รากหญ้ากลายพันธ์
จากอีสาน บ้านเกิด มาอยู่กรุง
หมายมุ่ง ทำงาน เพื่อพ่อแม่
หวังไถ่นา ที่จำนอง ของเก่าแก่
คลายรันทด หมดท้อแท้ แม้ยังจน
เป็นคนงาน รายวัน โรงงานใหญ่
พออยู่กิน ไปได้ ไม่ขัดสน
หวังจะสร้าง อนาคต หมดมืดมนธ์
จึงดิ้นรน พากเพียร เข้าเรียนรามฯ
ห้าปี ผ่านไป ได้ปริญญา
ปาดน้ำเหงื่อ น้ำตา ที่ไหลหลาม
หางานใหม่ อนาคตไกล รายได้งาม
พ้นจากความ เป็นรากหญ้า ตีตราไว้
พบเนื้อคู่ คนอีสาน บ้านเดียวกัน
ร่วมประสาน ความฝัน อันยิ่งใหญ่
งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลให้
สิบสองปี ผ่านไป ได้ดั่งหวัง
รถคันงาม บ้านหลังย่อม หมู่บ้านใหญ่
ไม่น้อยหน้า คนอยู่ใกล้ ทั้งหน้าหลัง
พื้นฐาน มาจากไหน ไม่อินัง
บ้านทุกหลัง ปิดประตู บ่อู้กัน
ม็อบแรงงาน เพื่อนเก่า มาตามหา
มาทวงถาม ศรัทธา เคยใฝ่ฝัน
ร่วมขบวน เรียกร้อง ความเป็นธรรม์
กฎหมายแรง งานสัมพันธ์ อย่าพิการ
ถ้าตอบได้ ไม่ต้อง มองหน้าเพื่อน
คงเอ่ยเอื้อน เตือนย้ำ คำไขขาน
ฉันไม่ใช่ เสี่ยวของแก แม้วันวาน
อุดมการณ์ ลางเลือน เหมือนหมอกควัน
แกกับฉัน มันชน คนละชั้น
ห่างไกลกัน ปานนรก กับสวรรค์
รากหญ้ากับ วัชพืช ก็ครือกัน
เลื้อยพาดพัน รกดิน ตีนตุ๊กแก
อย่าวุ่นวาย ไถ่ถาม ถึงความเก่า
เสียเวลา เปล่าเปล่า ไม่แยแส
ฉันไม่ใช่ รากหญ้า ไร้คนแล
พ่อกับแม่ เป็นใคร ลืมไปแล้ว
ฉันก่อร่าง สร้างฐาน มานานหลาย
ด้วยเป้าหมาย ลิดรอน ถอนรากแก้ว
ฉันไม่ใช่ "รากหญ้า" หรือหมาแมว
ฉันร่วมแถว ประชาชน "คนชั้นกลาง"
ผู้ประพันธ์ : ดอยสะเก็ด
หมวด Literature Blog
555