ดีจังเลยที่วันนี้เข้ามาทันโดดร่ม
ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องทางการทหารนัก หลังจากเข้ามาบล๊อคคุณIM. ก็ได้อะไรกลับไปหลายอย่างเลย
ขอไปเซฟรูปชุดทหารเก่าๆสักหน่อยนะคะ

การโดดร่มยิ่งไม่สันทัด แต่สมัยเรียนก็โดดเป็นประจำเหมือนกัน.....555
แต่คนละแบบอย่างนี้แน่นอน อาศัยว่าหน้าตาเหมือนเด็กเรียน ครูจะไม่เชื่อว่าโดดเรียนเวลาเพื่อนฟ้อง...อิ...อิ

ไม่ได้เข้ามาดูไอ้ขวัญกับเรียมซ้ำเพราะ 2-3 วันก่อนเน็ตค่อนข้างช้ากว่าจะโหลดอะไรได้นั่งจนเหนื่อย
หมดความอดทนที่จะรอ เพราะยังมีงานอย่างอื่นให้ทำ

เดี๋ยวตามกลับไปดูก็แล้วกัน
จะไม่โดดร่มแล้วค่ะ

แหะๆ ชอบดูเวลามีโชว์โดดร่มค่ะ
แต่ดูแบบมีลุ้น เอาใจช่วยตลอดว่าขออย่าให้มีอาการ "ร่มไม่ยอมกาง" ทุกครั้ง
คนอื่นเค้าดูด้วยอาการตื่นเต้น ตาเบิกกว้าง ปรบมือให้กำลังใจ
แต่เราแอบดูอยู่แบบทำตัวลีบๆ หัวใจเต้นตึกตัก กำมือตัวเองไว้จนแน่น
พอพลร่มลงสู่จุดหมายได้อย่างปลอดภัยโน้นแหล่ะ ถึงจะระบายลมหายใจพรวดๆ แบบโล่งอก

เป็นโรคกลัวความสูงค่ะ... แค่เล่นสไลเดอร์ในสวนน้ำ เล่นเรือไวกิ้งกับลูกๆ ลงมายังขาสั่นพรั่บๆ
เลยอดที่จะทึ่ง อึ้ง เสียว...กับการลอยละลิ่วลงมาจากท้องฟ้าของบรรดานักกระโดดร่มปอดเหล็กทั้งหลาย
ว่า..ทำได้ยังไงกันคะเนี่ย..^__^

ปล.ไม่มีความรู้เรื่องเครื่องหมายแต่อย่างใด เลยขอชมอย่างเดียวนะคะ

อยากบอกว่า สมัยเด็ก ๆ ชอบไปดูทหารโดดร่มเก็บเงินสร้างโรงเรียนมากครับ

โรงเรียนที่สร้างตามโครงการโดดร่มของทหารไทย - อเมริกัน ในยุคนั้น มักจะตั้งชื่อให้โรงเรียนว่า ...มิตรภาพที่.... เป็นลำดับ ๆ ไป

ไปดูจริง ๆ สนุกสนานตื่นเต้นกับการโดดร่มมาก โดยเฉพาะการดิ่งพสุธา คือ กระโดดออกมาจากเครื่องบินก่อน แล้วกระตุกร่มทีหลัง

พลร่มที่กระโดดแบบนี้ จะมีกระป๋องควันสีผูกไว้ที่ขา เพื่อให้คนบนพื้นมองเห็นตัวเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น เพราะเขากระโดดที่ความสูงมาก ๆ มองแทบไม่เห็นตัวคน

จนร่างตกลงมาใกล้จะถึงพื้น เขาจึงกระตุกร่มให้กางออก ท่ามกลางการลุ้นแบบใจหายใจคว่ำของคนดูเบื้องล่าง กลัวว่าเขาจะกางร่มไม่ทัน

ไม่เฉพาะเด็กนะครับที่ชอบดูการกระโดดร่ม พวกผู้ใหญ่ก็ชอบมาก โดยเฉพาะพวกที่ชมชอบการเล่นพนันได้เสีย

ร่มสีไหนจะลงถึงพื้นก่อนกัน จะถูกนักพนันเอามาเป็นเกมส์พนันขันต่อกันอย่างสนุนสนาน ได้เสียครั้งละหลายสิบบาท จนถึงหลายร้อยบาท การพนันขันต่อกันแบบนี้ นิยมทำกันเฉพาะในหมู่นักพนันที่สนิทสนมกันจริง ๆ เท่านั้น เพราะผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ ทั่วสนามที่เป็นจุดลงของร่ม

