在一家时装店，
ไจ้อี้เจียสือจวงเตี้ยน
ในร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง

一个等得不耐烦的青年人对一个漂亮女孩说：
อี๊เก้อเติ่งเต๋อปู๋ไน้ฟั่นเตอชิงเหนียนเหรินตุ้ยอี๋เก้อเพี่ยวเลี่ยงหนวี่ไหซัว
ชายหนุ่มถ้าทางอดรนทนไม่ไหวพูดกับสาวงามนางหนึ่งว่า

“你介意和我说几句话吗？”
หนี่เจี้ยอี้เหอหว่อซัวจี่จู้ฮั่วมา
คุณจะรังเกียจไหมที่จะคุยกับผมสัก 2-3 คำ

　　女孩好奇地问：“为什么？”
หนวี่ไหห่าวฉีตี้เวิ่น  เว่ยเสินเมอ
สาวงามถามกลับด้วยความแปลกใจ  ทำไมคะ

　　“我女朋友进这个店已经一个多小时了，
หวอหนวี่เผิงโหย่วจิ้นเจ้อเก้อเตี้ยนอี่จิงอี๋เก้อตัวเสี่ยวสือเลอ
แฟนผมน่ะสิอยู่ในร้านนี้เกินกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว

但她如果看见我和你说话，
ตั้นทาหรูกั่วคั่นเจี้ยนหว่อเหอหนี่ซัวฮั่ว
แต่ถ้าหากเธอเห็นผมกำลังคุยกับคุณล่ะก็

她会马上出来的”没等他说完，
ทาหุ้ยหม่าสร้างชูไหลเตอ  เหมยเติ่งทาซัวหวาน
เธอต้องรีบออกจากร้านแน่ๆ   ไม่ทันที่เขาพูดจบ

他女友已快步走出时装店，挽着他离开了。
ทาหนวี่โหยวอี่ไขว้ปู้โจ่วชูสือจวงเตี้ยน  หว่านเจ๋าทาหลี่ไคเลอ
แฟนของเขารีบเดินออกจากร้าน  พร้อมกับพาเขาจากไปอย่างรวดเร็ว