Group Blog
 
<<
มิถุนายน 2551
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930 
 
29 มิถุนายน 2551
 
All Blogs
 
U.S. Patch ป้ายทหารอเมริกันฝีมือคนไทย



โดย...Insignia Museum

ประมาณ 30 กว่าปีมาแล้ว เมืองอุดรฯ เป็นที่ตั้งของฐานทัพอเมริกัน เป็นยุครุ่งเรืองทางธุรกิจ สถานบันเทิงและโรงแรมเฟื่องฟูมาก ผู้คนหายใจเป็นเงินเป็นทอง ฝรั่งบอกว่าไปอยู่ฐานทัพอเมริกันที่ไหนก็ไม่สนุกเท่าอยู่ที่ฐานบินอุดรฯ สนามบินกับตัวเมืองอยู่เกือบติดกัน ตรงข้ามฐานทัพ มีกิจการหนึ่งที่เปิดให้บริการทหาร U.S. กันอยู่เงียบๆ แต่ทำรายได้ให้กับคนไทยที่นั่นเป็นกอบเป็นกำ นั่นคือ ร้านรับตัดเครื่องแบบทหารและรับทำเครื่องหมายปักจักร ให้กับทหารและหน่วยรบต่างๆ ของกองทัพอากาศสหรัฐเมริกา หรือที่เรียกว่า USAF (United States Air Force)



กองบัญชาการอเมริกันในสนาบบินอุดรธานี เป็นเรือนไม้ชั้นเดียวแนวขวางถ้าไม่นับรวมตรงกลางยกสูงขึ้นไปอีกครึ่งชั้น ที่หน้าอาคารขึ้นป้าย "HOME OF THE HUNTERS" ทหารอเมริกันเรียกกองบัญชาการนี้ว่า UDORN RTAFB หรือ 432nd Tactical Fighter/ Reconnaissance Wing ซึ่งมีอยู่ 4 ฝูงบิน ได้แก่ฝูงบินที่ 13th, ฝูงบิน 14th TRS, ฝูงบิน 555th TFS และหน่วย "NOMADS" มีเครื่องหมายเป็นรูปคิงคองโกรธกำลังไล่ขย่ำเครื่องบินรูปสามเหลี่ยม 2 ลำ หน่วยนี้ใช้เครื่องบิน F-4E Phantom II



ร้านตัดเย็บเสื้อผ้าที่มีชื่อเสียงมากๆ ช่วงปี 2512-2517 คือ ร้านมหาราชา เข้าใจว่าเจ้าของร้านเป็นคนเชื้อสายอินเดีย กิจการของร้านน่าจะเจริญรุ่งเรืองมาก เขารับตัดเครื่องแบบของทหารอเมริกาทุกกรม กอง และป้ายเครื่องหมายผ้าที่ปักจักรด้วยมือ หรือจักรเขย่า เจ้าของร้านนี้มักจะขอถ่ายรูปกับทหารอเมริกันที่มาใช้บริการเสมอๆ เครื่องแบบที่สั่งตัดร้านนี้เป็นที่ถูกอกถูกใจทหารอเมริกันมาก นายทหารที่ประทับใจในฝีมือการตัดเย็บ จะมีหนังสือขมเชยอย่างเป็นทางมายังเจ้าของร้านจนเป็นที่ปลาบปลื้มที่เดียว

สมัยนั้น ช่างตัดเย็บเสื้อผ้าชาวอุดรได้ฝากฝีมือ การทำป้ายเครื่องหมายทำด้วยผ้าปัก หรือ "อาร์ม" ที่มีความสวยงาม ประณีต ประดับไว้ในหน่วยทหารอเมริกันจำนวนมาก ส่วนใหญ่เป็นเครื่องหมายประจำฝูงบินรบ นอกจากจะใช้เครื่องหมายเหล่านี้ปะติดเครื่องแบบทหารแล้ว ยังขายเป็นที่ระลึกให้กับครอบครัวทหารหรือญาติๆของทหารที่มาเที่ยวเมืองไทย เด็กอเมริกันในสมัยนั้น บางคนมีเครื่องหมายทหารติดเสื้อจนลายพร้อย เข้าใจว่าสมัยนั้นราคาค่างวดคงไม่เท่าไร



เมื่อ 2 ปีก่อน ผู้เขียนได้ติดตามร่องรอยของช่างตัดเย็บเสื้อผ้า และการทำเครื่องหมายทหารแบบปักจักรยุคที่ฐานทัพอเมริกันมาตั้งที่อุดรธานี พบว่า ร้านเหล่านี้ยังอยู่ที่เดิม ปัจจุบันคือหน้ากองบินที่ 23 ของกองทัพอากาศไทย ยกเว้นร้านมหาราชาที่ปิดกิจการไปนานแล้ว แต่อาคารของร้านยังคงอยู่ เป็นร้านขายอาหาร ร้านที่เหลือจะเป็นร้ายเล็กๆ และยังยึดอาชีพนี้อยู่ถึงปัจจุบัน ยังคงให้บริการตัดเครื่องแบบให้กับทหารอากาศไทย พวกเขาไม่ยี่หระกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นมาหลายสิบปีแล้ว คงก้มหน้าก้มตาทำในสิ่งที่ตัวเองมีความชำนาญต่อไป

ผู้เขียนเดินสำรวจร้านตัดเสื้อหลายร้าน ช่างตัดเสื้อคนหนึ่งฟื้นความหลังให้ฟังว่า เมื่อปี พ.ศ. 2535 มีฝรั่งมากว้านซื้อเครื่องหมายปักจักรของ U.S. ที่กล่าวมาแล้วนี้ เขาให้ราคาสูง มีเท่าไรเอาหมด ไม่เกี่ยงราคา ของที่ไม่มีราคาค่างวดในสายตาคนไทยในขณะนั้น กลายเป็นของที่ทำเงินให้กับร้านตัดเสื้ออย่างคาดไม่ถึง ใครมีของเก่าเก็บก็นำออกมาขายกันสนุกสนานที่เดียว





หลังจากที่เครื่องหมายปักจักรทหารอเมริกันหมดจากประเทศไทย มีฝรั่งบางคนมาที่ร้านตัดเสื้อที่หน้ากองบิน 23 นำต้นแบบป้ายทหารที่เคยทำสมัยสงครามเวียตนาม มาจ้างช่างที่ยังประกอบอาชีพอยู่ ช่วยปักตามแบบที่เขาเอามา ต้องการฝีมือจากช่างที่นี่เท่านั้น เขามาในช่วงที่ช่างปักจักรเริ่มแก่ตัว หูตาฝ้าฟาง บางคนเลิกทำไปนานแล้ว จึงจำใจต้องทำให้ เขาเล่าว่า ผรั่งที่สั่งให้ทำไม่ยอมลุกไปไหน อยู่เฝ้าทั้งวัน กลัวว่าต้นแบบจะหาย หวงยิ่งกว่าทองคำ

ผู้เขียนมาทราบภายหลังว่า ป้ายเครื่องหมายปักจักรทหาร U.S. หรือ "อาร์ม" เหล่านี้เป็นที่นิยมสะสมกันทั้งอเมริกา และยุโรป มีการค้าขายกันอย่างเป็นล่ำเป็นสัน หากเป็นป้ายทหารอเมริกัน ยุคสงครามเวียตนามที่ทำด้วยฝีมือคนไทยด้วยแล้วจะเป็นที่ต้องการมาก มีการซื้อขายกันราคาแพงลิ่ว!



Create Date : 29 มิถุนายน 2551
Last Update : 11 สิงหาคม 2552 12:04:35 น. 32 comments
Counter : 11933 Pageviews.

 
คาดไม่ถึงจริง ๆ ครับว่า เครื่องหมายปักจักรฝีมือคนไทยจะได้รับความนิยมมากขนาดนี้ น่าภูมิใจแทนช่างตัดเสื้อไทยจริง ๆ

ในยุคสงครามเวียตนาม รู้แต่ว่าร้านตัดเสื้อตัดกางเกงชายตามแฟชั่นของไทย โด่งดังและเป็นอาชีพที่สร้างความร่ำรวยให้เจ้าของและช่างได้อย่างมหาศาล รายการเพลงทางสถานีวิทยุแทบทุกสถานี มีร้านตัดเสื้อผ้าพวกนี้แหละที่เป็นสปอนเซ่อร์หลัก โดยเฉพาะรายการเพลงทางสถานีวิทยุ FM ที่มักเปิดเพลงฝรั่ง (ตอนนั้นเพลงไทยแทบไม่มีสิทธิได้ยินจากวิทยุ FM เลย)

แฟชั่นเสื้อผ้าชาย-หญิงที่ทันสมัยในยุคนั้น แยกเป็นสองขั้วชัดเจน คือ ม้อดนักรัก กับเดฟนักรบ คิดแล้วก็ขำดี ใครสมัครเป็นม้อดก็ต้องบำเพ็ญตนเป็นม้อดตั้งแต่การแต่งตัวไปจนถึงท่าเดิน และเครื่องประดับทุกส่วน พวกเดฟก็เหมือนกัน

หลังอเมริกันแพ้สงครามเวียตนาม ถอนทหารกลับกันหมด หลายอาชีพก็ล้มหายกระจัดกระจายกันไป เหลือไว้แต่เพียงตำนานให้เล่าขานเท่านั้น...


