Bloggang.com : โอพีย์ : ลังเล

ลังเล

ตั้งชื่อบล็อกวันนี้" ลังเล " ที่ว่าลังเลคือ ควรจะเขียนบล็อกดีไม้... เดินไปเล่นมาอยู่ในบ้าน หน้าคอมอ่านบล็อกเพื่อนๆเสร็จ ออกไปดูทีวี กลับมาที่หน้าคอมใหม่ฮ่า

งั้นเอาเรื่องที่ทำงานมาเขียนดีกว่า... มันจะได้มีเรื่องหรือเป็นเรื่อง

สองวันมาติดต่อที่ต้องทำงานควบกะ วันศุกร์เข้าบ่ายสองโมง ออกกะ 6.30 เช้าวันเสาร์ กลับบ้านก็ได้นอนอยู่ ตื่นมาหาโน้นนี้กินไปเรื่อยเสร็จเข้ากะดึกอีกครั้ง สี่ทุ่ม อันที่จริงต้องออก กะก่อน เจ็ดโมงเช้า หรือ 6.30 โมง แต่ก็ต้องอยู่ช่วยต่อจนเที่ยงวัน กลับถึงบ้าน สลบไปชั่วโมงเศษๆ ลุกมาอาบน้ำ เสร็จ ไม่ไหวนอนต่อจากบ่ายสามไปตื่นเอาสามทุ่ม รู้สึกไม่ไหวๆเลยไปอาบน้ำสระผมทำให้รู้สึกดีและหายเหนื่อยในที่สุด

เนื่องจากว่า เราโดนส่งไปทำงานในทุกแผนก ทุกแผนกที่ว่า คือ ระดับของคนป่วย หรือ ระดับของสุขภาพแต่ละแผนก คืนวันศุกร์ไปอยู่แผนกอัลไซเมอร์ ....

ผู้ป่วยอยู่ประจำแต่เรานั้นนานๆมาเข้าทำงานที่นี่ หรือนับครั้งได้ เป็นโรคอะไรไมรู้ คือเเราจำคนป่วยและชื่อของผู้ที่พักอยู่แผนกนี้ได้ยากมากๆ

สำหรับกะดึกของคืนวันศุกร์เราก็ทำได้ดีทุกอย่างโอเค

และเมื่อคืนวันเสาร์ต้องไปเข้ากะผู้ป่วยที่เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล มาพักฟื้น แผนกนี้จะเหนื่อยมากๆเดินตลอดคืน(คือเรา)นะที่เดิน

เช้าของวันอาทิตย์จริงๆต้องกลับบ้านพักผ่อน ก็อย่างที่เล่าไว้ว่า ต้องอยู่ทำงานต่อจนถึงเที่ยง จริงๆกว่าจะออกมาได้ก็เกือบๆบ่าย

จริงแล้วเขียนบล็อกวันนี้เหมือนมาบ่น รู้ว่าระดับสมองและสมาธิ ไม่ดีนักเพราะว่าความเหนื่อยยังคงหลงเหลืออยู่มาก ทำให้การเขียนออกมาไม่สวยแต่ก็เอาเถอะ เพราะอยากขึ้นบล็อกใหม่

เป็นอันว่าเราได้พักราวๆหนึ่งวัน พรุ่งนี้เตรียมตัวเข้ากะบ่าย และจะไปทำงานแผนกผู้ที่มาพักฟื้นตัว หรือ ผู้ป่วยที่ออกมาจะโรงบาล

สัปดาห์นี้แผนกฟื้นตัวมีแต่ผู้ป่วยประสาทไม่ปกติ มีอยู่คนหนึ่งเป็นโรคไบโพลาร์ อารมณ์สลับขั้วรุงแรงมากๆ แอะอะไรมาก็โทรหา 911 คนอเมริกา แปลกมากๆเรื่องหนึ่ง คือคิดอะไม่ออก ก็กดหาแต่ 911 ... คนป่วยที่ทำงานก็เช่นกัน .....

