..เป็ ด ส ว รร ค์ วั น เ น็ต ล่ ม . ..
เป็ดสวรรค์ เป็นเพียงชายไทยหน้าตาแย้ๆคนหนึ่ง
ใช่..พระอินทร์คงทรงพระประสงค์ให้หน้าตาเขาเป็นเช่นนั้น
และพระองค์ ก็ยังทรงประสงค์ให้วันนี้ สัญญาณอินเตอร์เน็ตล่มด้วย.....
.
.
“มันจะดาวน์ไปถึงไหนวะ? “ เป็ดสวรรค์กระซิบกับหัวเข่าตัวเองอย่างเกรี้ยวกราด
เนื่องจากสัญญาณอินเตอร์เน็ตใช้การไม่ได้ ตั้งแต่ตอนเที่ยง
เขากระหน่ำกดคีย์บอร์ดปุ่มแล้วปุ่มเล่า อย่างไม่ปราณีปราศัย
“อาจจะเป็นเพราะยังไม่ใช่ช่วงเลือกตั้งกระมัง? “ บางคนพยายามเล่นมุข
ช่างเป็นมุขที่ดุ่ยมากจริงๆ
นี่ถ้าปุ่มคีย์บอร์ดเป็นสะดือคน มันคงจะทะลุหรือไม่ก็บ่วมตุ่ยไปแล้ว
เขายังคงระดมจิ้มต่อไป และต่อไป
สัญญาณไวไฟแบบอันลิมิตของเขา ยังคงแสดงระดับความแรงของสัญญาณ
เพียงเท่าหนวดที่เพิ่งโกน
และในขณะที่เขาจิ้มอย่างไม่คิดชีวิตอยูนั้น..
.
.
.
“โอยยยย...พอเถิด..ทนไม่ไหวแล้ว” ..เสียงนั้นดังขึ้นมาจากลำโพงในตัวเครื่อง
“คิมุจิ!!” เป็ดสวรรค์อุทานด้วยความตกใจสุดขีด
“โอยย..ขอบคุณ “ เสียงนั้นยังคงดังมาจากที่เดิม มือของเป็ดสวรรค์สั่นเทา
“กะ..กะ..แกเป็นใคร?..มาอยู่ในลำโพงฉันได้ยังไง?..ตะกุกตะกัก..” เขาถาม
ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
“คุณได้ยินผมด้วยเหรอครับ? “ เสียงยานคางเย็นยะเยือกยวบยาบนั้นถามขึ้น
“ชะ..ใช่..แล้วแกเป็นใคร? ..ไวรัสตัวใหม่เหรอ? เท่ห์จัง “ เป็ดพยายามมองโลก
ในแง่ดี
“ผมคือตัวคุณ...และผมกำลังเจ็บปวด “ เสียงนั้นตอบ
“ว้า..งงจัง “ เป็ดสวรรค์ทำท่าบ้องแบ๊ว เอียงคอ เอากำปั้นทุบหัวตัวเองเบาๆหนึ่งที
.
.
“ แล้วทำไมตัวฉันเองถึงมีสองคน..แล้วทำไมต้องเก็บขวด? ราคาดีเหรอ? “ เขา คุยกับตัวเอง
“ ผมคือดวงจิตของคุณมิใช่กายหยาบ ผมเจ็บปวด และหมองหม่นขมุกขมอม เพราะโทสะของคุณเอง “ เสียงนั้นกล่าวเรียบๆ
“ ใช่..ผมมักจะมีโทสะ..ผมไม่รู้คุณของมันเลย..เหตุใดผมถึงต้องมีมันอยู่ในดวง จิต ? “ เขาถามแนวปรัชญา
“ มันคือส่วนที่ไม่สมบูรณ์ ..ในขณะที่กระบวนการสร้างชีวิตเริ่มขึ้น ..ชีวิตเกิดมา จากสิ่งที่ไม่สมบูรณ์..ดวงจิตอย่างผม
ก็เป็นดวงจิตที้ขี้โรค ..ต้องทุกข์ทรมานด้วยอวิชชา..ซึ่งเป็นตัวสร้างชีวิตนี้ขึ้นมา “ เสียงนั้นกล่าวประโยคยาวๆ
“ คุณกำลังจะบอกผมว่า..ชีวิตเกิดมาจากสิ่งปฏิกูลคือกองสรรพกิเลส “ เขาใคร่รู้
“เป็นอย่างนั้น...ชีวิตเกิดมาเพื่อแผ้วถ้างกองกิเลสนั้นให้เบาบางและหมดไป “ เสียงนั้นดูสงบเรียบ
เป็ดสวรรค์นิ่งนาน ก่อนจะกล่าวออกมา “ เรามีชีวิตอยู่..เพื่อแสวงหาความไร้ซึ่ง ชีวิต..ไร้ซึ่งการเกิดแก่เจ็บตาย..ที่เรียกว่านิพพาน? “
“ เป็นเช่นนั้น ตัวข้า..พวกมนุษย์ต่างแสวงหาความหมายของชีวิต..แต่ผู้ที่รู้จัก ชีวิตโดยถ่องแท้..ย่อมไม่ปรารถนามันอีกต่อไป “
“เราควรจะฆ่าตัวตายงั้นหรือ? “ เป็ดทำตาเหลือก
“หามิได้...การทำเช่นนั้น..ทำให้กายเจ็บปวดและจิตเศร้าหมอง..การดำรงอยู่เพื่อ อนุเคราะห์เหล่าเวไนย์นั้นประเสริฐกว่า “ เสียงนั้นตอบ
.
.
.
เป็ดสวรรค์รู้สึกเย็นอย่างประหลาด...เสียงนั้นหายไปแล้ว..
ลำโพงระบบดอลบี้เซอราวด์..ขับเสียงเพลง “ขอบฟ้า “ของเจี้ยบ วรรธนา
อย่างที่มันควรจะเป็น
เป็ดสวรรค์ร้องตาม
" มอง...ขอบฟ้า ไกลตรงนั้น ฉันมอง...จะมองทุกวัน
รู้เพียงตอนนี้ว่าเธออยู่ตรงนั้น เรา...ไกลกันเหลือเกิน
แล้วเธอ...มองฟ้าไกลๆ บ้างไหม เพราะเรา...คงได้พบกัน
ที่สุดขอบฟ้า ปลายสายตาตรงนั้น หัวใจ...เราจะได้พูดคุย
* เปิดใจให้ความเงียบเหงาพบกัน ไถ่ถามถึงความผูกพันที่มี
เจ็บปวดตรงไหน ว้าเหว่สักเท่าไร ขอบฟ้าคงทำให้เรา...ใกล้กัน
และคงรู้สึกอีกครั้งว่าพบกัน และเหมือนฉันได้จับมือเธอ
อยู่ไกลแค่ไหน ว่าเหว่สักเท่าไร ขอบฟ้าคงทำให้เรา...ใกล้กัน
ขอบฟ้าคงทำให้เราพบกัน
อย่าปล่อยให้คนมีเหาอยู่ไกล้กัน
ไม่งั้น ก็มีแต่คัน ทั้งปี
อยากเหนื่อยใช่ไหม
ขี้เหร่ไม่เท่าไร แต่เหานั้นเราไม่ควร คบกัน
เขายังคงกวนตีนไม่สร่าง
ไอ้แย้เอ๊ย..
.
.
.
ลงนาม
เป็ดสวรรค์
อ่านแล้วงง ธรรมดา
อ่านแล้วร้องฮ้า ยิ่งธรรมดาใหญ่
ฉันก็อยากเป็นคนธรรมดานะ
แต่เสียดาย ฉันเป็นเป็ดซะแล้ว
Create Date : 24 มกราคม 2553 |
|
23 comments |
Last Update : 24 มกราคม 2553 18:30:43 น. |
Counter : 1102 Pageviews. |
|
|
|
แอมอร