"ธุลีจักรวาล"

เมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน

 ดวงดาวพราวพร่างฟ้าสามารถสะกดใจเราให้สงบได้

 ในยามนั้นแหละที่เราจะระลึกได้

ถึงตำแหน่งแห่งหนที่แท้จริงของเราในจักรวาล

ไม่ว่าจะยิ่งใหญ่มาจากไหน

 คุณจะรู้สึกถึงความกะจิริดของตัวเอง

เมื่ออยู่ต่อหน้าดวงดาวนับล้าน

และทางช้างเผือกที่พาดผ่านฟ้า

ดวงดาวเหล่านี้มีขนาดมโหฬารเกินจินตนาการ

บ้างก็เป็นดาราจักรที่กว้างหลายปีแสง

 แต่แล้วกลับกลายเป็นแค่จุดเล็ก ๆ ระยิบระยับเบื้องหน้าเรา


ใช่หรือไม่ว่าแท้จริงเราไม่ต่างจากธุลีของจักรวาล

 การปรากฏตัวของเราบนพื้นโลกนั้น

แม้จะเป็นเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่ของใครบางคน

 แต่ก็ไม่ต่างจากการเกิดขึ้น

ของฝุ่นผงเม็ดหนึ่งในจักรวาล

 พันปีนั้นนานเกินกว่าที่ทุกคนใฝ่ฝันจะอยู่ในโลกนี้

แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับอายุหลายพันล้านปี

ของดวงดาวแต่ละดวงบนท้องฟ้า

มิไยต้องเอ่ยถึงอายุของจักรวาล

เมื่อดาวดวงหนึ่งแตกดับ

อาจเกิดแรงสั่นสะเทือนไปยังดวงดาวใกล้เคียง

 แต่แทบไม่มีความหมายเลย

สำหรับจักรวาลที่มีดาวแสนล้านดวงเกลื่อนกล่นเต็มฟ้า

เมื่อดาราจักรที่ไกลหลายร้อยปีแสงระเบิดกัมปนาท

 เราเคยรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนหรือไม่

 อย่างมากที่สุดก็เป็นแค่แรงกระเพื่อมเล็ก ๆ

 ที่เครื่องมืออันละเอียดอ่อนเท่านั้นสามารถดักจับได้

 แล้วเหตุใดเราจึงคิดว่าการตายของเรา

เป็นปรากฏการณ์อันยิ่งใหญ่ที่โลกจะไม่มีวันลืม

เป็นเพราะเราคิดว่าตัวเรานั้นเป็นคนสำคัญ

จึงเห็นความปรารถนาของตัวเองเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด

 ยิ่งคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า ก็ยิ่งเป็นทุกข์อย่างยิ่ง

เมื่อไม่สมหวัง อดไม่ได้ที่จะกราดเกรี้ยวต่อโลกทั้งโลก

 และเมื่อถึงวันที่จะลาลับโลก เราอดสงสัยไม่ได้ว่า

โลกจะขับเคลื่อนอย่างไรเมื่อไม่มีเรา

 แต่ความจริงก็คือการตายของเรานั้น

ไม่ได้ต่างอะไรเลยกับการหายวับของฝุ่นธุลีในอวกาศ

 โลกก็ยังหมุนอยู่ต่อไป และในที่สุดก็จะลืมเรา

ตราบใดที่ยังคิดถึงแต่ตัวเอง

ก็ย่อมสำคัญผิดคิดว่าฉันคือคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

 เป็นประหนึ่งศูนย์กลางของโลก

ที่ทุกคนต้องหมุนรอบ

 แต่เมื่อเปิดตาเบิ่งมองท้องฟ้ายามดึก

 แสงระยิบระยับของดวงดาวเต็มฟ้า

สามารถสาดส่องใจเราให้สว่างไสวและโปร่งเบา

 ความทุกข์จะลดลงและรู้สึกเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น.

พระไพศาล วิสาโล






ขอบคุณที่มา fb. ZenSukato
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