ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ผู้เฝ้ามองหาคำมาบรรยายไม่ถูกแต่อย่างน้อยเขาก็บอกได้ว่าคนที่ยืนอยู่ด้านข้างกำลังหัวเราะชอบอกชอบใจมากจนน่าหงุดหงิดราวกับต้องการสมน้ำหน้าเขาที่เฝ้าระวังแทบเป็นแทบตาย แต่พอเผลอวางตาไปครู่เดียวความวิบัติที่ไม่อยากต้อนรับก็มาเคาะถึงประตูหน้าบ้านและขณะนี้ก็มาปรากฏอยู่ในรูปของทุ่งหญ้าคาสูงสองเมตรกว้างสุดลูกหูลูกตาหน้ามหาวิทยาลัย

เขาไม่อยากยอมรับนักหรอกว่ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ตั้งอยู่บนที่อาถรรพ์ ตอนที่เริ่มบุกเบิกพื้นที่ก็เจอปัญหามากมายทั้งเรื่องที่วันดีคืนดีสถานที่คุ้นเคยกลับกลายเป็นสถานที่แปลกตา หรือเรื่องที่มีบางสิ่งบางอย่างลักพาตัวผู้คนจนตามได้แต่ซากร่างไร้ชีวิตกลับคืนมาทำให้เขาต้องทุ่มเทพลังไปมากมายกว่าจะปิดผนึกมิติที่บิดผันเหล่านี้ได้

ผนึกทำหน้าที่ของมันได้ดีและยาวนานจนเกือบจะวางใจได้แล้วแต่ไม่ทันไรแดนอาถรรพ์ก็แผลงฤทธิ์ใส่เขาเข้าจนได้ถือว่าโชคดีนักที่ตอนผนึกแดนอาถรรพ์ ตัวเองเคยกลัวเกินกว่าเหตุและสังหรณ์ร้ายว่าอาจจะมีเหตุการณ์แบบวันนี้เขาจึงวางเงื่อนไขให้สถานที่ที่เคยผลุบโผล่ไม่เป็นที่เป็นทางให้ปรากฎออกมายังจุดที่วางกำหนดไว้

ยามใดที่ประตูอัลลอยด์สีเทาเงินปิดตัวลงระฆังที่ห้อยอยู่ตรงซุ้มทางเข้าประตูจะส่งเสียงดังกังวาน เป็น สัญญาณบอกถึงสองแดนดินที่ถูกเชื่อมต่อแม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนด้านนอกจะรู้โดยทันทีว่าควรถอยออกไปให้ห่างจนกว่าประตูมหาวิทยาลัยจะเปิดขึ้นอีกครา ส่วนคนที่อยู่ด้านในก็อาจจะทันได้เห็นท้องทุ่งแห่งแดนอสูรก่อนถูกไล่ไม่ให้เข้าไปรบกวนการปิดผนึกแดนอาถรรพ์ และทั้งที่เฝ้าระวังถึงเพียงนี้ก็ยังมีคนหลุดรอดเข้าไปในแดนอาถรรพ์เข้าจนได้

“ถึงมองแบบนั้น ข้าก็ไม่คิดช่วยให้หรอกนะ”

คนข้างกายยังคงหัวเราะชอบอกชอบใจไม่อินังขังขอบต่อภาพความตายที่กำลังเกิดขึ้นเบื้องหน้า ซึ่งแม้จะไกลไปหน่อยแต่ก็ยังอยู่ในระยะที่ยังมองเห็น และยังสามารถช่วยให้มีชีวิตรอดได้เขาไม่กล้าเสี่ยงขัดใจอีกฝ่าย จึงได้แต่ถอนหายใจอย่างยอมรับสภาพที่เกิดขึ้นกระนั้นก็อดรู้สึกสงสารอดีตนักศึกษาที่ต้องมาตายอย่างโง่เขลาไม่ได้

“เมื่อไรท่านจะยอมลบอาถรรพ์ของเขตแดนนี้ให้หายไปอย่างถาวรครับข้าทำใจลำบากเวลาต้องมองภาพแบบนี้” คำถามของเขาเรียกเสียงหัวเราะจากคนข้างกายที่คราวนี้แฝงความมุ่งหวังมาจนรู้สึกได้

“ก็จนกว่าภารกิจที่ได้รับมาจากเขาจะเสร็จสิ้นลงนั่นละ”