การใช้มดแดงเพื่อจุดประสงค์นี้ยังคงมีใช้กันอยู่ นักกีฏวิทยาตะวันตกระบุว่ามดชนิดนี้คือ Oecophylla smaragdona ซึ่งเดิมทีจะขายทั้งรัง แต่ต่อมามดเหล่านี้ถูกดักจับใส่ในถุงกระเพาะปัสสาวะสัตว์ จึงทำให้เกิดปัญการขาดแคลน ซึ่งเมื่อขาดแคลนมดผู้คนที่ปลูกส้มก็จะได้รับผลกระทบจากการกัดกินผลส้มของแมลงเหล่านั้น เพราะหากมีมดจำนวนมากอยู่บนต้น แมลงศัตรูพืชเหล่านี้ก็จะไม่เหลือรอด ครอบครัวที่ปลูกผลไม้ต่างซื้อมดมาจากคนขายที่ทำธุรกิจด้วยการเก็บและขายมดเหล่านี้ โดยที่พวกเขาจับมันด้วยการนำไข่ใส่ไว้ในกระเพาะปัสสาวะหมูหรือแกะ และเปิดปากถุงวางไว้ข้างรังมด รอจนกระทั่งมดย้ายเข้ามาในถุงกระเพาะ และจึงเก็บถุงไป โดยการบวนการนี้รู้จักกันในชื่อ ‘การเลี้ยงมดแดง’

หลายคนอาจจะสงสัยว่ามดเหล่านี้แพร่กระจายไปทั่วสวนส้มได้อย่างไร วิธีดั้งเดิมจะใช้ไม้ไผ่วางพาดเป็นสะพานเชื่อมระหว่างต้มส้ม เพื่อให้มดแดงเดินจากต้นหนึ่งไปยังอีกต้นหนึ่งได้ทั่วทั้งสวน วิธีนี้ยังคงปฏิบัติกันอยู่ทุกวันนี้ ซึ่งเป็นวิธีที่ทำกันมาเมื่อ 400 ปีที่แล้วเป็นอย่างน้อย

การควบคุมแมลงด้วยวิธีทางชีวภาพเป็นที่สนใจในตะวันตกครั้งแรกเมื่อบทความเกี่ยวกับเรื่องนี้ตีพิมพ์ใน North China Herald ฉบับวันที่ 4 เมษายน 1882 แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สนใจจนกระทั่งเกิดการระบาดของเพลี้ยอย่างรุนแรงตามสวนส้มในรัฐฟลอริด้าช่วงทศวรรษ 1910 กระทรวงเกษตรสหรัฐจึงส่งนักสรีรวิทยาพืชไปยังประเทศจีนในปี 1915 เพื่อค้นหาพันธุ์ส้มที่ทนทานต่อเพลี้ยและก็ได้ค้นพบมดแดงนี้ การศึกษาของชาวตะวันตกต้องหยุดชะงักจากเหตุการณ์ประเทศญี่ปุ่นรุกรานประเทศจีนในช่วงทศวรรษ 1930 จากนั้นในปี 1958 นักวิทยาศาสตร์จีน เฉินโซ่วเจียนเสนอให้รื้อฟื้นการศึกษามดชนิดนี้ขึ้นมาใหม่ และยังใช้กันอยู่ในสวนส้มของชาวจีนจนถึงทุกวันนี้

Cr: https://goo.gl/bScI4K