เธอค่อยค่อยลีลามาทีละเส้น
เธอค่อยค่อยหลีกเร้นมาทีละสาย
มาเตือนตรงมาเตือนอ้อมมาล้อมราย
จนชัดฉายแน่นหนักบนพักตรา

เป็นวันวัยวันดีเป็นศรีศักดิ์
เป็นประสบการณ์แห่งรักอันสูงค่า
รักชีวิตรักเจ้าความเก่าชรา
เพราะเจ้ามายืนยันว่าฉันยอม

ยอมเป็นใครคนหนึ่งซึ่งเดินช้า
ยอมเป็นคนอ่อนล้าซึ่งหลังค่อม
ยอมเป็นคนผมขาวเป็นเงาย้อม
ยอมเป็นคนที่พร้อมจะเอนล้ม

ยอมเป็นคนอ่อนแอเหมือนแพ้พ่าย
ยอมเป็นคนง่ายง่ายไม่กดข่ม
ยอมเป็นคนเงียบนิ่งกำหนดลม
ยอมเป็นคนโง่งมบางเวลา

ยอมเป็นคนวุ่นวายในบางครั้ง
ยอมเป็นคนล้าหลังขลาด​ ขลาด​ กล้า​ กล้า
ยอมเป็นคนป่วยไข้ต้องใช้ยา
ยอมเป็นป้ายอมเป็นยายให้ล้อเลียน

ฉันยอมเธอทุกอย่างกระจ่างชัด
ฉันยอมไม่แย้งขัดไม่แปรเปลี่ยน
ยอมเป็นไฟไหวลมในเปลวเทียน
ที่จวนเจียนจะดับได้ในมุมเธอ

ประสบการณ์ชีวิตสนิทแนบ
ความเข้าใจอิงแอบสม่ำเสมอ
ก้าวทุกก้าวการทวนทบการพบเจอ
รู้จักทั้งเลิศเลอและต่ำตม

จนแยกแยะความยับเยินได้หยดย้อย
จนรัดร้อยความจริงได้เหมาะสม
จนเรียบเรียงความเป็นไปได้เฉียบคม
จนรู้จักการติ-ชมตามสมควร

นี่คือกาลชราผู้น่ารัก
นี่คือความแน่นหนักเป็นสัดส่วน
นี่คือความแน่วแน่ไม่แปรปรวน
ที่ประมวลประมาณจากนานมา

เธอลีลาร่ายรำตามชีวิต
เธอสถิตสู่สถานมหันต์มหา
เธอยืนเด่นมหัศจรรย์กาลเวลา
เธอนามว่า ชรากาล บันดาลใจ

เธอนามว่าชรากาลบันดาลจริง

ชมัยภร บางคมบาง
27 มกราคม 2563

อ่านบนเวที ศิลปินแห่งชาติสัญจร ณ หอเล็ก ศูนย์วัฒนธรรมแห่งประเทศไทย