7 ส.ค.

ป๊าถามผมว่า รู้มั้ยทำไมป๊าให้ดอกไม้ม๊าทีละดอกเดียว ไม่เคยให้เป็นช่อ ผมตอบป๊าว่า ผมเคยคิดว่าป๊าขี้เกียจหา แล้วบ้านเราก็มีดอกไม้เต็มสวน ป๊าผลักหัวผม พูดว่าไอ้ลูกหมา ม๊าเขาชอบดอกไม้ดอกเดียวที่ป๊าเลือกหามาเอง มากกว่าดอกไม้ช่อใหญ่ๆ ที่โทร.สั่งร้านไหนมาก็ได้ คุณค่ามันอยู่ที่ความตั้งใจ

แต่ความพยายาม ไม่ได้ทำให้เราได้ทุกอย่าง ถ้าพยายามจนเหนื่อยแล้วยังไม่ได้อะไร ก็เลิกดีกว่า มันเสียเวลา

ครับ ป๊า เข็มเหนื่อย แต่เข็มแค่อยากพัก เข็มไม่ได้อยากเลิกรักจอม

ผมไม่ได้ตั้งใจจะไม่ไปหาจอมนานขนาดนั้น แต่ป๊าบอกว่า ถ้าไม่อยากไปคลินิก ก็ให้ไปช่วยป๊าทำงานที่ต่างจังหวัด จมอยู่กับปัญหา ก็ใช่ว่าจะหาทางแก้ได้ ถอยห่างออกมาบ้าง อาจจะเห็นอะไรชัดขึ้น ผมก็เลยไปกับป๊า เสร็จงาน กลับถึงบ้านแล้ว ผมรีบไปหาจอม แต่จอมไม่อยู่ พีบอกว่า จอมไปบ้านแม่ตั้งแต่เมื่อคืน เพื่อนจอมที่เป็นคนดูแลร้านบอกว่า จอมไม่ค่อยสบาย ขอพัก 2-3 วัน ถ้าอยากเจอจอมให้ผมตามไปที่บ้านแม่

กว่าผมจะหาบ้านแม่จอมเจอ ก็เล่นเอาเหนื่อย ผมกดออดเรียก แนะนำตัวเองกับแม่จอม แล้วบอกว่าผมมาหาจอม แม่จอมท่าทางแปลกใจ เชิญผมเข้าบ้าน บอกให้ทำตัวตามสบาย แล้วก็ให้คุยกับแม่ก่อน เพราะจอมหลับอยู่

แม่บอกว่า จอมนอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้ว จนทำท่าจะไม่สบาย เมื่อคืนก็พลิกไปพลิกมา ไม่ยอมหลับ วันนี้แม่เลยให้กินยาคลายเครียด จะได้หลับได้ จอมคงเหนื่อยจริงๆ หลับมาสี่ห้าชั่วโมงแล้ว จอมโทร.หาแม่เกือบทุกวัน แม่รู้ว่าเขามีเรื่องไม่สบายใจ แต่ไม่ยอมเล่า เพิ่งมาบอกเมื่อเช้าว่าคุณขืนใจเขา

ผมก้มหน้ารับ ยกมือไหว้ขอโทษแม่จอม นึกว่าจะได้ยินคำด่าว่า แต่แม่กลับบอกให้ผมดูรูปจอมที่ประดับไว้ทั่วบ้าน มีทั้งแขวนผนัง ตั้งในตู้โชว์ แล้วก็ติดอยู่ใต้กระจกโต๊ะรับแขก มีรูปจอมตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็กๆ จอมในชุดกีฬาสี ชุดนักเรียน รูปออกงานทั้งชุดไทย ชุดสากล รูปถือป้ายงานโรงเรียน แล้วก็รูปตอนรับปริญญา

