ห่างเหิน แต่ไม่ห่างหายจากบล็อก
ความเป็นไปในช่วงนี้คล้ายๆ ความเป็นไปในช่วงก่อนที่เราจะมาเข้าบล็อกแก๊ง เป็นความเป็นไปที่อยากจะทำอะไรก็ทำ เหมือนมีเวลาให้กับตัวเองมากขึ้น แต่ความจริงแล้วเวลามันก็เท่าเดิม เราแค่ไม่ค่อยเข้าบล็อก ไม่ค่อยเข้าพันทิป ไม่ค่อยเข้าทวิตเตอร์
ทวิตเตอร์เราก็ตามแต่เฉพาะคนที่เรารักเท่านั้น แล้วก็ตาม #โรคซึมเศร้า แต่ขอย้ำว่าเราไม่ได้เป็นนะ เป็นแค่โรคหวาดระแวงโรคเดียว (แค่โรคเดียวก็พอแล้ว อย่าเอาโรคอื่นมาอีกเลย) แต่ตอนนี้เราก็ใกล้จะหายละ (จริงๆ เรารู้สึกว่าเราหายแล้ว แต่หมอยังให้กินยาอยู่) หมอนัดห่างขึ้น จากเจอกันหนึ่งเดือนถัดไป เป็นสองเดือนถัดไป เราคิดว่าต่อๆ ไปหมอก็คงจะนัดห่างขึ้นเรื่อยๆ สักพักก็คงจะหยุดนัด เพราะเราก็รักษาตัวเอง กินยาตามที่หมอสั่งมาโดยตลอด
บุคลิกของเราอาจจะดูเหมือนไม่ค่อยมั่นใจ แต่ความไม่มั่นใจไม่ได้มาจากตัวโรค มันมาจากตัวเราเอง เป็นมาตั้งแต่มัธยม ถึงกินยาต่อไป ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมั่นใจมากขึ้น เราก็เป็นของเราอยู่อย่างนี้แหละ แต่เราก็ไม่ได้ไปทำงานที่ต้องใช้ความมั่นใจอะไรมากมาย เลยอยู่อย่างนี้ได้
สำหรับเรื่องบล็อก เราเข้าน้อยลง และไม่ได้ติดมันเหมือนเมื่อก่อน จากแต่ก่อนพอตื่นเช้ามาต้องมาอ่านบล็อกละ ตอนนี้ไม่ใช่ กลายเป็นว่าเราแทบไม่ได้อ่านบล็อกใครเลย เปิดหน้าแรกมาก็ดูผ่านๆ สัญญาณอะไรที่จะสื่อถึงเรา สื่อให้อ่าน เราก็แทบไม่ค่อยได้อ่านอะไรแล้ว
สัญญาณที่จะให้เราอ่านบล็อก ให้เราช่วยเหลือ นี่เราไม่ได้บ้านะ มันมีสัญญาณอย่างนั้นจริงๆ แต่หลายๆ คนไม่รู้ เราสังเกตมานานละ สังเกตมาก่อนที่เราจะป่วย ก่อนที่เราจะแอดมิทเข้าโรงพยาบาลเสียอีก
แต่ถ้าไม่มีใครส่งสัญญาณ ก็แสดงว่าเราคิดไปเอง (แต่เราไม่ได้คิดไปเองหรอก คนส่งสัญญาณก็ยังคงส่งสัญญาณอยู่)
แต่อย่างที่บอก เราก็ช่วยอะไรใครไม่ได้ ตอนนี้เราอยู่ในสถานะที่วางเฉยกับทุกอย่าง
อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดเถอะ ปีหน้าผลจะเป็นอย่างไรก็ให้มันเป็น
อะไรบางอย่างถ้ามันจะผิดเพี้ยน ก็ให้มันผิดเพี้ยนไป เพราะถ้าจะทักท้วง ก็น่าจะทักท้วงกันมาตั้งนานแล้ว
เราก็อยู่อย่างมีตัวตน (หรือไม่มีตัวตน) อย่างนี้ต่อไป
ใครสนใจเรา เขาก็มองเห็นเรา ใครไม่สนใจเรา เขาก็มองผ่านก็เท่านั้นเอง เราเองยังไม่สามารถสนใจทุกคนได้เลย จะไปคาดหวังอะไรกับมันมาก
ตอนนี้มีชีวิตอยู่ก็เพื่อดูแลตัวเอง และเพื่อดูแลคนในครอบครัวต่อไป
ดังนั้น ห่างเหิน ไม่ห่างหายก็คือ เราเข้าบล็อกน้อยลง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่เข้าเลย เรายังเข้าอยู่ เพื่อที่จะเขียนอะไรที่เราอยากเขียน แต่เรื่องอ่าน เราอ่านน้อยลงกว่าเดิมมาก แต่ทุกๆ คนก็ไม่ต้องกังวล เพราะยังไงก็คงมีคนอ่านประจำอยู่แล้ว ขาดเราสักคนไปก็ไม่ได้ทำให้บล็อกเจ๊ง
ก็ขอให้ทุกคนเขียนกันต่อไปเถอะ เพื่อทางเว็บก็จะได้ดำเนินกิจการกันต่อไปได้ เพราะถ้าไม่มีคนเขียนแล้ว เว็บก็อาจจะสูญหาย ถึงตอนนั้นก็คงจะหายหน้ากันไปหมด เราก็คงจะไปอยู่ที่อื่น
ส่วนเรื่องคนอ่านจริง อ่านหลอก ก็ปล่อยๆ มันไปเถอะ เราแก้ไขตรงจุดนี้กันไม่ได้
เราทำได้แค่มองดู ตอนนี้คือทำได้แค่นี้จริงๆ ถ้าทำมากกว่านี้ก็อาจจะกลับไปป่วยได้ เราไม่อยากกลับไปแบบนั้น ถึงตอนป่วยจะมีเรื่องให้เขียนเยอะก็เถอะ แต่มันก็ไม่สนุกหรอก มันมีแต่ความคิดอะไรก็ไม่รู้เต็มหัวไปหมด
เราอยากอยู่แบบนี้ อยู่อย่างเบาๆ สบายๆ มากกว่า
อยู่อย่างห่างเหิน แต่ไม่ห่างหายนี่แหละ คือ ทางออกที่ดีที่สุดของเราแล้ว
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
