15 ก.ค.

ไม่รู้เพราะฝน ดิน หรือผมดูแลไม่เป็น  ต้นแก้วเจ้าจอมที่ซื้อมาลงดิน ถึงได้ทำท่าจะยืนต้นตาย ดอกสวยที่ติดมาพร้อมต้น ก็ร่างโรยจนแทบไม่เหลือ

ผมแวะไปรับกรอบรูปอันใหม่ แล้วก็เอาไปเปลี่ยนกับรูปเดิมที่แขวนไว้ที่คลินิก รูปเก่าผมวาดเป็นลายเส้นสัตว์ประหลาดแอบอยู่ข้างตึก โผล่หัวมาพ่นไฟใส่รถตำรวจ ส่วนรูปใหม่ ว่านปากหมาแซวผมว่า รูปตาหวานๆ นี่ เหมือนตาน้องในโทรศัพท์มึงเลย แล้วนี่อะไร เดี๋ยวนี้วาดรูปกระต่าย รูปดอกไม้ อารมณ์ไหนวะมึง ชอบสีแดงไม่ใช่เหรอมึงน่ะ ทำไมรูปมีแต่สีฟ้าสีม่วง สีโปรดน้องเขาเหรอ

ถ้าไม่ติดว่าจะไม่มีหมอทำงาน ผมจะเอารูปฟาดให้ปากแตก

แม่บ้านที่คลินิกลาพักร้อน ผมเลยให้บริษัทรับจ้างทำความสะอาดส่งคนงานมาให้ กรรมของผมอีกแล้ว เขาส่งคนที่กำลังฮีตมาให้ เขาคงกินยามาแล้ว แต่ผมก็ยังได้กลิ่นฟีโรโมนจากตัวเขา ผมเลยต้องหนีไปอยู่ห้องทำงานชั้นบน จุดกำยานที่ขอมาจากจอม หายใจลึกๆ เอากลิ่นกำยานเข้าไป แล้วก็รอจนตัวเองสงบ

ตั้งแต่ผมจูบจอม พอผมได้กลิ่นฟีโรโมนไม่ว่าจากใคร ผมก็คิดถึงแต่เขา พร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับผม ผมไม่อยากให้อารมณ์นี้เกิดขึ้นจากใครเลย นอกจากจอม ผมรู้สึกว่าผมกำลังนอกใจจอม ทั้งที่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ผมคงบ้าไปแล้ว และเพราะผมควบคุมตัวเองไม่ให้เกิดอารมณ์ไม่ได้ ดังนั้น ไม่ว่าผมจะรู้สึกมากแค่ไหน ผมก็ตั้งใจไม่เอามันออก ผมทำแค่หาที่เงียบๆ หลบให้พ้นกลิ่น แล้วก็รอให้อารมณ์นั้นมันหายไปเอง

บางทีผมก็อยากไปหาจอม แต่จะบอกเขาว่าอะไร บอกเขาว่า ผมอยากนอนกับเขา เพราะว่าผมเกิดอารมณ์มาจากคนอื่น ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง จอมเป็นที่รัก ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์

ผมอยากเก็บ ทั้งอารมณ์นั้น ความรู้สึกนั้น และ ความสุขสุดยอดนั้น ไว้ให้จอมคนเดียว

ม๊าเอารูปผมจูงมือจอม กับตอนผมป้อนขนมให้จอมกิน มาให้ผมดู ม๊าบอกว่าเพื่อนม๊าส่งมาถามว่านี่ใคร แฟนเข็มรึเปล่า ม๊าทำเสียงล้อผมอีกแล้ว ผมบอกม๊าว่าผมเป็นห่วง ตอนอยู่ที่โรงพยาบาล จอมทำท่าเหมือนจะเป็นลมตลอดเวลา ม๊าดึงตัวผมไปนั่งใกล้ๆ ถามว่า ผมชอบจอมจริงๆ เหรอ ตอนนี้ม๊าทำเสียงจริงจังจนผมใจไม่ดี ม๊าบอกว่า ที่เพื่อนม๊าถาม ไม่ใช่แค่นั้น เขาถามว่า ทำไมเข็มถึงไปคบกับโอเมกา ผมถามม๊าว่า  ป๊ารู้แล้วใช่มั้ย ป๊าว่าไง ม๊าบอกว่า ทีแรกป๊าก็หงุดหงิดน่ะแหละ แต่เขาไม่อยากเห็นเข็มเสียใจเหมือนตอนนั้นอีก ม๊าบอกให้ผมพาจอมมาให้ป๊ากับม๊ารู้จักแบบจริงจังได้แล้ว ม๊ากับป๊าจะได้ตอบคนอื่นได้เต็มปากว่า ทำไมเข็มคบกับโอเมกา

ผมไม่รู้ว่าควรเอาตัวเองไปอยู่กับความรู้สึกไหนดี ผมดีใจที่ป๊าม๊าไม่ว่าอะไรทั้งเรื่องที่จอมเป็นผู้ชาย และเป็นโอเมกา แต่โลกจริงๆ ของผมที่จอมต้องมาเจอ มันจะน่ากลัวเกินไปสำหรับเขาหรือเปล่า ตอนที่อยู่ที่โรงพยาบาล ผมเห็นสายตาสงสัยปนดูถูกพวกนั้นแล้ว แต่ผมมองข้ามไปหมดได้เพราะจอมสำคัญกว่า แต่ตัวจอมเอง ผมไม่เคยรู้เลยว่าเขารู้สึกยังไง เขาเจอ 1 ครั้ง 2 ครั้ง เขาอาจจะรับได้ แต่ถ้าเขาต้องเจอเรื่อยๆ เพราะมาคบกับผม แล้วเขาทนไม่ไหว ทิ้งผมไป...

หนังที่พี่ต่อกับไอซ์เล่นด้วยกัน ลงโรงฉายแล้ว ทั้ง 2 คน ย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่าลืมไปดู ผมเลยชวนจอมไปด้วยผมไม่ได้ตั้งใจให้จอมไปเจออะไร แต่ผมก็อยากรู้ว่าถ้าต้องเจอ เขาจะทำยังไง

วันนั้นจอมแต่งหน้า เซ็ตผมอย่างดีจนผมเห็นแล้วได้แต่อึ้ง ตะลึงมองจนจอมทักว่าไม่เคยเห็นผู้ชายแต่งหน้าหรือไง ผมตอบจอมแค่ว่า เคย แต่ไม่ได้พูดต่อว่าผมตะลึงเพราะจอมสวย

แนนเข้ามาทักผม ตอนเราอยู่หน้าโรงหนัง เจอกันทีไร แนนก็พูดรัวๆ จนผมสงสัยว่าหายใจตอนไหน แบบนี้ทุกที แนนถามผมว่ามาทำอะไร แล้วก็หยุดหายใจ ผมถึงได้มีจังหวะตอบว่า ผมมาดูหนังกับจอม

แนนไม่เคยพูดจาน่าฟัง วันนี้ก็เหมือนกัน นอกจากจะถามผมว่า ผมมากับโอเมกาเหรอ แล้วยังยื่นนามบัตรให้จอม บอกจอมว่าถ้าอยากลบรอยแผลเป็นที่คอให้ติดต่อไป ผมไม่เคยเห็นแววตาแบบนั้นของจอมเลย มันมีทั้งความโกรธ เสียใจ น้อยใจ ผมไม่รู้ว่า ถ้านานกว่านั้น จอมจะทำอะไรแนนมั้ย แต่ผมไม่อยากให้จอมต้องไปมีเรื่องกับคนแบบนี้ ผมรับนามบัตรมาเก็บไว้เอง บอกจอมว่า วันไหนอยากทำ บอกผม ผมพาไปเอง ผมฝากสวัสดีคุณป้านง แม่ของแนน แล้วก็พาจอมออกมาจากตรงนั้น

สีหน้าจอมยังไม่ดีเลย ผมขอโทษจอมที่ต้องมาเจอคนแบบนี้ แต่ถ้ามากับผม จอมก็คงต้องเจอคนแบบนี้อีก ผมถามจอมว่า ยังอยากมากับผมมั้ย จอมเดินนำหน้าผมไปเหมือนไม่สนใจคำถาม หรือไม่เขาก้คงไม่อยากตอบ จอมชี้ให้ผมดูชิงช้าไม้ ที่มีดอกไม้สารพัดสีพันร้อยไว้อย่างสวยงาม ที่เจ้าของอีเว้นท์เขาจัดไว้เป็นจุดถ่ายรูป จอมบอกว่าเขาตั้งใจจะมาถ่ายรูปกับชิงช้าดอกไม้ เขาอยากมีแบบนี้ ไว้ให้แขกถ่ายรูปในวันแต่งงานของเขา

ผมเห็นจอมยืนหันหลังอยู่ตรงนั้น บนสนามหญ้าสีเขียวที่มีกระต่ายสีขาวตัวน้อยวิ่งเล่นกันอยู่ไปมา ข้างๆ ชิงช้าดอกไม้ ในชุดแต่งงาน

เสียงจอมเรียกผมว่าถึงคิวเราแล้ว จอมบอกให้ผมช่วยถ่ายรูปให้เขา ผมเลยขอเขาถ่ายเซลฟี่ด้วยกัน แล้ววันนั้นเราก็มีรูปคู่รูปแรก รูปที่มีจอม มีผม และ พร๊อบในฝันของเขา ผมจดไว้แล้วครับ ชิงช้าดอกไม้

ผมไม่ได้ตั้งใจจะชวนจอมมาที่บ้าน แต่จอมก็จำเป็นต้องมา เพราะผมพลาดไปโดนพวกนั้นต่อยเข้าหน้า ตอนที่ผมหันไปดูจอม พวกที่เคยถูกผมเอาปืนปลอมขู่ให้ปล่อยตัวโอเมกาคนนึง ตามเรามาที่ลานจอดรถ ตอนเราจะกลับบ้าน จอมเก่งกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีก นอกจากจะเอาตัวรอดจากพวกนั้นได้โดยไม่เจ็บตัวอะไรเลยแล้ว จอมยังไปเขย่ารถคันที่เขาวิ่งผ่าน จนเสียงสัญญาณกันขโมยดังไปทั่ว เรียกให้คนออกมาที่จุดนั้นหลายคน จนพวกนั้นต้องล่าถอยไปเอง

จอมบอกว่า เขาเรียนวิชาป้องกันตัวมา ครูสอนให้เป็น Survivor ถ้าเรียนวิชาต่อสู้ แล้วเป็น Fighter แบบผม ก็คงปากแตกเหมือนกัน

จอมไม่อยากให้ผมขับรถไปๆ มาๆ เพราะผมเจ็บ เขาบอกให้ผมนั่ง เขาจะขับไปส่งผมที่บ้านผม แล้วเดี๋ยวเขาจะเรียกรถกลับบ้านเอง

เราไปถึงบ้านตอนม๋าอยู่พอดี ม๊าเลยไม่ยอมให้จอมกลับ บอกให้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน ผมว่าม๊าคงอยากให้ป๊าเจอจอม ป๊าทำหน้างงๆ ตอนเข้าบ้านมาเห็นจอมกำลังประคบน้ำแข็งให้ผม ป๊าถามว่าคนนี้นะเหรอที่ชวนผมไปเถลไถล แล้วหันไปพูดกับจอมว่า ก็ดี ไม่งั้นมันทำแต่งาน

จอมเรียกรถจากแอพให้มารับ ไม่ยอมให้รถที่บ้านผมไปส่ง ม๊าบอกว่าจอมน่ารัก มารยาทดี รู้จักเกรงใจ แล้วอยู่ๆ ม๊าก็ถามว่า ลูกขอจอมเป็นแฟนรึยัง ผมเล่าเรื่องที่เจอแนนให้ม๊าฟัง ผมไม่รู้ว่าจอมจะทนได้มั้ย ถ้าเป็นแฟนผมแล้วต้องเจอแบบนี้ ผมรู้ว่าผมตามไปปกป้องจอมตลอดเวลาไม่ได้ ม๊าบอกว่าผมควรให้โอกาสจอม ให้โอกาสตัวเองด้วย ดูอย่างวันนี้ที่จอมเอาตัวรอดได้สบายๆ แบบที่ตัวผมเองก็คิดไม่ถึง

ตั้งแต่จอมมาบ้านผม ผมก็ไม่ได้ไปหาจอมอีกเลย หมอประจำคลินิกตอนเย็นลาป่วย ผมเลยต้องไปประจำห้องตรวจ จอมให้ไรเดอร์ส่งผลไม้หั่นเป็นชิ้นเรียบร้อยแล้วมาให้ มีโน้ตติดมาหน้ากล่องด้วยว่า รอคุณมากินกาแฟ

เขาคงคิดถึงผม ผมก็คิดถึงเขาเหมือนกัน

วันนั้น ก็ดูน่าจะเป็นวันที่ดี แดดจ้าตั้งแต่เช้าทั้งที่เป็นหน้าฝน ผมเอารถไปเข้าศูนย์ แล้วเรียกรถจากแอพจะไปคลินิก มันเริ่มไม่ดีตั้งแต่ผมเปิดประตูรถเข้าไปมั่งแล้วได้กลิ่นฟีโรโมนจากคนขับรถ กลิ่นบางๆ ก่อให้เกิดอารมณ์เบาๆ ผมว่าก็คงไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ถึงแล้ว แต่ผมโชคร้าย มีอุบัติเหตุในเส้นทางที่รถต้องผ่าน ผมติดอยู่ในรถเกือบชั่วโมง ช่วงเวลายาวนานที่ไม่มีอะไรให้ทำ ผมหลับตา คิดถึงจอม คิดถึงฝักบัว คิดถึงฟองสบู่ อารมณ์มันคั่งจนคับแน่น ผมแทบจะกระโดดลงจากรถตอนมาถึงคลินิก ผมคิดว่าจะเข้าห้องไปพักหน่อย แต่แค่เปิดประตูเข้าไปข้างใน กลิ่นฟีโรโมนพุ่งมาปะทะจนผมเริ่มมึน เจ้าของฟีโรโมนอุ้มหมาน้อยอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เขาพูดไปร้องไห้ไปจนฟังไม่ออกว่าเขาพูดอะไร ผมบอกให้เอาเข้าห้องตรวจเลยเพราะหมาดูอ่อนเพลียมาก กว่าจะคุยกันรู้เรื่องว่าหมากินยาเบื่อเข้าไป ผมก็แทบจะคุมตัวเองไม่ได้แล้ว ยังดีหน่อยที่ผมได้พักหายใจตอนย้ายหมาไปอีกห้อง จัดการล้างท้อง ให้น้ำเกลือ ให้ยา แล้วฝากให้หมอที่มาฝึกงานไปคุยกับเจ้าของหมา ส่วนผมขอหลบไปพักให้ตัวเองสบายขึ้น แต่พอผมออกมาที่ห้องโถงด้านหน้า ก็เจอกลิ่นฟีโรโมนที่ยังค้างอยู่ในอากาศจนผมหลอน ผมเริ่มรู้สึกอยากทำอะไรสักอย่าง แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงดีด ปึ๊ง ในหำวผม ไปหาจอม ไปหาจอม ไปเดี๋ยวนี้

ผมขอยืมรถว่านบึ่งออกไปหาจอม พอผมไปถึง ผมลากจอมเข้าห้อง แล้วโดยไม่บอก ไม่ขอ ไม่ถาม ไม่สนใจด้วยว่าจอมพร้อมหรือเปล่า ผมก็ทำไปแล้ว ผมเห็นแต่ม่านหมอกดำหนา ผมรู้สึกแต่ว่า ผมต้องมุ่งหน้าทะลุทะลวงออกไปให้ได้ และผมทำได้แล้ว ผมถึงได้เห็นว่า จอมกำลังนอนร้องไห้ ผมทำอะไรลงไป ผมขยับตัวไปจูบหางตาเขา รสน้ำตาเฝื่อนปร่า ขมอยู่ในอกจนผมอยากร้องไห้ตาม ผมทำกับจอมแบบนี้ได้ยังไง ผมจับตัวเขาพลิกตะแคง รอยเลือดซึมอยู่บนผ้าปูที่นอน ผมขอเขาดูแผล แล้วผมก็ต้องขอโทษจอมอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ทำไมผมไม่รู้สึกตัวขนาดนี้ มือผมสั่นตอนทายาให้จอม ความรู้สึกผิดของผมไม่ทำให้จอมหายเจ็บ จอมถามผมว่าทำแบบนี้ทำไม ความรู้สึกแรก ความรู้สึกจริงของผม ที่ผมตอบจอมคือ ผมรักคุณ จอมถามซ้ำแต่ผมไม่กล้าพูดอีก ผมจะพูดได้ยังไงว่าผมรัก ผมอยากเก็บทุกอย่างไว้ให้เขา สิ่งที่ผมทำมันไม่ใช่อารมณ์รักอ่อนหวาน มันเป็นความกระหายของสัตว์เพศผู้ ผมไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ แต่ผมก็เป็นไปแล้ว ทำไปแล้ว

ผมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้จอม บอกเขาว่า ผมจะเอาผืนนี้ไปซักให้ จอมไม่ร้องไห้แล้ว บอกให้ผมกลับได้แล้ว ผมอยากอยู่ อยากพูด อยากทำอะไรก็ได้ ให้จอมรู้สึกดีกว่านี้ พอผมจะก้าวเข้าไปหา จอมหลับตาแล้วก็พูดช้าๆ ว่า อ-อ-ก-ไ-ป

เสียงนั้นร้าวลึก จอมคงไม่พร้อมจะฟังอะไรอีกแล้ว ผมก็เลยต้องกลับ

ผมตรงกลับบ้าน กลับไปถามม๊าว่าจะทำความสะอาดรอยเลือดบนผ้าปูที่นอนยังไง ม๊าถามผมกลับว่า ผ้าของใคร ผมเอนตัวลงพิงไหล่ม๊า บอกม๊าว่า ของจอม เข็มทำจอมเจ็บ เข็มจะทำยังไงดี ม๊าคงรอให้ผมเล่าว่าผมไปทำอะไรมา แต่เรื่องที่ผมทำมันแย่จนผมไม่อยากเล่าให้ใครฟัง ม๊าลูบหัวผม พูดกับผมว่า เข็มบอกว่าจอมใจดี เขาอาจจะไม่โกรธเข็มนานก็ได้

แล้วถ้าเขาโกรธนานล่ะม๊า ผมถาม ม๊าบอกว่า มันอยู่ที่เข็ม เข็มรักจอมมากแค่ไหน มากพอจะเสียสละความรู้สึกตัวเองเพื่อเขารึเปล่า

ผมถามม๊าว่า แล้วถ้าจอมโกรธจนไม่อยากให้เข็มรักเขาอีกแล้วล่ะม๊า ม๊ากอดผม บอกผมว่า ม๊าไม่รู้ว่าจอมเขารู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ม๊ารู้แล้วว่าเข็มรักจอมมาก ถ้าเข็มอยู่โดยไม่มีจอมไม่ได้ เข็มก็ต้องทำให้จอมอยู่กับเข็มให้ได้ พยายามเข้านะลูก

คืนนั้น ผมโทร.หาจอม จอมรับสายแล้วพูดแค่ว่า ผมจะนอนแล้ว แล้วกดตัดสายไป ผมส่งสติ๊กเกอร์ไปขอโทษ จอมอ่านแล้ว แต่ไม่ตอบอะไรเลย

ผมไปหาจอมเวลาเดิม ผมบอกเขาว่า ผมมาทายาให้ จอมบอกให้ผมขึ้นไปรอข้างบนเดี๋ยวเขาตามไป ผมทายาให้เขาเสร็จ จอมก็บอกผมว่า ข้างล่างโต๊ะเต็ม ถ้าผมจะอยู่ทำงานต่อ ให้ผมขนของขึ้นมาทำงานบนห้อง ผมตามจอมลงไปเอาของ กลับเข้ามาในห้องได้สักพัก จอมก็ยกกาแฟ ผลไม้ มาให้ 3 ทุ่มตรงเป๊ะ จอมก็ขึ้นมาบอกให้ผมกลับบ้านได้แล้ว จอมพูดกับผม แต่ไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดกับเขา ผมยิ้มให้จอม แต่จอมไม่ยิ้มให้ผมเลยสักนิดเดียว ผมไม่รู้เลยว่าจอมรู้สึกยังไง แล้วก็เลยไม่รู้ด้วยว่าต้องทำยังไง จอมถึงจะกลับมาเหมือนเดิม

รุ่งขึ้นอีกวัน ผมเอาผ้าปูที่นอนมาคืนจอม ทายาให้เขา เขาให้ผมอยู่ในห้องเหมือนเดิม ยกกาแฟกับผลไม้มาให้เหมือนเดิม ไม่ยิ้มให้ผมเหมือนเดิม ผมถามจอมว่า ฟ้าน้อยหายไปไหน จอมชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบว่า เอาไปซัก

ผมอยากพูดกับจอม แต่จอมคงไม่อยากฟังผม ผมก็เลยเขียนโน๊ตแปะไว้บนโต๊ะ

“ผมขอโทษ ผมรู้ว่าคุณไม่อยากฟัง แต่ผมอยากให้คุณรู้ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”

ผมไปหาจอมทุกวันมาครบอาทิตย์แล้ว ทุกวันจอมให้ผมไปอยู่ในห้อง ถึงเวลาเขาก็มาบอกให้ผมกลับบ้าน ผมแปะโน้ตไว้ทุกวัน โน้ตหายไปทุกวัน แต่ท่าทีจอมก็ยังเหมือนเดิม ทีแรกผมคิดว่า แค่จอมไม่โกรธจนไม่ยอมเจอหน้าผม ยังยอมให้ผมอยู่ใกล้ๆ ก็ดีมากแล้ว แต่ตอนนี้ ผมกำลังจะทนไม่ไหว ผมอยู่ใกล้จอมแค่นี้ แต่ผมกลับไปให้ถึงตัวเขาไม่ได้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าที่จอมทำแบบนี้ เขารู้สึกยังไงหรือต้องการอะไร ผมอยากหาของขวัญมาเอาใจเขา แต่ผมกลับพบว่าตัวเองไม่รู้อะไรเลย ผมไม่รู้ว่าจอมชอบสีอะไร ชอบดอกไม้หรือเปล่า ผมไม่รู้เลยว่าตัวเองควรทำยังไง

วันนั้นผมเขียนโน๊ตไว้ว่า “ผมคิดถึงตอนคุณยิ้ม ตอนคุณหัวเราะ เมื่อไหร่คุณจะกลับมา ผมขอโทษ” มันเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ผมรู้สึกพ่ายแพ้ อ่อนแอ หมดหนทางขนาดนี้ ผมซบหน้าลงกับกระดาษโน้ตแผ่นนั้น น้ำตาหยดเปื้อนกระดาษ จอมจะสนใจมั้ย

ผมเก็บของกลับบ้านตั้งแต่สองทุ่มกว่า กลับมานั่งหมดแรงอยู่ที่โซฟา ม๊าลงมาถามทำไมวันนี้กลับเร็ว ผมกอดม๊า แล้วทุกอย่างมันก็พัง ผมร้องไห้ไปด้วย เล่าไปด้วยว่าผมทำอะไรจอม จอมทำอะไรกับผม ผมทรมาน ผมเหนื่อย

ม๊าพูดกันผมว่านี่แค่อาทิตย์เดียวเอง  ที่ผมทำกับจอมมันแย่มาก  ถ้าผมรักจอมจริงๆ ผมต้องอดทนมากกว่านี้ ให้เวลาจอม แล้วก็ให้เวลาตัวเองคิดด้วยว่าถ้าจอมพร้อมจะฟังแล้ว ผมจะบอกจอมว่ายังไง

ผมตื่นแต่เช้าลงมาดูต้นแก้วเจ้าจอมที่ยังดูเฉาๆ ลุงเจิมคนงานเก่าแก่ของบ้านเรา บอกผมว่า แกไปตลาดนัดต้นไม้ โชคดีไปเจอร้านที่เจ้าของสวนมาขายเอง เขาแนะนำปุ๋ยอีกสูตรหนึ่งมาให้ เดี๋ยวแกจะลองใส่ดูว่าจะรอดมั้ย ผมบอกลุงเจิมว่า ช่วยผมหน่อยนะครับ เอาให้รอดนะลุง

ผมเดินกลับขึ้นบ้าน ต้นแก้วเจ้าจอมในสวนมีลุงเจิมกับปุ๋ยสูตรใหม่มาช่วยแล้ว แต่แก้วเจ้าจอมในใจผม ผมยังหาทางทำอะไรไม่ได้เลย

ผมอยู่บ้านทั้งวัน วันนี้เป็นวันแรก นับตั้งแต่วันอันแสนแย่ ที่ผมไม่ไปหาจอม ไม่ใช่เพราะผมไม่อยากเจอเขา ไม่ใช่เพราะผมท้อ

แต่เพราะผมเจ็บ ใจผมจะขาดอยู่แล้ว เมื่อไหร่จอมของผมจะกลับมา

Create Date : 26 กุมภาพันธ์ 2565
Last Update : 26 กุมภาพันธ์ 2565 11:27:19 น.		0 comments
Counter : 737 Pageviews.
Share Tweet