หากพนันกับคนแปลกหน้า หากชนะพนันโดดร่ม อาจเจอรายการชักดาบ จากคู่พนันของตนที่มักจะหายสาบสูญไปในหมู่ชนจำนวนมาก ทำให้เสียอารมณ์ไม่ใช่น้อย

ครั้งนั้น เจ้าหน้าที่ทหาร นำเอาเชือกร่มมาจำหน่ายด้วย เชือกร่มในสมัยนั้น นับเป็นของดีมีราคา หายาก ผู้คนพากันอุดหนุนซื้อหาไว้ใช้คล้องหลวงพ่อกับคอบ้าง ใช้ถักทำพวงกุญแจเก๋ไก๋บ้าง

แต่ก็มีบางคนมักง่าย ที่มีขายไม่ยอมซื้อ หรือไม่มีเงินจะซื้อ ก็เลยคอยลักตัดเชือกร่ม ของพลร่มบางคนที่ถูกลมพัดไปตกในป่าข้างสนาม การกระทำอย่างนี้ นับว่าอาจเสี่ยงต่ออันตรายที่พลร่มคนต่อ ๆ ไปที่ใช้ร่มชูชีพอันนั้นได้ แต่ตำรวจก็จับมือใครดมไม่ได้ เพราะผู้คนพลุกพล่านเต็มสนามไปหมด และจุดที่ร่มถูกพัดไปตกก็ไกลจากจุดที่เจ้าหน้าที่รักษาการณ์อยู่มาก

วันนั้นจำได้ดีว่า มีคนแก่โชคร้าย ถูกกระป๋องควันสีที่ติดมากับพลร่มดิ่งพสุธา ตกใส่หัวแตกเลือดอาบ แต่คงไม่เป็นไรมากนัก เพราะสามารถเดินไปให้หมดที่สุขศาลาเย็บแผลได้เอง

เป็นมหกรรมที่ชาวบ้านร้านตลาดยุคนั้น ตื่นเต้น และเอาไปพูดคุยกันได้เป็นเดือน ๆ

สำหรับเราเด็ก ๆ ก็ต้องทำร่มชูชีพจากถุงพลาสติก เอาตุ๊กตารูปทหารที่แถมมาพร้อมกับขนม มัดด้วยเชือกสี่มุม แล้วขึ้นไปโยนลงมาจากชั้นสองของบ้าน หรือขึ้นไปโยนจากต้นไม้บ้าง

เป็นการเล่นสนุกที่สร้างจินตนาการได้ดีมาก

ไม่ว่ากี่ยุคผ่านไป การกระโดดร่มยังเป็นสิ่งที่ดึงดูดใจพวกเราอยู่ไม่เสื่อมคลาย...

ผู้กล้าเท่านั้นที่จะโดดร่มได้..........จำได้ว่าเมื่อโดยประมาณ 30 ปีก่อนโน้น เคยไปโดดหอที่ค่ายทหารแถวๆหัวหิน โอ้...ใจหายใจคว่ำ เขาบังคับให้โดด 3 ครั้งแล้วได้ปีกติดที่เสื้อ ใช้ติดตอนแต่งเครื่องแบบลูกเสือ โห...โก้น่าดู

ขอบคุณสำหรับสัญลักษณ์การโดดร่มที่ค้นคว้าและค้นหาให้ศึกษาเป็นความรู้ ไม่ใช่ของหาง่ายๆเลย ขอชมเชยผู้ที่ได้เครื่งหมายเหล่านี้...เขาเป็นผู้กล้าโดยแท้.....

ชอบภาพวืดืโอมากครับ อินไซน์

ว่าแต่ทำไมนักโดดร่มหายใจดังขนาดนั้นละครับ แต่พอร่มกางแล้วเงียบกริบ

อย่างไรก็ตามขอยกย่องนักโดดร่ม(ยกเว้นโดดเรียน)ทุกผู้ว่ากล้าหาญที่สุด

ตอนลุงยังเด็ก ๆ ประมาณ พ.ศ. ๒๔๙๗ ไปดูการโดดร่มของทหารนักกระโดดร่มที่สนามบินทหาร นครศรีธรรมราช มีคนหนึ่งกระโดดลงมาร่มไม่กาง และดินทรายตรงนั้นไม่แน่น ไม่แข็ง จึงเป็นหลุมลึกเท่าตัวคนให้เห็นอยู่เป็นปีสองปี(ลุงชอบพาเพื่อนไปดูหลุม)

ต่อ ๆ มาประมาณปี พ.ศ ๒๕๑๕ ลุงเป็นครูแล้ว ที่ปะทิว มีการกระโดร่มที่ตำบลทะเลทรัพย์ ร่มไม่กางอีกคน แต่คนโดดได้เลื่อนยศเป็นเรืออากาศเอก และมีชื่อติดที่ป้ายหน้าโรงเรียนว่า "อนุสรณ์แด่...

ต่อมา พ.ศ.๒๕๓๒ พายุไต้ฝุ่นเกย์คร่าอาคารเรียนเก่าไปเสีย อาคารสร้างใหม่เป็นตึก ๒ ชั้น ไม่มีคำว่าอนุสรณ์แก่ใครอีก

แต่ถ้าจะให้เป็นอนุสรณ์ก็ "อนุสรณ์แด่นักโกงกินเงินงบประมาณทั้งหลาย ขอให้อกุศลที่ท่านทำจงนำพาท่านไปสู่นรกภูมิด้วยเถิด" (น่าจะสลักข้อความนี้ไว้ทุก ๆ ที่ในอำเภอปะทิวที่มีการก่อสร้างหรือจ่ายเงินงบประมาณ)

หลังจากนั้นลุงก็ยังชอบดูการกระโดดร่มมาเรื่อย ๆ หลัง ๆ นี่มีดิ่งพสุธา ที่น่าขำที่สุดก็เมื่ออำเภอปะทิวจัดงานวันเด็กปี ๒๕๔๖-๔๗ ถ้าจำไม่ผิด หลังจากสนามบินร้างเครื่องโดยสารไม่มาลง

รอบสาย ๆ นักโดดร่มกระโดดร่มให้เด็ก ๆ ดู ที่สนามบินชุมพรก่อน ที่นี่ไม่มีปัญหาอะไร

แต่รอบบ่าย เครื่องขนเอานักกระโดดไปกระโดดที่ชายหาดตำบลสะพลี ให้ผู้ใหญ่ดูเพราะมีคนไปเที่ยวนั้นกันมาก

นักโดดคนหนึ่งตกลงไปในทะเลแต่เขาเอาเรือไปรอรับเลยไม่เป็นไร ส่วนที่เป็นไรคือพวกที่ลงมาค้างแขวนอยู่กับต้นไม้ กว่าคนจะตามไปช่วยได้ก็กลายเป็นแบตแมนอยู่นานพอดู และแสนทุลักเลกว่าจะลงมาได้ อิ ๆ ๆ

ทีหลังแน่จริงกระโดดลงมาบนหลังคารถบรรทุกพ่วงยาว ๆ ที่แล่นบนถนนหลวงดูซีครับ น่าจะเวิร์กกว่านะผมว่า

หวัดดีค่าคุณ IM ป้าเดซี่มาช้าอีกแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะ พักนี้ยุ่งทั้งงานราษฎร์งานหลวงเลย

ชอบภาพแรกจัง สวยอ่ะ

เวลาเห็นเค้าแสดงโชว์แบบนี้สงสัยจริง ๆ ว่าตอนซ้อมน่ะเค้าทำกันยังไง แล้วต้องซ้อมกันกี่ครั้งถึงจะออกมาสวยสมบูรณ์แบบอย่างนี้

เครื่องหมายแบบนี้เห็นบ้อยบ่อย เพิ่งจะรู้ว่าเป็นเครื่องหมายนักโดดร่ม

พูดถึงเรื่องโดด ๆ เนี่ย ตอนเด็ก ๆ นอกจากป้าเดซี่เคยโดดรั้ว โดดโรงเรียนแล้ว ยังเคยโดดหอมาก่อนด้วยค่ะ

โรงเรียนเก่าสมัยอยู่มัธยมต้น เป็นโรงเรียนที่ค่อนข้างมีชื่อทางด้านทำกิจกรรม เด่นสุดก็กิจกรรมลูกเสือ-เนตรนารีนี่แหละค่ะ

โรงเรียนจะพาไปโดดหอตามค่ายทหารบ่อย ๆ ที่น่ากลัวสุดรู้สึกจะอยู่ที่ชะอำรึไงเนี่ย สูงค่อด ก้าวขึ้นบันไดหอไปแต่ละก้าวเนี่ย ขาสั่นพั่บ ๆ แล้วก็ครูที่นี่จะไม่สปอยล์เด็ก

ทุกคนต้องโดด!!

พวกเราก็ต้องยอมค่ะ เกรงใจครู (ไม่ใช่กลัวนะ-ครูที่นั่นน่ารักทุกคน)

เป็นประสบการณ์ที่นึกถึงเมื่อไหร่ก็อดยิ้มไม่ได้ซักที
ให้มาโดดตอนนี้น่ะเหรอ บันจี้จั้มพ์ที่เค้าเคยฮิต ๆ กันก็เหอะ ไม่มีทาง !!

ชอบโดดร่มเหมือนกันค่ะ โดยเฉพาะตอนเรียนหนังสือ...อิอิ..

.............

ตอนเด็กๆ ชอบดูมากค่ะ

แต่โตขึ้น..หวาดเสียว และคิดว่า เวลาเรามีงานพิธี

หรืองานวันเฉลิมพระชนมฯอะไรเหล่านี้ ไม่ควรมีการกระโดดร่มโชว์ค่ะ

เพราะถ้าผิดพลาดพลั้งไป...งานมงคลจะเสียหายกลายเป็นไม่ดีไปซะ


นักโดดร่ม มีภาพเป็นฮีโร่ในใจเลยค่ะ...

พอมาเห็นเหรียญแล้ว ยิ่งรู้สึกว่าสวยสมกับวีรกรรม

เครื่องหมายนักโดดร่ม ทอ. ชั้น 3 สวยคลาสสิคมากๆค่ะ

รูปแรกเจ๋งมากเลย...โดดร่มแบบนี้ไม่ถนัดค่ะ แต่ถ้าที่ทำงานจะถนัดเพราะทำบ่อยมาก....อิอิ.....
ยังไม่ได้เอารูปเก่าในอดีตมาลงให้เลย....แต่ถ้าจะลงจะมาแจ้งข่าวนะคะ

ข้อมูลเพียบเช่นเคย อ่านแล้วได้ความรู้แบบเต็ม ๆ ขอบคุณนะคะ

เคยดูข่าวการกระโดดร่มอยู่หนนึงเมื่อนานมาแล้ว ในเมืองไทยนี่แหละค่ะ มีต่างชาติมาร่วมวงหลายชาติ นักโดดร่มไทยเก่งนะคะ โดดลงมาทำออกมาหลายรูปหลายแบบ ดูแล้วตื่นตาตื่นใจมากเลยค่ะ

ว่ากันว่าการได้มองโลกจากมุมสูงจะได้เห็นโลกแปลกเปลี่ยนไป แต่ปกติเราหาโอกาสที่จะขึ้นไปมอง หรือปฏิบัติการอย่างว่ายากยิ่งครับ ได้แต่อิจฉาพวกนกและมอบสัญลักษณ์ให้เป็นสัตว์แห่งเสรีภาพ...ผมก็อยากกระโดดร่ม แต่ไม่รู้ว่าต้องฝึกนานเท่าไหร่ หรือเอาเข้าจริงจะกล้ากับเขาไหม

สวัสดีครับ
ท่านเจ้าของกระทู้แรก จะเอาภาพมาลงเพื่อให้ความรู้แก่บุคคลทั่วๆไป กระผมในฐานะของสมาชิกค่ายฝึกนักกระโดดร่มของ ตร. ขอติงสักนิดเพื่อจะได้ไม่มีผู้เข้าใจผิดอีกต่อไป ดังนี้
เครื่องหมายนักกระโดดร่มของตำรวจ มีอยู่เพียง 5 ชนิดเท่านั้น รายละเอียดคือ (1) ชั้นพิเศษ รูปร่มชูชีพกางเต็มทางดิ่งอยู่เหนือรูปอาร์ม พื้นของรูปอาร์มทำด้วยไหมสีธงชาติ มีดิ้นเงินปักเป็นวงรอบ 1 เส้น ตรงกลางมีรูปนักโดดร่ม ปักด้วยดิ้นเงินประกอบด้วยปีกนกทั้งสองข้าง ขนาดของปีก 4 ซ.ม.ส่วนสูง 2 ซ.ม. ปักด้วยดิ้นเงิน มีดาวโลหะสีเงินรูปห้าแฉก1 ดวง อยู่เหนือร่มและมีช่อชัยพฤกษ์โอบใต้ดาวกับมีดาวโลหะสีเงินขนาดเล็กรูปห้าแฉกติดบนพื้นปีกตรงกลางข้างละดวง สาบทำด้วยสักหลาดสีเลือดหมู
(2) ชั้นที่1 เช่นเดียวกับชั้นพิเศษ เว้นแต่ไม่มีดาวบนพื้นปีก (3) ชั้นที่ 2 เช่นเดียวกับชั้นที่ 1 เว้นแต่ไม่มีช่อชัยพฤกษ์ (4) ชั้นที่ 3 เช่นเดียวกับชั้นที่ 1 เว้นแต่ไม่มีดาวและช่อชัยพฤกษ์ (5) ชั้นกิตติมศักดิ์ มีลักษณะเช่นเดียวกับ(2) เว้นแต่สาบทำด้วยสักหลาดสีฟ้าและตรงกลางไม่มีรูปนักโดดร่ม ที่เหลือนอกจากนี้ ปลอมและไม่มีอยู่จริงในระเบียบฯ ล้านเปอร์เซ็นต์ อย่าได้ซื้อมาติดเพราะเสียเงินฟรีแล้วได้ปีกที่ไม่มีความหมายใด ๆ เลย ฝากให้อ่านและคิดตามที่บรรยายเปรียบเทียบกับรูปภาพก็แล้วกันนะครับ ชิ้นไหนจริง ชิ้นไหนทำปลอม คงพอจะดูออก ไหนๆ จะสะสมทั้งทีก็ให้ได้ของดีและมีความหมาย มิใช่เจ๊กทำขายแล้วคนอยากได้อยากมีแล้วก็ซื้อ เสียดายเกียรติศักดิ์ของคนประดับ และเกียรติของเครืองแบบที่ทรงเกียรติครับผม

ขอบคุณคุณสมาชิกค่ายฝึกนักกระโดดร่ม ตร.PARU52 ที่ได้ให้ข้อมูลสำหรับปีกนักโดดร่มของตำรวจที่ใช้ในปัจจุบันครับ

ปีกที่แสดงทั้งหมดนี้เป็นปีกนักโดดร่มที่เคยผลิตในประเทศไทยตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน ที่ผมรวบรวมมาแสดงนี้เพื่อการศึกษาและค้นคว้าต่อยอดขึ้นไป เพราะข้อมูลเกี่ยวกับหน่วยที่สร้างปีกเหล่านี้มีน้อยมาก ซึ่งหลายแบบหลายชนิดที่แสดงนี้ไม่มีการผลิตมานานแล้ว และหาซื้อไม่ได้

ส่วนปีกที่ทำปลอมขึ้นมานั้น คิดว่าน่าจะมี แต่เพื่อวัตถุประสงค์อะไร ?

อ่านเรื่องนี้แล้วจินตนาการต่อว่าคุณอิมฯ คงเคยเป็นพลร่มมาก่อน และคง "ดิ่งพสุธา" ด้วย ที่บ้านมีนักดิ่งฯ อยู่คนหนึ่ง ดิ่งมาแล้วหลายสิบครั้ง (สมัยยังหนุ่มค่ะ) ไปกระโดดทีไรไม่เคยตามไปดู เพราะกลัวร่มไม่กาง แล้วหล่นลงกระแทกดินจนร่างแหลกเหลว (เหมือนแช่งเลยเนอะ) แต่โชคดีที่ยังรอดมาทะเลาะกันต่อได้ ฮิฮิ

การดิ่งพสุธา หรือ หล่นลงมาจากฟ้า

ความสูงตั้งแต่ 15,000 ฟิต

ต้องติดเครื่องช่วยหายใจครับ

ด้วยความเร็ว 52 เมตร / วินาที

ในท่ามาตรฐาน Stable

มีโอกาส ลองดูครับ มันส์ ส์ ส์ ส์

ของ นศท. (รด.)จะมีการกระโดดร่มอยู่ 1 หลักสูตร เรียกว่าการกระโดดร่มแบบพาราเซล (มีเครื่องหมายแสดงอยู่ด้านบนครับที่เขียนบนปีกว่า พาราเซล ) ซึ่งจะมีการรับสมัคร นศท.ชั้นปีที่ 4 ชาย หญิง รุ่นล่ะ ประมาณ 100 คน (ปัจจุบันมี 2 รุ่น ส่วนกลาง และ ส่วนภูมิภาค ) จะมีการทดสอบร่างกายทดสอบจิตใจ ผู้ที่ผ่านการทดสอบจะได้ทำการขึ้นโดด โดยการโดดคือการใช้รถฮัมวี่ ลากตัวเราพร้อมร่มขึ้นไปบนฟ้า และครูจะให้สัญญาณเพื่อปลดสลักเชือกที่ลากเราขึ้นไปก้อจะหลุดจากตัวเรา เราจะต้องบังคับร่มลงสู่พื้นดินเองครับ

ขอสอบถามปีกโดดร่มของเบลเยี่ยมทำไมต้องติดที่เเขนครับ