนี้ว่านดูดีกว่าวันก่อน อย่างน้อยก็ไม่มีรอยเศร้าๆ อยู่ในสายตาแล้ว ว่านบอกว่า หนูของมันชวนไปเที่ยว ถามผมว่า ผมให้มันลาได้กี่วัน ผมตอบว่านว่า กาหมอคนอื่นมาสแตนบายแทนมึงดิ ลาอาทิตย์นึงก็ได้ ว่านยิ้มจนผมต้องแซวว่า ไงล่ะมึง หน้าบานกว่ากูอีก ผมดีใจที่เห็นว่านมีความสุข ถึงจะอดสงสัยไม่ได้ว่า ความสุขครั้งนี้ ว่านต้องใช้อะไรเท่าไหร่เพื่อแลกมา

ผมยังนึกไม่ออกก็เลยลองถามว่าน เรื่องที่หมอจะให้จอมจับเข็มฉีดยา ว่านบอกให้ผมหาอะไรห่อเข็มไว้ก่อน ค่อยให้จอมจับ หรือไม่ก็ ถอดออกเป็นส่วนๆ เอาส่วนที่เป็นเข็มออกก่อน ให้จับเฉพาะตรงกระบอกฉีด หรือไม่ก็ คล้องแหวนเพชรไว้ที่เข็มฉีดยา ถ้าถอดเอาแหวนออกมาได้ ก็เอาไปเลย ผมหัวเราะ พูดกับว่านว่า ไม่มีทางสำเร็จหรอก แฟนกูไม่ได้เห็นแก่เงินเหมือนแฟนมึงนะ

สีหน้าว่านเปลี่ยนไปทันที จนผมนึกอยากตบปากตัวเอง ได้แต่พูดว่า กูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ ว่านถอนหายใจ ตอบผมว่า ช่างแม่งเหอะ ถ้ามึงสำนึกผิด อยากทำอะไรให้กู มึงใก้กูลา 10 วันนะ กูไปละ จะรีบไปเขียนใบลา

ผมละแทบจะอยากลุกขึ้นไปถีบเพื่อนรัก ว่านเก่งกว่าที่ผมคิด เขายอมรับความจริงที่มันเป็นอยู่ แข็งแรงพอที่เผชิญหน้ากับมัน ถึงมันจะทำให้เขาเจ็บปวด แล้วเขายังแบ่งใจ ไปเก็บเกี่ยวความสุขจากมันได้ด้วย ถึงมีันจะเป็นความสุขที่ดูไม่ยั่งยืน แต่ ในเมื่อ ไม่มีใครรู้ว่า พรุ่งนี้ของเรา จะมาถึงหรือเปล่า บางที การมีความสุขอยู่กับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าแบบที่ว่านทำ ก็อาจจะเป็นเรื่องที่ถูกแล้วก็ได้

ผมไม่เห็นจั๊มพ์ลงรูปอะไรๆ ของร้านจอมหลายวันแล้ว ผมก็นึกว่ามันคงเบื่อจะตามจอมแล้ว เอาจริงๆ มันก็ควรจะเบื่อได้แล้ว เพราะทำอะไรเท่าไหร่ ก็ไม่เคยได้อะไรจากจอม แต่จู่ๆ มันก็มาหาผม มาถามว่าผมรู้หรือเปล่้วว่าจอมไม่ใส่แหวนหมั้น พอไม่อยู่กับผม จอมก็ทำตัวเป็นคนโสด ผมขมวดคิ้ว ถามจั๊มพ์กลับว่า มึงว่าอะไรนะ จั๊มพ์ทำเสียงเหมือนเยาะผม ตอนพูดว่า มึงไม่รู้ล่ะสิ แหวนหมั้นของมึง ไม่มีความหมายกับเขาเลย ผมมองหน้าจั๊มพ์ตรงๆ ก่อนจะเดินไปล้วงกล่องแหวนในกระเป๋า กลับมามองหน้ามันอีกที ถามมันว่า เมื่อไหร่มึงจะเลิกป่วนกูกับจอมสักที เขาไม่ใส่แหวนหมั้น เพราะว่ามันอยู่ที่กู มึงสังเกตุขนาดนั้น มึงเห็นมั้ย แหวนที่จอมใส่อยู่ มีข้อความอะไรสลักอยู่บนนั้น จอมรักกู มึงก็รู้ เมื่อไหร่มึงจะยอมรับสักทีวะ

จั๊มพ์นิ่งอึ้งไปแค่ไม่กี่วินาที หลบตาผมหันไปทางอื่น พูดมึนๆ ว่า ทำไมกูต้องเลิก จอมรักมึงก็เรื่องเขา กูชอบเขาก็เรื่องกูป่าววะ แล้วมึงก็พูดเอง ว่าจอมรักมึง แล้วมึงจะกลัวกูทำไม พูดจบก็หันหลังเดินออกจากห้องผมไปเลย  ไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดอะไร ผมเลยส่งไลน์ไปด่ามันแทน จั๊มพ์ไม่ตอบอะไรกลับมา แต่ส่งสติ๊กเกอร์หน้าคนแลบลิ้นมาให้

ผมเห็นแล้วก็อดโมโหไม่ได้ แต่จั๊มพ์ก็พูดถูก ผมมั่นใจว่าจอมรักผม ผมจะต้องไปกลัวมันทำไม มันอยากให้จอมไปเที่ยวด้วย เพราะอยากอยู่ใกล้จอม ผมจะทำให้มันเห็นชัดๆ กันไปเลย ว่าเรารักกันแค่ไหน เจ้าชู้เรื่อยเปื่อยอย่างมัน สั่นคลอนความรักของเราไม่ได้หรอก ไม่มีทาง

ผมเอาสูทกับแหวนไปให้จอม เอาไว้ใส่วันไปดูละครเวที ผมเลือกแหวนอากงมาให้ใส่ อาม่าจะได้ไม่งอน ผมเล่าให้จอมฟังว่าจั๊มพ์ไปฟ้องผมเรื่องแหวน จอมหัวเราะ ผมก็หัวเราะ จั๊มพ์มันงี่เง่า ไม่รู้หรอกว่า แหวนที่ผมสลักข้อความไว้ว่า ที่รักของเข็ม วงที่จอมใส่ติดนิ้วไว้ตลอด วงนั้นต่างหากที่เป็นตัวแทนความรู้สึกของเรา 2 คนจริงๆ

ผมบอกจอมเรื่องจะนัดช่างหน้าช่างผมให้ จอมส่ายหน้า แล้วบอกว่า เปลืองตังค์ เขาทำเองได้ ผมยืนยันว่าผมจ่ายให้ จอมก็ไม่ยอมอยู่ดี เขาบอกว่า เงินคุณ อีกหน่อยก็เป็นเงินผม ยังไงผมก็เสียดาย เจอเหตุผลแบบนี้เข้าไป ผมก็ได้แต่ยิ้มรับ จอมจะทำอะไร ก็เพื่อผมทั้งนั้น ยังจะมีที่ตรงไหนให้ใครอื่นแทรกเข้ามาได้ จั๊มพ์มันอยากบ้า ให้มันบ้าให้ตายไปเลย

ผมเอาแหวนไปให้จอมแล้ว ถึงนึกขึ้นได้ว่า นาฬิกาที่ม๊าซื้อให้ จอมก็ฝากผมเก็บไว้เหมือนกัน จอมบอกว่า กลัวหาย จะเอามาใส่ทำงาน ก็กลัวจะเป็นรอย ทั้งแหวนหมั้น นาฬิกา เลยมาอยู่ที่ผมหมด ผมรีบไปหาจอมแต่เช้า เอานาฬิกากับรองเท้าไปให้เพิ่ม หน้าตาจอมดูกังวลจนผมสงสาร แต่ผมก็ทำได้แค่ให้กำลังใจ บอกให้จอมดูแลตัวเองดีๆ คอยอยู่กับอาม่าไว้ แต่จอมไม่ได้ทำตาม แล้วก็มีเรื่องเกิดขึ้นจริงๆ

คืนนั้นจอมโทร.มาสามทุ่มกว่าแล้ว จอมบอกว่า เพิ่งถึงร้าน เลิกจากดูละครก็ไปกินข้าวเป็นเพื่อนอาม่า ละครเวทีสนุกมาก เนื้อเรื่องดี โปรดักชั่นยิ่งใหญ่สมกับคำโฆษณา จนเขาอยากไปดูอีก แล้วถึงได้เล่าว่า มีคนจะไล่เขาออกจากบริเวณงาน แต่อาม่ามาช่วยไว้ก่อน จอมเล่าด้วยน้ำเสียงปกติ เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ทั้งที่สิ่งที่ผมเห็นในคลิปที่ถูกแชร์ต่อๆ มา เห็นชัดเจนว่าผู้หญิงคนนั้น จงใจประจานจอม แล้วยังเหยียดหยามว่าจอมเป็นคนชั้นต่ำ ผมไม่รู้เลยว่าจอมต้องใช้ความอดทนแค่ไหน เพื่อยั้งตัวเองไม่ให้ทำอะไรให้ผู้หญิงคนนั้นหุบปาก ผมถามจอมว่า คุณเป็นไง โอเคมั้ย จอมยิ้มให้ผม ก่อนตอบว่า ไม่เป็นไร อาม่าพูดถูก ผมไม่อยากอยู่ชั้นเดียวกับคนแบบนั้น ผมว่า ผมดีพอสำหรับคนที่เข้าใจผม ใช่มั้ย

น้ำเสียงแบบนั้น แววตาแบบนั้น ทำผมอยากหายตัวไปกอดเขาแน่นๆ ให้เขาสบายใจ แต่ผมทำได้แค่ ยิ้ม และยืนยันว่า ดีที่สุดแล้ว

เอาไว้พรุ่งนี้ จอมมาค้างกับผม ผมจะกอดประทับรับขวัญ กอดให้จอมมั่นใจว่าเขามีผม ให้ผมมั่นใจว่าจอมไม่เป็นไรจริงๆ

ผมไปถึงรีสอร์ทก่อนเพื่อน เลยมีเวลาไปดูห้อง แล้วก็ขอเปลี่ยนไปพักที่วิลล่าแทน ผมเห็นจั๊มพ์พยายามเก็บอาการตั้งแต่เห็นเสื้อคู่แล้ว ยิ่งพอผมบอกว่าจะแยกไปวิลล่าที่อยู่อีกทาง จั๊มพ์ก็ทำท่าจะโวย แต่คงไม่กล้าทำอะไรออกนอกหน้ามาก เลยพูดแค่ว่า จองให้แล้วก็ไม่เอา อะไรของมึง ผมไม่ได้ตอบอะไร เพราะเพื่อนคนอื่นตอบแทนว่า มันก็อยากอยู่กับเมียมันไง มึงแหละ อะไรของมึง

เราแยกย้ายกันเข้าห้องพัก แล้วนัดเจอกันอีกทีตรงจุดที่รีสอร์ทเรียกว่า ฐานซิปไลน์ สีหน้าจั๊มพ์ผิดหวังชัดเจน ตอนผมบอกว่า จอมไม่มา เขาไม่ชอบเล่นอะไรโลดโผน ผมอดยิ้มเยาะมันไม่ได้ แต่ผมไม่เชื่อหรอกว่าจั๊มพ์จะยอมง่ายๆ แล้วก็จริง เราไปต่อคิวขึ้นซิปไลน์ไม่ถึง 5 นาที จั๊มพ์ก็บอกว่า ปวดท้อง ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน แล้วก็ไลน์มาบอกเพื่อนว่า ท้องเสีย เล่นกันไปเลย ไม่ต้องรอ เดี๋ยวค่อยตามไปเจอที่ฐานอื่น

ผมนึกแล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้ นึกถึงจอมที่ตอนนี้อาจจะไม่ได้อยู่ที่ห้อง เพราะผมให้จอมดูแล้วว่ารีสอร์ทกว้างมาก แบ่งพื้นที่เป็นหลายโซน เผื่อเขาอยากไปเดินเล่นดูต้นไม้ ดอกไม้ ผมกำชับว่า จะออกไป ก็กลับห้องอย่าให้เลย 5 โมง เดี๋ยวกลับมาไม่เจอ ผมจะคิดถึง จอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกเขาชนจมูกผม ถามเสียงอ่อนว่า งั้นคุณไม่ต้องไปมั้ย

จั๊มพ์อยากไปหาจอมก็ช่างมัน จอมไม่มีทางไปกันมันอยู่แล้ว ผมก็เลยไม่ใส่ใจ เล่นทุกอย่างกับเพื่อนแบบสนุกสุดเหวี่ยง จั๊มพ์ตามมาสมทบ ตอนเราอยู่กันที่สนาม ATV ผมเห็นหน้ามันแล้วก็อยากจะหัวเราะ นี่เพิ่งบ่ายสามกว่า ถอยทัพกลับมาแล้ว จอมคงใช้วิธีแบบของจอม แต่จะเป็นวิธีไหน เอาไว้เจอกันแล้วค่อยถาม ตอนนี้ ผมขอหัวเราะใส่จั๊มพ์แบบไม่มีเหตุผลไปก่อน

จอมน่าจะเป็นผู้ชายที่เป็นเมียได้น่ารักมากแน่ๆ ก่อนออกไป จอมก็เซ้าซี้จนผมต้องยอมให้เขาทาครีมกันแดดให้ ผมเล่นเสร็จกลับมา จอมก็บอกให้ผมกินน้ำก่อน เขาเปิดน้ำเย็นใส่อ่างรอไว้แล้ว จะไปเปิดน้ำร้อนเติมให้ จะได้อุ่นพอดี ให้ผมไปนอนแช่ พรุ่งนี้เช้าตื่นมาจะได้ไม่เมื่อยตัว ผมอาบน้ำเสร็จ ออกมาแต่งตัว ก็เห็นเครื่องสำอางของผม วางเรียงอยู่หน้ากระจก ตามตำแหน่งเหมือนที่บ้านเป๊ะ ผมกำลังนึกจะบ่นว่า เอาของออกแล้ว วางกระเป๋าทิ้งไว้ทำไม แต่พอหยิบดู มันไม่ใช่กระเป๋าเปล่า ข้างในมีสเปรย์คลายกล้ามเนื้อ สเปรย์ลดปวด เทปปิดแก้ปวด แล้วยังมียาพารา จอมส่งเสียงมาถามว่า หาอะไร ผมเอาเจลเย็นมาด้วยนะ แช่เย็นไว้แล้ว ต้องประคบรึเปล่า ปวดตรงไหนมั้ย

ทะนุถนอม ดูแลยังกับผมเป็นไข่ในหิน ผมถามจอมว่าจั๊มพ์มารึเปล่า จอมเล่าเรื่อยๆ ว่า จั๊มพ์มา แต่เขาไม่ได้ให้เข้าห้อง รีบล็อกห้องแล้วออกไปนั่งที่คาเฟ่ อ่านหนังสือฟังเพลงจากหูฟังไปเรื่อยๆ จนจั๊มพ์เบื่อจะเฝ้า  กลับไปเอง เขาถึงได้กลับมานอนอ่านหนังสือต่อที่ห้อง เขาถ่ายรูปตอนอยู่ที่คาเฟ่กับจั๊มพ์ส่งไว้ในไลน์ด้วย ผมถามขำๆ ว่า มือถือผมก็อยู่ที่คุณ ส่งมาผมก็ไม่ได้ดู จะส่งทำไม จอมตอบผมง่ายๆ ว่า ก็อยากให้ดู จะได้ไม่ต้องหึง

น่ารักไม่ไหวจนผมรักไม่ไหว ให้ผมไม่หึง โดดตึก 10 ชั้นยังจะง่ายกว่า

แฟนเพื่อผมไม่มีใครมาสักคน ทุกคนก็เลยตั้งใจจะเมาแบบจริงจังมาก ถึงขนาดเอาถังเก็บน้ำแข็งใส่รถมาด้วย โซดาอีกเป็นลัง แต่เพราะผมแยกไปอยู่วิลล่า เพื่อนผมเลยสั่งจอมตั้งแต่เริ่มตั้งวงว่า คุณจอมห้ามเมา จะได้พาไอ้เข็มกลับห้อง ปกติผมไม่ค่อยปล่อยให้ตัวเองเมา และคืนนี้ผมก็อยากสนุกกับเพื่อน จอมก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ผมต้องจัดการกับจั๊มพ์ก่อน

จั๊มพ์มันอยากให้ผมเมามาก คอยเทเหล้าให้ผมตลอด ผมรู้หรอก มันอยากให้ผมเมาจนหลับ มันจะได้มาขโมยจอม เทวดาบอกผมว่า ไม่หรอก ตอนกลางวันจอมก็แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นแล้ว จั๊มพ์มันต้องรู้เรื่องและยอมรับความจริงแล้ว แต่ซาตานก็กระซิบใส่หูอีกข้างว่า ลับหลังนาย อะไรก็เกิดขึ้นได้ นายก็เห็นมาตั้งเท่าไหร่ ใครๆ ก็แพ้คนหล่อ ผมจิบเหล้าบางๆ พลางดูจอมไปด้วย เขาดูเข้ากันได้ดีกับเพื่อนผม จอมกินเหล้าเก่งกว่าผม แต่แก้วเขาไม่มีสีเหล้าเลยสักนิด เพราะผมหรือเพราะอะไร เดี๋ยวก็รู้

ผมแกล้งเมา แล้วก็แกล้งเพื่อนไปด้วย จนทุกคนไล่ผม บอกจอมให้พาผมไปนอน เห็นหน้าจอมก็รู้แล้ว จอมไม่ค่อยเชื่อว่าผมเมาหนัก ผมว่าจอมก็คงเห็นว่าเหล้าในแก้วผมมันบางมาก แต่ผมต้องหลอกจอมด้วย ตอนเขามาประคองให้ผมลุก ผมก็เลยทิ้งตัวใส่เขาเต็มที่จนเกือบจะล้มไปด้วยกัน แต่จอมก็ไม่ยอมให้จั๊มพ์มาช่วย เขาพูดว่า แฟนผม ผมพาไปเองได้ ฟังแล้วชื่นใจจัง

ผมปล่อยให้จอมประคองมาจนถึงวิลล่า จอมพาผมไปนอนบนเตียง เหล้าน้อยๆ นั่น ก็ทำให้ผมมึนอยู่เหมือนกัน ผมนอนหลับตานิ่งๆ อยู่สักพักก็รู้สึกว่ามีผ้าเย็นๆ มาเช็ดหน้า ผมแกล้งปัดออก แต่จอมไม่สนใจ ยังพยายามเช็ดหน้า เช็ดแขนให้ผมจนได้ เสร็จแล้วจอมก็มานั่งข้างผมอยู่พักหนึ่ง แล้วก็ลุกไป ผมได้ยินเสียงจอมรูดซิปกระเป๋า ล้วงหาอะไรในนั้น ตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผมนึกในใจว่าจั๊มพ์แน่ๆ จอมวางมือ เดินออกไปจากห้องนอน ผมได้ยินเสียงประตูบ้านเปิดแล้วก็ปิด ผมลุกตามไปดู ถ้าใช่จั๊มพ์ นี่คือเวลาของผมแล้ว

