ริมฝีปากร้อนรุ่มจูบไล้แผ่วเบาที่หัวไหล่กลมมนนำพาลมหายใจร้อนผะผ่าวลูบไล้ระเรื่อยไปที่ต้นคอระหง เลื่อนขึ้นสูงถึงกลางกระหม่อมด้วยความรู้สึกอ่อนหวานล้ำลึก ก่อนที่เขาจะถอนใจผะแผ่ว แล้วซบใบหน้าลงกับหลังคอหอมกรุ่นของคนใต้ร่าง ครู่หนึ่งจึงพลิกกายขึ้นนอนหงายและโอบเอาเรือนร่างนุ่มนิ่มเข้ามาไว้ในวงแขนอย่างทะนุถนอม

ธารารินนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มที่อาจเรียกได้ว่าเป็นคนแปลกหน้ารอยจูบที่อ่อนหวานแต่ซ่านร้อนจนเธออยากร้องไห้สัมผัสที่อ่อนโยนแต่เร้าอารมณ์จนเธอไม่เป็นตัวของตัวเองความนุ่มนวลและหนักหน่วงของจังหวะรักที่ทำให้เธอได้ค้นพบความมหัศจรรย์ของชีวิตและลืมเลือนจุดประสงค์ของตัวเองไปชั่วขณะที่อยู่ในอ้อมแขนเขา

รู้ดีว่า‘ฌอน’จะอยู่ในความทรงจำของเธอไปตลอดทั้งชีวิตนับจากนี้...

หญิงสาวซุกกายเข้าหาความอบอุ่นดื่มด่ำกับความวาบหวามละมุนละไมที่ไม่เคยพานพบ อยากตักตวงความสุขแสนหวานนี้ให้นานที่สุด

ฌอนผงกศีรษะขึ้นเล็กน้อยเพื่อกระซิบแผ่วพร่าข้างใบหูเธอ“ถึงอยากทำใจจะขาด แต่ผมไม่ต่อรอบสามแน่แธม ร่างกายคุณจะแย่เอา ไม่ใช่คืนนี้”

เธอลืมตาและเงยหน้าขึ้น“ฉันไม่ได้...”

รอยยิ้มซุกซนของเขาบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มเพียงเย้าเธอเล่นเท่านั้นธารารินหน้าแดงก่ำ กระดากอายจนต้องซบใบหน้าลงกับอกเขา

ฌอนหัวเราะแผ่วเบาเต็มไปด้วยความสุข รับรู้ถึงความกระชุ่มกระชวยในหัวใจอย่างไม่เคยเป็น

แธมช่างอ่อนหวานน่ารัก น่าทะนุถนอม เธอทำให้เขาเป็นผู้ชายที่อ่อนหวานได้อย่างไม่น่าเชื่อ

ชายหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวอย่างอ่อนโยนก่อนจะลากริมฝีปากลงมาตามสันจมูก พวงแก้มนุ่ม และมุมปากอิ่ม วนเวียนจูบเบาๆหยอกเย้าจนพอใจก่อนกระซิบว่า “หลับซะแธม คุณต้องพักผ่อน พรุ่งนี้เราจะคุยกัน”

ธารารินหลับตาลงรู้สึกว่าภายในว่างโหวงแปลกๆ

เธอไม่มีพรุ่งนี้สำหรับเขา...

หญิงสาวฝืนตัวเองไม่ให้หลับไปเพราะความอ่อนเปลี้ยเพลียแรงแต่จริงๆ แล้วในหัวเธอวุ่นวายมากพอที่ความง่วงงุนจะเบียดแทรกเข้ามาไม่ได้ นอนฟังเสียงลมหายใจของเขาจนรู้สึกถึงจังหวะที่สม่ำเสมอครู่ใหญ่จึงขยับกายลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง

เธอเก็บรวบรวมเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาสวมใส่แล้วมองหากระเป๋าถือ หยิบซองที่เตรียมไว้ออกมาวางบนโต๊ะข้างเตียงที่ซึ่งมีโทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์ และนาฬิกาของเขาวางอยู่ด้วยจากนั้นก็หันไปมองหน้าชายหนุ่ม

ฌอนหลับสนิทบนเตียงที่ยุ่งเหยิงใบหน้าหล่อเหลาดูอิ่มเอมเปี่ยมสุข เดาว่าคืนนี้คงอยู่ในความทรงจำดีๆ ของเขาไปชั่วระยะหนึ่งและนี่คงเป็นภาพสุดท้ายของเขาที่จะอยู่ในความทรงจำของเธอตลอดไป

“ลาก่อนค่ะฌอน”ธารารินกระซิบแผ่วเบา ก่อนตัดใจจากมา

ฌอนรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ภายในห้องกรีดร้องเขาควานมือหาแล้วก็พบว่าโทรศัพท์ไม่อยู่ที่เดิมของมันจึงยอมลืมตาขึ้น และพบว่าเขาไม่ได้อยู่ที่เตียงของตัวเองทันใดนั้นความทรงจำก่อนหลับก็กลับมา

แธม...

ตื่นเต็มตารอยยิ้มกระจ่างทั่วใบหน้าคม แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก เขามองหามันอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงฝั่งของแธม ซึ่งตอนนี้...ว่างเปล่า ฌอนชะโงกมองประตูห้องน้ำมันปิด เธอคงอยู่ข้างใน เขาโน้มตัวไปรับโทรศัพท์

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณคุณตื่นแล้วนะครับ”

ชายหนุ่มย่นคิ้ว“ครับ ผมตื่นแล้ว”

“เยี่ยมงั้นผมขออนุญาตเรียนให้ทราบว่าเวลาเช็กเอาต์ของคุณคือสิบเอ็ดนาฬิกานะครับขอบพระคุณที่วางใจให้เราดูแล ขอให้มีวันที่ดีครับ สวัสดี”

ฝ่ายนั้นวางสายไปแล้วฌอนกะพริบตางง เดาว่าคนที่โทรมาคือพนักงานของโรงแรมเขาไม่เคยได้รับสายเตือนเวลาเช็กเอาต์มาก่อน เว้นแต่จะสั่งพนักงานเอาไว้

หรือจะเป็นคำสั่งแธม?

ชายหนุ่มสะบัดผ้าห่มออกก้มลงหยิบชุดคลุมที่ถูกทิ้งไว้บนพื้นอย่างไม่ใส่ใจขึ้นมาสวมแล้วเดินไปเคาะเรียกหญิงสาวที่หน้าห้องน้ำ

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณผู้หญิง”

คิ้วเข้มขมวดนิดเมื่อประตูห้องน้ำแง้มออกง่ายดายเพียงเพราะแรงเคาะของเขาชายหนุ่มชะโงกหน้าเข้าไปมองด้านใน ใจคอไม่สู้ดีเมื่อพบเพียงความว่างเปล่า

เขาเปิดประตูออกกว้างกวาดสายตามองทุกซอกทุกมุมที่เธอจะซ่อนตัวได้ แต่หญิงสาวไม่อยู่ในนั้น ฌอนเดินออกมากวาดตามองภายในห้องพัก สิ่งที่ควรอยู่กลับไม่อยู่ เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าทุกอย่างของเธอหายไปหมด สิ่งที่ไม่น่ามีอยู่กลับปรากฏให้เห็น

‘ซองขาวบนโต๊ะข้างเตียง’

ชายหนุ่มจ้องสิ่งนั้นเขม็งร่างกายนิ่งขึงทั้งที่ภายในใจเริ่มร้อนรน เขาตั้งสติชั่วอึดใจแล้วก้าวไปคว้ามันขึ้นมาดูภายในซองคือธนบัตรใบละหนึ่งร้อยดอลลาร์ปึกใหญ่กับโน้ตแผ่นเล็กที่เขียนด้วยลายมืออ่านง่ายแต่บาดลึก

‘For you Sean, thanks foreverything.’

