แง่คิดสำหรับคนมีลูกตอนอายุมาก
เราเห็นเพื่อนๆ หลายคนทั้งชายและหญิงเพิ่งจะมีลูกกันตอนอายุ 30 ปลายๆ หรือ 40+ แล้ว ตอนนี้มันก็ยังมีแรงเลี้ยง เด็กๆ ก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูหรอกนะ แต่พอลูกเริ่มโตเข้าโรงเรียน พ่อแม่หลายคนต้องเจอกับเหตุการณ์ไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้วครูคิดว่าเป็นคุณตาคุณยายมากกว่าเป็นพ่อหรือแม่ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลกเวลามาเล่าสู่กันฟัง แต่ลึกๆ พ่อแม่ก็ต้องอายบ้างล่ะ ยิ่งพอลูกเข้าวัยรุ่น พ่อแม่ก็จะเข้าสู่วัยเกษียณแล้วนี่สิ ช่องว่างระหว่างวัยยิ่งมากขึ้น
พี่สาวของเราห่างกับลูกชาย 30 กว่าปี คิดว่าไม่มากแล้วนะ แต่ตอนนี้ลูกไม่คุยด้วยแล้ว ไม่รู้สึกว่าแม่เป็นเพื่อนได้อีกต่อไป
วันนี้เราได้ยินเรื่องราวของเด็กวัยรุ่นคนหนึ่งซึ่งเป็นลูกศิษย์ในที่ปรึกษาเราเอง อายุ 18-19 ปี พ่อแม่มีลูกหลงตอายุเยอะแล้ว ทำให้วัยของพ่อแม่กับลูกห่างกันมาก คุยกันไม่รู้เรื่อง ลูกจึงไม่อยากคุยกับพ่อแม่ พ่อแม่พยายามเข้าใจว่าลูกเป็นวัยรุ่น แต่ลูกไม่เข้าใจพ่อแม่ว่าเป็นวัยสูงอายุ ลูกมีความอับอายที่มีพ่อแม่แก่กว่าพ่อแม่ของเพื่อน ไม่กล้าแนะนำให้ใครรู้จัก
เด็กคนนี้เป็นคนสวย ปีที่แล้วได้เข้าประกวดเวทีใหญ่ พอเขาให้แนะนำพ่อแม่ เด็กหลบหนีหายไปไม่ยอมรับว่ามีพ่อแม่แก่
เด็กไม่มีโอกาสรู้จักปู่ย่าตายาย เพราะเกิดมาก็เห็นแต่พ่อแม่ซึงไม่ทันไรก็แก่แล้วเป็นเพื่อนเล่นได้ไม่นาน ปู่ย่าตายายตายหมดแล้วหรือเจ็บออดๆแอดๆเลี้ยงหลานไม่ไหว มันไม่เหมือนกับสมัยก่อน ที่พ่อแม่ให้ปู่ย่าตายายช่วยเลี้ยง โตมายังรักและผูกพันกับคนแก่ แต่ยุคนี้ยากแล้ว
เหมือนละครน้ำเน่ายังไงยังงั้น แต่มันดันเป็นเรื่องจริง ฉะนั้นทำให้เขาเกิดมาแล้ว ก็ต้องยอมรับว่าเลี้ยงได้แค่กาย ส่วนความคิดและจิตใจเป็นเรื่องของโชคชะตา ยิ่งโลกเปลี่ยนไปไว ก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แค่พ่อแม่เรียกกินข้าวยังเป็นเรื่องน่ารำคาญ
เราไม่เคยสนับสนุนให้ใครมีลูกตอนแก่เลย แต่หลายคนยังอยากมีมาเต็มชีวิตและครอบครัว ก็เตรียมใจรับช่องว่างระหว่างวัยด้วยละกัน
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [