อย่าใช้สมองจนลืมหัวใจ

อารมณ์ความรู้สึกนั้นเป็นสิ่งที่ใกล้ตัวเราอย่างยิ่ง

 เกิดขึ้นเมื่อใดใจก็น่าจะรับรู้ได้ทันที

แต่นับวันผู้คนที่ไม่รับรู้อารมณ์ความรู้สึกของตน

มีแนวโน้มจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อถูกถามว่า

 “คุณรู้สึกอย่างไรขณะนี้” หรือ “เมื่อกี้รู้สึกอย่างไร”

หลายคนกลับตอบไม่ได้ว่ารู้สึกอย่างไร

บางคนเอาความคิดในหัวของตนมาตอบ

นั่นเป็นเพราะทุกวันนี้ผู้คนเหินห่าง

แปลกแยกกับตัวเองมาก

 เนื่องจากหมกมุ่นอยู่กับสิ่งภายนอกมากเกินไป

 เช่น งานการ เงินทอง

จนละเลยความรู้สึกของตน

 หาไม่ก็ใช้ “สมอง”มากเกินไป

 จนลืมใช้ “หัวใจ”ของตน

พระไพศาล วิสาโล






ขอบคุณที่มา fb. Zen Sukato
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

การทำให้ชีวิตวุ่นน้อยลง

มองให้ดีจะพบว่า

ความวุ่นมักเป็นสิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเอง

 ทั้งโดยการหากิจกรรม

หรือสิ่งเสพต่าง ๆ มาทำให้วุ่น

 และโดยการเร่งรีบทำสิ่งต่าง ๆ

จนเกิดความรู้สึกวุ่นขึ้นมา

ประการหลังนี้ถูกตอกย้ำให้เป็นหนักขึ้น

เมื่อมีทัศนคติว่า “เวลาเป็นเงินเป็นทอง”

หรือ “เวลาเป็นของมีค่า”

คนมีเงินจะได้รับอิทธิพลอย่างมาก

จากทัศนคติดังกล่าว ดังนั้นจึงคอยไม่เป็น

และเร่งรีบจนเป็นนิสัย

 หนักกว่านั้นก็คือจะไม่ยอมเสียเวลา

ไปกับสิ่งที่ไม่ “เป็นเงินเป็นทอง”

จึงทนไม่ได้กับการนั่งเล่น เดินเล่น ปลูกต้นไม้

บางคนแม้แต่จะพูดคุยกับลูกเมีย

ก็ไม่มีเวลาให้เพราะกลัวว่าจะเสียเวลาทำมาหากิน

 (แม้แต่เด็ก ๆ ก็ติดทัศนคติแบบนี้มากขึ้นทุกที

 เด็กคนหนึ่งเมื่อถูกถามว่าทำไมไม่คุยกับพ่อบ้าง

 คำตอบก็คือ

 “คุยแล้วไม่ได้คะแนน ก็เลยไม่รู้จะคุยทำไม)

คนที่คิดแบบนี้จึงชอบหมกมุ่นกับงาน

 หรือไม่ก็หางานมาทำตลอดเวลา

 หรือทำหลาย ๆ อย่างพร้อมกัน

ถ้าหยุดหรือมีเวลาว่างเมื่อไร

ก็จะไม่สบายใจหรือรู้สึกผิด

 เมื่อเป็นเช่นนี้ชีวิตจะไม่วุ่นได้อย่างไร

ชีวิตจะหายวุ่นและมีเวลาว่างมากขึ้น

 จึงอยู่ที่ตัวเราเป็นสำคัญ

 ไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานที่ผู้คนแวดล้อม

หรือแม้แต่อาชีพการงาน

 (การวิจัยเมื่อไม่นานมานี้พบว่า

คนอเมริกันในปัจจุบัน

ใช้เวลากับการทำมาหากินน้อยลง

เมื่อเทียบกับ ๔ ทศวรรษที่แล้ว

แต่กลับรู้สึกวุ่นมากกว่า)

ดังนั้นถ้าอยากให้ชีวิตวุ่นน้อยลง

 อย่างแรกที่ทำได้เลยคือลืมไปเสียบ้างว่า

 “เวลาเป็นเงินเป็นทอง”

