15 พ.ย.

จอมบอกผมว่างานที่ร้านเขาเป็นงานเล็กๆ ธันวาคงไม่มาคุมงานเอง แต่จริงๆ คือ พอจอมไม่ไปดูร้าน ธันวาก็โทร.มาทุกวัน วันที่จอมไปดูร้าน ธันวาก็มาคุมงานเองทุกวันเหมือนกัน จอมตกลงแล้วว่าจะทำให้ทุกอย่างที่ผมขอ ผมรู้ตัว แต่ผมก็อดวุ่นวายไม่ได้อยู่ดี

ผมโทร.บอกจอมให้เอาฟ้าน้อยกลับมาบ้านด้วย จอมถามผมว่าจะเอามาทำอะไร ต้องเอาไปเอามา อีกไม่กี่วันเขาก็กลับไปอยู่ที่ร้านแล้ว ผมอึ้ง ลืมไปแล้วว่าจอมมาอยู่บ้านผมเพราะร้านมีปัญหา ตอนนี้ทุกอย่างเคลียร์ เขาต้องกลับไปเปิดร้าน ทำงาน แล้วก็นอนที่ร้านตามเดิม ผมหงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆ ถามจอมว่า อยู่กับใคร เขาส่งรูปธันวากำลังคุยกับพีทมาให้  ผมรู้ว่าจอมอยากให้ผมเห็นว่าเขาไม่ได้โกหก เจอกันก็บอกให้รู้ แต่ผมเห็นแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด เมื่อไหร่จะทำร้านเสร็จ จะได้ไม่ต้องไปเจอกัน แต่ร้านเสร็จเร็ว วันคืนที่จอมจะอยู่บ้านผม นอนในห้องของผม ก็จะน้อยลงไปอีก อะไรก็ไม่ดีไปหมด บ้าชะมัด

ผมกลับถึงบ้านแล้ว จอมยังไม่มา ผมเอาฟ้าใสมานั่งกอด นึกถึงตอนไปบ้านยาย จอมรักผม ดูแลผมดีมาตลอด เมื่อตอนกลางวัน ธันวาไลน์มาหา บอกว่าได้ไอดีมาจากจอม เขาอยากปรึกษาเรื่องที่หมาเขาไม่สบาย ผมเชื่อว่าจอมไม่ได้คิดอะไร แต่ผมไม่รู้จักธันวา ผมตัดสินใจถามเขาตรงๆ ธันวาบอกว่าเขาไม่ได้ชอบจอมแบบนั้น ไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมบอกเรื่องนี้ให้จอมฟัง เขาทำหน้าย่น ถามผมว่าแล้วจะกัดคอเขาทำไมอีก

ที่ผมบอกจอมคือ ที่ไหนก็มีอัลฟา ที่อยู่ในใจคือ ผมหวง ผมไม่อยากให้ใครมาครอบครองเขา เขาเป็นของผม ของผมคนเดียวเลย

ผมชอบความรู้สึกนั้นจริงๆ ผมจดจ่อ ดื่มด่ำอยู่กับความหอมหวานนั้น จนได้ยินจอมบอกว่า พอได้แล้ว ผมเขิน ผมถอนเขี้ยวออกมา แต่ก็ยังอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้น จอมยังจับมือผม เต็มใจให้ผมครอบครองเขา จะมีอะไรดีกว่านี้

จอมนอนอยู่บนเตียงข้างๆ ผม ฟ้าน้อยกับฟ้าใสนั่งข้างกันอยู่บนโซฟาที่ผมจับไปนั่งถ่ายรูป ผมเอารูปลงไอจี อยากใส่แคปชั่นว่า New Family ครอบครัวสีฟ้า แต่ผมเขิน ก็เลยลงแค่รูปหัวใจ 2 ดวง จอมหัวเราะแล้วหัวเราะอีก ถามว่าทำทำไม จอมคงไม่ได้รู้สึกเหมือนผม ผมไม่อยากให้จอมห่างไปไหน ไม่อยากให้กลับไปอยู่ที่ร้าน จอมตื่นเต้นกับโฉมใหม่ของร้าน ดีใจที่ได้กลับไปทำงาน จอมเข้าใจความงี่เง่าของผม แต่ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย

ผมรักเขามากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมอ่อนแอจนอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีเขา แค่คิดว่าต้องนอนคนเดียว เตียงที่เคยนอนคนเดียวมาเป็นสิบๆ ปี ก็ดูกว้างใหญ่เวิ้งว้าง เหมือนผมกำลังลอยเคว้งคว้างอยู่ในจักรวาลที่ไม่มีแรงโน้มถ่วง

เหงาจนต้องเบียดเข้าไปกอดเขา ให้พอผ่านคืนนี้ไป

จอมมารอส่งผม ให้ผมหอมแก้มก่อนไปทำงานทุกวัน แล้วเขาถึงออกไปดูร้าน มีแค่วันที่เขาไปเอาแมวกับธันวา เขาต้องออกจากบ้านก่อนผม ก็เลยเป็นคนหอมแก้มผมแทน ผมบอกเขาก่อนแล้วว่าให้เขาเอารถไปเอง ผมไม่อยากให้ไปรถธันวา แล้วก็ให้กลับมาให้ทันกินมื้อเย็นกับผมด้วย

อันที่จริงผมไม่ต้องห่วงขนาดนั้นก็ได้ จอมเล่าเรื่องร้าน เรื่องพีทให้ผมฟังทุกวัน แต่ไม่เคยมีเรื่องธันวา จอมบอกว่าตั้งแต่ได้ไอดีไลน์ผมไป เขาก็ไม่มาแล้ว ให้คนอื่นมาคุมงานแทน จะได้เจอก็วันนี้ ธันวาทักผมมาทุกวัน ส่งรูปฝีมือตัวเองมาให้ดู เขาบอกว่า เขาเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของผมว่า ผมชอบกล้อง ชอบถ่ายรูป เขาก็ชอบเหมือนกัน ธันวาถ่ายคลิปโชว์ให้ผมดู เขามีเลนส์สะสมไว้ เยอะกว่าร้านขายกล้องอีก รูปจอมที่เขาถ่ายที่บ้านป้าแนม ดูสวย มีชีวิตชีวามาก ผมเห็นแล้วก็อยากถ่ายให้ได้แบบนั้นบ้าง ผมขอให้เขาส่งรูปมาอีก แต่ธันวาส่งแต่รูปอื่นมาให้ ไม่มีรูปจอม จะบอกให้เขาช่วยถ่ายเพิ่ม ผมก็ไม่อยากให้เขาไปใกล้จอม

แต่แค่รูปนั้น ก็ทำให้ผมนึกอยากทำโฟโต้บุ๊ค  อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันเกิดจอมแล้ว ผมอยากทำให้เป็นของขวัญที่มีอันเดียวในโลก แต่ผมไม่ชอบถ่ายรูปคน ก็เลยไม่เคยมีเลนส์สำหรับถ่ายรูปแนวนี้ ธันวามีเลนส์เยอะ เขาบอกว่าถ้าผมอยากลองใช้ เขายินดีให้ยืม ไปเอาที่บ้านเขาได้เลย ไปลองถ่ายที่บ้านขาดูก่อนก็ได้ ชอบก็ค่อยเอามาใช้

ตั้งแต่มีเรื่อง ผมก็ไม่ได้ไปร้านจอมอีกเลย ไม่รู้ว่าปรับปรุงไปถึงไหนแล้ว จอมโทร.มาบอกว่าเขาจะมาช้า อยากรอดูไฟร้านที่เปลี่ยนใหม่ ผมก็อยากเห็นเหมือนกัน ก็เลยบอกให้มาหาผมก่อน แล้วค่อยไปดูพร้อมกัน

ร้านจอมดูแปลกตาไปเลย จากโทนสีน้ำตาลขรึมๆ มาเป็นโทนอุ่นๆ หวานๆ สติ๊กเกอร์หน้าร้านบอกเวลาปิดเร็วกว่าเดิม แล้วก็หยุดทุกวันจันทร์ จอมบอกว่าพีทอยากปรับเวลา เพราะอยากมีเวลาอยู่กับลูก กับครอบครัวมากขึ้น เปิดไฟแล้ว ร้านดูสว่างกว่าเดิม จอมบอกว่า เดี๋ยววางโต๊ะ แสงจากโคมจะส่องลงโต๊ะพอดี ถ่ายรูปสวย ลูกค้าจะได้อยากถ่ายรูปลงโซเชียล จะได้ช่วยโปรโมทร้านไปในตัว

จอมยืนหมุนไปหมุนมาอยู่กลางร้านโล่งๆ ท่ามกลางแสงไฟสว่างนวล มีดอกไม้สีหวานเป็นฉากหลัง กับรอยยิ้มของเขาที่หวานพอกัน ผมยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ จอมดูตื่นเต้นกับร้านใหม่มาก ผมอยากขอให้เขาเลิกทำร้าน แล้วมาอยู่บ้านผมถาวร แต่บ้านผม คงไม่ทำให้เขามีความสุขได้เท่าที่นี่ ไม่เป็นไรหรอก จอมอยู่ที่ไหน ผมก็มีความสุขกับจอมได้ ผมถามเขาว่า ทำอะไรกับห้องนอนหรือเปล่า จอมตอบว่าไม่ได้ทำ บ้านเช่า ทำเท่าที่จำเป็นพอแล้ว จอมคิดว่าผมอยากให้เปลี่ยนอะไรในห้อง เขาจะบอกธันวาให้ แต่ผมบอกว่า ดีแล้ว ห้องนั้นเป็นครั้งแรกของเรา ผมอยากให้มันเหมือนเดิม จอมหันหลังให้ผม แต่ผมก็ยังเห็นว่าเขาเขินจนหูแดง

รูปจอมในมือถือ น่ารักดี แต่ถ้าเอาไปพิมพ์ออกมาก็คงไม่สวย ผมอยากลองถ่ายรูปจอมด้วยกล้องแบบจริงๆจังๆแล้ว ผมอยากรู้ว่าฝีมือผมจะออกมาเป็นยังไง

เช้านี้ท่าทางจอมแปลกๆ เขาดูเงียบๆ ไม่ร่าเริงเหมือนเคย ผมถามว่าเป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า เขาส่ายหน้า พูดแค่ว่า วันนี้ธันวาจะมาวางบิล

แปลว่า งานที่ร้านเรียบร้อยแล้ว แปลว่า เราต้องแยกกันนอนแล้ว

ผมหอมแก้มเขาทั้ง 2 ข้าง ขยี้หัวเขาเล่น จนเขายิ้ม บอกเขาว่า ได้บิลแล้วก็ส่งมา ผมโอนเงินให้

ธันวามาหาผมถึงที่คลินิก เขาบอกว่า เห็นผมหายไปหลายวัน ทักไลน์มาก็ไม่ตอบ เขาคิดว่าน่าจะงานยุ่ง ก็เลยเอาเลนส์มาให้เลือกดู ธันวาชวนผมไปลองเลนส์ข้างนอก ผมบอกเขาว่า ผมไปไม่ได้ มีคิวผ่าตัด ผมขอเลนส์ไว้ดูก่อน แล้วผมว่างวันไหน ผมค่อยนัดไปอีกที ได้มั้ย ธันวาตอบรับแล้วก็ลากลับ

จอมมากินข้าวกับผมตอนเย็น เอาบิลมาให้ดู บอกผมว่างานเสร็จเรียบร้อยดีทุกอย่างแล้ว พรุ่งนี้เขาจะไปล้างร้าน จัดที่ไว้สำหรับเลี้ยงพระวันมะรืน แล้วก็นอนที่ร้าน ตอนเช้าจะได้ช่วยพีทเตรียมอาหารไว้ถวายเพลพระ จอมพูดต่อว่า กินข้าวเสร็จแล้วเขาจะกลับบ้านไปเก็บของ ผมบอกจอมว่า รอผมกลับบ้านก่อนได้มั้ย จอมทำหน้าสงสัย แต่ก็รับปากว่าจะรอผม

ผมกลับถึงบ้าน จอมก็อยู่ในชุดนอนแล้ว จอมเอาของที่จะขนกลับร้านมาวางรวมๆ กัน ผมเดินดูรอบห้อง ที่ราวไม่มีเสื้อผ้า บนโต๊ะข้างหัวเตียงไม่มีหนังสือ เครื่องสำอางไปรวมกันอยู่ในกระเป๋าเล็ก รวมทั้งหวีด้วย ขวดแชมพูก็ไม่อยู่ในห้องน้ำ ฟ้าน้อยนั่งพิงเป้อยู่ข้างกองของ ผมได้ยินจอมถามว่า มีอะไรหายรึเปล่า

ผมเดินกลับมาหา ตอบเขาว่า มี หายไปตั้งหลายอย่าง มันดูว่างๆ โหว่ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ท่าทางจอมตกใจ เขารีบบอกว่า เขาไม่ได้หยิบอะไรของผมไป ผมบอกจอมว่า ผมรู้ ที่หาย คือนี่ ผมหยิบเสื้อจอม 2 ตัว ไปแขวนไว้ที่ราวเหมือนเดิม ถามเขาว่า ของใช้ส่วนตัวพวกนี้ มีอันไหนที่คุณมีของใหม่อยู่ที่ห้องมั้ย จะได้ไม่ต้องเอากลับ ผมเข้าไปกอดเขาข้างหลัง พูดต่อว่า แค่กลับบ้านมาแล้วไม่เห็นคุณ ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง อย่าเก็บของไปหมดทุกอย่างเลยนะ เดี๋ยวผมเหงา

จอมหันมาจูบแก้มผม แล้วก็เอาเสื้อผ้ากลับไปแขวน เอากลับแค่ชุดเดียว หนังสือกลับไปอยู่โต๊ะหัวเตียง แชมพูกลับไปอยู่ในห้องน้ำ ครีมขวดเล็กขวดน้อยไปเรียงอยู่หน้ากระจก เหลือแต่กระปุกใหญ่อยู่ในกระเป๋า

ผมเอาฟ้าน้อยไปวางแทนที่ อุ้มฟ้าใสมาให้จอม บอกเขาว่า แลกกันนะ จอมยิ้ม จูบฟ้าใส แล้วก็จูบผม หยดน้ำวาวไส สะท้อนไฟอยู่ในตาเขา จอมพึมพำอยู่ที่ปากผมว่า ผมรักคุณ

จอมบอกป๊าม๊าว่าจะมีทำบุญเลี้ยงพระที่ร้าน ตอนที่กินอาหารเช้า  ป๊าถามว่าอยากได้อะไรเป็นของขวัญวันเปิดร้านมั้ย จอมส่ายหน้า บอกว่าไม่แล้วครับ แค่ที่เข็มให้ก็เยอะแล้ว แล้วก็เชิญป๊าม๊าไปที่ร้านพรุ่งนี้ แม่กับยายจะมาด้วย เลี้ยงพระเสร็จ จะได้กินข้าวด้วยกัน ม๊าหันไปถามป๊าว่า พระก็มี ผู้ใหญ่ก็มา เราไปขอจอมให้เข็มเลยดีมั้ย ป๊าหัวเราะดังลั่น บอกว่า ถ้าม๊าใจร้อนขนาดนั้น ป๊าว่าจับจอมขังไว้ในห้องเข็มเลยดีกว่า ไม่ต้องให้กลับไปอยู่ที่ร้าน ไม่กี่วันก็คงได้หลาน ม๊าหัวเราะ หันไปถามจอมว่า เอาไงดี

ผมรีบเคี้ยว รีบกลืน รีบดื่มกาแฟ หอมแก้มจอม แล้วก็ลุกออกมาเลย ได้ยินเสียงป๊าโวยวายตามหลังว่า ฉันได้หอมแก้มแม่แกก่อนออกจากบ้าน ตอนแต่งงานแล้วนะเว้ย

ป๊าม๊ารักกันตั้งแต่ผมยังไม่เกิด ถึงตอนนี้ก็ยังรักกันอยู่ ผมอยากรู้จังว่าผมจะรักจอมไปได้ยาวนานขนาดนั้นมั้ย

ธันวาโทร.มาถามว่า ผมหาวันว่างได้รึยัง ผมตอบไปว่า ยังเลย แต่พรุ่งนี้ จอมทำบุญเลี้ยงพระที่ร้าน ผมว่าจะลองเอาไปถ่ายดู ธันวาขอมางานด้วย เขาบอกว่าเผื่อผมอยากได้คำปรึกษา

จอมส่งรูปฟ้าใสนั่งอยู่ข้างหมอนในห้องนอนเขามาให้ บอกว่าเหนื่อยมาก ยังไม่เสร็จเลย กินข้าวคนเดียวในรอบหลายวันมากๆ คิดถึงจัง

ผมกลับถึงบ้านแล้วก็รู้สึกแปลกๆ บอกไม่ถูก ผมคุ้นเคยกับบ้านที่มีป๊ามีม๊ามาเกือบ 30 ปี คืนนี้แค่จอมไม่อยู่ บ้านก็ดูแปลกไปเลย ตอนจอมอยู่ ถ้าผมกลับค่ำแบบนี้ จอมจะเปิดแอร์ในห้องไว้รอผม อาบน้ำเสร็จ กาแฟก็มาอยู่บนโต๊ะแล้ว ตัวเขานอนอ่านหนังสือเงียบๆ อยู่บนเตียง ปล่อยให้ผมทำงานตามสบาย จนผมมาขึ้นที่นอนแล้ว เราถึงได้คุยกัน แล้วก็นอนพร้อมกัน

ตอนจอมอยู่ เขาก็อยู่เงียบๆ แค่เขาไม่อยู่ ห้องก็แค่เงียบเหมือนเคย แต่ผมไม่คุ้นเลย ผมกำลังคิดว่าจะโทร.หาจอมดีมั้ย เหนื่อยจนหลับไปแล้วรึเปล่า จอมก็โทร.มาพอดี จอมบอกว่าเหนื่อยมาก ใช้แรงงานทั้งวัน แต่นอนไม่หลับ ห้องมันดูแปลกๆ ผมบอกจอมว่า ห้องผมก็ดูแปลกๆ เหมือนกัน จอมหัวเราะเบาๆ พูดต่อว่า คิดถึง กอดฟ้าใสไม่เหมือนกอดคุณเลย ผมก็คิดถึง ผมก็อยากกอด แต่ดึกแล้ว ผมบอกให้จอมนอน พรุ่งนี้ยังมีงานรอ แล้วผมจะรีบไปหาแต่เช้าเลย

ผมตื่นตั้งแต่ตี 5 แวะซื้ออาหารเช้าไปกินกับจอม ยังกินไม่ทันเสร็จ พีทก็หิ้วของสดเข้ามาเตรียมทำอาหารเลี้ยงพระ แล้วอีกสักพัก ธันวาก็มา จอมทำท่าสงสัยว่า ธันวามาได้ยังไง ผมบอกจอมว่า ผมชวนมาช่วยถ่ายรูป แม่จอมมาถึงแล้ว ตามจอมไปช่วยกันทำกับข้าว ผมคุยกับธันวาเรื่องเลนส์เรื่องกล้องอยู่นาน จนป๊าม๊ามา พิธีเริ่มแล้ว ผมค่อยๆ ถ่ายรูป ลองเปลี่ยนใช้เลนส์ตามที่ธันวาบอกให้ลอง แล้วให้ผมดูเองว่าชอบแบบไหน ผมเพลินมากจนโดนม๊าดุให้ไปช่วยจอมประเคนถาดอาหารถวายพระ ม๊าถามว่าธันวาเป็นใคร ผมบอกว่าเพื่อนจอม ม๊าทำหน้าสงสัยว่า เป็นเพื่อนจอมยังไง ไม่เห็นคุยกับจอมเลย เห็นอยู่แต่กับผม

จอมจัดโต๊ะไว้ 2 โต๊ะ ของบ้านเรา 2 คน 1 โต๊ะ ของครอบครัวพีทอีก 1 โต๊ะ จอมกับพีทไม่ได้บอกใคร ก็เลยไม่มีเพื่อนมา ธันวาขอตัวกลับไปแล้ว ครอบครัวเรานั่งกินข้าวด้วยกัน ม๊าขอโทษที่ผมเคยทำไม่ดีกับจอม แต่แม่จอมหัวเราะ บอกว่าไม่รู้จะว่ายังไง จอมยอมเข็มเอง แม่หันไปมองจอม แล้วก็พูดเสียงยาวว่า รักมากกกก กกก ยายหันมามองผม ถามว่าผมทำอะไรจอม เราหันมามองหน้ากัน ผมไม่รู้จะบอกยายว่ายังไง จอมกะพริบตาให้ผม แล้วตอบยายแทนว่า เข็มรักจอมแรงไปหน่อยน่ะยาย

ผมต้องกลับไปทำงานแล้ว จอมตามออกมาส่ง เดินพ้นประตูร้าน ผมก็อดใจไม่ไหว ดึงจอมมากอด ตั้งท่าจะจูบ จอมรีบพูดว่าอย่า ทำท่าบุ้ยใบ้ให้ผมหันหลังไปดู สายตา 4 คู่ กำลังมองเรา ผมได้แต่บ่นว่าแย่จริง ฝากไว้ก่อนก็ได้ จอมหัวเราะ บอกว่า อย่าฝากนาน เขาก็ไม่ไหวเหมือนกัน

ร้านจอมกลับมาเปิดได้เกือบอาทิตย์แล้ว การตอบรับดีมาก คนแน่นร้านทุกวัน ยังดีที่ร้านปิดเร็วกว่าเดิม แต่จอมก็เหนื่อย ผมไปหา เห็นแล้วก็สงสาร ก็เลยไปช่วยเก็บจาน เคลียร์โต๊ะ ปิดร้านแล้วก็ช่วยจอมเก็บร้านจนเสร็จ จอมบ่นว่าเหนื่อย แต่จอมก็ยิ้ม บอกว่า ไม่คิดว่าจะดีขนาดนี้ ถ้าเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ก็ไม่ต้องจ้างใครมารีวิวร้านแล้วก็ได้ ผมจะได้ไม่ต้องจ่ายเงินอีก

จอมคนดี ไม่เคยเงินผมมีค่ากว่าผม ผมเข้าไปกอด กำลังจะต่อก็นึกได้ว่าเขาคงอยากพักผ่อน ผมถอยออก  บอกจอมว่า เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำนอนดีกว่า แต่จอมรั้งตัวผมไว้ บอกว่า เดี๋ยวก่อนก็ได้ คุณฝากไว้หลายวันแล้วนะ เอาคืนได้แล้ว

ดีจัง ที่เรายังรู้สึกเหมือนกัน ผมต้องการเขา เขาต้องการผม ที่ผมได้ ไม่ใช่แค่ความสุขทางเพศรส แต่มันคือความอิ่มเอมที่ผมได้เป็นที่รัก ที่ต้องการ ของคนที่ผมรักที่สุด

วันนั้น ผมประชุมเสร็จแล้วก็เลยไปหาจอม เห็นหน้าผมเขารีบขอให้ผมช่วยรับออเดอร์ จอมจะไปทำกาแฟ พีไม่ค่อยสบาย ก็เลยให้ไปช่วยหลังร้าน ผมส่งออเดอร์ให้จอม ช่วยยกอาหารไปเสิร์ฟ ผมจดออเดอร์อีกโต๊ะเสร็จพอดี กำลังจะเอาไปให้จอม ก็มีคนเดินตัดหน้าผม ส่งเสียงเรียกพี่จอมดังลั่น แล้วเข้าไปกอดเขา

จอมมองผม ส่ายหน้า รีบดันตัวผู้ชายคนนั้นออก จอมพูดกับเขาว่า เจตย์ปล่อยพี่ก่อน แต่เขาไม่ปล่อย พูดกับจอมว่า ไม่เจอตั้งนาน ขอกอดให้หายคิดถึงก่อนสิครับ ผมพยายามสะกดอารมณ์ตัวเอง ยื่นออเดอร์ให้จอม พูดด้วยเสียงที่นิ่งที่สุดว่า ปล่อยแฟนผมได้แล้วครับ

จอมรู้แล้วว่าผมโกรธ เขาส่งสายตามาสะกดจิตผม พูดกับเจตน์ที่ยอมถอยออกมาแล้วว่า นี่เข็มขาว แฟนพี่ จอมบีบมือผมแรง ก่อนจะเอาออเดอร์ไปส่งที่ครัว ผู้ชายคนนั้น จ้องผมนิ่งๆ ไม่พูดอะไรจนจอมเดินกลับมายืนข้างผม เขาเอื้อมมือมาแตะแผลที่คอจอม ถามจอมว่า รอยใหม่เหรอ เขารู้มั้ยว่าแผลก่อนหน้านี้เป็นของผม พี่เคยบอกเขามั้ยว่าผมกัดคอพี่ ตอนพี่นอนกับผม

สมองผมหมุนเหมือนลูกข่าง สติผมหลุด ได้ยินเสียงจอมร้องว่า อย่า แต่ไม่ทันแล้ว ไอ้บ้านั่นถลาไปชนโต๊ะ แล้วก็ล้มไปกองกับพื้น ตามด้วยเสียงกรี๊ด เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจของลูกค้าในร้าน

จอมกระชากแขนผมให้ถอยหลัง พูดเสียงต่ำอยู่ข้างหูผม บอกให้ผมหยุด บอกให้ผมพอ แต่ผมเกลียดคนที่ดูถูกจอม ทำกับจอมแบบนั้น ผมไม่ยอมถอย จนเสียงจอมเริ่มโกรธ เขาสั่งให้ผมขึ้นไปสงบสติอารมณ์บนห้อง ไม่งั้นก็กลับไปเลย จอมยังบีบแขนผมแรงจนผมเจ็บ ผมยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม จอมถอนหายใจ ปล่อยแขนผม พูดเบาลงว่า คุณสัญญาแล้วนะว่าจะไม่อาละวาด ผมมองจอม แล้วหันไปมองลูกค้าที่หยุดทำทุกอย่างและกำลังมองผม ผมขอโทษทุกคน แล้วก็เดินขึ้นไปบนห้อง

ผมไม่ได้หายโมโหเลย ไม่รู้จะโกรธใครก่อนดี ไอ้บ้านนั่นที่พูดจาดูถูกจอมให้คนอื่นได้ยิน จอมที่เอาแต่ห้ามผม แทนที่จะไปจัดการผู้ชายปากเสียคนนั้น หรือ ตัวผมเอง ที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ผมเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ เปิดน้ำรดหัวอยู่นาน กว่าใจผมจะเย็นลง แต่พอจอมตามขึ้นมาถามว่า ต่อยเจตน์ทำไม อารมณ์ผมก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาอีก ผมสะบัดเสียงใส่จอมว่า มันปากเสีย จอมหน้านิ่ว ถามผมด้วยเสียงที่แย่พอกันว่า นี่ร้านผมนะเข็ม ทำอะไร คิดบ้างมั้ย ผมไม่ได้พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองอีกแล้ว ตอนตะคอกถามกลับไปว่า ทำไมผมต้องคิด มันทำแบบนั้นกับคุณนะจอม หรือคุณชอบ  หรือคุณเสียดายที่มันมาตอนผมอยู่ คุณเลยไปกับมันไม่ได้

ผมไม่แน่ใจว่าโดนอะไร ตัวผมเซไปชนเก้าอี้ก่อนจะล้ม จอมพูดทั้งน้ำตาว่า อย่าดูถูกความรักของผม ถ้าคุณเห็นความรักของผมไม่มีค่า ถ้าคุณเห็นว่าผมเป็นแค่โอเมกาต่ำๆ ที่นอนกับใครก็ได้ คุณก็ออกไปจากชีวิตผมได้เลย

ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป ผมผิดอีกแล้ว ผมยังนั่งกองอยู่ที่เดิม จอมยืนหันหลังให้ผม ไหล่เขาสั่นเหมือนกำลังร้องไห้ ผมไม่อยากให้จอมโกรธแบบตอนนั้นอีก ผมลุกไปกอดเขา พูดกับเขาว่าผมผิดเอง ผมขอโทษ อย่าโกรธผมนะ ผมแค่โมโหมากไป ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น จอมหันกลับมาหาผม พูดเบาๆ ว่าหมอปากหมา ลูบแก้มผมที่ตอนนี้หายชาแล้วกำลังเริ่มเจ็บ จอมดันตัวผมออกห่าง หายลงไปข้างล่าง กลับมาอีกที จอมมีถุงน้ำแข็งกับยามาด้วย

จอมไล่ให้ผมไปนั่งเอนตัวบนเตียง ประคบน้ำแข็งให้ผม ผมบอกว่าผมทำเองได้ ให้เขาลงไปดูร้าน แต่จอมบอกว่าลูกค้าตกใจกลับไปหมดแล้ว อีกสักชั่วโมงกว่าคนจะเริ่มมา ผมนั่งเงียบ ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว จอมถามผมว่าใจเย็นพอจะฟังผมรึยัง ผมพยักหน้า

จอมเล่าเรื่องเจตน์ให้ผมฟัง เขาเลือกเจตน์ แต่เขาไม่เต็มใจให้เจตน์กัดคอเขา เขารู้ว่าผมโกรธแทนเขา แต่เขาเคยขอแล้ว ร้านนี้เป็นแหล่งรายได้ของเขา ของพีท เขายังต้องผ่อนรถ ช่วยแม่ผ่อนบ้าน พีทก็ต้องเลี้ยงครอบครัว ถ้ามีเรื่องแล้วมีผลกับร้าน ก็ลำบากกันหมด เจตน์ก็แค่เด็กเอาแต่ใจ เขาจัดการเองได้ ผมจับมือข้างที่ว่างของจอม ถามว่าจัดการยังไง จอมตอบว่าก็จัดการไม่ให้เจตน์มาอีก แผลที่คุณเห็นตอนเราเจอกันครั้งแรก เขาเป็นคนทำ พอจะหาย เจตน์มาขอกัดซ้ำ แม่ก็บอกให้กินยา แต่ผมไม่ทำสักอย่าง ผมอยากฮีต  อยากบอกคุณ อยากรู้ว่าคุณจะทำยังไง ผมรักคุณตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพราะฉะนั้น จอมหยุด จ้องตาผมนิ่ง อย่าพูดอีกว่าผมอยากไปกับใคร จอมบีบมือผม พูดเสียงเบาลงว่า ขอโทษ เจ็บมั้ย ผมใช้มืออีกข้างลูบหัวจอมบอกว่า เจ็บ แต่ไม่เป็นไรหรอก เรียกสติผมบ้างก็ดี ผมรู้ว่าผมใจร้อน

ผมบอกจอมด้วยว่า ผมจะพยายามทำให้ดีกว่านี้ เพราะยังไงผมก็ไม่อยากออกไปจากชีวิตเขา

ตอนค่ำธันวาโทร.มาบอกว่า เขาล้างอัดรูปจากกล้องฟิล์ม วันทำบุญร้านจอมเสร็จแล้ว เดี๋ยวว่างจะเอามาให้ผมดู จอมถามผมว่า ไปสนิทกันตอนไหน ทำไมธันวามีเบอร์ผม ผมบอกว่าผมให้เอง ธันวามีกล้องถ่ายรูปเยอะมาก เลนส์ที่ผมใช้ถ่ายวันงานก็ของเขา ยังไม่ได้เอาไปคืนเลย จอมยังมองผมไม่วางตา ผมเลยต้องพูดต่อว่า คุยแค่เรื่องกล้อง ไม่ได้คุยเรื่องอื่น

จอมก็คงรู้สึกเหมือนผม ธันวาเอาเรื่องกล้องมาบังหน้า เพราะอยากหาเรื่องคุยกับผม เขาชวนผมไปดูกล้องตัวใหม่ที่บ้านเขาอีกแล้ว  แถวนั้นมีคาเฟ่เปิดใหม่  กำลังเป็นไวรัล  คนพูดถึงกันเยอะ  เขาอยากให้ผมไปด้วย  จะได้ไปลองกล้องใหม่ด้วยกัน

ธันวามีเลนส์ให้ผมลองเป็นสิบอัน ทั้งรุ่นเก่ารุ่นใหม่ ผมตอบตกลงไปแล้วว่าผมจะไป

ผมอยากดูกล้อง ไม่ได้อยากไปหาธันวา จอมน่าจะเข้าใจ

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2566
Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2566 21:14:41 น.		0 comments
Counter : 344 Pageviews.
Share Tweet