ผมเตรียมอาหารเช้าไว้ให้บนโต๊ะเรียบร้อย รอเข็มลงมากิน ผมกำลังเช็กของอยู่หลังร้าน ได้ยินเสียงเข็มลงมาจากข้างบน ผมเก็บของกลับเข้าที่ เดินกลับเข้ามา ผมเห็นเหมือนประตูหน้าร้านเพิ่งปิดกลับเข้ามา ผมเดินไปดู เข็มขับรถออกไปแล้ว ผมรู้ว่าเขาโกรธ ที่ผมไม่บอกเขาแต่แรก แต่เมื่อคืนเขาก็ให้ผมกอด ผมตื่นก่อนเขา ก็เลยลงมาทำอาหารเช้าให้ ทำไมเข็มต้องทำแบบนี้ โกรธจนไม่อยากเห็นหน้าผมหรือไง

ไม่เป็นไรหรอก ผมง้อเขามาเยอะแล้ว ก็แค่ไปง้อเขาอีก เขารักผม เดี๋ยวก็คงหายโกรธ

โจมาถึงร้านก่อนเวลาทำงานตามที่ผมขอ คนที่ป๊าจ้างมาคนนี้ ทำงานเก่งจริงๆ แต่ผมไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาเป็นจริงเป็นจังเลย ผมบอกเขาว่า ป๊าให้ผมดูรายงานที่เขาเป็นคนทำ ขอให้เขาช่วยสอนวิธีรวบรวมข้อมูลที่เขาทำส่งป๊า โจเปิดระบบในเครื่องคิดเงินให้ผมดูว่า จริงๆ ข้อมูลมันก็อยู่ในนี้ เพียงแต่ระบบในเครื่องนี้ มันไม่ละเอียดพอ เขาต้องเอาข้อมูลไปสรุปเองอีกที ซึ่งมันใช้เวลาค่อนข้างมาก โจให้ผมดูว่ามีโปรแกรมสำเร็จรูปสำหรับใช้กับร้านอาหารหลายโปรแกรมที่น่าสนใจ เขาบอกให้ผมลองไปหามาใช้งานดู ชอบอันไหนก็ค่อยซื้อ โปรแกรมพวกนี้ มีฟีเจอร์ที่ช่วยสรุปรายงานให้หลายแบบ ผมถามความคิดเห็นของโจ เรื่องตัวเลขในรายงาน เขาถามผมว่า เขาพูดตรงๆ ได้รึเปล่า เขาไม่แน่ใจ เพราะผมเป็นแฟนของลูกชายเจ้านายเขา ผมตอบรับว่าพูดได้ทุกอย่าง ผมอยากทำร้านนี้ให้ดีขึ้น โจบอกว่า รายการอาหารมีเยอะเกินไป พีทไม่ได้ถนัดทุกเมนู เขารู้สึกว่าพีทถนัดอาหารฝรั่งกับพวกแนวฟิวชัน ไม่ได้ถนัดพวกที่ต้องออกรสชาติแบบไทยแท้ เครื่องชงกาแฟของร้านผม ใช้งานได้ดี แต่ใช้ได้ไม่คุ้มกับค่าตัว จำนวนกาแฟที่ชงจากเครื่องในแต่ละวัน มาคิดหารเฉลี่ยกับอายุการใช้งานของเครื่อง มันออกมาเป็นต้นทุนที่แพงเกินไป เขาอยากให้เครื่องได้ทำงานมากกว่านี้ โจพูดแค่นี้ แล้วก็บอกว่า ร้านผม ให้ผมไปคิดต่อเอาเอง

ผมอยู่กับร้านนี้มาหลายปี เรื่องที่โจบอก ผมก็เห็นอยู่ แต่ไม่เคยเห็นมันเป็นเรื่องจริงจัง ผมคิดว่ารสชาติอาหารมันเป็นเรื่องความชอบของแต่ละคน ถ้าเรายึดแนวทางของรสชาติอาหารร้านเราเอาไว้ เราก็จะเจอคนที่ชอบรสชาติแบบที่เราทำ แต่โจกำลังบอกผมว่า ในส่วนที่ผลตอบรับไม่ดี เราก็ควรต้องยอมรับ ในส่วนที่ผลตอบรับดีก็เหมือนกัน ถ้าเราถนัดในสิ่งนั้น การสร้างความชัดเจนให้สิ่งที่เราถนัด จนมันโดดเด่นขึ้นมา อาจจะทำให้ร้านเราน่าสนใจมากขึ้น

ผมต้องเก็บเรื่องนี้ไว้คุยกับพีทอีกที รวมทั้งเรื่องกาแฟที่ผมเป็นคนรับผิดชอบด้วย ผมโทร.หาเข็ม เป็นห่วงว่าเขาออกไปทั้งที่ยังไม่ได้กินข้าวเช้า แต่เขาไม่รับสาย เข็มคงไม่ว่าง ไม่เป็นไร เดี๋ยวบ่ายผมไปหาเองก็ได้

ผมไปหาเข็มแล้ว เอาของกินไปด้วยหลายอย่าง แต่ก็ยังไม่ได้คุยกับเขาอยู่ดี คนที่คลินิกบอกว่ามีเคสหนัก หมอไปช่วยกันหลายคน ผมรออยู่สักพักแล้ว เข็มก็ยังไม่ออกจากห้องผ่าตัด ผมก็เลยกลับ ผมรอจนค่ำ เข็มก็ไม่มา ไม่โทร.มาด้วย ผมส่งไลน์ไปหา บอกเขาว่า ขอโทษ อย่าโกรธเลยนะ เข็มอ่านแล้วก็เงียบ ไม่ตอบอะไรกลับมาเลย นี่เขางอนผมจริงๆ เหรอ

ผมสั่งทำแก้วเพิ่มให้เข็มอีกใบ จะได้เอาไว้สลับกันใช้ บนแก้วมีความรักของผมเต็มเปี่ยม ข้อความบนแก้วว่า จอมรักเข็ม วนเวียนเป็นอินฟินิตี้ ผมอยากเห็นหน้าเขา ตอนที่เขาเห็นแก้ว ทีแรกผมคิดว่าจะเอาไว้เซอร์ไพรส์เขา แต่ตอนนี้ฉุกเฉิน ผมเลยต้องเอามาง้อเขาก่อน หวังว่ามันจะได้ผล

ผมโทร.หาเข็มตอนสายๆ เสียงเรียกอยู่นานกว่าเขาจะรับสาย เข็มถามว่ามีอะไรด่วนมั้ย เข็มไม่เคยถามผมแบบนี้เลย แล้วพอผมบอกว่า แค่อยากคุยด้วย เขาก็บอกว่า ไว้ทีหลัง เขายุ่ง

ผมมองโทรศัพท์นิ่งๆ อยู่นาน เข็มไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยไม่มีเวลาให้ผม ถึงเขาไม่ว่างจริงๆ เขาก็บอกผมด้วยคำพูดที่ดีกว่านี้ ไม่ใช่แบบนี้ เข็มโกรธมากไปหรือเปล่า ผมแค่ไม่บอกว่าผมกินยา ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้ ผมไม่เข้าใจเขาเลย

ผมทำกาแฟใส่แก้วใบนั้นไปให้เข็มที่คลินิก แต่ผมก็ไม่เจอเขาอีก เจอแต่หมอว่าน เขาบอกว่า เข็มไปดูเครื่องเอกซเรย์ตั้งแต่เช้า ซึ่งก็น่าจะเสร็จแล้ว ที่ยังไม่มาคลินิก ก็น่าจะเพราะไปที่อื่น นี่เข็มตั้งใจหลบหน้าผมหรือเปล่า ตอนมีเรื่องธันวา เขายังไม่เป็นขนาดนี้เลย ผมวางกาแฟกับโน้ตไว้บนโต๊ะ บอกเขาว่าผมคิดถึง แต่เข็มก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม ผมไม่ชอบเลย ถ้าเป็นแบบนี้ คืนนี้ก็คงไม่มาหาผมอีก ผมก็เลยไปบ้านเขาแทน

ตอนผมไปถึง เข็มยังไม่กลับบ้าน ผมถามม๊าว่าเข็มเป็นยังไงบ้าง ขอโทษม๊าที่ผมไม่ได้บอกเรื่องผมกินยา ม๊ายิ้มให้ บอกว่าไม่เป็นไร เข็มคิดเยอะเอง ม๊ายังแปลกใจเลย ทำไมถึงได้อินขนาดนั้น ก็เห็นทำท่าเซ็งๆ ม๊าถามผมว่า จริงๆ ผมอยากมีลูกหรือเปล่า ผมไม่แน่ใจว่าควรพูดดีมั้ย แต่ผมไม่อยากให้เข้าใจผิดเลยเถิดไปอีก ผมเลยตอบตรงๆ ว่า ผมไม่แน่ใจเลย ยังไงเข็มก็เป็นอัลฟา ผมเป็นแค่โอเมกา คนที่นี่ยอมรับผม ไม่ได้แปลว่า สังคม เครือญาติของเข็มจะยอมรับผมด้วย ผมไม่อยากให้ลูกลำบาก ม๊ามองผมนิ่งๆ แล้วก็บอกว่า ม๊าเข้าใจ

ม๋าบอกว่าเข็มก็ดูปกติดี ที่เขาไม่คุย ไม่มาหา เขาคงแค่ไม่ว่างจริงๆ ผมอยากถามเขาว่าชอบแก้วมั้ย อยากปรึกษาเขาเรื่องที่ผมคุยกับโจ แต่พอเขาเปิดประตูห้องนอนมาเห็นหน้าผม เขาก็รีบพูดว่า ตามสบาย ผมจะทำงานต่อ เข็มไม่เคยไม่แยแสผมขนาดนี้เลย ผมไม่เข้าใจจริงๆ ผมไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้ ถ้าโกรธผม  จะบ่น จะด่า อาละวาด อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เงียบใส่ผมแบบนี้ ในห้องน้ำยังมีรูปผมติดอยู่เต็มไปหมด น้ำจากฝักบัวเย็นฉ่ำ แต่น้ำตาผมร้อน ผมขอโทษเขาอีกเป็นสิบเป็นร้อยครั้งก็ได้ ถ้าเขาให้ผมพูด แต่พอผมจะเข้าไปหา เขากลับบอกให้ผมนอนได้เลย เขาจะอ่านหนังสือต่อ แปลว่า คืนนี้ เราไม่คุยกัน เข็มจะรู้มั้ย ผมเจ็บจนพูดไม่ออก ได้แต่ทำตามที่เขาบอก นอนเสีย อย่ากวนใจเขา

ผมแน่ใจว่าผมไม่ได้ฝัน เมื่อคืนเข็มหอมแก้มผมจริงๆ แต่ช้ามา เขาก็รีบอาบน้ำ รีบลงไปข้างล่าง ไม่รอลงไปพร้อมกันเหมือนทุกครั้ง ผมตามลงไป เข็มก็ออกจากบ้านไปแล้ว พี่นีถือแก้วที่ผมเพิ่งให้เข็มไปเมื่อวาน มาถามว่านี่ของผมหรือของเข็ม เห็นไปวางอยู่ในห้องเตรียมอาหาร เข็มไม่พูดถึง แต่เอามันกลับมาบ้าน เอาไปไว้ที่อื่นไม่ให้ผมเห็นด้วย ผมงงไปหมด เข็มกำลังทำอะไรของเขากันแน่

ม๊าเรียกให้ผมไปกินข้าวเช้า บอกให้ผมชวนแม่มากินข้าวที่นี่ ม๊าอยากเลี้ยงขอบคุณที่ช่วยเรื่องเข็ม แล้วม๊าก็บ่นว่าเข็มเกเร ม๊าให้บอกผมตั้งหลายวันแล้วก็ไม่บอก ผมเลยบอกม๊าว่า เข็มไม่คุยกับผมหลายวันแล้ว ผมมาง้อแล้ว ก็ยังไม่ยอมหาย ม๊าทำหน้าสงสัย แล้วก็พูดว่า เด็กเอาแต่ใจ ปล่อยไปก่อน เดี๋ยวก็หายงอน ไม่หายไปไหนหรอก

ผมพยายามเชื่อที่ม๊าบอก ไม่โทร.หา ไม่ไปหา ผมจะทำได้สักกี่วันก็ไม่รู้ ผมคิดถึงเขา ผมไม่รู้เลยว่าเข็มอยู่อารมณ์ไหน ตอนที่เขาโทร.มาบอกว่า เขาอยู่หน้าร้านตอนที่ร้านปิดแล้ว แต่ผมก็ดีใจที่เขามาหาผมเอง ผมรีบลงไปเปิดประตู แต่เขาเดินผ่านหน้าผมขึ้นห้องไปเลย ไม่ยิ้ม ไม่พูด ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่คนเดียว พอผมกลับขึ้นไปบนห้อง แค่เปิดประตู เขาก็คว้าตัวผมไปจูบ ผมไม่ทันตั้งตัว เซไปชนจนเข็มเกือบล้ม แต่เข็มกอดผมไว้แน่น ระดมจูบผม ถอดเสื้อผ้าผม แล้วก็จู่โจมจนผมตามไม่ทัน

