"อย่ายึดมั่นในผลแห่งความดี"

ตำแหน่งหน้าที่หรือยศถาบรรดาศักดิ์อันสูงส่ง

 ให้ความสุขแก่เราก็จริง

แต่มันก็สามารถสร้างความทุกข์

ให้แก่เราได้ไม่น้อย

โดยเฉพาะเมื่อเรายึดติดหวงแหนมัน

เช่นเดียวกับหัวโขน มันเป็นสิ่งสมมติ

และเป็นของชั่วคราว ยิ่งยึดติดถือมั่นในมัน

 เราก็ยิ่งเป็นทุกข์เมื่อต้องสูญเสียมันไป

เมื่อใดที่พอใจในความเป็นตัวเรา

โดยไม่แคร์หัวโขนใด ๆ

เมื่อนั้นจึงจะเป็นสุขอย่างแท้จริง.


พระไพศาล วิสาโล





ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโต ธรรมชาติที่พักใจ
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

"แค่รู้ก็อยู่เป็นสุข"

รู้” ตรงข้ามกับ “หลง”

เมื่อใดที่เราหลง

ปัญหาและความทุกข์ก็มักจะตามมา

 เราไม่เพียงแต่หลงทาง

หรือหลงเชื่อคนอื่นเท่านั้น

ที่สำคัญและเกิดขึ้นบ่อย ๆ ก็คือ

 “หลงความคิด” และ“หลงอารมณ์”

ซึ่งทำให้เราไม่รู้เนื้อรู้ตัว

จนพลั้งเผลอหรือผิดพลาด

 เช่น พูดร้าย หรือทำร้ายผู้อื่น

 กระทั่งทำร้ายตนเอง

แม้ไม่ถึงขั้นนั้น แต่สิ่งที่มักเกิดขึ้นก็คือ

 จมอยู่ในความทุกข์

เพราะจิตหลงเข้าไปในอดีตอันเจ็บปวด

หรือติดอยู่ในภาพอนาคตที่ปรุงแต่งในทางลบ

จนเกิดความเศร้าโศก อาลัยอาวรณ์

โกรธแค้น ขุ่นมัว หรือไม่ก็วิตกกังวล

 หนักอกหนักใจ

เพียงแค่กลับมารู้สึกตัว หรือรู้ทันความคิด

และอารมณ์ที่เผลอพลัดเข้าไปเท่านั้น

 จิตก็จะกลับมาเป็นปกติสุข

หลุดพ้นจากอารมณ์เหล่านั้นได้

 ทุกวันสามารถเป็นวันแห่งความสดชื่นเบิกบานได้

 หากเรามีความรู้สึกตัวอย่างต่อเนื่อง

โดยมีสติช่วยเตือนใจให้รู้ทัน

ไม่หลงเข้าไปในความคิดและอารมณ์เหล่านั้น

จนหมดเนื้อหมดตัว.

พระไพศาล วิสาโล





ขอบคุณที่มา fb.  วัดป่าสุคะโตธรรมชาติที่พักใจ
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

"คุณค่าของเวลา"

ถ้าอยากให้ชีวิตวุ่นน้อยลง

 อย่างแรกที่ทำได้เลยคือลืมไปเสียบ้างว่า

 “เวลาเป็นเงินเป็นทอง”

 ถึงแม้สิ่งที่ทำจะไม่ให้ผลงอกเงยเป็นเงินทอง

ก็ควรทำด้วยความใส่ใจ ไม่เร่งรีบ

พึงตระหนักว่า “ปัจจุบันเป็นเวลาประเสริฐสุด”

คือทำทุกอย่างในปัจจุบันให้ดีที่สุด

 แม้จะเป็นแค่การล้างมือ อาบน้ำ หรือถูฟัน

 เงินทองนั้นสำคัญก็จริงอยู่

 แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือความสุขใจ

อันเกิดจากจิตที่ผ่อนคลาย เป็นสมาธิ

อย่าลืมว่ามีเงินมากเท่าไรก็ซื้อความสุขใจไม่ได้

 การมีเวลาให้ใจได้อยู่นิ่ง ๆ และผ่อนคลาย

 เช่น ทำสวน เดินเล่น ทำโยคะ หรือนั่งสมาธิ

 เป็นการทำให้เวลามีค่ายิ่งกว่าเงินทองเสียอีก

พระไพศาล วิสาโล






ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโตธรรมชาติที่พักใจ
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

"ความสำคัญของใจ"

“ความสำคัญของทุกสิ่งในโลกก็คือใจ

 ถ้าใจหยาบทุกสิ่งที่มาเกี่ยวข้อง

ก็กลายเป็นของหยาบไปด้วย

 เช่นเดียวกับร่างกายสกปรก

 แม้สิ่งที่มาคละเคล้ากับกาย

จะเป็นของสะอาดสวยงามเพียงไร

 ก็กลายเป็นของสกปรก

ไปตามร่างกายที่สกปรกอยู่แล้ว

 ฉะนั้นธรรมจึงอดจะหยาบไปตามใจที่สกปรกไม่ได้

 ถึงจะเป็นธรรมที่บริสุทธิ์หมดจด

 แต่พอคนมีใจโสมมเข้าไปเกี่ยวข้อง

 ธรรมก็กลายเป็นธรรมอับเฉาไปตาม

เหมือนผ้าที่สะอาดตกลงไปคลุกฝุ่น

 หรือคนชั่วแบกคัมภีร์ธรรมอวดโลกให้เขารับนับถือ

ซึ่งทั้งสองนี้ไม่มีผลดีต่างกันเลย

คนที่มีใจหยาบกระด้างต่อศาสนา

ก็เป็นคนในลักษณะนี้เหมือนกัน

 จึงไม่มีทางได้รับประโยชน์จากศาสนธรรม

 แม้เป็นของวิเศษเพียงไรเท่าที่ควร

 เอาแต่ชื่อออกประกาศกันว่าตนนับถือศาสนา

 แต่ไม่ทราบว่าศาสนาคืออะไร

และมีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้นับถืออย่างไรบ้าง

 ถ้าประสงค์อยากทราบข้อเท็จจริง

จากศาสนาอย่างแท้จริงแล้ว

ตนกับศาสนาก็เป็นอันเดียวกัน

ความสุขทุกข์ที่เกิดกับตน

ย่อมกระเทือนถึงศาสนาด้วย

 ความประพฤติดีชั่วก็กระเทือนถึงศาสนาเช่นกัน

 คำว่าศาสนา คือแนวทางที่ถูกต้อง

แห่งการดำเนินชีวิตนั่นแล จะเป็นอื่นมาจากไหน

ถ้าคิดว่าศาสนาอยู่ที่อื่นนอกจากตัว

 ก็ชื่อว่าเข้าใจศาสนาผิดจากความจริง...”

พระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ

.................................

พระครูวินัยธร (มั่น ภูริทตฺโต)
วัดป่าสุทธาวาส อ.เมือง จ.สกลนคร
(พ.ศ. ๒๔๑๓ - ๒๔๙๒)
จากหนังสือประวัติท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ
โดยหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน





ขอบคุณที่มา fb. ธรรมะพระธุดงคกรรมฐาน

สายพระบูรพาจารย์หลวงปู่มั่น ภูริทตฺตเถระ

"เห็นทุกข์ไม่เป็นทุกข์"


ลองทำใจเป็นกลางๆดู แค่รู้เฉยๆ

ไม่ต้องไปทำอะไรกับความร้อน ความหนาว

 ความปวดที่เกิดกับกาย แค่รู้เฉยๆ

เห็นความปวด ไม่เป็นผู้ปวด

อย่างที่หลวงพ่อคำเขียนว่า

“เห็น อย่าเข้าไปเป็น”

อากาศหนาวมันเป็นโอกาสที่เราจะได้ฝึกดูใจว่า

 เราเห็นหรือเข้าไปเป็น แล้ว

ถ้าไม่เห็นเมื่อไหร่ก็เข้าไปเป็นเมื่อนั้น

 พอเป็นเมื่อไรก็ทุกข์ใจทันที

บ่นในใจว่า หนาวๆ ไม่ไหวแล้ว

 แต่ถ้าเรามีสติ เห็นมันเมื่อไหร่ เราก็จะรู้ว่า

 ความหนาวไม่ใช่ตัวการที่ทำให้เราทุกข์

 การเข้าไปเป็น

 หรือการเข้าไปยึดต่างหากที่ทำให้ทุกข์

ความเจ็บความปวดของกายก็เหมือนกัน

 มันไม่ได้ทำให้เราทุกข์ใจ

แต่ที่ทุกข์ใจก็เพราะมันเข้าไปเป็นผู้ปวด

ใจมันเข้าไปแบกยึดความปวดเอาไว้

ว่าเป็นตัวกูของกู

 หรือปรุงตัวกูขึ้นมาเป็นผู้ปวด

 รู้สึกว่าตอนนี้มีตัวกูขึ้นมาเป็นผู้หนาว

ตัวกูนี้มันไม่มีจริงนะ แต่มันถูกปรุงขึ้นมา

ใจเมื่อไม่มีสติจะปรุงตัวกูขึ้นมาเป็นผู้หนาว

 ลองฝึกดูว่า เราจะเห็นความหนาวได้อย่างไร

โดยไม่เป็นผู้หนาว เห็นความทุกข์ได้อย่างไร

โดยไม่เป็นผู้ทุกข์

 ความทุกข์มีนะแต่ผู้ทุกข์หามีไม่.

พระไพศาล  วิสาโล

...........................





ขอบคุณที่มา fb. วัดป่าสุคะโตธรรมชาติที่พักใจ
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