ถึงแม้สิ่งที่ทำจะไม่ให้ผลงอกเงยเป็นเงินทอง

 ก็ควรทำด้วยความใส่ใจ ไม่เร่งรีบ

พึงตระหนักว่า “ปัจจุบันเป็นเวลาประเสริฐสุด”

 คือทำทุกอย่างในปัจจุบันให้ดีที่สุด

 แม้จะเป็นแค่การล้างมือ อาบน้ำ หรือถูฟัน

เงินทองนั้นสำคัญก็จริงอยู่ แต่ที่สำคัญกว่านั้น

คือความสุขใจอันเกิดจากจิตที่ผ่อนคลาย เป็นสมาธิ

อย่าลืมว่ามีเงินมากเท่าไรก็ซื้อความสุขใจไม่ได้

 การมีเวลาให้ใจได้อยู่นิ่ง ๆ และผ่อนคลาย

 เช่น ทำสวน เดินเล่น ทำโยคะ หรือนั่งสมาธิ

 เป็นการทำให้เวลามีค่ายิ่งกว่าเงินทองเสียอีก

ควบคู่กันไปก็คือการทำให้เสร็จเป็นอย่าง ๆ

การทำหลายอย่างพร้อมกัน

นอกจากจะทำไม่ได้ดีสักอย่างแล้ว

 ยังทำให้จิตเป็นสมาธิได้ยาก

 การแบ่งความใส่ใจให้แก่หลายสิ่งในเวลาเดียวกัน

 ทำให้เกิดความรู้สึกเครียดและวุ่นได้ง่าย

 ถึงเวลาจะพักจิตให้สงบก็ทำไม่ได้

 จึงกลายเป็นโรคนอนไม่หลับ.

พระไพศาล วิสาโล





ขอบคุณที่มา fb. ข้อธรรม คำสอน พระไพศาล วิสาโล
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ

ความไม่เที่ยงของสิ่งที่เรามี

ชายหนุ่มทำโทรศัพท์มือถือหาย

 รู้สึกเป็นทุกข์อย่างมากเพราะเพิ่งซื้อมาได้ไม่นาน

 แถมราคาก็แพงด้วย จึงไปหาหลวงพ่อขอคำปรึกษา

 เผื่อจะได้ของคืนมา

หลวงพ่อฟังปัญหาแล้ว

 แทนที่จะซักถามเรื่องโทรศัพท์มือถือ กลับถามว่า

“มีทองไหม ?”

“มีครับ”
“อีกไม่นานทองก็จะหาย”

แล้วท่านก็ถามต่อว่า “มีรถไหม ?”
“มีครับ”
“อีกไม่นานรถก็จะหาย...แล้วมีแฟนไหม?”
“มีครับ”
“อีกไม่นานแฟนก็จะหาย”

ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็ได้คิด

 ปัญหาถูกเปลื้องไปจากใจ กราบหลวงพ่อ

แล้วเดินออกจากกุฏิด้วยสีหน้าที่ดีขึ้น

ชายหนุ่มไม่รู้สึกเป็นทุกข์

ที่สูญโทรศัพท์มือถืออีกต่อไป

 เพราะได้คิดว่านั่นเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก

เมื่อเทียบกับความสูญเสียอีกมากมาย

ที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เขาคงระลึกได้อีกด้วยว่า

ความสูญเสียพลัดพรากนั้นเป็นธรรมดาของชีวิต

 หลวงพ่อไม่ได้แช่งว่า ทอง รถ และแฟนของเขา

จะมีอันเป็นไป หากแต่ท่านพูดถึงสัจธรรมของชีวิต

ที่ไม่มีใครหนีพ้น เพราะมีกับเสียนั้นเป็นของคู่กัน

คนเรามักลืมคิดถึงธรรมดาของชีวิต

ที่ต้องมีการพลัดพรากสูญเสีย เ

มื่อมีหรือได้อะไรก็ตามก็ทึกทักเอาว่า

มันจะต้องอยู่กับเราไปตลอด

 เรายอมไม่ได้ที่มันจะพรากจากเราไป

(เว้นเสียแต่ว่าเราเป็นฝ่ายละทิ้งมันไปเอง)

 น้อยนักที่เราจะเผื่อใจนึกถึง

ความไม่เที่ยงของสิ่งที่เรามี

พระไพศาล วิสาโล






ขอบคุณที่มา fb. ข้อธรรม คำสอน พระไพศาล วิสาโล
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