"ชีวิตพ่อแม่เหลือน้อยแล้ว"
หลายคนคิดว่าเวลาของพ่อแม่ยังมีอีกมาก
จึงละเลยที่จะใช้เวลานั้นเพื่อท่าน
ทั้ง ๆ ที่นั่นคือโอกาสทองที่เหลือน้อยลงทุกที
สุดท้ายเมื่อท่านจากไป ก็มาเสียใจ รู้สึกผิดภายหลัง
มีคนจำนวนไม่น้อยที่เมื่อพบว่าพ่อแม่ป่วยหนัก
อยู่ในระยะสุดท้ายของชีวิต เขาทำใจไม่ได้
ที่จะให้ท่านตายตามวิถีธรรมชาติ
หรือตามจังหวะของสังขาร แต่จะทำทุกวิถีทาง
เพื่อยื้อชีวิตท่านให้ยืนยาวมากที่สุด
ในขณะที่พี่น้องที่ดูแลท่านมาแต่แรกโดยตลอด
รู้ดีว่าการยื้อชีวิตอย่างนั้นเป็นการทรมานคนไข้
เพราะต้องเจาะคอ ใส่ท่อ ใช้เครื่องช่วยหายใจ
ปั๊มหัวใจ สารพัดที่คนที่ดูแลพ่อแม่
มาตลอดตระหนักดีว่า
หากท่านจากไปอย่างธรรมชาติ
นั่นแหละคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับท่าน
แต่คนที่ไม่เคยมีเวลาให้กับพ่อแม่เลย
เมื่อจังหวะนี้มาถึง
เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ท่านจากไปอย่างธรรมชาติ
แต่เขาจะยื้อเอาไว้ให้ได้นานที่สุด
ในนามของความกตัญญู แล้วก็ไม่ตระหนักเลยว่า
การทำเช่นนั้น ทำให้ท่านทุกข์ทรมานอย่างไรบ้าง
บางทีท่านส่งสายตาวิงวอน เพราะพูดไม่ได้
แต่ถึงตอนนั้นใคร ๆ ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
เพราะว่าหากถอดท่อหรือปิดเครื่องก็ไม่มั่นใจว่า
การทำเช่นนั้นจะเป็นปาณาติบาตหรือไม่
ดังนั้น จึงต้องยื้อไปเรื่อย ๆ
ทั้งนี้เพียงเพื่อตอบสนอง
ความรู้สึกของลูกว่าได้ทำดีที่สุดแล้วกับพ่อแม่
ทั้ง ๆ ที่ตอนที่ท่านยังสุขสบายดีอยู่
ลูกกลับไม่มีเวลาให้ท่านเลย
ครั้นท่านป่วยและพร้อมจะตาย
กลับพยายามยืดชีวิตท่าน กลายเป็นการเพิ่ม
หรือยื้อความทุกข์ทรมานของท่าน
แต่ถ้าเราทำหน้าที่ที่ดีที่สุดกับท่านแล้ว
ในขณะที่ท่านมีสุขภาพดี
เมื่อถึงเวลาที่ท่านจากไปก็ยอมรับได้
ครั้นท่านจากไปก็ไม่รู้สึกผิด
เพราะมั่นใจว่าได้ทำหน้าที่
ที่สมควรทำต่อท่านแล้ว.
พระไพศาล วิสาโล
...........................
ขอบคุณที่มา fb. ข้อธรรม คำสอน พระไพศาล วิสาโล
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 55 คน [