โดย: ลุงแว่น วันที่: 30 มิถุนายน 2551 เวลา:6:24:55 น.  

 
คนไทย ไม่แพ้ชาติใด ในโลกคะ

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมจ้า


โดย: Yray (YraY_Tong ) วันที่: 30 มิถุนายน 2551 เวลา:8:45:24 น.  

 
ได้ความรู้เยอะมากเลยค่ะ .. เพิ่งรู้ว่าอาร์มเก่าๆก็ทำเงินได้ด้วยแฮะ .. ลองไปคุ้ยเสื้อเก่าๆของพี่ชายมาขายบ้างดีกว่ามั้ยเนี่ยเรา เอิ๊กๆๆ



โดย: s.o.s วันที่: 30 มิถุนายน 2551 เวลา:10:19:41 น.  

 
โอ้โห..เรามีเรื่องเล่าย้อนอดีตเหมือนกันเลยนะคะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมบล็อกกาน่า และยินดีที่ได้รู้จักค่ะ


โดย: shin chan (alei ) วันที่: 1 กรกฎาคม 2551 เวลา:4:58:30 น.  

 
เป็นเรื่องที่เพิ่งเคยรู้เลยค่ะเนี่ย ขอบคุณมากนะคะ


โดย: pim(พิม) วันที่: 1 กรกฎาคม 2551 เวลา:6:31:09 น.  

 
อูยยย

เรื่องใกล้ เหมือน ไกลตัว


โดย: สหมิว (Be a good guy ) วันที่: 1 กรกฎาคม 2551 เวลา:12:09:28 น.  

 
เจ๋งอ่ะ


โดย: พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง วันที่: 1 กรกฎาคม 2551 เวลา:12:27:21 น.  

 
ช่างเก็บ ช่างค้น จังเลย
ขอบคุณค่ะได้รู้เรื่องราวดีค่ะ


โดย: จันทร์ไพลิน วันที่: 2 กรกฎาคม 2551 เวลา:6:13:25 น.  

 
หวัดดีค่ะ


โดย: ดาวดวงน้อย...ของพ่อ วันที่: 2 กรกฎาคม 2551 เวลา:7:40:32 น.  

 
สวัสดีค่า ขอบคุณที่ไปเยี่ยมกันค่า
วันนี้เลยย่องๆ มาเยี่ยมบ้างนะขอร๊าบบ


โดย: ชฎาแหลม วันที่: 2 กรกฎาคม 2551 เวลา:9:16:20 น.  

 
ขอบคุณที่ไปทักทายคะ
และขออภัยที่มาเยี่ยมช้า แต่ก็มาทันเก็บความรู้เนอะ


โดย: uncha วันที่: 2 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:27:35 น.  

 
อ่านแล้วได้ความรู้ ที่ไม่เคยรู้มาก่อน อีกด้วยแน่ะ
แปลกดีเนาะ...
มาส่งรอยยิ้มขอบคุณนะคะ



โดย: แม่ส้มแป้น วันที่: 2 กรกฎาคม 2551 เวลา:14:52:34 น.  

 
ความรู้ใหม่ค่ะ คนไทยก้อไม่แพ้ใครเหมือนกันเนอะ

อ้อ! ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมบล็อคของเบจังนะคะ


โดย: น้องเบจัง วันที่: 2 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:21:51 น.  

 
ที่สำคํญคนไทยตัดเย็บราคาถูกค่ะ

เราเอายูนิฟอร์มของเราไปเปลี่ยนป้าย (ตอนนั้นยังใส่ยูนิฟอร์มแบบเก่าอยู่) เค้าคิดค่าเปลี่ยนตั้งสองเหรียญกว่า (ไม่รวมค่าป้ายนะคะ) ถ้าเป็นเมืองไทยก็แค่สิบบาท เดี๋ยวนี้ค่อยดีหน่อย เปลี่ยนมาใส่ยูนิฟอร์มแบบใหม่แค่ดึงป้ายเก่าแล้วแปะป้ายใหม่เท่านั้น ไม่ต้องเสียค่าเย็บ


โดย: tuktikmatt วันที่: 2 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:24:56 น.  

 
มาเยี่ยมค่ะ


โดย: ammataya วันที่: 2 กรกฎาคม 2551 เวลา:21:11:17 น.  

 
เข้ามาอ่าน ทำให้คิดถึงความหลัง คุณพ่อยายเก๋า เป็นช่างคุมเครื่องไฟฟ้าที่ค่ายทหารอเมริกันในสมัยนั้น ยายเก๋า เคยไปสัมผัสบรรยากาศ ที่มีทหารอเมริกัน เดินเต็มเมือง

และได้ยินเสียงดังของเครื่องบินรบที่ไปทิ้งระเบิดที่เวียตนาม ขึ้น-ลง เกือบทั้งวัน
มีผู้หญิงไทย แต่งตัวล้ำยุค เดินกอดกับฝรั่ง เห็นชินตา

น้องบุญธรรมยายเก๋า ที่ไปอยู่กับคุณพ่อ คุณแม่ ก็ได้สามีฝรั่ง ตอนนี้หายเงียบไปขาดการติดต่อกว่า 30 ปี

ไม่รู้ไปอยู่ประเทศไหน คิดถึง.. อยากพบเจออีก.. แต่เป็นไปไม่ได้ เพราะ เราย้ายบ้านมาไม่รู้กี่ครั้ง และเขาเองก็ไม่รู้หนังสือ หากกลับมาก็คงไม่รู้จะหาที่ไหน



โดย: ยายเก๋า ,ชมพร (ชมพร ) วันที่: 3 กรกฎาคม 2551 เวลา:15:40:33 น.  

 
แวะมาเยี่ยมเยียน และแอบเก็บความรู้ติดตัวกลับไปด้วยค่ะ


โดย: หมูน้อยตัวอ้วน :D วันที่: 3 กรกฎาคม 2551 เวลา:20:36:13 น.  

 
ขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติมาเยือน สำหรับบางท่านที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับยุคสมัยนั้น ผมรู้สึกยินดีและตื่นเต้นมากครับ เพราะอยากทราบประสบการณ์ของท่านที่อยู่ร่วมเหตุการณ์ฐานทัพอเมริกันในประเทศไทย ซึ่งน่าจะมีเรื่องที่น่าสนใจอีกมาก หากผมได้ข้อมูลในมุมมองอื่น จะไม่รอช้าในการเขียนลงบล็อก เพื่อบันทึกประวัติศาสตร์ในภาคประชาชนครับ


โดย: Insignia_Museum วันที่: 3 กรกฎาคม 2551 เวลา:21:40:41 น.  

 
คนไทยเยี่ยมอยู่แล้วล่ะ อิอิ เจ้าของblogก็เช่นกันค่ะ


โดย: เเสงตะวัน วันที่: 4 กรกฎาคม 2551 เวลา:0:53:29 น.  

 
เข้ามาอ่านบล๊อคคุณแล้ว ความหลัง ครั้งที่ทหารอเมริกันมาอยู่ โคราช และที่อุบล ซึ่งมีเรื่องที่อยากจะเล่าต่อในบล๊อคยายเก๋า

แต่ไม่มีรูปที่เกี่ยวข้องเลย หากจะขออนุญาติใช้ภาพแรกจากบล๊อคคุณจะได้ไหม?

ถ้าอนุญาติ เอาไปฟากให้ที่บล๊อคยายเก๋าด้วย ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ



โดย: ยายเก๋า ,ชมพร (ชมพร ) วันที่: 4 กรกฎาคม 2551 เวลา:17:57:16 น.  

 
เป็นบล็อกที่ให้ความรู้นอกห้องเรียนที่ดีมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณที่มาแบ่งปันนะคะ


โดย: NoiseN วันที่: 4 กรกฎาคม 2551 เวลา:18:35:08 น.  

 
ให้ความรู้มากมายขอบคุณค่ะ
เยี่ยมจริงๆเลยยยย


โดย: Fullgold วันที่: 4 กรกฎาคม 2551 เวลา:19:27:02 น.  

 
เรื่องงานช่างฝีมือ คนไทยไม่เคยน้อยหน้าใครจริงๆ

ขอบคุณเรื่องราวที่มาบอกกันนะคะ

สมัยก่อน เคยอ่านอสท.ชื่อเรื่องจำติดหัวจนทุกวันนี้
"ราตรี(ไม่)โสภาที่ตาคลี"
ว่าด้วยเหล่าทหารอเมริกันที่ไปดื่มกิน หาความสำราญยามราตรีจากผับบาร์ที่ตาคลี

ตอนนั้นอ่านไปแบบไม่อิน เพราะยังเด็กมากๆค่ะ

มาบล็อกนี้ เหมือนได้บรรยากาศกลับไปอีกครั้ง

ขอแอดบล็อกนะคะ...


โดย: ทากชมพู วันที่: 5 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:20:21 น.  

 
คนไทยเราเก่งอยู่แล้ว อิอิ



โดย: Toon16 วันที่: 5 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:39:22 น.  

 
ขอบคุณมาก ที่นำรูปทหารอเมริกันไปฝาก

และไปเยี่ยมที่บล๊อค บ่อยๆ

ยังอยากอ่านข้อเขียนของคุณอยู่นะ....


โดย: ยายเก๋า , (ชมพร ) วันที่: 5 กรกฎาคม 2551 เวลา:11:41:37 น.  

 
จากตอนที่ 2 จึงมองหาตอนที่1 เพราะคิดว่ายังไม่เคยดูตอนที่ 1

ในที่สุดก็ได้อ่านตอนที่ 1


โดย: bite25 วันที่: 8 มิถุนายน 2552 เวลา:13:49:12 น.  

 
มาลงชื่ออ่านช้าไปเกือบปีค่ะ กร๊ากกกกกกก


โดย: Oops! a daisy วันที่: 11 มิถุนายน 2552 เวลา:14:18:37 น.  

 
พ่ออยากเจอทหารฝรั่งที่ชื่อ แกรี่ เลิฟ มีแฟนชื่อ นัท เคยมาประจำที่ฐานทัพอุดรสมัยสามสิบปีที่แล้ว พ่อเคยสนิทกันกับแกรี่แต่ตอนนี้ทำสมุดที่อยู่ที่แกรี่ให้ไว้หายไปนานมากแต่ยังอยากติดต่อกลับไปไม่รู้จะเสาะหาได้ที่ไหนดี


โดย: ตามหาฝรั่ง IP: 125.26.177.76 วันที่: 12 สิงหาคม 2553 เวลา:2:16:13 น.  

 
ดูพร้อมกัน 2 บล็อกเลย


โดย: ปลายแป้นพิมพ์ วันที่: 3 ตุลาคม 2553 เวลา:18:38:07 น.  

 
อู่ตะเภา ผมยังอยู่ ตั้งแต่วันที่ b52 ขึ้นตอนเข้าจนถึงเที่ยงและเริ่มทยอยกลับมาตอนเย้น แต่บางลำไม่ได้กลับมา ยังจำอยู่ทุกวันนี้ เมียเช้าฝรั่งรอบบ้าน 2513ถึงวันสุดท้าย2519


โดย: คนอู่ตะเภา IP: 58.9.40.207 วันที่: 30 มกราคม 2555 เวลา:20:18:32 น.  

 
ขอบคุณมากค่ะสำหรับข้อมุลความรู้ใหม่ๆแบบนี้ แม้ว่าบล้อคนี้จะนานไปหน่อย แต่หลงเข้ามาแล้วเจอของดีเข้าให้555 ดีใจค่ะที่ได้รับรู้เรื่องในอดีตแบบนี้ อยากให้เล่าเกี่ยวกับเมืองอุดรเยอะๆจังค่ะ


โดย: ตามหาฟ้า IP: 202.176.157.124 วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:20:10:28 น.  

 
ครับ
คุณตามหาฟ้า จะติดตามตอนที่ 2 ได้ที่ https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=klongrongmoo&month=06-2009&date=06&group=4&gblog=27


โดย: Insignia_Museum วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2555 เวลา:22:04:12 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Insignia_Museum
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 66 คน [?]




ความตั้งใจในการทำบล็อกเปลี่ยนไปตามกาลเวลา เริ่มต้นด้วยการเขียนถึงถิ่นที่อยู่ในวัยเด็ก ต่อมาเป็นเรื่องเครื่องหมายต่างๆ เรื่องศิลปะ ภาพถ่ายในยุคก่อนๆ อาหารการกิน และอะไรต่อมิอะไรที่ประสบพบเห็น สนใจอะไรขึ้นมาก็อยากรู้ให้มากขึ้น กลุ่มเนื้อหาจึงแตกแขนงไปเรื่อยๆ
New Comments
Friends' blogs
[Add Insignia_Museum's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.