สองวันของการทำงานก็ประมาณนี้

อ้อ ขออวนกลับมาเรื่องขับรถ นิดหนึ่ง ตอนมาทำงานเราเป็นคนขับส่วนเจ้าของรถ นางทำหน้าที่นำรถกลับบ้าน ปกติหากว่าเราทำงานแค่กะเดียว เราจะเป็นคนขับกลับบ้าน คือสลับให้เจ้าของรถเป็นคนนั่ง...แต่หากว่าวันไหนเข้างานสอง กะ เราจะไม่กล้าขับรถเอง

Create Date : 19 มิถุนายน 2566

Last Update : 19 มิถุนายน 2566 20:23:31 น.

7 comments

Counter : 1200 Pageviews.

ผู้โหวตบล็อกนี้...

คุณหอมกร, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณโอน่าจอมซ่าส์, คุณปัญญา Dh, คุณtoor36, คุณhaiku, คุณสองแผ่นดิน, คุณSweet_pills, คุณกะว่าก๋า, คุณnewyorknurse

ไม่ต้องลังเล อยากเขียนอยากเล่าอะไร ระบายออกมา

อย่าเก็บเอาไว้ และให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี

โดย: โอน่าจอมซ่าส์

วันที่: 19 มิถุนายน 2566 เวลา:14:53:34 น.

การทำงานทุกที่มันก็มีความเหนื่อยที่แตกต่างกัน เพียงแต่คนภายนอกมักมองไม่เห็นบางทีมองว่ามันเป็นงานง่ายๆ สบายๆ แต่ถ้าขึ้นชื่อว่างานแล้วไม่มีอะไรสบาย สุดท้ายแล้วคนเราก็ต้องการการทำงานที่ไม่มากจนเกินไป และได้รับค่าตอบแทนที่เหมาะสม เงินไม่ได้อุดได้ทุกจุด บางครั้งเราก็ต้องการเวลาไว้ทำเรื่องที่เราอยากทำ หรืออยากพักผ่อนมากกว่า

โดย: คุณต่อ (toor36

) วันที่: 19 มิถุนายน 2566 เวลา:21:11:18 น.

วันนี้ วานก่อน ลังเลอัพบล็อกเหมือนกัน

โดย: สองแผ่นดิน

วันที่: 19 มิถุนายน 2566 เวลา:23:15:50 น.

สวัสดีครับพี่

งานเหนื่อย
เพราะงานหนัก
ผมว่าเป็นเรื่องธรรมดาเลยครับ
บางเวลาอาจต้องดีใจด้วย
เพราะโควิด 3 ปีที่ผ่านมา
ทำให้คนในวงการท่องเที่ยวตกงานเยอะมากครับพี่
หลายคนต้องเปลี่ยนอาชีพไปเลย

อย่างผมกลับมเาปิดร้าน
พนักงานเก่าๆก็เรียกกลับมา
ทุกคนดีใจมากครับที่ได้อาชีพกลับมา
แม้รายได้จะไม่เท่าเก่าแล้ว
แต่ทุกคนดูมีความสุขมากๆ
ตั้งใจทำงานกว่าเดิมเยอะเลยครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 20 มิถุนายน 2566 เวลา:5:27:01 น.

เห็นด้วยเลยครับพี่

กิเลสกระตุ้นคนได้เร็วและแรงกว่าเดิมจริงๆครับ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 21 มิถุนายน 2566 เวลา:5:21:33 น.

ขอบคุณคุณโอพีย์สำหรับกำลังใจนะคะ

โดย: Sweet_pills

วันที่: 22 มิถุนายน 2566 เวลา:0:35:15 น.

กล้วยหอมก็ยิ่งหอมอร่อยนะคะคุณโอพีย์
วันหลังต๋าจะทำกล้วยหอมย่างบ้าง

ขอบคุณคุณโอพีย์มากค่ะสำหรับกำลังใจ

โดย: Sweet_pills

วันที่: 24 มิถุนายน 2566 เวลา:0:56:53 น.