วันศุกร์ที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553

ช่างเป็นวันที่ไม่สมกับชื่อวันเลยจริงๆ

จะว่าไป เราว่า ชื่อวันศุกร์ น่าจะเป็นภาษาสันสกฤตนะ

สุ เป็น พรีฟิกซ์ แปลว่าดี งาม หรือง่าย แล้วแต่เนื้อความ

ส่วน กร นั้น เป็นธาตุ หรือรากศัพย์ แปลว่าการกระทำ

ฉะนั้น วันศุกร์ จึงน่าจะแปลว่า วันแห่งการทำสิ่งที่ดีๆ


.


.




แต่ก็อย่างที่บอกล่ะครับ

วันนี้ เจอเรื่องให้ชวนแต๋วแตกได้ทั้งวัน

เจอคนกวนบาทา ชวนให้ใช้เท้าไปในทางมิควร สองสามคน

เมื่อเช้าก็ลืมรูดซิบเป็นครั้งที่สามในรอบหนึ่งสัปดาห์

เมื่อครู่ นั่งกินเลย์อยู่ดีๆ ก็ขบลิ้นตัวเอง ดังกึก เจ็บยังไม่หาย

ตอนเที่ยงก็ทะเลาะกับยัยหมวยคนหนึ่ง ทำให้หล่อนคิ้วชนกันอยู่ทั้งวัน

ตอนเย็นๆ ค่อยดีขึ้นหน่อย ได้ทะเลาะกับเจ้านาย

รู้สึกโล่งๆยังไงไม่รู้?

เหมือนชะตาจะขาด แต่เหลือบมองเงาหัวตัวเอง ก็ยังอยู่ดีนี่นะ

อืมๆๆ

.

.

.




วันนี้ตั้งใจจะอัพเป็ดญี่ปุ่นตอนจบ

แต่อะไรหลายๆอย่าง ไม่อำนวยเอาซะเลย

ทั้งเวลาและอารมณ์ รวมทั้งหัวนมตัวเองด้วย

วันนี้ นั่งคิดแล้ว ว่าจะใช้หัวนมสองหัวนี้ทำอะไรดี

นอกจากเป็นตัวบอกว่า ณ ตำแหน่งนี้ที่อกด้านซ้าย

มีหัวใจปอนๆของผู้ชายผมยาวแอบอยู่อย่างเอียงอาย

เราควรใช้หัวนม เป็นจุดเอาไว้จ้อง เวลาสำนึกผิดสุดๆ

เวลามองหัวนมตัวเอง เราจะก้มหน้าได้แบบต่ำสุดๆเลย

แต่ผู้หญิงใช้ไม่ได้หรอกนะ เพราะพวกเธอบึ้มกว่าเรา






“ ที่รัก เธอเห็นหัวนมฉันไหม? “ หนุ่มผมยาวถามขึ้น

“เห็นค่ะ..อี๋..ดำเชียว “ เธอเอียงอายระคนขยะแขยง

“ ใกล้ๆกันนั้น มีหัวใจของฉันอยู่ล่ะ “ เขาเอ่ยเสียงนุ่ม

“ บ้า..เผียะ “ เธออาย เลยตบบ้องหูเขาหนึ่งที น่ารักเป็นบ้าเลย




.


.


.


วันนี้ลองถามตัวเอง

ว่าตอนนี้ “ เรากำลังรอคอยอะไรอยู่บ้าง? ”

ก็พบว่า ตัวเองกำลังรอคอยอะไรหลายๆอย่างเลยทีเดียว

แล้วก็ถามตัวเองต่ออีกว่า “แล้วเราเคยรอคอยอะไรมาบ้าง?”

ก็พบว่า มีที่เคยรอคอย แต่ตอนนี้มาถึงแล้ว ก็มีไม่น้อยเช่นกัน

การมาถึงของที่ที่เราเคยรอคอยนี่หรือเปล่า

ที่ทำให้เรายังคงรอคอย สิ่งที่ยังไม่มาถึง?

เพราะเราคิด ว่าซักวัน มันจะมาถึง

เป็นไปได้ว่า สิ่งที่ทำให้การรอคอยยังมีอยู่ในโลก

คือการที่เราเราไม่รู้ ว่าการรอคอยบางอย่างนั้น

มันจะยาวนานแค่ไหน?

และต้องใช้ความหวังในการหล่อเลี้ยงมัน มากแค่ไหน ในเวลาหนึ่งนาที?

บางครั้งเราก็ต้องรอคอย

บางครั้งเราก็ขึ้นหอคอย

บางทีเราก็โดนจี้คอหอย

บางครั้ง เราก็โดนจิ้มบักจิ๊หลอย

โว้..

เกือบดีแล้วเชียว

.

.

.




วูบหนึ่งในความคิด

เราคิดว่า

พอถึงวันที่เราต้องตาย เราจะรู้สึกเศร้าที่ต้องจากโลกนี้ไป มากแค่ไหนกันนะ?

เราจะพยายามตายอย่างเบิกบาน

ตั้งใจจะทำบุญ โดยการเผยแพร่พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า

อันเป็นสัมมาทิฎฐิ

ในรูปแบบของตัวเอง

เริ่มสั่งสมบุญไว้ตั้งแต่ตอนนี้ เผื่อตายในวันพรุ่ง จะได้ไม่เศร้าโศก

.

.

.

วันนี้เราคิดถึงใครคนหนึ่ง

และเราก็รู้ ว่าใครคนหนึ่งนั้น คิดถึงใครอีกคนหนึ่ง

ชีวิตนี้ บางทีก็เริงร่า บางที่ก็น่าเศร้า

หน้าดำเหมือนโดนเขม่า

หน้าบูดเหมือนโดนแย่งกินข้าวเม่า

เหมือนแหงนมองฟ้า แล้วร้องไห้

เมื่อพบว่า มีดาวดวงหนึ่งบนนั้น หายไป

.

.

.
----------------------------



ฉันไม่ใช่พระเอก แต่ก็ไม่ชอบให้ใคร มาสับมะเหงก

ลงนาม

พระเป็ดสวรรค์หรรษาวาจาสุนัข


วันศุกร์ที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2553

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 20 กุมภาพันธ์ 2553 0:25:06 น.		39 comments
Counter : 1167 Pageviews.
Share Tweet