All Around Us : การล่มสลายของสถาบันครอบครัวที่ความรักอาจเยียวยา
โดย คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง
(ตีพิมพ์ครั้งแรก - หนังสือพิมพ์ FESTIVAL DAILY ฉบับ 25 September 2009)
ปกติแล้วถ้าผู้กำกับดังคนไหนหายตัวไปเกินกว่า 5 ปีแล้วอยู่ดีๆ มีหนังใหม่ออกมา การกลับมาของเขาจะเป็นเรื่องน่าลุ้นมาก เพราะผลที่ออกมามักหนีไม่พ้นสองกรณีคือ หนึ่ง-หนังดีมากจนถือเป็นการ ‘คัมแบ็ค’ อันสวยงาม หรือ สอง-หนังไม่ดีหรืออยู่ในระดับกลางๆ จนถูกโลกลืมในที่สุด
โชคดีที่การคืนวงการของ เรียวสุเกะ ฮาชิกุจิ อยู่ในกรณีแรก เพราะหลังจากไม่ทำหนังเกือบ 7 ปี All Around Us ผลงานใหม่ของเขาก็ได้เสียงตอบรับอย่างดี จนถือเป็นหนังญี่ปุ่นที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งของปี 2008
ฮาชิกุจิเป็นผู้กำกับที่มีชื่อเสียงมากในยุค 90 เขาเปิดเผยว่าตัวเองเป็นเกย์ และทำหนังเกย์ถึงสามเรื่อง (A Touch of Fever, Like Grains of Sand และ Hush!) อย่างไรก็ดี All Around Us ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเพศที่สามแต่อย่างใด
หนังเล่าถึงความสัมพันธ์ของสามีภรรยาคู่หนึ่งในช่วงปี 1993 ถึง 2001 ฝ่ายชาย-คานาโอะมีอาชีพเป็นคนสเก็ตช์รูปในศาล ส่วนฝ่ายหญิง-โชโกะทำงานสำนักพิมพ์ ทั้งสองดูเป็นคู่รักที่มีความสุขจนน่าอิจฉา แต่แล้วเมื่อต้องสูญเสียลูกน้อยในครรภ์ไป ครอบครัวของพวกเขาก็ไม่มีวันเหมือนเดิม
โชโกะไม่อาจสลัดตัวเองให้หลุดจากเหตุการณ์ดังกล่าวจนกลายเป็นคนซึมเศร้า หนังแสดงเหตุการณ์ส่วนนี้ได้อย่างเจ็บปวด คานาโอะนั้นพร้อมจะอยู่เคียงข้างกับคนรักเสมอ แต่เขาไม่อาจล่วงรู้ถึงหนทางที่จะช่วยเหลือเธอ ส่วนโชโกะก็ไม่รู้ถึงวิธีที่จะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา
นอกจากความล่มสลายของชีวิตคู่แล้ว All Around Us ยังเสนอภาพความเสื่อมทรามของสังคมญี่ปุ่นยุค 90 ผ่านอาชีพของพระเอก คดีความในศาลเต็มไปด้วยการฆาตกรรมโหดร้าย (หนังเน้นคดีฆาตกรรมเด็กเป็นพิเศษ) ไปจนถึงการสังหารหมู่โดยลัทธิโอมชินริเกียว และแน่นอนเหตุการณ์สำคัญอย่างแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ที่โกเบในปี 1995 และภาวะเศรษฐกิจตกต่ำปี 1997 ก็ถูกบรรจุอยู่ในหนังเช่นกัน
ด้วยความยาวถึง 140 นาที นักแสดงนำทั้งสองจึงถือเป็นหัวใจหลักของหนังเรื่องนี้ ลิลี แฟรงกี้ ผู้เขียนนิยายเรื่อง Tokyo Tower: Mom and Me, and Sometimes Dad ลองหันมาจับงานด้านการแสดง ซึ่งเขาก็ทำได้ดีทีเดียวในบทหนุ่มใหญ่ใจเย็นผู้มองโลกในแง่ดี
แต่คนที่ต้องปรบมือให้จริงๆ ก็คือ เท คิมูระ นางเอกของเรื่อง คิมูระให้การแสดงที่น่าอัศจรรย์ใจอย่างยิ่ง เธอทำให้ตัวละครของโชโกะเปลี่ยนจากหญิงสาวผู้ร่าเริงไปสู่ภรรยาผู้อมทุกข์ได้อย่างแนบเนียน และเธอก็คว้ารางวัลนักแสดงนำหญิงจากเวทีตุ๊กตาทองญี่ปุ่นชนิดสมศักดิ์ศรี
อย่างไรก็ดี คนที่สมควรได้รับคำชื่นชมมากที่สุดคือผู้กำกับฮาชิกุจิ เขาวางโครงสร้างของหนังได้อย่างดีเยี่ยม โดยพูดถึงปัญหาระดับปัจเจกบุคคลและระดับสังคมไปพร้อมกัน อีกทั้งการวิพากษ์สังคมเขาก็ไม่ได้ดูโจ่งแจ้งจนเกินหน้าเกินตาเหล่าตัวละครในเรื่อง
มีข้อสังเกตอย่างหนึ่งว่าช่วงระยะ 8 ปีในหนัง เป็นเวลาที่ใกล้เคียงกับช่วงที่ฮาชิกุจิหายตัวไป มีข่าวลือว่าก่อนหน้านี้เขาเป็นโรคเครียดและซึมเศร้าจนต้องเข้ารับการรักษา ถ้าหากเป็นจริงเช่นว่าก็อาจถือได้ว่าการกลับมาของเขาคือการคลี่คลายจากความโศกเศร้า และเขาก็สามารถนำมันมาถ่ายทอดได้อย่างงดงาม
| Create Date : 02 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 2 ตุลาคม 2552 10:41:12 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1788 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: บอย IP: 58.8.120.92 วันที่: 17 ตุลาคม 2552 เวลา:13:03:10 น. |
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [