BlogGang.com : : merveillesxx : Henri’s Hands : ด้วยมือเล็กๆของเราเอง

Henri’s Hands : ด้วยมือเล็กๆของเราเอง

โดย คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง

(ตีพิมพ์ครั้งแรก นิตยสาร FUSE ฉบับที่ 14, มกราคม 2551)

เด็กชายเฮนรี่เกิดมาพร้อมกับมือที่มีขนาดเล็กผิดปกติ เขาอับอายกับความพิกลพิการนั้นจนต้องซ่อนสองมือของเขาไว้ในกระเป๋ากางเกงตลอดเวลา (แม้กระทั่งตอนวิ่งแข่ง) ชั่วโมงเรียนเปียโนคือความทุกข์อย่างมหันต์สำหรับเขา ส่วนในงานเต้นรำ คู่เต้นสาวก็มองมายังมือน้อยๆ ของเขาด้วยสายตาเคลือบแคลง

เฮนรี่รู้สึกท้อแท้จนไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป แต่กระทั่งจะยิงตัวตาย นิ้วของเขาก็สั้นเกินกว่าจะเหนี่ยวไกปืนได้!

เขากลับมาที่ห้อง นอนบนเตียงด้วยความสิ้นหวัง พร้อมกับสวดภาวนาต่อพระเจ้า และทันใดเองก็เหลือบไปเห็นรอยขาดที่ผ้าม่านเหนือหัว เฮนรี่จึงลงมือเย็บมันอย่างช้าๆ จนเสร็จ และวันนั้นเองเขาจึงค้นพบพรสวรรค์ของตัวเอง นั่นก็คือ ฝีมืออันประณีตบรรจงในการเย็บเสื้อผ้า

หลายปีต่อมา เฮนรี่กลายเป็นเจ้าของห้องเสื้อชื่อดัง เขาสามารถเดินไปมาอย่างสง่าผ่าเผย และไม่ต้องซ่อนเร้นมือของเขาอีกต่อไป

ทั้งหมดที่ว่ามานี้คือโฆษณาความยาว 3 นาที ชุด Henri’s Hands ของห้องเสื้อ Herringbone จากประเทศออสเตรเลีย (ซึ่งเพิ่งมีอายุครบ 10 ปีเมื่อปีที่ผ่านมา) ส่วนผู้กำกับคือ การ์ธ ดาวิส แห่งบริษัทโพสต์โปรดักชั่นชื่อดังอย่าง fin design + effects (จากออสเตรเลียเช่นกัน)

Herringbone มักนำเสนอจุดขายในความละเอียดลออของการถักเย็บ สโลแลนประจำตัวของห้องเสื้อนี้ก็คือ “แตกต่างด้วยรายละเอียด” (Distinguished by Detail) ดังนั้นโฆษณาชุด Henri’s Hand ที่นายเฮนรี่ค่อยๆ บรรจงเย็บเสื้อด้วยมือเล็กๆ ของเขาเองจึงสอดคล้องกับจุดเด่นของห้องเสื้อนี้เป็นอย่างยิ่ง

โฆษณานี้มีคนคลิกเข้าไปดูในเวบไซต์ยูทูปเกือบสามหมื่นครั้ง และสร้างประเด็นถกเถียงได้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นคำถามยอดฮิตว่า “นี่เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” หรือ “มือของเฮนรี่นั้นเป็นของจริง หรือสร้างด้วยซีจีกันแน่” และในขณะที่มีหลายคนซาบซึ้งไปกับโฆษณาตัวนี้ แต่อีกฝ่ายก็ตำหนิว่ามันเร้าอารมณ์เกินไป และดูเป็นการเอาประโยชน์จากคนพิการ

อย่างไรก็ดี ถ้ามองในอีกแง่หนึ่งแล้ว โฆษณานี้ก็มีจุดประสงค์ให้ผู้ชมตระหนักว่า มนุษย์เราอาจมีข้อบกพร่อง แต่ทุกคนย่อมมีความพิเศษในตัวเอง นอกจากนั้นยังส่งเสริมเรื่องการยอมรับในคนพิการด้วย ซึ่งประเด็นนี้ก็ถูกย้ำในช่วงท้ายของโฆษณาที่เฮนรี่พูดว่า

“ในที่แห่งนี้ (ห้องเสื้อ) ผมไม่ถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดอีกต่อไป แต่ผมถูกปฏิบัติในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง”