เราคิดว่าวันหนึ่งเราจะมีความสงบสุขในการพักผ่อนเมื่อได้อยู่บ้าน โดยเฉพาะในตอนกลางคืน แต่...ไม่มีวันนั้นสักที
ก่อนหน้านี้มีเด็กข้างบ้านร้องเพลงกลางคืน เราก็ไปบอกคนดูแลบ้านว่าช่วยปรามหน่อย ได้ผลบ้างไม่ได้ผลบ้าง ตอนหลังดีขึ้น เพราะมีคู่แข่งรายใหม่เข้ามาแทนที่ ซึ่งเป็นร้านเน็ตที่เปิด 24 ชม.กลายเป็นสถานบันเทิงไปโดยปริยาย เมื่อเด็กเอาเหล้ามาดื่มกันหน้าร้านและร้องเพลงเล่นกีตาร์ราวกับว่าตัวเองร้องเพราะ จนเราทนไม่ไหวสุดๆ เขวี้ยงขวดน้ำลงไปกลางวง ก็ไม่หยุด ความเกรงใจหามีไม่ แถมตะโกนมาขอบคุณเราอีก เราซาบซึ้งน้ำตาจะไหล
เราก็เลยต้องโทรไปหาเจ้าของร้านเน็ต ขอร้องให้ช่วยดูแลลูกค้าในร้านหน่อย เขาก็รับปาก หลังจากนั้นก็ดีขึ้นนะ สบายหูไปหลายคืน ถ้าจะออกมาก็มาไม่ถึงชม. ไม่ถึงสี่ทุ่มก็เลิก
แล้วบ้านหลังแรกที่ก่อเหตุก่อนหน้านั้น ก็ย้ายออกไป มีคนเช่ารายใหม่มาเช่าแทน ดูเหมือนจะสุภาพเรียบร้อยขึ้น แต่ไม่ทันไร มาอีกแล้ว ทำไมต้องร้องเพลงให้คนอื่นที่ไม่อยากฟังฟังล่ะ?? ไม่เข้าใจชีวิตพวกนี้เลยจริงๆ มันคิดว่าร้องเพราะหรือไง
เช้ามา เราทนไม่ไหวอีกแล้ว เราเขียนปี้ใหญ่ (ข้อความตัวโตๆ ในกระดาษ A4) แล้วไปเสียบหน้าบ้านเลย (อาศัยช่วงที่พวกนี้ตื่นสาย) น่าจะได้ผล เพราะเขียนไปแรงเหมือนกัน ไม่ได้ด่า แต่เขียนขอความร่วมมือในฐานะคนในชุมชนเดียวกัน
นึกว่าทุกอย่างจะไปได้ด้วยดี แต่เปล่า คืนนี้ เสียงเห่าหอนมาอีกแล้ว คราวนี้หนักกว่าทุกอย่างที่ผ่านมา อยู่อีกหลังหนึ่งอีก (ทั้งหมดที่ว่านี้มันเป็นอาคารพาณิชย์) เพราะมันร้องคาราโอะเกะกันเลยทีเดียว ร้องด้วยความเมา อุบาทว์ที่สุดในสามโลก ร้องใส่ไมโครโฟนด้วย เท่านั้นไม่พอ เปิดลำโพงให้พ่อแม่ตายายมันได้ยินด้วย คืนนี้เรามีขวดน้ำอยู่ห้าขวด เราจะได้ใช้ทั้งหมดหรือไม่เนี่ย??
คนพวกนี้สะกดคำว่าเกรงใจเป็นมั้ยนะ คนที่ไม่มีปากมีเสียงคือผู้จำยอมอย่างนั้นหรือ
อยากจะระเบิดเสียงร้องไห้อออกมาดังๆ ค่ะ เราเคยปรึกษาแม่แล้วว่าเราไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว แม่เหมือนจะเห็นใจ บอกให้เราขายคอนโดที่เราอยู่ทนทรมาน แล้วไปเช่าอยู่ เฮ้อ ถ้ามันง่ายอย่างที่เคยเป็นก็ดีสิคะ
ผู้ติดตามบล็อก : 42 คน [