|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 66 คน [?]
|
ความตั้งใจในการทำบล็อกเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เริ่มต้นด้วยการเขียนถึงถิ่นที่อยู่ในวัยเด็ก ต่อมาเป็นเรื่องเครื่องหมายต่างๆ เรื่องศิลปะ ภาพถ่ายในยุคก่อนๆ อาหารการกิน และอะไรต่อมิอะไรที่ประสบพบเห็น สนใจอะไรขึ้นมาก็อยากรู้ให้มากขึ้น กลุ่มเนื้อหาจึงแตกแขนงไปเรื่อยๆ
|
|
|
|
|
|
|
|
ในยุคสงครามเวียตนาม รู้แต่ว่าร้านตัดเสื้อตัดกางเกงชายตามแฟชั่นของไทย โด่งดังและเป็นอาชีพที่สร้างความร่ำรวยให้เจ้าของและช่างได้อย่างมหาศาล รายการเพลงทางสถานีวิทยุแทบทุกสถานี มีร้านตัดเสื้อผ้าพวกนี้แหละที่เป็นสปอนเซ่อร์หลัก โดยเฉพาะรายการเพลงทางสถานีวิทยุ FM ที่มักเปิดเพลงฝรั่ง (ตอนนั้นเพลงไทยแทบไม่มีสิทธิได้ยินจากวิทยุ FM เลย)
แฟชั่นเสื้อผ้าชาย-หญิงที่ทันสมัยในยุคนั้น แยกเป็นสองขั้วชัดเจน คือ ม้อดนักรัก กับเดฟนักรบ คิดแล้วก็ขำดี ใครสมัครเป็นม้อดก็ต้องบำเพ็ญตนเป็นม้อดตั้งแต่การแต่งตัวไปจนถึงท่าเดิน และเครื่องประดับทุกส่วน พวกเดฟก็เหมือนกัน
หลังอเมริกันแพ้สงครามเวียตนาม ถอนทหารกลับกันหมด หลายอาชีพก็ล้มหายกระจัดกระจายกันไป เหลือไว้แต่เพียงตำนานให้เล่าขานเท่านั้น...