ความคิดหนึ่งแวบเข้ามา เข็มจะทำผมเจ็บอีกมั้ย เหมือนเขาจะรู้สึกตัวแล้ว เขาถอยตัวเองออกมา ก้มลงจูบผม ปาก แก้ม ซอกคอ ติ่งหู วนลงไปที่หน้าอก แล้วกลับมาจูบปากผมอีก เขาใช้มือรูดจนของผมแข็งตัวเต็มที่แล้ว เขาถึงได้ขยับเข้ามาใหม่ ถึงตอนนั้น ผมได้แต่ครางด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่เขาส่งมาให้ เขาไม่พูดผมก็รู้ เข็มอยากให้เรามีความสุขด้วยกัน เขาพาผมไปจนสุด แล้วเขาก็สุดด้วยเหมือนกัน เขาทิ้งตัวลงมาหา หอบหายใจอยู่บนตัวผม ผมกอดเขาไว้ คิดถึงอาการหมางเมินเมื่อเช้า คิดถึงความเร่าร้อนเมื่อกี๊นี้ เขายังอยู่ท่าเดิมให้ผมกอด ผมลูบหลังเขา ถามเขาว่า หายโกรธแล้วใช่มั้ย

เข็มผุดลุกขึ้นแทบจะทันที พูดคำเดียวว่า ยัง หยิบเสื้อผ้ามาใส่ แล้วก็ออกจากห้องไป ไม่สนใจที่ผมพยายามเรียกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ผมตามลงไป เขาไขกุญแจเสร็จแล้ว ยื่นคืนมาให้ผม บอกให้ล็อกประตูให้ดี แล้วเขาก็ออกไป

เข็มจะเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแบบนี้ไปอีกกี่วัน ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

ผมคุยกับพีทแล้ว แล้วก็เป็นตามคาด พีทไม่พอใจเรื่องที่โจพูด ผมเอารายงานที่ผมรวบรวมเองให้เขาดู พูดกับเขาว่าใจเย็นๆ ลองเอาไปอ่านดูอีกที ถ้าเราลองปรับ แล้วมันดีขึ้น มันก็ดีกับร้านเราเอง พีทยอมรับเอกสารไป บอกว่าขออ่านแบบละเอียดอีกที พีทมองผมเหมือนกำลังชั่งใจ แล้วก็ถามออกมาตรงๆ ว่า เมื่อไหร่ป๊าเข็มจะเลิกยุ่งกับร้านของเรา

ป๊าคุยกับผมเรื่องร้าน ให้ผมลองเขียนแผนพัฒนาร้านให้ดู ผมก็ทำตามหมด คิดแต่ว่า ป๊าหวังดี ลืมคิดไปเลยว่า ร้านไม่ใช่ของผมคนเดียว ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมกับพีทคุยกัน ปรึกษากันตลอด แต่ตั้งแต่มีเข็มเข้ามา ผมรู้ว่าผมโฟกัสกับร้านน้อยลง แล้วตอนนี้ยังมีคนของป๊าเข้ามาอยู่ในร้านอีก ผมรู้ว่าพีทไม่สบายใจ ถ้าผมเป็นพีท ผมก็คงอดคิดไม่ได้ว่า ป๊าต้องการอะไรอย่างอื่นมากกว่าแค่อยากทำเพื่อลูกหรือเปล่า ใครจะยอมจ่ายเงินไปเปล่าๆ

กว่าผมจะคุยกับพีทเสร็จก็สายมากแล้ว แต่วันนี้วันหยุด ผมมีเวลาอยู่กับเข็มทั้งวัน ยังไงวันนี้ ผมก็ต้องทำให้เขายอมคุยกับผม ผมพยายามโทร.หาเข็มแล้ว แต่ติดต่อไม่ได้ โทร.ถามม๊า ม๊าก็บอกว่าเข็มออกไปแล้ว ผมโทร.ไปที่คลินิก พนักงานบอกว่าเข็มยังไม่มา ผมส่งไลน์ไปเข็มก็ไม่อ่านตอนนี้เพิ่งเที่ยง เดี๋ยวบ่ายๆ เย็นๆ เข็มอาจจะเข้าไปที่คลินิก ผมว่าจะรอจนเจอเข็ม ผมไปถึง ก็เจอหมอว่านเดินมาบอกตั้งแต่ผมเพิ่งผลักประตูเข้าไปว่า เข็มไม่อยู่ ผมจะไปรอที่ห้องทำงานเข็ม หมอว่านก็บอกว่าห้องนั้นแอร์เสีย ให้ผมไปรอที่ห้องกินข้าว ผมรอสักพักหมอว่านก็เข้ามาบอกว่า เข็มไม่เข้ามาแล้ว โทร.มาฝากงาน แล้วก็ฝากให้บอกผม ให้กลับไปรอที่ร้าน เดี๋ยวเขาไปหาเอง

ผมก็เลยต้องกลับมานั่งเสียใจอยู่ที่ร้านคนเดียว เข็มจะมาตอนไหน ถ้ามาแล้วเขาไปเหมือนเมื่อคืนอีก หรือถ้าเขาไม่มาเลย....

ตอนที่เข็มมา ผมยังกินมื้อเย็นไม่เสร็จ เข็มทำท่าจะเดินผ่านผมไปอีกแล้ว แต่พอเห็นจานข้าวบนโต๊ะ เขาก็ไปเปิดตู้เย็นเอาผลไม้ออกมานั่งกินข้างผม เขาตักข้าวกินไปคำหนึ่ง แล้วก็บอกว่า อร่อยดีนี่ ทำไมกินเหมือนไม่อร่อย แล้วก็นั่งจ้องผม บอกผมว่า อยากคุยกับเขา ก็กินข้าวให้หมด เข็มยังทำหน้าขรึม ผมเริ่มไม่อยากคุยแล้ว เข็มจะคุยอะไรกับผม เรื่องที่เขาจะพูด จะทำให้ผมกินข้าวไม่ลงไปอีกหลายวันหรือเปล่า เขาถึงได้อยากให้กินให้หมด

เข็มนั่งดูจนผมกินข้าวหมดจาน ไม่พูดอะไรอีกตามเคย เดินหายขึ้นไปข้างบนเฉยๆ ผมเก็บจานไปล้าง ล็อกประตู ปิดไฟ เดินลากขาช้าๆ ขึ้นไปบนห้อง เมื่อคืนก็ทำเหมือนรักผมแล้วก็ทิ้งผม คืนนี้เขาจะทำอะไรอีกมั้ย

ผมเปิดประตูเข้าไป ในห้องมืดสนิท มีมือมาดึงให้ผมเดินมากลางห้อง จับไหล่ผมให้ยืนหันหลัง จับมือผมไพล่หลัง ผมถามเข็มด้วยความตกใจว่า จะทำอะไร เข็มกระซิบเสียงดุอยู่ข้างหูว่า อยู่นิ่งๆ อย่าหันมา

ผมรู้สึกว่าเข็มจับมือผม เข็มจะรูดแหวนออก ผมเกร็งมือ พยายามจะสะบัด ผมเริ่มร้องไห้ ถามเข็มซ้ำว่าจะทำอะไร ไม่เอานะเข็ม ถอดแหวนผมทำไม  คุณเลิกกับผมไม่ได้นะ เข็มออกแรงกำข้อมือผมไว้แน่น เขายังพูดเสียงดุเหมือนเดิมว่า อย่าดิ้น ผมไม่อยากทำคุณเจ็บ เข็มบังคับถอดแหวนออกไปจนได้ ผมไม่ขัดขืนแล้ว เข็มก็ยังไม่ปล่อยข้อมือผม ผมยืนน้ำตาไหลพรากอยู่อย่างนั้น จนรู้สึกว่ามีแหวนอีกวง สวมเข้ามาที่นิ้ว เข็มปล่อยมือผม แล้วเดินไปเปิดไฟ

ในห้องมีกระดาษสีชมพูรูปหัวใจอยู่เต็มไปหมด บนพื้น บนเตียง บนโต๊ะเขียนหนังสือ ติดอยู่ที่ผนัง ผ้าม่าน ประตูห้องน้ำ เข็มพูดกับผมที่ยังยืนตะลึงอยู่ว่า ผมว่าจะติดบนเพดานด้วย แต่ทำไม่ทัน คุณชอบรึเปล่า เข็มยืนหัวเราะอยู่ตรงนั้น ที่อกเสื้อเขามีหัวใจสีชมพูแปะอยู่ด้วย ผมยิ่งหยุดร้องไห้ไม่ได้ โผไปกอดเขา ผมทุบไหล่เขา ถามเข็มซ้ำๆ ว่า คุณทำบ้าอะไร ผมกลัวแทบตาย เข็มกอดผม โอ๋ผม แล้วก็บอกว่า เพราะผมแกล้งเขาก่อนเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำขนาดนี้ แต่ร้านแหวนทำของให้เขาช้า ผมยังซบอยู่กับไหล่เขา ร้องไห้ไม่หยุด

แหวนวงใหม่ เป็นแหวนทองคำขาวแบนเรียบหน้ากว้าง มีลายมือเข็ม ยิงฝังอยู่ในเนื้อแหวน เขียนว่า ที่รักของเข็ม หมุนไปอีกด้าน มีคำว่า คนเดียว เข็มบอกว่า ทำมาให้แทนวงเดิม เขาจะเอาไปให้ร้านทำให้สวยเหมือนเดิม แล้วจะเอากลับมาให้ผมเก็บไว้ ผมยังกอดเขาร้องไห้ไม่เลิก เข็มดันตัวผมออก เช็ดน้ำตาให้ จุ๊บปากผม บอกผมว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้อยากกลับบ้าน คืนนี้เขาจะกอดผมทั้งคืน

เข็มยังแกล้งผมไม่เลิก เขาทำจนผมจะถึงอยู่แล้ว กลับผ่อนช้าลงจนอารมณ์ผมลงตาม แล้วเขาก็เร่งจนผมกำลังจะออก เขาก็หยุด ถอยออก ตอนนี้ความรู้สึกมันไม่ได้อยู่แค่จุดนั้นแล้ว มันแผ่ซ่านไปทั้งตัว เข็มแตะตรงไหน ผมก็รู้สึกจนต้องครางออกมา เข็มมองตาผม ดูเขาพอใจที่เห็นอาการผม เขาจูบผม แต่ไม่ทำต่อสักที จนผมต้องบอกว่า อย่าทรมานผมแบบนี้ ผมจะตายอยู่แล้ว เข็มยิ้ม สอดตัวเข้ามา ก้มลงกอดผม ค่อยขยับถี่ขึ้น แรงขึ้น ผมได้แต่ร้องว่าอย่าหยุด อย่าหยุด

ผมรู้สึกเหมือนถูกเข็มพาดำดิ่งลงไปในน้ำลึก แล้วก็พาผมพุ่งพรวดจนโผล่พ้นน้ำ ขึ้นมาหายใจเต็มปอดได้อีกครั้ง เข็มกระซิบถามว่า ชอบมั้ย ผมจับมือเขามาจูบ ถามเขาว่า ทำแบบนี้ ถ้าผมหัวใจวายตายจะทำไง เข็มกระชับกอดผมแน่นขึ้น ตอบผมว่า ผมไม่ให้คุณตายหรอก ผมรักคุณ

เข็มบอกว่า เขาไม่ได้โกรธผม แค่เสียใจที่ลูกไม่มาตามที่เขาแอบหวัง เขายังบอกว่า ดีแล้วที่ผมไม่ท้อง เขาอยากให้ผมรักษาอาการกลัวเข็มให้หายก่อน เข็มพูดต่อว่า คุณไม่ต้องกินยาแล้วนะ ผมจะระวัง คุณคอยดูผมด้วยนะ อย่าให้ผมลืมอีก

เข็มบอกอีกว่า ผมพร้อมจะไปหาหมอเมื่อไหร่ให้บอก เขาจะพาไปเอง อย่าลืมบอกแม่เรื่องที่ม๊าชวนไปกินข้าว หอมแก้มผม แล้วก็ออกไปทำงาน

แม่บอกว่าแม่ไปได้อาทิตย์หน้า ถามถึงเข็มว่าเขาเป็นยังไงบ้าง ผมยิ้มให้แหวนวงใหม่ที่นิ้ว เล่าให้แม่ฟังเรื่องเข็มอยากมีลูก เรื่องพีทไม่พอใจที่ป๊าเข้ามามีส่วนในร้านของเรา แม่บอกผมว่า คิดวางแผนไว้บ้างก็ดี ถ้าผมจะจริงจังกับเข็ม ผมจะมาดูร้านเต็มเวลาแบบที่เคยทำ ไม่ได้แน่ๆ แล้วจะทำยังไงกับร้าน กับพีท แต่ห้ามเลิก ผมต้องมีหลักให้ตัวเองพึ่งได้ ไม่ใช่ไปพึ่งเข็มอย่างเดียว ถึงเข็มจะเต็มใจ แต่เงินเข็มก็ไม่ใช่เงินเรา

ตอนบ่าย เข็มวิดีโอคอลมาให้ผมดูสีผ้าปูที่นอน บอกให้ผมเลือก ผมถามเข็มว่า ทำไมไม่เลือกเอง เข็มตอบผมว่า ก็คุณนอน หรือจะให้ผมไปนอนกับคนอื่น ผมจะได้ให้คนอื่นเลือก ผมยิ้มด้วยความหมั่นไส้ นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆ เข็มต้องโดนอะไรเข้าสักอย่างแล้ว ผมเลือกสีแดง สีฟ้า สีขาว ตกเย็น ผ้าทั้งหมดก็ถูกส่งมาให้ผม พร้อมกับข้อความว่า เอาไว้นี่นะ ผมมานอน

เข็มน่ารักกับผมมาก เมื่อเช้าเขามาช่วยเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ผืนนี้ผืนสุดท้าย อีก 2 ผืนยังอยู่ในตะกร้า รอผมเอาไปส่งร้าน เข็มยกไปทั้งตะกร้า บอกว่าผมจัดการให้เอง ผมนึกว่าเข็มจะแค่เอาไปส่งร้านให้ แต่เขาเอากลับไปซักที่บ้าน แล้วซื้อผ้าใหม่ให้ผม

เข็มเต็มใจให้ผมมาตลอด แต่แม่ก็สอนมาตลอดเหมือนกันว่า ชีวิตมันไม่แน่นอน ถ้าแม่คิดว่าพ่อเป็นที่พึ่งให้ได้ตลอด หลังพ่อตาย เรา 2 คนคงลำบากมาก แต่เพราะแม่คิดอีกอย่าง เราถึงได้ยังมีบ้านอยู่ แล้วก็มีเงินส่งผมเรียนจนจบด้วย ผมอยากฝากชีวิตไว้ให้เข็มดูแล แต่ถ้าวันข้างหน้าเข็มไม่รักผมเหมือนตอนนี้ หรือเขาจากไปเหมือนพ่อ แม่ก็อยากให้ผมอยู่ให้ได้ด้วยตัวเองด้วย  

เข็มโทร.มาบอกว่า เขากลับไปกินข้าวกับป๊าม๊าที่บ้าน ป๊าฝากมาถามเรื่องแผนปรับปรุงร้าน ผมบอกเข็มว่าผมคงต้องเข้าไปคุยกับป๊าอีกที ผมเล่าให้เข็มฟังเรื่องที่พีทไม่พอใจ ผมต้องเคลียร์กับพีทให้เข้าใจก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที บอกป๊าให้ก่อนว่าผมไม่ได้ไม่อยากทำ แต่ร้านไม่ใช่ของผมคนเดียว ผมต้องฟังพีทด้วย

เข็มชวนผมไปงานแต่งงานลูกของเพื่อนสนิทของป๊า ป๊าอยากให้เข็มพาผมไปด้วย ผมถามเข็มว่า จะดีเหรอ คนอื่นจะมองครอบครัวคุณยังไง เจ้าของงาน เขาเต็มใจให้โอเมกาไปร่วมงานรึเปล่า พวกเขาควรยอมรับผมในฐานะอะไร  เข็มไม่ตอบผม  เปลี่ยนเรื่องไปถามว่าแม่มากินข้าวได้วันไหน ผมจะไปด้วยมั้ย ผมตอบเข็มว่า ผมจะไปรับแม่ แล้วไปพร้อมกัน

ผมพาแม่ไปถึงก่อนเวลาอาหาร ม๊าชวนแม่ไปเดินดูบ้าน ผมแยกไปขอคุยกับป๊า ผมบอกป๊าว่า พีทยังไม่ค่อยโอเค ที่ผมจะทำอะไรๆ กับร้าน เพราะป๊าเป็นคนบอกให้ทำ ผมรู้ว่าป๊าหวังดี  แต่พีทไม่ได้รู้จักป๊า รู้จักเข็ม เหมือนที่ผมรู้จัก ป๊ายิ้มให้อย่างใจดี บอกผมว่า ไม่เป็นไร ป๊าแค่อยากให้ไปลองคิด ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน ป๊าถามต่อว่าทำไมไม่อยากไปงานแต่งงาน ผมตอบป๊าว่า ผมแค่รู้สึกว่า ไม่ควรไป มันไม่ใช่ที่ของผม ป๊าไม่พูดอะไร เดินมาลูบหัวผม โอบไหล่ผม พาเดินไปห้องกินข้าวพร้อมกัน

เข็มเพิ่งกลับเข้ามา เห็นหน้าผมก็เดินมาหอมแก้ม พูดกับผมว่า ขอไปล้างมือแป๊บ เดี๋ยวมา ม๊ายิ้มแล้วยิ้มอีก แม่ผมก็ด้วย มีแต่ป๊าบ่นว่า เดี๋ยวนี้เลยเถิด ไม่ดูกาลเทศะ

หลังอาหาร เราย้ายไปกินกาแฟกันที่ห้องนั่งเล่น ผู้ใหญ่กำลังคุยกันสนุก มีแต่เข็มที่ดูอยู่ไม่สุข ลุกลี้ลุกลน เอามือล้วงกระเป๋าเข้าๆ ออกๆ หน้าแดง เหงื่อซึม กาแฟก็ไม่กิน ผมถามว่าไข้รึเปล่า เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร สบายดี ป๊ากำลังเล่าเรื่องลูกชายเพื่อนสนิทที่กำลังจะแต่งงาน เข็มมองตาผม บีบมือผมแรงๆ แล้วก็ลุกไปนั่งที่พื้นตรงหน้าแม่ เข็มพูดเสียงหนักแน่นว่า ผมอยากพาจอมไปงาน ไม่อยากให้ใครคิดว่าผมควงจอมเล่นๆ ผมอยากขออนุญาตพาจอมไปในฐานะคู่หมั้นของผม ได้มั้ยครับ ในมือเข็มมีกล่องแหวน แม่หยิบมาเปิดดู หยิบแหวนออกมาวางบนมือเข็ม แม่พูดกับเข็มว่า ขอบใจนะที่ให้เกียรติลูกแม่ ภาพตรงหน้าพร่าเลือนเพราะน้ำตา แม่หันมาพูดกับผมว่า จอม มานี่ ขี้แยจริงเรา เข็มขอน่ะ เอามั้ย ผมลุกไปนั่งข้างเข็ม เข็มจับมือผมยกขึ้น เสียงม๊าบอกว่า เข็ม ซ้ายลูก เข็มวางมือผมลง จับมือซ้ายผมขึ้นมาสวนแหวนให้ที่นิ้วนาง ผมยกมือไหว้เข็ม โผไปกอด ร้องไห้อยู่กับไหล่เขา พูดซ้ำๆ ว่า ขอบคุณนะ ขอบคุณที่สุด

ผมขยับไปขอบคุณป๊ากับม๊า ทั้ง 2 คนกอดผม พูดกับผมว่า สบายใจได้แล้ว เข็มตั้งใจจริงจังกับผมจริงๆ ม๊าพูดต่อว่า ต่อไปนี้ ต้องคอยอยู่ข้างๆ กัน มีอะไรหนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน ป๊าสะกิดบอกให้ม๊าหยุดก่อน เข็มแค่ขอพาจอมไปโชว์ตัว ยังไม่ได้แต่งงาน ม๊าหัวเราะจนตาหยี พูดว่า ม๊าก็ลืมไป แหวนแบบนี้จะขอจอมแต่งงานได้ยังไง ดูเข็มเลือกแหวนมาสิ หน้าตาเหมือนมาจากเครื่องหมุนไข่แถวหน้าโรงหนัง เข็มหน้าแดงไปถึงหู พูดเสียงสูงว่า ก็เข็มรีบ ผมคลานเข่าไปหาแม่ กอดตักแม่ร้องไห้ แม่ลูบหัวผม พูดกับผมว่า แม่ดีใจด้วยนะที่จอมเจอคนที่ดีแล้วก็จริงใจกับจอมจริงๆ แม่รู้ว่าจอมกลัว แต่จอมไม่ต้องสู้คนเดียวแล้วนะ

ผมจำได้ว่าแม่สอนให้ผมอดทน พยายามดูแลตัวเอง ทำทุกอย่างเอง อย่าพึ่งพาคนอื่น อย่าวางชีวิตไว้ในมือคนอื่น แต่ตอนที่ได้อยู่ในที่อบอุ่น ปลอดภัย อย่างตอนนี้ ผมก็อยากขัดคำสอนของแม่ อยากอ่อนแอ อยากได้การดูแลแบบนี้ไปตลอด

ผมหันกลับมากอดเข็ม เข็มตัดสินใจแบบนี้ ก็เหมือนเขาตัดสินใจลงสู่สนามรบเคียงข้างผม ผมไม่ได้คิดว่า ความเป็นอัลฟาของเข็ม จะทำให้คนอื่นมองผมดีขึ้น ผมแค่มั่นใจมากขึ้นว่า ผมแค่เป็นโอเมกา ไม่ใช่คนเลว

Create Date : 23 มกราคม 2567
Last Update : 23 มกราคม 2567 14:39:51 น.		0 comments
Counter : 208 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet