|
|||
บันทึกคำพูดของพี่เสือจากไลฟ์สด (3 พ.ย. 64)
ถอดจากคลิปที่อัดมาไว้บางช่วงบางตอน บางครั้งสิ่งที่เป็นจริงที่เรียกว่า Real Story มันเจ็บปวด มันเจ็บปวดสำหรับคนที่รับไม่ได้ แต่มันจะเป็นพลังงานด้านบวกสำหรับคนที่ต้องการจะก้าวผ่านจุดเจ็บปวดในเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่มันยังติดล็อกอยู่ สามารถที่จะก้าวผ่านไปได้ ก้าวเดินต่อไปได้ ก้าวไปข้างหน้าได้ แต่เรื่องราวที่เป็น Real Story มันจะเข้าไปทำร้าย ทำลายใจ ไปทิ่มแทงคนที่ไม่พร้อมจะพบเจอเรื่องราวแห่งความเป็นจริง อยู่บนฐานความฝันมาก อยู่กับตัวเองมากเกินไป อยู่กับสิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นมาเพื่อหลอกล่อ หลอกลวงตัวเอง ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล คุณพลาดแล้ว สิ่ง ๆ ต่าง ถ้าเราก้าวมาแล้วเนี่ย มาเจอจุดสะดุด ถ้าคุณสะดุดแล้วคุณล้ม ร้องไห้โวยวายเสียน้ำตา คุณไม่กล้าแม้แต่จะเค้นยิ้มแรกขึ้นมา คุณไม่มีวันจะก้าว แล้วลุกขึ้นมาสร้างพลังใจให้ตัวเองอย่างเป็นนิรันดร์ คุณต้องเดินขึ้นไปได้อย่างผู้หญิงที่มีสมอง เคยพูดกับคนคนหนึ่งไว้ว่ากินข้าวให้ถึงสมอง ไม่ใช่กินเพื่อรอการขับถ่าย ในข้าวมีสารอาหาร ไม่ใช่เคี้ยวเหมือนเคี้ยวหญ้า เราต้องกินข้าวให้ถึงสมอง และใช้ชีวิตอย่างมีสมองในวันข้างหน้า สมองต้องมา จากสมองต้องมา แล้วมันจะสตรองก็มี เมื่อสตรองก็มี นั่นแหละคือ Happiness ในใจของเรา ในรูปแบบที่เป็นนิรันดร์ ไม่ต้องรอคนอื่นมาสร้าง สร้างให้ตัวเอง ถ้าเมื่อไหร่ที่เรายอมให้คนอื่นมาสร้างความทุกข์ให้กับเรา เราจะไม่สามารถที่จะสอนตัวเองได้แม้เพียงสักเสี้ยววินาที เราจะไม่ใช่เพียงแค่เป็นคนที่ไม่ฉลาด เราจะเป็นคนที่ให้คนนึงมายืนบงการเหนือชีวิตของเรา และโยนแต่ความอ่อนแอลงมา เพื่อที่เขาอยากจะเหยียบเราแล้วกลายเป็นคนที่เข้มแข็งและแข็งแรง คุณเป็นได้แค่ฐานบันไดให้เขาได้เดินและได้ยืน เมื่อวันนึงเขาเข้มแข็ง เขามีชีวิตที่ดีขึ้น เขาประสบความสุข เขามีความสำเร็จ คุณไม่ต่างอะไรจากแท่นที่เขายืน ยิ้มเจ็บปวดมันไม่ใช่ยิ้มปัญญาอ่อน แต่มันเป็นยิ้มของผู้ที่เข้มแข็งและแข็งแรง ยิ้มแบบที่พร้อมจะก้าวไปข้างหน้า ยิ้มแบบท้าทายกับทุกปัญหาและอุปสรรค ยิ้มแบบไม่แคร์ว่าทางข้างหน้า ฉันจะล้มอีกไหม ล้มเพราะใคร ล้มกี่ครั้ง ล้มด้วยเหตุใด ล้มก็ลุก ง่าย ๆ นี่แหละยิ้มในเจ็บปวด มันไม่สวย แต่มันแข็งแรง มันเข้มแข็ง ธรรมะที่แม่บันทึก (24)
![]() ![]() ![]() ![]() ชรากาล ที่น่ารัก (แม่ส่งมาให้ทางไลน์)
เธอค่อยค่อยลีลามาทีละเส้น เธอค่อยค่อยหลีกเร้นมาทีละสาย มาเตือนตรงมาเตือนอ้อมมาล้อมราย จนชัดฉายแน่นหนักบนพักตรา เป็นวันวัยวันดีเป็นศรีศักดิ์ เป็นประสบการณ์แห่งรักอันสูงค่า รักชีวิตรักเจ้าความเก่าชรา เพราะเจ้ามายืนยันว่าฉันยอม ยอมเป็นใครคนหนึ่งซึ่งเดินช้า ยอมเป็นคนอ่อนล้าซึ่งหลังค่อม ยอมเป็นคนผมขาวเป็นเงาย้อม ยอมเป็นคนที่พร้อมจะเอนล้ม ยอมเป็นคนอ่อนแอเหมือนแพ้พ่าย ยอมเป็นคนง่ายง่ายไม่กดข่ม ยอมเป็นคนเงียบนิ่งกำหนดลม ยอมเป็นคนโง่งมบางเวลา ยอมเป็นคนวุ่นวายในบางครั้ง ยอมเป็นคนล้าหลังขลาด ขลาด กล้า กล้า ยอมเป็นคนป่วยไข้ต้องใช้ยา ยอมเป็นป้ายอมเป็นยายให้ล้อเลียน ฉันยอมเธอทุกอย่างกระจ่างชัด ฉันยอมไม่แย้งขัดไม่แปรเปลี่ยน ยอมเป็นไฟไหวลมในเปลวเทียน ที่จวนเจียนจะดับได้ในมุมเธอ ประสบการณ์ชีวิตสนิทแนบ ความเข้าใจอิงแอบสม่ำเสมอ ก้าวทุกก้าวการทวนทบการพบเจอ รู้จักทั้งเลิศเลอและต่ำตม จนแยกแยะความยับเยินได้หยดย้อย จนรัดร้อยความจริงได้เหมาะสม จนเรียบเรียงความเป็นไปได้เฉียบคม จนรู้จักการติ-ชมตามสมควร นี่คือกาลชราผู้น่ารัก นี่คือความแน่นหนักเป็นสัดส่วน นี่คือความแน่วแน่ไม่แปรปรวน ที่ประมวลประมาณจากนานมา เธอลีลาร่ายรำตามชีวิต เธอสถิตสู่สถานมหันต์มหา เธอยืนเด่นมหัศจรรย์กาลเวลา เธอนามว่า ชรากาล บันดาลใจ เธอนามว่าชรากาลบันดาลจริง ชมัยภร บางคมบาง 27 มกราคม 2563 อ่านบนเวที ศิลปินแห่งชาติสัญจร ณ หอเล็ก ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย ธรรมะที่แม่บันทึก (23)
![]() ![]() ![]() ![]() ธรรมะที่แม่บันทึก (22)
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
comicclubs
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() Group Blog
All Blog
Friends Blog
|
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |