เมื่อวานไปพบหมอมา แน่นอนหมอก็ถามเรื่องของบล็อก เราก็ได้บอกกับหมอว่าตอนนี้ค่อนข้างเบื่อ หมอก็ถามต่อว่าแล้วช่วงนี้ซึมเศร้าไหม ยังทำงานอื่นๆ ได้เป็นปกติหรือเปล่า เราก็ตอบไปว่าทำงานอื่นๆ ได้เป็นปกติ แต่กับบล็อกเรารู้สึกเบื่อๆ หมอก็บอกว่าเป็นเรื่องปกติ
เราบอกหมอว่าช่วงที่เราหมกมุ่น เราจะมีอาการ หมอก็บอกว่าใช่ คนที่หมกมุ่นมากๆ จะมีอาการ คนไข้ของหมอหลายคนก็เป็นแบบนี้ อย่างเคสของเราจะหมกมุ่นเรื่องการเมืองและการเอาปัญหาต่างๆ มาคิด เราก็จะมีอาการเดินวน (เดินวนรอบบ้าน) และตอนที่เราเดินวน ก็คิดอะไรเยอะแยะมากมาย มีการเปลี่ยนแปลงในประเทศ มีการเปลี่ยนแปลงในมหาวิทยาลัย ภาพที่เราเห็นมันยิ่งใหญ่จนน่าตื่นเต้นและน่าตื่นกลัว
ตอนที่เราเดินวนรอบบ้าน เราก็ไม่รู้ตัวเลยว่านี่คืออาการป่วย เราเห็นทุกอย่าง และคิดว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริง เห็นนวัตกรรมอะไรต่างๆ ที่ไม่มีทางเป็นจริงได้ เห็นความโหดร้ายรุนแรงที่ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ประเทศไทยต้องดังแน่ๆ
มันบ้าบออะเอาจริงๆ เรานี่แหละบ้า แต่เราไม่ทุกข์นะ ตอนที่นั่งรถแท็กซี่เพื่อไปโรงพยาบาลตอนที่ป่วยหนักนั่น เรายังยิ้มหัวเราะอยู่เลย เพราะเรื่องของต่อ (ต่อ บล็อกแก๊ง) ทำให้เราหัวเราะได้ ต่อได้ไปเจอกับนักเรียนที่แปลงร่างได้ โคตรจี้เลย ได้สอนนักเรียนที่เป็นตัวการ์ตูนต่างๆ อย่างฮา แปลงร่างพึ่บพั่บๆ กันได้ทั้งห้อง (บ้ากว่านี้มีอีกไหม)
ตอนก่อนเข้าโรงพยาบาลว่าประหลาดแล้ว ตอนออกจากโรงพยาบาลยิ่งประหลาดใหญ่ มีหลายเรื่องที่เราคิด แต่เราโชคดีที่ว่าเราเป็นคนบ้าดาราไง มันเลยดูไม่ค่อยรุนแรง แต่ถ้าใครรู้ความคิด ยังไงก็ต้องบอกว่าบ้าแน่นอน บ้าอย่างไร เราก็เคยเขียนให้ได้อ่านกันแล้ว ลองไปอ่านบันทึก(ไม่)ลับ ฉบับคนบ้าของเราได้ มีทั้งเรื่องดารา เรื่องการเมืองปะปนกัน แล้วเพลงที่เราชอบฟังที่สุดในตอนนั้นนะ ก็คือ เพลง หยุดตรงนี้ที่เธอ เราถือไมค์แดง (จริงๆ เราไม่ได้ชอบแดง แต่ต้องมาแดง) ส่วนอาเล็กหรือคุณสีเมจิกก็ดีดกีตาร์ (บางทีเขาก็เหลือง บางทีเขาก็ฟ้า) และเราทั้งหมดก็มาจากคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ สาขาวิชาดนตรีสากล มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม
คือ มันมีเรื่องราว มีสตอรี่ที่เราคิดขึ้นมาเอง จริงๆ มันสนุกมากนะ ตอนป่วยแล้วยังไม่หายอะ สนุ้กสนุก พออาการดีขึ้นและคิดว่าน่าจะหายแล้วในปัจจุบัน มันก็ดูเหงาๆ เงียบๆ ไม่มีเรื่องสนุกๆ ให้คิดเหมือนเมื่อตอนยังป่วย ตอนนี้เรากลายเป็นเบื่อบล็อก ซึ่งจริงๆ มันดีตรงที่เราจะได้เอาเวลาไปทำอย่างอื่น แต่ไม่ดีตรงที่มันไม่สนุกแล้ว
ตอนยังป่วย เรามีหลายบทบาท เราได้เรียนหลายมหาวิทยาลัย ซึ่งในชีวิตจริงคงจะไม่ได้ไปเรียนอะไรเยอะขนาดนั้น แต่อาการป่วยมันทำให้เราไปไกล และยาก็ช่วยดึงเรากลับมา
ตอนนี้เรากลับมาเป็นตัวเราเองที่ก็ไม่ได้วิเศษเลิศเลอ เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่ยังต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อบนโลกใบนี้ เราก็ยังคงอยู่ในบล็อกต่อไป แต่นานๆ เข้าที ไม่เข้าถี่เหมือนเมื่อก่อน และไม่ได้ติดตามคนที่เราติดตามประจำเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่ได้อ่านเลย เรียกว่าอยู่กับตัวเองอย่างแท้จริง
ไม่เคยคิดว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ แต่มันก็มาได้แฮะ ควรจะต้องขอบคุณโรค ขอบคุณยา ขอบคุณหมอ ที่ทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนตอนที่เรายังไม่รู้จักใคร หรือสนใจใครเลยได้
กับคุณสีเมจิกหรืออาเล็ก เราก็ไม่ได้คิดถึงนะ เพราะจริงๆ เราก็ไม่เคยคุยกัน เขาเข้ามาในช่วงที่เราป่วย เข้ามาในจินตนาการ แล้วเขาก็ผ่านไป
ตอนนี้ความรักของเรา คนรักของเราจริงๆ ก็คือ พี่เสือ ที่เรารู้จักกันนอกบล็อก เราก็จะพยายามดูแลความรักครั้งนี้ให้ดี ขณะเดียวกันก็ดูแลตัวเองไปด้วย
เราจะพยายามรักษาระดับให้ตัวเองอยู่ได้ในระดับนี้ตลอดไป
หมอนัดอีกทีครั้งหน้าวันที่ 5 ธันวาคม เพราะฉะนั้นในเวลา 1 เดือน (เดือนพฤศจิกายน) นี้ เราก็จะพยายามดูแลตัวเองให้มากขึ้น ดูแลสภาพจิตใจ ดูแลร่างกาย เพื่อที่ว่าวันหนึ่งเราจะได้ไม่ต้องพบหมออีกต่อไปแล้ว
สำหรับคนที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ก็อย่าลืมดูแลร่างกายและจิตใจตัวเองด้วยนะ โดยเฉพาะจิตใจอยากให้ดูแลให้มาก เพราะเราก็ไม่สามารถไปดูแลหรือลดเรื่องราวที่จะกระทบจิตใจใครได้ ต่างคนต่างต้องดูแลตัวเอง ก็ฝากไว้เท่านี้ด้วยความเป็นห่วงจ้ะ
Cr. Youtube :: หยุดตรงนี้ที่เธอ - Aun, The Positive
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
