Group Blog
All Blog
|
### วิธีที่จะทำใจให้เป็นปรมัง สุญญัง ### หยุดความอยากได้แล้วความคันต่างๆ มันก็จะหายไป ไม่ต้องไปเกา ไม่ต้องไปทำอะไรทั้งนั้น สิ่งต่างๆในโลกนี้ เขาก็เป็นอยู่อย่างนี้มา ตั้งแต่ก่อนที่เราจะมาเกิดอยู่แล้ว เขาก็เป็นอย่างนี้อยู่ในขณะที่เราอยู่ในขณะนี้ แล้วเขาก็จะเป็นอย่างนี้ต่อไป หลังจากที่เราตายไปแล้วจากโลกนี้ ไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเขาเป็นอย่างนี้ขึ้นๆ ลงๆ เกิด แก่ เจ็บ ตาย เจริญแล้วเสื่อม เสื่อมแล้วเจริญ เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างนี้อยู่เรื่อยๆ บางยุคก็เป็นยุคที่เจริญรุ่งเรืองด้วยคนดี บางยุคก็เจริญรุ่งเรืองด้วยคนชั่ว มันเป็นเรื่องของอนิจจัง เรื่องของอนัตตา มันเป็นไปตามเหตุตามปัจจัยของมัน มีเหตุมันให้เป็นอย่างนี้ มันก็เป็นอย่างนี้ พอเหตุที่ทำให้มันเป็นอย่างนี้มันเสื่อมไป มันก็จะมีเหตุอย่างอื่นทำให้เป็นอย่างอื่นต่อมา มันก็เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเรื่อยๆ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เที่ยงแท้แน่นอนมันไม่นิ่ง เหตุปัจจัยต่างๆมันไม่นิ่ง มันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่ตลอดเวลา ถ้าไปมัวไปปรับไปแก้มัน มันก็จะเหนื่อย แล้วก็จะปวดหัวไปเปล่าๆ ไม่สามารถที่จะมาทำให้ใจของเรา มีความสุขมีความสบายได้เลย แต่ถ้าเรามาแก้ที่ใจของเรา แก้ที่ตัณหาความอยากของเรานี้เพียงตัวเดียวเท่านั้น ตัดกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ให้มันหมดไปจากใจได้เท่านั้น เวลาเห็นอะไรก็ไม่เกิดกามตัณหา ไม่เกิดภวตัณหา ไม่เกิดวิภวตัณหา ให้สักแต่ว่ารู้ไปอย่างเดียว มันจะดีขนาดไหนก็เรื่องของมัน ต่อให้ได้มันมาเป็นสมบัติ มันก็ไม่ได้ทำให้เราดีขึ้นแต่อย่างใด แต่กลับทำให้ใจของเราต้องทุกข์มากขึ้น เพราะจะเกิดความอยากมากขึ้น ได้อะไรมาถ้ามันดีก็อยากจะให้มันอยู่ไปนานๆ พอมันมีปัญหามันจะไม่อยู่ ก็เกิดความวุ่นวายใจขึ้นมาเกิดความทุกข์ใจขึ้นมา แต่ถ้าไม่ได้มาเลยก็ไม่มีเรื่องราว ที่จะต้องยุ่งกับมันเลย นี่เรามองไม่เห็นประเด็นนี้กัน เห็นแต่ว่ามันดี ได้มาแล้วจะให้ความสุขกับเรา แต่ไม่เห็นประเด็นที่ว่ามันไม่เที่ยงมันเปลี่ยนแปลงได้ ห้ามมันไม่ได้ เวลามันจะเสื่อมห้ามมันไม่ให้เสื่อมไม่ได้ เเต่ยังอยากจะให้มันไม่เสื่อมอยู่ พอความเกิดอยากไม่ให้มันไม่เสื่อมมันก็เกิดความทุกข์ เกิดความวุ่นวายใจขึ้นมา นี่แหละเพราะว่าไม่รู้จักทำใจให้ว่าง ไม่รู้จักทำใจให้เป็นปรมัง สุญญัง ก็ต้องปฏิบัติวิปัสสนาภาวนา ต้องพิจารณาทุกอย่างว่าเป็นไตรลักษณ์ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แล้วมันก็จะสักแต่ว่ารู้ได้ ถ้ายังไม่สามารถที่จะทำให้สักแต่ว่ารู้ได้ด้วยปัญญา ก็ต้องมาทำให้มันสักแต่ว่ารู้ด้วยการนั่งสมาธิ เจริญสติไปก่อน เวลาเจริญสติ ทำใจให้สงบใจรวมเป็นหนึ่ง เป็นอัปปนาสมาธิขึ้นมา ใจก็จะสักแต่ว่ารู้ได้ อันนี้เป็นวิธีที่ง่ายกว่าแต่เป็นวิธีชั่วคราว จะสักแต่ว่ารู้ได้ในขณะที่ อยู่ในสมาธิเท่านั้น พอออกจากสมาธิมามันก็จะเกิดความคิดปรุงเเต่ง เกิดความอยากตามมาทันที เวลาที่ไปสัมผัสรับรู้อะไรก็ตาม ถึงเวลานั้นก็ต้องสอนใจ ให้พิจารณาอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ว่าเขาเป็นอนิจจัง เขาเป็นอนัตตา อย่าไปอยากให้เขาเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้นะ อย่าไปยุ่งกับเขา ปล่อยวางเขาแล้วจะไม่เสียใจ จะไม่ทุกข์ใจจะไม่วุ่นวายใจจะไม่ต้องมาคอยแก้อยู่เรื่อยๆ ถ้ามีอะไรก็ต้องคอยแก้อยู่เรื่อยๆ ถ้าไม่มีมันก็ไม่ต้องแก้ เขาอยู่อย่างสบาย ใจเขาไม่ต้องมาวุ่นวาย กับการดูแล รักษารถยนต์ คอยเติมน้ำมันให้กับรถยนต์ คอยเช็ดคอยล้างให้รถยนต์ คอยเอารถยนต์เข้าอู่ คอยเปลี่ยนยาง มีปัญหาสารพัดตามมา เวลาที่มีอะไรเกิดขึ้นมา เวลาที่ได้อะไรมา เพราะมันจะต้องมีการเสื่อมมีการชำรุด ทรุดโทรม ก็ต้องมีการแก้ไขกันไป มันก็มีแต่เรื่องให้ทำไปเรื่อยๆ ไม่มีวันสิ้นสุด ถ้าไม่มีรถได้นี้ยิ่งกลับสบาย เดินไปก็ได้ ขึ้นรถเมล์ไปก็ได้ ขึ้นเเท็กซี่ก็ได้ สบายกว่ามีคนขับรถให้ตลอดเวลา นี่แหละปัญหาของมนุษย์ ที่ไม่รู้จักอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่รู้จักคำว่าสักแต่ว่ารู้ รู้จักแต่ว่าอยากให้มันเป็นอย่างนั้นอยากให้มันเป็นอย่างนี้ อยากได้สิ่งนั้นอยากมีสิ่งนี้ เพราะคิดว่าได้มาแล้ว มีแล้วจะมีความสุขกัน แต่พอได้มาแล้วก็ไม่เคยใช้ปัญญา พิจารณาดูว่ามันดีกว่าตอนที่ไม่ได้หรือเปล่า อันไหนมันดีกว่ากัน อันไหนสบายกว่ากัน มีกับไม่มี อย่างไหนสบายใจกว่า นี่ไม่มองกันตรงนี้ไม่มองกันที่ใจ ใจก็เลยปล่อยให้ใจสร้างปัญหาขึ้นมา มาแก้ไม่รู้จักจบจักสิ้น ปัญหาก็ใจเป็นผู้สร้างขึ้นมาเอง สร้างแล้วก็ต้องมาแก้ปัญหาของตนเอง และวิธีแก้ปัญหาก็แก้ไม่ถูกวิธี แทนที่จะแก้ให้ปัญหาให้มันหมดไป กลับไปแก้ให้มีปัญหาเพิ่มขึ้นมาอีก ไม่รู้จักความสุขที่ได้จากการสักแต่ว่ารู้ ไม่เคยทำจิตให้รวม เป็นอัปปนาสมาธิ ก็เลยไม่เห็นความจริงอันนี้กัน ดังนั้นถ้าอยากจะเห็นความจริง ขั้นต้นก็ต้องเข้าสู่สมาธิ ให้ได้ก่อน เพราะการเข้าสู่สมาธิมันง่ายกว่า การที่จะเข้าด้วยปัญญานั่นเอง ยกเว้นบุคคลที่มีความฉลาด เป็นคนที่มีปัญญาจริต เป็นคนที่คิดไปในทางปัญญาเป็น ก็สามารถที่จะดึงใจให้เข้าสู่สมาธิ ให้สักแต่ว่ารู้ได้ ด้วยการใช้ปัญญาพิจารณา แต่ถ้าสำหรับบุคคลทั่วไปนี้ก็ต้องอาศัยการเจริญสติ ให้จิตตั้งอยู่กับอารมณ์ใด อารมณ์หนึ่งตลอดเวลา ไม่ให้คิดปรุงเเต่งถึงเรื่องนั้นเรื่องนี้ เพราะการคิดปรุงเเต่งนี้ จะทำให้เกิดความอยากต่างๆ ขึ้นมานั่นเอง ถ้าเกิดความอยากแล้วใจก็จะไม่มีวันที่จะสงบได้ ถ้าอยากจะให้ใจสงบนี้ต้องไม่มีความอยาก ก็ต้องไม่คิดไปในทางที่จะทำให้เกิคดวามอยากขึ้นมา ก็ต้องคิดอยู่กับอารมณ์ใด อารมณ์หนึ่งที่เป็นกลางๆ เช่นพุทโธ หรือดูการเคลื่อนไหวของร่างกาย หรือดูลมหายใจเข้าออก เวลาที่นั่งอยู่เฉยๆ อันนี้จะเป็นตัวที่จะดึงใจให้เข้าสู่ความสงบเข้าสู่สักแต่ว่ารู้ พอรู้แล้วว่าการสักแต่ว่ารู้นี้มันแสนจะสบาย แสนที่จะมีความสุข พอออกจากสมาธิมา ก็พยายามรักษาสักแต่ว่ารู้นี้ไว้ ด้วยการใช้ปัญญาคอยสอนใจ ให้มองทุกสิ่งทุกอย่างว่าเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เพื่อที่จะได้ไม่ไปสร้างความอยาก ให้ได้สิ่งนั้นสิ่งนี้มา เพื่อตัดความอยากละความอยาก ป้องกันไม่ให้ความอยากเกิดขึ้นมา ถ้ามีอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาอยู่ตลอดเวลา อยู่ภายในหัวใจแล้ว มันจะไม่อยากได้อะไร ไม่อยากมีอะไร ไม่อยากเป็นอะไร มันก็จะสามารถสักแต่ว่ารู้ได้ มันก็จะมีแต่ ปรมัง สุญญัง ปรมัง สุขังไปตลอดเวลา ในวันนั้นมาสร้างความสุขทางใจ สร้างไปตามกำลังตามฐานะตามขั้นของเรา ถ้าเรายังเข้าสู่ขั้นปัญญาไม่ได้เราก็ต้องเข้าสู่ขั้นสมาธิก่อน เข้าสมาธิยังไม่ได้ก็ต้องฝึกเจริญสติไปก่อน ให้ใจนี้ มีสติอยู่กับอารมณ์เดียวไปตลอด ถ้ายังสร้างสติไม่ได้ก็ต้องเจริญศีลก่อน ปลีกวิเวก รักษาศีล ๘ ให้ได้ก่อน ถ้ายังรักษาศีล ๘ไม่ได้ก็ต้องรักษาศีล ๕ ให้ได้ก่อน ถ้ารักษาศีล ๕ ยังไม่ได้ก็ต้องทำทานก่อน ทำทานเพื่อ ที่จะได้ทำให้ใจนั้นมีความเมตตา มีความปรารถนาดี ไม่คิดร้ายต่อผู้อื่น ก็จะทำให้รักษาศีล ๕ ได้ รักษาศีล ๕ได้ก็ขยับขึ้นไปรักษาศีล ๘ รักษาศีล ๘ ได้ก็ไปปลีกวิเวกอยู่วัดได้ อยู่สถานที่สงบสงัดห่างไกลจากสิ่งรบกวนใจ ทั้งหลายก็สามารถเจริญสติอย่างต่อเนื่องได้ เจริญสติได้ก็จะนั่งสมาธิทำใจให้รวมเป็นหนึ่งได้ ให้สักแต่ว่ารู้ได้ พอได้สักแต่ว่ารู้แล้วก็ออกจากสมาธิมา ก็ใช้ปัญญาคอยรักษาไม่ให้ใจไปวุ่นวายกับสิ่งต่างๆ ที่ได้พบได้เห็น เห็นอะไรก็ให้สักแต่ว่ารู้ไป เพราะทุกอย่างมันเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไปเปลี่ยนมันไม่ได้ ของต่างๆ มันมีของมันอยู่อย่างนี้ มันมีเจริญมันมีเสื่อม มันมีเกิดมันมีดับ มันมีสุขมันมีทุกข์สลับกันไป จะไปทำให้มันมีแต่ความสุขอย่างเดียวนั้นเป็นไปไม่ได้ ถ้าเกิดความอยากแล้วสักแต่ว่ารู้ก็จะหายไป ความทุกข์ความวุ่นวายใจก็จะเข้ามาแทนที่ แต่ถ้าเห็นว่ามันเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา แล้วปล่อยมันได้ ใจก็จะสักแต่ว่ารู้ไปตลอด ใจก็จะเป็นปรมัง สุญญัง เป็นปรมัง สุขัง เป็นใจของพระพุทธเจ้า และใจของพระอรหันตสาวกทั้งหลาย เป็นอย่างนี้ได้ทุกดวงถ้าปฏิบัติอย่างนี้จะได้เหมือนกันหมด ผลมันก็จะเป็นอย่างนี้เหมือนกันหมด ไม่ว่าจะอยู่ในยุคใดสมัยใด ไม่ว่าจะมีพระพุทธเจ้าเป็นครูสอนโดยตรงหรือไม่ก็ตาม จะมีพระอรหันต์สอนโดยตรงหรือไม่ก็ตาม ถ้ามีพระธรรมคำสอนมันก็เป็นองค์แทนกันได้ พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้านี้เป็นตัวแทนพระพุทธเจ้า เป็นตัวแทนพระอรหันตสาวกได้ ถ้าพูดถึงในกรณีที่ไม่มีจริงๆ ถ้ามีก็ควรจะไปอยู่กับผู้ที่เป็นพระอรหันต์จริงๆ มีชีวิตอยู่จริงๆ เพราะจะได้รับการสั่งสอนที่ใกล้ชิด และตรงต่อเหตุการณ์ทันต่อเหตุการณ์ ถ้าอาศัยหนังสือธรรมะ ซีดี อ่านหรือฟังนี้ อาจจะไม่ทันต่อเหตุการณ์เวลาเกิดเหตุการณ์ขึ้นมา จะมัวไปค้นหาตำรานี้บางทีไม่รู้ว่าอยู่หน้าไหน แต่ถ้ามีครูบาอาจารย์มีปัญหาไปกราบเรียนท่านปั๊บ ท่านก็จะชี้บอกวิธีแก้ให้ได้เลย พยายามศึกษาพระธรรมคำสอนอยู่เรื่อยๆ ฟังเทศน์ฟังธรรมอยู่เรื่อยๆเพื่อที่เราจะได้ไม่หลงไม่ลืม วิธีที่การที่จะปฏิบัติเพื่อที่จะทำให้จิตใจของเรานั้น มีแต่ความสุขไปตลอดเวลา ปราศจากความทุกข์ ถ้าไม่ศึกษาเราก็จะปฏิบัติแบบไม่ถูก ปฏิบัติไม่ถูกผลก็จะไม่ปรากฏขึ้นมา แทนที่จะเกิดความสุขกลับจะเกิดความทุกข์เพิ่มมากขึ้นมา เพราะเวลาของพวกเรานี้มันจะมีน้อยลงไปเรื่อยๆ ถ้าเราไม่รีบขวนขวายเสียแต่บัดนี้ ถ้าเราทำไม่ทันกับเวลามันก็จะเสียโอกาสไปได้ ถ้าเราเกิดต้องตายไปก่อน ที่เราได้ไปถึงขั้นของพระอริยบุคคล เราตายไปเราก็จะไปได้รับผลของระดับโลกียะ แล้วพอธรรมเหล่านั้น เสื่อมลงไปเราก็ต้องกลับมาเกิดใหม่ กลับมาตรงจุดนี้ใหม่ กลับมาเริ่มต้นใหม่ แต่อาจจะเป็นการเริ่มต้น ที่ไม่มีครูไม่มีอาจารย์ ไม่มีพระพุทธศาสนาก็ได้ ถ้ากลับมาคราวหน้าไม่มีพระพุทธศาสนา ไม่มีครูบาอาจารย์มาสอนก็จะไม่รู้จักวิธีนี้กัน ก็จะทำไปตามความอยากเหมือนอย่างที่เคยกระทำมา แล้วก็จะต้องกลับมาไปเวียนว่ายตายเกิดอยู่ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะกลับมาเกิดมาเจอจุดนี้อีก เจอแบบนี้อีก คือได้มาเจอพระพุทธศาสนา และมีคนคอยสอนให้เจริญวิปัสสนาภาวนา ให้เจริญอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ถึงจะสามารถที่จะก้าวขึ้นสู่ธรรมขั้นสูงสุดได้ สามารถที่จะยุติการเวียนว่ายตายเกิดได้ เป็นจุดที่เลิศที่สุดแล้ว เป็นโอกาสที่งามที่สุดแล้ว เพราะเป็นจุดที่เรา สามารถที่จะปฏิบัติใจของเรา ให้เข้าสู่ขั้นปรมัง สุขังได้ ให้เข้าสู่ปรมัง สุญญังได้ ถ้าเราไม่ทำโอกาสนี้ มันก็จะต้องหมดไปไม่ช้าก็เร็ว เพราะชีวิตของพวกเราทุกคนนั้น มันต้องมีวันดับไปอย่างแน่นอน และจะดับไปเมื่อไหร่ก็ไม่มีใครไปกำหนดได้ ไม่มีใครไปบอกว่า คนแก่ต้องไปก่อน คนหนุ่มคนสาวไปทีหลัง มันไม่แน่นอน บางทีคนหนุ่มคนสาวไปก่อนคนแก่ก็มี งั้นเราต้องคิดว่าเรากับคนแก่นี้เหมือนกัน อาจจะไปพรุ่งนี้ก็ได้ อาจจะไปก่อนเขาหลังเขาก็ได้ หรืออาจจะไปพร้อมกันก็ได้ ขอให้พวกเราอย่าประมาท อย่าพลัดวันประกันพรุ่ง รีบมาทำกิจอันเลิศอันวิเศษนี้มาสร้างความสุขทางใจ มาสร้างปรมัง สุขัง ปรมัง สุญญัง เสียแต่บัดนี้ อย่าไปเสียดายกับสิ่งต่างๆ ในโลกนี้เลย เพราะไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเสียมันอยู่ดี มีอยู่มันก็ไม่สามารถ ที่จะมาสร้าง ปรมัง สุขัง ปรมัง สุญญังให้แก่เราได้ นอกจากการที่มาปฏิบัติ ตามพระธรรมคำสอน ของพระพุทธเจ้านี้เท่านั้น.
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต
............................. ธรรมะบนเขา วันที่ ๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๘
|
tangkay
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [?] (‿✿) พออายุเลยเลขหกฉันยกเครื่อง มอบทุกเรื่องที่เคยรู้คู่ความเห็น มอบประสบการณ์ผ่านพบจบประเด็น ไม่ยากเย็นเรื่องความรู้ตามดูกัน ฉันคนเก่าเล่าความหลังยังจำได้ แต่ด้วยวัยที่เหลือน้อยค่อยสร้างสรร ยอมรับเรื่องเนตโซเชียลเรียนไม่ทัน อย่าโกรธฉันแค่สูงวัยแต่ใจจริง ด้วยอายุมากมายอยากได้เพื่อน หลากหลายเกลื่อนทุกวัยทั้งชายหญิง คุยทุกเรื่องแลกเปลี่ยนรู้คู่ความจริง หลากหลายสิ่งฉันไม่รู้ดูจากเธอ .... สิบปีผ่านไป....... อายุเข้าเลขเจ็ดไม่เผ็ดจี๊ด เคยเปรี้ยวปรี๊ดก็ต้องถอยคอยเติมหวาน ด้วยเคยเกริ่นบอกเล่ามาเนิ่นนาน ก็ยังพาลหมดแรงล้าพากายตรม ด้วยชีวิตผ่านมาพาเป็นสุข ยังสนุกกับการให้ใจสุขสม อยากบอกเล่ากล่าวอ้างบางอารมณ์ แม้คนชมจะร้องว้า....ไม่ว่ากัน ปัจจุบันเขียนน้อยค่อยเหินห่าง ระบบร่างเปลี่ยนแปลงเหมือนแกล้งฉัน เราคนแก่ตามแก้ไม่ค่อยทัน ยักแย่ยันค่อยศึกษาหาข้อมูล แต่ด้วยคิดถึงแฟนคลับกระชับมิตร จึงต้องคิดตามต่อไปไม่ให้สูญ ส่งความรู้คู่ธรรมะทวีคูณ เพื่อเพิ่มพูนให้รู้กันฉันสุขใจ Link |
||||||||||||
