Bloggang.com : ฌา - พิษเสน่หา (รามิล x กิ่งดาว) อารัมภบท

พิษเสน่หา (รามิล x กิ่งดาว) อารัมภบท

อารัมภบท

กิ่งดาวรู้ว่าแม่ป่วย พ่อก็มาหาแม่บ่อยขึ้นเมื่อรู้ว่าท่านไม่สบายเช่นกัน ท่าทางของพ่อยังคงเรื่อยเฉื่อย ไม่อินังขังขอบต่อเรื่องราวอันใดเหมือนเคย ผิดแต่ว่าทุกครั้งที่พ่อแวะเวียนมา ดวงตาสีเทาอมฟ้าของท่านมักแฝงแววเคร่งเครียดและเพิ่มพูนขึ้นทุกขณะ ซึ่งแววตานั้นเป็นดั่งสัญญาณเตือนบอกให้รู้ว่า เวลาของแม่เหลืออยู่ไม่มากนัก

เสียงไอโขลกของแม่ปลุกกิ่งดาวให้ตื่นขึ้นในเช้าวันหนึ่ง เธอลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียก่อนลุกขึ้นจากเตียงของตัวเองไปยังเตียงอีกฟากที่แม่นอนอยู่ แล้วความง่วงก็หายวับไปกับตา เมื่อเห็นเลือดเลอะเป็นหย่อมบนผ้าห่มสีขาวสะอาด

“แม่!” เด็กสาวถลาเข้าไปหาร่างบอบบางที่คู้ตัวงอเหมือนกุ้ง แต่กลับถูกห้ามโดยมือเรียวบางที่ยกขึ้น เพื่อไม่ให้บุตรีเข้าไปใกล้มากกว่านี้

หลังจากไอได้สักพักคนบนเตียงจึงเงยหน้าขาวซีดขึ้น เผยให้เห็นรอยอิดโรยบนใบหน้าจนคนมองได้แต่สะทกสะท้านใจ “อย่าเข้าใกล้แม่ ไม่อย่างนั้นลูกอาจติดโรคไปด้วย” เสียงของแม่แหบแห้งและแผ่วเบา กิ่งดาวยืนมองด้วยท่าทางละล้าละลัง ก่อนทรุดลงนั่งกับพื้นเพื่อไม่ให้แม่ต้องเงยหน้าขึ้นมองเธอ

“แล้วทำไมพ่อถึงเข้าใกล้แม่ได้ล่ะ”

แม้จะถูกโรคภัยกลืนกินสุขภาพจนอ่อนล้า แต่ดวงตาของแม่ยังคงยิ้มได้เหมือนเดิม หากหูไม่ฝาดไปกิ่งดาวก็คลับคล้ายว่าจะได้ยินเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอจากคนป่วยด้วย

“บางทีแม่คงอยากให้พ่อลองติดโรค และตกตายไปตามกันบ้างกระมัง”

คำตอบของแม่ไม่ได้ทำให้กิ่งดาวรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เด็กสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วเปลี่ยนจากท่านั่งคุกเข่าเป็นขัดสมาธิ ก่อนพูดด้วยท่าทางจริงจัง “แต่ข้าอยากดูแลแม่จวบจนนาทีสุดท้ายของแม่”

“ลูกเป็นเด็กดี กิ่งดาว” คนป่วยบนเตียงเอ่ยแผ่วเบาด้วยความภูมิใจ พลางไอโขลกออกมาพร้อมกับเลือดลิ่มโต หญิงสาวถอนหายใจออกมายาวเหยียด และทำเป็นไม่สนใจต่อสายตาของบุตรีที่จ้องมองมาอย่างปวดร้าว

“กิ่งดาว ลูกคิดว่าพ่อของลูกเป็นคนอย่างไร”

คำถามของแม่ทำให้กิ่งดาวเอียงคอมองด้วยความไม่เข้าใจ พร้อมกับนึกภาพของพ่อที่มักจะมาเยี่ยมเธอกับแม่ทุกเดือน บางครั้งเธอก็ลืมไปแล้วเสียด้วยซ้ำว่าตัวเองมีพ่อชื่อ “เตวิทย์”

นับตั้งแต่จำความได้ ภาพของพ่อในสายตาของกิ่งดาวคือ ชายวัยกลางคนที่มีรอยยิ้มเรื่อยเฉื่อย แต่รอยยิ้มนั้นจะเปลี่ยนเป็นแพรวพราวทันทีเมื่อเจอคนถูกใจ เด็กสาวพอจะรู้ว่าพ่อเป็นคนนิสัยมากรัก แต่แม่ก็เคยค้านว่า เขาไม่เคยรักใครเลยต่างหาก ราวกับว่าความรักในตัวเขาได้ตายจากกายไป และคงไม่มีใครทำให้ท่านพ่อเกิดความรู้สึกรักได้อีกแล้ว

แม่เองก็เคยหลงใหลได้ปลื้มในตัวพ่อตามประสาหญิงสาววัยแรกรุ่น กิ่งดาวยอมรับว่าพ่อดูดีอยู่ไม่น้อยแม้ว่าจะเข้าสู่ช่วงวัยกลางคนแล้วก็ตาม ดังนั้นถ้ากิ่งดาวเป็นแม่ก็อาจจะหลงคารมพ่อได้เหมือนกัน เพราะดูจากแววตาของพ่อแล้ว ท่านค่อนข้างถูกใจแม่ไม่น้อย

...แต่ก็ไม่ได้รัก

ความรู้สึกของพ่อก็คงเหมือนแม่ ชอบแต่ไม่รัก ความสัมพันธ์ของทั้งสองจึงเป็นเส้นตรงเสมอ นับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน แม้จะรู้ว่าพ่อมีกิ่งดาวโดยไม่ได้ตั้งใจแต่ท่านก็รับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองกระทำทุกอย่าง ท่านส่งเสียเลี้ยงดูสองแม่ลูกไม่ให้อยู่อย่างลำบากลำบนเกินไปนัก บางครั้งยังช่วยสอนกิ่งดาวให้ทำอะไรได้หลายอย่าง

อย่างน้อยพ่อก็ทำให้กิ่งดาวไม่รู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กสาวอ่อนแอที่ต้องรอคอยความช่วยเหลือจากคนรอบข้าง

นั่นคือสิ่งที่กิ่งดาวคิดถึงพ่อ เด็กสาวเอ่ยตอบแม่ไปตามใจคิด “ข้าไม่คิดว่าตัวเองรักพ่อ ไม่คิดว่าขาดท่านไปแล้วจะอยู่ไม่ได้ แต่ข้าก็ไม่ได้เกลียดพ่อหรอกนะ” และคำตอบสุดท้ายนี้กระมังที่ทำให้แม่คลี่ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ

“แค่ลูกไม่เกลียดพ่อก็ดีแล้วล่ะ”

กิ่งดาวไม่รู้เลยว่า ตัวเองจะรู้ความหมายของประโยคนั้นเร็วกว่าที่คิด