แม่บอกว่า จอมหน้าตาดีมาตั้งแต่เด็ก พอเริ่มโตก็เริ่มมีคนมาจีบ เริ่มฮีต ก็เริ่มมีอัลฟามาตาม บางที จอมไม่ได้ฮีต ก็ยังมาตามอยากมีอะไรกับจอม แม่ก็เลยส่งให้จอมไปเรียนวิชาป้องกันตัว จะได้เอาตัวรอดได้ จอมเรียนอยู่หลายปีจนครูไม่มีอะไรจะสอน แม่ถามว่า ผมรู้เรื่องนี้หรือเปล่า ผมตอบไปว่า รู้ครับ เราเคยเจออันธพาล ผมเห็นจอมเหวี่ยงผู้ชายตัวโตๆ 2 คนลงไปกองกับพื้น แม่มองหน้าผมตรงๆ ถามต่อว่า คุณเคยสงสัยมั้ย ทำไมจอมยอมคุณ ทำไมไม่เหวี่ยงคุณเหมือนที่เขาเหวี่ยงพวกอันธพาล

ผมอึ้งกับคำถามของแม่ ผมไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย วันนั้นผมทำอะไร ผมลากจอมเข้าห้อง ลนลานถอดเสื้อผ้าเขา ผมเข้าไปประชิดตัวเขา จอมถอยหลังไปจนล้มลงบนที่นอน ตลอดเวลานั้น จอมไม่ได้ปัดป้อง ไม่ได้ขัดขืน ไม่ได้ทำให้ผมหยุด ทั้งที่รู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น จอมยอมผมทุกอย่างแล้ว ผมกลับไม่รู้สึกอะไรเลย แล้วยังทำรุนแรงกับเขา

ผมเจ็บปวดหนักหน่วงจนหายใจแทบไม่ออก ถ้าจอมยอมให้มันเกิดขึ้นเพราะเขารักผม เขาไม่ได้แค่เจ็บตัว แต่เขาจะเสียใจแค่ไหน ที่ผมข่มเหงทำร้ายความรักของเขาแทบไม่มีชิ้นดีแบบนี้

ผมได้ยินเสียงตัวเองสั่นเครือจนแทบจะเป็นเสียงร้องไห้ ผมถามแม่ว่า จอมอยู่ที่ไหน ผมไปหาได้มั้ย

แม่จอมหยิบผ้าขนหนูสีฟ้าส่งให้ผมดู ถามผมว่า เคยเห็นมั้ย ผมพยักหน้า บอกว่าจอมเคยเอามาทำผ้าเย็นให้ผมใช้ แล้วก็เอามาทำเป็นฟ้าน้อย จอมวางฟ้าน้อยไว้บนที่นอน ให้อยู่ข้างๆ เขา

จอมคงไม่อยากคิดถึงคุณ แม่บอกผม จอมเอาฟ้าน้อยมาไว้ที่นี่หลายวันแล้ว จอมอยู่ข้างบน จะขึ้นไปหาก็ตามสบาย

จอมหลับสนิทอยู่บนเตียง ฟ้าน้อยวางอยู่ข้างหมอน ผมนั่งลงข้างเตียง ดูเขาเงียบๆ นึกถึงคำพูดของแม่ แม่บอกว่า จอมไม่ได้โกรธผม แต่เขาเสียใจที่ผมทำเหมือนไม่รักเขา ทำกับเขาเหมือนอัลฟาคนหนึ่ง ทำกับโอเมกาคนหนึ่ง ไม่ใช่คนที่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน จอมคงผิดหวัง ผมก็ผิดหวังตัวเองเหมือนกัน ทำไมผมไม่เคยรู้ ไม่เคยคิดว่า จอมรักผมมากขนาดนี้ จอมไม่ควรต้องมาเสียสละตัวเองแบบนี้ บางทีถ้าคนรักของจอมเป็นคนธรรมดา ไม่ใช่อัลฟาอย่างผม จอมก็คงไม่ต้องทำแบบนี้ ไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้

ผมไม่ได้รอให้จอมตื่น ผมลากลับบ้านด้วยความรู้สึกที่แย่กว่าเดิมอีก ที่จอมไม่อยากเห็นหน้าผม ไม่อยากเห็นฟ้าน้อย ไม่อยากให้ผมพูดเรื่องนั้น เพราะมันมีแต่ทำให้เขาเสียใจ แต่เขายังทำอะไรๆ ให้ผมเหมือนเดิม เพราะเขารักผม ผมไปให้เขาเห็นทุกวัน จอมก็คงเสียใจทุกวัน ไม่เห็นผม ไม่มีอะไรมาเตือนให้นึกถึงเรื่องนั้น จอมอาจจะเสียใจน้อยลงก็ได้

ผมเอาเวลาที่เคยไปหาจอม ไปเรียนปั้นดินญี่ปุ่น คนอื่นเขาเรียนกันครั้งสองครั้ง เขาก็ปั้นดอกไม้สวยๆ ไปเป็นของขวัญได้แล้ว แต่ผมมาติดกัน 4 วันแล้วก็ยังไม่ถึงไหน ครูถามผมว่าจะลองเปลี่ยนไปปั้นอย่างอื่นมั้ย ที่คุณอยากได้มันยากนะ ถ้าคุณอยากได้แบบนั้นจริงๆ ทางเรามีบริการปั้นให้อยู่แล้ว ผมบอกครูว่าไม่เป็นไร ผมอยากทำเอง ผมอยากทำให้ได้

ผมให้คนขับรถที่บ้าน เอาผ้าขนหนูที่จอมทำผ้าเย็นให้ไปคืนเขา ผมแนบจดหมายน้อยไปด้วย ผมเขียนไปว่า

ผมไม่รู้ว่าคุณเสียใจแค่ไหน เวลาเห็นผมแล้วต้องนึกถึงเรื่องนั้น ไม่ใช่ผมไม่รัก ไม่คิดถึงคุณนะจอม แต่ผมไม่อยากให้คุณเสียใจอีก ถ้าคุณพร้อมจะเจอผมเมื่อไหร่ บอกผมนะ ผมรอ

คิดถึงที่สุด รักที่สุด

ผมรอให้จอมตอบอะไรกลับมา แต่จอมก็แค่ส่งรูปมาให้ดูว่าเขาเห็นข้อความแล้ว

ผมได้แต่หวังว่า กว่าจะถึงวันที่จอมพร้อม ผมจะไม่ขาดใจตายไปซะก่อน

ในที่สุด ผมก็ทำได้แล้ว มันออกมาไม่สวยเท่าไหร่ ครูต้องมาช่วยเก็บรายละเอียดให้ แต่อย่างน้อยมันก็น่าจะสื่อสิ่งที่ผมต้องการได้แล้ว จอมเงียบหายไปเลยตั้งแต่วันนั้น การต้องรออยู่เฉยๆ โดยไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นมันก็ทรมานพอกัน ผมขับรถไปที่ร้านจอม ไปจอดดูเขาเดินไปเดินมาอยู่ในร้าน ผมอยากเข้าไปหา แต่ผมไม่อยากเอาแต่ใจตัวเองจนเขาไม่สบายใจอีก ผมบอกเขาแล้วว่า ผมรอ ผมก็จะรอ งานที่ผมตั้งใจทำให้จอม นอนรออยู่ในกล่อง ผมจะมีโอกาสได้ให้เขามั้ย ถ้าจอมไม่กลับมา... ไม่หรอก จอมรักผม จอมต้องกลับมา

เช้าวันนั้นผมมีประชุมกับทีมสถาปนิกที่จะมาออกแบบตึกโรงพยาบาล กว่าจะได้เข้าคลินิกก็บ่ายแล้ว พนักงานบอกว่ามีคนฝากของให้ผม อยู่ในตู้เย็น กล่องที่คุ้นตา ผลไม้ชิ้นพอดีคำ ผมตื่นเต้นจนมือเย็นตอนที่เห็นลายมือและข้อความในกระดาษโน๊ต เอากล่องมาคืนผมด้วย

ผมอยากจะหายตัวไปหาจอมเดี๋ยวนั้นเลย แต่ผมมีนัดคุยกับเซลส์ขายเครื่องมือแพทย์ ต่อด้วยเซลส์บริษัทยา กว่าจะเสร็จก็ค่ำ แล้วยังไปเจออุบัติเหตุรถชนกัน 5 คันซ้อน และรถผมเป็นคันสุดท้าย กว่าจะเคลียร์กับประกัน คุยกับตำรวจเสร็จ ก็เสียเวลาไปหลายชั่วโมง ผมพยายามโทร.หาจอมแล้วแต่จอมไม่รับสาย แล้วมันก็ดึกมากแล้วด้วย ผมเลยกลับบ้าน

ตอนเช้าผมคุยกับทนายให้ไปจัดการเรื่องที่โรงพักเรียบร้อยแล้วก็ไปหาจอม แต่พีบอกว่า จอมออกไปบ้านลูกค้า ไปดูสถานที่ที่เขามาจ้างให้จัดอาหารเลี้ยงแขกในงาน ผมฝากกล่องผลไม้ไว้ที่พี ย้ำแล้วย้ำอีกให้บอกจอมว่าผมมาแล้ว เสร็จงานแล้วผมจะรีบมาหาเขาอีกที

ผมไปหาจอมตอนค่ำ หน้าร้านเขาแขวนป้ายปิด แต่ข้างในมีคนนั่งเต็มเกือบทุกโต๊ะ มีลูกโป่ง กระดาษสี ประดับตกแต่งเหมือนมีงานเลี้ยง ผมไลน์บอกจอมว่าผมอยู่หน้าร้านคุณ คุณอยู่ไหน

เหมือนจอมรออยู่ แค่ผมกดส่ง เงยหน้าขึ้นมา จอมก็มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว

จอมพูดกับผมว่าลูกค้าเหมาร้านจัดงานวันเกิด กว่าจะเก็บร้านเสร็จก็คงดึกมาก แต่ผมอยากคุยกับคุณ คืนนี้คุณมาค้างที่นี่ได้มั้ย

ผมไม่เชื่อหูตัวเองจนต้องถามซ้ำว่า คุณว่าอะไรนะ จอมยังพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนเดิมว่า พรุ่งนี้ผมต้องไปงานแต่งงานญาติที่ต่างจังหวัด อีกหลายวันกว่าจะกลับ จอมทำท่าจะหันหลังไปแล้ว ผมรีบคว้ามือจอมไว้ ละล่ำละลักบอกว่า ผมกลับไปเอาเสื้อผ้า เดี๋ยวผมมา จอมไม่พูดอะไร แต่บีบมือผมแรงก่อนจะปล่อยแล้วกลับเข้าร้าน

สองทุ่มกว่าบนถนนเส้นนั้น รถติดเหมือนที่มันเคยติดทุกวัน แต่วันนี้ ใจผมร้อนจนรู้สึกว่า ทำไมรถมันติดวินาศสันตะโรขนาดนี้ ผมกลับไปถึงร้านจอมตอน 4ทุ่มกว่า งานเลี้ยงเลิกแล้ว แต่จอมยังเก็บร้านไม่เสร็จ ผมจะช่วย แต่จอมบอกให้ผมไปรอข้างบน เราต้องคุยกันยาว

ผมขึ้นไปบนห้อง ฟ้าน้อยกลับมาอยู่ที่เดิมแล้ว โน้ตทุกใบที่ผมเขียนง้อจอม แปะเรียงกันอยู่ที่ผนังหน้าโต๊ะเขียนหนังสือ มีแค่ใบล่าสุดที่ผมเขียนว่า รักที่สุด แปะอยู่กลางโต๊ะ มีลายมือจอม เขียนต่อท้ายด้วยปากกาสีแดงว่า SAME

วันนี้ผมเจอจอม 2 หนแล้ว จอมยังไม่ยิ้มให้ผมเลย แต่จอมรักผม จอมให้โอกาสผมแล้ว วันนี้ผมจะทำให้จอมยิ้ม

ข้างโต๊ะมีเก้าอี้ไม้แบบมีพนักพิงไม่มีเท้าแขนตั้งอยู่ ผมไม่เคยเห็นมันอยู่ในห้อง แล้วมันก็ดูไม่เข้ากับห้องเลย ผมวางเป้ไว้บนนั้น เปิดโน๊ตบุ๊คเช็คงานระหว่างรอจอม

จอมมาแล้ว เขาลากเก้าอี้ไม้ตัวนั้นมากลางห้อง บอกให้ผมนั่ง ส่วนตัวเขาถอยไปนั่งที่เตียง จอมสูดลมหายใจเข้าลึก หลับตาเหมือนเขาต้องรวบรวมความกล้า แล้วถามผมว่า วันนั้นคุณทำแบบนั้นทำไม ผมนิ่งคิดอยู่นาน ผมจะตอบว่าอะไร สัญชาตญาณ อารมณ์ ไม่ว่าอะไร มันก็คือตัวผม ผมจะตอบยังไงให้จอมไม่เสียใจ ผมไม่อยากแก้ตัว ไม่อยากโกหก สุดท้ายผมก็พูดออกมาได้แค่ ผมขอโทษ ผมเสียใจ จอมส่ายหน้าเหมือนไม่พอใจคำตอบ เขาลุกมานั่งคร่อมทับผม ดันตัวเข้ามาจนหลังผมติดกับพนักเก้าอี้ จอมประสานมือไว้ที่ท้ายทอยผม พูดกับผมว่า บอกผมสิ วันนั้นมันเกิดอะไรขึ้น คุณได้กลิ่นฟีโรโมนมาจากไหน ใช่มั้ย

จอมไม่มีกลิ่นฟีโรโมน มีแต่กลิ่นจอม กลิ่นที่อยู่ในความทรงจำของผม ผมไม่ได้ใกล้จอมขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้ว ผมคิดถึง จอมก้มลงมาหา ผมรอให้จอมจูบผม แต่เขาหยุดอยู่แค่นั้น จอมพูดอยู่กับปากผมว่า ตอบผมสิ ผมรออยู่นะ ผมพึมพำตอบไปว่า ใช่ จอมเริ่มขยับตัว บดเบียดท่อนล่างของเขากับของผม เล่าสิ ยังไง จอมบอกผม ใช้ 2 มือนวดติ่งหูผมเบาๆ

ผมตื่นเต้นไปหมดทั้งตัวแล้วตอนนี้ ผมกลืนน้ำลาย พยายามรวบรวมสติ บอกจอมว่าผมเจอคนขับรถ เจอเจ้าของหมา หมากำลังจะตาย หมออื่นติดเคสกันหมด

จอมขยับถอยหลังไปหน่อยนึง ปลดกระดุมเสื้อผมลง สอดมือเข้าไปบีบไหล่ผม แล้วก็ลูบต่ำลงมา จอมถามผมอีกว่า แล้วยังไง คุณก็เลยมีอารมณ์ เหมือนตอนนี้ จอมจบประโยคด้วยเสียงสูงเป็นเชิงถาม ใช่ อารมณ์ผมพลุ่งพล่านไปหมดแล้ว ผมกอดหลังจอม ดึงตัวเข้ามาหา แต่จอมทำตัวแข็ง ทำเสียงแข็งใส่ผม ไม่ เข็ม ปล่อยผม ผมโกรธคุณอยู่นะ สายตาจอมจริงจัง จนผมต้องยอมปล่อยมือทิ้งแขนลงข้างตัว จอมบอกให้ผมตอบคำถามเขา ผมหลับตา พยายามสะกดอารมณ์ตัวเอง ผมตอบจอมว่า ใช่ ผมมีอารมณ์ ผมคิดถึงคุณ คิดถึงตอนเรามีอะไรกัน ระหว่างผมตอบ จอมยังโยกตัวเบาๆ อยู่บนตัวผม ผมกำมือตัวเองแน่น ผมได้ยินเสียงตัวเองครางออกมาว่า ผมเสียว

จอมลุกขึ้น ถอยหลังไปยืนอยู่สุดมุมห้อง ถามผมว่า แล้วยังไง คุณจะกระชากตัวผมไปทำแบบวันนั้นอีกหรือไง

คำถามของจอมทำให้อารมณ์ผมหดหายไปเกือบหมด ผมรีบบอกจอมว่า ไม่ ไม่แล้ว ผมขอโทษ จอมกลับมานั่งคร่อมทับตัวผมไว้อีก ปลดกระดุมเสื้อผมจนหมดทุกเม็ด จอมลากนิ้วไปบนหน้าอกผมเป็นตัวหนังสือ จ อ ม ซ้ำๆ เขาถามผมอีกว่า ทำไมต้องมาหาเขา ทำไมไม่ช่วยตัวเอง

ผมอาย ผมเขิน ผมร้อนไปทั้งตัว ผมไม่รู้จะลำดับคำพูดยังไง แทนที่ผมจะตอบ ผมกลับบอกจอมว่า ผมอึดอัด

จอมมองหน้าผม ลงมือถอดเข็มขัดของผมออก รูดซิปกางเกงผมลง จอมขยับเข้ามาเบียดผมอีก เขาบอกว่าเขารู้ว่าผมไม่ช่วยตัวเองอีกเลย ตั้งแต่นอนกับเขา เขาอยากรู้ว่าทำไม เขากอดผม กระซิบข้างหูผม พูดสิเข็ม ทำไม ผมถามกลับว่า ผมกอดคุณได้รึยัง จอมยังกอดผมนิ่งเหมือนเดิม ผมก็เลยกอดเขา ผมบอกจอมว่า ผมรักคุณ ผมไม่อยากมีอารมณ์ มีความรู้สึกนั้นจากคนอื่นแต่ผมทำไม่ได้ ผมไม่อยากมานอนกับคุณเพราะผมมีอารมณ์มาจากคนอื่น ผมเคยจะช่วยตัวเองแล้ว แต่พอคิดถึงคุณ ผมก็รู้สึกผิด ผมก็เลยไม่ทำต่อแล้ว ผมไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้

จอมดันตัวออก ถามผมอีกว่า ตอนนี้คุณรู้แล้ว คุณจะทำยังไง ผมตอบเบาๆ ว่า ผมไม่รู้ จอมใช้ 2 มือประคองหน้าผมให้เงยมองเขา จอมบอกว่า อย่าทรมานตัวเองแบบนี้ ไม่ต้องรู้สึกผิด มันก็แค่ธรรมชาติของคุณ คุณเอารูปผมไปติดในห้องน้ำก็ได้ ผมเข้าใจ แต่อย่าทำแบบนั้นกับผมอีก ถ้าคุณทำ ผมจะต่อยคุณให้คว่ำ

มมจับมือจอมมาจูบ บอกเขาว่า ผมจะพยายาม แต่ถ้าผมเผลอ คุณจะต่อยผมก็ได้ แต่อย่าโกรธผมนานนะ ผมจะตาย

จอมยิ้ม จอมยิ้มแล้ว จอมก้มลงมาหาผม แล้วเราก็จูบกัน

จอมนั่งทับตัวผม สวมถุงยางให้ตัวเอง จอมหยิบหลอดเจลหล่อลื่นออกมา ผมยื่นมือไปรับ แต่จอมดึงหลบ เขาทาเจลให้ตัวเอง พูดกับผมว่า ให้ผมทำ ผมมองหน้าจอม ไม่แน่ใจว่าเขาพูดจริง เขาถามว่า ทำไม ไม่ได้เหรอ ผมบอกว่า ไม่รู้สิ ผมไม่เคย

มันเจ็บอย่างที่คนอื่นบอก แค่จอมสอดนิ้วเข้ามา ผมก็แสบจนอยากบอกให้เขาหยุด แต่ผมไม่ได้บอก และจอมก็ไม่ได้หยุด เขาสอดนิ้วที่ 2 เพิ่มเข้ามาอีก มันแน่นอึดอัดไปหมด อยู่ๆ ผมก็นึกถึงเลือดจอมบนที่นอน

จอมถอยนิ้วออกมา เขาปลุกอารมณ์ผมด้วยการจูบผมไปทั้งตัว ผมเสียวแล้วเสียวอีก ผมไม่เคยรู้เลยว่า การถูกกระตุ้นให้ความเสียวมันขึ้นๆ ลงๆ มันจะเหนื่อยขนาดนี้ ผมพึมพำบอกจอมว่า ผมเสียว ผมไม่ไหวแล้ว ผมขอ แต่จอมส่ายหน้า บอกว่าเขายังไม่หายเจ็บ แล้วเขาก็สอดใส่เข้ามา ผมรู้สึกว่ามันเข้ามานิดเดียว แต่มันเจ็บมาก ผมคิดถึงตอนที่จอมนอนให้ผมสาดอารมณ์ใส่โดยไม่ทำอะไรผมเลย ผมพยายามไม่ขยับหนี จอมขยับออกแล้วสอดลึกเข้ามาอีก ความรู้สึกมันบอกว่า อีกนิดเดียวจะฉีกแล้ว แต่จอมกลับหยุดอยู่แค่นั้น เขาช่วยผมจนผมเสร็จ แล้วก็ช่วยตัวเองจนเสร็จ แล้วก็มาทิ้งตัวนอนพาดอยู่บนอกผม ผมถามจอมว่า ทำไมไม่ทำให้เสร็จ หยุดทำไม เขาบอกว่า เขาไม่โหดเหมือนผม เขาแค่อยากให้ผมรู้ ไม่ได้อยากให้ผมเจ็บ

ตอนเช้าก่อนกลับ ผมเอาของที่ผมไปเรียนปั้นมาให้จอม ตุ๊กตาเลียนแบบตัวผม ที่ผมพยายามแล้วก็ยังดูไม่ออกว่าเป็นผม ถือหัวใจดวงใหญ่ที่มีดอกแก้วเจ้าจอมอยู่ข้างใน จอมเห็นแล้วก็หัวเราะจนผมอาย แต่ก็ดีแล้ว ผมอยากเห็นจอมหัวเราะ จ้างเขาปั้น ก็ต้องสวยกว่านี้ แต่ผมอยากทำเอง ผมอยากให้จอมรู้ว่า ไม่ว่ายังไง เขาก็อยู่ในใจผมตลอดเวลา

ผมได้ Morning Kiss จากจอมเป็นรางวัล และรูปที่เขาถ่ายให้ดูว่าเขาเอาตัวผมตั้งไว้ตรงเคาน์เตอร์คิดเงิน จอมบอกว่า เขาจะเห็นตลอดเวลา

ผมทำงานไปเรื่อยๆ จนเลยเวลาที่จอมขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่แล้ว ถึงนึกได้ว่า ผมยังไม่ได้ขอเขาเป็นแฟนเลย

Create Date : 19 มีนาคม 2565
Last Update : 19 มีนาคม 2565 12:29:17 น.		1 comments
Counter : 583 Pageviews.
Share Tweet