จั๊มพ์มาขโมยจอมจริงๆ ผมมาไม่ทันได้ยินว่ามันพูดอะไร แต่เห็นจากหน้าต่างห้องว่ามันโดนจอมผลักเต็มแรงให้ถอยออกไป แล้วก็ออกปากไล่ แต่มันไม่ไป จอมก็เลยขู่จะถ่ายคลิปไปลงโซเชียล ให้คนรู้กันให้หมดว่าจั๊มพ์มาต่อคิวให้โอเมกาเสร็จธุระกับอัลฟาอีกคนหนึ่งก่อน โดนดูถูกขนาดนั้น ไม่เดือดก็ไม่ใช่จั๊มพ์แล้ว จอมถอยกลับเข้ามาในห้องแล้ว แต่ยังไม่ได้ปิดประตู ผมรีบเดินไปหา ไปกอดจอมจากข้างหลัง นัวเนียอยู่ตรงต้นคอกับหลังหูจอม จอมตกใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ห้าม ผมส่งสายตาท้าทายปนเยาะเย้ยไปให้จั๊มพ์ที่ยืนอึ้งอยู่ตรงหน้า จั๊มพ์รู้แล้วว่าผมไม่ได้เมา ผมดึงตัวจอมให้ถอยเข้ามาอีก จูบจอมหนักๆ สอดลิ้นเข้าไปหา ผมว่าจอมไม่ได้อยากจูบผมโชว์ใคร เขาแค่ทนไม่ไหว ก็เลยจูบตอบผม ผมหมุนตัวจอมให้หันหลังให้ประตู แล้วผมก็ส่งสายตาแบบเดิมไปหาจั๊มพ์อีก ก่อนจะปิดประตูใส่หน้ามัน

ก็อยากไม่ไปเอง ก็ต้องเจอซะบ้าง

ผมจูบจอมต่ออีกหน่อย แล้วค่อยชวนจอมไปยืนแอบดูที่หน้าต่าง ท่าทางจั๊มพ์หัวเสียหนักมาก อาละวาดฟาดงวงฟาดงา ไม่ดูตาม้าตาเรือไปเตะโดนอะไรแข็งๆ ที่พื้นจนหัวทิ่ม จอมหันมาหัวเราะกับผม แล้วก็ทำตาโตเหมือนนึกได้ ถามผมว่า คุณไม่ได้เมานี่ คุณแกล้งเพื่อนคุณเหรอ ผมพยักหน้า ตอบจอมว่า แค่มึนๆ ผมต้องคอยปกป้องคุณ จะเมาได้ยังไง พูดไปแล้วก็แอบรู้สึกผิด ผมไม่ต้องทำแบบนี้ก็กันจั๊มพ์ได้ แต่ผมก็อยากรู้ด้วย ว่าจอมจะทำยังไง ผมเลยแกล้งเมา ปล่อยให้จั๊มพ์มาหา พอจอมพูดเหมือนบ่นว่า ถ้าเขาเกิดอยากไปกับจั๊มพ์ขึ้นมาจริงๆ จะทำยังไง ผมเลยรีบใช้เสียงอ้อนที่สุด พูดกับจอมว่า คุณไม่ไปหรอก คุณรักผม

ผมว่ามันน่าจะได้ผล พอผมถามหายาทากันยุง จอมก็ไปหยิบมาให้ดีๆ ถามผมด้วยว่าโดนยุงกัดเหรอ จอมไม่โกรธที่ผมหลอกเขาก็ดีแล้ว ผมฉีกซองจับแขนเขามาทายาให้ ก้มลงไปลูบที่ขาให้ด้วย แล้วชวนจอมไปนั่งคุยกันที่ชานหน้าเรือน อากาศกำลังเย็นสบายดี คืนนี้เราจะมีความสุขด้วยกัน

เราพากันนั่งลงกับพื้นไม้หน้าห้อง เหยียดตัวพิงฝาบ้านข้างๆ กัน รอบตัวมีแต่เสียงแมลงกลางคืน แสงสลัวจากไฟสีส้มส่องให้เห็นว่าจอมกำลังยิ้ม ผมก็ยิ้มด้วย จอมถามผมว่า ไม่โกรธเพื่อนคุณเลยเหรอ ผมหัวเราะตอบว่า ไม่หรอก จั๊มพ์มันดีกับผมนะ ดีมาตลอด มันช่วยผมต่อยปากคนที่มาล้อชื่อม๊า ตอนผมตามหาพี่นาราเหมือนคนบ้า จนคนอื่นเขาระอาหมดแล้ว มีแต่มันเนี่ยแหละ ยังช่วยหาจนรู้ว่าพี่นาราไปเมืองนอก จอมหันมาท้วงว่า จั๊มพ์ตั้งใจจะเคลมเขา ผมพูดตอบเรื่อยๆ ว่า จั๊มพ์แค่คิดว่าโอเมกาก็คือโอเมกา เจออัลฟาก็ต้องยอม มันไม่รู้ว่าคุณไม่เป็นแบบนั้น อัลฟาต่างหาก ต้องรอให้คุณเรียกให้ไปหา

ในแสงเรื่อเรืองนั้น เหมือนหน้าจอมจะสีเข้มขึ้น เขาพูดว่า แล้วคุณก็มา ตอนนั้นคุณคิดอะไร ทำไมคุณถึงมา ผมอาจไม่ดีพอ ผมมองจอมที่ยังคงมองไปข้างหน้า ไม่ยอมสบตาผม ผมหันกลับไปมองความมืดข้างหน้า ตอบจอมว่า ไม่ได้คิดอะไรเลย ผมมัวแต่ดีใจที่คุณบอกผม ดีใจที่คุณอนุญาตให้เป็นผม แล้ว..เอ่อ...มันดีรึเปล่า คุณชอบมั้ย จอมหันมาหา กะพริบตาถี่ๆ เหมือนเขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามนี้ จอมอมยิ้ม แล้วก็ส่ายหน้า พูดขำๆ ว่า เรียกว่าดีได้เหรอ คุณเงอะงะมากนะ จอมหัวเราะจบท้ายประโยค ตอนนี้ผมเลยต้องเป็นคนเขินแทน นึกถึงวันนั้นที่จอมต้องจับของผมไปจ่อ ผมหัวเราะความงุ่มง่ามของตัวเอง ตอบไปเขินไปว่า ก็ผมไม่เคย จอมยังมองนิ่งไปข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า ใช่ ผมรู้ ผมถึงเข้าไปขอคุณอีกครั้งไง ผมอยากรู้ว่า คุณจะทำด้วยความรู้สึกของคุณเองจริงๆ ได้รึเปล่า คุณรู้มั้ย ตอนผมตื่นมาเจอแต่ห้องมืดๆ ผมแทบจะร้องไห้ รู้สึกเหมือนหัวใจสลายไปแล้ว แล้วพอผมลงมาเจอคุณข้างล่าง ผมดีใจจนเกือบจะเผลอกระโดดกอดคุณ มื้อนั้น ผมไม่รู้เลยว่ากินอะไรไปบ้าง ผมรู้แต่ว่า ผมมีความสุขมาก ผมคงหลงรักคุณไปแล้ว

แล้วไงอีก ผมถามจอมต่อ การมีจอมอยู่ใกล้ๆ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมาตลอด และคืนนี้เขาทำให้ผมรู้สึกอุ่นยิ่งกว่า ผมอยากฟังเขาเล่าว่าเขารักผม จอมหันมามองผมนิดนึง เขาคลายมือจากที่กอดอก มาวางบนเข่าผม จอมพูดต่อว่า ผมว่าผมรู้สึกกับคุณตั้งแต่คุณเปิดประตูเข้ามาในร้านผมแล้วมากกว่า ผมไม่เคยไว้ใจใครง่ายขนาดนั้น เบอร์ร้านก็มี แต่ผมอยากให้เบอร์ตัวเอง ผมอยากให้คุณติดต่อมา ผมจะได้หาโอกาสคุยกับคุณได้ ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย ผมก็กลัวคุณหายแล้ว ผมยิ้มจนปวดแก้ม ถามจอมว่า นี่คุณตั้งใจอ่อยผมแต่แรกเลยเหรอ แล้วคุณรู้ด้วยมั้ยว่า เปรอะไม่ได้เจ็บหนัก จอมดึงมือกลับ แล้วเอนตัวมาหาผมแทน ตอบผมว่า วันแรกไม่รู้หรอก แต่พอวันที่ 2 ที่ 3 ผมก็เริ่มคิดแล้ว ว่าคุณอยากให้ไปดูคุณมากกว่า

ผมหัวเราะชอบใจ บอกจอมว่า ก็ผมชอบคุณ ตั้งแต่เจอคุณครั้งแรกแล้ว ผมรู้ว่ามันเสียมารยาท แต่ผมหยุดมองคุณไม่ได้จริงๆ คุณน่ารักเหมือนดอกไม้ดอกเล็กๆ คุณเคยเห็นทุ่งลาเวนเดอร์ตอนมีลมพัดมั้ย คุณน่ารักแบบนั้นเลย ผมคิดถึงคุณทุกวันเลยนะ ตอนที่มือถือผมจอแตกแล้วต้องรออะไหล่ ผมไม่รู้เลยว่าคุณตอบอะไรกลับมามั้ย พอเห็นคุณที่คลินิก ผมเลยทั้งเหวอ ทั้งเอ๋อ ทำอะไรผิดๆถูกๆไม่หมด ผมคิดแต่ว่า อยากเจอคุณอีก ก็เลยบอกให้มาดูเปรอะ ผมลืมคิดไปเลยว่า ร้านคุณเป็นร้านอาหาร ผมไปหาทุกวันก็ได้ ไม่เห็นต้องไปรอลุ้นว่าคุณจะมามั้ยเลย แต่ตอนนั้นผมซื่อบื้อ ไปเปิดคลินิกรอคุณแต่เช้าทุกวัน แล้วผมก็ลืมด้วยว่า ึคุณเป็นผู้ชาย เป็นโอเมกา จนมามาถามย้ำว่า ผมชอบคุณจริงๆรึเปล่า แน่ใจมั้ย ผมถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่ากำลังชอบผู้ชาย ผมหัวเราะความอ๊องของตัวเอง ส่วนจอม หัวเราะจนตัวสั่น ผมถามต่อว่า ตั้งแต่เรารู้จักกัน คุณชอบวันไหนที่สุด จอมนิ่งคิด แล้วตอบว่า ไม่รู้สิ ผมเลือกไม่ได้ ผมชอบวันที่เราดีกัน รักกัน ดูแลกัน วันที่มีปัญหา วันที่เราคิดไม่ตรงกัน

ผมแปลกใจกับคำตอบของจอม ผมนึกว่าจะได้ยินว่า วันที่ผมขอเป็นแฟน วันที่ผมขอหมั้น วันที่ผมหอมแก้มเขาครั้งแรก ผมถามจอมว่าทำไม วันที่เราไม่ดีกัน มันน่าชอบตรงไหน จอมยิ้ม แนบแก้มลงกับต้นแขนผม ตอบว่า เราก็ได้เรียนรู้กัน แม่ผมบอกว่า รัก ไม่ได้เท่ากับ รู้จัก ถึงจะรู้ว่ารักกัน ก็ยังต้องทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆ

คำตอบนั้นทำให้เขาดูเหมือนกระต่ายตัวน้อยแสนน่ารัก มากกว่าผู้ชายตัวโตๆ ผมขยับตัว พูดกับจอมว่า ขอกอดหน่อย ผมโอบไหล่จอมเข้ามากระชับตัว พูดต่อว่า งั้นคุณก็ต้องให้ผมได้เรียนรู้บ้าง ตอนที่ผม... ผมหยุดคิด แล้วตัดสินใจใช้คำนั้น  ผมขืนใจคุณ ผมยังไม่ทันได้ตั้งคำถาม ผมก็พูดต่อไม่ออก จอมเหมือนจะรู้ เขาจับมือผมไปลูบเบาๆ บอกผมว่า ผมก็ได้รู้ว่า คุณแคร์ผมมาก ไม่งั้นคงไม่ไปตามหาผมถึงบ้านแม่ เรื่องนั้นมันทำให้ผมรู้ว่าผมรักคุณมาก ถ้าต้องเลือกมีคุณแบบนั้น กับไม่มีเลย ผมก็เลือกมีคุณอยู่ดี ผมยอมทนให้คุณทำร้าย ดีกว่าใช้ชีวิตต่อไปโดยไม่มีคุณ แต่ผมโชคดี คุณรักผม รักจริงๆ ใช่มั้ยผ

ผมกอดจอมแน่นขึ้น ตอบจอมว่า รัก รักมาก แล้วก็โง่มากด้ว ผมไม่รู้อะไรเลย ถ้าแม่ไม่บอก ตอนที่ผมตัดใจไม่ไปหา รอให้คุณติดต่อกลับมาเอง ผมบอกตัวเองทุกวันว่า อดทนเอาไว้ อย่าเพิ่งขาดใจตายไปก่อน ผมนึกไม่ออกจริงๆนะจอม ถ้าคุณไม่กลับมาคืนดี ชีวิตผมจะเป็นยังไง คุณจำเป็นกับชีวิตผมมากขนาดนั้น ผมก็ยังงี่เง่า ทำคุณร้องไห้อยู่เรื่อย จอมเลื่อนตัวขึ้นมาจุ๊บปากผม เหมือนอยากให้หยุดพูด แล้วถอยกลับไปซบไหล่ผมเหมือนเดิม บอกผมว่า มันก็แค่ไม่กี่วัน จากวันมากมายที่คุณทำให้ผมยิ้ม บอกผมบ้างสิ คุณชอบวันไหน ผมตอบจอมแบบไม่ต้องคิดว่า ผมชอบวันเกิดผม เพราะทั้งครอบครัวผม ครอบครัวคุณ ยินดี เต็มใจให้คุณเป็นของขวัญของชีวิตผม ทุกคนพร้อมอยู่ข้าวเรา มันดีมากๆ

สีหน้าจอมดูนุ่มนวลมาก ตอนพูดว่า ใช่ ดีที่เรายังอยู่ด้วยกัน ถึงมีเรื่องไม่เข้าใจกัน เราก็ทำความรู้จักกัน โดยไม่ปล่อยมือกัน ผมหลับตา ตั้งใจฟังที่จอมพูด มันดีมาก และหวานมาก จู่ๆ จอมก็ถามว่า คืนนั้นคุณอธิษฐานว่าอะไร ผมยิ้มนิ่งๆ ไม่ตอบ เพราะผมอาย แต่จอมถามซ้ำ ผมเลยต้องอ้อมแอ้มตอบว่า ขอให้ผมได้ฉลองวันเกิดกับคุณทุกปีจนผมตายเลย แล้วก็... จอมมองผมแบบอยากรู้เต็มที่ จนผมต้องหลบตา

ผมขอว่า เวลาคุณงอน ให้คุณทำโทษผมอย่างอื่น แต่อย่าไล่ให้ผมไปนอนที่พื้น

ผมคิดว่าจะได้ยินจอมหัวเราะ แต่ที่ผมเห็นคือ จอมมองผมสายตาหวานเชื่อมจน่าจะโดนมดกัดมากกว่ายุง จอมพูดกับผมว่า ขอโทษนะ คุณเมื่อยมากใช่มั้ย ขอบคุณนะที่อดทนเพื่อผม คุณกลับไปนอนสบายๆ ที่บ้านก็ได้ แต่คุณก็ไม่ไป  ผมหัวเราะ จอมของผม น่ารักที่สุด ไม่เห็นคำขอแบบเด็กๆของผมเป็นเรื่องตลก แล้วยังเข้าใจเจตนาของผม ผมตอบจอมว่า จะไปได้ยังไง คุณรู้มั้ย ตอนผมอกหักจากพี่นารา ผมก็ว่า มันสุดๆแล้ว แต่พอเป็นคุณ แค่คุณไม่พูดด้วย ผมก็จะตายแล้ว และที่สำคัญนะ ผมขยับตัวมามองหน้าจอมตรงๆ พูดต่อว่า Mission การมีลูกกับคุณยังไม่สำเร็จเลย เพราะฉะนั้น คุณจะงอน จะโกรธ จะอะไร ผมก็จะง้อคุณ แต่ผมอยากทำตัวดีๆมากกว่า คุณจะได้ไม่ต้องงอน จอมขำกิ๊กออกมา ถามผมว่า กลัวต้องนอนพื้นอีกเหรอ ผมหัวเราะตาม ส่ายหน้าบอกจอมว่า ไม่ใช่ แต่คุณมันง้อยากนะ รู้มั้ย ของหรูของแพงคุณไม่เคยอยากได้ เพื่อนผมน่ะ กระเป๋าใบหนึ่ง สร้อยเส้นหนึ่ง ก็ง้อแฟนได้แล้ว แต่กับคุณมันใช้ไม่ได้เลย จอมยังหัวเราะ บอกผมว่า ก็ผมอยากได้แค่ความรัก ความเข้าใจ แต่ผมก็ไม่ดีเอง อยากให้คุณเข้าใจ แต่ไม่อยากอธิบาย ที่จริงผมไม่เคยอยากงอนคุณนานๆเลย ผมคิดถึงเวลาที่คุณกอดผม จูบผม รักผม แบบตอนนี้

จอมเงยหน้ามองผม ผมก้มลงไปหา ริมฝีปากเราแตะกัน แล้วช่วงเวลาหลังจากนั้น มันก็มีแต่ความอบอุ่น อ่อนโยน ราวกับกำลังล่องลอยอยู่ในความฝัน ผมปล่อยจอมให้ตัวเองได้หายใจ จอมยังคงมองผมด้วยสายตาอย่างนั้น พูดกับผมว่า คุณดีแค่นี้ ผมก็รักไม่ไหวแล้ว ถ้าคุณดีกว่านี้ ผมคงต้องเตรียมที่เยอะๆ เอาไว้เก็บความรักคุณ ผมก้มลงไปหาจอมอีกรอบ บอกเขาว่า งั้นคุณคงต้องเตรียมไว้สัก...สุดขอบจักรวาล

เราจูบกันอีก เรากอดกันอีก เราบอกรักกันอีก คุยเรื่องไร้สาระที่ทำให้จอมหัวเราะคิกคักยังกับคนเมา ประคองกันเข้านอน เบียดกันอยู่ใต้ผ้าห่ม  และตื่นเช้ามามีอะไรกัน

ผมไปถึงที่กินอาหารเช้าหลังเพื่อน ในไลน์บุฟเฟต์แทบไม่มีอะไรเหลือแล้ว เพื่อนคนหนึ่งถามผมว่า ทำไมสาย ผมตอบว่า กูเพิ่งเสร็จ ผมจะตอบแค่นั้น แต่พอเจอสายตาอยากรู้อยากเห็นของจั๊มพ์ก็เลยพูดต่อว่า แล้วก็อาบน้ำ แล้วก็ออกมา อีกคนถามว่าเสร็จอะไรวะ ผมยังไม่ทันตอบก็มีคนตอบแทนว่า มันพาเมียมา มันก็เสร็จกับเมียมันดิ จะให้เสร็จกับข้างฝาเหมือนมึงรึไง แล้วก็หัวเราะกันครื้นเครง จอมเดินยิ้มมาพร้อมกับกาแฟ 2 แก้ว คงขำเพื่อนผม เขาวางกาแฟลง บอกว่า ต้องรอเขาทอดไข่ดาวไว้กรอกเพิ่มให้ แล้วล้วงขวดสเปรย์ยาลดปวดออกมาวางหน้าจั๊มพ์ ผมคิดว่ามันจะโกรธเรื่องเมื่อคืน แต่ก็ไม่ใช่ จั๊มพ์พูดกับจอมว่า ไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บแล้ว ขอบคุณครับ แล้วหันมายิ้มให้ผม

ผมว่าจั๊มพ์คงจะคืนสติ กลับมาเป็นเพื่อนดีของผมเหมือนเดิมแล้ว

Create Date : 23 ตุลาคม 2567
Last Update : 23 ตุลาคม 2567 12:17:21 น.		0 comments
Counter : 298 Pageviews.
Share Tweet