หมดศรัทธากับการศึกษาไทย
ไม่ขอพูดถึงมคอ.หรือการประกันคุณภาพอีกแล้ว เพราะสุดจะทน พูดไป รมต.หรือผู้เกี่ยวข้องก็ไม่สนใจ คนที่เป็นต้นคิดไม่รู้ตายหรือยัง ช่วยมารับผิดชอบด้วย (ว่าจะไม่พูดแต่พูดอีกแล้ว)
จะพูดถึงเรื่องคุณสมบัติผู้ที่เป็นอาจารย์ในระดับมหาวิทยาลัย "บางคน" ไม่ใช่ทุกคน เรามีโอกาสได้อ่านรายงานวิจัยของอาจารย์ท่านหนึ่ง ยศนำหน้าคือ ผศ.ดร.เชียวนะ (เราควรจะอ่านของเขาหรือ??)
แต่เมื่อได้อ่านแล้ว บอกได้คำเดียวว่า กากสุดๆ มันไม่ใช่งานวิจัยหรืองานสร้างสรรค์เลย ตั้งแต่บทที่ 1 จนถึงบทที่ 5 ห่วยแตก รับไม่ได้จริงๆ เขียนอะไรที่ไม่เกี่ยวข้องสัมพันธ์กันสักอย่าง
มันทำให้เราสะท้อนใจว่านี่เหรอ "ผศ.ดร." ผิดพลาดขั้นตอนไหนหรือเปล่า???
ก่อนที่เขาจะได้ผศ. เราก็เคยได้ตรวจหนังสือที่เขาเขียนเพื่อยื่นขอตำแหน่ง เขียนผิดบรรลัย แล้วก๊อปคนอื่นมาทั้งนั้น ไม่ได้เป็นองค์ความรู้ของตัวเองเลย แต่ก็ได้ผศ.มา สักพักเขาไปเรียนดร.ที่มหาวิทยาลัยไทยแห่งหนึ่ง ไม่นานก็จบมา
แล้วไงล่ะ ผศ.ดร.ต้องมาสอนนิสิตป.โทใช่มั้ย ต้องมาสอนให้เด็กทำวิจัย แต่เห็นวิจัยของเขาแล้ว สงสารลูกศิษย์มาก สอนยังไงวะ หรือสอนได้แต่ตัวเองทำไม่ได้ นี่เราอยากเห็นหน้าคนที่ให้เขาจบดร.เลยทีเดียว ถ้าแบบนี้จบดร.ได้ เราก็เรียนได้นี่หว่า
เราไม่ใช่คนเก่งวิจัยแต่อย่างใด แต่สิ่งที่เขาทำมันเกินไป มันแย่กว่างานเด็กที่ยังไม่จบป.ตรีด้วยซ้ำ เขาทำวิจัยแบบไม่น่าจะได้ทุนสักบาทเลยจริงๆ เปลืองงบประมาณมาก จะเอาไปเขียนบทความวิจัยได้ยังไง สรุปผลครึ่งหน้า อภิปรายผลครึ่งหน้า ที่ไหนจะตีพิมพ์ให้ ถ้าได้ตีพิมพ์ต้องพิจารณาวารสารฉบับนั้นแล้วล่ะ
และได้ข่าวว่ายื่นขอรศ.แล้ว นี่ไม่ได้ริษยานะ แต่อึ้งกับความอาจหาญที่กล้ายกตัวเองให้ไปถึงจุดๆ นั้น ถ้าเขาได้เป็นรศ.จริงเราก็คงหมดศรัทธากับการศึกษาไทยแล้วล่ะ ลาออกไปอยู่บ้านเฉยๆ ดีกว่า ตั้งใจทำวิจัยให้ดีๆ ไปทำไม ถ้าอาจารย์มหาวิทยาลัยแบบนี้ก็เป็น รศ. ได้ แล้วเด็กไทยจะเป็นอย่างไร ลองคิดดูเอาเอง..
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [