White lies!? สุดสัปดาห์นี้วลีว่า White lies ถูกกล่าวถึงกันอย่างกว้างขวางจากการแถลงผลงาน 1 ปีรัฐบาลยิ่งลักษณ์ โดยนายกิตติรัตน์ ณ ระนอง ที่เอ่ยว่ารัฐบาลได้รับอนุญาตให้ ไม่พูดความจริงได้ในบางเรื่อง หรือ White lies ฟังแล้วขำไม่ออกบวกกับสมเพชประเทศไทยเหลือเกินที่มีรองนายกฯ (ควบรัฐมนตรี) ออกมายอมรับว่าโกหกประชาชนเพื่อให้ประชาชนเชื่อมั่น แม้เขาจะไม่กล้าพูดคำว่า โกหกเพื่อชาติ ก็ตาม แต่ความหมายมันก็คือโกหกนั่นเอง เราไม่อยากพูดถึงประเด็นทางการเมืองนัก เพราะพูดไปก็เท่านั้น เพราะยังมีคนประเภท ถึงเขาหลอก ก็เต็มใจให้หลอก พร้อมเชื่อคำโกหกอยู่ดี แต่สิ่งที่อยากแสดงทัศนะคือ ประเด็น White lies หรือโกหกสีขาวนี่แหละ ไม่ใช่แค่รัฐบาลหรอกที่ชอบใช้พฤติกรรมเช่นนี้ คนธรรมดาก็นิยมใช้ ไม่ได้ใช้เพื่อประโยชน์ทางเศรษฐกิจหรือประเทศชาติ(อย่างที่รองนายกฯ อ้าง) แต่ใช้เพื่อ เอาตัวรอด มากกว่า คนประเภทนี้มองว่าการโกหกของตัวเองไม่ใช่ความผิด ไม่ใช่เรื่องเสียหายร้ายแรง แน่นอนคนที่โกหกอาจคิดว่าไม่มีผลเสียหรอก ถ้าโกหกแล้วมีคนเชื่อก็ดี ถ้าไม่เชื่อก็แล้วไป หาเรื่องใหม่มาโกหกต่อ หรือหาเหยื่อรายใหม่เพื่อให้เชื่อ ฉะนั้นผลเสียที่แท้จริงจึงอยู่ที่คนฟังหรือคนเชื่อมากกว่า และคนเหล่านี้มักจะอ้างว่า เขาไม่ได้โกหก---แค่พูดความจริงบางส่วน หรือพูดความจริงไม่หมดเท่านั้นเอง เหตุผลของการโกหกก็เพื่อให้คนฟังสบายใจ แต่ถามว่า...ถ้าคนฟังรู้ว่านั่นคือการโกหก คนฟังจะสบายใจหรือไม่?? การโกหกสีขาวนั้น มันก็ไม่ต่างจากพฤติกรรมเฉกเช่นเด็กเลี้ยงแกะ เมื่อโกหกแล้วถูกจับได้ ก็อ้างโน่นอ้างนี่ เพื่อให้ตนเองพ้นผิด ยกเหตุผลนานัปการว่าทำไมถึงต้องโกหก แต่...การโกหกสีขาวเช่นนี้ คงทำได้เพียงครั้งเดียว เพราะต่อให้คราวหน้าเขาพูดความจริงให้ตาย ก็ไม่มีใครหลงเชื่ออีกแล้ว ถึงเวลานั้น จะมีประโยชน์อะไรที่จะพูดความจริง ในเมื่อทั้งชีวิตที่ผ่านมา สร้างแต่เรื่องโกหกจนเป็นสันดาน โดยไม่ได้คำนึงว่าวันหนึ่งมันจะส่งผลกระทบต่อใครบ้าง พวกเขาคงเข้าใจผิดคิดว่าการโกหกสำเร็จแสดงว่าตนเองฉลาดกว่าคนอื่น แต่อันที่จริงมันเป็นความโง่เขลาอย่างน่าเวทนา เรามีความเชื่อว่า... ตราบใดที่คนชอบโกหกยังไม่สำนึก และยังคิดว่าการโกหกเป็นเรื่องปกติอยู่นั้น ต่อให้เป็นชั้นเซียน วันหนึ่งความจริงก็จะเล่นงานชนิดที่โกหกสีอะไรก็ไม่ช่วยให้พ้นกรรมที่ตนเองทำไว้ได้ |
บทความทั้งหมด
|