BlogGang.com : : merveillesxx : Silent Scream : ถึงจะกรีดร้องอย่างเงียบงัน แต่ฉันก็ได้ยิน

Silent Scream : ถึงจะกรีดร้องอย่างเงียบงัน แต่ฉันก็ได้ยิน

by merveillesxx

(ตีพิมพ์ครั้งแรกที่ //www.fuse.in.th/blogs/movement/2402)

ละครเวที, การแสดงเดี่ยว, ภาพเคลื่อนไหว, อัลแบร์ กามูส์ และผู้หญิงบ้า!

อัลแบร์ กามูส์ นักเขียนผู้นำลัทธิอัตถิภาวะนิยม (Existentialism) มีนิยายระดับขึ้นหิ้งมากมาย หนึ่งในนั้นคือเรื่อง 'ความเข้าใจผิด' (The Misunderstanding) ที่เล่้าถึงแม่กับลูกสาวที่เปิดกิจการโรงแรมซอมซ่อ พวกเธอเลี้ยงชีพด้วยการวางยานอนหลับแขกที่มาพัก นำร่างพวกเขาทิ้งลงแม่น้ำ จากนั้นก็เอาทัพย์สินคนเหล่านั้นมาเป็นของตัว วันหนึ่งลูกชายคนโตที่จากสองสาวไป 15 ปีกลับมาเยือน เขาปิดบังชื่อของตนเพื่อสร้างความประหลาดใจให้กับพวกเธอ แต่สุดท้ายเขาก็ถูกฆ่าเหมือนกันแขกรายอื่นๆ (นิยายเรื่องนี้เคยถูกดัดแปลงเป็นหนังไทยเรื่อง 'เมืองในหมอก' กำกับโดย เพิ่มพล เชยอรุณ)

เมื่อแม่รู้ความจริงว่าฆ่าลูกชายด้วยมือของตน เธอจึงตัดสินใจทิ้งร่างสู่ก้นแม่น้ำ เพื่ออยู่กับลูกรักไปตลอดกาล เธอปล่อยให้ลูกสาวใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว และอยู่กับคำถามที่ว่าเหตุใดแม่จึงฆ่าตัวตาย ทั้งที่เรื่องที่เกิดขึ้นมาเป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด

"แล้วหลังจากนั้นหญิงสาวที่ฆ่าพี่ชายและสูญเสียแม่ไป จะมีชีวิตต่อไปอย่างไร" คำถามนี้เองเป็นคอนเซ็ปต์หลักของการแสดงชุด Silent Scream

อย่างไรก็ดี ละครเรื่องนี้ไม่ได้ให้คำตอบกับผู้ชมอย่างตรงไปตรงมา มันไม่ได้นำเสนอแบบละครเล่าเรื่อง แต่หากเลือกใช้วิธีแบบกึ่งนามธรรมจากการแสดงเดี่ยวของ ภัทรสุดา อนุมานราชธน (หนึ่งในนักแสดงหญิงที่เก่งที่สุดของวงการละครเวทีบ้านเรา) ซึ่งเป็นการแสดงแบบเคลื่อนไหวร่างกาย (physical movement) เกือบทั้งหมด มีการพูดแบบโมโนล็อกอยู่เพียงประมาณ 5 นาทีเท่านั้น (และเป็นบทพูดจากนิยายต้นฉบับ) อย่างที่ผู้สร้างได้แจ้งกับคนดูไว้ว่าที่คือ 'การเดินทางสู่ความฝันของฆาตกร' (Journey into the dream of a murderer)

การแสดงชิ้นนี้กำกับโดย วสุรัชต อุณาพรหม โดยเขาเรียกผลงานของตัวเองว่า 'การออกแบบการแสดง' (Performance Design) มากกว่าละครเวที (stage play) ดังนั้น Silent Scream จึงเต็มไปด้วยองค์ประกอบมากมายที่ดูจะผ่านการคิดพิถีพิถันมาอย่างดี นอกจากการแสดง/ท่าทางเคลื่อนไหวอันพิศวงชวนค้นหาของนักแสดงเอกแล้ว มันยังประกอบไปด้วยการจัดแสงเงาที่เข้มข้นตึงเครียด, การใช้เสียงประกอบอันหลอกหลอน (ซึ่งเป็นฝีมือของนักออกแบบเสียงชาวฝรั่งเศส Mauerhan Babtiste คนทำเสียงในหนังเรื่อง Whispering Ghosts ของ ไทกิ ศักดิ์พิสิษฐ์) และภาพเคลื่อนไหวที่น่าสนใจ

ภาพเคลื่อนไหวใน Silent Scream นั้นเป็นผลงานของ Millie Young (จากสูจิบัตรระบุว่าเธอมีผลงานอย่างต่อเนื่องทั้งด้านภาพนิ่ง, หนังสือภาพสำหรับเด็ก, วิดีโออาร์ต และแอนิเมชั่น รวมถึงการออกแบบเว็บไซต์) โดยภาพที่ฉายเป็นภาพขาวดำ ขมุกขมัว และถูกฉายบนกระดาษสีทะมึน ซึ่งความมัวสลัวของภาพประกอบเหล่านี้ก็เข้ากันดีอย่างยิ่งกับบรรยากาศดำมืดของการแสดง ภาพที่ปรากฏส่วนใหญ่เป็นภาพแม่ของตัวเอก (บทรับเชิญจาก สินีนาฎ เกษประไพ - ศิลปินศิลปาธรด้านละครเวทีปี 2551) สะท้อนห้วงคำนึงคิดของหญิงสาวที่แม้แม่จะไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา แต่เธอก็มิอาจสลัดเงาของผู้เป็นแม่ได้ รวมถึงภาพอื่นๆ อย่างลูกกรงหรือแม่น้ำ ที่มีนัยถึงกรอบกักขังและอิสรภาพที่ขัดแย้งไปมาตามสภาพจิตใจอันสับสนของหญิงบ้าผู้นี้

ผู้เขียนได้มีโอกาสดูละครเวทีมากเป็นพิเศษในช่วงสองปีนี้ พบว่ามีละครเวทีหลายเรื่องที่นำหนังสั้นหรือภาพเคลื่อนไหวมาประกอบการแสดง แต่บ่อยครั้งการใช้สื่อผสมเช่นนี้ไม่ประสบความสำเร็จ เช่น ใช้อย่างประดักประเดิด เป็นส่วนเกิน ไม่เข้าที หรือโดดเด่นการจนหลุดไปจากการแสดงรวมโดย แต่ดูเหมือน Silent Scream จะไม่พบกับปัญหาดังกล่าว และยังใช้การผสมสื่อได้อย่างทรงประสิทธิภาพ

(ภาพการแสดงชุด You Must Love Me - รูปจากบล็อก //twilightvirus.blogspot.com/2009/10/blog-post_4885.html )

ผู้เขียนเคยได้ดูผลงานของคุณวสุรัชต 2 ชิ้นด้วยกัน และรู้สึกว่าเขาสามารถนำสื่อภาพเคลื่อนไหวมาใช้กับละครเวทีได้อย่างน่าสนใจ

อย่างใน You Must Love Me งานชิ้นที่แล้วของเขาที่อยู่ในโครงการอ่านสันติภาพ (นำแสดงโดย ดุจดาว วัฒนปกรณ์ - นักแสดงสาวที่เรีบนจบทางด้าน Dance Therapy คนแรกของเมืองไทย) ได้นำเพลงดังของละครเพลงเรื่อง Evita (ที่ว่าด้วยชีวิตของ Eva Peron สตรีหมายเลขหนึ่งของอาร์เจนติน่า) มาเล่าในรูปแบบของกล่าวสุนทรพจน์อันทรงพลัง แถมยังโยงใยถึงบริบทบางอย่างของสังคมไทยได้อย่างแหลมคม ส่วนในเทคนิคภาพเคลื่อนไหวนั้น ขณะที่ดุจดาวทำการแสดงไป วสุรัชตก็จะถ่ายวิดีโอเธอไปตลอด ภาพใบหน้าของเธอถูกฉายขึ้นบนจอที่ทำจากกระดาษหนังสือพิมพ์ อันน่าจะสะท้อนถึงเรื่องการรู้จักเล่นกับสื่อของคนบางกลุ่มที่ปรากฏตัวบ่อยๆ ตอนสองทุ่ม

- - - - - - - - - - - - - - -

การแสดงชุด Silent Scream เปิดทำการแสดงตั้งแต่ 20-30 พ.ย. 2552 เวลา 19.30 (การแสดงมีความยาว 45 นาที)

ที่โรงละคร Democrazy Theatre Studio ซ.สะพานคู่ / ตรงข้ามสวนลุมไนท์บาซ่า (เดินทางได้ง่ายโดย MRT ลุมพินี ออกประตู 1)

บัตรราคา 200 บาท ทุกที่นั่ง

สอบถามรายละเอียดและจองบัตรได้ที่ 0 80783 272

การแสดงเก๋ๆ แบบนี้ไม่อยากให้พลาดกัน

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2552

Last Update : 26 พฤศจิกายน 2552 2:09:59 น.

9 comments

Counter : 3973 Pageviews.

"คนบางกลุ่มที่ปรากฏตัวบ่อยๆ ตอนสองทุ่ม"

ใครเหยอ?...

บทสนทนาของคราวที่แล้วยังอ่านไม่ทันจบเลย มีเอ็นทรี่ใหม่มาแล้ว บทจะขยันก็ขยันซะอ่านไม่ทัน

ดูแล้วก็คงจะเป็นการแสดงที่เก๋อยู่ แต่ไม่แน่ใจว่าถ้าได้ดูแล้วจะเข้าใจ + เข้าถึงหรือเปล่า ถ้ามีโอกาสก็อยากจะลอง (บัตรไม่แพงเลย) แน่นอนว่าโอกาสที่ว่าคงไม่ใช่เร็วๆนี้

โดย: แฟนผมฯ IP: 142.103.23.32, 202.134.119.218 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2552 เวลา:9:32:10 น.

ดูจากภาพหลอนน่าดู ตัวเรื่องก็แรงใช้ได้เลย

โดย: Seam - C IP: 61.90.86.171 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2552 เวลา:10:11:02 น.

เราพบว่าเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะเขียนบรรยายเกี่ยวกับการแสดงนี้

โดย: MdS IP: 58.11.68.197 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2552 เวลา:12:06:22 น.

แรง

โดย: strawberry machine gun

วันที่: 26 พฤศจิกายน 2552 เวลา:15:11:26 น.

ตอบ แฟนผมฯ

อุ่ย เรื่องสองทุ่มอย่าย้ำมากค่ะ เดี๋ยวซวย 555

ผมเองก็ไม่เ้ข้าใจการแสดงชุดนี้เท่าไร อาจจะเก็ทสัก 30% แต่ว่ามันก็ท้่าทายดี เปรียบไปแล้วก็เหมือนการมีเซ็กซ์กับคนแปลกหน้านั่นแล

ตอบ Seam - C

ใช่ครับ หลอนจริง เพราะว่าเข้าไปในโรงละครปุ๊บก็เจอนักแสดงนั่งค้างรออยู่แบบในรูปที่สอง อันสีฟ้าๆ นั่นเลยครับ เข้าไปแวบแรกเกือบร้องกรี๊ด

ตอบ MdS

ใช่ค่ะ เห็นด้วย ดูแล้วก็นึกถึง เดวิด ลินช์ นิดๆ นะคะ เพราะเขาบอกว่านี่เป็นเรื่องของความฝัน

อีกสิ่งที่เซอร์ไพรส์คือ ไม่นึกว่าคุณภัทรสุดา จะเล่นแนว physical ได้ผาดโผนขนาดนี้ค่ะ ไปอ่านข่าวจากเนชั่น เห็นเธอให้สัมภาษณ์ว่านี่มันที่ยากที่สุดในชีวิตของเธอ และทำให้เธอต้องเข้ายิม + ว่ายน้ำ เพื่อเตรียมตัว

ตอบ strawberry machine gun

แน่นอน แรง เหมาะกับเยี่ยงดิฉัน

--------------------------------

ผลงานช่วงนี้

Fuse Showcase Vol. 4 - เขียนถึงหนังต่างประเทศ

นิตยสารละครยามเช้า - วิจารณ์หนังสวิตเซอร์แลนด์เรื่อง Stealth (เป็นนิตยสารเกี่ยวกับละครเวที แจกฟรี ใครอยากได้เมลไปที่ yamchao_editor@hotmail.com)

I-STREET Vol.12 - วิจารณ์ รถไฟฟ้ามาหานะเธอ / สัมภาษณ์์ คุณเต๋อ-คุณต่อ ณ THIRD CLASS CITIZEN

โดย: merveillesxx

วันที่: 27 พฤศจิกายน 2552 เวลา:4:24:30 น.

ท่าทางจะหลอนน่าดู

โดย: plenaka

วันที่: 29 พฤศจิกายน 2552 เวลา:21:29:15 น.

กำลังจะบอกว่านึกถึง เมืองในหมอก..ปรากฏว่าเป็นเรื่องเดียวกันซะเนี่ย...

เป็นหนังเรื่องแรกของเพื่อนที่เล่นเป็นนางเอก (แล้วก็เป็นเรื่องสุดท้าย 555)

จำได้ว่าดูแล้วมึน แต่โปรดักชั่นเกร๋ไก๋แหวกตลาดยุคนั้นเป็นอันมั่ก หนังไทยยุคโน้นมีอะไรน่าดูกว่าสมัยนี้เยอะ

โดย: หมีบางกอก (Bkkbear

) วันที่: 4 ธันวาคม 2552 เวลา:19:25:12 น.

ขอโทษนะค่ะ
พอจะบอกได้ไหมค่ะว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง
ไม่เข้าใจเลยอ่าค่ะ
แบบว่างงได้อีก
ตกลงแล้วตอนจบมันหมายความว่าอะไร
แล้วอะไรกันแน่ค่ะที่ผู้หญิงคนนี้รู้สึก

ช่วยบอกทีค่ะ

โดย: Aloha IP: 119.42.80.28 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:21:16:11 น.

ผมเองก็ไม่เข้าใจเนื้อเรื่องเหมือนกันครับ จริงๆ ผมว่าเข้าไม่ได้ออกแบบมาเพื่อให้ความเข้าใจโดยง่ายหรอกครับ แต่ละคนก็คงตีความไปคนละแบบ

โดย: merveillesxx

วันที่: 12 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:8:29:19 น.