ตอนที่ ๑๖ ผู้เช่าคนใหม่

หลังถูกยึดกุญแจรถไปแล้วธารารินก็ได้แต่รอให้ฌอนมาคอยรับคอยส่งไม่สามารถไปไหนมาไหนเองได้เหมือนเคย หญิงสาวไม่ชอบใจนักที่เขามารับเกือบเที่ยงทุกวันไปถึงที่นาก็ได้เวลามื้อกลางวันพอดี ตกบ่ายเธอก็ถูกบังคับให้นอนพักแถมตัวเองก็ดันมีอาการเหนื่อยง่ายและง่วงเหงาหาวนอนจนฝืนไม่ไหว วันๆจึงแทบไม่ได้ทำประโยชน์อะไร นอกจากกินๆ นอนๆ และดูคนอื่นทำงาน อย่างในเวลานี้ก็ถูกบังคับให้นอนเล่นหลบแดดที่เปลญวนใต้ต้นก้ามกรามมองดูความคืบหน้าของบ้านหลังใหม่ที่กำลังเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างรวดเร็ว

ธารารินไม่ชอบที่ไม่ได้จัดการธุระต่างๆด้วยตัวเอง เพราะแผนชีวิตของเธอแต่เดิมไม่มีฌอนร่วมอยู่ด้วยทว่าบัดนี้ดูเหมือนชายหนุ่มจะกลายเป็นคนสำคัญที่เธอจะขาดไปไม่ได้หญิงสาวเริ่มตระหนักถึงความเป็นจริงข้อนี้อย่างไม่สบายใจ ทั้งที่ฌอนไม่เคยทำให้เธอสงสัยในเจตนาและความต้องการของเขาแต่เธอกลับสลัดความว้าวุ่นกังวลนี้ไม่ออก และไม่รู้ว่าควรจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไรดี

“ทำไมต้องทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบเวลาที่ผมดูแลคุณ”

เสียงถามอารมณ์ดีที่ดังอยู่ข้างหูทำให้ธารารินสะดุ้งพอหันไปจมูกก็ชนแก้มชายหนุ่มเข้าอย่างจัง

“ฌอน!” หญิงสาวเอ็ดแก้มแดงจัด รีบผลักไหล่เขาออกห่างแล้วมองไปรอบตัว กลัวคนอื่นเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นโชคดีที่ทุกคนมัวแต่สนใจงานของตัวเอง ไม่มีใครมีเวลาพอจะมาใส่ใจเธอกับพ่อหนุ่มต่างชาติจอมอ่อยคนนี้สักเท่าไหร่

“ทำไมไม่ใส่เสื้อคะ”เธอถามเสียงขุ่น

ฌอนชอบใส่กางเกงขาสั้นยาวเสมอเข่าตัวเดียวเดินโทงๆไปทั่วนา ก็ไม่ได้เป็นภาพอุจาดตาแต่อย่างใด เพราะรูปร่างสูงใหญ่ มัดกล้ามตึงแน่น กับซิกซ์แพ็กของเขาดูไม่ต่างจากนายแบบฮอตๆบนรันเวย์เลย แต่เธอไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่นายสง่าก็ทำไม่ต่างกันเวลาร้อนมากๆทว่าเธอกลับไม่รู้สึกอะไร นอกจากเป็นห่วง กลัวเขาเป็นมะเร็งผิวหนังเท่านั้นเองแต่กับฌอน...อะไรๆ ก็ดูจะแตกต่างไปหมด

“ทำไมเล่า ก็ผมร้อนนี่”ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม จดจำครั้งแรกที่เธอเห็นหน้าอกเปลือยเปล่าของเขาได้ คืนนั้นธารารินหน้าแดงจัดท่าทางกระดากอายและขัดเขิน กว่าเธอจะยอมแตะต้องสัมผัสเขาบ้างต้องใช้ลูกล่อลูกชนและเปลืองแรงโอ้โลมไปไม่น้อยเลยทีเดียว

“ใครๆ ก็ร้อนเหมือนกันนั่นแหละแดดแรงขนาดนี้ แต่ไม่เห็นใครจะถอดเสื้อเดินโทงๆ อย่างคุณเลย”

“ก็น้างาไง เวลาร้อนมากๆก็ถอดเสื้อทำงานเหมือนกันนี่” ฌอนออกเสียง ‘หง่า’ เป็น ‘งา’ จนธารารินรู้ว่าเขาหมายถึงใคร

“ฉันก็เตือนน้าหง่าแล้วเหมือนกันว่าให้ระวังมะเร็งผิวหนังช่างเถอะ ไม่กลัวก็เรื่องของคุณ”

หญิงสาวตั้งใจตัดบทแต่ฌอนกลับยิ้มกว้าง เข้าข้างตัวเองได้เฉย

“ดีใจจังที่รู้ว่าคุณเป็นห่วงผม”

ฟังแล้วอยากร้องกรี๊ดแต่นั่นไม่ใช่วิสัยของธารารินแถมมันก็คงไม่เปลี่ยนอะไร นอกจากทำให้คนหลงตัวเองได้ใจและอาการหนักกว่าเดิม เธอจึงไม่พูดเรื่องนี้ต่อแต่เฉไฉถามถึงยศวินแทนเกษตรอำเภอหนุ่มหายหน้าไปกว่าหนึ่งสัปดาห์แล้วจะว่าไปเธอไม่ได้เจอเขาตั้งแต่ช่างซ่อมแซมบ้านตาเทียนเสร็จเห็นจะได้

“ถามถึงคุณยอร์ชนี่อยากให้ผมหึงรึเปล่าแธมเอาจริงๆ มันได้ผลนะ” ชายหนุ่มแกล้งตีหน้าขรึม แต่นัยน์ตาสีน้ำตาลอุ่นไหวระยับแพรวพราวบ่งบอกว่าความคิดหลงตัวเองนั้นทำให้เขาอารมณ์ดีด้วยซ้ำไป

ธารารินอ่อนใจจะต่อคำ หากเขาเอะอะก็เตะเข้าประตูตัวเองเสียหมดแบบนี้เถียงไปก็ไร้ประโยชน์ จึงทำเป็นไม่ใส่ใจคำพูดชวนให้หมั่นไส้นั้น

“ไม่รู้ว่างานยุ่งหรือเจ็บไข้ไม่สบายคงต้องโทร. ถามข่าวคราวซะหน่อย”

“ไม่ต้องโทร. เลยมาโน่นแล้วคุณยอร์ช อายุยืนจริงๆ” ฌอนบุ้ยใบ้ไปยังชายหนุ่มที่เดินหน้ายุ่งมาทางนี้

หญิงสาวมองตาม เห็นว่าเป็นยศวินจึงส่งยิ้มให้เขา

ชายหนุ่มยิ้มตอบเหมือนพยายามฝืนสีหน้าบ่งบอกว่ามีเรื่องบางอย่างรบกวนจิตใจ เสียงทักทายจึงขาดความกระตือรือร้นไปด้วย“สวัสดีครับคุณแธม ฌอน”

สองหนุ่มสบตากันนิด หนุ่มอเมริกันพยักหน้าแทนการทักทายตอบ

“สวัสดีค่ะคุณยศพักนี้งานยุ่งเหรอคะ ไม่ค่อยเห็นผ่านมาทางนี้เลย”

เขาถอนใจยาว “ก็...นิดหน่อยครับแต่ที่ยุ่งจริงๆ เพราะ...”

“พี่ยศทำไมเดินเร็วจัง ไม่รอนิชาบ้างเลยขายิ่งสั้นๆ อยู่ด้วย ดูแลกันบ้างสิคะ”

เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังมาก่อนตัวยศวินเบี่ยงหลบเล็กน้อยทำให้ฌอนกับธารารินมองเห็นเจ้าของเสียงรูปร่างเล็กบางที่เดินกระย่องกระแย่งตามมาท่าทางซวนเซจะล้มหัวหกก้นขวิดก็หลายทีเหตุเพราะใส่รองเท้าส้นเข็มสูงปรี๊ดมาเดินบนคันนา การแต่งกายก็โดดเด่นด้วยเดรสสั้นสีชมพูแปร๋นบานพลิ้วตัดกับสีผิวขาวผ่องของคนสวมริมฝีปากสีชมพูสดใสสะดุดตามาแต่ไกลเมื่อเข้ามาใกล้ในระยะสบตากันได้ถึงรู้ว่านอกจากการเลือกสีชุดอย่างมั่นใจสุดๆ แล้วหญิงสาวยังแต่งหน้าจัดเต็มราวกับจะมาถ่ายแบบ

เมื่อตามมาทันผู้ชายขายาวหญิงสาวก็หยุดพักเหนื่อยรอจังหวะให้ยศวินแนะนำ แต่อึดใจผ่านไปยังมีแต่ความเงียบงันกับสีหน้าอึดอัดของชายหนุ่มรวมถึงสายตาฉงนฉงายของอดีตดาราสาวที่ยังคงฉาวอย่างต่อเนื่องแม้ประกาศอำลาวงการผ่านผู้ใหญ่ในสังกัดมาแล้วและหนุ่มต่างชาติหน้าตาหล่อเหลาที่ถูกโยงมาเป็นข่าว‘หนึ่งหญิงสองชายไทยหรือเทศเด็ดกว่ากัน’ เห็นทีคงต้องแนะนำตัวเอง

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ นิชาค่ะเป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่ยศ รอฤกษ์อยู่ว่าจะหมั้นเมื่อไหร่ดี”

ว่าแล้วก็ยื่นมือให้พ่อฝรั่งดั้งคมจับตามธรรมเนียมสากลแต่ยังไม่ทันที่ฌอนจะยื่นมือมาสัมผัส คนที่ถูกตู่ว่ากำลังจะมีคู่หมั้นก็ร้องลั่น

“เฮ้ย! เด็กข้างบ้านต่างหากละครับเห็นมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยกเดียว แล้วไม่ต้องมาเที่ยวตู่ว่าใครเขาจะหมั้นหมายด้วยเลยโตกว่านี้ซักสิบปีค่อยมาทะลึ่ง”

ประโยคหลังชายหนุ่มหันไปเอ็ดเด็กข้างบ้านพลางถลึงตาเขียวขุ่นใส่แต่นิชาจะกลัวก็หาไม่ กลับลอยหน้าลอยตาเถียงฉอดๆ

“รออีกสิบปีพี่ยศก็แก่หงำจะทำอะไรได้ ไม่เอาหรอก จะแต่งก็แต่งเลย นิชาเรียนจบแล้ว แต่งงานได้ พร้อมมากด้วย”

ชายหนุ่มคร้านจะโต้เถียงกับเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจึงหันมาทางธารารินอธิบายว่า “แม่ผมลงมาเยี่ยมครับ เพิ่งกลับลำปางวันนี้แต่ทิ้งเด็กนี่ไว้ให้เป็นภาระผม บ้านตาเทียนมีคนมาขอเช่ารึยังครับคุณแธม ถ้ายังผมพร้อมจะทำสัญญาและจ่ายมัดจำวันนี้เลย”

“ถ้ามีคนเช่าแล้วก็ไม่ต้องเกรงใจนะคะปฏิเสธได้เลย นิชาพักกับพี่ยศได้สบายมาก พี่ยศอะหัวโบราณไม่เข้าเรื่องกลัวชาวบ้านนินทาอะไรก็ไม่รู้ เชยสะบัด” หญิงสาวพูดกับธารารินแต่แอบหันไปทำปากยื่นกับยศวิน

“คุณแธมครับบ้านยังว่างใช่ไหมครับ” เกษตรอำเภอหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาวิงวอนเขาแทบจะก้มกราบเพื่อให้ธารารินตอบตกลง

เจ้าของบ้านเช่าอดยิ้มขันไม่ได้ดูท่าแล้วยศวินคงไม่ได้คิดอะไรกับนิชา นอกจากคิดว่าเป็นตัวยุ่ง ส่วนตัวนิชาเองนั้นเธอยังมองไม่ออกรู้สึกเพียงว่าเป็นเด็กเพิ่งโตที่วิ่งตามหนังสือแฟชั่นมากไปแต่ก็ดูไม่มีพิษมีภัยอะไร

“ยังว่างค่ะ แต่คุณนิชาเป็นผู้หญิงพักคนเดียวจะดีเหรอคะ”

“ดีกว่าอยู่บ้านพักกับผมแน่นอนครับ”ชายหนุ่มยืนยันหนักแน่น

“แต่คุณป้าคงไม่คิดอย่างนั้นนะคะไม่งั้นจะให้นิชามาอยู่ดูแลพี่ยศที่นี่ทำไม” นิชายกเอามารดาของชายหนุ่มมาขู่

ยศวินหันไปทำตาดุใส่ยายเด็กแก่แดด ก่อนจะหันไปขอเวลานอกกับธารารินแล้วลากนิชาออกไปคุยกันเบาๆ

“สองคนนั่นมันอะไรกันแธมแปลให้ผมฟังบ้างสิ” ฌอนเพิ่งจะมีโอกาสแทรกเพราะหนุ่มสาวชาวไทยทั้งสามพูดคุยกันด้วยภาษาบ้านเกิดหากมีแค่ธารารินกับยศวิน เขาคงเอาตัวเข้าไปคั่นกลางเสียนานแล้ว แต่นี่เห็นว่ามีแขกแถมเป็นผู้หญิงด้วยจึงไม่อยากเสียมารยาท

“คุณยศอยากจะขอเช่าบ้านคุณตาให้คุณนิชาอยู่ค่ะเห็นว่ามากับแม่เขา แต่คุณแม่กลับลำปางไปแล้ว เหลือเธอคนเดียวคุณยศไม่อยากให้อยู่บ้านพักด้วยกันสองต่อสอง เกรงว่าคุณนิชาจะเสียหายเพราะคนไทยไม่นิยมกันค่ะ”ธารารินชี้แจงตามที่ยศวินให้ข้อมูลรวมกับความน่าจะเป็นที่เห็นได้จากสถานการณ์นี้

“แล้วคุณนิชานี่เป็นใครล่ะ”

“เห็นคุณยศว่าเป็นเด็กข้างบ้านนะคะส่วนจะมีอะไรมากกว่านั้นรึเปล่า คุณถามเขาเองก็แล้วกัน” ธารารินไม่อยากให้ข้อมูลมากกว่านี้เพราะยศวินกับนิชาพูดไม่เหมือนกัน รอเจ้าตัวตอบเองจะดีกว่า

ทางด้านยศวินกับนิชาก็กำลังต่อรองกันอย่างหนัก

“ไหนรับปากพี่แล้วว่าจะพักอยู่คนเดียวไงทำไมมาลูกไม้เยอะเอาตอนนี้” ชายหนุ่มเล่นงานด้วยน้ำเสียงดุๆ

“ก็คุณป้าให้ค่าขนมเยอะกว่าพี่ยศนี่นาพี่ยศจ่ายนิชาแค่ห้าพัน ไม่พอซื้อมือถือดีๆ ซักเครื่องด้วยซ้ำอย่ามาเรียกร้องอะไรเกินราคาสิ” หญิงสาวลอยหน้าตอบอย่างไม่ยี่หระหวังจะขูดรีดชายหนุ่มเต็มที่

“เห็นแก่เงินขนาดนี้เลยใช่มั้ย” เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

นิชายิ้มหวาน พยักหน้าแรงๆทำให้เส้นผมหยักสลวยสีน้ำตาลอ่อนปลิวไสว แถมยังตอบได้ไม่อายปากสักนิด “ถามได้ ถ้าไม่เห็นแก่เงินแล้วจะเห็นแก่ใครพ่อแม่ก็ทิ้งนิชาไปหลายปีแล้ว ญาติพี่น้องก็ไม่มีซักคน”

ยศวินถอนใจเฮือกใหญ่“ไม่รู้ว่าแม่เห็นอะไรในตัวเรานะ ถึงได้พยายามยัดเยียดให้พี่นัก ทั้งเห็นแก่เงินมือเติบ บ้าแฟชั่น งานการไม่ทำ ถามจริง มีอะไรดีบ้างไหมเนี่ย”

หญิงสาวใช้นิ้วจิ้มแก้มตัวเองแล้วกระพือขนตามองเขาอย่างออดอ้อน“ก็สวยไง”

ชายหนุ่มกลอกตาเซ็งอย่างไม่เกรงใจเพราะเห็นนิชาเป็นน้องนุ่ง เป็นคนในครอบครัวมาตลอดจึงให้ความเป็นกันเองกับเธอมากกว่าหญิงสาวทุกคนที่เขารู้จักและไม่ลังเลที่จะพูดกับเธอตรงๆ “อย่างเราเขาไม่เรียกสวยหรอก ขาววอกคิ้วหนาเป็นปลิง แก้มแดงอย่างกับก้นลิง แถมยังติดขนตาปลอมอีก ตลกจะตาย”

“อ๊ายพี่ยศ! ปากเหรอนั่นถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่างนิชาเขาเรียกสวยใสสไตล์เกาหลีสมัยนี้อินเทรนด์กันจะตาย มีแต่คนแก่เท่านั้นแหละที่ตาไม่ถึง”

“ไม่ถอน แต่ปิดปากด้วยไอ้นี่จบมั้ย?” ยศวินควักกระเป๋าสตางค์ให้แบบเทหน้าตัก

นิชารับมาเปิดดูด้วยความสนใจแถมยังทำปากขมุบขมิบนับธนบัตรข้างในให้เขาได้ยินด้วย

“นั่นเงินเดือนทั้งเดือนจะเอาอะไรอีก” ชายหนุ่มบอกอย่างหมั่นไส้

“ใครจะไปรู้พี่ยศแอบซ่อนเงินไว้ที่ไหนอีกรึเปล่า เอามาให้หมดเลยนะ เดี๋ยวนิชาวิ่งส่งข้าวส่งน้ำเองทำกับข้าวเก่ง พี่ยศก็รู้นี่” เจ้าหล่อนว่าพลางหยิบธนบัตรออกมานับอีกรอบ

“งกเหมือนใครนะเราพ่อแม่ก็ออกจะทิ้งเงินไว้ให้ผลาญเล่นเยอะแยะ”

เกษตรอำเภอหนุ่มบ่นขมุบขมิบแต่คนหูดีก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน

“เงินน่ะมีแต่ไม่มีสิทธิ์ใช้จนกว่าจะได้แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา แถมหย่าไม่ได้อีกตั้งสามปี พี่ยศก็รู้ข้อนั้นดีนี่เพราะงั้น...มาแต่งงานกันเถอะ มีเมียรวยสบายไปทั้งชาติเลยนะเมื่อไหร่จะใจอ่อนซะทีเนี่ย”

นิชาทำตาวิบวับใส่เขาแต่ชายหนุ่มกลับมองตอบตาขุ่น

“กลับไปสมทบคุณแธมกับฌอนได้แล้วได้เงินเดือนพี่ไปแล้วช่วยทำตัวให้เรียบร้อยด้วย”

เขาเดินกลับไปสมทบกับสองหนุ่มสาวก่อนโดยมีคนตัวเล็กตามมาอย่างว่าง่าย

“ตกลงทำสัญญากันวันนี้เลยนะครับคุณแธมคิดค่าเช่าเดือนละเท่าไหร่ ต้องมัดจำล่วงหน้ากี่เดือนบอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจนะครับ”

“ไม่ต้องมัดจำหรือทำสัญญาอะไรหรอกค่ะส่วนค่าเช่าแธมคิดเดือนละสองพันห้าร้อยบาทนะคะ”

ธารารินยึดราคาท้องถิ่นเป็นหลักบ้านที่เธอเช่าอยู่ในปัจจุบันต้องจ่ายเดือนละสามพันห้าร้อยบาทแต่ก็อยู่ใกล้ตัวเมือง ใกล้โรงพยาบาลมากกว่าบ้านตาเทียนนั่นคือเหตุผลที่หญิงสาวไม่ย้ายมาอยู่บ้านคุณตาเสียเอง ทั้งที่ซ่อมแซมและตกแต่งใหม่เรียบร้อยแล้วยามเจ็บท้องคลอดจะได้เดินทางไปโรงพยาบาลโดยสะดวก

“ได้ครับ งั้น...”เกษตรอำเภอหนุ่มควักกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วก็ชะงักกึก นึกได้ว่าเพิ่งจ่ายค่าปิดปากยายเด็กตัวแสบไปแบบหมดตัวจึงหันไปมองหน้านิชา

หญิงสาวยิ้มหวาน ไม่รู้ไม่ชี้

ชายหนุ่มกระแอมเบาๆก่อนก้มลงกระซิบว่า “ขอพี่ยืมตังค์หน่อย”

นิชายิ้มหวานยิ่งกว่าเดิม“ร้อยละห้าสิบ”

ยายเด็กขี้งก หน้าเลือด!

ถึงจะประณามเธอด้วยสายตาแต่เขาก็ต้องพยักหน้ารับอย่างจำยอม

เด็กแสบยิ่งได้ใจส่งเงินให้ชายหนุ่มสองพันห้าร้อยบาทแล้วกระซิบว่า “ต่อวัน”

ยศวินไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่ฝืนยิ้มให้ธารารินที่ดูเหมือนจะงงๆ อยู่ว่าเขากับนิชาแอบซุบซิบอะไรกัน

“นี่ครับค่าเช่าขอโทษที่ต้องถามว่าคุณแธมมีกุญแจบ้านมาด้วยรึเปล่า ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้นิชาย้ายเข้าไปอยู่วันนี้เลย”

“มีค่ะ เผื่อมีคนมาขอดูบ้าน แธมเลยพกกุญแจติดตัวไว้ตลอด”

หญิงสาวค้นหากุญแจบ้านตาเทียนในกระเป๋าสะพายใบใหญ่ที่นำไปไหนมาไหนด้วยเสมอตอนนี้เธอต้องดูแลตัวเองและคนที่มาร่วมหัวจมท้ายด้วยกันไม่ได้มีใครคอยถือกระเป๋าให้อย่างในอดีตอีกแล้วจึงต้องเก็บของสำคัญไว้ใกล้ตัว

“ขอบคุณที่มาเป็นผู้เช่าคนแรกของแธมนะคะ”หญิงสาวส่งกุญแจบ้านพักให้นิชาพร้อมรอยยิ้มขอบคุณจากใจ

“ด้วยความยินดีค่ะ” อีกฝ่ายตอบรับด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนจะหันไปทำตาใสกับหนุ่มต่างชาติในข่าว ‘ข่าว’ ที่เป็นสาเหตุให้มารดาของยศวินหอบหิ้วเธอมาเยี่ยมเขาที่จังหวัดเลยด้วยเมื่อสัปดาห์ก่อนและทิ้งเธอไว้กับชายหนุ่มในวันนี้

“Hi, สวัสดีค่ะ My name’s นิชานะคะNice to meet you.” หญิงสาวพยายามพูดภาษาอังกฤษแบบงูๆ ปลาๆกับเขา นิชาไม่ใช่คนโง่แต่เป็นคนขี้เกียจ แถมชอบคณิตศาสตร์แต่เกลียดภาษาอังกฤษจึงคิดเลขได้เร็วแต่ง่อยภาษาต่างชาติแค่พอพูดได้แบบถูไถ เรียกว่าไถซะจนสีข้างถลอกปอกเปิกหมดก็ว่าได้

ฌอนยิ้มกว้างคิดว่าหญิงสาวน่ารักและมีน้ำใจจึงชมออกไปตรงๆ “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณใจดีมากที่พูดภาษาไทยด้วยอังกฤษด้วยเพื่อช่วยให้ผมได้เรียนรู้และเข้าใจภาษาไทยมากขึ้น”

เจอประโยคยาวๆมาแบบนั้นคนใจดีเลยหน้าเหวอ หันไปขอความช่วยเหลือจากยศวิน “เขาพูดอะไรน่ะพี่ยศแปลหน่อยดิ”

ล่ามจำเป็นได้แต่ถอนใจและกลอกตาเซ็งก่อนแปลให้ฟังว่าฌอนเข้าใจผิดยังไง จากนั้นก็อธิบายให้ฌอนเข้าใจเสียใหม่ แล้วหันกลับมาสรุปกับนิชาอย่างใจร้าย“ความขี้เกียจไม่ได้เท่ากับความใจดีนะนิชา”

หญิงสาวย่นจมูก“จะว่านิชาโง่ก็พูดออกมาเถอะ เป็นผู้หญิงฉลาดมากได้ไง เดี๋ยวถูกแฟนทิ้งเอาง่ายๆหรอก โง่บ้างเป็นบางเรื่องจะได้คบกันยืดหน่อย”

“ตรรกะเพี้ยนๆ อะไรของเราเนี่ย ไปกลับไปที่รถ เดี๋ยวไปส่งที่บ้านพัก พี่จะได้กลับไปทำงานซะที”เกษตรอำเภอหนุ่มว่าอย่างเหนื่อยใจ แล้วหันมาทางเจ้าของบ้านเช่า“คุณแธมจะไปดูด้วยไหมครับ”

หญิงสาวเหลือบมองฌอนนิดเขาส่งสายตามาข่มขู่ เธอก็รู้แล้วว่าต้องตอบยังไง ลำพังแค่นั่งรถจากบ้านเช่ามาที่นาชายหนุ่มก็บ่นแล้วบ่นอีกว่าท้องแก่ ไม่ควรเดินทางบ่อย ขืนไปกับยศวินพรุ่งนี้ฌอนอาจไม่ไปรับเธอที่บ้านพักก็ได้ กุญแจรถอยู่กับเขาแล้วนี่นา

“ไม่ดีกว่าค่ะรบกวนคุณยศไปส่งคุณนิชาด้วยนะคะ”

“เอางั้นก็ได้ครับ”

นิชาจึงหันไปลาธารารินกับฌอน แต่ยังไม่วายพยายามสื่อสารกับชายหนุ่มอีกตามเคย“ไปก่อนนะคะ ว่าแต่ You รู้แล้วใช่ไหมว่าI เป็นว่าที่ fiancé ของพี่ยศ”

ฌอนทำหน้างง หญิงสาวจึงพยายามใหม่ชี้นิ้วไปที่ยศวินแล้วมืออีกข้างจิ้มอกตัวเองยิกๆ

“fiancé อะ fiancéคู่หมั้นไง I กับพี่ยศ You know?”

ฌอนพยักหน้าว่าเข้าใจเพราะคำศัพท์ที่เธอเน้นหนึ่งตัวกับสองมือประกอบกันรอยยิ้มขบขันแต้มใบหน้าก่อนหันไปมองยศวินอย่างล้อเลียน “ไม่เบานี่น้องชายหายหน้าไปพักเดียวกลับมาพร้อมคู่หมั้นเลย”

ยศวินถลึงตาใส่คู่แข่ง ยืนกรานหนักแน่นว่า“เด็กแสบข้างบ้านต่างหาก สมองไม่ค่อยปกติ ไม่ต้องสนใจหรอก”

แล้วรีบลากแขนนิชากลับไปยังทิศทางเดิมได้ยินเสียงเจ้าหล่อนถามแว่วมาว่าเขาพูดอะไรกับฌอน แต่คำตอบของยศวินปลิวไปกับสายลม

ธารารินรู้สึกว่ายศวินพูดถึงนิชาอย่างสนิทสนมเธอไม่เคยเห็นเขาพูดกับใครแบบนี้เลยแม้แต่กับตัวเธอเอง จึงมองตามคนทั้งคู่ไปพร้อมรอยยิ้ม

ฌอนเห็นสีหน้าเธอแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ก้มลงถามข้างหูธารารินด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มว่า“ยิ้มตามคู่นั้นไปแบบนี้ผมก็เข้าข้างตัวเองได้แล้วใช่ไหมแธม”

หญิงสาวรู้สึกร้อนผะผ่าวที่ผิวแก้มทั้งจากคำถามตีขลุมเข้าข้างตัวเองและลมหายใจอุ่นซ่านของเขาที่ปะทะใบหูและข้างแก้มเธอในระยะประชิดรีบเอนตัวถอยห่างแล้วหันไปขึงตาดุ โต้ว่า “ถึงไม่มีคุณนิชาคุณก็เข้าข้างตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ”

ชายหนุ่มหัวเราะอย่างอารมณ์ดี“ก็จริงของคุณ”

ธารารินขบริมฝีปากมองเสี้ยวหน้าคมคายแต้มรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย ทั้งอ่อนไหว หวาดกลัวและสับสน จนไม่กล้าเปิดใจค้นหาความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง

______________________________________________

กลับมาทำงานแล้วค่ะ ขออภัยที่หายหัวไปนานมาก ทั้งหนีเที่ยวติดพันเรื่องทำบ้าน (ต้องวิ่งซื้อของให้ช่างโน่นนี่ ไม่ค่อยมีเวลาเปิดคอมทำงาน)และยังต้องพยายามทำใจที่เสียน้องหมาสุดที่รักไปอย่างไม่คาดฝันด้วย  อ่านนิยายกันให้สนุกนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ ^^

Create Date : 25 เมษายน 2560		14 comments
Last Update : 25 เมษายน 2560 10:10:19 น.
Counter : 4458 Pageviews.
Share Tweet