ฌอนนิ่งอึ้งหน้าชาเหมือนโดนเธอตบด้วยเงินปึกนี้!

ฌอนรีบแต่งตัวและลงไปติดต่อพนักงานต้อนรับด้านล่างถามว่าหญิงสาวใช้ชื่ออะไรในการจองห้องพัก พนักงานมีท่าทีลำบากใจและบอกปฏิเสธอย่างสุภาพว่านั่นเป็นความลับของลูกค้าแต่เขาไม่อยู่ในอารมณ์จะเห็นใจใคร ไม่ใช่ตอนนี้แน่

“ให้ตายเถอะคุณเธอล่อลวงผมมานะ ผมไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ คุณจะบอกผมดีๆ หรืออยากให้เรื่องถึงตำรวจ?”

พนักงานชายวัยกลางคนแต่งตัวดี บุคลิกสง่างามและมีท่าทางสุภาพซึ่งยืนคุยกับพนักงานอีกคนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเคาน์เตอร์นักแต่ชัดเจนว่าได้ยินบทสนทนาของพนักงานต้อนรับกับลูกค้าจึงผละมาสมทบและเขม้นมองชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดี ที่กำลังโวยวายว่าตัวเองถูกล่อลวงด้วยความคลางแคลงใจ

“ผู้จัดการมาพอดีเลยค่ะดิฉันขอปรึกษาเจ้านายก่อนนะคะ กรุณารอสักครู่”พนักงานสาวหันไปสบตาผู้จัดการและส่งสัญญาณด้วยสีหน้าว่าเกิดปัญหาแล้ว

เขายกมือปรามไม่ให้อีกฝ่ายพูดเพราะได้ยินหมดแล้ว ก่อนหันไปส่งยิ้มนุ่มนวลให้ลูกค้า “ขอโทษนะครับคุณดู...เป็นผู้ใหญ่เกินกว่าจะถูกใครล่อลวงได้ ขออภัยที่ผมต้องสงสัยแบบนี้”

“ถ้าคุณเห็นเธอเมื่อคืนคุณจะไม่สงสัยแบบนี้เลย เธอล่อลวงผู้ชายได้ทั้งแอลเอ ผมไม่ได้พูดเกินจริง เอาละบอกผมมาซะทีว่าเธอชื่ออะไร ผมไม่อยากเสียเวลามากกว่านี้แล้ว” ฌอนเล่นบทผู้เสียหาย จ้องผู้จัดการด้วยสายตาเอาเรื่องแม้จะพูดให้แธมดูเป็นผู้หญิงร้าย แต่นั่นคือคำชมจากเขา

อีกฝ่ายเลิกคิ้วแววตาไม่แน่ใจ “งั้นคุณพอจะบอกได้ไหมว่าคุณเสียอะไรให้เธอบ้าง”

“เท่าที่รู้ตอนนี้นาฬิกาผม”เขาซ่อนมันไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทก่อนออกจากห้องพัก

สีหน้าขาดความเชื่อถือของผู้จัดการทำให้เขาต้องเพิ่มข้อหาให้หญิงสาวอีกสักข้อ

“ห้าพันดอลลาร์เงินสด เธอบอกว่าใช้สำหรับจองโรงแรมนี้ นั่นเป็นเซอร์ไพรส์”

ผู้จัดการเริ่มพยักหน้า“ห้องที่เธอจองไม่ถึงห้าพัน”

“เอาละผู้จัดการไม่รู้ว่าคุณอยากเห็นผมเป็นผู้ชายโง่ๆ แบบนี้อีกนานแค่ไหนแต่บอกเลยว่าผมชักจะทนไม่ไหวแล้ว ให้ชื่อเธอมา ผมจะตามหาเธอเอง อย่างเงียบที่สุดเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับโรงแรมของคุณเลย ผมสัญญา” ฌอนให้คำมั่นพร้อมยื่นมือไปสัมผัสกับอีกฝ่ายในมือเขามีเงินสองร้อยดอลลาร์ติดไปด้วย

ผู้จัดการหนุ่มใหญ่ยิ้มรับก่อนหันไปพยักหน้ากับพนักงานสาว “ให้สิ่งที่เขาต้องการ”

ฌอนตามหญิงสาวไปที่โรงแรมในเวสต์ฮอลิวูดเขามีชื่อเธอซึ่งเขียนด้วยภาษาอังกฤษ แต่ไม่สามารถออกเสียงเป็นภาษาไทยได้ถูกต้องสำหรับลอสแอนเจลิสมันไม่ใช่ปัญหา เขาบอกพนักงานว่ามาพบเพื่อนชาวไทยและส่งกระดาษที่เขียนชื่อเธอให้อีกฝ่ายรับไปดู ถามว่าหญิงสาวพักห้องไหนช่วยติดต่อให้ด้วย แต่สิ่งที่พนักงานประจำล็อบบี้บอกเขาคือเธอเช็กเอาต์ไปแล้วเมื่อสามชั่วโมงก่อน

ชายหนุ่มคิดไม่ออกว่าเธอจะไปไหนได้สถานที่เดียวที่เชื่อมโยงแธมกับเมืองนี้คือคลินิกเยียวยาผู้มีบุตรยากเขาไม่มีคนรู้จักที่ทำงานในนั้น ไม่สามารถสอบถามข้อมูลของเธอได้แน่ๆแต่ซาร่าอาจช่วยได้

ฌอนโทรหาพี่สะใภ้อีกฝ่ายรับสาย โวยวายเขาใหญ่ที่ไม่ยอมไปกินขนมสูตรใหม่ของเธอชายหนุ่มต้องรีบตัดบทโดยเร็ว

“โทษทีซาร่าผมยุ่งจริงๆ ตอนนี้มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย คุณยังติดต่อกับเจ้าหน้าที่ที่คลินิกเยียวยาผู้มีบุตรยากอยู่ไหม”

“ว้าวนี่ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะเดาถูกเลยฌอน ทำไมจู่ๆ มาถามเรื่องนี้ล่ะ”

“บอกมาเถอะน่าเรื่องสำคัญนะ ผมซีเรียสมากด้วย”

“โอเคๆยังคุยกับมิเชลอยู่บ้าง นานๆ ครั้ง มีอะไร”

“ผมอยากรู้เรื่องของผู้หญิงคนหนึ่งเธอจะเป็นลูกค้าของคลินิก”

“อย่าบ้าน่าฌอนเขาไม่เปิดเผยข้อมูลกันหรอก”

“ผมรู้ซาร่าแค่อยากรู้ว่าเธอมีนัดเมื่อไหร่ อยากรู้ว่าเธอจะไปที่คลินิกอีกเมื่อไหร่น่ะผมต้องพบเธออีกครั้ง อยากรู้แค่นั้นจริงๆ”

ไม่บ่อยที่ซาร่าจะได้ยินน้องชายสามีอ้อนวอนใครผู้หญิงที่เขาพูดถึงคงสำคัญมาก

“ฉันไม่แน่ใจว่าจะช่วยได้นะฌอนแต่จะลองดู”

“ขอบคุณมากนะซาร่า”

“แต่คุณต้องบอกก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครไม่งั้นฉันไม่ช่วย”

ฌอนนิ่งไปอึดใจหนึ่งก่อนบอกเสียงจริงจัง “ผู้หญิงแปลกหน้าที่ผมไม่มีวันลืม!”

+++++++++++++++++++++++++++++++

ช่วงนี้มาเร็วเคลมเร็วเพราะมีสแปร์ไว้นิดนึงค่ะ ขอให้สนุกกับนิยายนะคะ ^^

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2560
Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2560 9:19:57 น.		1 comments
Counter : 1086 Pageviews.
Share Tweet