องครักษ์พิทักษ์ใจ Dearest Rogue (Maiden Lane, #8) - by Elizabeth Hoyt
* * * * * อาจเรียกได้ว่ามีสปอยล์นิดหน่อย เตือนไว้ก่อนสำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่านนะแจ๊ะ!! * * * * *
อย่างที่เคยบอกว่าเล่มนี้พระเอก นางเอกคือมีความไม่ปกติทั้งคู่พระเอกคือขาพิการเวลาเดินต้องใช้ไม้เท้าคอยช่วย ส่วนนางเอกคือตามองไม่เห็นทั้งสองข้างไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เกิดแต่มาเป็นเมื่อตอนโตแล้ว แบบนี้แหละที่รออ่านเพราะคือชอบมากพระเอกนางเอกมีรอยแผลในชีวิตมันไม่สมบูรณ์แบบดี....เล่มนี้ก็เช่นกัน ไม่เขียนอะไรมาก เพียงแค่จะบอกว่าใครยังไม่อ่านชุดนี้ก็ซื้อเถอะ 555
เมื่ออดีตนายทหารม้าแห่งอังกฤษอย่างเจมส์ เทรวิลเลียนต้องมาทำหน้าที่เป็นองครักษ์ให้กับเลดี้ฟีบีน้องสาวของยุคแห่งเวคฟิลล์ เจมส์คุ้นเคยกับสถานที่และเหตุการณ์อันตรายต่างๆ การที่ขาข้างหนึ่งของเขาพิการและมืออีกข้างหนึ่งต้องถือไม้เท้าเพื่อพยุงตัว มันไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นในการดูแลความปลอดภัยให้เลดี้ฟีบี้ลดลงไป การที่เธอตกเป็นเป้าหมายและอาจจะได้รับอันตรายจากการลักพาตัวของคนบางกลุ่มทำให้เขาต้องคอยระวังเป็นพิเศษ การรับหน้าที่ของเขากับงานนี้ในครั้งแรกดูเหมือนจะไม่ค่อยราบรื่นนัก เลดี้ฟีบีทำตัวดีกับทุกคนยกเว้นกับตัวเขา แต่หลังจากนั้นเธอก็แทบทำให้เขาแทบหมดการควบคุมตัวเอง การต้องอยู่ใกล้ชิดเพื่อความรักษาปลอดภัยของเธอทำให้เขาหงุดหงิดทุกครั้งที่มีผู้ชายคนไหนก็ตามมาคอยวนเวียนหรือใกล้ชิด
แถมนางเอกยังทำน้ำหอมแบบเฉพาะตัวไว้ให้พระเอกด้วย เพราะนางเอกมองไม่เห็นอยู่แล้ว เลยอยากสามารถรับรู้ตัวตนของพระเอกว่าอยู่ตรงไหน แบบนี้เจมส์ก็ยิ่งตายคาที่เลยทีนี้ แต่เห็นแบบนี้ก็ยิ่งอยากอยู่ให้ห่างนางเอกนะ เพราะพระเอกมันคิด(เอาเอง)ว่าตัวเองแก่เกินไปสำหรับนางเอก ฟีบีสมควรมีผู้ชายที่ดีกว่านี้ทั้งอายุและสามารถคุ้มครองนางเอกได้ดีกว่าตัวเขาเอง
ส่วนฟีบีแม้จะสูญเสียการมองเห็นไปแต่การที่พี่ชายของเธอบังคับให้ต้องมีองครักษ์คอยติดตามตัวนั้นน่าหงุดหงิดกว่าแม้ฟีบีจะเห็นว่าเจมส์ เทรวิลเลียนช่างกวนประสาทและน่าโมโหอย่างยิ่ง แต่การอยู่ใกล้เขากลับทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย แล้วฟีบีก็ได้รู้ความลับในอดีตของเจมส์ก่อนเข้ารับราชการในกองทหารม้า และยังต้องเผชิญหน้ากับครอบครัวของเจมส์ด้วย
เรื่องของเจมส์กับฟีบีดำเนินไปซึ่งอย่างที่บอกว่าเราชอบอยู่แล้ว แต่จุดที่พีคมาก พีคสุดๆในเล่มนี้คือตัวการใหญ่ที่ก่อเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้นมาจนทำให้ฟีบี้ต้องมีบอดี้การ์ดประจำตัวก็คือ วาเลนไทน์ ดยุคแห่งมอนต์โกเมอรี่ ที่ใครได้อ่านแล้วอาจจะบอกว่า หืมมมมม เหตุผลเมิงนะโคตรงี่เง่าเลยว่ะ
แม้จะอย่างนั้นแต่แฝงไว้ด้วยความชั่วร้ายเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าขี้แพ้ชวนตี อ่านตอนแรกคือ....อะไรของเมิงคะไอ้บ้ากวนตีนมาก 5555 ตอนนี้คือเล่มของมอนต์โกเมอรี่เองทำให้เราอยากอ่านมากกกก กับความงี่เง่าที่มีไปจากเล่มนี้จะเป็นยังไงต่อ นางเอกเล่ม Duke of Sin คงไม่ธรรมดาแน่ๆ
ตอนแรกว่าจะเขียนสั้นๆเพราะอ่านผ่านมาสองวันแทบลืมไปหมดแล้ว 555 ความทรงจำมันลบเลือนจริงๆนะ แบบนี้ไงเลยหยิบเล่มเก่าๆมาอ่านได้บ่อยๆเพราะไม่มีความจำเหลือเลยหลังจากอ่านแต่ละเล่มจบไปแล้ว
เล่มนี้จัดไป 4 จาก 5 ดาวเลย
✮✮✮✮✮
ชอบบบ นอกจากพระเอกนางเอกที่บกพร่องแล้ว ส่วนนึงมาจากความงี่เง่าของมอนต์โกเมอรี่เลยมันชั่วดี 55555
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 73 คน [